เลือกซื้ออาหารอย่างไร ที่ไม่ถือว่าเป็นคนที่ติดรสชาติ

มีบุคคลลึกลับที่ไม่ปรากฏที่ไปหรือที่มา ทั้งที่มีชื่อปรากฏอยู่ในพุทธประวัติ
๑. ท่านโสตถิยะ ผู้ถวายหญ้าคากำมือหนึ่งแก่พระพุทธเจ้า ก่อนวันที่จะตรัสรู้
๒. ท่าน ท้าวสหัมบดีพรหม ผู้ลงมาอาราธนาให้พระพุทธเจ้าแสดงธรรมโปรดเวไนยสัตว์
๓. ท่านเทวดาลึกลับองค์หนึ่งที่ลงมาอาราธนาพระพุทธเจ้าให้แสดงมงคลสูตร(แต่ไม่ปรากฏชื่อ)
๔. ท่านนายจุนทะ ผู้ถวายบิณฑบาตรมื้อสุดท้ายแก่พระพุทธเจ้าก่อนจะปรินิพพาน

ทั้งหมดนี้ไม่เห็นมีใครพูดถึงคติที่มาที่ไปของท่านกันเลย(หรืออาจจะมีแต่ผมไม่ทราบเอง)

 

น่าสนใจ...จริงๆ

 

จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไร แต่เห็นคุณนีคุยว่ามาจากพรหมโลก ก็เลยถามดู
เผื่อว่าจะรู้จักท่าน พรหมา จะ โลกาธิปปะติ สะหัมปะติ มั่ง
เพราะเห็นว่าเป็นพรหมโลกเหมือนกัน ฮี่ๆๆๆ

 

อยากรู้เหมือนกันครับ

 

ไม่รู้น๊าาาาา
ถ้านักเลงรถ
เขาก็ต้องบอก
โฮ้......อย่างนางฟ้าเลย
5555+

 

ก็ยังสนนนนนนใจอยู่
พิเศษ....

 

คุณ Yo อยากรู้ท่านทั้ง ๔ ในแง่ประเด็นที่ไปที่มา
แบบไหนครับ ถ้าแบบเป็นลูกเต้าเหล่ากอใคร
ถือกำเนิดอย่างไรคงไม่สามารถทราบได้..
ยกเว้น ท่านมีบารมี ทำอะไรมา และปัจจุบันนี้
เป็นอย่างไรอย่างนี้พอจะเล่าให้ฟังได้
แบบขำๆ.ลองพูดประเด็นที่อยากทราบ
ให้ฟังหน่อยครับ เพื่อว่าจะเล่าให้ฟังได้

 

หมายถึงการถอดจิตไปพบปะพูดคุยกับท่านบนสวรรค์นั่นแหละครับ
ผมแค่อยากรู้ว่า เคยมีใครที่ถอดจิตไปสวรรค์แล้ว ไปพบปะพูดคุยกับท่าน
เหล่านี้กันไหม เพราะเท่าที่อ่านๆมา(ตามประสบการณ์ความรู้อันน้อยนิดของผม)
ยังไม่เคยเห็นใครพูดถึงท่านเหล่านี้กันเลย
ถ้าคุณนพพอจะรู้ ก็ลองเล่าสู่กันฟังได้ครับ
คิดว่าคงมีหลายท่านอยากทราบเหมือนกัน

 

เอาว่าจะลองพูดในมุมที่น่าจะพอเล่าได้นะครับ..
บอกไว้ก่อน การถอดจิตแบบต้องหลับตา
หรือต้องนั่งสมาธิก่อนแล้วจึงได้
ไปพูดคุยเนี่ยยังไม่ถือว่าเป็นระดับใช้งานนะครับ
เพราะยังเอาแน่เอานอนและยึดมั่นถือมั่นอะไรไม่ได้
ยกเว้นว่าจะเจอกันระหว่างทาง
ในกรณีที่ท่านนั้นท่านออกไปเป็นประจำไปทำหน้าที่
อะไรของท่านแบบที่ท่านรู้ตัวท่านเองดี
เป็นอีกเรื่องหนึ่งนะครับ
ถ้าระดับใช้งาน
จะทำแบบในกรณีที่ลืมตาเห็นๆ
แล้วสื่อสารกันนี่หละครับ
ถ้าเป็นกรณีบุคคลที่ทำได้นะครับ
และก็อย่ายึดถือเนื้อหาในตำราด้วยนะครับ
เพราะว่าสมัยปลายๆกรุงศรีฯเริ่มมีการ
เสริมเติมแต่งเข้าไปมาก จริงๆแล้วที่มา
กับเรือนั้นมีแค่ ๙ เล่มนะครับ
สมัยนั้นไม่มีนะครับ เรื่องนรก สวรรค์อะไรเนี่ย.
พอเข้าใจที่สื่อนะครับ..

ท่านแรกนั้น เห็นอย่างนั้นสมัยที่ยังมีชีวิตท่าน
เป็นคนใจดี มีเมตตาเป็นทุนอยู่แล้วครับ
และก็เป็นบุคคลที่พูดจาปราศัยดีอยู่แล้วเป็นปกติครับ
คาดว่า ณ ปัจจุบันนี้ยังเสวยวิบากดีเกี่ยวกับเรื่อง
วาจาที่เป็นเหตุนำให้ท่านเป็นคนมีเมตตาอยู่ครับ
ท่านที่สอง ท่านที่มากไปด้วยความสามารถพิเศษภายใน
ชั้นเลิศ มีเมตตามาหนุนนำซึ่งความสามารถพิเศษต่างๆร่วมด้วย
แต่ด้วยเหมือนหน้าที่จะต้องคอยดึง มนุนย์ที่จิตใจตกต่ำ
ไปถึงภูมิอสูรกายในขณะที่ยังเป็นคนให้ขึ้นไปยังปลายทาง
ก็เลยคงอยู่อย่างนั้น หน้าที่ท่านประมาณนี้ไม่ลงไปต่ำกว่าภูมินี้ครับ

ท่านที่สามชื่อ เกวทัตตะ เป็นพรหมครับ ไม่ใช่เทวดา..
สมัยเป็นคนปกติชอบฟังคำสอน ชอบฟังธรรมอะไรทำนองนี้
อยู่แล้วและก็เป็นคนที่มีคล้ายๆว่ามีสัมผัสแต่เอาไปใช้
ในการเข้าใจคำสอนอะไรต่างๆประมาณนี้ครับ
ส่วนที่ถวายข้าวท่านเหมือนตอนนี้ดวงจิตจะพ้น
ไปแล้วครับ..
ปล.พอขำๆ แบบหยาบๆ ไม่สามารถยึดถือได้นะครับ (^_^)

 

แค่วัตรปฏิบัติของศีล5ไม่เป็นไรค่ะ ^～^

 

ว๊ายยยย คุนนิขา พูดอะไรอย่างนั้น คุณยอสเสื่อมเสียแย่ค่ะ เอาปรางไปปน

 

อย่าไปห้ามจิตมันครับ ให้สอนมันแทน

เพราะยิ่งห้าม ยิ่งกด มันยิ่งทวี & กระพือความอยาก

ให้ซื้อทุกอย่างที่อยากกินและชอบกิน มาเลยครับ ของคาวของหวาน จัดเต็มไปเลย

เสร็จแบ่งตักทุกอย่างลงใส่ชามข้าว อย่างละพอทาน คลุกให้ทั่ว แล้วใส่ปากกินเข้าไป ที่สำคัญคือ ต้องกินให้หมด

แรกๆอาจจะไม่คุ้นชิน จิตมันจะต่อต้าน เช่นว่า ฉันไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ทำนองนั้น ... แต่ให้ทนทำไปครับ 1 อาทิตย์จะคุ้นชิน และ อารมณ์ที่ติดในรสชาดของอาหารจะเริ่มเบาลง

จากนั้นไม่เกิน 1 เดือนครับ เดี่ยวจิตมันจะค่อยๆลดพยศ และเรียนรู้เอง ว่าไม่เที่ยง ไม่ควรยึดติด เป็นอนัตตา ในรสแห่งอาหารคืออะไร

 

เดี๊ยวนี้อาหารการกินหลากหลาย สำหรับคนกินเนื้อสัตว์ หากหันมาทานมัสวิรัติได้ ก็ขึ้นชื่อว่าไม่ตามใจกิเลสได้ระดับหนึ่งแล้ว

 

อาหาเรปฏิกูลสัญญา

 

ใช้วิธีให้บุคคลอื่นเคี้ยวให้ละเอียดก่อนแล้วจึงคายใส่จานให้ท่านกินต่ออาจช่วยท่านได้
วิธีนี้ในระยะแรกๆอาจใช้ทดสอบอารมณ์ของจิตที่ว่าปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่นในตัวตนได้ด้วย ที่ว่าปล่อยวางความยึดมั่นถือในความเป็นตัวตนนั้น แท้ที่จริงแล้วปล่อยวางได้จริงหรือไม่
ยังมีความสะอิดสะเอียดขยะแขยงซึ่งเป็นสัญญาอุปาทานอยู่หรือไม่
แต่วิธีนี้ไม่อาจใช้เป็นเครื่องวัดของบุคคลที่ฝึกจนเคยชินแล้ว

 

การที่เรารู้ว่าอะไรเหมาะกับเรากับการอยากได้เป็นคนละอย่างกัน อย่างเช่นทรงผมของเรา เราเลือกก็เพราะรู้สึกว่ามันเหมาะกับเรา ไม่มีทรงผมไหนดีที่สุดมีแต่ที่เหมาะกับเรา ถ้าเรารู้สึกว่าการเวียนว่ายตายเกิด ความไม่รู้ ไม่เหมาะกับเราเราก็อาจจะเลือกทางไปนิพพานแทน เพราะเรามองว่าทางนี้เหมาะกับเรา ส่วนความอยากเป็นสิ่งที่เกิดจากการปรุงแต่ง เป็นจินตนาการที่เราสร้างขึ้นมา ถ้าเราอยากได้อะไรแสดงว่าตอนนี้เรายังไม่มี มันก็จะกลายเป็นความเชื่อว่าเราขาดแคลนสิ่งที่เราต้องการนั้น ดังนั้นยิ่งอยากได้ยิ่งไม่ได้ หรือยิ่งอยากได้ก็จะยิ่งอยากได้เพิ่มขึ้นไม่ได้ทำให้เราได้สิ่งที่เราต้องการจริงๆ ดังนั้นเลือกทางที่เหมาะกับเราแต่อย่าปรุงแต่งว่าอยากได้ หรือไม่อยากได้ เพราะเราจะติดกับดักของความคาดหวัง ถ้าไม่ได้เราอาจจะเลิกทำไปเลย

 

พิจารณา ก่อนกิน ...

 

เอาที่เรากำลังเคี้ยวๆอยู่ก่อนกลืนก็ได้ครับ
แล้วก็เอาที่คลายออกมาไว้บนมือเรา แล้วก็
ที่คลายออกมานั้นแล้วรับประทานกลับเข้าไปใหม่
ก็เป็นวิธีหนึ่งที่ตัดเรื่องการปรุงได้เป็นอย่างดี
ทั้งๆที่เป็นอาหารที่เราชอบก่อนกิน
แต่จะเห็นในเรื่องของอารมย์ปรุงแต่ง
ได้อย่างชัดเจนมากขึ้นครับ.
โดยมากถ้าเรามาพิจารณา
ก่อนที่เราจะรับประทาน
หรือในขณะที่เรารับประทาน
ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะครับ
แต่ว่าจิตมันจะตัดได้จริงๆหรือเปล่า
เป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากหน่อยครับ
เพราะว่า ตั้งแต่เกิดมา
เรามักจะไปปรุงร่วมกับมันไปแล้วตั้งแต่
ก่อนที่เราจะรับประทานอาหารจะเข้า
ปากเราอีกครับ แค่ได้ยินบ้างร่างกาย
ก็เกิดความอยากขึ้นมาแล้ว
หรือแค่ได้ยินร่างกายก็มีปฏิกิริยาเกิดขึ้นกับ
ร่างกายแล้วครับเช่น น้ำลายสอ
หรือแม้กระทั่ง การพิจารณา เลือก
หยิบมาใส่ หยิบมาวางใส่ เพื่อรับประทาน
นี่ก็คือ จิตมันปรุงไปแล้วนะครับ
ปล.เป็นวิธีการหนึ่งฝากไว้พิจารณาครับ
เพราะเรื่องแบบนี้เราทำกันจนเลยคำว่านิสัย
ไปแล้วครับ แทบจะเป็นปกติในชีวิตประจำวัน
แบบไม่เคยได้สนใจมันเสียด้วยซ้ำครับ