ใครข้างทาง

เรื่องที่ผมจะมาเล่านี้เป็นประสบการณ์ที่ผมและเพื่อนเจอมา คือในตอนที่ผมเรียนมหาวิทยาลัยอยู่นั้นผมกับเพื่อนอีก 3 คน คือ ไอ้วิทย์ ไอ้ไอซ์ และ ไอ้เต้ พวกเราเดินทางไปเที่ยวกันช่วงปิดภาคเรียนโดยขับรถเดินทางไปพัทยากัน ไอ้เต้เป็นคนขับรถ ส่วนผมกับไอ้ไอซ์นั่งอยู่เบาะหลังกัน โดยเราค่อยๆขับกันไปขับแบบชมบรรยากาศไม่รีบร้อน แรกๆไอ้วิทย์มันก็เฮฮาอะไรปกติอยู่ แต่คราวนี้ในระหว่างที่เดินทางอยู่ใกล้จะเข้าเขตพัทยา อยู่ดีๆไอ้วิทย์มันก็ร้องโวยวายและหันหน้าเบนหนีจากกระจกด้านข้างที่มันมักจะชอบมองออกไป ตัวมันสั่นและหลับตาสนิทไม่พูดไม่จาเหมือนก่อนหน้านี้ ผมก็เลยถามมันไปว่าเป็นไร มันก็ไม่พูดยังคงหลับตาต่อไปแต่หน้ามันดูซีดอย่างเห็นได้ชัด ผมเองก็พอจะรู้อยู่ว่าระหว่างทางมันคงต้องไปเห็นอะไรเข้าแน่ๆ ตอนนี้บรรยากาศในรถจากที่ครึกครื้นสนุกสนานเป็นเงียบเชียบโดยทันที ไอ้ไอซ์กับไอ้เต้ก็เหมือนจะรู้ว่าไอ้วิทย์มันต้องเห็นอะไรแน่ๆ เพราะ ไอ้วิทย์มันเป็นคนที่มีเซ้นและนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไอ้วิทย์มันเป็นแบบนี้ ผมเองก็พยายามจะพูดเบี่ยงเบนให้มันไม่คิดมาก ทั้งเล่าเรื่องตลกก็แล้ว แซวมันเรื่องมันกับแฟนก็แล้ว ก็ยังไม่ได้ผล ผมจึงเอาตะกรุดของผมให้มันคล้องคอเอาไว้ ผมจึงบอกให้มันลองหันกลับไปดูอีกครั้งนึง ไอ้วิทย์มันส่ายหน้าทันที แต่ผมก็บอกมันไปว่าไม่ต้องกลัวมีตะกรุดอยู่ มันจึงข่มใจลองหันกลับไปมองที่กระจกรถด้านข้างอีกครั้งแบบกล้าๆกลัวๆ แต่คราวนี้มันบอกมันไม่เห็นอะไรแล้ว เราขับกันมาจนถึงโรงแรมที่ได้จองเอาไว้ รีบเช็คอิน เข้าห้อง วางสัมภาระ และ นั่งล้อมวงถามไถ่กับไอ้วิทย์ว่าระหว่างทางมันเห็นอะไรกันแน่ ไอ้วิทย์มันเล่าเสียงสั่นว่า ระหว่างทางในขณะที่มันมองวิวเพลินๆอยู่นั้นมันมองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวด้วยชุดคลุมยาวแบบคนท้องยืนก้มหน้าอยู่ข้างทาง มันก็ไม่ได้สนใจอะไร คิดว่าเขาคงกำลังยืนรอรถโดยสารอยู่ แต่พอรถวิ่งไปอีกสักพักมันก็ยังเห็นผู้หญิงคนเดิมยืนก้มหน้าอยู่ข้างถนน ไอ้วิทย์มันเริ่มแปลกใจแล้วแต่ก็คิดปลอบใจตัวเองว่าสงสัยคงตาฝาด และในขณะที่รถกำลังเลี้ยวโค้งอยู่นั้นมันบอกมันเห็นผู้หญิงคนเดิมเลยยืนอยู่ข้างถนนใต้ต้นไม้แต่คราวนี้เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วย หน้าซีกซ้ายของเธอเละเหวอะหวะเหมือนไปไถลกับพื้นถนนมาไม่มีผิดและวิ่งออกมาจากข้างถนนเหมือนจะเข้ามาหา และไอ้วิทย์มันเห็นแบบนั้นมันก็เลยเป็นอย่างที่ผมและคนอื่นๆเห็นกันในรถ ผมจึงอนุญาตให้มันคล้องตะกรุดผมไปเลยจนกว่าจะเดินทางกลับถึงกรุงเทพ โดยในช่วงที่มันคล้องตะกรุดมันบอกมันไม่เห็นอะไรอีกเลย ทุกอย่างก็ราบรื่นเป็นปกติดีจนพวกเราเดินทางกลับมาถึงกรุงเทพโดยสวัสดิภาพ

 

ถ้าเห็นเหมือนวิ่งมาจากด้านขวา
ประมาณหน้ารถแล้ววิ่งเข้ามาแต่ว่า
ไม่ถึงรถยนต์ของเรา
กรณีแบบนี้ถือว่า
เป็นหนึ่งในการปรากฏเพื่อต้องการบุญครับ

นอกจากการลอยตามอยู่ด้านหลังรถ
กรณีนี้จะมองเห็นได้ผ่านกระจกมองหลัง
หรือกระโดดลงมาข้างรถด้านหน้าแต่ไม่โดนรถเรา
นี่ก็คือต้องการบุญ

แต่ถ้าอยู่ด้านหน้าตรงกลาง
มีระยะห่างหน่อย
กรณีอย่างนี้อย่าหักหลบ
ให้ขับผ่านไปเลยครับ

ส่วนถ้ามองผ่านกระจกหลัง
แล้วนั่งอยู่ด้านหลังฝั่งคนนั่ง
กรณีนี้ถือว่า นั่งมาเป็นเพื่อน
ไม่มีอะไร...

ปล.เล่าให้ฟังเฉยๆ เล่าแล้วจบครับ

 

พี่นบ กรณีนั่งเป็นเพื่อนด้านหลังนี่ คงขนลุกวาบ แต่เคยมีกรณีนึงของแม่ กับแฟนแก ขับรถไปเที่ยวต่างจังหวัดแล้วเข้าเส้นตากฟ้า(สมัยก่อนรถไม่เยอะ) ยามโพล้เพล้ ก็บอกว่าขับมาเรื่อยๆ ก็มองไกลๆ ก็เป็นถนน สักพัก เจอเป็นเหมือนทางตันไปไม่ได้ แกเล่าให้ฟังแกเลยถอยรถออกมาสักระยะ แล้วขับไปใหม่ ก็เป็นทางปกติ แม่ก็งงๆ ว่าไอ้เมื่อกี้ที่เห็นคืออะไร

 

ดีแล้วครับที่ขับรถปลอดภัย บางคนถ้าดวงตกนี่อาจหลงหาทางออกไม่เจอก็มีไปครับ บุญรักษา

 

นั่งข้างหลังนะ บอกตามตรงว่า พี่ก็ขนลุกครับคุณน้อง ๕๕๕
เพียงแต่ว่า ลุกแป๊บเดียว แล้วก็ขับรถต่อ นึกในใจว่า
เอ่อดีมีคนนั่งมาเป็นเพื่อนไม่เหงา ๕๕๕ .
บางทีก็มานึกๆนะ เห็นรถตรูเป็น
ขนส่งสาธารณะเป่าวะ ๕๕๕

แต่กรณีของที่เราเล่าถือว่า มีสติและโชคดีแล้วนะ
ไม่เหมือนพี่
กรณีแบบนี้ ส่วนตัวเรียกว่า ผีบังตาครับ
บังตาในที่นี้คือ ทำให้เราเห็นเป็นอย่างอื่นๆ
ส่วนตัวเมื่อปี ๔๗ เคยเจอมาด้วยตัวเองครับ
มองด้วย ๒ ตาเป็นถนนทางเข้าสถานที่แห่งหนึ่ง
แบบเห็นๆ แต่พอเลี้ยวเข้าไป กลายเป็นข้างทาง
ขับรถลงไปเฉยๆเลย ๕๕๕ เพื่อนที่นั่งมาด้วยบอกว่า
ขับลงมาทำไม(คิดในใจ ตรูแวะเหยี่ยวมั่งไอ้ฟายยยย ๕๕๕)
ดีว่าได้ คนใจดีมาช่วยดันรถขึ้น....


อืม บริเวณนั้น จะมีต้นไม้ใหญ่ มีอะไรเต็มไปหมด
พอดีช่วงนั้นผ่านตอนดึกๆมองไม่เห็น
สงสัยลืมบีบแตรทักทาย เลยโดยแกล้งได้
ไม่มีอะไร พอขำๆ..และท่านที่มาช่วย เต็มไปโคลน

 

สมัยก่อนคู่นี้เค้าออกตะลอนบ่อย ตามไปกับเขาก็บ่อยนั่งไปด้วยจากหลับๆ จนต้องตื่น เพราะแฟนของแม่สมัยก่อนขับรถเร็ว แต่แกมีสติรอดมาหลายคราอยู่ อิอิ