พุทธทำนายพระสุบินพระเจ้าปเสนทิโกศลฯ

ครั้งนั้นพระเจ้าปเสนทิโกศลแห่ง
กรุงสาวัตถี ทรงพระสุบิน
เห็นคนนำแก่นจันท์ที่มีราคาแพงไปแลกกับเปรียง(เถาวัลย์)เน่า
พระพุทธองค์ได้ทรงทำนายว่าในกาลหน้า
พระภิกษุอลัชชีทั้งหลายจะใช้พระศาสนา
เป็นเครื่องมือเพื่อหากิน
เหมือนคนเอาแก่นจันท์ไปแลกกับ
เถาวัลย์เน่า ซึ่งแก่นจันท์เปรียบเหมือนพุทธ
ธรรม
ส่วนเถาวัลย์เน่าหมายถึงเงิน ทอง ลาภ ยศ
สรรเสริญต่างๆซึ่งไม่จีรัง
และไม่ช่วยให้พ้นทุกข์
เหตุนี้ ครั้งนี้เราต้องมาพิจารณาตัวเอง
ในฐานะผู้มีศรัทธา
ว่าเราเคยได้ถวาย
เถาวัลย์เน่าแก่อลัชชีหรือไม่ ก่อนจะไปทำผิดอีก??

 

เรื่องนี้ท่านผันจริงๆ หรือไม่ก็แต่งให้สอดคล้องกับปัจจุบัน
แต่มันก็เกิดดขึ้นจริงๆนะลุงแมว

 

พระเจ้าปเสนฯท่านฝัน 16 รายการ
พระพุทธองค์ทรงทำนายให้ครบ 16 รายการ คับ

 

สังเกตุยากอะครับ รู้หน้าไม่รู้ใจ

 

ลุงแมว แล้วเถาวัลย์เน่า
มันดูยากมากค่ะ บางครั้งหลบก็ให้แบบไม่คิดอะไรเลย เวลาเห็นเดินเรื่ยไร นี่ก็เยอะ
สมัยก่อนยังสงสัยเลยทำไมต้องสร้างวัดใหญ่ๆ อะไรแบบนี้
ไม่อยากให้ถึงจุดจบเลย ศาสนาเริ่มไม่กี่พันปีเองนะ

 

ปัจจัยไทยทานต่างๆ เช่นของใช้ประจำตัว
เช่นยาสีฟัน แปรง กระดาษทิชชู่
หรืออาหารหวานคาว ถ้าถวายได้ถูกรูป
ถูกนามก็เป็นกุศลผลบุญ
ชื่อว่าเป็นผู้มี
จาคะ ถวายวัตถุทานบำรุงสมณะ
ต่อกำลังวังชาให้พระปฏิบัติดี
ปฏิบัติชอบ
ในพระพุทธศาสนายั่งยืนสืบไป
ยิ่งไม่หวังผล
ก็ยิ่งกลับมีผลมาก
แต่ยิ่งหวังผลเพราะเชื่อในคำหว่านล้อม
ยิ่งพากันงมงายทั้งผู้ให้ผู้รับ
ไม่เป็นการจรรโลงพระศาสนาด้วยคับ

 

หากลุงแมวมีกำลังทรัพย์และสติปัญญา
มากพอ ก็สนใจและมีศรัทธาใน
การสร้างถาวรวัตถุเป็นธรรมสถาน เช่นวัด
ศาลาเอนกประสงค์เพื่อถวายเป็น
พุทธบูชา ธรมบูชา สังฆบูชา เพราะถาวร
วัตถุต่างๆ ที่วิจิตรบรรจง
ก็เป็นสิ่งที่คู่ควรกับศาสนาของ
พระตถาคตไม่ด้อยกว่าวัตถุทานอื่นๆ
เพียงแต่มีความมั่นคงแข็งแรงยืนยาว
กว่าทานอื่นๆ คับ
แต่เมื่อทำเองเต็มตัวไม่ได้ ก็บริจาคเป็น
เจ้าภาพร่วมในกฐิน ผ้าป่า ตามกาล
ตามกำลังเท่าที่ทำได้คับ
ไม่พิจารณาในเชิงความฟุ่มเฟือย หรือสิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์แต่อย่างใดคับ

 

ดูยากส์ ...วัดแถวบ้านปวีมีคนมาบวชตอนเกษียณ พูดเก่ง คนชอบเยอะ สักพักก้อเป็นเจ้าอาวาส หลังจากได้เงินกี่สิบล้านไม่รู้ ก็หอบเงินหายจากวัดไปเลย คงเอาไปแต่งงาน เงิบกันเป็นแถว บุคคลิกคือใครๆ ก็ไม่เชื่อว่าจะทำแบบนี้ได้...

 

วิธีคัดกรองของอุปัชฌาย์ไม่ทำตาม
มาตรฐาน สาธุชนจึงอยู่กับ
ความเสี่ยงตลดเวลา

 

ถ้าทำแล้วเอาไปใช้ให้มีประโยชน์ก็ดีค่ะ
แต่ว่าเคยเห็นพระว่างๆก็ตีไก่ ดูดวง ดูทีวหลังๆ
เลยให้โรงเรียน ให้คนเร่ร่อนแบะเน้นปฏิบัติพ่อแม่
แต่ว่าพอภาวนาไป เรื่องแบบนี้มันยิ่วเห็นว่า
ขอบแบบนี้เราสะสมไปพอถึงเวลาก็ต้องสละออก
ใช่ไหมลุง ชาวพุทธไทยมักปลูกฝังเรื่องแบบนี้เยอะแต่ฝรั่งเขาเน้นบรืหารจิตฝึกจิตเขาทำได้ดีกว่าเราเยอะ แล้วเขายังเข้าใจว่า ทานคืออะไร

 

พุทธชนกลัวบาปจึงไม่อยากยุ่งเกี่ยว
จึงใช้คติเพื่อความปลอดภัย
ของตนเองด้วยคติว่า "ชั่วชั่งชี ดีชั่งสงฆ์"
ด้วยความเห็นแก่ตัวกลัวบาป
เพราะถูกครอบงำด้วยคำสอน
"ไม่มีปริญญาอย่าเจรจาความเมือง
ไม่ได้ห่มผ้าเหลืองอย่า
เจรจาความวัด"
โปรดลองพิจารณาครับผม

 

ใครเป็นผู้พูดวลีว่า อย่า เจรจา

 

ชาวพุทธมีพรหมวิหารครับ อุเบกขานำหน้ามาก่อนเสมอ...อุเบกขาทำยากแต่ชาวพุทธทำชิวๆ

 

วัฒนธรรมแก้ไขยาก
ปกติคนไทยมีความอ่อนน้อม
เลยง่ายที่จะรับ

 

สิ่งที่ชาวพุทธเกือบทั้งหมดเข้าใจไม่ถูก
คือให้ทานแล้ววางกำลังใจผิดคับท่านหลบนานา
ฝรั่งเขาให้ทานแล้วเขารู้จักวางกำลังใจถูก
เขาก็รวยเพราะการวางกำลังใจถูกมีผลมาก
คนไทยวางกำลังใจไม่ค่อยถูกเหมือนฝรั่ง
ทำทานเท่าไหร่ก็ไม่รวย ยิ่งทำยิ่งจน
เพราะการให้ทานแล้ววางกำลังใจผิด
มีผลน้อยมาก

 

ที่ท่านธรรมแท้กล่าวมา
หากพิจารณาให้ละเอียดแล้ว
เหมือนเป็นการห้ามตรวจสอบทุกกรณี
เลยกลายเป็นว่า ชี สงฆ์ จะทุศีลยังไงก็ได้คับ

 

บวชเองนะดีที่สุดอยากได้พระดีขนาดไหนเป็นเองนะง่ายดีเปลี่ยนคนอื่นเปลี่ยนยาก