แนะนำพระดี มีพลังมหัศจรรย์ อาถรรพ์หนุนชีวิต อิทธิฤทธิ์มหาศาล

st18 · 19 กรกฎาคม 2010

หนุ่มเมืองแกลง said: ↑

[FONT=&quot]ขายชีวิตของแม่ ... เพื่อลูก<o>

</o>[/FONT] [FONT=&quot]คนไทยเราปัจจุบันนี้ ส่วนใหญ่มักจะอ้างว่าต้องดิ้นรนทำมาหากิน และไม่มีเวลาที่จะไปเยี่ยมเยียนพ่อแม่ บางคนนานหลายปีกว่าจะกลับไปหาท่านสักครั้งหนึ่ง ทิ้งให้พ่อแม่นั่งมองทางเข้าบ้านอยู่ทุกวัน ว่าเมื่อไรหนอลูกจะมาให้ได้เห็นหน้าอีกสักครั้ง พ่อแม่ที่แก่ชราย่อมรู้ตัวอยู่ว่า ท่านอาจจะหมดลมหายใจในวันหนึ่งวันใดก็ได้ และวันนั้นอาจไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกรักอีกสักครั้ง ลูกที่ท่านยังมีความห่วงใยตลอดเวลา แม้ว่าลูกจะเติบใหญ่มากแล้วก็ตาม แต่ด้วยสายใยของพ่อแม่ ลูกก็ยังคือลูกวันยังค่ำ ผมมีเหตุการณ์ครั้งสำคัญที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่ง ซึ่งจดจำได้ติดใจไม่ลืมเลือนไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกนานเท่าใด และขอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับช่วงหนึ่งของชีวิตผมเอง ไม่ได้เอาเรื่องของผู้ใดมาเปรียบเทียบทั้งสิ้น เป็นเหตุการณ์ครั้งที่ผมสะเทือนใจจนพูดไม่ออก

[/FONT] [FONT=&quot]ในปี 2542- 43 [FONT=&quot]ช่วงนั้น ชีวิตผมตกอับมากที่สุดจากค่าเงินบาทลอยตัว ทำให้ทุกอย่างที่สร้างมาพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตาทุกอย่าง รถทั้งหมดที่มีเกือบสิบคันอยู่ต้องขายไปหมดสิ้น ที่ดินและบ้านพักต้องยอมให้ธนาคารยึดไปจนสิ้น เพื่อชดเชยกับการชำระหนี้ชั่วข้ามคืน เมื่อครั้งพิษต้มยำกุ้งในคราวนั้น เมื่อรับงานใหญ่มาก ก็ต้องเป็นหนี้มากไปด้วยเพราะต้องซื้อสินค้าส่วนใหญ่จากต่างประเทศ จากคนที่มีทุกอย่างเกินหน้าเกินตาคนในแถบเดียวกัน ต้องมาตกต่ำกว่าเกือบทุกคนในแถบเดียวกัน แบบชีวิตผกผันแปรเปลี่ยนในข้ามคืนเหมือนฝันไป จากที่เคยให้เงินแม่พ่อครั้งละหลายๆบาท ก็ต้องให้น้อยลงจนบางเดือนไม่สามารถให้ได้เลยสักบาท ผมไม่กล้ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดเลย เพราะรู้สึกอับอายที่ชีวิตช่างบัดซบพลิกไปมาเช่นนั้น ผมทำใจไม่ได้อยู่นานหลายเดือน ได้ตะเวณไปตามที่ต่างๆเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ไร้จุดหมายและหมดความหวัง จนลืมนึกไปว่าเรายังมีพ่อแม่และบ้านเก่าที่เราเกิดมา ที่ยังอบอุ่นให้ได้พักพิงหลบทุกข์และคลายร้อน แม้ยามไม่เหลืออะไรเลยก็ตาม

ผมไม่ค่อยได้โทรศัพท์หาพ่อและแม่บ่อยนัก เพราะไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจไปให้พวกเขาต้องรับรู้และคิดมากไปด้วย จนเมื่อน้องสาวโทรศัพท์ให้ผมได้พูดคุยกับแม่ในคืนวันหนึ่ง เมื่อผมยังอยู่ในต่างจังหวัด แม่ถามเพียงว่า มีเงินใช้หรือเปล่า กินข้าวหรือยัง ซึ่งผมก็ตอบแบบเช่นทุกครั้ง เหมือนการพูดคุยปกติทั่วไป และคำถามสุดท้ายที่แม่ถามก่อนจะวางหูไปคือ
[/FONT]
[/FONT] [FONT=&quot]“แม่ถามจริงๆนะว่า ตอนนี้เป็นหนี้อยู่เท่าไร ที่จำเป็นต้องใช้เงิน”

[/FONT] [FONT=&quot] ด้วยความที่ผมไม่อยากให้แม่ต้องคิดมาก คำตอบแบบเพียงให้ผ่านไป อย่าให้พ่อแม่ต้องมาทุกข์ใจไปด้วยคือ

[/FONT] [FONT=&quot]“ เป็นหนี้อยู่แค่ไม่ถึงล้านบาทเท่านั้น แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีอะไรแล้ว”

[/FONT] [FONT=&quot]“แล้วแม่จะช่วยหาให้นะ จะได้กลับบ้านกลับช่องกับเขาบ้าง ไม่ต้องตะลอนไปอย่างนี้อีกแล้ว” แม่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น

[/FONT] [FONT=&quot]เราสองคนจบบทสนทนาประสาแม่ลูก ที่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันมากนักในรอบสองปีระยะนั้น ผมไม่ได้คิดมากไปกว่าต้องดิ้นรนและสู้ต่อ หาช่องทางใหม่ๆในการฟื้นตัวเองให้ได้ เพื่อทุกๆคนจะได้ดีดังเดิมเช่นครั้งก่อน และหลังจากวันที่ผมได้คุยโทรศัพท์กับแม่ในคืนวันนั้นแล้ว อีกสองวันต่อมาน้องสาวคนเดิม ได้โทรศัพท์เข้ามาหาผมในเวลาดึกของคืนวันหนึ่ง พร้อมเสียงสะอื้นร้องไห้ตลอดเวลา

[/FONT] [FONT=&quot]“แม่ผูกคอตายในห้อง ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”

น้องก็พูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้เช่นกัน เพราะกำลงตกใจ ผมอึ้งไปชั่วขณะ มือที่ถือโทรศัพท์ปล่อยร่วงตกลงพื้นอย่างสิ้นแรง ก่อนจะเก็บขึ้นมาและสอบถามน้องสาวต่อจนได้ความว่า แม่ผูกคอตัวเองกับลูกกรงหน้าต่างในห้องนอน และคงจะดิ้นทุรนทุรายก่อนสิ้นใจจนเสียงดังโดยไม่รู้สติแล้ว จนพ่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแก้เชือกได้ทัน ก่อนที่แม่จะสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย และช่วยกันหามแม่ส่งโรงพยาบาลประจำอำเภอไปแล้ว ผมและน้องพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็วและขับรถไปที่อำเภอแกลงในทันที เมื่อถึงที่โรงพยาบาลเวลา 03.30 [FONT=&quot]กลางดึกคืนนั้น

คนใกล้บ้านที่รู้ข่าวต่างมาเยี่ยมให้กำลังใจที่โรงพยาบาลกันมากมายนับสิบคน ตามประสาคนบ้านนอกชนบทที่มากน้ำใจและห่วงใยกันและกันดุจพี่ดุจน้อง ผมเข้าไปหาแม่ที่นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง แลเห็นแม่นอนหายใจรวยรินอยู่ก็เบาใจขึ้นมาก ไม่อยากปลุกแม่ทั้งๆที่อยากเข้าไปกอดและถามอะไรมากมาย ทุกคนมองผมด้วยสายตามีคำถามแต่ไม่มีใครพูดอะไร พ่อดึงมือผมเข้าไปหาและเอาเศษกระดาษแผ่นหนึ่ง ให้ผมเงียบๆโดยไม่พูดอะไรตามนิสัยของพ่อ แลเห็นลายมือตัวโตๆที่ผมคุ้นเคยมาแต่เด็กเสมอมีข้อความว่า

[/FONT][/FONT] [FONT=&quot]“ เงินฌาปณกิจสงเคราะห์ และเงินสะสมของกลุ่มลูกเสือรวมทั้งหมดมีอยู่ประมาณ 1,205,000.[FONT=&quot]บาท
ขอยกให้ลูกทั้งหมด และเงินจากช่วยงานศพที่เก็บได้ ให้หนุ่มเอาไว้ใช้หนี้ ฝากดูน้องๆด้วย จาก...(ลงชื่อแม่)"

[/FONT][/FONT] [FONT=&quot]ผมร้องไห้ตรงนั้นโดยไม่สนใจใครแล้ว นี่แม่ตั้งใจตายเพื่อผมแค่นั้นหรือ แม่เข้าใจว่าเงินที่แม่เก็บออมไว้ใช้ยามแก่เฒ่ามานานวันแค่นั้น จะปลดทุกข์ให้ผมได้ และช่วยให้ผมได้กลับมาบ้าน มาหาน้อง มาเยี่ยมพ่อ เช่นเดิมเหมือนที่เคยเป็นครั้งก่อน แม่คิดเพียงไม่อยากให้ผมต้องไปวิ่งไล่ล่าหาเงินมาใช้หนี้ จนกังวลแทนผมว่า จะไม่มีเงินกินข้าว แม่เพียงอยากให้ผมกลับมาหาน้องๆ กลับมาหาพ่อแม่ แต่แม่ก็ไม่เคยเรียกร้องใดๆกับผม เพราะแม่รู้ดีว่าผมเป็นคนดื้อรั้น และต้องทำให้ได้เมื่อตั้งใจไว้ แม่เลยไม่ร้องขออะไรเลยสักครั้งตลอดเวลาที่ผ่านมา ทั้งๆที่แม่คงอยากเห็นผมกลับไปเยี่ยมบ้านมากเหลือเกินตลอดเวลาที่ผ่านมา และสุดท้ายแม่ขายชีวิต เพื่อให้ลูกที่ลำบากและต้องดิ้นรนอยู่ได้เงินไปใช้หนี้เขา ด้วยความคิดแบบบริสุทธิ์ใจของแม่ที่ห่วงใยลูกโดยไม่คิดว่า ผมจะมีความทุกข์ไปอีกขนาดใหน และตราบาปนี้จะเกาะกินใจผมไปตราบจนชั่วชีวิต

[/FONT] [FONT=&quot]ทุกคนในครอบครัวเข้าใจผมดี เพราะเราทุกคนเข้าใจกันตลอดมาเสมอไม่ว่ามีหรือจน และเมื่อแม่ดีขึ้นผมได้เข้าไปหาและกราบเท้าขอโทษ ที่ทำให้แม่ต้องคิดมาก แม่ไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มดีใจที่เห็นหน้าผมเท่านั้น จากวันนั้นจนบัดนี้ ผมเกิดแรงบันดาลใจในหลายๆอย่าง ในการดิ้นรนและสู้ทุกอย่าง แม้แต่การเอาชีวิตเข้าเสี่ยงในภารกิจต่างๆที่ทำอยู่โดยเป็นงานที่สุจริต จึงอยากบอกทุกคนว่า บางครั้งเรามองข้ามอะไรในชีวิตไปได้ เราลืมหลายๆอย่างได้ แต่อย่าได้มองข้ามหรือลืมความรัก ความห่วงใยของพ่อและแม่ ที่แสนบริสุทธิ์ใจมากเหลือเกิน

หากท่านยังเหลือพ่อแม่อยู่ในวันนี้ ขอให้ระลึกไว้เสมอว่า สำหรับพ่อแม่แล้ว ลูกคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต....[/FONT]
Click to expand...

โอ้ ..ชอตนี้กลั้นน้ำตาไม่อยู่จริงๆครับ รักแม่ครับ

Toom2547 · 19 กรกฎาคม 2010

เรื่องแม่ ของพี่หนุ่ม

ผมอ่านแล้ว น้ำตาก็ไหล มันเศร้ามากนะครับ พ่อแม่ผมก็อยู่ต่างจังหวัด แต่ก็แค่เพชรบุรีนี่เอง ผมยังไม่ค่อยจาได้ไปเยี่ยมท่านเลย

เฮ้อ เศร้า

หนุ่มเมืองแกลง · 19 กรกฎาคม 2010

ศิษย์หลวงปู่กวย009 said: ↑

พี่ หนุ่ม เรื่องนี้ ผมก็ได้สัมผัส กับตัวเอง คือ มีเพื่อนคนนึง (เป็นผู้หญิง) เค้า บอกว่า อยู่ที่เราทำ ไม่เกี่ยวกับ เรื่อง บุญเก่า ผมก็บอกว่า ทำไมถึงไม่เชื่อ บุญเก่า บ้าง น่าจะเชื่อบ้าง จะได้ รู้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้น นั้น มาจากบุญเก่าที่เราได้ทำมา เค้าก็ ยัง บอกว่า เค้า เชื่อ สิ่ง ที่เค้าเห็น และสัมผัสได้ ตอนนี้ และผมเคยพาเค้าไปไหว้พระ ก็เกือบบ่อยๆ บางที เค้าก็บอกว่า ทำไมเราไหว้พระทำบุญ แล้ว ยังไม่ค่อยดีขึ้น แต่ เค้า ก็ นับถือ และ ไหว้พระ

ผมขอปรึกษา พี่ หนุ่ม หน่อย ครับ จะ บอกเค้า ยังงัยดี เรื่อง แบบนี้ ครับ เพื่อให้ เค้า ได้รู้ว่า บุญเก่า ช่วยได้ จริงๆ ให้เค้าเชื่อ แบบไม่ต้องมานั่ง ตั้ง คำถาม ที่ตอบไม่รู้จบ ครับ ผมตอบ ไปมากแล้ว ครับ
Click to expand...

ลองย้อนนึกดูบางเหตุการณ์ที่บางคนนั่งรถโดยสารขนาดใหญ่ไปต่างจังหวัด และรถบัสคันนั้นถูกรถสิบล้อพุ่งชนกลางลำ ทำให้คนตายทันทีไปห้าหกคน ทำไมต้องเป็นคนๆนั้นที่ต้องรับเคราะห์กรรมที่เขาไม่ได้ก่อในเวลานั้น ทำไมต้องเจาะจงรถคันนั้น ทำไมต้องเป็นวินาที่นั้นที่รถสองคันพอดีมาเสียหลักพร้อมๆกันจนเกิดโศกนาฏกรรม และทำไมเขาได้ที่นั่งตรงนั้น คงไม่ใช่บังเอิญไปทุกอย่างแน่นอน แต่กรรมเก่าที่ติดตัวมา ทำให้เขาต้องรับเคราะห์กรรมจำเพาะเจาะจงในเวลาและสถานที่ตรงนั้น ทั้งๆที่คนอีกมากมายที่โดยสารมาด้วยกันปลอดภัย ความบังเอิญแบบนี้หากจะเจาะจงเป็นเขา จะทำได้อย่างยากลำบากขนาด 1 ใน 10,000.ครั้ง จะสมบูรณ์แบบนั้นสักครั้ง ที่คนอื่นที่เคราะห์ดีไม่เป็นอะไรเลยก็มี หากจะยืนยันว่าบังเอิญก็ต้องมาดูอีกกรณีหนึ่ง

แล้วเราทำไมไม่บังเอิญ ถูกรางวัลที่1 กับเขาบ้าง
ทำไมไม่บังเอิญเกิดมาเป็นลูกมหาเศรษฐีในไทยกับเขาบ้าง
ทำไมไม่บังเอิญ มีโชคลาภในชีวิตทุกๆวันบ้าง
สุดท้าย...แล้วเราสองคน ทำไมบังเอิญต้องมารู้จักกันแบบนี้

punnapa · 19 กรกฎาคม 2010

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่นำมาแบ่งปัน...
ยังคิดถึงแม่ที่จากไป 23 ปีแล้วตลอดเวลา...

ศิษย์หลวงปู่กวย009 · 19 กรกฎาคม 2010

หนุ่มเมืองแกลง said: ↑

[FONT=&quot]ขายชีวิตของแม่ ... เพื่อลูก<O>

</O>[/FONT][FONT=&quot]คนไทยเราปัจจุบันนี้ ส่วนใหญ่มักจะอ้างว่าต้องดิ้นรนทำมาหากิน และไม่มีเวลาที่จะไปเยี่ยมเยียนพ่อแม่ บางคนนานหลายปีกว่าจะกลับไปหาท่านสักครั้งหนึ่ง ทิ้งให้พ่อแม่นั่งมองทางเข้าบ้านอยู่ทุกวัน ว่าเมื่อไรหนอลูกจะมาให้ได้เห็นหน้าอีกสักครั้ง พ่อแม่ที่แก่ชราย่อมรู้ตัวอยู่ว่า ท่านอาจจะหมดลมหายใจในวันหนึ่งวันใดก็ได้ และวันนั้นอาจไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกรักอีกสักครั้ง ลูกที่ท่านยังมีความห่วงใยตลอดเวลา แม้ว่าลูกจะเติบใหญ่มากแล้วก็ตาม แต่ด้วยสายใยของพ่อแม่ ลูกก็ยังคือลูกวันยังค่ำ ผมมีเหตุการณ์ครั้งสำคัญที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่ง ซึ่งจดจำได้ติดใจไม่ลืมเลือนไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกนานเท่าใด และขอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับช่วงหนึ่งของชีวิตผมเอง ไม่ได้เอาเรื่องของผู้ใดมาเปรียบเทียบทั้งสิ้น เป็นเหตุการณ์ครั้งที่ผมสะเทือนใจจนพูดไม่ออก

[/FONT][FONT=&quot]ในปี 2542- 43 [FONT=&quot]ช่วงนั้น ชีวิตผมตกอับมากที่สุดจากค่าเงินบาทลอยตัว ทำให้ทุกอย่างที่สร้างมาพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตาทุกอย่าง รถทั้งหมดที่มีเกือบสิบคันอยู่ต้องขายไปหมดสิ้น ที่ดินและบ้านพักต้องยอมให้ธนาคารยึดไปจนสิ้น เพื่อชดเชยกับการชำระหนี้ชั่วข้ามคืน เมื่อครั้งพิษต้มยำกุ้งในคราวนั้น เมื่อรับงานใหญ่มาก ก็ต้องเป็นหนี้มากไปด้วยเพราะต้องซื้อสินค้าส่วนใหญ่จากต่างประเทศ จากคนที่มีทุกอย่างเกินหน้าเกินตาคนในแถบเดียวกัน ต้องมาตกต่ำกว่าเกือบทุกคนในแถบเดียวกัน แบบชีวิตผกผันแปรเปลี่ยนในข้ามคืนเหมือนฝันไป จากที่เคยให้เงินแม่พ่อครั้งละหลายๆบาท ก็ต้องให้น้อยลงจนบางเดือนไม่สามารถให้ได้เลยสักบาท ผมไม่กล้ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดเลย เพราะรู้สึกอับอายที่ชีวิตช่างบัดซบพลิกไปมาเช่นนั้น ผมทำใจไม่ได้อยู่นานหลายเดือน ได้ตะเวณไปตามที่ต่างๆเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ไร้จุดหมายและหมดความหวัง จนลืมนึกไปว่าเรายังมีพ่อแม่และบ้านเก่าที่เราเกิดมา ที่ยังอบอุ่นให้ได้พักพิงหลบทุกข์และคลายร้อน แม้ยามไม่เหลืออะไรเลยก็ตาม[/FONT]

[FONT=&quot]ผมไม่ค่อยได้โทรศัพท์หาพ่อและแม่บ่อยนัก เพราะไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจไปให้พวกเขาต้องรับรู้และคิดมากไปด้วย จนเมื่อน้องสาวโทรศัพท์ให้ผมได้พูดคุยกับแม่ในคืนวันหนึ่ง เมื่อผมยังอยู่ในต่างจังหวัด แม่ถามเพียงว่า มีเงินใช้หรือเปล่า กินข้าวหรือยัง ซึ่งผมก็ตอบแบบเช่นทุกครั้ง เหมือนการพูดคุยปกติทั่วไป และคำถามสุดท้ายที่แม่ถามก่อนจะวางหูไปคือ[/FONT]

[/FONT][FONT=&quot]“แม่ถามจริงๆนะว่า ตอนนี้เป็นหนี้อยู่เท่าไร ที่จำเป็นต้องใช้เงิน”

[/FONT][FONT=&quot]ด้วยความที่ผมไม่อยากให้แม่ต้องคิดมาก คำตอบแบบเพียงให้ผ่านไป อย่าให้พ่อแม่ต้องมาทุกข์ใจไปด้วยคือ

[/FONT][FONT=&quot]“ เป็นหนี้อยู่แค่ไม่ถึงล้านบาทเท่านั้น แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีอะไรแล้ว”

[/FONT][FONT=&quot]“แล้วแม่จะช่วยหาให้นะ จะได้กลับบ้านกลับช่องกับเขาบ้าง ไม่ต้องตะลอนไปอย่างนี้อีกแล้ว” แม่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น

[/FONT][FONT=&quot]เราสองคนจบบทสนทนาประสาแม่ลูก ที่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันมากนักในรอบสองปีระยะนั้น ผมไม่ได้คิดมากไปกว่าต้องดิ้นรนและสู้ต่อ หาช่องทางใหม่ๆในการฟื้นตัวเองให้ได้ เพื่อทุกๆคนจะได้ดีดังเดิมเช่นครั้งก่อน และหลังจากวันที่ผมได้คุยโทรศัพท์กับแม่ในคืนวันนั้นแล้ว อีกสองวันต่อมาน้องสาวคนเดิม ได้โทรศัพท์เข้ามาหาผมในเวลาดึกของคืนวันหนึ่ง พร้อมเสียงสะอื้นร้องไห้ตลอดเวลา

[/FONT][FONT=&quot]“แม่ผูกคอตายในห้อง ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”

น้องก็พูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้เช่นกัน เพราะกำลงตกใจ ผมอึ้งไปชั่วขณะ มือที่ถือโทรศัพท์ปล่อยร่วงตกลงพื้นอย่างสิ้นแรง ก่อนจะเก็บขึ้นมาและสอบถามน้องสาวต่อจนได้ความว่า แม่ผูกคอตัวเองกับลูกกรงหน้าต่างในห้องนอน และคงจะดิ้นทุรนทุรายก่อนสิ้นใจจนเสียงดังโดยไม่รู้สติแล้ว จนพ่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแก้เชือกได้ทัน ก่อนที่แม่จะสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย และช่วยกันหามแม่ส่งโรงพยาบาลประจำอำเภอไปแล้ว ผมและน้องพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็วและขับรถไปที่อำเภอแกลงในทันที เมื่อถึงที่โรงพยาบาลเวลา 03.30 [FONT=&quot]กลางดึกคืนนั้น[/FONT]

[FONT=&quot]คนใกล้บ้านที่รู้ข่าวต่างมาเยี่ยมให้กำลังใจที่โรงพยาบาลกันมากมายนับสิบคน ตามประสาคนบ้านนอกชนบทที่มากน้ำใจและห่วงใยกันและกันดุจพี่ดุจน้อง ผมเข้าไปหาแม่ที่นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง แลเห็นแม่นอนหายใจรวยรินอยู่ก็เบาใจขึ้นมาก ไม่อยากปลุกแม่ทั้งๆที่อยากเข้าไปกอดและถามอะไรมากมาย ทุกคนมองผมด้วยสายตามีคำถามแต่ไม่มีใครพูดอะไร พ่อดึงมือผมเข้าไปหาและเอาเศษกระดาษแผ่นหนึ่ง ให้ผมเงียบๆโดยไม่พูดอะไรตามนิสัยของพ่อ แลเห็นลายมือตัวโตๆที่ผมคุ้นเคยมาแต่เด็กเสมอมีข้อความว่า[/FONT]

[/FONT][FONT=&quot]“ เงินฌาปณกิจสงเคราะห์ และเงินสะสมของกลุ่มลูกเสือรวมทั้งหมดมีอยู่ประมาณ 1,205,000.[FONT=&quot]บาท [/FONT]
[FONT=&quot]ขอยกให้ลูกทั้งหมด และเงินจากช่วยงานศพที่เก็บได้ ให้หนุ่มเอาไว้ใช้หนี้ ฝากดูน้องๆด้วย จาก...(ลงชื่อแม่)"[/FONT]

[/FONT][FONT=&quot]ผมร้องไห้ตรงนั้นโดยไม่สนใจใครแล้ว นี่แม่ตั้งใจตายเพื่อผมแค่นั้นหรือ แม่เข้าใจว่าเงินที่แม่เก็บออมไว้ใช้ยามแก่เฒ่ามานานวันแค่นั้น จะปลดทุกข์ให้ผมได้ และช่วยให้ผมได้กลับมาบ้าน มาหาน้อง มาเยี่ยมพ่อ เช่นเดิมเหมือนที่เคยเป็นครั้งก่อน แม่คิดเพียงไม่อยากให้ผมต้องไปวิ่งไล่ล่าหาเงินมาใช้หนี้ จนกังวลแทนผมว่า จะไม่มีเงินกินข้าว แม่เพียงอยากให้ผมกลับมาหาน้องๆ กลับมาหาพ่อแม่ แต่แม่ก็ไม่เคยเรียกร้องใดๆกับผม เพราะแม่รู้ดีว่าผมเป็นคนดื้อรั้น และต้องทำให้ได้เมื่อตั้งใจไว้ แม่เลยไม่ร้องขออะไรเลยสักครั้งตลอดเวลาที่ผ่านมา ทั้งๆที่แม่คงอยากเห็นผมกลับไปเยี่ยมบ้านมากเหลือเกินตลอดเวลาที่ผ่านมา และสุดท้ายแม่ขายชีวิต เพื่อให้ลูกที่ลำบากและต้องดิ้นรนอยู่ได้เงินไปใช้หนี้เขา ด้วยความคิดแบบบริสุทธิ์ใจของแม่ที่ห่วงใยลูกโดยไม่คิดว่า ผมจะมีความทุกข์ไปอีกขนาดใหน และตราบาปนี้จะเกาะกินใจผมไปตราบจนชั่วชีวิต

[/FONT][FONT=&quot]ทุกคนในครอบครัวเข้าใจผมดี เพราะเราทุกคนเข้าใจกันตลอดมาเสมอไม่ว่ามีหรือจน และเมื่อแม่ดีขึ้นผมได้เข้าไปหาและกราบเท้าขอโทษ ที่ทำให้แม่ต้องคิดมาก แม่ไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มดีใจที่เห็นหน้าผมเท่านั้น จากวันนั้นจนบัดนี้ ผมเกิดแรงบันดาลใจในหลายๆอย่าง ในการดิ้นรนและสู้ทุกอย่าง แม้แต่การเอาชีวิตเข้าเสี่ยงในภารกิจต่างๆที่ทำอยู่โดยเป็นงานที่สุจริต จึงอยากบอกทุกคนว่า บางครั้งเรามองข้ามอะไรในชีวิตไปได้ เราลืมหลายๆอย่างได้ แต่อย่าได้มองข้ามหรือลืมความรัก ความห่วงใยของพ่อและแม่ ที่แสนบริสุทธิ์ใจมากเหลือเกิน

หากท่านยังเหลือพ่อแม่อยู่ในวันนี้ ขอให้ระลึกไว้เสมอว่า สำหรับพ่อแม่แล้ว ลูกคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต....[/FONT]
Click to expand...

ผมพึ่งกลับเข้ามา ก้รีบเปิดกระทู้ ของพี่ ก่อน

พอมาอ่าน เจอ หน้านี้ ผมบอกตรงๆ ว่าร้องไห้ ครับ ตอนนี้

ผมก็เคยทำให้แม่ต้องเป็นห่วง สมัยวัยรุ่น ให้แม่ เสีย น้ำตา ผม เป็นลูกที่ แย่มากๆ ตอนนี้ ผมถึง อยากทำทุกอย่าง ที่ทำได้ ให้ กับ แม่ ผม

ผมรักแม่ ครับ

คำพูดนี้ ผมไม่เคยพูดเลยสมัยก่อน จน ผมโต และกลับเนื้อกลับตัว มาเป็นคนที่ดิ้นรน สร้างตัวเอง ผมบอกรักแม่ จาก ปากผม เมื่อ วันที่ผม ถือเงิน ก้อน นึง 50000 บาท (เป็นเงิน ที่ผม ออกมา ทำงานเอง ถ้ายังเป็น ลูกจ้าง ก็คงจะมีเงินก้อนนี้ไปให้) ไปให้ แม่ แล้ว บอก ว่า ผมรักแม่มากนะ

หนุ่มเมืองแกลง · 19 กรกฎาคม 2010

punnapa said: ↑

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่นำมาแบ่งปัน...
ยังคิดถึงแม่ที่จากไป 23 ปีแล้วตลอดเวลา...
Click to expand...

เสียใจด้วยครับ ท่านสบายไปแล้ว
และเชื่อว่าคงเฝ้ามองดูเราด้วยความห่วงใยเช่นเดิม

ศิษย์หลวงปู่กวย009 · 19 กรกฎาคม 2010

APIRAT said: ↑

วันนี้มีประชุมทั้งวัน ตอนบ่ายกลับไปที่โต๊ะทำงาน ดีใจมากครับ ได้รับพระจากคุณหนุ่มแล้ว หลวงพ่อพริ้ง วัดบางปะกอก ซึ่งเคยได้ยินชื่อท่านผ่านๆ มานานแล้ว แต่ไม่ได้ค้นคว้าประวัติท่านมาอ่านซักที เหมือนเป็นพระกรุเลยครับ ขอผลบุญนี้จงตอบสนองคุณหนุ่มและครอบครัว ให้มีแต่ความสุขความเจริญตลอดไปนะครับ
Click to expand...

ท่านเก่งมากนะครับ ขนาด สมเด็จกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ ยัง ต้องไปกราบ และถวายตัว เป็นลูกศิษย์ เลยครับ

moo noi · 19 กรกฎาคม 2010

หนุ่มเมืองแกลง said: ↑

[FONT=&quot]ขายชีวิตของแม่ ... เพื่อลูก<O>

</O>[/FONT][FONT=&quot]คนไทยเราปัจจุบันนี้ ส่วนใหญ่มักจะอ้างว่าต้องดิ้นรนทำมาหากิน และไม่มีเวลาที่จะไปเยี่ยมเยียนพ่อแม่ บางคนนานหลายปีกว่าจะกลับไปหาท่านสักครั้งหนึ่ง ทิ้งให้พ่อแม่นั่งมองทางเข้าบ้านอยู่ทุกวัน ว่าเมื่อไรหนอลูกจะมาให้ได้เห็นหน้าอีกสักครั้ง พ่อแม่ที่แก่ชราย่อมรู้ตัวอยู่ว่า ท่านอาจจะหมดลมหายใจในวันหนึ่งวันใดก็ได้ และวันนั้นอาจไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกรักอีกสักครั้ง ลูกที่ท่านยังมีความห่วงใยตลอดเวลา แม้ว่าลูกจะเติบใหญ่มากแล้วก็ตาม แต่ด้วยสายใยของพ่อแม่ ลูกก็ยังคือลูกวันยังค่ำ ผมมีเหตุการณ์ครั้งสำคัญที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่ง ซึ่งจดจำได้ติดใจไม่ลืมเลือนไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกนานเท่าใด และขอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับช่วงหนึ่งของชีวิตผมเอง ไม่ได้เอาเรื่องของผู้ใดมาเปรียบเทียบทั้งสิ้น เป็นเหตุการณ์ครั้งที่ผมสะเทือนใจจนพูดไม่ออก

[/FONT][FONT=&quot]ในปี 2542- 43 [FONT=&quot]ช่วงนั้น ชีวิตผมตกอับมากที่สุดจากค่าเงินบาทลอยตัว ทำให้ทุกอย่างที่สร้างมาพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตาทุกอย่าง รถทั้งหมดที่มีเกือบสิบคันอยู่ต้องขายไปหมดสิ้น ที่ดินและบ้านพักต้องยอมให้ธนาคารยึดไปจนสิ้น เพื่อชดเชยกับการชำระหนี้ชั่วข้ามคืน เมื่อครั้งพิษต้มยำกุ้งในคราวนั้น เมื่อรับงานใหญ่มาก ก็ต้องเป็นหนี้มากไปด้วยเพราะต้องซื้อสินค้าส่วนใหญ่จากต่างประเทศ จากคนที่มีทุกอย่างเกินหน้าเกินตาคนในแถบเดียวกัน ต้องมาตกต่ำกว่าเกือบทุกคนในแถบเดียวกัน แบบชีวิตผกผันแปรเปลี่ยนในข้ามคืนเหมือนฝันไป จากที่เคยให้เงินแม่พ่อครั้งละหลายๆบาท ก็ต้องให้น้อยลงจนบางเดือนไม่สามารถให้ได้เลยสักบาท ผมไม่กล้ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดเลย เพราะรู้สึกอับอายที่ชีวิตช่างบัดซบพลิกไปมาเช่นนั้น ผมทำใจไม่ได้อยู่นานหลายเดือน ได้ตะเวณไปตามที่ต่างๆเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ไร้จุดหมายและหมดความหวัง จนลืมนึกไปว่าเรายังมีพ่อแม่และบ้านเก่าที่เราเกิดมา ที่ยังอบอุ่นให้ได้พักพิงหลบทุกข์และคลายร้อน แม้ยามไม่เหลืออะไรเลยก็ตาม[/FONT]

[FONT=&quot]ผมไม่ค่อยได้โทรศัพท์หาพ่อและแม่บ่อยนัก เพราะไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจไปให้พวกเขาต้องรับรู้และคิดมากไปด้วย จนเมื่อน้องสาวโทรศัพท์ให้ผมได้พูดคุยกับแม่ในคืนวันหนึ่ง เมื่อผมยังอยู่ในต่างจังหวัด แม่ถามเพียงว่า มีเงินใช้หรือเปล่า กินข้าวหรือยัง ซึ่งผมก็ตอบแบบเช่นทุกครั้ง เหมือนการพูดคุยปกติทั่วไป และคำถามสุดท้ายที่แม่ถามก่อนจะวางหูไปคือ[/FONT]

[/FONT][FONT=&quot]“แม่ถามจริงๆนะว่า ตอนนี้เป็นหนี้อยู่เท่าไร ที่จำเป็นต้องใช้เงิน”

[/FONT][FONT=&quot]ด้วยความที่ผมไม่อยากให้แม่ต้องคิดมาก คำตอบแบบเพียงให้ผ่านไป อย่าให้พ่อแม่ต้องมาทุกข์ใจไปด้วยคือ

[/FONT][FONT=&quot]“ เป็นหนี้อยู่แค่ไม่ถึงล้านบาทเท่านั้น แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีอะไรแล้ว”

[/FONT][FONT=&quot]“แล้วแม่จะช่วยหาให้นะ จะได้กลับบ้านกลับช่องกับเขาบ้าง ไม่ต้องตะลอนไปอย่างนี้อีกแล้ว” แม่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น

[/FONT][FONT=&quot]เราสองคนจบบทสนทนาประสาแม่ลูก ที่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันมากนักในรอบสองปีระยะนั้น ผมไม่ได้คิดมากไปกว่าต้องดิ้นรนและสู้ต่อ หาช่องทางใหม่ๆในการฟื้นตัวเองให้ได้ เพื่อทุกๆคนจะได้ดีดังเดิมเช่นครั้งก่อน และหลังจากวันที่ผมได้คุยโทรศัพท์กับแม่ในคืนวันนั้นแล้ว อีกสองวันต่อมาน้องสาวคนเดิม ได้โทรศัพท์เข้ามาหาผมในเวลาดึกของคืนวันหนึ่ง พร้อมเสียงสะอื้นร้องไห้ตลอดเวลา

[/FONT][FONT=&quot]“แม่ผูกคอตายในห้อง ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”

น้องก็พูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้เช่นกัน เพราะกำลงตกใจ ผมอึ้งไปชั่วขณะ มือที่ถือโทรศัพท์ปล่อยร่วงตกลงพื้นอย่างสิ้นแรง ก่อนจะเก็บขึ้นมาและสอบถามน้องสาวต่อจนได้ความว่า แม่ผูกคอตัวเองกับลูกกรงหน้าต่างในห้องนอน และคงจะดิ้นทุรนทุรายก่อนสิ้นใจจนเสียงดังโดยไม่รู้สติแล้ว จนพ่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแก้เชือกได้ทัน ก่อนที่แม่จะสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย และช่วยกันหามแม่ส่งโรงพยาบาลประจำอำเภอไปแล้ว ผมและน้องพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็วและขับรถไปที่อำเภอแกลงในทันที เมื่อถึงที่โรงพยาบาลเวลา 03.30 [FONT=&quot]กลางดึกคืนนั้น[/FONT]

[FONT=&quot]คนใกล้บ้านที่รู้ข่าวต่างมาเยี่ยมให้กำลังใจที่โรงพยาบาลกันมากมายนับสิบคน ตามประสาคนบ้านนอกชนบทที่มากน้ำใจและห่วงใยกันและกันดุจพี่ดุจน้อง ผมเข้าไปหาแม่ที่นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง แลเห็นแม่นอนหายใจรวยรินอยู่ก็เบาใจขึ้นมาก ไม่อยากปลุกแม่ทั้งๆที่อยากเข้าไปกอดและถามอะไรมากมาย ทุกคนมองผมด้วยสายตามีคำถามแต่ไม่มีใครพูดอะไร พ่อดึงมือผมเข้าไปหาและเอาเศษกระดาษแผ่นหนึ่ง ให้ผมเงียบๆโดยไม่พูดอะไรตามนิสัยของพ่อ แลเห็นลายมือตัวโตๆที่ผมคุ้นเคยมาแต่เด็กเสมอมีข้อความว่า[/FONT]

[/FONT][FONT=&quot]“ เงินฌาปณกิจสงเคราะห์ และเงินสะสมของกลุ่มลูกเสือรวมทั้งหมดมีอยู่ประมาณ 1,205,000.[FONT=&quot]บาท [/FONT]
[FONT=&quot]ขอยกให้ลูกทั้งหมด และเงินจากช่วยงานศพที่เก็บได้ ให้หนุ่มเอาไว้ใช้หนี้ ฝากดูน้องๆด้วย จาก...(ลงชื่อแม่)"[/FONT]

[/FONT][FONT=&quot]ผมร้องไห้ตรงนั้นโดยไม่สนใจใครแล้ว นี่แม่ตั้งใจตายเพื่อผมแค่นั้นหรือ แม่เข้าใจว่าเงินที่แม่เก็บออมไว้ใช้ยามแก่เฒ่ามานานวันแค่นั้น จะปลดทุกข์ให้ผมได้ และช่วยให้ผมได้กลับมาบ้าน มาหาน้อง มาเยี่ยมพ่อ เช่นเดิมเหมือนที่เคยเป็นครั้งก่อน แม่คิดเพียงไม่อยากให้ผมต้องไปวิ่งไล่ล่าหาเงินมาใช้หนี้ จนกังวลแทนผมว่า จะไม่มีเงินกินข้าว แม่เพียงอยากให้ผมกลับมาหาน้องๆ กลับมาหาพ่อแม่ แต่แม่ก็ไม่เคยเรียกร้องใดๆกับผม เพราะแม่รู้ดีว่าผมเป็นคนดื้อรั้น และต้องทำให้ได้เมื่อตั้งใจไว้ แม่เลยไม่ร้องขออะไรเลยสักครั้งตลอดเวลาที่ผ่านมา ทั้งๆที่แม่คงอยากเห็นผมกลับไปเยี่ยมบ้านมากเหลือเกินตลอดเวลาที่ผ่านมา และสุดท้ายแม่ขายชีวิต เพื่อให้ลูกที่ลำบากและต้องดิ้นรนอยู่ได้เงินไปใช้หนี้เขา ด้วยความคิดแบบบริสุทธิ์ใจของแม่ที่ห่วงใยลูกโดยไม่คิดว่า ผมจะมีความทุกข์ไปอีกขนาดใหน และตราบาปนี้จะเกาะกินใจผมไปตราบจนชั่วชีวิต

[/FONT][FONT=&quot]ทุกคนในครอบครัวเข้าใจผมดี เพราะเราทุกคนเข้าใจกันตลอดมาเสมอไม่ว่ามีหรือจน และเมื่อแม่ดีขึ้นผมได้เข้าไปหาและกราบเท้าขอโทษ ที่ทำให้แม่ต้องคิดมาก แม่ไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มดีใจที่เห็นหน้าผมเท่านั้น จากวันนั้นจนบัดนี้ ผมเกิดแรงบันดาลใจในหลายๆอย่าง ในการดิ้นรนและสู้ทุกอย่าง แม้แต่การเอาชีวิตเข้าเสี่ยงในภารกิจต่างๆที่ทำอยู่โดยเป็นงานที่สุจริต จึงอยากบอกทุกคนว่า บางครั้งเรามองข้ามอะไรในชีวิตไปได้ เราลืมหลายๆอย่างได้ แต่อย่าได้มองข้ามหรือลืมความรัก ความห่วงใยของพ่อและแม่ ที่แสนบริสุทธิ์ใจมากเหลือเกิน

หากท่านยังเหลือพ่อแม่อยู่ในวันนี้ ขอให้ระลึกไว้เสมอว่า สำหรับพ่อแม่แล้ว ลูกคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต....[/FONT]
Click to expand...

ขอบคุณคุณหนุ่มที่ถ่ายทอดประสบการณ์อันมีค่าให้ฟัง...อ่านแล้วทำให้มีกำลังใจในการต่อสู้ชีวิตต่อไป และในฐานะของคนเป็นแม่ เป็นเรื่องจริงที่ว่า "เพื่อลูก...แม่ยอมได้ทำอะไรก็ได้ทุกอย่างจริงๆ เพื่อให้ลูกมีชีวิตที่ดีขึ้น"....

ศิษย์หลวงปู่กวย009 · 19 กรกฎาคม 2010

หนุ่มเมืองแกลง said: ↑

ลองย้อนนึกดูบางเหตุการณ์ที่บางคนนั่งรถโดยสารขนาดใหญ่ไปต่างจังหวัด และรถบัสคันนั้นถูกรถสิบล้อพุ่งชนกลางลำ ทำให้คนตายทันทีไปห้าหกคน ทำไมต้องเป็นคนๆนั้นที่ต้องรับเคราะห์กรรมที่เขาไม่ได้ก่อในเวลานั้น ทำไมต้องเจาะจงรถคันนั้น ทำไมต้องเป็นวินาที่นั้นที่รถสองคันพอดีมาเสียหลักพร้อมๆกันจนเกิดโศกนาฏกรรม และทำไมเขาได้ที่นั่งตรงนั้น คงไม่ใช่บังเอิญไปทุกอย่างแน่นอน แต่กรรมเก่าที่ติดตัวมา ทำให้เขาต้องรับเคราะห์กรรมจำเพาะเจาะจงในเวลาและสถานที่ตรงนั้น ทั้งๆที่คนอีกมากมายที่โดยสารมาด้วยกันปลอดภัย ความบังเอิญแบบนี้หากจะเจาะจงเป็นเขา จะทำได้อย่างยากลำบากขนาด 1 ใน 10,000.ครั้ง จะสมบูรณ์แบบนั้นสักครั้ง ที่คนอื่นที่เคราะห์ดีไม่เป็นอะไรเลยก็มี หากจะยืนยันว่าบังเอิญก็ต้องมาดูอีกกรณีหนึ่ง

แล้วเราทำไมไม่บังเอิญ ถูกรางวัลที่1 กับเขาบ้าง
ทำไมไม่บังเอิญเกิดมาเป็นลูกมหาเศรษฐีในไทยกับเขาบ้าง
ทำไมไม่บังเอิญ มีโชคลาภในชีวิตทุกๆวันบ้าง
สุดท้าย...แล้วเราสองคน ทำไมบังเอิญต้องมารู้จักกันแบบนี้
Click to expand...

ครับพี่

แล้วผม จะคอยบอกเค้าให้รู้ว่าสิ่งที่เราได้เจอกันชาตินี้ มันก็มาจากที่เราได้ทำบุญร่วมกันมาในชาติที่ผ่านๆมา และจะยกตัวอย่างไปเรื่อยๆ ค่อยๆให้เค้าซึมซับ ครับ

ศิษย์หลวงปู่กวย009 · 19 กรกฎาคม 2010

ทุกท่านเชื่อมั้ยครับ ตั้งแต่ ผมเข้ากระทู้ อื่นๆ หรือเวป อื่นๆ ผมไม่เคยเลยที่จะมาเล่าเรื่องที่เป็นส่วนตัว ผ่าน ตัวหนังสือ เหมือนกับ กระทู้ นี้เลย ผมเริ่มมีประกายตรงนี้ ก็ เพราะพี่หนุ่ม ซึ่ง เป็นคนที่ไม่ปิดบัง พร้อมกับหลายๆท่าน ที่มีความจริงใจให้กัน ในกระทู้นี้ (มีหลายๆคนเคยบอกว่า คนในโลกอินเตอรืเน็ตอย่าไปเชื่อ หลอกลวง) แต่ที่กระทู้นี้ ผมว่าไม่ใช่ ครับ และทำให้ผมได้เล่าบ้างเรื่องราว ผ่านตัวหนังสือ ในกระทู้นี้ เป็นครั้งแรก

ศิษย์หลวงปู่กวย009 · 19 กรกฎาคม 2010

ผมเคยลงไว้แล้ว แต่จำหน้าไม่ได้
ขอลงให้อีกซักที เผื่อคนที่เข้ามาแล้วไม่ได้อ่านกัน เพราะกระทู้ไปเร็วมากๆ

ต้องขอโทษ ทุกท่านที่ลงซ้ำ นะครับ

เป็นข้อคิดสำหรับลูกๆ

nuanhadyai@hotmail · 19 กรกฎาคม 2010

ใช่ค่ะ.....ไม่มีเหตุบังเอิญ.......ต้องขอขอบคุณ
คุณpei คุณSuppasit และเพื่อนสมาชิกทุกท่าน....ที่ทำให้ได้รับฟังเรื่องราวดีดี
ได้แชร์ประสบการณ์เรื่องเล่า...ในทุกเรื่อง...มีข้อคิด มีมุก...มีแซว...มีฮา...และ
เห็นน้ำใจ...ที่แบ่งปัน....มอบสิ่งดีให้...ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนเลย........
มาเจอกันที่.....กระทู้ของ พี่หนุ่มเมืองแกลง.....ที่แสนดี...
เพราะเราทำบุญร่วมกันมา.....ค่ะ

IEC · 19 กรกฎาคม 2010

หนุ่มเมืองแกลง said: ↑

ยินดีด้วยนะครับ ขอให้พบแต่สิ่งดีๆตลอดไป
Click to expand...

เช่นกันครับพี่หนุ่ม ...

ถ้าผ่านมามาแถวนี้มีอะไรให้ประสานงาน ติดต่อมาได้เลยนะครับ

ศิษย์หลวงปู่กวย009 · 19 กรกฎาคม 2010

ธรรมะ จาก หลวงพ่อคูณ

ลองอ่านกัน ช่วง 4-5 บรรทัด สุดท้าย ครับ

ท่านบอกว่า ยังต้องรอให้เราๆ ช่วยท่านเหมือนกัน

PITINATTH73 · 19 กรกฎาคม 2010

หนุ่มเมืองแกลง said: ↑

[FONT=&quot]ขายชีวิตของแม่ ... เพื่อลูก<o>

</o>[/FONT] [FONT=&quot]คนไทยเราปัจจุบันนี้ ส่วนใหญ่มักจะอ้างว่าต้องดิ้นรนทำมาหากิน และไม่มีเวลาที่จะไปเยี่ยมเยียนพ่อแม่ บางคนนานหลายปีกว่าจะกลับไปหาท่านสักครั้งหนึ่ง ทิ้งให้พ่อแม่นั่งมองทางเข้าบ้านอยู่ทุกวัน ว่าเมื่อไรหนอลูกจะมาให้ได้เห็นหน้าอีกสักครั้ง พ่อแม่ที่แก่ชราย่อมรู้ตัวอยู่ว่า ท่านอาจจะหมดลมหายใจในวันหนึ่งวันใดก็ได้ และวันนั้นอาจไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกรักอีกสักครั้ง ลูกที่ท่านยังมีความห่วงใยตลอดเวลา แม้ว่าลูกจะเติบใหญ่มากแล้วก็ตาม แต่ด้วยสายใยของพ่อแม่ ลูกก็ยังคือลูกวันยังค่ำ ผมมีเหตุการณ์ครั้งสำคัญที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่ง ซึ่งจดจำได้ติดใจไม่ลืมเลือนไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกนานเท่าใด และขอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับช่วงหนึ่งของชีวิตผมเอง ไม่ได้เอาเรื่องของผู้ใดมาเปรียบเทียบทั้งสิ้น เป็นเหตุการณ์ครั้งที่ผมสะเทือนใจจนพูดไม่ออก

[/FONT] [FONT=&quot]ในปี 2542- 43 [FONT=&quot]ช่วงนั้น ชีวิตผมตกอับมากที่สุดจากค่าเงินบาทลอยตัว ทำให้ทุกอย่างที่สร้างมาพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตาทุกอย่าง รถทั้งหมดที่มีเกือบสิบคันอยู่ต้องขายไปหมดสิ้น ที่ดินและบ้านพักต้องยอมให้ธนาคารยึดไปจนสิ้น เพื่อชดเชยกับการชำระหนี้ชั่วข้ามคืน เมื่อครั้งพิษต้มยำกุ้งในคราวนั้น เมื่อรับงานใหญ่มาก ก็ต้องเป็นหนี้มากไปด้วยเพราะต้องซื้อสินค้าส่วนใหญ่จากต่างประเทศ จากคนที่มีทุกอย่างเกินหน้าเกินตาคนในแถบเดียวกัน ต้องมาตกต่ำกว่าเกือบทุกคนในแถบเดียวกัน แบบชีวิตผกผันแปรเปลี่ยนในข้ามคืนเหมือนฝันไป จากที่เคยให้เงินแม่พ่อครั้งละหลายๆบาท ก็ต้องให้น้อยลงจนบางเดือนไม่สามารถให้ได้เลยสักบาท ผมไม่กล้ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดเลย เพราะรู้สึกอับอายที่ชีวิตช่างบัดซบพลิกไปมาเช่นนั้น ผมทำใจไม่ได้อยู่นานหลายเดือน ได้ตะเวณไปตามที่ต่างๆเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ไร้จุดหมายและหมดความหวัง จนลืมนึกไปว่าเรายังมีพ่อแม่และบ้านเก่าที่เราเกิดมา ที่ยังอบอุ่นให้ได้พักพิงหลบทุกข์และคลายร้อน แม้ยามไม่เหลืออะไรเลยก็ตาม

ผมไม่ค่อยได้โทรศัพท์หาพ่อและแม่บ่อยนัก เพราะไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจไปให้พวกเขาต้องรับรู้และคิดมากไปด้วย จนเมื่อน้องสาวโทรศัพท์ให้ผมได้พูดคุยกับแม่ในคืนวันหนึ่ง เมื่อผมยังอยู่ในต่างจังหวัด แม่ถามเพียงว่า มีเงินใช้หรือเปล่า กินข้าวหรือยัง ซึ่งผมก็ตอบแบบเช่นทุกครั้ง เหมือนการพูดคุยปกติทั่วไป และคำถามสุดท้ายที่แม่ถามก่อนจะวางหูไปคือ
[/FONT]
[/FONT] [FONT=&quot]“แม่ถามจริงๆนะว่า ตอนนี้เป็นหนี้อยู่เท่าไร ที่จำเป็นต้องใช้เงิน”

[/FONT] [FONT=&quot] ด้วยความที่ผมไม่อยากให้แม่ต้องคิดมาก คำตอบแบบเพียงให้ผ่านไป อย่าให้พ่อแม่ต้องมาทุกข์ใจไปด้วยคือ

[/FONT] [FONT=&quot]“ เป็นหนี้อยู่แค่ไม่ถึงล้านบาทเท่านั้น แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีอะไรแล้ว”

[/FONT] [FONT=&quot]“แล้วแม่จะช่วยหาให้นะ จะได้กลับบ้านกลับช่องกับเขาบ้าง ไม่ต้องตะลอนไปอย่างนี้อีกแล้ว” แม่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น

[/FONT] [FONT=&quot]เราสองคนจบบทสนทนาประสาแม่ลูก ที่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันมากนักในรอบสองปีระยะนั้น ผมไม่ได้คิดมากไปกว่าต้องดิ้นรนและสู้ต่อ หาช่องทางใหม่ๆในการฟื้นตัวเองให้ได้ เพื่อทุกๆคนจะได้ดีดังเดิมเช่นครั้งก่อน และหลังจากวันที่ผมได้คุยโทรศัพท์กับแม่ในคืนวันนั้นแล้ว อีกสองวันต่อมาน้องสาวคนเดิม ได้โทรศัพท์เข้ามาหาผมในเวลาดึกของคืนวันหนึ่ง พร้อมเสียงสะอื้นร้องไห้ตลอดเวลา

[/FONT] [FONT=&quot]“แม่ผูกคอตายในห้อง ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”

น้องก็พูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้เช่นกัน เพราะกำลงตกใจ ผมอึ้งไปชั่วขณะ มือที่ถือโทรศัพท์ปล่อยร่วงตกลงพื้นอย่างสิ้นแรง ก่อนจะเก็บขึ้นมาและสอบถามน้องสาวต่อจนได้ความว่า แม่ผูกคอตัวเองกับลูกกรงหน้าต่างในห้องนอน และคงจะดิ้นทุรนทุรายก่อนสิ้นใจจนเสียงดังโดยไม่รู้สติแล้ว จนพ่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแก้เชือกได้ทัน ก่อนที่แม่จะสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย และช่วยกันหามแม่ส่งโรงพยาบาลประจำอำเภอไปแล้ว ผมและน้องพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็วและขับรถไปที่อำเภอแกลงในทันที เมื่อถึงที่โรงพยาบาลเวลา 03.30 [FONT=&quot]กลางดึกคืนนั้น

คนใกล้บ้านที่รู้ข่าวต่างมาเยี่ยมให้กำลังใจที่โรงพยาบาลกันมากมายนับสิบคน ตามประสาคนบ้านนอกชนบทที่มากน้ำใจและห่วงใยกันและกันดุจพี่ดุจน้อง ผมเข้าไปหาแม่ที่นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง แลเห็นแม่นอนหายใจรวยรินอยู่ก็เบาใจขึ้นมาก ไม่อยากปลุกแม่ทั้งๆที่อยากเข้าไปกอดและถามอะไรมากมาย ทุกคนมองผมด้วยสายตามีคำถามแต่ไม่มีใครพูดอะไร พ่อดึงมือผมเข้าไปหาและเอาเศษกระดาษแผ่นหนึ่ง ให้ผมเงียบๆโดยไม่พูดอะไรตามนิสัยของพ่อ แลเห็นลายมือตัวโตๆที่ผมคุ้นเคยมาแต่เด็กเสมอมีข้อความว่า

[/FONT][/FONT] [FONT=&quot]“ เงินฌาปณกิจสงเคราะห์ และเงินสะสมของกลุ่มลูกเสือรวมทั้งหมดมีอยู่ประมาณ 1,205,000.[FONT=&quot]บาท
ขอยกให้ลูกทั้งหมด และเงินจากช่วยงานศพที่เก็บได้ ให้หนุ่มเอาไว้ใช้หนี้ ฝากดูน้องๆด้วย จาก...(ลงชื่อแม่)"

[/FONT][/FONT] [FONT=&quot]ผมร้องไห้ตรงนั้นโดยไม่สนใจใครแล้ว นี่แม่ตั้งใจตายเพื่อผมแค่นั้นหรือ แม่เข้าใจว่าเงินที่แม่เก็บออมไว้ใช้ยามแก่เฒ่ามานานวันแค่นั้น จะปลดทุกข์ให้ผมได้ และช่วยให้ผมได้กลับมาบ้าน มาหาน้อง มาเยี่ยมพ่อ เช่นเดิมเหมือนที่เคยเป็นครั้งก่อน แม่คิดเพียงไม่อยากให้ผมต้องไปวิ่งไล่ล่าหาเงินมาใช้หนี้ จนกังวลแทนผมว่า จะไม่มีเงินกินข้าว แม่เพียงอยากให้ผมกลับมาหาน้องๆ กลับมาหาพ่อแม่ แต่แม่ก็ไม่เคยเรียกร้องใดๆกับผม เพราะแม่รู้ดีว่าผมเป็นคนดื้อรั้น และต้องทำให้ได้เมื่อตั้งใจไว้ แม่เลยไม่ร้องขออะไรเลยสักครั้งตลอดเวลาที่ผ่านมา ทั้งๆที่แม่คงอยากเห็นผมกลับไปเยี่ยมบ้านมากเหลือเกินตลอดเวลาที่ผ่านมา และสุดท้ายแม่ขายชีวิต เพื่อให้ลูกที่ลำบากและต้องดิ้นรนอยู่ได้เงินไปใช้หนี้เขา ด้วยความคิดแบบบริสุทธิ์ใจของแม่ที่ห่วงใยลูกโดยไม่คิดว่า ผมจะมีความทุกข์ไปอีกขนาดใหน และตราบาปนี้จะเกาะกินใจผมไปตราบจนชั่วชีวิต

[/FONT] [FONT=&quot]ทุกคนในครอบครัวเข้าใจผมดี เพราะเราทุกคนเข้าใจกันตลอดมาเสมอไม่ว่ามีหรือจน และเมื่อแม่ดีขึ้นผมได้เข้าไปหาและกราบเท้าขอโทษ ที่ทำให้แม่ต้องคิดมาก แม่ไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มดีใจที่เห็นหน้าผมเท่านั้น จากวันนั้นจนบัดนี้ ผมเกิดแรงบันดาลใจในหลายๆอย่าง ในการดิ้นรนและสู้ทุกอย่าง แม้แต่การเอาชีวิตเข้าเสี่ยงในภารกิจต่างๆที่ทำอยู่โดยเป็นงานที่สุจริต จึงอยากบอกทุกคนว่า บางครั้งเรามองข้ามอะไรในชีวิตไปได้ เราลืมหลายๆอย่างได้ แต่อย่าได้มองข้ามหรือลืมความรัก ความห่วงใยของพ่อและแม่ ที่แสนบริสุทธิ์ใจมากเหลือเกิน

หากท่านยังเหลือพ่อแม่อยู่ในวันนี้ ขอให้ระลึกไว้เสมอว่า สำหรับพ่อแม่แล้ว ลูกคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต....[/FONT]
Click to expand...

ผมขออนุญาติอ้างอิงจากข้อความ ของพี่หนุ่มครับ

[FONT=&quot] "แม่ถามเพียงว่า มีเงินใช้หรือเปล่า กินข้าวหรือยัง[/FONT]" ผมอ่านไปน้ำตาก็ไหลครับ เป็นประโยคคุ้นๆหู เมื่อครั้งที่แม่ของผมเคยพูดกับผม ในเวลาทำงานอยู่กรุงเทพได้กินข้าวสวย ผักลวกจิ้มน้ำพริก ก็ทำให้คลายความคิดถึงบ้านได้บ้าง มีโอกาสได้กลับบ้าน ผมชอบกินข้าวสวย ผักสด ผักลวก จิ้มน้ำพริก และชอบเดินเล่นรอบๆบ้านเพื่อจดจำสภาพของบ้านให้มากที่สุด สูดหายใจลึกๆ เป็นการชาร์จพลังงานกักเก็บไว้และก็กลับมาทำงานต่อสู้ชีวิตในกรุงเทพทีมีแต่ความแก่งแย่งแข่งขันกันต่อไป ครับ

ศิษย์หลวงปู่กวย009 · 19 กรกฎาคม 2010

การบูชาพระเครื่องของคนไทย

ผม save เก็บไว้นานแล้ว มานั่งเปิดอ่านดู สอดคล้องกับ ของ พี่ หนุ่ม เลยนำมาให้ทุกท่าน ได้ เอาไว้อ่านกันครับ

CheKuvara · 19 กรกฎาคม 2010

เคยฟังเรื่องนิมิตรกรรมปะครับ ผมเคยเจอ สมัยตอนเด็กๆ ผมเลี้ยงเป็ด ตามแบบชนบทบ้านนอก พ่อให้เลี้ยงเพราะฝึกให้รู้จักการดูแล และใจเย็น ตามธรรมดาเป็ดนี่ตอนเช้าให้อาหารมันแล้วปล่อยไปหากิน เ้ย็นมันจะเดินกลับมาเอง มีบ้างบางวันโชคร้ายต้องโดนหมาแถวบ้านกัดไปด้วยความมันเขี้ยวของมันบ้าง ผมก็ตามล้างแค้นให้ด้วยหนังกะติ๊กถ้าเจ้าของมันเผลอ ตอนเย็นๆก็เดินต้อนเป็ดคอยระวังหมามันจะมากัดเล่น ผมก็ถือต้นอ้อต้นพง(เป็นต้นคล้ายๆหวายแต่เบากว่าหักง่ายมาก) คอยเดินต้อนมันไป มีอยู่ตัวชอบเดินอู้ไม่ตามแถว บ่อยๆเข้าก็หวดไปด้วยต้นพง ดันแรงไปหน่อยไปโดนก้านคอ คราวนี้ชักเลย ด้วยความเป็นเด็กไม่รู้ทำไงก็ไปหาใบตะไคร้มาคั้นน้ำให้มันกินกล้วมันตาย ที่ไปหาใบตะไคร้เพราะเค้าว่าเป็นยาและไม่รู้หายาไหนให้ ปรากฏว่ามันพักซักพักก็ฟื้น เรื่องก็ผ่านไปสามสี่ปีจนผมเริ่มเค้าวัยรุ่น อายุประมาณสิบสามปีเป็นวัยกำลังกระเตาะ ก็มีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน เคลียร์กันไม่ลงเรื่องเงินก็เลยชกกันตามประสาเด็ก เพื่อนตัวเล็กกว่าสู้ไม่ไหว เค้าเลยคว้าไม้ไผ่ต้นใหญ่เส้นผ่าศูนย์กลางใหญ่กว่าซองบุหรี่หน่อย ดีเข้าให้ที่กรามผมปรากฏว่าวินาทีแรกที่ผมรู้จักกับคำว่าวูบและเห็นดาว ผมเห็นภาพเป็ดตัวนั้นในภวังค์แจ่มชัดมาก ผมนั่งอยู่พักแล้วลุกขึ้นไปหาเพื่อนจะสู้กันต่อแต่เพื่อนๆก็ได้ห้ามปรามกันไว้ ปรากฏว่าผมปากแตกใต้ลิ้นก็แตก แต่ที่ผมแปลกและจำฝังใจก็เรื่องในภวังค์ที่เห็นเป็ดตัวนั้น ทำไมมาให้ผมเห็นตอนผมโดนตีัและเป็นอาการเดียวกับที่ผมตีเค้า และมันก็นานหลายปีจนผมลืมไปตั้งนานแล้ว เหมือนจะมาบอกว่า เอ่อ มาตามเอาคืนแล้วนะ เป็นอีกเรื่องนึงที่ทำให้เตือนสติผมว่ากรรมมีจริง

nuanhadyai@hotmail · 19 กรกฎาคม 2010

เพลงมอบให้แม่....ของทุกท่าน.....ค่ะ

ศิษย์หลวงปู่กวย009 · 19 กรกฎาคม 2010

เคล็ดลับในการปักธูป

เพื่อมีประโยชน์ ครับ

หนุ่มเมืองแกลง · 19 กรกฎาคม 2010

nuanpan said: ↑

ใช่ค่ะ.....ไม่มีเหตุบังเอิญ.......ต้องขอขอบคุณ
คุณpei คุณSuppasit และเพื่อนสมาชิกทุกท่าน....ที่ทำให้ได้รับฟังเรื่องราวดีดี
ได้แชร์ประสบการณ์เรื่องเล่า...ในทุกเรื่อง...มีข้อคิด มีมุก...มีแซว...มีฮา...และ
เห็นน้ำใจ...ที่แบ่งปัน....มอบสิ่งดีให้...ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนเลย........
มาเจอกันที่.....กระทู้ของ พี่หนุ่มเมืองแกลง.....ที่แสนดี...
เพราะเราทำบุญร่วมกันมา.....ค่ะ
Click to expand...

ใช่ครับ ทุกอย่างมีที่มาที่ไป อยู่ที่เราจะสานสายใยของมิตรภาพให้ดีได้อย่างไร

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

แนะนำพระดี มีพลังมหัศจรรย์ อาถรรพ์หนุนชีวิต อิทธิฤทธิ์มหาศาล

st18 เป็นที่รู้จักกันดี

Toom2547 เป็นที่รู้จักกันดี

หนุ่มเมืองแกลง เป็นที่รู้จักกันดี

punnapa เป็นที่รู้จักกันดี

ศิษย์หลวงปู่กวย009 เป็นที่รู้จักกันดี

หนุ่มเมืองแกลง เป็นที่รู้จักกันดี

ศิษย์หลวงปู่กวย009 เป็นที่รู้จักกันดี

moo noi เป็นที่รู้จักกันดี

ศิษย์หลวงปู่กวย009 เป็นที่รู้จักกันดี

ศิษย์หลวงปู่กวย009 เป็นที่รู้จักกันดี

ศิษย์หลวงปู่กวย009 เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

ข้อคิดสำหรับลูกๆทั้งหลาย.jpg

nuanhadyai@hotmail เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

เหรียญหมุนเงินหมุนทอง.jpg

เหรียญนารายณ์ทรงครุฑ.jpg

IEC เป็นที่รู้จักกันดี

ศิษย์หลวงปู่กวย009 เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

Luangphor_Koon.jpg

PITINATTH73 เป็นที่รู้จักกันดี

ศิษย์หลวงปู่กวย009 เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

การบูชาพระเครื่องของคนไทย.pdf

CheKuvara เป็นที่รู้จักกันดี

nuanhadyai@hotmail เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

0%B8%B4งโต_THE_STAR_5__-_แม่เอยแม่จ๋า.mp3

ศิษย์หลวงปู่กวย009 เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

การปักธูป01.doc

หนุ่มเมืองแกลง เป็นที่รู้จักกันดี

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

แนะนำพระดี มีพลังมหัศจรรย์ อาถรรพ์หนุนชีวิต อิทธิฤทธิ์มหาศาล

ไฟล์ที่แนบมา:

ไฟล์ที่แนบมา:

ไฟล์ที่แนบมา:

ไฟล์ที่แนบมา:

ไฟล์ที่แนบมา:

ไฟล์ที่แนบมา:

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา