คำถาม

มีคำถาม ว่า ผู้ที่ปราถนาพุทธภูมิ เมื่อไรจึงจะถูกเรียกว่าพระโพธิสัตว์

 

ปรารถนาตอนไหน ก็ได้ตอนนั้นครับ

 

แล้วก็บำเพ็ญบารมีเรื่อยไป พระโพธิสัตว์ประเภทปัญญาธิกะ(ใช้เวลาบำเพ็ญ ๒๐ อสงไขยกับเศษอีก ๑๐๐,๐๐๐ มหากัปล์ ) แบ่งเป็น ๓ ช่วงคือ ๑.ปรารถนาในใจว่าจะเป็นพระพุทธเจ้าให้ได้ในอนาคต ใช้เวลาบำเพ็ญ ๗ อสงไขย ๒.ปรารถนาต่อหน้าพระพักตร์ของพระพุทธรูปว่าจะเป็นพระพุทธเจ้าให้ได้ในอนาคต ใช้เวลาบำเพ็ญ ๙ อสงไขย ๓.เป็นช่วงที่ได้รับพยากรย์จากพระพุทธเจ้าพระองค์ใดพระองค์หนึ่ง ว่าจะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าในอนาคตอย่างอน่นอน ใช้เวลาบำเพ็ญ ๔ อสงไขยกับเศษอีก ๑๐๐,๐๐๐ มหากัปล์ (ช่วงที่ ๓.นี้เรียกว่านิตยะโพธิสัตว์ ) พระโพธิสัตว์ประเภทสัทธาธิกะใช้เวลาบำเพ็ญ ๔๐​ อสงไขยกับเศษอีก ๑๐๐,๐๐๐ มหากัปล์ และวิริยาธิกะ ใช้เวลาบำเพ็ญ ๘๐ อสงไขยกับเศษอีก ๑๐๐,๐๐๐ มหากัปล์

 

เมื่อให้ทานโดยไม่ต้องให้ได้
เมื่อทำบุญ โดยไม่ได้ทำได้
เมื่อแม้ยามหลับบุญกุศลก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

 

ท่านneung48 ท่านพูดได้คมดีแท้หนอ

 

เป็นพระโพธิสัตว์ตั้งแต่จิตแรกแล้ว

 

ขอแสดงความคิดเห็นสักเล็กน้อย ข้าพเจ้าเข้าใจว่า
เมื่อจิตตั้งความปราถนาไว้ รู้ทางในการปฏิบัติและเริ่มปฎิบัติ(ไม่ว่าทางกายหรือการตั้งใจในการไม่ทำชั่ว)เพื่อลอยบาปบำเพ็ญบุญ
ก็เรียกว่า โพธิสัตว์(สัตว์ผู้ข้องเกี่ยวในโพธิ)
เวลาในการบำเพ็ญบารมีนั้น ไม่ใช่สิ่งทีสำคัญ
เมื่อถึงกาลได้รับคำพยากรณ์จากพระผู้มีพระภาคเจ้า จึงจะเรียกว่าโพธิสัตว์ผู้เที่ยงเเท้ ก็จะถึงฐานะ ที่มั่นคง หลายอย่างอาทิ เกิดเป็นเพศชาย

หากยังไม่ถึงฐานะนั้น ก็ย่อม มีโอกาสตกไปสู่โลกที่ต่ำ
แต่ก็เป็นข้อดีที่ได้มีโอกาสเรียนรู้ ถ้ามีจิตของโพธิ ย่อมไม่หวาดหวั่น ไม่หวั่นไหว ในกาลเวลา ไม่หวั่นไหวในความลำบาก
หามีเมตตาและมหากรุณช่วยผู้น ย่อม บำเพ็ญบารมีเพื่อยังตนให้อยู่ในฐานะนั้นให้จงได้

อนุโมทนาในความดีที่จะเกิดขึ้น