แนะนำพระดี มีพลังมหัศจรรย์ อาถรรพ์หนุนชีวิต อิทธิฤทธิ์มหาศาล

เจอแบบนี้ลองกัดลิ้นดูครับ หลุดชัวเพราะทดสอบมาแล้ว

 

นั่นสิครับ....เมื่อวานบังเอิญไปที่อยุธยากันหลายคนเลยอ่ะครับ....(^_^)...
เด๋วสักวันผมต้องเดินทางไปกราบ หลวงพ่อเอียดวัดไผ่ล้อม หลวงพ่อหวลวัดพุทไธสวรรค์ และหลวงปู่สวัสดิ์วัดศาลาปูน ... บ้างซ่ะแล้วครับคุณ Suppasit .....(^_^)......

 

.....
ขอบคุณครับที่แนะนำ ไม่อยากเจอหรอกเรื่องแบบนี้ แต่ถ้าเจอจะลองดูครับ

 

คุณหนุ่ม และ เพื่อนๆครับ

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=eC2SBX2nnUw&feature=player_embedded#]YouTube - I have no words after watching..............[/ame]!

ดูแล้วพูดไม่ออกจริงๆครับ

 

ได้รับเหรียญที่พี่หนุ่ม ส่งมาให้แล้วครับ ขอบพระคุณมากครับ

 

เผื่อได้ไปกราบ ต้องศึกษาเส้นทางอีกสักครั้งแล้วครับ กลัวหลง

 

ขอบคุณมากครับ แบบนี้ค่อยสบายใจครับ

 

ทุกอย่างเป็นสิ่งไม่เที่ยงจริง ๆ ครับ หมั่นสวดมนต์ภาวนา นั่งวิปัสสนาสร้างบุญกุศลกันนะครับ

 

นั่นสิครับคุณเทพทอง.....ผมเองก็อาศัยปริ้นแผนที่จาก google ตลอดอ่ะครับ แหะๆ...ยังไม่มีงบติด GPS อ่ะครับ....(^_^)..
ขนาดเมื่อวานผมยังกลัวฝนจะตกหนักระหว่างเดินทางเลยครับ เพราะจะทำให้มองตัวเลขของเส้นทางหลวงบนป้ายบอกทางไม่ชัดอ่ะครับ...และเป็นครั้งแรกที่ใช้เส้นทางบางปะอิน,บางไทรเพื่อเข้าสู้อ.บางบาลและอ.เสนา อ่ะครับ เพราะปกติถ้าไปอยุธยา ผมจะไปเส้นวิภาวดีเป็นหลักอ่ะครับ...ขับรถไปด้วยนึกถึงหลวงปู่ทิมที่คอไปด้วย ว่าขอให้ถึงวัดพระขาวโดยไม่หลงด้วยเถิดดดดด......(^_^).......

ด้วยเหตุที่เหรียญนี้เกือบทำให้ผมเกือบถูกหวย...ก็เลยนำไปห่มจีวรซ่ะเลยครับ....(^_^)....และวัตถุมงคลที่ผมได้จากพี่หนุ่ม...ผมก็นำไปห่มจีวรเพื่ออารธนาขึ้นคอบูชาเช่นกันนะครับ......(^_^).....

ขอให้กุศลที่พี่หนุ่มมีต่อทุกๆท่านในที่นี้...ได้ส่งผลให้พี่หนุ่มพบเจอแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตและปราศจากความทุกข์ทั้งปวง..ไม่ว่าจะในที่แห่งใดก็ขอให้พ้นจากภัยภยันตรายทั้งปวงและตลอดจนโรคภัยไข้เจ็บใดๆก็ขออย่าได้เข้ามาเบียดเบียนในตัวพี่หนุ่มตลอดไปนะครับ....(^_^)...

 

แนะนำ แนวๆ ตะกรุดบ้าง ก็เยี่ยมไปเลย

 

ดูแล้ว เศร้าใจครับ ชีวิตคนช่างเสี่ยงทุกลมหายใจ

 

ยินดีด้วยครับ เหรียญ เทพเจ้าแห่งการเสี่ยงโชคครับ ยี่กอฮง รุ่นขุนพันธ์

 

[FONT=&quot]ขายชีวิตของแม่ ... เพื่อลูก<o>

</o>[/FONT] [FONT=&quot]คนไทยเราปัจจุบันนี้ ส่วนใหญ่มักจะอ้างว่าต้องดิ้นรนทำมาหากิน และไม่มีเวลาที่จะไปเยี่ยมเยียนพ่อแม่ บางคนนานหลายปีกว่าจะกลับไปหาท่านสักครั้งหนึ่ง ทิ้งให้พ่อแม่นั่งมองทางเข้าบ้านอยู่ทุกวัน ว่าเมื่อไรหนอลูกจะมาให้ได้เห็นหน้าอีกสักครั้ง พ่อแม่ที่แก่ชราย่อมรู้ตัวอยู่ว่า ท่านอาจจะหมดลมหายใจในวันหนึ่งวันใดก็ได้ และวันนั้นอาจไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกรักอีกสักครั้ง ลูกที่ท่านยังมีความห่วงใยตลอดเวลา แม้ว่าลูกจะเติบใหญ่มากแล้วก็ตาม แต่ด้วยสายใยของพ่อแม่ ลูกก็ยังคือลูกวันยังค่ำ ผมมีเหตุการณ์ครั้งสำคัญที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่ง ซึ่งจดจำได้ติดใจไม่ลืมเลือนไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกนานเท่าใด และขอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับช่วงหนึ่งของชีวิตผมเอง ไม่ได้เอาเรื่องของผู้ใดมาเปรียบเทียบทั้งสิ้น เป็นเหตุการณ์ครั้งที่ผมสะเทือนใจจนพูดไม่ออก

[/FONT] [FONT=&quot]ในปี 2542- 43 [FONT=&quot]ช่วงนั้น ชีวิตผมตกอับมากที่สุดจากค่าเงินบาทลอยตัว ทำให้ทุกอย่างที่สร้างมาพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตาทุกอย่าง รถทั้งหมดที่มีเกือบสิบคันอยู่ต้องขายไปหมดสิ้น ที่ดินและบ้านพักต้องยอมให้ธนาคารยึดไปจนสิ้น เพื่อชดเชยกับการชำระหนี้ชั่วข้ามคืน เมื่อครั้งพิษต้มยำกุ้งในคราวนั้น เมื่อรับงานใหญ่มาก ก็ต้องเป็นหนี้มากไปด้วยเพราะต้องซื้อสินค้าส่วนใหญ่จากต่างประเทศ จากคนที่มีทุกอย่างเกินหน้าเกินตาคนในแถบเดียวกัน ต้องมาตกต่ำกว่าเกือบทุกคนในแถบเดียวกัน แบบชีวิตผกผันแปรเปลี่ยนในข้ามคืนเหมือนฝันไป จากที่เคยให้เงินแม่พ่อครั้งละหลายๆบาท ก็ต้องให้น้อยลงจนบางเดือนไม่สามารถให้ได้เลยสักบาท ผมไม่กล้ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดเลย เพราะรู้สึกอับอายที่ชีวิตช่างบัดซบพลิกไปมาเช่นนั้น ผมทำใจไม่ได้อยู่นานหลายเดือน ได้ตะเวณไปตามที่ต่างๆเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ไร้จุดหมายและหมดความหวัง จนลืมนึกไปว่าเรายังมีพ่อแม่และบ้านเก่าที่เราเกิดมา ที่ยังอบอุ่นให้ได้พักพิงหลบทุกข์และคลายร้อน แม้ยามไม่เหลืออะไรเลยก็ตาม

ผมไม่ค่อยได้โทรศัพท์หาพ่อและแม่บ่อยนัก เพราะไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจไปให้พวกเขาต้องรับรู้และคิดมากไปด้วย จนเมื่อน้องสาวโทรศัพท์ให้ผมได้พูดคุยกับแม่ในคืนวันหนึ่ง เมื่อผมยังอยู่ในต่างจังหวัด แม่ถามเพียงว่า มีเงินใช้หรือเปล่า กินข้าวหรือยัง ซึ่งผมก็ตอบแบบเช่นทุกครั้ง เหมือนการพูดคุยปกติทั่วไป และคำถามสุดท้ายที่แม่ถามก่อนจะวางหูไปคือ
[/FONT]
[/FONT] [FONT=&quot]“แม่ถามจริงๆนะว่า ตอนนี้เป็นหนี้อยู่เท่าไร ที่จำเป็นต้องใช้เงิน”

[/FONT] [FONT=&quot] ด้วยความที่ผมไม่อยากให้แม่ต้องคิดมาก คำตอบแบบเพียงให้ผ่านไป อย่าให้พ่อแม่ต้องมาทุกข์ใจไปด้วยคือ

[/FONT] [FONT=&quot]“ เป็นหนี้อยู่แค่ไม่ถึงล้านบาทเท่านั้น แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีอะไรแล้ว”

[/FONT] [FONT=&quot]“แล้วแม่จะช่วยหาให้นะ จะได้กลับบ้านกลับช่องกับเขาบ้าง ไม่ต้องตะลอนไปอย่างนี้อีกแล้ว” แม่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น

[/FONT] [FONT=&quot]เราสองคนจบบทสนทนาประสาแม่ลูก ที่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันมากนักในรอบสองปีระยะนั้น ผมไม่ได้คิดมากไปกว่าต้องดิ้นรนและสู้ต่อ หาช่องทางใหม่ๆในการฟื้นตัวเองให้ได้ เพื่อทุกๆคนจะได้ดีดังเดิมเช่นครั้งก่อน และหลังจากวันที่ผมได้คุยโทรศัพท์กับแม่ในคืนวันนั้นแล้ว อีกสองวันต่อมาน้องสาวคนเดิม ได้โทรศัพท์เข้ามาหาผมในเวลาดึกของคืนวันหนึ่ง พร้อมเสียงสะอื้นร้องไห้ตลอดเวลา

[/FONT] [FONT=&quot]“แม่ผูกคอตายในห้อง ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”

น้องก็พูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านี้เช่นกัน เพราะกำลงตกใจ ผมอึ้งไปชั่วขณะ มือที่ถือโทรศัพท์ปล่อยร่วงตกลงพื้นอย่างสิ้นแรง ก่อนจะเก็บขึ้นมาและสอบถามน้องสาวต่อจนได้ความว่า แม่ผูกคอตัวเองกับลูกกรงหน้าต่างในห้องนอน และคงจะดิ้นทุรนทุรายก่อนสิ้นใจจนเสียงดังโดยไม่รู้สติแล้ว จนพ่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแก้เชือกได้ทัน ก่อนที่แม่จะสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย และช่วยกันหามแม่ส่งโรงพยาบาลประจำอำเภอไปแล้ว ผมและน้องพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็วและขับรถไปที่อำเภอแกลงในทันที เมื่อถึงที่โรงพยาบาลเวลา 03.30 [FONT=&quot]กลางดึกคืนนั้น

คนใกล้บ้านที่รู้ข่าวต่างมาเยี่ยมให้กำลังใจที่โรงพยาบาลกันมากมายนับสิบคน ตามประสาคนบ้านนอกชนบทที่มากน้ำใจและห่วงใยกันและกันดุจพี่ดุจน้อง ผมเข้าไปหาแม่ที่นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง แลเห็นแม่นอนหายใจรวยรินอยู่ก็เบาใจขึ้นมาก ไม่อยากปลุกแม่ทั้งๆที่อยากเข้าไปกอดและถามอะไรมากมาย ทุกคนมองผมด้วยสายตามีคำถามแต่ไม่มีใครพูดอะไร พ่อดึงมือผมเข้าไปหาและเอาเศษกระดาษแผ่นหนึ่ง ให้ผมเงียบๆโดยไม่พูดอะไรตามนิสัยของพ่อ แลเห็นลายมือตัวโตๆที่ผมคุ้นเคยมาแต่เด็กเสมอมีข้อความว่า

[/FONT][/FONT] [FONT=&quot]“ เงินฌาปณกิจสงเคราะห์ และเงินสะสมของกลุ่มลูกเสือรวมทั้งหมดมีอยู่ประมาณ 1,205,000.[FONT=&quot]บาท
ขอยกให้ลูกทั้งหมด และเงินจากช่วยงานศพที่เก็บได้ ให้หนุ่มเอาไว้ใช้หนี้ ฝากดูน้องๆด้วย จาก...(ลงชื่อแม่)"

[/FONT][/FONT] [FONT=&quot]ผมร้องไห้ตรงนั้นโดยไม่สนใจใครแล้ว นี่แม่ตั้งใจตายเพื่อผมแค่นั้นหรือ แม่เข้าใจว่าเงินที่แม่เก็บออมไว้ใช้ยามแก่เฒ่ามานานวันแค่นั้น จะปลดทุกข์ให้ผมได้ และช่วยให้ผมได้กลับมาบ้าน มาหาน้อง มาเยี่ยมพ่อ เช่นเดิมเหมือนที่เคยเป็นครั้งก่อน แม่คิดเพียงไม่อยากให้ผมต้องไปวิ่งไล่ล่าหาเงินมาใช้หนี้ จนกังวลแทนผมว่า จะไม่มีเงินกินข้าว แม่เพียงอยากให้ผมกลับมาหาน้องๆ กลับมาหาพ่อแม่ แต่แม่ก็ไม่เคยเรียกร้องใดๆกับผม เพราะแม่รู้ดีว่าผมเป็นคนดื้อรั้น และต้องทำให้ได้เมื่อตั้งใจไว้ แม่เลยไม่ร้องขออะไรเลยสักครั้งตลอดเวลาที่ผ่านมา ทั้งๆที่แม่คงอยากเห็นผมกลับไปเยี่ยมบ้านมากเหลือเกินตลอดเวลาที่ผ่านมา และสุดท้ายแม่ขายชีวิต เพื่อให้ลูกที่ลำบากและต้องดิ้นรนอยู่ได้เงินไปใช้หนี้เขา ด้วยความคิดแบบบริสุทธิ์ใจของแม่ที่ห่วงใยลูกโดยไม่คิดว่า ผมจะมีความทุกข์ไปอีกขนาดใหน และตราบาปนี้จะเกาะกินใจผมไปตราบจนชั่วชีวิต

[/FONT] [FONT=&quot]ทุกคนในครอบครัวเข้าใจผมดี เพราะเราทุกคนเข้าใจกันตลอดมาเสมอไม่ว่ามีหรือจน และเมื่อแม่ดีขึ้นผมได้เข้าไปหาและกราบเท้าขอโทษ ที่ทำให้แม่ต้องคิดมาก แม่ไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มดีใจที่เห็นหน้าผมเท่านั้น จากวันนั้นจนบัดนี้ ผมเกิดแรงบันดาลใจในหลายๆอย่าง ในการดิ้นรนและสู้ทุกอย่าง แม้แต่การเอาชีวิตเข้าเสี่ยงในภารกิจต่างๆที่ทำอยู่โดยเป็นงานที่สุจริต จึงอยากบอกทุกคนว่า บางครั้งเรามองข้ามอะไรในชีวิตไปได้ เราลืมหลายๆอย่างได้ แต่อย่าได้มองข้ามหรือลืมความรัก ความห่วงใยของพ่อและแม่ ที่แสนบริสุทธิ์ใจมากเหลือเกิน

หากท่านยังเหลือพ่อแม่อยู่ในวันนี้ ขอให้ระลึกไว้เสมอว่า สำหรับพ่อแม่แล้ว ลูกคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต....[/FONT]

 

และวันนี้ทุกสิ่งอย่างก็ผ่านพ้นไปด้วยดี...ก็เหลือแต่อนาคตที่ยังมาไม่ถึง......
ขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับพี่หนุ่มและญาติธรรมทุกๆท่าน....ขอคุณพระรัตนตรัยจงคุ้มครองให้ทุกๆท่านพบแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตไม่ว่าจะยามหลับหรือยามตื่นนะครับ....(^_^)....

และสุดท้ายของวันนี้ ผมชอบเรื่องนี้จากพี่หนุ่มมากๆครับ ....ขอบคุณครับ...(^_^)

วันนี้ .......คือชาติปัจจุบันนี้ เมื่อมีวันนี้ จึงมีชาตินี้
พรุ่งนี้.......คือชาติหน้า เมื่อมีพรุ่งนี้ได้ ก็ต้องมีชาติหน้าได้
เมื่อวาน....คือชาติที่แล้ว เมื่อมีเมื่อวานได้ ก็ต้องมีชาติก่อนได้<O></O>

 

สวัสดียามเย็นครับ พี่หนุ่มเมืองแกลง และ ญาติธรรม ทุกๆท่าน

 

อนุโมทนาบทความดีๆ ช่วยเตือนสติใครได้อีกหลายคน ซึ้งค่ะ จนน้ำตาไหล

 

ขอบคุณพี่หนุ่มครับ ที่นำเรื่องราวในแง่มุมของชีวิต มาถ่ายทอดให้น้องๆฟัง บางครั้งเราก็ทำงานเพื่อคนในครอบครัว และวิ่งไล่ไขว่คว้าหาเ้งา จนลืมนึกถึงคนที่เลี้ยงดูเรามา ผมเข้าใจถึงแรงบันดาลใจของพี่หนุ่มแล้วครับ ขอบคุณมากๆครับ

 

บอกอย่างไม่อายว่า ผมเขียนเรื่องแม่ครั้งนี้ เขียนไปก็ร้องไห้ไปด้วย และกี่ครั้งที่อ่านก็น้ำตาไหลทุกครั้ง มันมีอะไรมาจุกที่คอ มากกว่าคำว่าเสียใจมากนัก และเป็นเรื่องจริงๆที่เกิดกับตัวเอง

อยากฝากเป็นอุธาหรณ์กับทุกๆคน ก่อนจะสายเกินไป อีกสักกี่ชาติกัน เราถึงจะได้เกิดมาเป็นพ่อแม่ลูกกันแบบนี้อีกครั้ง ให้อะไรพ่อแม่มากยังไม่ได้ในตอนนี้ ก็ให้ความสุขใจต่อท่านก็ยังดี

 

มีคนหลายคนดูถูกผม ว่าไปเรียนมาจากกรุงเทพจนจบปริญญา แต่กลับมาทำสวนอยู่กลับบ้าน แต่ผมไม่เคยสนใจคำพูดพวกนั้น และไม่เคยอธิบายให้พวกนั้นเข้าใจในสิ่งที่ผมทำ ถึงแม้รายได้จะไม่มาก แต่ผมก็ได้กลับมาช่วยพ่อทำสวน จนพ่อตายในวงแขนผม และผมก็ดูแลแม่มาตลอดจนทุกวันนี้ นี่เป็นสิ่งที่ผมทำแล้วภูมิใจมากที่สุด พรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว

 

อ่านเรื่องนี้ของพี่หนุ่มแล้วรู้สึกมีก้อนสะอื้นขึ้นมาทันที น้ำตาคลอโดยไม่รู้สึกตัว ขอบคุณพี่หนุ่มนะครับที่นำเรื่องนี้มาเตือนสติพวกเราที่มักจะมองข้ามสิ่งที่มีค่าและสำคัญที่สุดของชีวิตเราไป