"จิต กับใจ" (หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี)

ลองปฏิบัติ จิ ฮับ

หาก วิมุตติ มันไม่มี การปฏิบัติ ที่ลาดลุ่มเป็นชั้นเป็นตอนไม่มี คุณจะมาเสียเวลา สนทนาธรรม หรือ !?

แต่ถ้า วิมุตติ มันมี การปฏิบัติ ที่หลุดพ้นเป็นชั้นเป็นตอน ที่ยังจิตให้
ประจักษ์ใน วิมุตติ( มีหลายระดับ ) ปิติ มันย่อมเกิด

คนฉลาดในธรรม ปฏิบัติ เพียรเข้ามา กำหนดรู้ จิต ที่เป็นกุศล ที่หลุด
ร่อนเป็นชั้นเป็นตอน ฉลาดในการหน่วงเหนี่ยว สภาวะพ้นแต่ละอย่าง
มากำหนดหมาย เพื่อความชำนาญในการปฏิบัติ จนล่วงส่วนไปเรื่อยๆ
แค่นี้ มันก็ พอเห็นแล้วว่า หนทางปฏิบัติไปเรื่อยๆ

จนกว่า จะ เอ๊ะใจ ว่า ขาดอะไร ถึง ไม่ข้ามโคตร อันนี้ ค่อยมาว่ากันอีกที

 

การเริ่มต้นถูก กลัดกระดุมถูก จึงไม่ใช่ อ่านมันให้หมดก่อน แล้ว วาดภาพว่า
ตนเข้าใจถูก จึงลงมือปฏิบัติ


การตั้งจิตไว้ถูก คือ ตั้งใจปฏิบัติเพื่อละโลภ โกรธ หลง ไปเรื่อยๆ ล่วงส่วนไปเรื่อยๆ

ไม่มีทาง ผิดทาง แน่นอน แต่.....

ละโลภ โกรธ หลงไปเรื่อยๆ หาก ไม่กำหนดรู้ บางสิ่งบางอย่าง ปฏิบัติให้ตาย
ก็ไม่ข้ามโคตร ไม่ได้สามัญผลใดๆ

 

การยกเอาเรื่องจิต เรื่องใจมาพูด มาถกเถียงกัน มันก็ได้แค่อาการของจิต อาการของใจ แล้วแต่ใครจะบัญญัติ ใครจะเข้าใจ เพราะจิตใจจริงๆแล้วมันไม่พูด ไม่ถกเถียงกับใครๆ แม้แต่ครูบาอาจารย์มั่น ท่านก็บอกอยู่แล้วว่า จิตหรือใจก็อันเดียวกัน แต่คนมันไม่เข้าใจ พอปฎิบัติเข้ามาเห็นการเกิดดับ ก็อุปทานคิดว่าใจ แต่ใจจริงๆไม่เห็น เหมือนน้ำสะอาดธรรมดาที่เอาไปต้ม พอโดนความร้อนมากเข้ามันก็เดือด เขาก็เรียกว่าน้ำร้อน เพราะมีเหตุปัจจัยมาปรุงแต่ง มีเหตุปัจจัยมาประกอบ น้ำเดิมมันก็ยังอยู่ในน้ำร้อน พอหมดปัจจัยปรุงแต่ง มันก็กลับมาเป็นน้ำธรรมดาตามเดิมของมัน ใจเป็นของละเอียด ไม่ใช่ของที่จะเห็นได้โดยง่าย เราเห็นแค่อาการของมัน เห็นมันเกิดดับเท่านั้น การจะเห็นใจจริงนั้นต้องอาศัยการภาวนาเข้าไปเห็น ถ้าเห็นมันเกิดดับ ยังไม่เรียกว่าเห็นใจ

 

ถือซะว่าผมแวะมาพูดมาคุยด้วยละกันครับ อย่าได้ถือสาอะไรมากเลย... เพราะเวลาปฏิบัติผมมีมาก เวลาว่างผมก็มีมากเช่นกัน แต่อย่าเข้าใจว่ามาก่อกวนนะ ไม่เป็นเช่นนี้แน่ ผมเห็นบอร์ดอื่นเข้าไร้สาระจึงแวะมาดูบอร์ดธรรมมะเท่านั้นเอง หวังว่าคงไม่เกลียดกันนะ

 

ปฏิบัติ เข้ามาให้ได้ จิฮับ

แล้วจะรู้เลย เรื่องบางเรื่อง ไม่ต้องเปลือง strok ไป
อุปทานขึ้นมา ว่ามี ในหมู่นักปฏิบัติ

 

...กราบขออนุญาติ วิจารณ์นะครับ

"จิต กับ ใจ ความจริงก็อันเดียวกันนั่นแหละ" แต่จิตเป็นผู้คิดนึกปรุงแต่งให้เกิดกิเลสสารพัดทั้งปวง "เมื่อ
ปัญญาเข้าไปรู้เท่าเรื่องของจิตทั้งหมดแล้ว จิตก็หยุดนิ่งไม่มีอาการอีก จึงเรียกว่า ใจ"

....กิเลสเกิดจาก จิตเป็นผู้คิดปรุงแต่ง ......ใช่หรือเปล่า
....ปัญญาเข้าไปรู้เท่าเรื่องของจิตทั้งหมด .....ปัญญา คืออะไรครับ
....จิตหยุดนิ่งไม่มีอาการอีก เรียกว่า ใจ .....จิตหยุดนิ่งหมายถึงอะไรครับ


[๕] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ปฏิจจสมุปบาท
เป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขาร เพราะสังขาร
เป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย จึงมีนามรูป เพราะนามรูป
เป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ เพราะผัสสะ
เป็นปัจจัย จึงมีเวทนา เพราะเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา เพราะตัณหาเป็นปัจจัย
จึงมีอุปาทาน เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมีภพ เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ
เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชราและมรณะ โสกปริเทวทุกข์โทมนัสและอุปายาส
ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งมวลนี้ ย่อมมีด้วยประการอย่างนี้ ฯ

......ตัณหา เกิดจากเวทนาต่างหาก มิได้เกิดโดยตรงจากสังขาร
......ปัญญา ในทางพระพุทธศาสนา คืออะไร เป็นนามธรรม หรือเป็นแค่กริยา ของนามธรรมอันไดอันหนึ่ง
......จิตหยุดนิ่ง หมายถึงองค์ฌานหรือเปล่า เข้าประฐมฌาน อย่างนั้นหรือ อธิบายให้หน่อยครับ ถ้าจิตไม่นิ่งเรียกว่าจิต ถ้านิ่งเรียกว่าใจ


" อีกอย่างหนึ่ง จิต เรียกว่า ภายใน ได้แก่ จิต มนะ มานัส หทัย ปัณฑระ มนะ
มนายตนะ มนินทรีย์ วิญญาณ วิญญาณขันธ์ มโนวิญญาณธาตุอันเกิดแต่วิญญาณขันธ์นั้น.

.....จิตเรียกได้หลายชื่อ แล้วต่างกันอย่างไร ไม่น่าจะต่างกันนะ

 

จิตมันแสดงอาการปรุงแต่งต่างๆ
ใจ คือจิตที่ไม่มีการแสดงอาการใดๆ เป็น
ความว่างที่เป็นหนึ่งเดียวกับความว่างในธรรมชาติ
และมีแต่"ความรู้"