#โพสต์ให้อ่าน เพื่อแบ่งปัน

ได้เครดิตเยอะเลย ดีจัง

 

หลวงพ่อวิริยังค์ไปพบหลวงปู่มั่นค่ะ

 

#เหตุที่จิตสงบยาก

พระฝรั่งรูปหนึ่งเคยบ่นกับหลวงพ่อชาว่า ทำไมพวกเราตั้งอกตั้งใจมากแต่สงบยาก ในเมื่อเพื่อนพระไทยหลายรูปดูจะสงบง่ายกว่าเราเยอะ หลวงพ่อตอบว่า “คนมีการศึกษามากมักจะคิดมาก สงสัยมาก สงบยาก พระไทยส่วนใหญ่เป็นลูกชาวนา มีการศึกษาน้อย ไม่คิดมาก ไม่สงสัยมาก ศรัทธาท่านแรงกล้า จึงสงบง่ายหน่อย” อย่างไรก็ตาม หลวงพ่อให้กำลังใจ “จิตของพวกท่านเหมือนบ้านหลังใหญ่ มีหลายห้อง จะทำความสะอาดก็ต้องใช้เวลามากกว่ากระต๊อบก็จริง แต่สะอาดแล้วคงจะน่าอยู่กว่า ทำอะไรได้มากกว่า”

ทุกวันนี้คนไทยมีการศึกษามากขึ้น คนในเมืองนิสัยคิดมากสงสัยมากกำลังถึงระดับอินเตอร์เสียแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว ขออย่าท้อแท้ จิตถึงจะฝึกยากก็ฝึกได้ ถ้าขยันทำความเพียรต่อเนื่อง ในที่สุดกระแสความคิดฟุ้งซ่านจะแปลงเป็นพลังปัญญา

พระราชพัชรมานิต (พระอาจารย์ชยสาโรภิกขุ)

Cr. ภาพ : สุขสันติ์ แก้วสง่า

#กลุ่มเด็กวัดป่าฯมดงาน

 

ทำคาวมดี.ก็จิตใจกับร่างกายนี่แหละ.
มันทำคาวมดี
ทำคาวมชั่ว.ก็จิตใจกับร่างกายนี่แหละ.
มันทำคาวมชั่ว.
ดีกับชั่ว.มันก็อยู่ด้วยกันนั่นแหละ.
ดีก็ไม่เอา.ชั่วก็ไม่เอา...แต่ก็ไม่ได้หมายคาวมว่า.
ไม่ให้ทำคาวมดี...ทำคาวมดี...ยึดคาวมดีใว้.
เพื่อสงเคราะผู้อื่นเท่านั้น.
แต่ไม่ติดในคาวมดี.
ตายเมื่อไหร่.ทิ้งทันที.
ร่างกายและจิตใจก็ทิ้ง.ทิ้งหมดเลย.
หากยังไม่ตาย.อย่าพึ่งทิ้งนะ.

 

“ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็อย่างไรความพยายามจึงจะมีผล ความเพียรจึงจะมีผล?
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้

-ไม่เอาทุกข์ทับถมจนที่ไม่มีทุกข์ทับถม ๑
-ไม่สละความสุขที่เกิดโดยธรรม ๑
-ไม่มีผู้หมกมุ่นในความสุขนั้น ๑

เธอย่อมทราบชัดอย่างนี้ว่า ถึงเรานี้จะยังมีเหตุแห่งทุกข์ เมื่อเริ่มตั้งความเพียร วิราคะย่อมมีได้ด้วยการตั้งความเพียร... เมื่อวางเฉยบำเพ็ญอุเบกขาอยู่ วิราคะก็ย่อมมีได้... เธอจึงเริ่มตั้งความเพียร... และบำเพ็ญอุเบกขา... แม้อย่างนี้ ทุกข์นั้นก็เป็นอันเธอสลัดได้แล้ว...”

เทวทหสูตร อุ. ม. (๓-๑๒)

 

#ลูกถีบของหลวงพ่อชา

เมตตาเรื่องโดยพระอาจารย์ฟิลิป ญาณธรรมโม ..

อาตมาอาจจะเป็นพระองค์เดียว ในวงลูกศิษย์ของหลวงพ่อที่โดนท่านถีบ แต่ว่าซาบซึ้งที่ท่านถีบอาตมา เพราะความซาบซึ้งนั้นเลยนำมาเล่าให้ญาติโยมฟัง

อาตมาบวชใหม่ๆ พรรษาแรกอยู่ที่หนองป่าพง ปีนั้นพระเณร ๗๐ กว่ารูป พระเยอะ ญาติโยมเข้าวัดกันมาก วันนั้นได้ไปบิณฑบาต ตอนกลับจากบิณฑบาต มีพระองค์หนึ่งมาคุยด้วยพระองค์นั้นบวชใหม่เช่นกัน ทั้งสององค์นั้นต่างยังมีนิสัยแบบฆราวาส พระองค์นั้นไปตำหนิติเตียนพระในวัดที่ทำไม่ถูกใจ
.
อาตมาฟังแล้วมาคิดในใจว่า บวชเป็นพระแล้วทำไมมาจับผิดกัน ทำไมท่านจึงเที่ยวมาตำหนิพระองค์นั้นองค์นี้ อาตมาเลยเดินหนีไม่อยากคุยด้วย แต่ไม่ได้เดินหนีเพียงอย่างเดียว เดินหนีแต่ติท่านในใจ ใจยังคิดเรื่องท่าน
.
พอดีเดินเข้ามาในวัด เดินก้มหน้าคิดเรื่องพระองค์นั้นองค์นี้อยู่ ได้ยินหลวงพ่อชาพูดขึ้นมาว่า “ กู๊ดมอนิ่ง ” มองไปเห็นหลวงพ่อท่านเดินมาใกล้ ท่านยิ้มใส่เรา พูดภาษาอังกฤษ กู๊ดมอนิ่ง แปลว่า สวัสดีตอนเช้า
.
หลวงพ่อชาพูดภาษาอังกฤษได้ ๒ คำ “ กู๊ดมอนิ่ง ” สวัสดีตอนเช้า กับ “ ดู ยู ว้อน อะคัพ ออฟ ที ” แปลว่า คุณต้องการน้ำชาไหม ? เพราะท่านเคยไปประเทศอังกฤษ ชาวอังกฤษเขากินน้ำชากันทั้งวันทั้งคืน เขาจะถามอยู่ตลอดเวลา ดู ยู ว้อน อะคัพ ออฟ ที หลวงพ่อเลยท่องจำไว้ เพราะท่านว่ามันจำง่ายดี เเต่ท่านไม่ได้ถามอาตมาว่า ดู ยู ว้อน อะคัพ ออฟ ที เท่านี้เรายกมือไหว้ท่าน รู้สึกดีใจอารมณ์เปลี่ยนเลย ฉันเสร็จก็กลับกุฏิ เดินจงกรม นั่งสมาธิ
คิดในใจว่าเดี๋ยวจะไปกุฏิหลวงพ่อชา
.
ที่กุฏิเก่าของท่านข้างๆ โบสถ์ หลวงพ่อชามักจะนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย อาตมาเข้าไปกราบ ไปขอนวดเท้าท่าน เพราะเคยได้ฝึกนวดมา บางครั้งท่านก็จะเมตตาให้เราเข้าไปนวด วันนั้นพระเณรเยอะ ประมาณทุ่มหนึ่งเขาตีระฆัง ท่านไล่ให้พระเณรขึ้นโบสถ์หมด ท่านหันบอกเราว่า “ ท่านญาณอยู่ที่นี่ ”

อาตมานั่งสองต่อสองอยู่กับท่าน จับเท้าท่านไว้ ท่านไม่ได้พูดอะไร ท่านนั่งหลับตาภาวนา เราก็นวดเท้าให้ท่าน อากาศเย็นสบาย ขณะนั้นเป็นเวลาที่พระ ๗๐ รูปสวดมนต์ทำวัตรเย็น เราก็พลางนั่งฟังไป คล้ายๆเทวดากำลังโปรดเรา นั่งคิด เรากำลังนั่งอยู่กับพระอรหันต์ กำลังสร้างบุญกุศลถวายนวดท่านอยู่ จิตใจตอนนั้นขึ้นสวรรค์เลย
ขณะพอดีที่จิตใจกำลังได้ขึ้นสวรรค์นั้น หลวงพ่อใช้เท้าถีบหน้าอกของอาตมาจนหงาย หัวของอาตมากระแทกกับพื้น ช็อคอยู่ งงเลย ..!? แล้วหลวงพ่อชี้หน้าอาตมา นั่นตอนเช้าพระองค์หนึ่งพูดไม่ถูกใจเรา เราก็เสียใจ อีกองค์หนึ่งพูดแค่ กู๊ดมอนิ่ง ดีใจทั้งวัน อย่าไปดีใจ เสียใจกับคำพูดของคนอื่น อย่าไปฝากหัวใจไว้กับคนอื่น ?? ต้องฝากหัวใจไว้กับพระธรรม ..
.
ทีนี้ท่านเทศน์กัณฑ์ใหญ่ เรายกมือไหว้ท่าน น้ำตาไหล เพราะอะไร ? ไม่ใช่เสียใจเพราะถูกท่านถีบ
แต่เพราะซาบซึ้งในบุญคุณของท่าน ที่ท่านเมตตากรุณาชี้กิเลสของเรา ไม่อย่างนั้นเราก็คงยังไม่เห็น
ยังเป็นคนที่หลงอารมณ์ไปอีกนาน ท่านคงจะเห็นเราในตอนเช้าว่าพระองค์นี้ตกนรก จิตเป็นทุกข์เพราะคำพูดของผู้อื่น ท่านก็เลยพูดแค่ กู๊ดมอนิ่ง ดึงเราให้ขึ้นจากนรก เเล้วตอนเย็นท่านก็ปล่อยเราให้นวดเท้า ท่านให้เราขึ้นสวรรค์ แล้วจึงถีบลงมาถึงพื้นดิน เพราะเทวดานั้นสอนธรรมไม่ได้ ต้องมนุษย์ !

“ อย่าฝากหัวใจไว้กับคำพูดของคนอื่น ” เพราะเราจะผิดหวัง

" ต้องฝากหัวใจไว้กับพระธรรม ” คำพูดของหลวงพ่อ อาตมาจำขึ้นใจไม่ลืมเลือน

 

สังขารทั้งปวงที่มีใจครองและไม่มีใจครองก็ดี เกิดขึ้นอยู่ทุกกาล แปรปรวนอยู่ทุกกาล ดับไปทุกกาล

นอกจากสังขารไม่มีอันใดจะเกิดขึ้น นอกจากสังขารไม่มีอันใดจะแปรปรวน นอกจากสังขารไม่มีอันใดจะดับไป นอกจากสังขารไม่มีอันใดจะเป็นทุกข์

นอกจากทุกข์ก็ไม่มีอันใดจะเกิดขึ้น นอกจากทุกข์ก็ไม่มีอันใดจะแปรปรวน และดับไป นอกจากอนิจจังก็ไม่มีอันใดจะเกิดขึ้นตั้งอยู่แปรปรวน และดับไป นอกจากอนิจจังก็ไม่มีอันใดจะเป็นอนิจจัง และก็ไม่มีอันใดจะเป็นทุกขัง นอกจากทุกข์ไม่มีอันใดจะตั้งอยู่ นอกจากทุกข์ก็ไม่มีอันใดจะแปรปรวน นอกจากทุกข์ก็ไม่มีอันใดจะดับไป ทุกข์เท่านั้นแหละเกิดขึ้น ทุกข์เท่านั้นแหละแปรปรวน ทุกข์เท่านั้นแหละดับไป

ทุกข์ก็ดี อนิจจังก็ดี ก็มีความหมายอันเดียวกัน จะปรารภอนิจจังโยงมาหาทุกขัง จะโยงทุกขังมาหาอนิจจัง กลับไปกลับมาก็มีความหมายอันเดียวกัน ถ้าเข้าใจว่าเป็นความหมายคนละอันแล้ว เรียกว่า หลงบัญญัติและปัญญาก็ยังไม่ชัดแจ้ง ไม่พ้นความสงสัยในอนิจจังและทุกขัง...

 

ศาสนาพุทธ...
เป็นศาสนาแห่งปัญญา...
อยู่ในศาสนาพุทธ...
แต่ไม่เกิดปัญญา...
เห็นตามคาวมเป็นจริง...
ยังนับว่า....
อยู่ห่างไกล...
พระพุทธเจ้า...

 

ปัญญาของพระพุทธเจ้านั้น.
หาผู้ใดเสมอเหมือน..
....ไม่มี...

 

สติของปุถุชน แตกต่างจากสติของ อริยชนอย่างไร?

ความแตกต่างอยู่ที่สภาวะสัมปชัญญะ

สติของปุถุชน ยังไม่มีสัมปชัญญะ เกิดขึ้นร่วมเนืองๆ

สติของอริยชน มักจะมีสัมปชัญญะเกิดขึ้นร่วมด้วยเนืองๆ เหตุนี้ จิตจึงตั้งมั่นเนืองๆ ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ หรืออยู่ในอิริยาบทใดๆ ก็ตาม

เหตุของความไม่รู้ที่มีอยู่ ปุถุชน จึงไม่รู้คุณประโยชน์ของสัมปชัญญะ และไม่รู้วิธีการสร้าง สภาวะสัมปชัญญะให้เกิดขึ้น

สติในชีวิตประจำวัน แตกต่างจากสติปัฏฐานอย่างไร?

สติในชีวิตประจำวัน

เป็นสติที่มีสัมปชัญญะ เกิดร่วมบ้าง ไม่เกิดร่วมบ้าง คือ เกิด-ดับ เพราะเหตุนี้ แม้จะทำงานหรือไม่ทำงานอยู่ก็ตาม มักจะไประลึกถึงเรื่องราวในอดีตบ้าง ในอนาคต ที่ยังไม่เกิดขึ้นบ้าง มักจะไม่ค่อยรู้อยู่กับงานที่กำลังทำอยู่ได้ตลอด

สติในสติปัฏฐาน

เป็นสติ ที่มีสัมปชัญญะเกิดร่วม เป็นเหตุให้เกิดสมาธิ เป็นเหตุให้อยู่กับปัจจุบัน ได้แก่ รู้ชัดอยู่ภายในกาย เวทนา จิต ธรรม ไม่ไประลึกถึงอดีตและอนาคต

สติทางโลก-สติปัฏฐาน ๔

สติ ความรู้ตัว กับสิ่งที่กำลังจะกระทำ(มีความรู้ตัว ก่อนทำ)

สัมปชัญญะ ความรู้สึกตัว ขณะที่ กำลังทำสิ่งๆ นั้นอยู่(มีความรู้สึกตัว ขณะที่กำลังทำ)

สติ+สัมปชัญญะ = สมาธิ

ขณะที่ จิตจดจ่อ(สติ) รู้อยู่(สัมปชัญญะ) กับสิ่งที่กำลังทำอยู่เป็นเหตุให้ รู้ชัดในสิ่งที่กำลังทำอยู่(สมาธิ)

สติทางโลก

ถึงแม้จะมีสติรู้อยู่ ขณะที่สร้างเหตุ สามารถสร้างเหตุที่เกิดขึ้น เป็นได้ทั้งกุศลและอกุศล ตามเหตุปัจจัยที่มีอยู่(ผัสสะ) และที่สร้างให้เกิดขึ้นใหม่ ณ ปัจจุบันขณะ

เหตุจากอวิชชาที่มีอยู่ ขณะผัสสะเกิด สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้เกิดความถูกใจ-ไม่ถูกใจ จึงสร้างเหตุออกไป ตามความรู้สึกนึกคิดที่เกิดขึ้น

ถูกใจ ก็คิดเอาเองว่า เป็น กุศล

ไม่ถูกใจ ก็คิดเอาเองว่า เป็น อกุศล

สติปัฏฐาน ๔

สติ ที่เกิดขึ้นใน สติปัฏฐาน ๔ เพราะเป็นเหตุของการดับเหตุของการเกิด จึงเป็นสภาวะกุศล ที่เกิดขึ้น ตามความเป็นจริง (สัมมาทิฏฐิ)

ไม่ว่าจะเป็นสติทางโลก หรือ สติที่มุ่งดับเหตุของการเกิด(สติปัฏฐาน ๔) ล้วนเกิดขึ้น ตามเหตุปัจจัยที่มีอยู่ และที่กำลังสร้างให้เกิดขึ้นใหม่ ของสิ่งๆ นั้น

สติในมนุษย์ สามารถพัฒนา จากสติ ให้เป็น มหาสติได้

สติในสัตว์ ไม่สามารถพัฒนา ให้เป็นมหาสติได้

สัตว์แยกแยะ กุศล อกุศล ออกหรือไม่ อย่างไร

เป็นเรื่องของเหตุปัจจัยที่มีต่อกัน และเหตุปัจจัยที่สร้างให้เกิดขึ้นใหม่

 

ลำดับการหลุดพ้นโดยละเอียด เมื่อเห็นอนัตตา

ภิกษุ ทั้งหลาย. ! รูปเป็นสิ่งที่ไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง
สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา สิ่งใดเป็นอนัตตา สิ่งนั้นนั้น ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่เป็นเรา ไม่ใช่เป็นตัวตนของเรา : เธอทั้งหลายพึงเห็นข้อนั้น ด้วยปัญญาโดยชอบ ตรงตามที่เป็นจริง อย่างนี้ ด้วยประการดังนี้. (ในกรณีแห่งเวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ ก็ตรัสอย่างเดียวกันกับในกรณีแห่งรูปทุกประการ)

ภิกษุ ทั้งหลาย. ! เมื่อบุคคลเห็นข้อนั้น ด้วยปัญญาโดยชอบตรงตามที่เป็นจริงอยู่อย่างนี้, ปุพพันตานุทิฏฐิ (ความตามเห็นขันธ์ส่วนอดีต) ทั้งหลาย ย่อมไม่มี; เมื่อปุพพันตานุทิฏฐิทั้งหลายไม่มี, อปรันตานุทิฏฐิทั้งหลาย (ความตามเห็นขันธ์ส่วนอนาคต) ย่อมไม่มี; เมื่ออปรันตานุทิฏฐิทั้งหลายไม่มี, ความยึดมั่น ลูบคลำอย่างแรงกล้า ย่อมไม่มี; เมื่อความยึดมั่นลูบคลำอย่างแรงกล้าไม่มี, จิตย่อมจางคลายกำหนัด ในรูป ในเวทนา ในสัญญา ในสังขารทั้งหลาย ในวิญญาณ ย่อมหลุดพ้นจากอาสวะทั้งหลาย เพราะไม่มีความยึดมั่นถือมั่น; เพราะจิตหลุดพ้นแล้ว จิตจึงดำรงอยู่ (ตามสภาพของจิต); เพราะเป็นจิตที่ดำรงอยู่ จิตจึงยินดีร่าเริงด้วยดี; เพราะเป็นจิตที่ยินดีร่าเริงด้วยดี จิตจึงไม่หวาดสะดุ้ง; เมื่อไม่หวาดสะดุ้ง ย่อมปรินิพพาน (ดับรอบ) เฉพาะตนนั่นเทียว เธอนั้นย่อมรู้ชัดว่า “ชาติสิ้นแล้ว, พรหมจรรย์ได้อยู่จบแล้ว, กิจที่ควรทำ ได้ทำสำเร็จแล้ว, กิจอื่นที่จะต้องทำเพื่อความเป็นอย่างนี้ มิได้มีอีก” ดังนี้.

ขนฺธ. สํ. ๑๗/๕๗/๙๓

 

ต้องยอมรับก่อนว่า.
ร่างกายและติตใจ.
เป็นของเรา.
หากไม่ยอมรับก่อนว่า.
ร่างกายและจิตใจ.
เป็นของเรา.
ก็เท่ากับหลงไป.ไม่ยอมรับ.
ความจริง.ร่างกายและจิตใจ.
เป็นของสมมุติ.สมมุติมันก็มีอยู่จริง.
เหมือนของปลอม.มันก็มีอยู่จริง.
อยู่ดีๆบอกว่าร่างกายและจิตใจไม่ใช่.
ของเรา.
แล้วเรา.
จะปล่อยวาง.
อะไร............

 

สติปัฏฐาน ๔ โดยย่อคือ ตั้งสติพิจารณาอยู่ใน กาย เวทนา จิต ธรรม เพื่อประหาร วิปลาส ๔ คือ

1.สุภวิปลาส เห็นผิดว่าสวยว่างาม
2.สุขวิปลาส เห็นผิดว่าเป็นสุข
3.นิจจวิปลาส เห็นผิดว่าเที่ยง
4.อัตตวิปลาส เห็นผิดว่ามีตัวตน

ขยายความ

๑. กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน พิจารณา รูปขันธ์ ให้เห็น อสุภลักษณะ คือ เห็นความไม่งามของกาย เพื่อประหาร สุภวิปลาส


๒. เวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน พิจารณา เวทนาขันธ์ ให้เห็น ทุกขลักษณะ คือ เห็นความไม่สบายของกายของใจ เพื่อประหาร สุขวิปลาส


๓. จิตตานุปัสสนาสติปัฏฐาน พิจารณา วิญญาณขันธ์ ให้เห็น อนิจจาลักษณะ คือ เห็นความไม่เที่ยงของจิต เพื่อประหาร นิจจวิปลาส


๔. ธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน พิจารณา สัญญาขันธ์ และ สังขารขันธ์ ให้เห็น อนัตตลักษณะ คือ เห็นความไม่มีตัวตน เพื่อประหาร อัตตวิปลาส

___________________

ที่มา จากตำราเรียนอภิธรรม ชั้น จูฬอาภิธรรมิกะ โท
ขอบคุณ : รูป จาก Instagram : dhammatan

 

ไม่เห็นความสวยงาม.
จะออกจากความสวยงามได้อย่างไร.
ไม่เห็นความสุข.จะออกจากความสุข.
ได้อย่างไร.
ไม่เห็นความไม่เที่ยง.
จะออกจากความไม่เที่ยง.
ได้อย่างไร.
ไม่เห็นตัวตน.จะออกจากตัวตน.
ได้อย่างไร.
หากสิ่งที่กล่าวมาไม่มี.
แล้วเราจะศึกษาเรียนรู้.
เพื่อออกจากสิ่งใดเล่า

 

เอาแต่ยอดไม่เอาต้น.
มันผิดธรรมชาติ.
เพราะธรรมชาติ.
มีทั้งราก.
ทั้งต้น.
มุ่งแต่จะเอายอด.
โดยไม่ผ่านราก.
ไม่ผ่านลำต้น.
ก็เหมือนรู้แต่ยอด.
แต่ไม่รู้ว่า..ยอด...
มาจากไหน.

 

ขึ้นอยู่กับว่าใครดำเนินธรรมไปถึงไหนกันแล้ว ผู้ที่ผ่านราก ผ่านลำต้นมาแล้วนั้น ย่อมเข้าใจดีว่าเป้าหมายต่อไปคือยอด

 

ธรรมที่พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ เรามาคิดเองเออเองไม่ได้ ต้องน้อมไปปฏิบัติอย่างเดียว จึงจะรู้ได้ เห็นได้ เข้าถึงได้ด้วยตนเอง