นักปฎิบัติ ควันออกหู กับ หูไม่ค่อยจะดี คุณจะเลือกเป็นแบบไหน

นักปฎิบัติควันออกหู

บางคนคิดว่าที่ตัวเองรู้มาดีแล้ว ถูกต้องแล้ว ของฉันถูกที่สุด

ไม่เปิดใจ รับความคิดเห็น ของคนอื่น

2 บางท่าน คิดว่า รู้เยอะ เป็นครูบาอาจารย์คนแล้ว

ติงไม่ได้ เตือนไม่ได้ สะกินนิดเกียว เท่านนั้นละ อารมณ์ขึ้นเลย

..ถ้าเป็นแบบนี้ คุณจะไปต่อได้ยังไง น้ำเต็มตุ่มสะแล้ว

นักปฎิบัติหูทวนลม ใครจะตำหนิ ใครจะว่ากล่าว

ใครจะแสดงความเห็นขัดแย้ง ไม่มีแนวคิดไปในทางเดียวกันกับท่าน

ท่านเฉย หูทวนลม หูไม่ค่อยจะดี ไม่ร้อน ไม่หนาว

คุณๆ ท่านๆ เป็นนักฎิบัติแบบไหนกัน ไปถึงไหนกันแล้ว

หรือยังติดอยุ๋ในโคลนตรม เหล่านี้กันอยู่

 

ผลสุดท้ายก็ต้องกลับมารู้ทุกข์เห็นทุกข์ที่ใจเจ้าของ

 

ปัญหาตรงนี้ ให้พิจารณา โดยเอาตัวเองเป็นพยานเข้ามาก่อน

โดยส่วนตัว ป๋ม จะเรียกว่า " สัททาในความเป็นมนุษย์ "

หากเรา สามารถเอา ตัวเองเป็นพยานให้กับมนุษย์ ทุกรูปนามได้
จะค่อยๆเข้าใจ " ความมีสัททาในมนุษย์ " กับการ " สิ้นสัททาในมนุษย์ "

ถ้าเรา เอาตัวเราที่เคยอยู่ในโคนตม หรือ ยังอยู่ในโคนตม แต่ก็ยังสามารถ
ที่จะค่อยๆ สดับ เป็นผู้หมั่นสดับ ถ้อยคำที่ฟังยาก แปลไม่ออก เวลา
เราหมั่นสดับ คำที่ฟังยาก แปลไม่ออก จะมี กริยาถูกยกขึ้นเพ่งพิสูจน์

ซึ่งตอนยกขึ้นเพ่งพิสูจน์ ตอนแรกๆ ย่อมไม่รู้ อรรถ รู้แต่ พยัญชนะ(ตัวหนังสือ
หรือ การออกเสียงสั่นสะเทือนด้วยกล่องเสียง ) พอใส่ใจ พยัญชนะ นั้นเรื่อยๆ
จะค่อยๆ เฝ้นธรรม(ถ้าการ ฟังธรรมนั้นเกิดปราโมทย์ เกิดปิติ ฯ) จิตจะมีกระบวน
การพัฒนาของมันเอง(พระผู้มีพระภาคเป็นผู้หมุนธรรมจักร ไม่ใช่ คนฟังธรรม)

เมื่อจิตมีประโมย์ มีปิติ มีสุข ในการรับ พยัญชนะ จิตจะหมุน ทำการเพ่งพิสูจน์
อรรถ(รส)ของธรรม ซึ่งจะพัฒนาเป็น "บัญญัติ (อาการลูบคลำว่า อย่างนี้ใช่
อย่างนี้ไม่ใช่ เดี๋ยวก็ไม่ใช่ ต้องอย่างนี้ใช่ ไปเรื่อยๆ)" จนกระทั่ง "บัญญัติ" ให้
"อรรถ" ตรงกันกับ "ธรรม" เมื่อนั้น จิตจะเกิดความตั้งมั่น( บางคนก็ วิมุตติ ไปเลย)

ซึ่งจะเห็นว่า ฟังไม่รู้เรื่อง ฟังแล้วปฏิเสธ แต่ อย่างไรก็ดี มันเป็น กระบวนการหมั่นสดับ

ถ้าฟังธรรมเป็น ไม่ทอดทิ้งธรรม ใส่ใจ เพียรเพ่งพิสูจน์ธรรม สนทนากันแบบเอา
สันติยันหน้ากัน แต่ ไม่ใช่เพื่อแก่งแย่ง เป็นแต่เพียง อุปนิสัยบางอย่าง
ของสัตว์มนุษย์ เบื้องหลังนั้นมีความปราโมทย์ มีปิติ มีสุข ในการสนทนา
แบบนี้ เราจะ ไม่สิ้นสัททาในมนุษย์


แล้ว ประเภทที่ฟังยังไงก็ไม่ขึ้น ไม่สามารถรับธรรมได้ มีไหม

มันก็มี พระพุทธองค์ทรงเรียกว่า " สัตว์สัญญาเสีย "

สัตว์สัญญาเสียเป็นยังไง ก็ ตรงที่ เกิดปราโมทย์ เกิดปิติ เกิดสุข เขากำหนด
รู้ไม่ได้ว่า มันเป็น สภาวะธรรม มีเกิด มีดับ ...ซึ่ง จะมีอาการสำคัญตน
ว่าขั้นนั้น ขั้นนี้ ยังไม่ใช่วาระในการบรรลุอย่างงั้น อย่างงี้ อะไรแบบนี้
เราก็ค่อยๆ เฝ้น เว้นไป .......แต่ โดยหลักการ เราจะเสวนาในประเด็น
กับสัตว์สัญญาเสีย สามครั้ง ( เพราะ เราอาจจะไม่รู้ชัดในความเป็น สัตว์สัญญาเสีย
ของเขา จึงต้องให้ โอกาสเขา สักสามหน เป็น พิธี .....ในทางปฏิบัติ ผู้ให้โอกาส
จะอาศัยกำหนดรู้ อุเบกขา ที่เกิดดับ )


ปล.ลิง : สัตว์สัญญาเสีย จะคล้ายๆ นักภาวนาที่ติดอุปกิเลส10(วิปัสสนูปกิเลส)
เพียงแต่ ผู้ติดวิปัสสนูปกิเลส จะค่อยๆ หลุดออกมาเอง เมื่อ ฌาณ เสื่อม
แต่ สัตว์สัญญาเสีย จะไม่มีเรื่องฌาณเสื่อม จะเป็น อาการสำคัญตน
แบบลอยๆ ไม่มีการทำฌาณ ข้ออ้างจะเป็นกิเลสล้วนๆ

 

ใช่ผมก็เห็นตามนั้น

 

ผมไม่อยากให้ทะเลาะหรือเป็นประเด็นอะไรกันขึ้นมา

แต่บางท่านที่มีอภิญญาในนี้ท่านอ้างว่า

ถ้อยคำที่พิมพ์ดูรุนแรงจริงแต่ใจท่านใสบริสุทธิ์ปรารถนาดีนะคับ

คงต้องให้ผู้มีอภิญญาด้วยกัน มาย้อนแย้งกันเอง

เพราะกระผมก้อยังติดอยู่กับกามสุขอยู่มาก ไม่ใช่ผู้มีอภิญญาแต่อย่างใด

 

ประมาณนี้หรอครับ

ตนเตือนตน ของตนให้พ้นผิด

ตนเตือนจิตตนได้ ใครจะเหมือน

ตนเตือนตนไม่ได้ ใครจะเตือน

ตนแชเชือน ใครจะช่วยให้ป่วยการ

 

บังเอิญพี่เหลือเต่งตึงอย่างเดียวซะด้วยซิ
คือ
หู
555555+

 

ถ้าในความคิดพี่ว่า
เราเป็นพี่เป็นน้องเป็นเพื่อนดีกว่า
แนะนำได้เท่าที่แนะ
และอีกอย่างที่สำคัญเลย
เอาตัวเองให้รอดก่อนนะ
พี่ว่าสำคัญนะ
เห็นจริงๆ
ค่อยช่วย
พี่ว่านะ

 

พ้นวิสัย
ก็อุเบกขาไป
กรรมใครก็กรรมใคร
พี่ว่าควรเป็นอย่างงั้นนะ

 

ขอโทษนะ
ถ้าทำให้เสียใจ
จะเลิกพูด

 

จริง ๆ มันไม่มีอะไร มันเป็นเรื่องของตาหูจมูกลิ้นกายใจที่พอผัสสะกระทบ แล้วไปเกิดความยินดียินร้ายขึ้นมา แล้วลากยาว ก็พอมารู้ตรงนี้ ก็สำเหนียกในหน้าที่จริงๆ

 

เมื่อใดก็ตามที่ท่านสาธุชนทั้งหลายหันหลังให้กับวัฏฏสงสารด้วยความเบื่อหน่ายอย่างแท้จริงแล้ว เมื่อนั้นอารมณ์ที่จิตหมาย ย่อมอาจรู้ด้วยนิพพาน เมื่อนั้นย่อมเป็นเหตุต้นอันประเสริฐแห่งฤกษ์เฉพาะตนในการศึกษาพระธรรมเพื่อความพ้นทุกข์เพียงส่วนเดียว

 

รู้ตัวทันก่อนควันออกหู...ถ้ารู้ไม่ทันเห็นควันก็รู้ว่าควัน
ควันหมดก็รู้ว่าหมดควัน.....ขอแค่นี้ก่อนครับ

 

ใช่ๆๆเห็นด้วย อนุโมทนา

 

ไม่รู้นะ
ผมชอบเห็นอาจาร์
ตัวเป็นเป็น
เห็นจะจะ
ผมไม่ชอบสุ่มนะ
ผมไม่เดานะ
พูดดี.....ช่ายยยย
พูดไม่ดี...ไม่ช่ายยยยยย
ลอยตามลมปากไปวันวัน
ผมไม่ชอบ
แบบนั้นซ้าาด้วยยยบ
ผมมันพวกพิสูจย์เองซ้าาาาด้วย

 

และผมบอกได้เลย
มันมีบางอย่างแม่งๆเกี่ยวกับท่าน
บางอย่างที่ไม่ปรกติ
ผมบอกได้เลยย
ผมถึงสงสัยอย่างแรง(แรงค์ต้องสำเนียงใต้)ด้วยนะ

 

ปล
ห้ามมมมม
โกรธธธธ
ผู้ชายไม่มีประจำเดือนซักหน่อย
หงุดหงิดเป็นว่าเล่น

 

อะ
หนูว่าลมจะออกหูมากกว่านี้
ถ้าสิ่งที่ได้ทั้งหมดที่มี
อะให้หมดหน้าตัก
รักษาบุคคลที่สำคัญ
ในชาตินี้ก็หาไม่ได้อีก
อะมีดีตรงใหน
ไม่มี๊....
อยากใช้คำนั้นจังง ( ตาย-ห่า-น )

 

รีบๆตัดเข้านิพพานซะนะ
ก่อนที่
โลกจะร้อนจน
ไม่มีเวลาภาวนาา

 

การที่มีคน ว่า คัดค้านเรา เราก็เอามาพิจาราณา ข้อผิดพลาดที่ยังหลงเหลืออยู่ในจิตเรา แก้ไขให้ดีขึ้น ถือเป็นครูอาจารย์ เราเอาข้อดีมาใช้ ส่วนเขาก็ ดีตามเดิมเพราะเราก็ไม่ไปขัดไม่ไปติ ครูอาจารย์นั้นๆ ปล่อยให้เต็มแก้วต่อไป

ถ้าเราไม่ผิดไม่มีเจตนาตามผู้ที่มาติเรา เราก็ไม่เดือดร้อน เพราะการติของเขานั้นเป็นจิตของเขา ส่วนจิตเรานั้นเจตนาอีกอย่างไม่เกี่ยวกัน ก็สบายใจ หลายๆครั้งเราก็ งงด้วยซ้ำว่าเขาพูดถึงอะไร เพราะเราก็ไม่เข้าใจที่เขาติกลับมา เราก็สบายใจดีเหมือนกัน

สุดท้าย ถ้าเรายังเอาจิตไปเกี่ยวข้องในโลกธรรม ธรรมชาติที่เป็นไปโดยปกติของโลกนี้เช่น ความคิดของคนอื่น ความดีชั่วของคนอื่น หรือไม่พอใจในความร้อนเย็น ที่เป็นไปตามธรรมชาติ ซึ่งจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้โดยตัวเราเอง เราก็วางเฉย และเราควรที่จะไม่เอาจิตไปเกี่ยวอีกต่อไป เพราะเป็นสิ่งยึดให้เวียน ว่าย ตาย เกิด