อาการจากการนั่งสมาธิ แบบนี้คืออะไรครับ

คือได้ทำการเดินภาวพุทโธ30นาที หลังจากนั้นกระผมก็มานั่งสมาธิก็บริกรรม พุท โธ ตลอด จนกระทั่งอยู่ๆความรู้สึกเหมือนตกเหว ทุกสิ่งทุกอย่าง หายหมดเหลือแต่ลมหายใจ แต่เป็นเป็นแบบนี้เพียงแค่เวลาสั้นๆ แค่ประมาณ5-10วินาที โดยประมาณ แต่ช่วงเวลาสั้นๆนี้จิตมันสุขมากครับ อยากทราบเวลาเหตุการแบบนี้มันคืออะไร และจะสามารถ เป็นอีกได้หรือไม่

 

ไม่ต้อง ดูเยอะ

ให้ รู้ด้วยจิตใจซื่อๆ ผ่องแผ้ว ไม่มีอะไร กำ ไว้ในมือ

จิตมันสงบตัวลงสุขมาก แต่ ขาด ปัญญินทรีย์

ถ้า จิตสงบตัวลงสุขมาก มี ปัญญินทรีย มันจะ
ไม่ งง ว่า เหตุ ของความเปนอย่างนี้ คืออะไร

พอมีปัญญินทรีย จะไม่ วิ่งออกมาถาม แต่
จะวางจิต ตาม เหตุ ที่ทราบชัด แล้ว พรึ๊บ
เข้า อยู่ ออก ซ้อมไปเรื่อยๆ

เหตุมี ผลก้มี

เหตุดับ ผลก้ดับ

สิ่งใดเกิด สิ่งนั้นดับ ปัญญินทรีย เปลี่ยน พละ ผั๊วะ!!!

ไม่มี ต้องวิ่งไปถามใคร พระพุทธองค์ยิ้มอยู่
ข้างหน้า ปล่อยพระองค์ท่าน ยิ้มไป ไม่เกี่ยว
กับ ผู้ที่ตรัสรู้เองโดยชอบ อย่าไปให้ใครมา
แสดงอะไร รับสมอ้างผลงาน

 

ความรู้สึกเหมือนตกเหว คือ อาการปิติ ตอนก่อนจิตจะเป็นสมาธิครับ อาการพื้นๆของคนปฏิบัติใหม่ๆที่จิตเริ่มจะสงบลง

พอจิตเริ่มสงบลง จะมีอารมณ์ให้เสวยเข้ามาเหมือนอาการตกเหว หรือ อื่นๆก็แล้วแต่ ให้รับรู้ แล้ว ปล่อยวาง ให้มีสติจดจ่ออยู่กับคำภาวนาต่อไปเหมือนเดิม ครับ ถ้าผ่านตรงอาการปิติไปได้ เราจะมีสติ จดจ่ออยู่กับตัวจิต กับคำภาวนาต่อไปครับ ถ้าไม่เผลอลืมคำภาวนา รู้ตัวเมื่อไหร่ว่าขาดคำภาวนาก็กลับมาภาวนาตามเดิม

ส่วนที่จิตมันสุขมาก ก็เพราะว่าตัวเองพึ่งเคยสัมผัสรสชาติของสมาธิ ว่ามันเป็นอย่างไร จากปรกติที่จิตไม่เคยสงบเลย ก็ย่อมเป็นสุขธรรมดา ครับ เป็นอาการของคนที่พึ่งเคยพบจิตเป็นสมาธิ ครับ

ถ้าจะทำอีก ก็ ปฏิบัติให้จิตสงบจนจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิ ครับ

 

เหมือนถูกดูดลงไป ไม่แน่ใจว่า เค้าเรียกว่าเป็นปิติอะไรหรือเปล่า
แต่ถ้าเทียบระดับสมาธิก็เป็นได้ และจะว่าเป็นแค่ระดับที่ต้องเจอปกติ
หรือพื้นๆก็ได้เพียง
แต่กิริยาแบบนี้ มักจะเกิดกรณีที่ นานๆแล้วมานั่งทีหนึง
ซึ่งก่อนหน้านั้นนานมาแล้ว
อาจจะเคยนั่งแล้วจิตสงบมาบ้าง
ซึ่งมันเป็นกิริยาระหว่าง ที่เกิดได้ปกติ
ก่อนระดับปฐมฌาน ไม่ควรให้ความสำคัญอะไรกับกิริยาตรงนี้
เพราะไม่มีประโยชน์อะไร เป็นตัวขวางการพัฒนาระดับสมาธิด้วยครับ...

 

อนุโมทนาเจ้าของกระทู้ที่มีความตั้งใจจริงครับ อาการแสดงความก้าวหน้าของจิตครับ ฝึกต่อไปเรื่อยๆนะครับ...ต่อไปถ้าเกิดอารมณ์แบบที่ว่านี้อีกควรเสวยและทรงให้นาน จดจำอาการไว้ เพราะไม่เก่งจริงทำให้เหมือนเดิมได้ยากมากครับ

 

ไอ้อาการ ตกเหว มันก็คือ อภิญญาชนิดหนึ่งนั่นเอง
เล่นกับมันแต่น้อย ก็จะมีแต่ความสนุก
แต่ถ้าหากเผลอไปเล่นกันมัน มากไป ก็จะติด
อาการติดนี้ เค้าจะเรียกกันว่า วิปัสสนูปกิเลส

วิปัสสนูปกิเลส หากติดแล้วจะแก้ได้ยาก
มันจะเหมือน เสพยาบ้า เลิกไม่ได้ง่ายๆ