ประสบการณ์ผีของข้าพเจ้า

ข้าพเจ้ามีประสบการณ์เจอผีตั้งแต่อายุ10ขวบ ปัจจุบัน23แล้ว เรื่องที่ข้าพเจ้า

จะเล่าให้ฟัง ไม่หวือหวา ไม่น่ากลัว แต่เป็นเรื่องจริง ข้าพเจ้าจะเล่าไปพร้อมๆ

กับประสบการณ์ปฏิบัติธรรมของข้าพเจ้า มีหลายท่านในที่นี้ที่เจอแล้วไม่ต่าง

จากที่ข้าพเจ้าเจอ แต่บางท่านมีความหวือหวาสูงปานดูหนังผีก้ๆม่ปาน ซึ่ง

ข้าพเจ้าไม่อาจบอกได้ว่าเรื่องที่ท่านเหล่านั้นเล่าจริงหรือไม่ เหตุเพราะความอัน

ใดไม่ประจักษ์แก่เราเราไม่ยินดีที่จะกล่าวถึงหรือแสดงความนั้นให้ปรากฎ รวม

ไปถึงไม่เป็นการดีหากจะมาเปรียบเทียบเรื่องเหล่านี้กับผู้อื่นเพราะไม่ต่างอะไร

กับหาข้อตำหนิผู้อื่นแล้วยกตนเองซึ่งข้าพเจ้าไม่มุ่งประเด้นสนใจที่ตรงนั้น เอา

เป็นว่าเดี๋ยวข้าพเจ้าจะดำเนินการเล่าเรื่องแรกที่ประเดิมให้ข้าพเจ้าได้เห้นและ

รู้จักโลกวิญญาณก่อนเลยแล้วกัน ข้าพเจ้าจะเล่าเรื่องที่นึกออกซึ่งอาจไม่ตรง

กับช่วงอายุแบบไล่เรียงกัน...ขอเชิญเหล่าท่านผู้เจริญติดตามได้ต่อไป...

 

เรื่องแรกเกิดเมื่อข้าพเจ้าอายุสิบขวบ ที่บ้านของข้าพเจ้าอยู่ในค่ายทหารแห่งหนึ่งของ

จังหวัดพิษณุโลก เรื่องมีอยู่ว่าทุกวันข้าพเจ้ามีหน้าที่ต้องไปเปิดไฟบันไดที่ชั้นสอง วันนั้น

ข้าพเจ้าเกิดอาการกลัวโดยไม่มีสาเหตุ ข้าพเจ้ารู้สึกถึงบางสิ่งที่แปลกออกไปและไม่คุ้นเคย

รอข้าพเจ้าอยู่ที่บันได...ข้าพเจ้ากลัวมากขนาดร้องไห้บอกแม่ว่าวันนี้ไม่ไป ขอแค่วันนี้เท่า

นั้น แต่แม่ข้าพเจ้ามองว่าเป็นเรื่องไร้สาระแล้วกำชับข้าพเจ้าให้รีบขึ้นไปเปิดไฟก่อนที่จะมืด

กว่านี้(ขณะนั้นประมาณหกโมงครึ่งครับ) ข้าพเจ้าเดินขึ้นไปด้วยความหวาดๆ...สาย

ตากวาดมองรอบตัวด้วยความระแวงขณะขึ้นบันไดที่เวียนขึ้นชั้นสองจนเปิดไฟเสร็จ...ขณะ

เดินกลับลงมาก็ยังคงหวาดอยู่จนถึงบันไดชั้นสุดท้ายข้าพเจ้าเริ่มโล่งใจว่า เราคงคิดไปเอง

เพียงเท่านั้น ไฟทั้งบ้านดับลงแล้วผมก็ได้เห็นสิ่งที่จะติดตาไปทั้งชีวิต นั่นคือดวงไฟโต

ขนาดกว่าหัวคน สีน้ำเงินอมฟ้า ลอยผ่านหน้าของข้าพเจ้าไปอย่างช้าๆ ความรู้สึกกดดันจน

พูดไม่ออก ในช่วงเวลานั้นดูเหมือนเวลาหยุดเดิน และดวงไฟนั้นเคลื่อนผ่านหน้าไปช้าๆ

ใกล้กับใบหน้าเพียงฝ่ามือ จนหายลับไปที่กำแพงอีกฝั่งหนึ่ง แล้วทุกอย่างก็เป็นปกติ ไฟฟ้า

มาแต่สติของข้าพเจ้ายังคงตะลึงไม่หาย ครุ่นคิดว่านั้นคืออะไร ตอนนี้อาการกลัวไม่มีแต่มี

ความหวาดหากจะต้องเจอลูกไฟดวงนั้นอีก แล้วทุกท่านล่ะคิดว่าสิ่งที่ผมพบเมื่อตอนสิบ

ขวบนั่นคืออะไร?

 

น่ากลัวมากๆครับ

 

ต่อเรื่องสองดีกว่านะครับยาวสักนิดนึง รอสักครู่

 

เรื่องมีอยู่ว่านี่ตอนข้าพเจ้าอายุได้สิบสองปี วันนั้นข้าพเจ้าต้องไปตลาดกับคุณพ่อตั้งแต่ตี

หนึ่งครึ่ง ตลาดนี้อยู่กลางเมืองพิษณุโลก หมู ไก่ที่ฆ่าใหม่ๆจะมาลงที่นี่ วันนั้นผมกับพ่อก็ได้

ที่จอดรถเป็นหน้าร้านทองแห่งหนึ่ง ซึ่งที่นี่จะเป็นจุดเริ่มแห่งความน่ากลัวในค่ำคืนนี้ ขณะที่

ลงจากรถ ข้าพเจ้าได้สังเกตว่าร้านทองร้านนี้ผูกแค่โซ่และคล้องกุญแจ ทองก็ไม่เก็บยังคง

วางเรียงในตู้โชว์นั่นเอง ว่าไปก็แปลกมากๆ แสงไฟจากภายนอกสว่างพอจะมองเห็นภายใน

ร้าน สิ่งที่ผมเห็นก็คือทรัพย์สินในร้านเยอะแยะไปหมดจนอดนึกไม่ได้ว่า เค้าไม่ปิดประตู

เหล็กหรือ พอออกมาจากหน้าร้านนั้นคุณพ่อข้าพเจ้าก็ถามว่า เมื่อกี้อาร์มเห็นเสื้อเกราะมั้ย

ข้าพเจ้าก็ถามว่าเสื้อเกราะอะไรครับ เสื้อเกราะแบบทหารจีนโบราณมีทั้งชุดเลยแต่มันส่อง

ประกายระยิบระยับอย่างกับทำจากเพชรน่ะ สวยจนน่าเดินเข้าไปเอาซะจริงๆ ข้าพเจ้าไม่คิด

เลยว่าคำพูดนั้นจะเกิดเรื่องน่าประหลาดขึ้น หลังจากซื้อของเสร็จเกือบๆตีสาม เราสองคน

พ่อลูกก็เดินมาขึ้นรถ ด้วยว่าสายตาก็หันไปมองที่ร้านทองนั้นพร้อมกันทั้งพ่อลูก สิ่งที่เรา

สองคนเห็นครับ คือในร้านมันดำมืดเหมือนทาสีดำ แล้วก็เห็นผู้ชายหนึ่งคน ผู้หญิงหนึ่งคน

เห็นหน้าไม่ชัดเจน แต่ทั้งสองคนมีสิ่งที่แตกต่างจากคนอย่างชัดเจนก็คือ แววตาครับ แวว

ตาเค้าเหมือนรูปภาพ ไม่มีน้ำหล่อเลี้ยงตาหรืออะไรเลย มันแห้งผากไปหมดแล้วเค้าทั้งสอง

มองมาที่เราก็จริงแต่เหมือนมองผ่านมากกว่าที่จะดูเราสองพ่อลูก ลักษณะการนั่ง ผู้ชายนั่ง

สูงกว่าผู้หญิงและเอามือจับหัวผู้หญิงไว้ เราทั้งสองไม่พูดอะไรเรายืนดูที่หน้าร้านนั้นราวสิบ

นาทีแล้วจึงขึ้นรถ พอจะออกรถ ด้วยความสงสัยข้าพเจ้าก็ยังหันหลังดูต่อก็พบว่า ผู้หญิง

ค่อยๆโปร่งแสงและเลือนหายไปในความมืด ส่วนผู้ชายก็ยังนั่งอยู่ท่าเดิมแม้ว่าจะไม่มี

ผู้หญิงแต่มือเค้าก็ยังยกค้างไว้นั่นเอง ในช่วงนั้นคุณพ่อกระผมไม่เห็นเพราะก้มขยับเบาะรถ

อยู่ ข้าพเจ้าไม่ได้พูดอะไรจนรถแล่นมาสักเดี๋ยวคุณพ่อถามว่า เรากลับไปดูกันมั้ย ข้าพเจ้า

บอกว่ากลับไปก็ไม่เห็นแล้วล่ะครับ ผมจึงเล่าเหตุการณ์ผู้หญิงโปร่งแสงให้คุณพ่อฟัง สรุป

ว่าเราสองพ่อลูกเข้าใจตรงกันว่าสิ่งนั้นคืออะไร คุณพ่อผมได้กล่าวขึ้นมาว่า เออ...เดี๋ยว

พรุ่งนี้เช้าจะไปใส่บาตรให้ละกันนะ เช้านี้ไม่ไหวละง่วงนอนเหลือเกิน เพราะวันถัดมาก็ไม่ได้

ใส่ครับ ปรากฎว่าคืนนั้นมีเสียงโทรศัพท์ดังตอนเวลาเดียวกับที่เราเจอคือช่วงตีสาม ผมเป็น

คนรับสายครับ สิ่งที่ผมได้ยินคือเป็นเสียงคลื่นซ่าแต่มีสูงต่ำคล้ายคนพูดแล้วเมื่อเค้าพูดจบ

เสียงนั้นก็จะหายไปเป็นพักๆ(ให้นึกถึงเวลาเราเงียบตอนพูดน่ะครับ) เป็นเช่นนี้อยู่สามครั้ง

จึงวางสายไป ข้าพเจ้ารู้สึกกลัวจับใจรีบบอกคุณพ่อว่าเราลืมทำบุญเค้ามาโทรตามแล้ว

ตกลงก็เลยนอนไม่หลับจนตีห้าไปใส่บาตรให้ คืนนั้นเค้าก็โทรมาครับแต่พูดแค่ครั้งเดียว

แล้วก็เงียบไปแล้วไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นเลย จนเช้าอีกวันนึงข้าพเจ้าและคุณพ่อไปดู

ร้านที่เกิดเหตุพบว่า จุดที่สองคนนั่งอยู่ตรงส่วนผู้ชายเป็นคอมพิวเตอร์วางไว้ครับและส่วน

ฝั่งผู้หญิงเป็นศาลเจ้าครับผม...ทุกท่านลองนึกดูนะครับว่าใครกันหนอที่ใส่ชุดดำนั่งคร่อม

ศาลเจ้าและคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น........

 

จากที่เห็นวิญญาณของน้าชายมาหาดวงตาของน้าก็ไม่มีแววเลย เป็นสีด้านๆ ดำๆ ดูน่ากลัวมาก แต่คนที่พาวิญญาณของน้ามาเป็นหญิงสาว มีดวงตาสุกใสมากกว่าคนธรรมดา เธอบอกว่าเธออยู่ระดับสูงกว่าผี

ขออนุโมทนาค่ะ...

 

ขอบคุณคุณนักเดินธรรมค่ะ ที่นำเรื่องราวมาแบ่งปัน

ป.ล. สงสัยจังว่า สุภาพสตรีที่คุณเกตุวดีเห็น คือ ยมทูต หรือ เทพธิดา

 

เดี๋ยวคืนนี้มาต่อเรื่อง พญานาคครับ ตอนนี้ขอเวลาไปทำภารกิจส่วนตัวก่อนนะครับ มาดูกัน

ว่าพญานาคที่ผมเจอเหมือนกับที่ใครหลายๆคนเจอหรือไม่ ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม

ชมครับ

 

เธอเป็นเจ้าที่อยู่ที่บ้านเกิดของดิฉันค่ะ ชื่อว่า อิมเจง เป็นเทพ ที่อยู่ระดับใกล้มนุษย์ เธอบอกว่าน้าชายดิฉันต้องการที่จะพบเพื่อที่จะบอกว่า บุญจากการที่ได้เป็นเจ้าภาพทอดกฐินแล้วอุทิศให้เขานั้น เขาขออนุโมทนา และว่าทำให้เขาพ้นจากโทษที่กำลังรับอยู่ และบอกว่าเขาสำนึกผิดในสิ่งที่กระทำไปเมื่อตอนเป็นมนุษย์ ถ้าได้เกิดเขาจะไม่ทำชั่วอีกค่ะ...ขออนุโมทนา

 

ผมว่าเรื่องของคุณน่ากลัวนะครับ สงสัยไปฝึกใช่ปะ

 

ตอนนั้นยังไม่ได้ปฎิบัติธรรมครับ ต้องบอกว่าเป็นพรสวรรค์? เห็นผีได้เองครับ ติดต่อกับสิ่งเหนือธรรมชาติได้

 

ครับมันก็เเล้วเเต่คนนะครับบางคนเกิดมาทั้งชีวิตยังไม่เคยเห็นเลย รบรวนนิดนึงเเล้วคุณเป็น นักเรียนนายร้อยตำรวจใช่ไหมครับ จะถามเกี่ยวกับเรื่องกฎหมายปืนนิดนึง

 

อืมม เค้าคงมาขอส่วนบุญแหละครับ

คงไม่มีอะไรหรอก

 

เน็ตเน่า ต้องพิมพ์ใหม่อีก ช้านิดแต่ได้อ่านแน่ๆครับ ใจเย็นๆ

 

สนุกดีค่ะ จะติดตามนะคะ

 

มาแล้วครับ ไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวัน(หลวงพ่อจรัญ)มาครับ ไปวันศุกร์กลับมาเช้าวัน

อาทิตย์ครับผม ได้ประสบการณ์ธรรมเพิ่มด้วย คราวที่แล้วติดเรื่องพญานาคไว้เดี๋ยวเย็นนี้มา

เล่ากันครับผม

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ คิดว่าอยากจะไปวัดนี้บ้างแต่ยังไม่มีโอกาสเลย...

จะรออ่านเรื่องพญานาคค่ะ...

 

กำลังรออยู่เช่นเดียวกันครับ แหะๆ

 

ขอบอกว่าจะเล่าเรื่องนี้ไม่ง่ายเลยครับ ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือเปล่าแต่จู่ๆคอมเกิดError จน

ข้อมูลที่เขียนไว้ถูกลบเลยต้องนำเสนอล่าช้าอย่างที่เห็น เรื่องมีอยู่ว่า เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนผม

อยู่ม.5 อายุ16 ปี จำได้ว่ารุ่งขึ้นเป็นวันคริสต์มาส ผมเข้านอนแล้วฝัน ในฝันผมลุกเดินจาก

เตียงนอนไปหลังบ้านและมองไปที่บ้านฝั่งตรงข้ามกับผม ผมก็ได้เจอสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง

พญานาคอยู่ใกล้ต้นก้ามปู(ปัจจุบันโดนตัดไปแล้ว) ความสูงนั้นสูงกว่าบ้านไม้ยกพื้นสูงสอง

ชั้นนั่นซะอีก เป็นพญานาคที่ดูน่าเกรงขามผมเห็นทีแรกรู้สึกกลัวแต่เมื่อดูดีๆก็พบว่าเป็นพญา

นาคที่สง่างามที่สุดและบอกได้ว่าไม่มีรูปปั้นที่ในบนโลกนี้จะปั้นออกมาได้หมือน สีทอง

ประกายเลื่อมมันคล้ายแก้ว ใบหน้าไม่ต่างอะไรกับที่ปั้นตามวันแต่ประนีต บรรจงกว่า ริม

ฝีปากใหญ่ เขี้ยวสะท้อนแสงจันทร์วาววับดูใหญ่โต ที่น่าแปลกคือท่านไม่มีสร้อยสังวาลย์

เหมือนที่เราเคยเห็นตามวัด(คล้ายๆปลอกคอ) หงอนออกทู่ๆใหญ่ๆมากกว่าที่จะแหลมขึ้น

ไป ตาข้างหนึ่งของท่านบวมใหญ่ราวกับเป็นถุงน้ำสีเทา(รู้ภายหลังว่าเป็นอุบัติเหตุจากโดน

ระเบิดปลา)แล้วก็มีเสียงบอกผมว่า ตามมาซิ แล้วท่านก็ก้มตัวลงเลื้อยไปทางภูเขาหน้าบ้าน

พาผมเดินลัดไปอำเภอเชียงของ จังหวัดเชียงราย อำเภอเดียวที่อยู่ติดน้ำโขง โดยเดินลัด

ผ่านไปตามช่องเขา(หลังเหตุการณ์นี้ผมได้ถามคุณยายของกระผมได้รับคำยืนยันว่าเป็น

ทางลัดที่แม้วเดินผ่านไปยังอำเภอเชียงของได้จริง!) ก่อนถึงได้ผ่านที่หมู่บ้านๆหนึ่ง ที่นั่น

ทุกคนรู้จักพญานาคและกำลังพูดถึงพร้อมกับเตรียมงานคล้ายงานบุญอะไรบางอย่าง แต่ไม่

มีใครเห็นผม จนผมเดินออกมาทางท้ายหมู่บ้าน ก็มาหยุดที่ริมแม่น้ำโขงพอดี ผมก็ได้ทัน

เห็นปลายหางของท่านกำลังลงน้ำ ขนาดปลายหางใหญ่กว่าผวผมประมาณสองเท่า(ผมสูง

178ซม.)ลักษณะเป็นขนคล้ายขนม้าสีแดง แต่เกาะเป็นพู่ในรูปทรงคล้ายหางปลา ผมลืม

บอกขนาดตัวท่านไป ตอนที่เดินมาเคียงกันความยาวของท่าน เห็นหัวไม่เห็นหาง อยู่ตรง

กลางไม่เห็นหัวครับ แล้วความกว้างขณะเลื้อยไปคู่กับผมต่ำกว่าความสูงของผมไม่ถึง 5

ซม. เมื่อเห็นดังนั้น ผมเลยเดินตามลงไปที่แม่น้ำโขงแล้วตัวผมก็จมดิ่งลงสู่ใต้พื้นน้ำทันที

ที่นั่นผมยืนอยู่บนหญ้าสีเขียวคล้ายมรกต สว่างอ่อนนุ่ม ไม่เหมือนหญ้าบนโลกเรา ขณะที่

เพลินกับผืนหญ้าใต้น้ำ ก็ได้เห็นคนสามคนลอยประคองกันมาตามลำน้ำ แต่งชุดพราหมณ์สี

ขาวแบบโบราณ ห่มสไบ ผู้ชายสองคนประคองผู้หญิงแก่หนึ่งคน คนซ้ายผิวขาวดูอายุราวๆ

สามสิบกว่าๆ ดูเงียบขรึมไม่ได้พูดอะไร คนขวาเป็นเด็กหนุ่มอายุไม่น่าเกินยี่สิบต้นๆ แข็ง

แรงล่ำสัน ดูแกร่งผิวดำ ผู้หญิงชราอ้วนท้วน ตัวใหญ่มากใหญ่กว่าสองคนนั้นรวมกันสำหรับ

ในความคิดของผม เมื่อทั้งสามแตะที่พื้นหญ้า เด็กหนุ่มก็พูดกับผมด้วยเสียงดังคล้ายตวาด

ว่า หันหลังไปก่อน ผมก็หันหลังไปชั่วครู่แล้วเขาก็บอกว่าหันกลับมาได้แล้ว เมื่อหันกลับมา

สิ่งที่ผมได้เห็นคือ ไข่ใหญ่ประมาณกำปั้น สีน้ำตาลแดง เงาวับ เรียงกันสามแถวๆละหกฟอง

เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาจากการดูไข่สิบหกฟองนั้น ทั้งสามคนก็ประคองกันหายไปในสายน้ำ

ทิ้งผมไว้เพียงลำพัง ผมจึงกระโดดขึ้นมาจากผืนหญ้านั้น กระโดดมาครั้งแรกมาหยุดอยู่

กลางกระแสน้ำเชี่ยวกราด สีน้ำตาลเหมือนกาแฟใส่นม มองไม่เห็นพื้นที่เพิ่งขึ้นมาและก็

มองไม่เห็นผิวน้ำ ผมจึงกระโดดจากจุดนั้นอีกครั้ง(ยืนยันว่าจากจุดนั้นกระโดดจริงๆ) แล้วก็

พ้นผิวน้ำแสงแดดกระทบหน้าพอดีกันกับที่ผมตื่นพอดี ผมลุกขึ้นมานั่งราวๆเจ็ดโมง นั่ง

ทบทวนเรื่องที่เกิด ผมจำได้ทุกฉากทุกตอน และเมื่อผมลุกเดินไปอาบน้ำ ผมก็ต้อง

ประหลาดใจเมื่อผมว่า ที่ปลายเท้าซ้ายผมมีใบหญ้าติดอยู่ใบหนึ่ง ทั้งๆที่ก่อนนอนผมไม่ได้

ออกไปนอกบ้านแน่นอน แล้วคุณล่ะครับคิดว่าใบหญ้าใบนั้นมาจากที่ไหน แล้วมาได้อย่าง

ไร?