หลังเหตุการณ์ Tsunami

เมื่อ 22 ธันวาคม 2547 ผมและคณะได้มีโอกาสไปสำรวจ Resort แห่งหนึ่ง
ซึ่งตั้งอยู่บริเวณเขาหลัก จังหวัดพังงา .. ซึ่งงานนี้ แบ่งออกเป็น 2 ทีม .. ทีมของผม มีเพียง 2 คน ทำหน้าที่
สำรวจและตรวจสอบความแข็<wbr>งแรงของโครงสร้าง .. อีกทีมหนึ่ง ประมาณ 3-4 คน มาจากอีกบริษัทอื่น
เข้ามาสำรวจทางด้านงานวิ<wbr>ศวกรรมระบบ ..

ก่อนออกเดินทาง ผมได้ตระเตรียมผลไม้ 5 อย่าง และธูปหอม 16 ดอก เพื่อสักการะท้าวมหาพรหม
ซึ่งตั้งอยู่ภายใน Resort แห่งนี้ .. รวมถึงพระเครื่องของครู<wbr>บาอาจารย์ที่ผมเคารพ และน้ำมนต์อีก 1 ขวด

เมื่อผมเดินทางถึงที่หมาย พบว่าอีกทีมหนึ่งจะตามมาทีหลัง .. ทำให้เหลือเพียงผมกับน้อง โดยมีเจ้าหน้าที่
ของทาง Resort มาอำนวยความสะดวกให้เป็นครั้<wbr>งคราว ..

ที่พักเป็นอาคารที่อยู่สูงขึ้<wbr>นไปจากบริเวณโรงแรม จึงรอดพ้นจากการทำลายล้างของคลื<wbr>่นยักษ์
.. แต่กระทั้น ก็ยังเกิดเรื่องขึ้นจนได้ ..

rabbit_scary

ในวันแรก เมื่อถึงที่พัก .. ผมและน้องได้พักคนละห้อง .. โดยมีห้องว่างคั่นอยู่ตรงกลาง
เมื่อจัดแจงเก็บของเสร็จ ผมก็พาน้องไปไหว้ท้าวมหาพรหม .. ซึ่งแม้ว่าท่านจะตั้งอยู่ภายใน Resort แห่งนี้
แต่คลื่นยักษ์ ก็มิได้สร้างความเสียหายใดๆ เลย

.. หลังจากสักการะบูชาตามสมควร .. ผมกับน้องก็แยกสำรวจสภาพทั่วไป .. โดยมีวิทยุสื่อสารสำหรับติดต่<wbr>อกัน
และตั้งกฎเหล็กให้น้องไว้ 2 ข้อ คือ .. หนึ่ง ห้ามถอดพระที่ผมมอบให้เด็ดขาด .. สอง ต้องออก
จากพื้นที่ก่อน 17:00 น.

.. การสำรวจในวันแรก เป็นไปอย่างปกติ .. ผมกับน้องกลับถึงที่พัก อาบน้ำชำระล้างความเหน็ดเหนื่อย
แล้วออกไปหาอะไรทานกัน .. โดยมี รปภ. ที่เฝ้าอยู่ด้านหน้า บริเวณทางเข้าโครงการ เตือนให้รีบกลับ
ผมจึงรีบทานข้าวให้เสร็จ และกลับมาถึงที่พักประมาณ 3 ทุ่ม ..

.. ก่อนเข้านอน .. ผมนำน้ำมนต์ของครูบาอาจารย์ มาประพรมทั้งห้องที่ผมพักและห้<wbr>องที่น้องพัก ..
คืนนั้น ผ่านไปอย่างเงียบสงบ ..

.. เช้าตรู่ ผมออกไปซื้อข้าวปลาอาหารเพื่อตั<wbr>กบาตรพระสงฆ์ที่วัดใกล้ๆ .. โดยมี รปภ. คนเมื่อคืนยืนยิ้ม
หน้าทางเข้า-ออก .. แต่สายตาของ รปภ. กลับดูแปลก .. ซึ่งขณะนั้น ผมยังไม่ใส่ใจนัก ..

ตกบ่าย อีกคณะหนึ่งเดินทางมาถึง .. ก็แยกย้ายเข้าห้องของตน .. มีคนหนึ่ง เข้าพักในห้องตรงกลางระหว่างห้<wbr>องของ
ผมกับห้องของน้อง .. โดยได้ทักทายกันและแยกย้<wbr>ายไปทำงานในส่วนของตน ..

ดึกแล้ว .. หลังจากผมและน้องออกไปทานมื้<wbr>อเย็นแถวๆ ตะกั่วป่า .. ก็แยกย้ายเข้าห้อง โดยสังเกตว่าอีกคณะหนึ่ง
เข้านอนกันหมดแล้ว .. ผมจึงอาบน้ำและสวดมนต์ เตรียมจะนอน ..

 

รออ่านต่อนะคะ น่าสนใจมากกกจ้ะ

 

แหงะ นึกว่าจาจบในตอน รออยู่ครับ

 

รออ่านต่ออยู่นะค่ะ ตื้นเต้นมากค่ะ

 

รออ่านต่ออยู่นะค่ะ ตื้นเต้นมากค่ะ

 

แค่เนี๊ยะ เฮอ...:boo:

 

ขอเล่าบ้าง
วันที่เกิดสึนามิ ผมได้นัดกับเพื่อนไว้ว่า เช้าวันนี้พวกผมจะพากันไปตกปลาที่สะพานฉลอง (สะพานเก่า)
แต่สงสัยความดีที่ทำไว้ในชาติที่แล้วช่วยดลลรรดาลให้ผมกับเพื่อนตื่นสายในวันนั้น เพราะวันนั้นตื่นประมาณ 09.45 น.
เพราะได้ยินเสียงคนร้องตะโกนโวยวายกัน จึงวิ่งไปดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น เห็นเพื่อนข้างบ้านซึ่งเป็นผู้หญิงร้องไห้
พร้อมทั้งพูดจาไม่ค่อยจะรู้เรื่อง จับใจความได้ว่า โบ้ทลากูนพังหมดแล้ว ที่จอดเรือยอร์ชพังหมด
(ตอนนั้นผมได้แต่นึกในใจว่า มันบ้าไปรึเปล่าเนี่ย ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย) จึงโทรไปหาเพื่อนที่บ้านอยู่แถวในเมือง
ปรากฎว่าโทรศัพท์มือถือไม่สามารถโทรได้ (ถึงตอนนี้เริ่มกลัว) พ่อผมจึงชวนเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ๆ กันขึ้นรถตู้พ่อผมหนีไปที่จังหวัดพังงา
เพราะกลัวว่าครื้นจะกลับมาอีกครั้ง เมื่อขึ้นรถกันหมดแล้ว จึงพากันขับไปจังหวัดพังงา ซึ่งบรรยากาศการจราจรภายนอกนั้น
รถเยอะมากโดยเฉพาะบนสะพานสารสิน (ถึงตอนนี้ขอข้ามไปนะครับ) พอตอนเย็นเราก็กลับมาบ้านตามปกติ
ผมจึงชวนแฟนขี่มอเตอร์ไซต์กะว่าจะขึ้นไปดูยังป่าตอง แต่เมื่อไปถึงทางตำรวจได้กันรถไม่ให้ขึ้นไปบนป่าตอง
ผมกับแฟนจึงพากันกลับบ้าน หลังจากนั้นผ่านไป 4 วันพวกผมจึงพากันขี่มอเตอร์ไซต์ขึ้นไปบนป่าตองอีกครั้ง
คราวนี้เมื่อขึ้นไปแล้วตกใจกับภาพที่เห็นมาก บริเวณริมหาดป่าตองยังไม่มีไฟใช้ จึงเลี้ยวกลับไปทางเส้นผ่านหน้า
ห้างฯจังซีลอนเลยไปซักหน่อยมีซอยเลี้ยวขวาไปหน้าหาดป่าตอง ผมกับแฟนเลยเลี้ยวไปดู
ผมไม่อยากเชื่อกับสายตาตัวเองเลยว่าภาพที่ผมมองเห็นอยู่ข้างหน้านั้น คือซอยที่ซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงแรมระดับ4-5 ดาว
มันน่ากลัวมาก ซอยทั้งซอยมืดสนิท มีรถเก๋งป้ายแดงสีบอร์นงินขึ้นไปติดอยู่บนชั้น 2 ของโรงแรม มีกลิ่นของซากศพตลบอบอวน
(ได้กลิ่นแรงมาก เหมือนมีอยู่ใกล้ๆ) แฟนผมเห็นดังนั้นแฟนผมร้องไห้ออกมา พร้อมทั้งบอกให้เลี้ยวกลับ ผมจึงพาเธอกลับบ้าน
ต่อมาอีก 2 วัน ผมก็เลยพาแฟนกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเพราะครอบครัวของเธอดูข่าวแล้วรู้สึกเป็นห่วง ทางที่ผมกลับนั้นผ่านเขาหลักด้วย
(เห็นเค้าว่ากันว่าเขาหลักโดนหนักที่สุด) พอรถวิ่งผ่านเขาหลักผมเห็นภาพแล้วสลดใจมากๆ เห็นโรงแรมเหลือแต่ซาก เห็นเรือไปจอดอยู่ในป่า
(น้ำพัดเรือมากไกลมาก ขนาดว่าหาดอยู่ฝั่งซ้าย น้ำยังพัดเรือข้ามถนน มาอยู่ในป่าฝั่งขวามือผมได้เลย) อีกทั้งกลิ่นนี่รุนแรงจนขนาดทุกคนที่นั่งรถทัวร์ต้องเอาผ้ามาปิดจมูก
ขนาดเหตุการณ์ผ่านมาหลายวันแล้วก็ตาม...

(ทุกวันนี้เวลาเจอเพื่อนเก่า ยังถามหาเพื่อนๆ อีกหลายคน ว่าเจอกันบ้างไหม ซึ่งหายไปจากเหตุการณ์เยอะมาก)
ผมอาจจะเขียนสื่อออกมากไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็เป็นเหตุการณ์ที่ผมอยากจะบรรยายให้บุคคลอื่นๆ ฟังบ้าง

ผมขออุทิศส่วนกุศลให้กับ นายสุริยา เก็บทรัพย์ และบุคคลทุกคนที่เสียชีวิตจากเหตุการณ์สึนามิ

 

ขออนุโมทนากับผู้ที่สูญเสียกับเหตุการณ์สึนามิด้วยนะคะ

 

ขอบคุณที่เล่าเรื่องนี้ให้ฟังค่ะ เมื่อย้อนกลับไปวันนั้นทุกคนจะจำได้ว่า กำลังทำอะไรอยู่ตอนที่ฟังข่าวว่าเกิดคลื่นยักษ์สึนามิ

 

เที่ยงคืนเศษ ผมได้ยินเสียงเปิดประตูของห้<wbr>องข้างๆ .เป็นการเปิด-ปิดเข้าออกอยู่อย่างนั้น
ไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง ผมนึกแปลกใจจึงเปิดออกไปดู พบแต่ระเบียงที่ว่างเปล่า แต่เมื่อล้มตัวลงบน
เตียง
ก็ได้ยินเสียงเปิดและปิดอย่างแรงเป็นเช่นนี้ราวๆ 3-4 ครั้ง ผมจึงสวดมนต์แผ่เมตตาให้จึงสงบ

รุ่งเช้า ผมเห็นผู้ที่พักในห้องข้างๆ ขนกระเป๋าออกไปพักกับเพื่อนในห้องพักที่อยู่ริมสุดทางเดิน
ผมจึงได้เข้าไปช่วยขนย้ายอุ<wbr>ปกรณ์ต่างๆ และสอบถามถึงเสียงเมื่อคืนได้ความว่า

เจ้าของห้องพยายามจะนอน แต่ก็มีเสียงคนมาเคาะห้องอยู่<wbr>ตลอดเวลา .. เมื่อเปิดออกไปดูก็ไม่พบใคร ..
พอปิดประตู และล้มตัวลงนอนได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงเคาะขึ้นอีก .. และเมื่อเปิดออกไปดูอีกครั้ง ก็
พบแต่เพียง
ความว่างเปล่าจึงรีบกลับมานอนและคลุมโปง
อยู่<wbr>จนถึงเช้า ระหว่างนั้นแทนที่จะเป็นเสียงเคาะประตู
กลับเป็นเสียงประตูเปิดปิด แต่เมื่อเลิกผ้าห่มขึ้นก็พบว่าประตูปิดสนิทเป็นปกติ ..

ผมถามว่า เกือบๆ ตี 1 ผมเปิดประตูออกไปอาจจะเป็นเสียงห้องผมก็ได้แต่เจ้าของห้องยืนยันว่าไม่ใช่
เพราะเสียงที่ได้ยิน เป็นเสียงจากห้องของตน อยากจะออกไปห้องเพื่อนก็ไม่กล้า จึงได้แต่นอน
คลุมโปงอยู่อย่างนั้น

ทำให้คืนถัดมา ห้องที่อยู่ข้างๆ ห้องของผม กลายเป็นห้องว่างอีกครั้ง

5 วันผ่านไป หลังจากผมเสร็จงานสำหรับวันนั้นก็กลับเข้าที่พักพบว่า ทีมสำรวจทางด้านงานระบบ
ขนอุปกรณ์ต่างๆ ออกจากห้องพักทั้งๆ ที่ยังไม่เสร็จงานจึงได้สอบถาม ทราบว่า

เมื่อช่วงบ่ายหลังจากทานมื้อเที่ยง ก็ให้แต่ละคนไปพักผ่อนในห้<wbr>องของตนแต่แล้วเมื่อ 2 คนที่พักใน
ห้องริมสุดนั้นเปิดประตูห้อง ก็พบว่ามีผู้หญิงอยู่ในห้องเข้าใจว่าเป็นแม่บ้<wbr>านทำความสะอาด จึงเดิน
ออกมา
ถึงบันไดซึ่งอยู่กลางอาคารก็พอดีสวนกับแม่บ้านของตึกจึงได้ถามว่า ใครกำลังทำความสะอาดอยู่ในห้อง
ฝ่ายแม่บ้านก็บอกว่าไม่มีใครแน่<wbr>ๆ ทั้งคู่จึงพาแม่บ้านเข้าไปดูด้<wbr>วยกัน ปรากฏว่า หญิงสาวผู้นั้นไม่อยู่ในห้องแล้<wbr>ว

เมื่อทั้งทีมได้ทราบเช่นนั้น จึงได้ตกลงกันว่าจะย้ายไปพักในโรงแรมที่ตะกั่วป่ <wbr>าแม้จะห่างไกล แต่อาจจะดีกว่า

เมื่อคณะนี้จากไป ทั้งอาคารจึงเหลือแต่ผมกับน้<wbr>องเท่านั้นแต่ก็อยู่ได้โดยไม่มีสิ่<wbr>งใดมารบกวน

 

สำหรับผม อยู่ต่อไปจนเสร็จภารกิจ รวมเวลา 10 วัน .. ซึ่งในวันสุดท้าย ผมจำต้องแหกกฎข้อ 2 .. เพราะยังมี
งานเหลืออยู่ ต้องทำให้เสร็จก่อนกลับ .. เวลาขณะนั้นประมาณ 2 ทุ่ม .. ทุกอย่างสำเร็จเรียบร้อย พร้อมเดินทาง
เข้าที่พัก .. ทันใดนั้น .. ก็บังเกิดเสียง

" ปังงงงงงง "

ผมและน้องต่างสะดุ้งสุดตัว .. เมื่อหันไปมองรอบๆ พบว่า ประตูตู้ไม้บานหนึ่ง ซึ่งห้อยเอียงๆ อยู่ กำลังแกว่งไกว
ราวกับมีคนปิดกระแทก .. ผมเรียกสติกลับคืนมาและน้อมจิ<wbr>ตเข้าสู่พระคาถาที่ครูบาอาจารย์<wbr>ให้ไว้
แล้วกำหนดจิตออกไปว่า .. ตลอดเวลา 10 วัน ผมและคณะมิได้ล่วงเกินสิ่งใด อีกทั้งยังได้ทำบุญอุทิศให้ทุ<wbr>กวัน
จึงขอได้อย่าทำการใดๆ ที่เป็นเหตุให้ต้องตกอกตกใจเช่<wbr>นนี้อีก .. จากนั้น ก็บอกกับน้องว่าคงเป็นลมพัด ..
ทั้งๆ ที่รู้ว่าโกหก ไอ้น้องก็พยักหน้าหงึกๆ .. ดวงตาสีซีด ขาวโพลนในความมืด ยังคงแสดงความหวาดกลัวให้เห็น
เมื่อกลับถึงที่พัก ผมจึงแบ่งน้ำมนต์ให้น้องไปอาบ ..

รุ่ง เช้า หลังจากตักบาตร ผมก็เข้าไปคุยกับ รปภ. ได้ความว่า .. ตึกนี้ แม้จะไม่มีคนเสียชีวิตจากคลื่<wbr>นยักษ์ แต่ก็ได้ใช้เป็นที่กองเก็บศพ ก่อนที่จะขนย้ายไปที่อื่น .. ในเวลากลางคืน มักจะเห็นคนเดินไปๆ มาๆ .. เดิมที รปภ. และ
ช่างของ Resort พักกันในตึกนี้ แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น ก็ปรากฏว่าไม่มีใครสามารถทนอยู่<wbr>ได้ ..


ปัจจุบัน คาดว่า Resort แห่งนี้คงปรับปรุง ซ่อมแซมเรียบร้อย และเปิดต้อนรับนักท่องเที่ยวแล้ว


http://www.konrakmeed.com/<wbr>webboard

 

เออ น่าจะยังอยู่นะ อาจจะติดอะไรบางอย่าง