หลวงพ่อฤาษีพบวิญญาณนายพลโตโจ นายกฯญี่ปุ่น สมัยสงครามโลก

ฟังดูเหมือนง่าย ๆ นะครับ แต่จริงๆ มันไม่ง่ายเช่นนั้นนะซิ
จุติจิตหรือจิตคนเราตอนจะตายเนี่ย สติสตังแทบจะไม่เหลือ
จึงเป็นไปได้ยากมากครับที่คนทำบาปมากๆ แล้วตอนใกล้จะตายจะสามารถละลึกถึงสิ่งดี ๆ ที่เป็นกุศลได้ มีน้อยรายเต็มที

 

เห็นด้วยค่ะ พระพุทธองค์ก็เลยสอนให้เรารู้จักมีสติอยู่กับตัวทุกเมื่อ

ความเห็นส่วนตัวนะคะ เมื่อเสวยผลบุญเสร็จ ต่อไปเมื่อผลบุญหมด

ก็ต้องรับผลกรรม ตามกฏแห่งกรรม (หรือเปล่าไม่รู้)

 

เคยอ่านพระไตรปิฎก มีเรื่องที่น่าสนใจเกี่ยวกับเรื่องกรรมที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อยู่สองเรื่องคือเรื่องของเทวบุตรผู้หนึ่งที่ตอนเป็นคนนั้นชั่วช้ามาก ทำชั่วมาตลอด แต่ก่อนตายจิตระลึกถึงพระ จึงทำให้ได้ไปเกิดบนสวรรค์ กับเรื่องของพระนางมัลลิกา มเหสีของพระเจ้าปเสนทิโกศล ที่ตอนมีชีวิตอยู่ทำบุญใหญ่มาตลอด แต่พลาดไปนิดเดียวคือแอบไปเสพเมถุนกับสุนัข และโกหกพระเจ้าปเสนทิโกศลว่าไม่ได้เสพ ก่อนตายใจเป็นกังวล คิดถึงกรรมที่ตนเคยโกหกนี้จึงทำให้ตายไปแล้วตกนรกทันทีทั้งๆ ที่เคยทำบุญใหญ่กับพระพุทธเจ้ามามาก ..ซึ่งหลังจากที่หมดกรรมในนรกแล้วจึงได้ไปเกิดในสวรรค์ต่อไป ..สำหรับเทพบุตรองค์แรกนั้น หากหมดบุญจากสวรรค์เมื่อใดก็ต้องตกนรกใช้กรรมที่เคยก่อไว้ทันที หนีไม่พ้นเช่นกัน ทางรอดของท่านนั้นมีอยู่ทางเดียวคือ ต้องบรรลุโสดาบันบนสวรรค์และต่อยอดไปนิพพานให้ได้ จึงจะไม่ตกนรก ใครที่ไม่เชื่อเรื่องที่หลวงพ่อฤาษีฯ เล่าลองไปค้นเรื่องในพระไตรปิฎกดูครับ มีอยู่จริงแท้แน่นอน ผมอ่านเรื่องนี้แล้วจึงไม่รู้สึกว่าแปลกแต่อย่างใด ขออนุโมทนากับท่านผู้นำมาเล่าให้ฟังครับ

 

ความเลวร้ายของทหารญี่ปุ่นสมัยสงครามโลกนั้น ถูกบันทึกไว้มากมายมหาศาล เป็นการกระทำที่ชั่วช้า จนไม่น่าเชื่อว่ามนุษย์จะทำได้ เช่นสิ่งที่เกิดในประเทศจีน ทหารญี่ปุ่นฆ่าและข่มขืนผู้หญิงและเด็กชาวจีนไปมากมายมหาศาล ถึงขนาดที่ว่าจีนเกลียดญี่ปุ่นมาจนถึงทุกวันนี้เลย ทั้งวีรกรรมชั่วช้าที่ทหารญี่ปุ่นก่อไว้ในไทยก็ไม่ใช่น้อย นายพลผู้นี้อยู่สบายได้ไม่นานหรอกครับ เพราะเป็นตัวต้นเหตุให้เกิดความลำบากความทุกข์ระทมไปทั่วโลก

 

แต่กรรมก็ไม่ได้หายไปไหนหรอก ยังคงรอวันส่งผลในภายหลัง จิตก่อนตายนึกดี คิดดีไปสวรรค์ก็จริง แต่ตราบใดยังไม่พ้นวัฎก็เหมือนวงล้อหมุนนั่นแหล่ะ หมุนไปเรื่อยๆ หมดบุญตรงนั้นก็ต้องรับผลกรรมที่เคยทำไว้อยู่ดี

 

จะมีความเป็นไปได้หรือเปล่า
ว่า อีตอนเป็นคน ทำชั่วสารพัด แถมยังคิดว่าสิ่งที่ตนทำมันดีหนักหนา เพราะตนมีปัญญาทำ
อีตอนตาย เลยนึกไปว่าตนไม่เคยทำชั่ว เคยทำแต่ความดี แถมนึกถึงพระพุทธเจ้าก่อนตายอีก
แล้วตอนไปอยู่บนสวรรค์ ก็ดันฟลุ๊ก ฟังเทศน์จากพระพุทธเจ้า แล้วกระโดดด๋องๆเข้านิพพานหน้าตาเฉย

มีความเป็นไปได้มั๊ย ถ้าเป็นไปไม่ได้ ก็โอเค
แต่ถ้าเป็นไปได้ ก็เอวัง

 

จิตใจขุ่นมัวเป็นบาป จิตใจใสสะอาดเป็นบุญ
โชคดีทุกๆท่านครับ

 

ไม่มีใครที่หนีกรรมพ้นเเน่คับทำผิดต้องยอมรับผิด

 

เพิ่งเรียนสงครามโลกครั้งที่2พอดีเลย

 

จิตก่อนตายเป็นตัว กำหนดว่าจะไปเกิดในภพภูมิใด

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ เคยได้ยินมาเหมือนกันค่ะ ว่าคนตายแล้ววิญญาณก็ล่องลอยไปตามสถานที่ต่างๆ ที่ใจกถึง

 

คนที่ทำบาปหยาบช้าก่อนตายมักจะมีอาการเพ้อคลั่งไม่ได้สติเพราะถูกทุกขเวทนาเข้าครอบงำมีอาการทุรนทุราย... จึงยากที่จะระลึกนึกถึงพระพุทธเจ้าได้ ส่วนใหญ่ตายแล้วก็ตกนรก ไม่ได้ไปสวรรค์หรอก...แต่คนที่นึกถึงพระพุทธเจ้าก่อนตาย...ตกนรกก็มีนะ....มิใช่ว่าทำความชั่วมาแล้ว...ก่อนตายนึกถึงพระพุทธเจ้าจะได้ขึ้นสวรรค์...เสมอไป พวกที่ทำกรรมหนัก คืออนันตริยกรรม เช่น ฆ่าพ่อแม่, ทำให้สงฆ์แตกแยกกัน, ทำร้ายพระพุทธเจ้าถึงห้อพระโลลิต...เป็นต้น ซึ่งมีบุคคลตัวอย่างเช่น...พระเจ้าอชาติศัตรู ฆ่าพระเจ้าพิมพิสารผู้เป็นพ่อ ต่อมาสำนึกผิดทำบุญเป็นการใหญ่ก่อนตายก็นึกถึงพระพุทธเจ้า ก็ตกนรกก่อน อีกคนหนึ่งก็คือเทวทัต ได้ทำร้ายพระพุทธเจ้า และทำสงฆ์ให้แตกกัน ก่อนตายก็นึกถึงพระพุทธเจ้าและขออโหสิกรรมแล้ว ครั้นตายไปก็ไปตกนรกเช่นกัน ดังนั้น...เราจึงไม่ควรประมาทในการทำความดี...นะท่าน

 

ขออนุโมทนาครับ อ่านแล้วขนลุก เชื่อมั่นในคำสอนพระพุทธองค์เพิ่มขึ้น

 

สรุปได้ว่าจิตเป็นตัวการสำคัญที่สุด จะชั่วจะดีก็จิตตัวนี้ ที่นำพาให้ความคิด และหรือการกระทำ เป็นบุญหรือบาป

ทุกขณะจิตของปุถุชนมีความเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ไม่ไปในทางบุญก็ทางบาป (แม้ว่าอารมณ์เฉยๆ ก็ยังจัดได้ว่าเป็นบาปได้เพราะมีความหลงเป็นตัวปรุง) ทุกวินาที ทุกนาที ทุกชั่วโมง ทุกวัน ทุกเดือน ทุกปี จนเรียกได้ว่า เปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ ตราบเท่ายังไม่สิ้นอาสวะ

การตายเป็นการเปลี่ยนสถานะภาพทางกายภาพ/ทางร่างกาย เปรียบเสมือนการย้ายบ้านของจิต ย้ายไปบ้านที่ดีหรือเลวก็ขึ้นอยู่กับสภาพของจิตในขณะตาย จุดตัดที่สำคัญจึงอยู่ตรงนั้น ช่วงเวลาทองจึงมีอยู่เพียงน้อยนิด กล่าวได้ว่าเศษเสี้ยวเวลาหนึ่งในล้านของวินาที ก็ยังมากไปเสียด้วยซ้ำ ทั้งนี้ เพราะระยะห่างของทุกขณะจิตมีความถี่ที่เร็วกว่านั้นมาก

ดีชัว กุศลและอกุศล จึงย่อมสามารถเกิดได้สลับกันไปอย่างรวดเร็ว จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะให้จิตเป็นกุศลในขณะตาย เพราะสถานะการณ์ก่อนตายเป็นปัจจัยสำคัญที่อาจส่งผลให้จิตของปุถุชนในขณะนั้นมีความกลัว ขาดสติ มีความหลง มีความโกรธครอบงำ

ซึ่งแน่นอนว่าหากมีปัจจัยเช่นว่าย่อมเป็นการยากที่จะประคองให้จิตนึกถึงสิ่งที่เป็นกุศลเว้นแต่ผู้นั้นมีกำลังที่กล้าแข็งพอจะควบคุมอารมณ์ได้ ดังนั้น จึงมีการถ่ายทอดความรู้และเคล็ดลับนี้ (อาจนึกได้เองหากสั่งสมบุญมามากและประจวบเหมาะในเวลานั้น) ให้คนใกล้ตายมองภาพพระ นึกถึงพระ สวดมนต์ บริกรรมว่าพุธโธ หรืออื่น ๆ ที่เกี่ยวเนื่องกับพระพุทธเจ้า เป็นต้น โดยมุ่งหวังให้ผู้ตายไม่ลงอบาย

คำกล่าวที่ว่าทำบาปมามากก่อนตาย แต่สุดท้ายตายแล้วอาจไม่ลงนรกนั้นจึงเป็นไปได้อย่างแน่แท้ โดยอาศัยเหตุข้างต้น ดังกล่าว ซึ่งรวมถึงกรณีนายพลโตโจด้วย

อย่างไรก็ตาม ก็มิได้หมายความว่าการตายจากคนแล้วไม่ลงนรก หรือไม่ไปอบายภูมินั้น จะทำให้บาปกรรมทีที่มาก่อนตายหายไป บาปนั้นยังคงอยู่ รอการชำระสะสาง

ดังนั้น การตายแล้วไม่ลงอบายจึงเพียงประเด็นที่หยิบยกมากล่าวในบริบทของ คำว่า จุดสุดท้ายก่อนตาย เท่านั้น แต่หลังจากนั้นเมื่อหมดบุญ(ที่ระลึกถึงพระพุทธเจ้า) จึงเป็นอีกประเด็นหนึ่ง ที่ผู้ตายก็ยังต้องมีภาระหน้าที่มาชดใช้อกุศลกรรมอยู่ดี

กรณีศึกษาของนายพลโตโจ และบุคคลอื่นที่มีลักษณะอย่างเดียวกัน จึงเป็นการย้ำเตือนถึงพลานุภาพและอนิสงค์ของการระลึกถึงพระพุทธเจ้าประการหนึ่ง และในขณะที่ยังมีชีวิตมีสุขภาพร่างกายที่สมบูรณ์ ก็อย่าประมาทในชีวิต การฝึกจิตให้เสพคุ้นกับกุศลกรรมหรือกรรมดี ไม่ว่าในทางใด ๆ เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องกระทำอยู่เสมอ เพื่อให้จิตของเราคุ้นเคยกับกุศลกรรมและเป็นการเพิ่มพูนบารมีธรรมและกุศลกรรมให้มีกำลังกล้าแข็งยิ่งขึ้นอีกประการหนึ่ง

อย่างน้อยที่สุด หากเราคิดว่า เราเกิดมาเป็นมนุษย์ในเวลานี้ เพราะว่าก่อนหน้านั้นเราเคยระลึกถึงพระพุทธเจ้าก่อนตายเหมือนดังเช่นกรณีของนายพลโตโจ และบุญกำลังจะหมดเลยต้องการหนีกรรมชั่ว โดยเลือกมาจุติเป็นคนเพื่อต่อบุญหนีกรรม เราก็จงรีบสร้างกุศลกรรมนับแต่นี้ไป เพื่อความคุ้นเคยในกุศลจิตเตรียมไว้ก่อนที่จะตายอีกครั้งหนึ่ง

กราบเบื้องพระบาทแห่งสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และแทบเท้าหลวงพ่อที่เมตตาสั่งสอนแก่ลูก ๆ หลานๆ ได้เข้าใจยิ่งขึ้น

 

เห็นด้วยอย่างยิ่งยวดคับ พวกที่ทำบาปไว้มากๆ ก่อนตายหรือแม้แต่ ตอนที่ปกติอยู่จิตจะชินกับบาป เมื่อใกล้ตาย ความดีแบบนี้คิดไม่ออกหรอกคับ บางรายทุกขเวทนาสาหัสมาก ยิ่งแล้วใหญ่ คุณลองนึกถึงตอนคุณป่วยมากๆกันสิคับ ตอนไข้ขึ้นสัก 39 - 40 นี่ แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว นอนก็ไม่ได้ อะไรก็ไม่ได้ แต่นี่คนจะตายนะคับ และยิ่งพวกบาปมาก พวกเจ้ากรรมนายเวรเขาจะมาล้อมรอบเต็มไปหมด มันเป็นอะไรที่ยากมากที่จะนึกถึงสิ่งที่ดีงามอย่างพระรัตนตรัย แต่ตรงกันข้ามถ้าตอนเป็นคน จิตทรงความดีจนชิน ไม่ตอ้งมากแค่อาราธนาพระคล้องคอทุกวัน ตอนจะตายก็อาจทำให้พิจารณาถึงจุดนี้ได้ หลววงพ่อต่างๆ ถึงได้มีกุศโลบายในการออกวัตถุมงคล ไงคับ

 

เด็กน่าน

นาจิตัง[MUSIC][MUSIC];aa30[/MUSIC][/MUSIC]

 

พุทโธ ธัมโม สังโฆ อัปปมาโน...

 

ทุกอย่างอยู่ที่กำลังใจตอนใกล้ตายจริง ๆ คนที่ผ่านการทำชั่วมาจะมากบ้าง น้อยบ้าง แต่กำลังจะตาย จิตเกาะพระ เกาะบุญทันก็ถือว่าโชคดีไป แต่สำหรับผู้ที่ไม่ประมาทก็จะทำความดี ตั้งมั่นอยุ่ในทาน ศีล ภาวนา เพื่อให้จิตเกาะอยู่กับความดีตลอดเวลา ตายแล้วย่อมมีสุขคติเป็นที่ไป รู้สึกว่าโชคดีที่สุดที่ได้เกิดในแดนพระพุทธศาสนา ได้มีโอกาสรับฟังคำสอนของหลวงพ่อฤาษี ท่านมีพระคุณอย่างหาที่สุดมิได้ค่ะ

 

ประวัติ นายพลโตโจ ฮิเดะกิ โทโจ - วิกิพีเดีย

ซึ่งท่านรู้วันตายเนื่องจากการพิพากษาของศาลทหาร ซึ่งท่านอาจใช้เวลาที่เหลืออยู่ก่อนประหารคิดทบทวน หรือนึกถึงพระพุทธศาสนา จึงเป็นการนำท่านไปเสวยบุญก่อน

ส่วนเจ้าชาย โคะโนะเอะ (โกโนเย)
เจ้าชายฟุมิมะโระ โคะโนะเอะ - วิกิพีเดีย

สำหรับเจ้าชายกระทำอัตวินิบาตกรรม ถ้าตามที่เราเข้าใจ คือคนที่ฆ่าตัวตายต้องตกนรก แต่อันนี้ไม่ใช่ อ่า