มีผู้กล่าวว่า ถ้าจิต เกิดความคิดอะไรขึ้นมา เกิดความรู้อะไรขึ้นมา ให้พิจารณา สิ่งนั้น

ถ้าปฏิบัติโดยตั้งความหวังไว้แต่แรก..

ปฏิบัติยังไง จิตก็ไม่สงบ..

ถ้าปฏิบัติโดยตั้งความหวังไว้แต่แรก จะนั่งนานแค่ไหน สมาธิก็ไม่เกิด..

เพราะยังอยากอยู่ มันถึงไม่ก้าวหน้า..

 

ตรงนี้ เป็น อาการรู้สึกตัวทั่วพร้อม หรือ นามกาย..

ลุงลองไปฝึก "รู้สึกจากหนังศีรษะ ลงมา ถึงฝ่าเท้า รู้สึกจากฝ่าเท้าขึ้นไปถึงหนังศีรษะ หรือ รู้บนลงล่าง รู้ล่างขึ้นบน" กลับไปกลับมา ดูนะลุง..

ถ้าฝึกบ่อยๆจนชำนาญ สภาวะรู้ตัวทั่วพร้อม จะเกิดมีขึ้นตามมาเป็นลำดับ..

ปล. สำหรับคนอายุเยอะ ก็ ควร แนะนำทางตรงทีเดียวเลย..

 

โยมร่อน พรุ่งนี้ วันที่ 30 นะ โยม นะ..

ส่วนวันนี้ วันเพ็ญ..

 

เพราะเอาความอยาก ไปปฏิบัติ..

อยากดี อยากเด่น อยากเห็น อยากได้..

"อยาก" ทั้งหลายทั้งปวง ปิดบังสัมมาทิฐฐิ..

 

ทำโน่นทำนี่เพื่อจะเอาเป็นอวิชชา ตัณหา อุปปาทาน
นิพพาน ต้องสิ้นยึดสถานเดียว
ไม่ต้องรู้อวิชชาไม่ต้องท่องจำ
ปฏิจจสมุปบาท
ก็นิพพานได้
และไม่มีอะไรต้องปล่อยวาง
ถ้าไม่มีอะไรถูกยึด
คับ

 

มาจากคัมภีร์อภิธรรม 7 คัมภีร์ แบบย่อ ที่แต่งใหม่ ประมาณ900ปีหลังพุทธปรินิพพานรึเปล่าครับ แปลกอยู่นะ

 

ความรู้คุณไม่ธรรมดาเลยคับ แสดงว่าเป็นผู้ศึกษามามาก และฉลาดในการเฟ้นธรรม

 

หาช่องแถ ตามสันดานครับ

 

คำบาลี หากแปลเป็นไทย

บางคำที่เราเข้าใจ
แล้วเทียบกับการปฏิบัติเรา มันจะลงกันได้เลย

คำบาลี มีมาในต้นขั้ว พระไตรปิฎก

อย่างเช่น
อภิธรรม มัตตะสังคหะ
ก็ ไป คัดลอก จากต้นขั้วมาเรียบเรียงใหม่

ญาน 16 ที่เขียนไว้
ถ้าฝึกมา ลองเทียบกับตัวเองดูได้
หากเป็นแบบเรียง 1-16 มันจะค้านๆ

แต่หากแปลมาเป็นคำ มันจะลงกับการปฏิบัติ

แต่ต้นขั้ว มีอยู่ รวมในญาน73

คำว่า ถิระสัญญา ผมว่า ถูกแล้ว
สติ คือ สภาพ การระลึกได้
สาเหตุของสติ
คือ ความจำเป็นเหตุใกล้ สติ จึงไม่มีเจตนาจะเข้าไปทำ
ความพ้น ความเป็นเรา

จิตพอมีสติประกอบ มันจึงระลึกในตัวของมันได้
มันจึงพ้นบุญบาปในขนะแ่ห่งมรรค

เป็นจุดแยก สัจจะสมมุติกับสัจจะปรมัตถ์
ในทางกลับกัน ก็เป็นจุดเชื่อม สัจจะสมมุติกับสัจจะปรมัตถ์ในคราเดียวกัน

สติ จึงเป็นต้นทางปฏิบัติ ในพุทธศาสนา เลยก็ว่าได้
เพราะ
สติจะเกิดเมื่อ มรรค สัมปยุติ เกิดขึ้นในขณะเดียวรวม 8

 

เป็นเหตุก็เป็นเหตุ ทำไม่ต้องมีเหตุไกล้เหตุไกลแล้วสุขเป็นเหตุไกล้ให่เกิดสมาธิ
หมายถึง สุขเกิดก่อนสมาธิหรือครับ
สมาธิน่าจะเกิดก่อนสุขไม่ใช่หรอ

 

ตรงนี้ไม่รู้ว่ามีเจตนา อะไรคับ
อยากบอกชาวโลกหรืออะไร แต่สำหรับเจตนาผม ตรงไปตรงมา
คิดอย่างไร ก็ออกมาแบบนั้น สำหรับผมนะ

 

เรียนรู้ธรรมมะคืืือเรียนรู้ของที่มีอยู่แล้วให้ชัดแจ้งด้วยปัญญา

 

จ่ะ

 

สมาธิ คือ จิตตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวไปกับสายน้ำ
สมาธิเต็มตัว คือ ปฐมฌาน มีองค์ประกอบ5

ลำดับของมัน ก็ปราศจาก เจตนาเข้าไปทำ จึงเรียกว่าผล
เรียกว่าผลสมาบัติ ในตัวเอง ไม่มีเราเข้าไปกระทำ
งงมะ มารยังงง เป็นไก่ตาแตก


เวลาพูดองค์ประกอบ 5 เหมือนง่ายนะ
แต่ในความเป็นจริง
อาศัย บ่อยๆ เนืองๆ ต่อเนื่อง สถานเดียว

น้า ลอง ไปทำ สมถะก้ได้
เอาสมถะของอารัมนูก้ได้
ไม่ต้องไปเอาลึก ลอง สวดมนต์ธรรมจักร ซัก สามรอบ
ในระหว่างการสวด แรกๆ พอเริ่มมีความสงบลง
ขนลุกชัน คือ ปิติ จะเกิดขึ้นเป็นระยะ อันนี้เป็นองค์ประกอบ
เริ่มเข้ามา เมื่อ มากเข้า มากเข้า ความสุขกาย
สุขใจจะปริ่มๆ จะเริ่มเข้ามา

ความสงบ จะเริ่มขึ้นเรื่อยๆ ใจจะเริ่มเบา เย็นกลางอก
จะมีความตั่งมันขึ้น ตรงนี้จึงเรียกสมาธิ

อันนี้แค่ยกตัวอย่าง สมาธิของอารัมนู ที่มีเจตนาทำ
เพราะยกตัวอย่างได้ง่าย

แต่สมาธิ ลักขณู ที่ผมยกตัวอย่างข้างต้น
มีแฟนต้า ที่พอจะเป็นพยานให้ได้

 

เวลานั่งเริ่มสงบลุงก็มีปิติตกใจ เสียงลั่นกร๊อบ ทีวี ตู้เย็น โต๊ะ เตียง เก้าอี้ ๆลๆ ก็ต้องมาลั่นกร๊อบแกร๊บยามนั่ง จิตสงบไปแล้วก็ดีไป แต่ยามยังไม่สงบทำเอาแทบสะดุ้ง ปิติตกใจน่ารำคาญไม่น้อยในเรื่องหูไว

 

ไม่มีอะไรมาก นอกจาก
ฝึกบ่อยๆ เนืองๆ ต่อเนื่องครับ

ชำเรืองมองจิตใจตัวเองบ่อยๆ แม้จะสวดมนต์ แม้จะปากขยับ

ระหว่างวัน กายขยับ จิตไหว ฝึกได้ตลอดครับ


แม้แต่ เบื่อเซ็ง รำคาญ หงุดหงิด ก็ชำเรืองมองใจตัวเอง ได้หมดครับ

 

สขุเป๋นเหตุไกล่ให้เกิดสมาธิ คิดยังไงก็ผิด
สมาธิคือความสงบ ความสงบเป็นสุขอย่างยิ่ง ..แปลว่า สุข เกิดจากสมาธิชัดๆ ไม่ใช่สมาธิเกิดจากสุข แน่นอน .
สุขเป็นเหตุไกล่ให้เกิดสมาธิ
ความสุขเป็นผลมาจาก ปิติ
ปิติเป็นผลมาจาก วิจาร
วิจารเป็นผลมาจากวิตก

นี่ก็ไม่จริง เพราะถ้าเป็นอย่างนี้ ในชานที่สอง ที่ไม่มีวิตก วิจาร ก็จะต้องไม่มี ปิติ ไม่มี สุข สมาธิก็เกิดขึ้นไม่ได้ แต่ชาน2 ที่ไม่มีวิตก วิจาร กลับมี ปิติ สุข สมาธิที่ละเอียดกว่า่ ชานที่1 เกืดขึ้นได้

สรุป องค์5 ไม่ใช่เหตุให้เกิดสมาธิ
สมาธิตะหากเป็นเหตุให้เกิด องค์5

คนมีอคติเพราะ.. บังตาบอกยังไงก็ไม่เชื่อ
น่าเบรื่อ

 

ณาน1 มีวิตก วิจาร
ณาน2-3 มีปีติสุข นิมิต
เลยปีติสุขขึ้นไปก็จะเข้าณาน4ครับ
จะเห็นได้ว่าสมาธิเป็นปัจจัยให้เกิดความสงบ
ความสงบเป็นปัจจัยให้เกิดณาน
เป็นปัจจัยให้เกิดปีติสุขและนิมิต
คุณแก้วนารีกล่าวมาก็มีเหตุผลครับ