ดวลกำปั้นงานวัด จบ

สวัสดีตอนดึกๆครับเพื่อนและพี่น้องทุกคน

ขออภัยที่มาช้า ดูตีสิบเพลินไปหน่อย แหะ ถึงตอนที่แม่เอามาปล่อยวัดแล้วใช่ไหมครับ พอแม่ผมกลับไปหลวงตาท่านจุดธูปไหว้พระนั่งสวดมนต์อยู่พักใหญ่ๆ โดยมีผมนอนร้องโอดโอยเป็นเสียงเอฟเฟคประกอบอยู่ใกล้ๆ จากนั้นท่านก็นำขันลงหินมาใบนึง จุดเทียนปักไว้ที่ขอบขันแล้วก็สวดมนต์อยู่จนเทียนหมดเล่ม แล้วท่านก็บอกให้ผม เอาน้ำมนต์เทจากหัวลงไปขา เทราดให้ได้สามรอบ ผมก็ราดหัวไปร้องโอดโอยไป จนท่านคงหมั่นไส้ เลยบอก ทีไปมีเรื่องวิวาทกับคนอื่นไม่กลัวเจ็บ แล้วจะมาโอดโอยทำไม มันน่าปล่อยให้ขาเน่านัก

ผมก็เลยต้องกัดฟัน ราดน้ำมนจนครบสามรอบ แล้วก็ขึ้นไปหาท่าน หลวงตาก็เอาด้ายสายสิญจน์มามัดที่โคนขาเหมือนจะขันชเนาะ ผมก็ถามหลวงตา ผมยังไม่ตายจะมัดตราสังค์แล้วเหรอขอรับ โป้ก! ไอ้มรึงนี่นะ จะตายยังไม่วายมีอารมณ์มาระรื่นได้อีก หลวงตาว่าพลางก็มัดพลาง พอมัดเสร็จ ท่านก็จุดเทียน แล้วก็เอามีดของท่านออกมาลนไฟพร้อมท่องมนต์อีกพักนึงก็เอามีดกดลงที่กลางบริเวณต้นขา

เสี่ยงดัง"ซี่" มาพร้อมกับกลิ่นเนื้อย่างเกาหลี งะ กลิ่นเนื้อผมนี่แหละ ร้อนขอรับหลวงตาผมบอกพลางทำท่าจะดิ้น หลวงตาบอกอย่าดิ้น ทนเอา ตัวยังกะ
กระบืออย่าทำใจปลาซิว แล้วก็กรีดเนื้อออกเป็นรอยยาวประมาณ3-4นิ้วได้ พอเนื้อเปิด ท่านก็เอาแหนบที่เค้าใช้ถอนขนกันนั่นแหละครับ คีบลงไป ดึงเอา
อะไรบางอย่างเป็นเส้นๆ เหมือนก๋วยเตี๋ยวเส้นใหญ่ แต่มันเป็นสีออกดำๆท่านคีบออกมาแล้วก็เอาใส่ไว้ในกะละมัง คีบเอาคีบเอา ได้ออกมาประมาณสิบเส้น แล้วท่านก็บอก เอ้า! หมดแล้ว แล้วท่านก็เอายาไรไม่รุ สีดำๆแต่ออกหนืดเหมือนยาขี้ผึ้ง โปะไว้ที่แผลแล้วก็เอาผ้าพันแผลพันๆ พอเสร็จท่านถามผมว่าเป็นไงยังปวดอยู่ไหม

หายปวดไปเยอะแล้วขอรับหลวงตา ท่านก็บอกว่าไอ้เส้นๆนั้นอะเป็นหนังผีตายโหง ถ้าไม่รู้หรือหาคนแก้ไม่ได้ใน3วันก็รับรองเอ็งตายแน่ แล้วท่านก็เอ่ยออกมาเบาๆ หวังว่ามันจะมีอาจารย์ดีคอยเอาออกให้เหมือนกันนะแล้วท่านก็ถอนหายใจ ผมก็ถามใครเอาไรออกขอรับ ท่านก็บอก เอ็งลองดูในกะละมังสิ

หาย! ไอ้เส้นๆนั่นหายไปหมดเลย หายไปไหนขอรับ ผมถาม มันก็กลับไปหาเจ้าของมันนั่นละ ของแบบนี้ถ้าไม่สำเร็จก็เข้าตัวทุกราย มันเป็นดาบสองคม ยิ่งมันทำหวัง ตัดชีวิตผู้อื่น ผลร้ายจะกลับไปหามันเป็นเท่าทวีคูณ แล้วหลวงตาก็บอก เอ็งต้องอยู่วันอีก2วัน ดูให้แน่ใจว่าไม่หลงเหลืออะไรไม่ดีในตัว แล้วก็ถือศีล อาบน้ำมนต์ด้วย จะได้หายขาด แล้วท่านก็ไล่ให้ผมไปนอน ผมก็โขยกเขยกเข้าไปนอน กะพวกเด็กวัด ครบสามวันก็เดินได้เป็นปกติ ขัดๆอยู่ช่วงแรก แต่ไม่นานก็หายขาด แต่ข่าวคราวของไอ้มือผลักนี่เงียบหายไปเลยครับ เพราะมันอยู่ไกลด้วยแหละมังไม่รู้ว่ามันเป็นตายร้ายดียังไง ถึงส่วนตัวจะโกรธที่มันทำกับผมถึงขนาดนี้ แต่ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้มันถึงตายเลยครับ กลัวเป็นเวรผูกพันกันข้ามชาติ

 

โจะและ รอเรื่องต่อไป อิอิ

 

เฮ้ย หนุกว่ะ

บักผลักมีวิชาด้วย

 

มาลงซะดึกเลย

ทนรอไม่ไหว

หลับไปซะก่อน

 

อ้ากๆชอบๆ ติดทุกเรื่องงอมแงม มาลงต่อน้า อย่ารีบหมดเรื่องเล่าง่ายๆละ

 

ม่วนแฮงๆๆๆๆ

 

(^__^)/

 

โอยเกือบแย่ วันนี้เข้าnet ไม่ได้ตั้งกะเช้า คิดว่าจะไม่ได้เข้ามาอ่านซะแล้ว ชักติดงอมแงม ถ้าจะเลิกต้องไปถ้ากระบอกมั้งเนี่ย

 

โฮ เค้าเรียกว่าชีวิตครบรส.....

 

ติดตามผลงานอยู่น่ะค่ะ...

 

คนเราน้า ไม่น่าทำกันได้ขนาดนี้ กะจะมุ่งเอาชีวิตกันเลย
สุดท้ายกรรมก็ตามสนองแบบติดเฟอร์รารี่เลย อโหสิ สาธุๆ

 

นากลัวนะนี่ เรื่องแค่นี้เอากันตายเชียว

 

สาธุ....คิดดีทำดีแล้วครับพี่ เวรระงับด้วยการไม่จองเวร ...
พี่ครับ....
เขียนหนังสือดีมั้ยครับพี่ ....กว่าพี่จะคลอดแต่ละเรื่องเนี่ยนานจัง อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆ
ถ้าพี่พิมพ์หนังสือบอกผมด้วยนะครับพี่..ผมจะซื้อไว้อ่านมั่ง
ขอแนวนี้นะครับ หนุกหนานๆ

 

เวนกำ

 

โว้วๆ สนน. บักผลัก

เเต่ก็นะ ไม่จองเวรกันดีแย้ว

หลวงตาเก่งอีกแล้วงับ ^^

ป๋มโมทนานะสาธุๆ

 

โอยน่ากลัวเนาะของมันเเร่ง 555++++ ชาตินี้ขอผมอย่าโดนเล้ย สาธุ ใครโดนก็ให้หายขาดด้วยเถิด

 

จบแระ เสียดายจัง

 

หมดยัง งัดมาอีก กะลังมัน

 

ใจเย็นค่ะ ให้พื้นที่กระทู้อื่นบ้าง วันละนิดจิตแจ่มใส จริงๆอยากให้คนเขียนรวมกระทู้นะ จิได้อ่านง่าย ไม่เปลืองเนื้อที่กระทู้

 

เหวออออออ น่ากลัว :boo: