แนะนำพระดี มีพลังมหัศจรรย์ อาถรรพ์หนุนชีวิต อิทธิฤทธิ์มหาศาล

........................
ผมไม่เคยอ่านอะไร แล้วรู้สึกกินใจ จนน้ำตาจะไหลแบบนี้เลยครับ....ผมรักแม่มากครับ

 

ไม่เป็นไรครับ ผมเอง ก็ต้อง ขอโทษ คุณด้วย เช่นกันครับ

 

อ่านเรื่องที่พี่หนุ่มเล่าเกี่ยวกับแม่แล้วต้องหยุดอ่าน น้ำตามันซึมตึ้นตันครับ "ความรักของแม่ " อย่างที่พี่หนุ่มบอกไว้จริงๆ จะรู้ว่าความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกมันมากขนาดไหนก็ต่อเมื่อเราได้เป็นพ่อแม่คน ทำให้ลูกได้ทุกอย่าง ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าที่ดีๆทำให้คนที่ได้อ่านได้หวลคิดถึงแม่ขึ้นอีกเยอะเลยครับ ขอให้แม่ทุกคนของสมาชิกในกระทู้นี้มีสุขภาพแข็งแรงอยู่กับลูกกับหลานไปอีกนานๆๆๆๆๆๆๆ

 

น้ำตาซึมแต่เช้าก่อนเริ่มงานเลยอ่ะครับ.....
ขอบคุณพี่หนุ่มครับที่ได้นำเรื่องราวชีวิตมาเล่าเพื่อเป็นอุทาหรเตือนสติให้เราทุกคนที่ได้อ่านกัน......ถึงนาทีนี้ผมจะไม่ได้มีแม่เฝ้ารอเฝ้าห่วงอยู่ที่บ้านเหมือนใครๆ...แต่ผมอยากตะโกนดังๆในออฟฟิสให้ทุกๆคนทั้ง36ชั้นได้ยินว่า....ผมรักแม่ครับ....ถึงแม้แม่จะไม่ได้เลี้ยงดูผมมาก็ตาม..แต่แม่ก็คือแม่...ถ้าไม่มีแม่..ผมก็คงไม่มีโอกาศได้ลืมตาดูโลกอยู่ทุกวันนี้..........แต่หากผมไม่มีคุณย่า ...ชีวิตผมก็คงไม่สามารถเติมโตมาได้จนถึงทุกวันนี้เช่นกัน....ดังนั้นชีวิตผมจึงเปรียบเสมือนมีแม่สองคน...คนหนึ่งคือผู้ให้กำเนิด และอีกคนหนึ่งคือผู้ที่เลี้ยงเราป้อนข้าวป้อนน้ำเรามากับมือจนโต........
สุดท้ายแล้วหากขาดคนใดคนหนึ่งไป ชีวิตผมก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไร .....จากนี้ไปผมขอเป็นผู้ป้อนข้าวให้ย่า ซักเสื้อ ซักผ้าถุง คอยจัดยาให้ย่า และจะคอยเป็นไม้เท้าให้ย่าได้จับได้เดินในวัยที่ย่ากำลังจะไร้เรี่ยวแรงลงไปทุกวัน.....และจะทำทุกอย่างให้ย่าได้มีรอยยิ้มอิ่มเอมใจตลอดไปครับ...ผมรักย่าครับ....(^_^).....
















ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ หนุ่มเมืองแกลง
[FONT=&quot]ขายชีวิตของแม่ ... เพื่อลูก<O>

</O>[/FONT][FONT=&quot]คนไทยเราปัจจุบันนี้ ส่วนใหญ่มักจะอ้างว่าต้องดิ้นรนทำมาหากิน และไม่มีเวลาที่จะไปเยี่ยมเยียนพ่อแม่ บางคนนานหลายปีกว่าจะกลับไปหาท่านสักครั้งหนึ่ง ทิ้งให้พ่อแม่นั่งมองทางเข้าบ้านอยู่ทุกวัน ว่าเมื่อไรหนอลูกจะมาให้ได้เห็นหน้าอีกสักครั้ง พ่อแม่ที่แก่ชราย่อมรู้ตัวอยู่ว่า ท่านอาจจะหมดลมหายใจในวันหนึ่งวันใดก็ได้ และวันนั้นอาจไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกรักอีกสักครั้ง ลูกที่ท่านยังมีความห่วงใยตลอดเวลา แม้ว่าลูกจะเติบใหญ่มากแล้วก็ตาม แต่ด้วยสายใยของพ่อแม่ ลูกก็ยังคือลูกวันยังค่ำ ผมมีเหตุการณ์ครั้งสำคัญที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่ง ซึ่งจดจำได้ติดใจไม่ลืมเลือนไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกนานเท่าใด และขอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับช่วงหนึ่งของชีวิตผมเอง ไม่ได้เอาเรื่องของผู้ใดมาเปรียบเทียบทั้งสิ้น เป็นเหตุการณ์ครั้งที่ผมสะเทือนใจจนพูดไม่ออก

[/FONT][FONT=&quot]ในปี 2542- 43 [FONT=&quot]ช่วงนั้น ชีวิตผมตกอับมากที่สุดจากค่าเงินบาทลอยตัว ทำให้ทุกอย่างที่สร้างมาพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตาทุกอย่าง รถทั้งหมดที่มีเกือบสิบคันอยู่ต้องขายไปหมดสิ้น ที่ดินและบ้านพักต้องยอมให้ธนาคารยึดไปจนสิ้น เพื่อชดเชยกับการชำระหนี้ชั่วข้ามคืน เมื่อครั้งพิษต้มยำกุ้งในคราวนั้น เมื่อรับงานใหญ่มาก ก็ต้องเป็นหนี้มากไปด้วยเพราะต้องซื้อสินค้าส่วนใหญ่จากต่างประเทศ จากคนที่มีทุกอย่างเกินหน้าเกินตาคนในแถบเดียวกัน ต้องมาตกต่ำกว่าเกือบทุกคนในแถบเดียวกัน แบบชีวิตผกผันแปรเปลี่ยนในข้ามคืนเหมือนฝันไป จากที่เคยให้เงินแม่พ่อครั้งละหลายๆบาท ก็ต้องให้น้อยลงจนบางเดือนไม่สามารถให้ได้เลยสักบาท ผมไม่กล้ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดเลย เพราะรู้สึกอับอายที่ชีวิตช่างบัดซบพลิกไปมาเช่นนั้น ผมทำใจไม่ได้อยู่นานหลายเดือน ได้ตะเวณไปตามที่ต่างๆเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ไร้จุดหมายและหมดความหวัง จนลืมนึกไปว่าเรายังมีพ่อแม่และบ้านเก่าที่เราเกิดมา ที่ยังอบอุ่นให้ได้พักพิงหลบทุกข์และคลายร้อน แม้ยามไม่เหลืออะไรเลยก็ตาม[/FONT]

[FONT=&quot]ผมไม่ค่อยได้โทรศัพท์หาพ่อและแม่บ่อยนัก เพราะไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจไปให้พวกเขาต้องรับรู้และคิดมากไปด้วย จนเมื่อน้องสาวโทรศัพท์ให้ผมได้พูดคุยกับแม่ในคืนวันหนึ่ง เมื่อผมยังอยู่ในต่างจังหวัด แม่ถามเพียงว่า มีเงินใช้หรือเปล่า กินข้าวหรือยัง ซึ่งผมก็ตอบแบบเช่นทุกครั้ง เหมือนการพูดคุยปกติทั่วไป และคำถามสุดท้ายที่แม่ถามก่อนจะวางหูไปคือ[/FONT]

[/FONT][FONT=&quot]“แม่ถามจริงๆนะว่า ตอนนี้เป็นหนี้อยู่เท่าไร ที่จำเป็นต้องใช้เงิน”

[/FONT][FONT=&quot]ด้วยความที่ผมไม่อยากให้แม่ต้องคิดมาก คำตอบแบบเพียงให้ผ่านไป อย่าให้พ่อแม่ต้องมาทุกข์ใจไปด้วยคือ

[/FONT][FONT=&quot]“ เป็นหนี้อยู่แค่ไม่ถึงล้านบาทเท่านั้น แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีอะไรแล้ว”

[/FONT][FONT=&quot]“แล้วแม่จะช่วยหาให้นะ จะได้กลับบ้านกลับช่องกับเขาบ้าง ไม่ต้องตะลอนไปอย่างนี้อีกแล้ว” แม่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น

[/FONT][FONT=&quot]เราสองคนจบบทสนทนาประสาแม่ลูก ที่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันมากนักในรอบสองปีระยะนั้น ผมไม่ได้คิดมากไปกว่าต้องดิ้นรนและสู้ต่อ หาช่องทางใหม่ๆในการฟื้นตัวเองให้ได้ เพื่อทุกๆคนจะได้ดีดังเดิมเช่นครั้งก่อน และหลังจากวันที่ผมได้คุยโทรศัพท์กับแม่ในคืนวันนั้นแล้ว อีกสองวันต่อมาน้องสาวคนเดิม ได้โทรศัพท์เข้ามาหาผมในเวลาดึกของคืนวันหนึ่ง พร้อมเสียงสะอื้นร้องไห้ตลอดเวลา

[/FONT][FONT=&quot]“แม่ผูกคอตายในห้อง ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”

น้องก็พูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้เช่นกัน เพราะกำลงตกใจ ผมอึ้งไปชั่วขณะ มือที่ถือโทรศัพท์ปล่อยร่วงตกลงพื้นอย่างสิ้นแรง ก่อนจะเก็บขึ้นมาและสอบถามน้องสาวต่อจนได้ความว่า แม่ผูกคอตัวเองกับลูกกรงหน้าต่างในห้องนอน และคงจะดิ้นทุรนทุรายก่อนสิ้นใจจนเสียงดังโดยไม่รู้สติแล้ว จนพ่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแก้เชือกได้ทัน ก่อนที่แม่จะสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย และช่วยกันหามแม่ส่งโรงพยาบาลประจำอำเภอไปแล้ว ผมและน้องพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็วและขับรถไปที่อำเภอแกลงในทันที เมื่อถึงที่โรงพยาบาลเวลา 03.30 [FONT=&quot]กลางดึกคืนนั้น[/FONT]

[FONT=&quot]คนใกล้บ้านที่รู้ข่าวต่างมาเยี่ยมให้กำลังใจที่โรงพยาบาลกันมากมายนับสิบคน ตามประสาคนบ้านนอกชนบทที่มากน้ำใจและห่วงใยกันและกันดุจพี่ดุจน้อง ผมเข้าไปหาแม่ที่นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง แลเห็นแม่นอนหายใจรวยรินอยู่ก็เบาใจขึ้นมาก ไม่อยากปลุกแม่ทั้งๆที่อยากเข้าไปกอดและถามอะไรมากมาย ทุกคนมองผมด้วยสายตามีคำถามแต่ไม่มีใครพูดอะไร พ่อดึงมือผมเข้าไปหาและเอาเศษกระดาษแผ่นหนึ่ง ให้ผมเงียบๆโดยไม่พูดอะไรตามนิสัยของพ่อ แลเห็นลายมือตัวโตๆที่ผมคุ้นเคยมาแต่เด็กเสมอมีข้อความว่า[/FONT]

[/FONT][FONT=&quot]“ เงินฌาปณกิจสงเคราะห์ และเงินสะสมของกลุ่มลูกเสือรวมทั้งหมดมีอยู่ประมาณ 1,205,000.[FONT=&quot]บาท [/FONT]
[FONT=&quot]ขอยกให้ลูกทั้งหมด และเงินจากช่วยงานศพที่เก็บได้ ให้หนุ่มเอาไว้ใช้หนี้ ฝากดูน้องๆด้วย จาก...(ลงชื่อแม่)"[/FONT]

[/FONT][FONT=&quot]ผมร้องไห้ตรงนั้นโดยไม่สนใจใครแล้ว นี่แม่ตั้งใจตายเพื่อผมแค่นั้นหรือ แม่เข้าใจว่าเงินที่แม่เก็บออมไว้ใช้ยามแก่เฒ่ามานานวันแค่นั้น จะปลดทุกข์ให้ผมได้ และช่วยให้ผมได้กลับมาบ้าน มาหาน้อง มาเยี่ยมพ่อ เช่นเดิมเหมือนที่เคยเป็นครั้งก่อน แม่คิดเพียงไม่อยากให้ผมต้องไปวิ่งไล่ล่าหาเงินมาใช้หนี้ จนกังวลแทนผมว่า จะไม่มีเงินกินข้าว แม่เพียงอยากให้ผมกลับมาหาน้องๆ กลับมาหาพ่อแม่ แต่แม่ก็ไม่เคยเรียกร้องใดๆกับผม เพราะแม่รู้ดีว่าผมเป็นคนดื้อรั้น และต้องทำให้ได้เมื่อตั้งใจไว้ แม่เลยไม่ร้องขออะไรเลยสักครั้งตลอดเวลาที่ผ่านมา ทั้งๆที่แม่คงอยากเห็นผมกลับไปเยี่ยมบ้านมากเหลือเกินตลอดเวลาที่ผ่านมา และสุดท้ายแม่ขายชีวิต เพื่อให้ลูกที่ลำบากและต้องดิ้นรนอยู่ได้เงินไปใช้หนี้เขา ด้วยความคิดแบบบริสุทธิ์ใจของแม่ที่ห่วงใยลูกโดยไม่คิดว่า ผมจะมีความทุกข์ไปอีกขนาดใหน และตราบาปนี้จะเกาะกินใจผมไปตราบจนชั่วชีวิต

[/FONT][FONT=&quot]ทุกคนในครอบครัวเข้าใจผมดี เพราะเราทุกคนเข้าใจกันตลอดมาเสมอไม่ว่ามีหรือจน และเมื่อแม่ดีขึ้นผมได้เข้าไปหาและกราบเท้าขอโทษ ที่ทำให้แม่ต้องคิดมาก แม่ไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มดีใจที่เห็นหน้าผมเท่านั้น จากวันนั้นจนบัดนี้ ผมเกิดแรงบันดาลใจในหลายๆอย่าง ในการดิ้นรนและสู้ทุกอย่าง แม้แต่การเอาชีวิตเข้าเสี่ยงในภารกิจต่างๆที่ทำอยู่โดยเป็นงานที่สุจริต จึงอยากบอกทุกคนว่า บางครั้งเรามองข้ามอะไรในชีวิตไปได้ เราลืมหลายๆอย่างได้ แต่อย่าได้มองข้ามหรือลืมความรัก ความห่วงใยของพ่อและแม่ ที่แสนบริสุทธิ์ใจมากเหลือเกิน

หากท่านยังเหลือพ่อแม่อยู่ในวันนี้ ขอให้ระลึกไว้เสมอว่า สำหรับพ่อแม่แล้ว ลูกคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต....[/FONT]

 

ขอบคุณ คุณ norragate สำหรับภาพดีๆ ที่มีความหมายลึกซึ้ง โดยไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ

ช่วงนี้ มีน้ำตาทุกวัน แต่ก็เป็นสิ่งที่คอยชะโลมใจให้ลืมการแก่งแย่ง ชิงดีจากโลกภายนอกครับ และหันกลับมามองสิ่งใกล้ตัว ที่มีคุณค่าที่สุด แต่อาจจะอยู่ใกล้เกินไปจนมองผ่านครับ

 

อ่านแล้วซึ้งจับใจความรักของแม่หาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ
แม่ผมพูดว่า ลูกทั้งนั้นแหละที่จะพาแม่ไป ไม่ว่าไปวัด ไปโรงไปศาล มันอยู่ที่ลูกที่จะพาแม่ไปให้เลือกเอา

 

คุณ norragate สุดยอดครับ ผมว่าลูกผู้ชายอย่างเราๆน้อยรายที่กล้าแสดงออกในการแสดงความรักต่อบุพการี แต่เดี๋ยวนี้ตอนนี้เวลานี้ ผมว่าใครที่อ่านกระทู้นี้ ทั้งของคุณ คุณ norragate และเรื่องแม่จากพี่หนุ่ม สงสัยต้องรีบกลับบ้านไปหาพ่อแม่ หรือไม่ก็กดโทรศัพท์โทรหากันใหญ่เลยละครับ

ขอบคุณครับ คนไทยหัวใจเดียวกัน

 

วันนี้ผมซักผ้าให้แม่ (ผ้าถุง กกน ถุงเท้า เสื้อ) ซักเครื่องน่ะครับ ไม่รู้จะพูดอะไรแค่ทำให้เท่าที่ทำได้ ......
ลืมไปว่า...ถูบ้านให้เธอด้วย

 

พอดีผมได้รับ เศียรครูฤษีเนื้อว่านของหลวงปู่แขก วัดสุนทรประดิษฐ์ พิษณุโลกมาจำนวนหนึ่ง เลยอยากจะแบ่งให้เพื่อนสมาชิกไว้บูชา จำนวน 3 องค์ โดยแบ่งท่านละ 1 องค์ หากใครประสงค์รับก็ส่งชื่อที่อยู่ให้ผมทาง pm นะครับ

 

ขอบคุณ คุณ MooDam มากนะครับ ที่ ตอบ PM กลับมาหาผมแล้ว และจะส่ง มีดหมอ กลับมาให้

ต้องขอบคุณ นะครับ

 

นี่แหละครับน้ำใจคนไทย ขอปรบมือให้ครับ

 

อนุโมทนาบุญด้วยนะครับ

 

คงหายกังวัลใจไปได้แล้วนะครับ ดีใจด้วยครับ

 

ขออนุโมทนาด้วยครับ ผู้สร้างบุญย่อมได้รับแต่สิ่งที่ดีครับ

 

ผมได้รับพระหลวงพ่อกวยที่คุณศิษย์หลวงปู่กวย009 ส่งมาแล้วนะครับ ขอบคุณมากเลยครับ ที่ถูกใจมาก ๆ คือรูปหลวงพ่อครับ กำลังอยากได้พอดีครับ เพราะผมเคยมีรูปไม่แน่ใจว่าตอนปี 39 หรือ 45 ครับ ให้น้องชายไปแขวนตั้งแต่ตอนเค้ายังไม่ถึง 10 ขวบ สั่งไว้ว่าใครขอห้ามให้ ห้ามถอดให้ใส่ตลอดเวลา ตอนนี้อายุสิบเจ็ดสิบแปดแล้ว ยังใส่ติดตัวอยู่เลย

ขออนุโมทนาบุญครับ

 

ผมมีเรื่องราวดีๆที่เกิดมาไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อนมาเล่าให้ทุกๆท่านได้อ่านกันครับ...(^_^)....

เมื่อวันที่10 ก.ค 53 นี้ ...หลังจากที่ญาติๆได้มารวมตัวกันที่จุฬาเมื่อวันที่ 8 .07.53 เพื่อมาแสดงความยินดีให้กับบัณฑิตย์ใหม่ในตระกูลของเรา...และเป็นวันที่มีการรวมญาติกันมากที่สุดในรอบ 9 ปี นับจากปี 2544 เป็นต้นมา.....และเมื่องานเลี้ยงต้องอำลาและทุกๆคนต้องเดินทางแยกจากกัน... ในส่วนฝ่ายครอบครัวผม ที่มีคุณย่าและอารวมไปถึงหลานอีกคนที่ผมรับผิดชอบในการขับรถไปส่งทุกๆคนที่ประจวบ...ระหว่างทางผมก็ได้พาทุกๆคนแวะเที่ยวตลาดน้ำอัมพวาสักพัก จากนั้นก็เดินทางต่อ แต่พอเข้าเขตจังหวัดเพชรบุรี ย่าผมก็พูดขึ้นมาว่า..คิดถึงเพื่อนคนหนึ่ง ที่ไม่ได้เจอกันมา 50 ปีแล้ว...ไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง...(ย่าผมอายุ 81 ผ้าถุงสีเขียว) ซึ่งเพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กจนโตเป็นสาวตั้งแต่ที่ย่าผมอยู่ที่ อ.ท่ายาง จ.เพชรบุรี...คือย่าผมเป็นคนเพชรโดยกำเนิด...แต่พอมาแต่งงานกับก๋งของผมท่านก็ย้ายมาอยู่ที่จังหวัดประจวบ.. ตอนแรกผมก็ขับรถไป ฟังย่าคุยไปเรื่อยๆก็ไม่มีอะไร...แต่พอขับมาเกือบถึงอ.ท่ายาง...ผมก็ถามย่าดูเล่นๆว่า..."แล้วย่ายังจำบ้านหรือที่อยู่เพื่อนคนนั้นได้มัยครับ" ย่าผมก็ตอบว่า จำไม่ได้แล้ว และไม่รู้ว่าป่านนี้ยังมีชีวิตอยู่รึป่าว คนเราไม่ได้เจอกันตั้ง50ปีนะ .....แต่ย่าก็พอจำปากทางได้นะ เพราะเป็นทางเข้าเข้าอะไรสักอย่าง..ผมเองก็จำชื่อไม่ได้นะ ...แต่ปรากฏว่า ปากทางเข้าซอยนั้นมีป้ายวัดที่ย่าผมพูดขึ้นมาจริงๆอ่ะครับ...นี่ถ้าย่าพูดชื่อวัดช้ากว่านี้อีกเพียง2นาที รับรองว่าต้องขับรถเลยแน่.. เพราะพอย่าผมพูดชื่อวัดปุ๊บ จากนั้นอีกแค่ 500 ม.ก็ถึงพอดีอ่ะครับ.....ทุกคนในรถอึ้งไปตามๆกัน ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญขนาดนี้.... เอาล่ะ ในเมื่อเจอปากซอยนี้แล้ว ผมก็ตัดสินใจพาย่าเข้าไปเสี่ยงหาเพื่อนของย่าคนนี้เลยครับ...พอเข้าไปได้สักพักย่าก็จำได้ว่า บ้านเพื่อนน่าจะเลยวัดนี้ไปอีกไม่เยอะนะ แต่แถวนั้นสภาพเปลี่ยนไปจาก 50ปีที่แล้วมากๆ (ผมก็นึกในใจว่า..ถ้าเพื่อนย่าคนนี้ยังอยู่ก็ขอให้ได้พบกันด้วยเถิดด, ซึ่งความเป็นไปได้มีน้อยมากเพราะเพื่อนย่าอายุอ่อนกว่าย่าแค่2 ปี และย่าผมตอนนี้ก็81แล้วด้วย แต่ก็ไม่อยากคิดในแง่ลบมากนัก และก็ไม่รู้ว่าต้องถามหาอีกกี่บ้านกี่หลังกว่าจะได้เจอ ) พอขับผ่านวัดนี้ไปได้สัก100-200เมตร ผมก็ตัดสินใจจอดถามบ้านคนแถวนั้นว่าพอจะรู้จักเพื่อนย่าคนนี้มั้ย...ปรากฏว่ารู้จักครับ...ไม่น่าเชื่อ ถัดจากตรงนี้ไปอีก 1ซอย..และเป็นหลังที่ 3 เป็นบ้านไม้สองชั้น...ผมก็รีบขับไปตามที่คุณน้าท่านนั้นบอก...และพอเข้าใกล้เขตบ้านนั้น..ย่าผมก็พอจะจำขึ้นมาได้แล้วครับว่า เป็นบ้านของเพื่อนย่าผมจริงๆ... และเราก็ขับรถเข้าไปในบ้านนั้น เข้าไปถามคนในบ้านว่าเพื่อนคุณย่าท่านนี้อยู่มั้ย ..... ตอนนั้นทุกๆคน งง มาก เพราะไม่รู้จักพวกเราเลย แต่สุดท้ายก็ได้พบจริงๆครับ มีคุณยายท่านหนึ่งเดินมาจากหลังบ้าน มาถามว่ามาหาใครเหรอ...ย่าผมก็บอกชื่อไป...และย่าก็แนะนำตัวเอง ตอนแรกต่างคนต่างจำกันไม่ได้ครับ เพราะเมื่อ50ปีที่แล้วไม่ใช่แบบนี้...แต่พอถามถึงพ่อแม่และญาติๆผู้ใหญ่ของแต่ล่ะคนในสมัยนั้น ก็เป็นอันว่ายังจำกันได้ครับ....นาทีนั้นผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกครับ ที่สามารถมาคนๆหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันมากว่า50 ปีได้กลับมาพบกันอีก....มันปิติอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เพื่อนของย่าผมก็ไม่ได้เป็นญาติกันนะ แต่สิ่งที่เราทำเพื่อท่านมันเป็นความสุขใจของท่านที่ไม่รู้ว่าจากนี้ไปจะมีโอกาศแบบนี้อีกหรือป่าว... วันนั้นย่าผมและเพื่อนของย่าก็ได้นั่งคุยกัน ถามสารทุกข์สุขดิบต่างๆที่ผ่านมา50ปีกันจนเกือบค่ำเลยครับ...ในวันนั้ทุกๆคนมีรอยยิ้มกลับบ้านกันถ้วนหน้าเลยครับ...เป็นความประทับใจเล็กๆน้อยๆที่ผมไม่อาจจะลืมได้เลยจริงๆ...หลังจากที่ได้เวลาจะจากกัน ผมได้ยินย่าพูดกับเพื่อนว่า.." จากนี้ไป... ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบกันอีก...ถ้ามีโอกาศ..ฉันจะแวะเข้ามาเยี่ยมเธอนะ....โชคดีจริงๆที่วันนี้หลานและลูกฉันคะยั้นคะยอให้ฉันพยายามนึกชื่อวัดให้ออก เพราะจะได้พยายามเข้ามาหาเธอให้ได้..ทั้งๆที่ฉันเองก็กลัวจะมืดค่ำ...กว่าจะไปถึงประจวบและต้องขับรถกลับกรุงเทพในวันรุ่งขึ้นเลย ฉันก็เกรงใจหลานๆและลูกมันจะเหนื่อย..."

แต่ในความเป็นจริงแล้ว..ผมกลับรู้สึกว่าเวลาที่เสียไปนั้น มันเป็นสิ่งที่มีค่ามากๆครับ... ผมจึงบอกย่าไปว่า.." ย่าครับ ..เวลาของผมยังมีอีกเยอะนะครับ..แต่โอกาศที่จะได้ทำเพื่อย่าแบบนี้...มันไม่ได้มีกันบ่อยๆนะครับย่า....ย่าเลี้ยงผมมาตั้งแต่สองขวบ..ย่ายังใช้เวลาเลี้ยงผมมาตั้งนานหลายสิบปีกว่าผมจะได้โตมาได้ถึงทุกวันนี้ได้เลยครับ...และตอนเด็กๆที่ผมยังไม่สามารถเดินไปซื้อขนมหรือของกินเองได้..ย่าก็เป็นคนเดินไปซื้อข้าวปลาอาหารต่างๆมาให้ผมได้เลยครับ...แล้วเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผมจะทำเพื่อย่าให้มีความสุขและรอยยิ้มแบบนี้..เพียงเท่านี้มันยังไม่ได้ครึ่งของพระคุณที่ย่ามีให้ผมตลอดมานะครับ....(^_^)....ย่าไม่ต้องคิดมากหรือคิดว่าสิ้นเปลืองอะไรทั้งนั้นนะครับย่านะ....

 

ผมชอบรูปนี้จัง ยิ่งมองไปด้านหลังคุณย่าทั้งสอง รูปถ่ายที่ท่านติดไว้ที่ฝาผนังยิ่งทำให้ผมชอบภาพนี้ยิ่งขึ้นไปอีกครับ

 

ยินดีด้วยนะครับ.....คุณ ศิษย์หลวงปู่กวย...(^_^)....
แอบช่วยลุ้นแต่เช้าว่าจะสำเร็จมั้ยน้อ.....(^_^).....

 

บุญของท่าน

ถ้า ท่านตื่นตอนเช้าวันนี้ โดยไม่เจ็บปวด

...ท่านโชคดีมากกว่าคนจำนวนมาก
​

ถ้าท่านไม่เคย รู้จักอันตรายของสงครามการโดดเดี่ยว ของการอยู่ในคุกหรือความหิว

…การอยู่ของท่านดีกว่า550 ล้านคน
​

ถ้าท่านสามารถไปวัดหรือ โบสถ์ตามความเชื่อของท่านได้โดยไม่มีใครกดขี่

...ท่านโชคดีมากกว่าคน 3 ล้านคนบนโลก
ถ้าความต้องการ พื้นฐานของท่านได้รับการตอบ สนอง
...ท่านรวยกว่า 75% ของมนุษย์ในโลก
ถ้าท่านมีเงินสะสม บ้าง...
…ท่านอยู่ในส่วน 10% ของคนที่ร่ำรวยของโลก
ถ้าท่านได้อยู่ ด้วยกันกับบิดามารดาของท่านที่เป็นผู้สูงอายุ....
…ท่านเป็นคนวิเศษ
ถ้าท่านยังยิ้มและ ยังพอใจที่จะมีชีวิตอยู่
...ท่านโชคดี...…เพราะหลายคน ไม่สามารถยิ้มได้....
​

ถ้าท่านสามารถจับ มือของอีกคนหนึ่ง ได้กอด... หรือแค่ได้สัมผัสไหล่ของเขา.....

…ขอให้ท่านมีความสุข เพราะท่านจะไม่เหงา...
​

ถ้าท่านไม่ต้องโดนโรค ร้ายเล่นงาน

...ท่านโชคดีกว่าคนอื่น อีก 800 ล้านคน
​

ถ้าท่านยังมีงานทำ อยู่ จงทำหน้าที่ให้ดีที่สุด

...ท่านโชคดีกว่าคนอีกเป็น หลายล้าน ๆ คน ที่ยังตกงาน
[FONT=&quot]แค่เกิดมามีชีวิตเป็นคน ไม่พิการ ก็คุ้มแล้ว[/FONT]
​

...[FONT=&quot]ท่านโชคดีกว่า สัตว์โลกอีก ล้าน ล้าน ล้าน ชีวิต

ชีวิตที่เหลือ คือกำไร[/FONT]
•[FONT=&quot]ท่านมีโอกาส สร้างบุญ กุศล ทาน ศีล ภาวนา [/FONT]
•[FONT=&quot]แสดงว่าท่านโชคดีกว่า คน และ สัตว์ อีกกว่า ล้าน ๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ชีวิต[/FONT]

 

ยินดีด้วยครับ ชื่นใจจริงๆครับ