นั่งสมาธิแล้วปวดขาทำไงดี

ตอนนี้ฝึกนั่งและ กำหนด เกสา โลมา นะขา ทันตา ตโจ กลับไปกลับมา
แต่พอนั่งได้ระดับนึงก็มีอาการมือพอง ตัวโล่งๆ ไหวๆ หลังจากกำหนด
ต่อไปเรื่อยๆ จะมีอาการปวดขามากทำยังไงดี เพราะบางครั้งต้องออกจาก
สมาธิทุกทีเลยแต่ก็กำหนดแล้วว่าปวดหนอ ๆ ก็ยังไม่หาย

จะขอถามนะค่ะว่า
ให้ตี ฌาน กำหนดจิตของตัวเองแล้วกระตุกตัวขึ้นว่าตอนนี้ขึ้นขั้น 1,2,3,4 แล้วอาการปวดขาจะหายไปใช่มั้ยค่ะ

ช่วยตอบด้วยนะค่ะเพราะกำลังงงๆว่าจะไปต่อยังไงดี
(tm-love)
<!-- / message -->

 

การปวดขาจะเริ่มเป็นเมื่อนั่งบริกรรม อนุโลม - ปฎิโลม ผ่านไปสักสิบนาที

ฝึกใหม่ ๆ อาการปวดขา จะเป็นอย่างนี้แหละครับอย่าท้อแท้

ฝึกไปเรื่อย ๆ จนชำนาญอาการปวดจะน้อยลงครับ จนไม่ปวดครับ

ถ้าทนไม่ไหวก็ค่อย ๆ ถอยฌานครับ

เวลาออกจากฌาน อย่าลืมตาในทันทีนะครับ ค่อย ๆ ถอยฌาน 4 3 2 1



ลองหา mp3 การฝึกรูปฌาน ๔ มาฟังดูนะครับ

จะเป็นการกำหนดเวลาในการนั่ง ช่วยได้เยอะครับ

โดยติดต่อเจ้าหน้าที่ของ อ.ศิริพงษ์ ว่ามีเหลือไหมครับ

เบอร์โทร 02-9617318

 

ใครมีเทคนิคฝึกเข้าฌานได้ไวๆมั่งครับ
สำหรับคนที่ไม่เคยฝึกมาก่อนจะเข้าได้ยากมาก

 

เข้าใจว่าคุณคงฝึกนั่งฌานตามแบบของ อ.ศิริพงษ์
ถ้าเป็นแบบนั้นทางนี้จะเน้นขันติความอดทน
จนผ่านสภาวะที่ผ่านความปวดที่สุดไปได้
ถ้าคุณมีสติไปรู้สึกที่อาการปวดคุณจะได้เห็นสภาวะของไตรลักษณ์
ว่ามันไม่เที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
เริ่มปวด ปวดมาก หายปวด
ขึ้นอยู่กับว่าตรงกับจริตคุณหรือเปล่า
ถ้าจริตของคุณความอดทนไม่สูง
คุณก็เปลี่ยนโดยหาสิ่งที่ถูกกับจริตของตน
การฝึกฌาน หรือจะฝึกสมาธิ จุดประสงค์คือความมีสติ
ความตั้งมั่นของจิต ความสงบ สภาพที่ปราศจากนิวรณ์
ซึ่งเป็นขั้นของสมถะ เป็นโลกียะ เป็นขั้นที่จะไปหาวิปัสนาต่อไป
คุณอาจจะนั่งกำหนดคำภาวนาเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนก็ได้
การที่คุณนั่งไปได้ระดับนึง แล้วมีอาการมือพอง ตัวโล่งๆไหว
เป็นอาการของปีติขั้นต้นๆ คุณก็เพียงแต่รู้ ใจก็ยังไม่ทิ้งคำ
ภาวนา เมื่อเกิดอาการปวดขา คุณไม่จำเป็นต้องกำหนด
อาการที่ปวดก็ได้
คุณอาจจะเปลี่ยนหรือขยับขาได้ แต่ในขณะที่เปลี่ยนก็ยังมีสติตามเข้าไปรู้ที่คำภาวนาเหมือนเดิม
การทำสมาธิหาอยู่ที่อิริยาบถไม่ หากแต่เป็นกิริยาอาการของจิตต่างหากที่เราต้องรู้เท่าทัน

 

ก็ไม่ใช่เทคนิคหรอกครับ แต่เป็นประสบการณ์ของผมเอง
ให้อดทนนั่งไปให้ถึงที่สุด เช่นปกตินั่งอยู่ที่1 ช.ม. ก็ฝืนไปเรื่อยๆจนไม่ไหวจริงๆนั้นแหละครับ
เมื่อก่อนผมก็ฝืนนั่งไปจนถึง4ช.ม. ลุกขึ้นมาเหมือนกับว่าขามันไม่ใช่ของเราเลย เพ่งจนเห็นอวัยวะของตัวเอง ทำอยู่สองสามวันก็เข้าสู่อุปจาระสมาธิได้เป็นครั้งแรกครับแล้วฌานจะตามมา
ที่สำคัญอย่าไปอย่าได้ไวๆ ถึงเวลามันก็ได้ของมันเองครับ ครั้งนั้นผมเองยังไม่รู้จักไม่รู้เลยว่าเขาเรียกกันว่า อุปจาระสมาธิ ฌาน ไม่รู้เลยว่าอาการอย่างนี้ๆคืออะไร ไม่ได้อยากได้ไวๆเลยครับ เรามีหน้าที่นั่งก็นั่งไปเรื่อยๆ ทำอย่างส่ำเสมอทุกวันได้ยิ่งดี ในขณะนั่งก็ตัดทุกสิ่งออกไปจากจิตใจ โดยเฉพาะความอยากโทรฯก็ปิดซะ ในไม่ช้าก็จะไปถึงเองครับ

 

เเบบวัดถ้ำขวัญเมืองรึเปล่าครับ
-ปวดก็ทนไปซักพักครับอย่าไปสนใจมัน ตอนหลังมันก็จะไม่รู้สึกชาไปเอง
ไม่รู้นะครับว่าความเห็นท่านอื่นว่าไง เเต่ของผมใช้วิธีไม่สนใจความเจ็บ

 

การเข้าฌาณง่ายมากนะคะเมื่อไม่คิดเข้าฌาณ

เพราะว่า จิตของคนเราเมื่อมุ่งมั่นมากจะทำให้จิตมันอึดอัด

ลองสังเกตุนะคะ เวลาที่เรา ทำอะไรที่ถูกบังคับ เราไม่ชอบถูกไมคะ

จิตก็เป็นแบบนั้นแหละคะ อย่าไปบังคับเขา

ท่าเนี๊ยกับลักษณะ อย่าไป เกร็งมาก

อย่าลืมว่าสมัยก่อนมันไม่มีวิวัฒนาการเหมือนกับเราสมัยนี้
วิธีที่จะทำให้ใจจดจ่อ ณ ปัจจุบันมันไม่มีหลากหลาย
แต่สิ่งที่เขาต้องการให้เราทำ คือ

การอยู่กับความเงียบเพื่อที่เราจะได้ยินเสียงที่อยู่ข้างในตัวเรา

แต่อย่าเข้าใจว่าเสียงมาทางหูนะคะ

เสียงมาทางความคิดคะ ที่มันว่า ฉันคิดว่า ฉันควรจะทำอย่างนั้นอย่างนี้

อันนี้เรียกว่าจิตคะ ส่วนร่างกายจะรับคำสั่ง

ที่นี้เมื่อเรารู้เราก็สั่งให้ร่างกายทำตาม

แต่บางครั้งเสียงก็มีตีกัน ว่าเอาหรือไม่เอา

แต่ถ้าตัวไหนชนะมันก็จะกลายเป็นอัตตาตัวตนที่คิดว่าเป็นเจ้าของร่างกาย

เเล้วที่นี้นั้นละคะ ถ้าเรารู้เเสดงว่า เราเข้าฌาณเเล้วว่ามันไม่ใช่เรา

แต่ถ้าเราไม่รู้ เราก็จะคิดว่าเสียงนั้นเป็นเรา จิตก็จะยึดกับร่างแน่นปึกเลยทีเดียว

จริงๆเราเป็นเเค่ตัวรู้ ที่อนุญาตให้ จิตแต่ละจิตใช้ร่างเราทำงาน เป็น บอสนะคะ

ไม่มีใครใช้ภาษาเข้าใจง่ายๆอย่างนี้ใช่ป่ะ

เพียงเเต่เราไม่รู้ว่ามันมีมากกว่า 1 จิต มันมีจิตหิว,จิตเบื่อ,จิตรำคาญ

จะเรียกว่า องค์ก็ได้ เพียงแต่ว่า จิตของเทพจะละเอียดมากกว่า

คนที่มีองค์คือเขา สมาธิเขาสูงคะ จิตมันว่าง......ไปไหนไม่รู้ ดูคุณร่างกายทำงานอย่างเดียวเลย

ถ้าเราให้จิตหยาบทำงาน แล้วไม่ดูทำกับพวกเขาไปด้วยเนี๊ยหรือว่าลืมตัว

เราก็จะไม่เห็นจิตละเอียด แต่อย่าลึกไปมากกว่านี้เดี๋ยวยาวคะ

เพราะฉะนั้น ทำสมาธิด้วยอะไรก็ได้ เเล้วดูความคิดที่ มนุษย์สอนว่า

มันคือ ความคิดของเรานั้นเเหล่ะคะ ง่ายๆ จริงมันคือ จิต

จิตเขามีความรู้สึก แต่ไม่มีร่างกาย หรือ คิดไปเอง

ส่วนร่างกายก็มีแต่ร่างเวลาจิตออกจากร่าง ต่อให้เผาหรือฝังก็ไม่มีความรู้สึกคะ

ตัวตนที่เเท้จริงของมนุษย์ทุกคนคือ ตัวรู้ หรือ ตัวอนุมัตินะคะ

แต่ถ้าเราเลือที่จะเป็นจิต เราก็จะ เจ็บทุกข์สุขเศร้า ฯลฯ

แต่ถ้าเราเลือกที่จะว่าง มันก็ ว่างนะคะ

 

เมื่อย ก็ เปลี่ยนท่าสิคับ
เดิน ก็ได้ นอน ก็ได้

หรือ ไม่ก็พิจารณาทุกข์ไปเลย พิจารณาร่างกาย ก็ได้

นั่งแล้วไม่เจ็บ สิคับ แปลก

 

อนุโมทนา สาธุ
เป็นกำลังใจให้อดทนฝืนไปเรื่อย ๆ
เด๋วก็นะเจอของดี ๆ รออยู่
เราฝึกแรก

 

เราฝึกแรก ๆ ปวดมากจนทนไม่ไหว
เอาใหม่ฝึกไปเรื่อย ๆ จนน้ำตาร่วง
พอน้ำตาร่วงกลับหายปวด งงเหมือนกัน
แล้วก็นั่งต่อไปเรื่อย ๆ ถ้าผ่านช่วงนี้ได้จะเจอของดี
บอกใบ้แค่นี้ค่ะ สู้ ๆ นะค่ะ
อนุโมนทนา สาธุค่ะ

 

ปวดขาก็เปลี่ยนอิริยาบถสิครับ นั่งก็ยืน ยืนก็เดิน เดินก็นอน

 

ปวดก็ต้องรู้ว่าปวดค่ะ ให้ดูปวดไปเรื่อยๆ อยู่กับปวดเป็นผู้ดูผู้รู้ที่ดี
**ครูบาอาจารย์ท่านบอกว่าของดีของวิเศษอยู่เลยตายไปหน่อยเดียว
อดทนหนอ พากเพียรหนอ ค่ะ ( สู้ๆ เข้าไว้อดทนค่ะ)

 

บุคคลจะล่วงทุกข์ได้ ด้วยความเพียร
ขออนุโมทนา

 

ขอให้สำเร็จโดยเร็วครับ

 

เล็กๆน้อยๆ

​

 

ตอนนี้ฝึกนั่งและ กำหนด เกสา โลมา นะขา ทันตา ตโจ กลับไปกลับมา
แต่พอนั่งได้ระดับนึงก็มีอาการมือพอง ตัวโล่งๆ ไหวๆ หลังจากกำหนด
ต่อไปเรื่อยๆ จะมีอาการปวดขามากทำยังไงดี เพราะบางครั้งต้องออกจาก
สมาธิทุกทีเลยแต่ก็กำหนดแล้วว่าปวดหนอ ๆ ก็ยังไม่หาย

จะขอถามนะค่ะว่า
ให้ตี ฌาน กำหนดจิตของตัวเองแล้วกระตุกตัวขึ้นว่าตอนนี้ขึ้นขั้น 1,2,3,4 แล้วอาการปวดขาจะหายไปใช่มั้ยค่ะ

เคยเข้าฌาณได้ 1 ครั้งเพราะสภาวะธรรมปวดขานี่แหละ การกำหนดปวดหนอๆ ไปเรื่อย จิตจะเริ่มแนบแน่นขึ้นจนเข้าฌาณได้ แต่เข้ายากนะ ไม่ใช่ปวดนิดๆหน่อยๆแล้ว ภาวนาปวดหนอจนเห็นไตรลักษณ์ ความปวดหายไปแล้วคิดว่าเข้าฌาณนะ ยังไม่ใช่ ความปวดมันจะปวด แล้วหาย สลับไปจนกว่าจะเจอสภาวะปวดที่ภาวนายังไงก็ไม่เห็นไตรลักษณ์ นั้นแหละความปวดอันนั้นแหละจะพาให้เข้าฌาณได้ ต้องใช้ความอดทนมาก ปวดที่สุดที่เคยเจอมา ภาวนาปวดหนอๆก็ยิ่งปวดกว่าเดิม ภาวนาจนเหงื่อใหลยังกับน้ำ หน้าร้อนวูบไปหมด แสดงว่าสมาธิเริ่มแนบแน่นแล้ว ถ้าเห็นความสว่างโพรง แล้วความปวดหายแล้วมีความสุขมากเกิดขึ้นมาแทน นั้นคือเริ่มเข้าฌาณแล้ว แต่แยกให้ออกระหว่างแสง+ปิติ ในอุปจารสมาธินะ เคยเห็นสภาวะธรรมนี้ในอุปจาระหรือยัง ถ้ายังเดี๋ยวแยกไม่ออก คิดว่าตัวเองเข้าฌาณแต่ความจริงเจออุปกิเลสในอุปจาระ ยังไม่ถึงฌาณเลย


ช่วยตอบด้วยนะค่ะเพราะกำลังงงๆว่าจะไปต่อยังไงดี
คนที่พะวงอยากเข้าฌาณได้ มักจะไม่เข้านะ ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติดีกว่า พอมันเข้าฌาณเดี๋ยวรู้เอง มันไม่ธรรมดาหรอกเป็นสภาวะธรรมที่แปลกมาก ที่เค้าว่าติดสุขในฌาณเป็นยังไง มันสุขกว่าปิติในอุปจารสมาธิอีกนะ

 

เิกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป.

 

ขอบคุณมากค่ะกับทุกกระทู้

จะพยายามต่อไป

เป็นกำลังใจดีๆให้มีแรงสู้ต่อค่ะ

 

มันก็ยั่งงั้นแหละ จะตายก็ตายไป จะปวดก็ปวดไป สิ ข้าขอมอบกายถวายชีวิตเพื่อบูชาพระพุทธเจ้าไปแล้วในตอนนี้ขณะนี้ ปวดหรือก็ปวดไป จงปลุกศรัทธา ให้เกิดความพอใจและภูมิใจในธรรมให้เกิดขึ้นในเวลานั้น แล้วทุกอย่างจะดีเอง ไปได้ไว กำลังจิตใจของเรามันก็สูงขึ้น สามารถล่วงไปซึ่งทุกขเวทนาที่เป็นอยู่ได้แบบสบายๆครับ ^^ หวังว่าคงเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อย

 

เป็นกำลังใจให้ครับผม