ฝึกสมาธิโดยการ "รับรู้ถึงการเต้นของหัวใจ"

เมื่อทำให้ชำนาญ มีประโยชน์มากทั้งทางโลกและทางธรรมครับ

ตัวอย่างเช่น เมื่อมีอาการทุกขเวทนาทางกายบางอย่าง มีอาการเจ็บปวดเมื่อยติดขัดกล้ามเนื้อส่วนใด ก็ส่งตัวชีพจรเต้นตุ๊บๆไปจุดนั้น จี้เข้าไปตรงที่เจ็บปวด เมื่อยล้า บางครั้งสามารถสลายอาการดังกล่าวได้ เพราะอาศัยกำลังจิตที่ไปกับอาการชีพจรเต็นช่วยให้เส้นเลือด กล้ามเนื้อคลายตัวได้ ผลักดันคลื่นแฝงบางอย่างที่อยู่ตรงนั้นได้ ( ระดับผลการรักษาด้วยตนเอง ตามกำลังจิตฝึกฝน)

ในทางธรรม ตรงจุดที่ตัวชีพจรไปจี้รู้อยุ่นั้น ยกความรู้สึกเหนือตรงจุดนั้นเล็กน้อยจะเห็นภาวะการเกิดดับอยู่ด้านล่างตัวรู้ โดยที่เราไม่ต้องไปรับทุกขเวทนาทางกายมากเกินไป ตัวอาการเจ็บของกายจุดนั้น จะเกิดดับอยู่ด้านล่าง ถือเป็นกรรมฐานที่เป็นสมถ-วิปัสสนา ได้ประการหนึ่ง
ทำบ่อยๆ ทั่วไปตามอาการที่มีในกาย ความรู้ตัวทั่วพร้อมจะเจริญขึ้น ไต่ระดับอารมณ์องค์ฌาณ ตามแบบลักขณูปณิชฌาณได้
สั่งสมกำลังจิต จนกว่าจะมีแรงดัน แรงแยกจิตออกจากขันธ์ห้าได้ แม้ชั่วขณะหนึ่ง