ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

พ่อหมอหรี่ตามอง พลางครุ่นคิด แม่บัวเหลือบตามองพ่อหมอ
ซาเง คนป่า ทหารผู้รับใช้ อันมิธรรมดาก็เข้ามา เพียงเปิดประตู ได้กลิ่นยาในถ้วย
ซาเงก็รู้ทันใด ว่าขุนสิงห์นายตน ต้องการความช่วยเหลืออันใด

ซาเง แอบสบตา กับขุนสิงห์ แล้วเอ่ยอย่างทำมิรู้เสีย
"ขุนสิงห์ รีบรับน้ำใจพ่อหมอแลแม่บัวเถิดขอรับ จักได้ไปสุมไฟ ให้เจ้าบุญทิ้ง"

ขุนสิงห์ ได้ยินซาเงให้สัญญาน ก็กระดกยาในถ้วย ดื่มรวดเดียวจนหมด
ซาเง จักห้ามก็ห้ามมิทัน ได้แต่กลุ้ม รีบตรงไปฉุดให้ขุนสิงห์ลุกขึ้น

สิงห์รู้สึกเวียนหัว หูอื้ออึง รู้สึกว่าน้ำลายในปากตน ไหลจนเต็มปากไปหมด
ปากลิ้นให้รู้สึกซาบซ่า ดั่งกินอาหารรสจัดเข้าไป

 

ซาเง รีบลากขุนสิงห์ออกมาจากห้องพ่อหมอ ขุนสิงห์รู้สึกว่าใจของตนเต้นแรง
เหงื่อในตัวเริ่มไหล แต่กายกับรู้สึกเย็นวาบไปทั่วท้อง ซาเงเห็นอาการขุนสิงห์ท่าจะไม่ดี

พ่อหมอกับแม่บัว รีบลุกขึ้นตาม แม่บัวยื่นมือมาจะจับแขนขุนสิงห์ ซาเง รีบเอาตัวเข้าขวาง
ดูโกลาหลอยู่หน้าห้องพ่อหมอ จนท่านขุนทั้งสามต้องลุกมาดู

ซาเง รีบตะโกนเรียก "ขุนเข้ม ขุนทอง หามขุนสิงห์ไปเรือนท่านพระยาทีขอรับ
ขุนสิงห์สั่งไว้ข้าไว้"

ขุนเข้มกับขุนทองแม้รู้สึกงุนงง แต่ก็รีบไปหามขุนสิงห์ เมื่อไปจับตัวขุนสิงห์ก็ให้ตกใจ
รุ่มร้อนดั่งกับไฟ

แม่บัวให้หงุดหงิดนัก "ไอ้คนป่า ข้าจะดูแลพิ่สิงห์เอง จักลากคนป่วยไปถึงเรือนท่านพระยา
ก็กะไรอยู่ ขุนเข้ม ขุนทอง อุ้มขุนสิงห์เข้าห้องพ่อหมอเถิดจ๊ะ"

ขุนเข้มกับขุนทองที่หิ้วปีกขุนสิงห์ ยิ่งสับสนนัก ขุนแก้วมองเหตุการณ์ทั้งหมด แล้วรู้สึกสงสัย
แต่ไว้ใจซาเงคนป่า รีบอุ้มสิงห์ขึ้นหลัง วิ่งลงเรือนไปอย่างรวดเร็ว จนแม่บัวที่โดนซาเง
คนป่า ขัดขวางไว้ ห้ามไม่ทัน

พ่อหมอไม่กล่าวกะไร
"งั้นก็ตามใจ ซาเง หากเจ้ารักษาขุนสิงห์มิได้ ก็จงนำกลับมาให้ข้าเถิด"
ว่าแล้วพ่อหมอก็เข้าห้อง ปิดประตูลงดาล

ขุนเข้ม ขุนทอง รีบลงเรือน ตามขุนแก้วไปอย่างรวดเร็ว

 

ตัวสิงห์หนักขึ้นทุกที แลร้อนราวกับไฟ ขุนทองต้องเข้ามาช่วยหามขุนสิงห์ ที่ไหล
ลงจากหลังขุนแก้วเหมือนคนไม่มีเรียวมีแรง สิงห์ตัวสั่นเป็นลูกนก อาการเหมือนตนจับไข้
สะบัดขุนแก้ว ขุนทองไปคนละทอง ลงไปนอนดิ้นลงคลุกฝุ่นที่ลานดิน

ขุนเข้มที่ตามมา ถึงกับตกตะลึงกับอาการของสิงห์ หน้าขุนสิงห์ซีด มีเหงื่อผุดพรายไปทั้งตัว

ซาเงมองอาการของสิงห์ แล้วกลืนน้ำลาย ได้แต่เอะอะในใจตน
"น่าจะโดนไปหลายขนาน งานนี้ ข้าจักแก้เยี่ยงไร"

แล้วก็ตะโกนเอะอะ
"เร็วท่านท่านขุน" แล้วหยิบพ้าโพกหัวของตน มัดขาขุนสิงห์ แต่คงไม่ใช่กิจที่ง่ายดาย
ขุนสิงห์ พอซาเง จักจับข้อเท้า ก็ทั้งถีบทั้งเตะ อย่างคนเป็นมวย ซาเงไม่ทันตั้งตัว
โดนเตะเข้ากกหัว เล่นเอาหัวหมุน ตาพร่างพราย ส่วนขุนสิงห์ก็ดิ้นลงไปอยู่ตรงหน้า
อย่างทรมาน ตัวบิดไปมาแทบจะเป็นเกลียว

ซาเงทั้งเจ็บทั้งใจไม่ดี รีบตะโกนบอกท่านขุนทั้งสาม
"ช่วยจับขุนสิงห์เร็วขอรับ ชักช้ามิทันการ ธาตุไฟจักแตก"

 

สามขุนกับหนึ่งคนป่า รุมสกรัมพี่สิงห์ ทั้งสี่คนลงไปคลุกดินคลุกฝุ่นจนมอมแมม
แทบไม่เหลือสภาพนักรบ

ขุนทองถึงกับอุทาน " วะ ขุนสิงห์ยังกับช้างตกมัน ใยเรี่ยวแรงมากเพียงนี้"
ขุนแก้วกับขุนเข้ม ที่โดนทั้งศอกทั้งเข่าขุนสิงห์ ที่มิรู้สติ แต่ฤทธิ์เดชมากนัก
เหงื่อไหลไคลย้อย หอบจนตัวโยน กว่าจะมัดขาขุนสิงห์ด้วยเชือก แล้วช่วยกันลาก
ไปตามลานดิน จนถึงเรือนท่านพระยา

ขุนเข้มโดนหมัดขุนสิงห์จนเลือดกลบปาก ส่วนขุนแก้วก็ได้รอยพกช้ำมิใช่น้อย
กว่าจะถึงบ้านท่านพระยา อาการขุนสิงห์ก็มาเต็มที่
"ปล่อยกู กูบอกให้ปล่อย" เสียงตะโกนอย่างเกรี้ยดกราดของขุนสิงห์ ดังเป็นระยะ

ตอนนี้พี่ขุนทั้งสาม และหนึ่งคนป่า ที่เหนื่อยแทบขาดใจ อยากจะกระทืบขุนสิงห์คน
ฤทธิ์มาก ที่เหมือนไม่ได้สติ แต่ก็เล่นเอาทั้งสี่ เลือดตกยางออก ถลอกไปทั้งตัว

พอซาเง ทำสัญญานให้ขุนแก้วกับขุนเข้มปล่อย ทั้งคู่ปล่อยขุนสิงห์ลงอย่างแรง ขุนสิงห์ลงไปกลิ้งเกลือกที่พื้นต่อ

 

ท่านพระยาได้ยินเสียงเอะอะ รีบลงเรือนมาดู

ซาเง มิกล่าวอันใดกับใคร ตรงไปที่กองไฟ ที่ทหารยามจุดไว้ นำว่านชนิดหนึ่งที่เอว
เผาไฟ ได้กลิ่นเหม็นเขียวฉุนเฉียว แล้วใช้ไม้เขี่ย ออกมา แล้วจึงรีบไปตักน้ำที่ตุ่ม
มาหนึ่งขัน นำว่านที่เผานั้นใส่ในน้ำ กลิ่นเหม็นเขียวตลบอบอวล ชวนอาเจียนไปทั่ว

"จับขุนสิงห์กรอกยาขอรับ จักมิทันการ" ท่านขุนทั้งสามจับขุนสิงห์กรอกยาอย่างทุลักทุเล
สิงห์ได้ยากรอกเข้าไป ก็อาเจียนพุ่งออกมาเป็นสาย เป็นคืนที่หนักหนา สำหรับท่านขุนทั้งสี่
และซาเงคนป่า

ยังมิทันจะถามไถ่เรื่องราวว่าเกิดอันใดขึ้น สิงห์อาเจียนแล้วยิ่งหนาวสั่น
เนื้อตัวเหม็นเต็มไปด้วยกลิ่นยาเหม็นเขียว ที่ซาเงจับกรอกไปถึงสามครั้ง สามครา

แม่บัววิ่งตามมาแอบดูอยู่ห่างๆ ด้วยความเป็นห่วงขุนสิงห์เจ้าหัวใจตน
ซาเง เหลือบตาไปเห็น ได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ จักจัดการแม่ตัวดี เป็นแน่แท้
แม่นะแม่คุณ ทำการใด พ่อหมอเฒ่าก็กะไร ใยตามใจหลานจนเลยเถิด

 

สิงห์อาเจียน สลับกับหนาวสั่น มิรู้สติ รู้สึกถึงเหล็กไหลในร่างตนที่วิ่งจากคอ จรดปลายเท้า
ร้อนจนเหมือนตัวจะแผดเผาจากภายใน รู้สึกถึงความต้องการสตรีมากมาย ที่อัดแน่นอยู่ใน
กายตน แม้ร่างกายจักไร้เรี่ยวแรงจากฤทธิ์ยาแก้ ที่ซาเงกรอกเข้าไป

ซาเงเห็นขุนสิงห์เหมือนจะสิ้นฤทธิ์ จึงรีบเล่าให้ท่านขุนทั้งสาม แลท่านพระยาสุพรรณบุรีทันที
"การจักดูน่าพิศวงนัก พ่อหมอเฒ่า วางยาเสน่ห์ใส่ขุนสิงห์ ด้วยว่านเสน่ห์ร้อยแปด
ขุนสิงห์ถึงได้มากอาการเพียงนี้ จักต้องให้ระบายจากร่างจนหมด ขุนสิงห์คงจักโดนไป
หลายขนาน ข้ามิรู้เหตุใยพ่อหมอ จึงทำเยี่ยงนี้ แต่เป็นฝีมือของพ่อหมอแน่แท้"

ผู้ฟัง ได้แต่ตกตะลึงกับคำเล่าของซาเง ต่างคิดไปต่างๆนานา ถึงเหตุที่พ่อหมอเฒ่า
ทำเยี่ยงโจรเช่นนี้

 

ส่วนแม่บัว เห็นท่ามิดี รีบวิ่งกลับเรือนไปรายงาน พ่อหมอเฒ่า
แต่พอจักขึ้นเรือนไป ก็พบบิดา ยืนรอก่อนขึ้นเรือน ตีหน้ายักษ์ ไม่ฟังการใด ตบหน้าแม่บัวฉาดใหญ่

" แม้ตอนนี้ จักเป็นคนป่า ไร้บ้านไร้เมือง แต่อย่าลืมหลงศักดิ์ศรี
ใยทำต่ำช้าเยี่ยงนี้ "

แม่บัวเอามือกุมแก้มตน น้ำตาไหลอาบแก้ม

พ่อหมอเฒ่าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด โบกมือให้พ่อบ้านและแม่บัวขึ้นเรือน

เมื่ออยู่ในห้องหับอันมิดชิด พ่อหมอเฒ่า ก็อธิบายให้พ่อบ้านฟัง

"ลูกพ่อ งานบ้านงานเมืองสำคัญนัก แม้แม่บัวพ่อก็จำต้องสละเพื่อให้สำเร็จการใหญ่
สิงห์นั้นในภายภาคหน้า จักได้กุมกำลังพลของอโยธยามิใช่น้อย หากแม่บัวได้เป็นคนใน
ของขุนสิงห์ งานของเรา จักง่ายนัก เจ้าตะลอน หาข่าวเยี่ยงโจร แต่แม่บัวจักได้รู้มากกว่า
หากยอมสละตนเป็นแม่หญิงใกล้ชิดของขุนสิงห์"

"เจ้าต้องขอบใจลูกเจ้ามากกว่า ที่ยอมเสียสละเพื่อเรา"

พ่อบ้านรีบโต้กลับทันควัน

"ขุนสิงห์นั้นจิตแข็งนัก นิสัยกร้าวกระด้าง เพียงหญิงงามคงสยบไม่ได้
ข้าว่าจักได้ไม่คุ้มเสีย"

พ่อหมอเฒ่า กล่าวด้วยดวงตาแวววับ

"ไม่ได้ด้วยเลห์ ก็เอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ ก็เอาด้วยคาถา เจ้าลูกโง่ เข้าใจหรือยัง
อย่าทำให้เสียเรื่อง "

 

ขำอะไร ลุงแจ็ค

 

มีพี่ท่านนึงแจ้งว่า พี่อีกท่านกำลังนำหนังสือมาให้นะคะ
คงเป็นสัญญาน ถึงบางอย่าง ขอบพระคุณ และขออนุโมทนากับพี่ทั้งสองทั้ง
ที่ให้โดยมิได้เอ่ยปากขอร้อง

 

พี่สิงห์ฟื้นแล้ว

 

คืนอันยาวนาน ที่หลับไหลไป เพราะฤทธิ์ยา เพื่อสะกดอารมณ์ดิบในใจของมนุษย์
อันกิเลสตัณหานั้น ช่างน่ากลัวนัก คนเราจักยอมทำการใดบ้างเพื่อให้สำเร็จดั่งใจหมาย

 

เหมือนเทวดาฟ้าฝนจักเห็นใจสิงห์ ฝนตกเทลงมาอย่างหนัก สามวันสามคืนดั่งเกิดอาเพท
สิงห์นอนหนาวสั่น แต่ได้ท่านขุนทั้งสามคอยดูแลใกล้ชิด แลบ่าวไพร่ที่ติดตามท่านพระยามา
ท่านพระยามิได้เดินทางกลับ ด้วยติดพายุฝน จนสามวัน ท้องฟ้าก็สดใสอีกครา พระอาทิตย์ทรงกลด ตอนเที่ยง ดูงดงาม เป็นที่น่าอัศจรรย์นัก

 

สิงห์ฟื้นขึ้นมาพร้อมอาการสร่างไข้ ริมฝีปากแห้งผาก รวดร้าวไปทั้งร่าง
ได้แต่สั่นหัวอย่างมึนงง กระพริบตาไล่ความฝ้าฟาง

ถ้วยน้ำถูกยื่นเข้ามาจรดริมฝีปากอย่างรู้ใจ สิงห์รีบประคองขึ้นดื่ม
เสียงทุ้มๆ อันคุ้นเคย ก็ดังขึ้นเบาๆ
"ค่อยๆดื่ม จักสำลัก" พี่เข้ม พี่ชายร่วมสาบานที่คอยประคองสิงห์ให้ฟื้นจากไข้

สิงห์เห็นใบหน้าพี่เข้มยิ้มที่มุมปากให้อย่างเคยคุ้น ให้อุ่นใจนัก

สิงห์เอ่ยปากอยากถามเรื่องราว พี่เข้มเหมือนจักรู้ใจ ยกมือห้าม
"พักก่อนเถิด เรื่องราวอันใด จักเฉลยเอง ต้องพักให้กายแกร่ง
จึงจักเริ่มงานได้อีกครา งานใหญ่ยังรอเราอยู่ เสียเพลาไปเนิ่นช้า
สาสน์จากเจ้าหอหน้ามาถึงด้วยม้าเร็ว เพลาวาน"

 

สิงห์พยักหน้า พร้อมรับยาต้มควันลอยกรุ่นที่เข้มประคองให้ดื่มโดยมิบ่น
สิงห์กระซิบเบาๆ "ข้านึกว่า เจ้าหอหน้าจักปล่อยข้าไว้ให้เป็นคนเลี้ยงช้าง"

"สิงห์เอ๋ย พี่ว่าสายสัมพันธ์ของเจ้าแลเจ้าหอหน้า คงจักลึกซึ้งนัก
แลท่านเป็นคนรักษาสัตย์ยิ่งชีพ ใยเจ้าจึงมิมีศรัทธา คนอื่นจักดูแคลนเราได้
แต่เจ้าจงเชื่อในตน พี่ว่า เจ้าหอหน้าคงเห็นอันคุณวิเศษ ที่จักเป็นคุณแก่แผ่นดิน
ชะตาเรานั้นกำหนดไว้ด้วยบุญแลกรรม เจ้าจักกังวลไปใย จงทำหน้าที่ของตนให้ดี
ก็พอ การใดที่ท่านสั่ง จงอย่าสงสัยอีกเลย แค่รักแลศรัทธา ก็พอ"

"นอนพักเสียก่อน พี่จักไปเตรียมการด้านล่าง จักให้ซาเงมาเฝ้า"

 

สิงห์หลับตาลง แต่จิตตื่นอยู่ จิตเริ่มบริกรรมคาถา รวบรวมสมาธิ
เหล็กไหลในกายตนเริ่มเย็นลง กระแสความเย็นไหลวน จากศรีษะ
กลางกระหม่อม ไหลไปตามแนวกระดูกสันหลัง แล้วไหลวนลงไป
คลายความร้อนออกทั้งฝ่ามือ ฝ่าเท้า และร้อนวูบวาบไปทั้งช่องท้อง

หูได้ยินเสียงฝีเท้าอันแผ่วเบา รู้สึกได้ถึงกลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ รู้ด้วยจิต
แม้ไม่ต้องใช้ตาเนื้อมอง ว่าเป็น คนป่ามากวิชชา ซาเง

ซาเงเห็นขุนสิงห์นอนนิ่ง ก็มิกล้ารบกวน ได้แต่นั่งลงข้างตั่งที่ขุนสิงห์นอน

แต่ก็แทบสะดุ้ง เมื่อขุนสิงห์ที่นอนหายใจสม่ำเสมอ ดั่งคนหลับลึก เอ่ยเบาว่า
"ซาเง ท่านพี่มีสาส์นถึงข้าบ้างฤาไม่"

ซาเง คลานเข้าไปชิดข้างหู
"ท่านพี่จักให้ขุนสิงห์เข้าพบ หลังจากท่านพระยากลับไปประจำเมือง
ส่วนการอันใดนั้น ให้รอฟังจากปากท่าน ขอรับ แลท่านยังให้ท่านจำคำสัตย์
สาบานที่สัจจะไว้กับพ่ออยู่หัว ขอรับ"

 

ซาเง คนช่างพูด อดจำนรรจา มิได้
"ข้าเพิ่งเห็นขุนสิงห์ ที่หลับเสมือนมิได้รับ ช่างเป็นภาพที่คุ้นตา เมื่อข้าได้
เคยติดตามท่านพี่ของท่านไปในสนามศึก บางครา ท่านก็นั่งหลับตา แต่
เสมือนเข้าสู่ฌานมากกว่าเข้าบรรมทม แลยังมีกำลังวังชาเข้มแข็งนัก"

" เห็นขุนสิงห์เช่นนี้ ให้ข้า คิดถึง เจ้าหอหน้า นักหนา"

ขุนสิงห์ ได้แต่เอ่ยในใจ "ข้าก็คิดถึงท่านพี่ทั้งสอง มาก อยากเห็นพระพักตร์ทั้งสอง
คงจักเป็นกำลังใจ ให้คนป่วย ลุกขึ้นทำการที่ท่านมีพระบัญชา"

 

เมื่อคืน ป้าจารุ ล้มตัวลงนอน หัวสัมผัสหมอน ก็เกิดนิมิตทันใด
เห็นท่านท้าวเวสสุวรรณ ชัดเจนมาก หลับฝันดีทีเดียว

ท่านพ่อ ท้าวเวสสุวรรณ มาในนิมิต พื้นฟ้าเป็นดั่งราตรี สีดำสนิท
รัศมีสีทองงดงามมาก แม้จะมาในรูปยักษ์ แต่เครื่องทรงทองประดับเพชรงดงาม
เกินบรรยาย พร้อมกระบองคู่ใจ

คือก่อนนอน ดันคิดขึ้นมาได้ไงไม่รู้ว่า มีคนทำเครื่องราง เป็นอาวุธของเทวดา เช่น
จักร หรือ ตรีศูรย์ ของพระอินทร์ แต่ไม่ยักมีใครทำ กระบองของท่านท้าวเวสสุวรรณบ้าง
น่าจะไล่ภูติผีปิศาจได้ดี และมีฤทธิ์ มาก ทำลายอาวุธของเทวดาฝ่ายมารได้
คือคิดเองเออเองว่า ถ้ามีโอกาสได้เห็นกระบองอันเป็นของวิเศษ ในสามโลก
คงเป็นบุญตานัก

ในฝันท่านว่า ดูได้ แต่ไม่ให้เอาเป็นเครื่องราง เพราะกระบองอันนี้ ท่านใช้ได้ตนเดียว

หุหุหุ เหมือนท่านจะรู้จิตของป้า ว่าอยากชื่นชม

ปล.เป็นนิมิต ของคนเพ้อๆ

ปล.2 คิดถึงนะญาติยักษ์ทุกท่าน

ปล.3 ในสรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา มีญาติยักษ์อยู่นะ

 

ในฝัน เห็นท่านไม่เหมือนยักษ์ตนอื่น ที่เคยเห็น ตรงในรูปลักษณ์ของยักษ์นั้น
เขี้ยวของท่านงดงาม เพราะเป็นเพชร

 

ในนิมิต ท่านไม่ให้สัมผัสกระบอง แต่ท่านหักเขี้ยวเพชรให้ แปลว่าอะไรน้อ
????

ปล. แต่ก็รับมา ในฝันดีใจ มาก มาก มาก แบบปิติ เหมือนน้ำตาจะไหล ตัวจะสั่น

ปล.2 นิมิตนี้มาได้ไง

 

ขอทราบได้มั้ยคะว่า ในฝันที่เห็นนั้น พญานาคมีกายเป็นสีอะไร และดวงตาสีอะไร มีเกล็ดรึป่าว