เมื่อสัมพเวสีและเหล่าผู้ไร้ตัวตนทั้งหลายมารับส่วนบุญจากข้าพเจ้า

สวัสดีค่ะชาวพลังจิตทุกท่าน ดิฉันไม่ทราบว่ามาตั้งกระทู้ตรงกับเรื่องที่จะเล่าหรือเปล่าอ่ะนะคะ แต่ถ้าไม่ตรงหมวดหมู่ก็ขออภัยมา ณ. ที่นี้ด้วยค่ะ
เพราะว่าไม่รู้ว่าจะเอาไปลงที่ กรรม หรือว่า เรื่องผีดีนะ เพราะคิดว่ามันสำพันธ์กันน่ะค่ะ

ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่มีสัมผัสพิเศษเกี่ยวกับเรื่องวิญญาณ (ตั้งแต่สมัยเด็ก)
แต่สมัยเด็กจะมีความรู้สึกเหล่านี้มาก อาจเป็นเพราะว่าเรายังจิตบริสุทธิ์อยู่ก็ได้นะคะ แต่พอโตขึ้น (จวนจะแก่อยู่แล้ว อิอิ) ก็มีความรู้สึกเหล่านี้ลดน้อยลงแต่ก็ยังรู้สึกได้อยู่

ดิฉันเป็นคนภาคเหนือค่ะ เป็นเด็กมาจากบ้านนอก (แต่ไม่คอกนานะคะ) เพราะว่าที่บ้านของดิฉันมีอาชีพค้าขายค่ะ ทำกันมาตั้งแต่สมัยปู่ย่า เลยตกทอดมาถึงพ่อ พ่อแกก็ขายของแบบนี้มา 30 กว่าปีแล้วค่ะ ที่บ้านก็เลยอยู่กันแบบพอเพียงมาตลอด ดิฉันเป็นลูกคนเล็ก พ่อแม่ก็อยากจะให้ลูกเป็นอะไรที่ไม่น้อยหน้าคนอึ่น อยากให้เรียนจบสูง ๆ เหมือนลูกคนอึ่นเขาบ้าง เลยส่งดิฉันไปเรียนต่างจังหวัดค่ะ ในระดับมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในภาคเหนือเหมือนกันแต่คนละจังหวัด

มาอยู่ต่างจังหวัดต้องปรับตัวอะไรหลาย ๆ อย่าง ทั้งการกินการอยู่ ยอมรับค่ะว่าดิฉันเหงามาก ๆ และกลัวด้วย เพราะว่ามันแปลกที่ ฟุ้งซ่านไปหมด จนมาวันหนึ่งดิฉันก็ได้คำแนะนำจากรุ่นพี่ที่อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน ให้เข้าชมรมที่เป็นธรรมมะสร้างสรรค์ หรือว่าชมรมพุทธ อย่างที่ใคร ๆ เขารู้จักกัน ชมรมที่นี่เขาจะส่งเราไปเข้ากิจกรรมที่เกี่ยวกับธรรมมะในสถานที่จริง การทำสมาธิ วิธีการภาวนา ก็ทำให้จิตใจดิฉันดีขึ้นมากเลย ช่วงนั้นเลยถือโอกาสถือศีล 8 มาตลอด 6 เดือนเต็ม

และช่วงนั้นเอง ช่วงประมาณ ต้นปี พ.ศ 2551 ได้มีโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่วัดแห่งหนึ่งในภาคเหนือตอนล่าง โดยที่ดิฉันไปเองเพราะว่าช่วงนั้นปิดภาคเรียน ดิฉันมาคนเดียวค่ะโดยที่ไม่มีใครติดตามมาด้วย เพราะว่าดิฉันไม่ชอบให้ใครมาติดตาม คือ ไม่อยากให้มีห่วงน่ะค่ะ หากเขาเป็นอะไรขึ้นมา ดิฉันกลัวว่าจะเดือดร้อน เลยขอไปคนเดียวจะดีกว่า พอมาถึงวัดนั้นมีบรรยากาศสงบมากๆ ร่มรื่น มีแม่ชีและอุบาสิการวม 2 คน พระและเณรแยกต่างหากค่ะ มาอยู่ที่นั่น 6 วันเต็ม ๆ เลย แม่ชีและอุบาสิกาที่นั่นใจดีมากค่ะ อยู่ที่นั่นไม่เสียค่าใช้จ่ายใด ๆ เลย เรามาอยู่ที่นั่นก็เหมือนเป็นเด็กวัดเลยค่ะ

วันไหนเขาทำบุญเลี้ยงพระก็ลุกเช้าหน่อยมาช่วยเขาเตรียมของ ปัดกวาด ทำความสะอาดถ้วยจาน รับบุญจนมือเปื่อยทุกวัน อิอิ แต่ก็อิ่มบุญค่ะ เพราะว่า เวลาพระบิณฑบาตรเสร็จก็จะขึ้นมาบนศาลา แล้วมาสวดให้พรน่ะค่ะ ดิฉันเรียกไม่ถูกเหมือนกัน หรือไม่ตอนทำบุญเลี้ยงพระเสร็จ ก็จะมานั่งไหว้รับบุญแบบนี้ทุกวันเลยค่ะ รู้สึกว่าเราได้บุญไปเต็ม ๆ เลย

อย่างที่ว่าแหล่ะค่ะ ตามที่ดิฉันได้รับรู้มานะคะว่า ใครที่เป็นพระบวชใหม่เข้าวัดวันแรกหรือว่าวันที่ 2 มักจะเจอดีใช่ไหมคะ ดิฉันเชื่อค่ะ ในวัดต้องมีผีแน่นอนค่ะ ถึงแม้ว่าหมาไม่หอนก็มีนะคะ ขอบอกตรงนี้เลย แต่ดิฉันไม่ได้เจอดีหรอกค่ะ....แต่ดิฉันเรียกเขามา แห่ะๆๆ หลาย ๆ คนอาจจะหาว่าดิฉันบ้าบอหรือไร อยู่ ๆ มาเรียกเขามา ไม่กลัวหรือ... จุ๊ ๆ ๆ ๆ อย่าเอ็ดไปค่ะ !!!
ดิฉันจะเล่าให้ฟังเดี๋ยวนี้แหล่ะ!!!

คึนแรก...ดิฉันอาบน้ำแต่หัวค่ำ นั่งสนทนาธรรมกับพระอาจารย์และแม่ชีเรื่อยไปจนเกือบ 5 ทุ่ม ก็มุดมุ้งเตรียมตัวจะเข้านอนที่นอนของดิฉันอยู่บนศาลาค่ะ แม่ชีและอุบาสิกาจะไปนอนอีกที่หนึ่ง หากจากดิฉันประมาณ 4 - 5 ก้าว พอมุดมุ้งกราบพระแล้วจะเตรียมตัวเข้านอน นอนเล่นไปได้แปปหนึ่งประมาณเกือบเที่ยงคึนก็รู้สึกเสียวสันหลัง เพราะว่าบรรยากาศโดยรอบมันมึดและเงียบมาก เพราะทุกคนหลับกันหมดแล้ว จะไม่ให้เสียวสันหลังได้ไงคะ ดิฉันก็คนนิคะก็กลัวเป็นนะ

เพราะว่าถักจากที่ดิฉันนอน ห่างจากตัวดิฉันไปประมาณซักไม่เกิน 20 ก้าว เป็นเมรุเผาศพ เมรุนั้นไม่ได้อยู่ซอกหลีบตรงไหนของวัดเลย แค่ดิฉันนอนหัวหน้าไปทางเมรุก็เห็นชัดแจ๋วเลยค่ะ -*- ซึ่งวันนั้นก็ได้มีพิธีการเผาไปเมื่อตอนเย็นวันนั้นเอง ก็เกิดความกลัวอ่ะสิคะ ก็มีดิฉันคนเดียวนิที่ยังตึ่นอยู่ หากว่าผีจะหลอกก็หลอกดิฉันคนเดียวนี่ล่ะค่ะ หลอกคนอึ่นเขาจะไปรู้ได้อย่างไรล่ะคะ

ดิฉันเลยนึกขึ้นได้ค่ะ ว่าต้องเบิกบุญ เลยตัดสินใจลุกขึ้นนั่งแล้วทำจิตใจให้นิ่งไว้ค่ะ เสร็จแล้วก็เริ่มเลยค่ะ ดิฉันพูดว่า

"ด้วยอำนาจของพระรัตนตรัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และสิ่งศักสิทธิ์ทั้งหลาย ขอให้บุญทั้งหลายที่ข้าพเจ้าเคยทำทั้งในอดีตชาติ และปัจจุบันชาติ ทั้งหมด มอบให้กับสัมพเวสีทั้งหลายที่อยู่ในศาลาแห่งนี้ ในบริเวณรอบนอก ถนน เมรุ และที่ต่าง ๆ รวมไปถึงเทพเทวาอารักษ์ กินรี เปรต อมนุษย์เจ้ากรรมนายเวร และผู้ที่ไร้ตัวตนที่ข้าพเจ้าสามารถแผ่ไปถึง ขอให้มารับบุญที่ข้าพเจ้าแผ่ให้ด้วย หากว่าได้รับแล้วจงกล่าวอนุโมทนาบุญกับข้าพเจ้า และขอให้ข้าพเจ้ามีความสุขความเจริญในชีวิตยิ่ง ๆ ขึ้นไป สำหรับวันนี้ข้าพเจ้ามาดีต่างคนต่างอยู่ ก็ขออย่ามารบกวนกัน และขอให้คุ้มครองข้าพเจ้าตลอดระยะเวลาที่ข้าพเจ้าอยู่ที่นี่ด้วยเทิญ.."

จากนั้นก็นั่งภาวนาไปซักพัก ไม่นานหรอกค่ะรู้สึกเลย ไม่เกิน 5 นาที
ดิฉันก็เปลี่ยนจากการนั่งภาวนาเป็นการนอนภาวนาซะเลย เพราะอะไรน่ะหรือคะ
เหอๆๆ ตรงบริเวณที่ดิฉันนอน ด้านล่างจะเป็นใต้ถุนใช่ไหมคะ ถึงแม้ดิฉันจะหลับตาปี๋พยายามภาวนาอยู่ แต่ดิฉันก็ยังรู้สึกถึงบรรยากาศข้างล่างค่ะ เหมือนตลาดนัดเลย มาออกันเต็มบริเวณที่ดิฉันนอนอยู่เลย เพราะว่าเขาขึ้นศาลาไม่ได้ มากันเยอะมาก มาออตรงที่ดิฉันนอนตรงด้านล่างประมาณ 3 แถวเป็นรูปเกือกม้า ล้อมรอบตัวดิฉันน่ะค่ะ ถ้าให้คำนวนจำนวนที่เขามาก็ประมาณไม่เกิน 50 ท่าน แต่ยังไงมากกว่า 20 ขึ้นไปแน่นอนค่ะ

พวกเขามาออกันอยู่ไม่รู้นานแค่ไหน ดิฉันตึ่นมาอีกทีก็เช้าแล้วและวันนั้นก็เป็นวันพระพอดีค่ะ เลยรับบุญเลี้ยงพระกัน เลยเอาไปเล่าให้พระและแม่ชีฟัง เขาบอกว่าดีแล้ว เขาจะได้รับบุญ และเขาคงแปลกใจด้วยว่า ใครวะอยู่ ๆ ไม่เคยเห็นหน้าแล้วมาบอกให้เรารับบุญ เขาก็คงงง ๆ ด้วยล่ะค่ะ

วันต่อมาดิฉันก็เบิกบุญตามปรกติ แต่เขาเหมือนจะอนุโมทนาอยู่ไกล ๆ นะคะ ไม่ได้มาออกันแล้ว คืออนุโมทนาในที่ของเขาน่ะค่ะ ตอนแรกที่เขามาเขาคงไม่รู้จักเรามังคะ แต่ดิฉันก็อยู่รอดมาได้ 6 วันกลับถึงหอพักที่มหาวิทยาลัยอย่างปรกติสุขค่ะ

เรื่องของดิฉันก็มีอยู่เท่านี้ค่ะ.....................

 

น่ารักจัง ทั้งบทความทั้งเจ้าของกระทู้ อนุโมทนา สาธุค่ะ

 

คุณครับ ที่นำประสบการณ์เล่าสู่กันฟัง ขออนุโมทนาบุญด้วยคนครับ

 

อนุโมทนาด้วยคนนะคะ การเป็นผู้ให้ทำให้เรามีความสุขค่ะ

 

wowwwwwwwwwwww
เจอแบบนี้เป็นนู๋
ประสาทกินกันพอดีเลยค่ะ

 

ดีครับได้อ่านแล้วรู้สึกเลยว่า ตัวเรานี้ต้องทำบุญเยอะๆ แต่ไม่เคยเจอกับประสบการณ์อย่างนี้ครับ ปกติผมจะสวดมนต์และ นั่งสมาธิทุกคืน ประมาณหนึ่งชั่วโมง หรือ ชั่วโมงครึ่ง ยังไม่เก่งครับ นั่งนานกว่านี้ไม่ไหวครับ มันปวดขามาก และเสร็จแล้วก็อุทิศส่วนบุญ ส่วนกุศล ทุกครั้ง อยากมีประสบการณ์ไปปฏิบัติธรรมที่วัดเหมือนท่านบ้าง แต่ไม่มีโอกาสซักที
โมทนาในบุญกุศลด้วยครับ สาธุ

 

อนุโมทนา ด้วยคนค่ะ

เบิกบุญ เหมือนเบิก เงินใน Bank เลยนะคะ

ต้องหมั่นขยันทำบุญ จะได้มีบุญไว้ให้เบิก กันนะคะ

น่ารักจังค่ะ

 

สวัสดีค่ะสมาชิกทุกท่าน หลังจากที่ดิฉันได้เสนอเรื่องราวไปก็มีคนเข้ามาอ่านกันไม่มากก็น้อยนะคะ เดี๋ยววันนี้ดิฉันขออนุญาติเล่าต่อละกันนะคะเป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับตัวของดิฉันเองค่ะ ถึงแม้ว่ามันจะไม่น่ากลัวเท่ากับเรื่องแรก แต่ก้อคงน้อยกว่านะคะ


เริ่มเรื่องเลยละกันค่ะ เมื่อตอนปี พ.ศ 2546 ช่วงปลาย ๆ ปี ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ดิฉันดรอปเรียนในในระดับ ปวส เพราะว่าตอนนั้นอยากจะทำงาน ก็อยากมีตังอะนะ เลยบอกที่บ้านว่าไม่อยากเรียนแล้ว อยากทำงานมากกว่า ทั้งที่ว่าที่บ้านก็อยากให้ดิฉันได้เรียนเพื่อที่จะได้ทำงานที่ดี ๆ ต่อไป แต่ยังไง ๆ แล้วนะคะ คนมันจะไปมันก็ต้องไปใครก็ฉุดไม่อยู่ล่ะคุณผู้อ่านว่าไหมล่ะ


จากนั้นมาดิฉันก็ได้ทำงานที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง โดยทำหน้าที่เป็นคนเปิดเพลง เพราะว่าร้านอาหารแห่งนั้นเป็นร้านอาหารใหญ่เหมือนกัน และจะมีบริการคาราโอเกะให้กับลูกค้า หน้าที่ของดิฉันเริ่มต้นจากเวลา 12.00 - 20.00 ต้องต่อสู้กับลูกค้าหลายรูปแบบขอแซงคิวกันก็มี แย่งไมค์กันก็มี บางคนเมาก็ยังมาหาเรื่องดิฉันอีก ปวดหัวค่ะ บางทีดิฉันก็ทนไม่ไหวก็มีนะ แต่ต้องอดเอาไว้ เพราะว่าอย่างไรเสียจะทำให้ลูกค้ารู้สึกไม่ดีต่อเราและทางร้านไม่ได้ เพราะว่าหน้าที่น่ะค่ะ มันก็ต้องทำเนาะ อย่างที่หลาย ๆ คนคงเข้าใจจิตใจนี้ดี ดิฉันทำมาจนแขกที่มาประจำรู้จักดิฉันและดิฉันก็จำหน้าเขาได้


พอตอนกลางคึนเลิกงานก็จะมีคนมาเปลี่ยนเวร ก็เป็นเวลาอิสระของดิฉันแล้วอยากไปไหนก็ตามใจดิฉันล่ะ 5555++ แต่ว่าช่วงวันอาทิตย์ดิฉันต้องอยู่ดึกเพราะว่าเป็นวันหยุดของเวรดึกน่ะค่ะ ก็จะเป็นแบบนี้อาทิตย์เว้นอาทิตย์ แบบว่าผลัดกันหยุดอ่ะนะคะ (ถ้าไม่หยุดเลยเดี๋ยวก็รวยแย่สิคะ อิอิ)


มีอยู่คึนหนึ่ง ดิฉันเข้าเวรแทนเวรดึกที่ต้องหยุดวันนั้นเลิกประมาณ 01.30 ก็เก็บของ พอดีแขกที่ยังไม่กลับก็ชวนดิฉันนั่งดึ่มด้วยกัน ดิฉันนั่งอยู่เดี๋ยวหนึ่งจึงขอตัวกลับเพราะว่าดึกมากแล้ว ช่วงนั้นเป็นช่วงฤดูหนาวช่วงดึก ๆ บรรยากาศโดยรอบเย็นมาก ๆ ลองนึกดูก็แล้วกันค่ะ ขี่มอไซด์คนเดียวเปล่าเปลี่ยวอุรา ในใจก้อนึกภาวนาเมื่อไหร่จะถึงบ้านซักที (วะ)


สายลมหนาวพัดมาตามแรงลมปะทะหน้า และร่างกายสั่นสะท้านไปหมด ดิฉันก็เริ่มตัวสั่นหงิก ๆ เพราะพิษลมหนาว ขี่รถมาถึงครึ่งทางและ...ดิฉันก็นึกขึ้นได้ "ร้องเพลงดีกว่าเรา" ก็เลยร้องเพลงเรื่อยเปื่อย บอกก่อนเลยว่าไม่ได้ร้องเพลงแก้หนาวนะคะ แต่ว่าทางข้างหน้าก่อนที่จะถึงบ้านของดิฉันอีก 4 กม มันเป็นทางโค้ง โค้งค่อนข้างจะเยอะ และโค้งนี้มีกิตติศัพท์ที่ชาวบ้านแถว ๆ นั้นเรียกว่า โค้งผีสิง หรือว่าโค้ง 100 ศพ


พูดถึงทางโค้งนี่ก่อนนะคะว่า ทางโค้งนี้ทางบ้านดิฉันเขาล่ำลือกันมาว่าเจ้าที่ทางนี้จะต้องเอาคนมาเป็นบริวารปีละ 1 คน ซึ่งก็จริงตามนั้น ส่วนมากจะเป็นคนในหมู่บ้านหรือว่าคนถิ่นนี้ แต่จะไม่ค่อยมีคนจากถิ่นอึ่นมาตายที่นี่ และยังไม่พอยังต้องมีตัวตายตัวแทนกันอีก


มาถึงตรงนี้...หลาย ๆ ท่านคงนึกออกแล้วใช่ไหมคะว่าดิฉันร้องเพลงไปทำไม อากาศก็หนาวทรวงออกอย่างนี้ แน่นอนค่ะดิฉันร้องเพลงปลอบใจตัวเองว่ามันไม่มีอะไร ดิฉันกลัวผีค่ะ เพราะว่ามันดึกแล้ว กอร์ปกับที่ดิฉันนึกถึงคำของพ่อของดิฉันที่หลอกดิฉันไว้ตอนที่จะออกเที่ยวกลางคึนว่า "ช่วงประมาณตี 1 ตี 2 เป็นเวลาของผี ผีจะออกมาในเวลานี้กัน" เอาล่ะสิ.....งานเข้าเลย ดิฉันก้อใจหวั่น ๆ


แต่ทำไงได้ล่ะ.....ก็มันทางผ่านนี่นา ไม่กลับบ้านทางนี้จะกลับทางไหนล่ะ ไปทางไฮเวย์อ้อมไกล รถเยอะอีก เผลอ ๆ จะตายก่อนกลัวอีกด้วยซ้ำ นึกได้ก้อร้องเพลงแบบไม่รู้ว่าท่วงทำนอง เนื้อเพลงไปอยู่ท่อนไหนต่อท่อนไหน ไม่รู้ว่าเพลงอะไรด้วยซ้ำ ร้องแบบตะโกน ๆ แล้วสิ่งที่ดิฉันไม่นึกว่ามันจะเกิด ก็เกิดขึ้นค่ะ (ลืมบอกไปว่าทุกครั้งที่ดิฉันต้องกลับดึกจะร้องเพลงทุกครั้ง)


ตรงทางโค้งที่ว่านี้ จะมีต้นไม้ใหญ่ ๆ อยู่ต้นหนึ่ง และมีศาลเตี้ยอีก 2 ศาล
ดิฉันขี่รถไม่เร็วเท่าไหร่นัก พอมาถึงตรงต้นไม้ที่ว่า หางตาดิฉันกลับมองเห็นสิ่ง ๆ หนึ่ง
ตามถนนจะมีไฟกริ่งอยู่แล้วตามถนน จึงสว่างค่ะ สิ่ง ๆ นั้นที่ดิฉันเห็นเป็นเหมือนลูกกลม ๆ มันมาจากต้นไม้ใหญ่นั่นค่ะ ดิฉันขออธิบายก่อนนะคะว่าต้นไม้นั้น คงไม่มีลูกใหญ่ขนาดนั้น และต้นไม้นั้นอยู่ตรงข้างทางซึ่งจะเป็นเนินลงไปนิดหน่อย


แต่สิ่งนั้นที่ดิฉันเห็นเป็นลูกกลม ๆ สีดำสนิท ขนาดเท่ากับลูกฟุตบอลแต่จะออกรี ๆ หน่อย มันเกิดขึ้นไวมาก มันกลิ้งหลุน ๆ ทั้ง ๆ ที่ ๆ ตรงนั้นมันจะไม่สามารถกลิ้งอย่างตั้งใจแบบนี้ได้ ถ้าเป็นลูกไม้ธรรมดามันตกจากต้นถึงกลิ้งได้ก็จะกลิ้งไม่ไกลจากต้นแม่นัก แต่นี่พี่แกดันกลิ้งหลุน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ตั้งใจจะมาชนที่ล้อหลังรถมอไซด์ของดิฉันค่ะ "ปึ้ง!!" ดิฉันตกใจค่ะ กริ๊ดค่ะกริ๊ด.............รถเซไปเซมาเล็กน้อยแต่คุมอยู่ ดิฉันจึงชะลอรถและหันหลังไปมองปรากฏว่า


เบื้องหลังของดิฉันมีแต่ความว่างเปล่าค่ะ ไม่มีอะไรในกอไผ่ ดิฉันตาฝาดงั้นหรือ ดิฉันไม่ได้เมา ดิฉันมีสติ แต่สิ่งนั้นมันต้องเป็นสิ่งไม่ธรรมดาแน่ดิฉันคิด ถ้าเป็นสิ่งธรรมดาและมาชนล้อรถจริง ๆ มันต้องอยู่กลางถนนสิ มันหายไปไหนได้อย่างไร


พอตอนเช้าเอาเรื่องมาเล่าให้แม่และพี่สาวของดิฉันฟัง พวกเขาก็ลงความเห็นกันว่า ไอ้สิ่ง ๆ นั้นน่าจะเป็นหัวคนที่ตายไปแล้ว จะมาเล่นงานดิฉันแต่ไม่สำเร็จ ก็บอกแค่ให้ดิฉันระวังตัวเอาไว้ เห๊อออออ....คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองเน้ออออออออ หากว่าวันนั้นดิฉันขี่รถไว ๆ อาจจะเสร็จเจ้าผีตนนั้นแล้วก็ได้ ป่านนี้คงหาคนมาแทนที่อยู่ก็เป็นได้นะคะ

เดี๋ยวถ้ามีโอกาสเดี๋ยวดิฉันจะเอาเรื่องตึ่นเต้น ๆ มาให้อ่านกันอีก อย่าลืมเข้ามาบ่อย ๆ นะคะ..............

 

ประสบการณ์เยอะจริงๆ ตอนที่แผ่สวดบุญให้วิญญาณ คิดตามไปด้วยขนลุกซู่เลย

 

ขอบคุณครับ ขอให้มีความสุขกับบุญกุศลที่ทำนะครับ อนุโมทนาครับ

 

ขอบคุณที่เล่าให้อ่านกันครับ