นั่งสมาธิแล้วความรู้สึกไม่ยอมจับลมหายใจต้องทำอย่างไร

กราบสวัสดีท่านสมาชิกทุกท่านค่ะ

นั่งสมาธิปกติจะชินบริกรรมว่าเข้า(ลมหายใจ)ออก(ลมหายใจออก) วันนี้เปลี่ยนเป็นคำว่า เป็น-สุข แต่ความรู้สึกจับที่ปลายจมูกหรือท้องไม่ชัด กลับไปเพ่งเกร็งๆแน่นๆที่ดั้งจมูก แต่ก้อรู้สึกปลอดโปร่ง

มีคำแนะนำอย่างไรบ้างคะ? ขอบพระคุณค่ะ

 

ทำสมาธิ จิตเป็นสมาธิ อาการทางกายอย่าไปสนใจ

เดี่ยวก็ตรงโน้นนี้ นี่โน่น เกิดยุบๆยับๆ ไปหมด รับรู้และปล่อยวาง

ทำความสงบของใจ ให้สงบจากนิวรณ์ห้า จนจิตลงสมาธิ

แล้วอาการทางกายพวกนี้ จะหายไป ถ้าจิตสงบลงไป จิตเป็นสมาธิ

 

เมื่อกี้นั่งสมาธิแล้วไม่มีอาการเกร็งๆจับที่ดี้งจมูก แต่มีคำอกุศลขึ้นมาแทรกกับคำบริกรรม(ขี้) คงต้องขอขมากรรมพระรัตนตรัยบ่อยๆ ..โดยรวมปลอดโปร่งดีค่ะ จับลมที่ปลายจมูก

 

อะไรที่สบายใจก็ทำไป เถิดครับ ปล่อยไป

พอเอาอยู่ ก็กลับ ไปจับลม เข้าออก ไหม่ได้ สบายๆ ชิวๆ

เวลามีเยอะ

 

จริตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ถนัดทางไหนก็ทำไปเถอะ ขอให้ทำอย่าหยุด เป้าหมายแค่จิตสงบไม่ฟุ้งออกไป วิชาสำนักไหนก็ไม่เหมาะกับเราถ้านั่งแล้วไม่สงบหรือฝืนมัน ธรรมะเป็นธรรมชาติถ้าคิดว่ายากก็ยาก ง่ายก็ง่าย บางครั้งการรู้มากทำให้เข้าถึงช้าไป ขอให้ก้าวหน้าครับ

 

บริกรรม"เข้า-ออก" จิตก็สงบดีอยู่แล้ว ควรแค่"เข้า" หรือ แค่"ออก"
จะดีมากกว่าจะไปบริกรรมใหม่ว่า"เป็น-สุข"
เพราะ???
เพราะจิตต้องทำงานแปลอีกชั้น
นี่เข้า-"เป็น" นี่ออก-"สุข"
ทางที่ดีที่สุด ไม่บริกรรมอะไร แค่... มีสติ-พิจารณา-แล้วปล่อยวาง

 

ให้ท่าน นั่งให้สบาย ๆ จัดท่านั่งสบาย ๆ
เมื่อลมเกิดตีบตันเดินไม่สะดวก ก็ให้ปรับ
ลมให้เป็นที่เบาสบาย เพื่อให้ลมหายใจ
เดินได้สะดวกขึ้น ทางเดินของลมไม่หัก
ไม่ตีบตัน นั่งไปปรับลมให้โล่งโปร่งเบาสบาย
การเจริญอานาปานนั้น สำคัญอยู่ที่การ
มีสติจดจ่ออยู่กับ ลมหายใจเข้าลมหายใจออก
เมื่อลมกลมกลืนกันแล้ว ท่านจะรู้สึกอึดอัด
เหมือนคนไม่หายใจ ท่านไม่ต้องตกใจลมมัน
ละเอียดแล้ว ให้อยู่กับตัวรู้ อย่าไปสนใจกับ
คำบริกรรมกับลมที่หายไป ดูจิตอย่างเดียว
แล้วโน้มไปใน ความเป็นของไม่เที่ยง
เกิดขึ้น ทรงอยู่ชั่วขณะหนึ่ง แล้วก็ดับสลายไป
เป็นของธรรมดา

 

ทำสมาธิจับลมหายใจไม่ต้องมีความรู้สึกแข็งๆเกร็งๆแน่นๆเพื่ออยากจะจับลมให้ชัดตั้งแต่ต้น และไม่ต้องดัดแปลงลมหายใจให้เสมอกันไม่ว่าเข้าออกลมจะยาวหรือสั้น

ลมหายใจเป็นสิ่งที่เป็นธรรมชาติ เมื่อยังมีชีวิตอยู่ร่างกายจะหายใจเข้าหายใจออกอยู่เป็นปกติอยู่แล้วเพียงแต่เราต้องใช้ความรู้สึก รู้ ลมที่กระทบหรือตามลมตลอดทั้งสาย วันนี้ข้าพเจ้าหายใจเข้า รู้ ลมชัดที่ท้อง หายใจออก รู้ ลมชัดที่ปลายจมูก

ใช่หรือมิใช่?

 

ข้าพเจ้าถนัดใช้ความรู้สึกจับลมโดยไม่ต้องมีคำบริกรรม โดยส่วนตัวจะใช้คำว่าสังเกตลม ว่าเรารู้ลมจับลมได้ชัดตรงจุดไหน แต่เมื่อก่อนจะจับลมชัดได้ตลอดสาย(หลายปีก่อนนะ)

ได้รับคำแนะนำจากครูบาอาจารย์แล้ว ว่าให้ทำแค่ฌานต้น ขณิกสมาธิ และพิจารณาอสุภะ

ตอนนี้จิตยังไม่ถึงฌานต้น เพราะที่ผ่านมา จับลมด้วยอาการเกร็งๆไม่เป็นธรรมชาติมาตลอด

 

ลมหายใจ จะมีตามธรรมชาติ

แต่เปนธรรมชาคิ อัน เกิดจากวิบาก

วิบากที่ให้ผล. ต่อจิต. จิตจึงแปรปรวนไปตามวิบาก

การพยายมภาวนาไปดัดแปลงจิต. ปลิดลมหายใจ ด้วยการบังคับลม
หายใจบ้าง ด้วยการภาวจนจิตเปนฌาณ๔ ลมหายใจหายไป

ก้จะเกิดการเหนผิด. ที่เข้าใจว่าตน ระงับวิบากได้ อยุ่เหนือกฏแห่งกรรม

นักภาวนาหลายคน จึง พยายามสร้างสภาวะ ลมหาย. ชนิดต่างๆ
เพื่อให้ตนได้อุปโลค อุปทาน. ว่า อยุ่เหนือกรรม เหนือโลก
เหนือวัฏสงสาร

โดยเอาความคิดทับ การเหนตามความเปนจริงคือ. เดี๋ยวก้ต้องหายใจ

ต่อให้เข้าสมาบัติ ภายใน7วัน. ก้ต้องออกจากสมาบัติ

เพราะอะไร

เพราะห้าม. วิบาก. ไม่ให้ส่งผลต่อจิต. ไม่ได้ ยังไงก้ต้องออกมาหายใจ

ตราบใดที่ กรรมยังให้วิบาก ให้กลายเปนสัตว์ที่ต้องมีลมหายใจ
จนกว่าจะเปนโรค เปนพยาธิ ชรา. มรณะ ไปตาม วิบาก

อยุ่ไปใช้เวร. อยุ่ไปใช้กรรม. คนขาดการสดับธรรมย่อมไม่รุ้ การตามรุ้ตามดุ
ไปตามความเปนจริง ได้แต่สร้างทิฏฐิ62. ความเหนผิด 62 อย่าง

เพื่อกระตุ้น ปั่นตัณหา. เอามาทับการภาวนา

ซึ่งทิฏฐิ62. ห้ามไม่ให้เกิดที่จิตไม่ได้ เพราะเปนวิบากอีกชนิดหนึ่ง

ดังนั้น. การตามเหน. สัญญาไปหมายรุ้ลมหายใจ
ตามเหนสัญญาหมายรุ้ตามทิฏฐิ62. เกิด แล้วก้ดับ
รุ้เท่า เอาทัน มีสติ มีวิหารธรรม. ก้จะเหนการพ้น. วิเศษ
ที่อยุ่กับลมหายใจ อยุ่กับความคิด. แต่พ้น. และพราก
ออกจากความยินดียินร้ายในกาลก่อนๆ(วิบาก)เสียได้

ละวางจิตที่ย่อมแปรปรวนตามวัฏจักร กฏแห่งกรรม. ปฏิจสมุปบาทธรรม
แจ้งอริยสัจจ. สลัดคืนจิตไม่เหลือ. มีสัมปชัญญะมีสติ เหนนิโรธน เจริญมรรค

 

ขันธ์5. นั้น มีความไม่เที่ยง แปรปรวนไปตลอดเวลา. ห้ามไม่ได้

การภาวนา. ไม่ใช้ไปสร้าง. มโนสัญเจตนา. มาปิดบัง. การเหนตามความเปนจริงเหล่านั้น


การภาวนา ต่อให้ดีแค่ไหน. สมาธิแนบแน่นแค่ไหน. ยังไง. ก้ต้องสลายหายไป

สมาบัติสัญญาเวทยิตนิโรธน. เอง. ใครทำได้ ยังไงก้ต้องออกจากสมาบัติ
มาหา. อาหาร. กิน ด้วยอาการของโรคหิว

ดังนั้น. เวลาที่ จิตไม่สามารถจับลมได้ตลอด. ก้ กำหนดเหน สัญญาขันธ์ แสดง
ความไม่เที่ยง. ฉลาดในการภาวนา ตามเหนสัญญากองเดียว. ไม่เที่ยงไปเลย

ภาวนาให้มากๆ. จนกว่าจิตจะ ละวางความเหนผิด สัตว์มีสัญญา ปั่นปิติ สำคัญ
ว่าโลกเที่ยง. จิตเที่ยง ไปเนืองๆ

ธรรมมะ. ไม่เคยแสดงธรรมผิด. ขวางโลก. ทำร้ายโลก. ทำร้ายใคร

โลกเท่านั้นที่ สำคัญว่า. ธรรมของพระสอนผิด

 

ผู้รู้ "ผู้ตื่น" ผู้เบิกบาน
ปล.โพสต์ผิด กรรม จะโพสต์ห้องที่เกี่ยวกับการไม่นอน

 

อาจเกิดเพราะตั้งใจมาก จนเหมือนบังคับร่างกายให้หายใจตามจังหวะที่คิด

เบื้องต้นควรผ่อนคลาย แล้วตามรู้ลม ตามที่ร่างกายหายใจเองจริงๆ

ควรทำช่วงเวลาว่าง เป็นพักๆ จะเริ่มแยกความแตกต่างได้มากขึ้นเรื่อยๆ

ว่าแบบไหนบังคับ แบบไหนตามดู

เวลาที่เราหายใจ จะมีช่วงที่หยุด ระหว่างช่วงเปลี่ยนลมหายใจ เข้า ออก ด้วย

 

มาพิจารณา ความก้าวหน้าของ จิตภาวนา กัน


เมื่อเราตั้งจิต ตั้งใจ สนใจ เลื่อมใสธรรมของ พระผู้มีพระภาค

ทนต่อการพิสูจน์ธรรม เพียรส่งตนเพียรเผา ( พยายามใฝ่ชำระกิเลส เพื่อน้อมไปใน ธรรมของอริยะ )

ธรรมของพระพุทธองค์ เป็น ของคนรู้เร็ว มีปัญญาไม่ทราม ฯ

พอเราตั้งจิต ตั้งใจ ให้ตรง แล้วภาวนา การเปลี่ยนแปลงของจิต จะต้องเกิด
ขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่กระนั้น ก็ต้องอาศัย การ กางแผนที่ เพื่อให้จิตใจ
ของนักภาวนา สมาทานสิกขา ด้วยความ อาจหาญ ร่าเริง เฉพาะบุคคล
ด้วย ปัสสัทธิ(นิรามิส ไม่มีอามิสจากการปั่น ปิติ เป็นหัวใจ การภาวนา เรียกว่า โพชฌงค์7 )

มาดูกันว่า ความก้าวหน้าของจิต พิจารณาอะไร

จะพามาดู นิวรณ์5

ซึ่งจะเริ่มจาก " กามฉันทะ " ตามมาด้วย "พยาบาท" แล้ว ต่อด้วย "ถีนมิททะ"

กล่าวแค่สามตัวนี้ก่อน

แล้ว ลองทบทวนจิต การวิวัฏ ปฏิวัติของจิต ว่า จริงไหมที่

กำหนดสนามรบ ปรารภ ถอดถอน " กามฉันทะ "

เมื่อ " กามฉันทะ " ถูกนำส่ง เพียรเผา(การยึดว่าตนมี ตนเป็น) ขั้นความ
ก้าวหน้าของ ด่าน หรือ สนามรบต่อไป คือ " พยาบาท "

เมื่อละการ "พยาบาท" ใส่ใจฟังธรรมให้ดีๆ ตั้งจิตให้ตรง จนพยาบาท
มันอ่อนกำลังลง เล่นงานจิตไม่ได้ แม่ไม้มวยกิเลสตัวต่อไปคือ ถีนมิททะ

การรบกับ การติดนอน สำคัญว่า ตนเป็นมนุษย์ เป็นสัตว์โลก ต้อง นอน

นี่ถ้า รบกับ "การติดนอน" (ความพอใจในการ ถ้อถอยกำลัง ไม่เพียรเจริญ
สติแหวก สาสวะ ภวสวะ อนุสัยตามนอน ) ได้ สนามรบต่อไปคือ "การฝุ้งธรรม"



ตรงการ ฝุ้งธรรมนี้ ก็เหมือน คนที่ ขยัน อดหลับ อดนอน ไม่ท้อถอยในการ
พิจารณา สัพสังขาร .....

ร้อยละร้อย มนุษย์ ที่ขาดการสดับ ตั้งจิตไม่ตรงพอในการ ปรารภนิพพาน จิต
จะแฉลบไปตั้งตนเป็น " เจ้าสำนัก "

ไปสร้าง พลังจักรวาลบ้าง พลังแสงทิพย์บ้าง พลังปิติ5บ้าง ฯลลลลฯฯฯฯฯ โดยลืมไปว่า

การฝุ้งซ่าน ฝุ้งธรรม เป็น นิวรณ์ สิ่งขวางกั้นนิพพาน อย่างหนึ่ง

พอลืมกำหนดรู้ ความเป็นสิ่งขวางกั้นนิพพาน ตรงนี้ จะเริ่ม "ด่าพระ"

ดังนั้น ต้องพิจารณาให้ดีๆ เวลาไป ชนสนามรบนี้ จิตมันจะแฉลบไป
มีคำ ด่าพระ ด่าเจ้า ดังขึ้น ....สลับกับ เอาความรู้ เอาการรู้ธรรม การแตก
ฉานในธรรม ในโลก มาหลอกล่อ ให้สำคัญตนว่า ตนบรรลุธรรม

สิ่งที่ต้องทำ ต้องรบ ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ ดูมันผ่านมาผ่านไป อย่าไป
ทำกรรมฐานอะไรเพื่อ ขอขมากรรม สวดอิติปิโส เพื่อ ขอขมารัตนไตร

ถ้าไปทำอยู่อย่างนั้น จะถูกหลอกให้ติด สนามรบ " อุธธัจจะ " จิตเคลื่อน
ไป พึ่งกถา ไสยศาตร์ ศาสตร์ความรู้แบบโลกๆ เอามาแก้จิต เพื่อนิพพาน
ซึ่งก็คือ โดนหลอก ให้ติดตาย

ต้องมี ขันติ เป็น บรมธรรม เป็นอุปการะธรรมให้มากๆ ซึ่งจะได้จาก มาก
หรือน้อย ขึ้นกับ การ "ละกายเนื้อ" ที่มันชอบ "ติดนอน" โดยมี จิตที่
วิวัฏ วุฏฐานจาก "กามฉันทะ" เป็นทุน

พูดง่ายๆ จิตที่ละกามฉันทะ ได้จะเป็น จิตที่เสพซ่องปฐมฌาณ เนืองๆ
ซึ่ง ปฐมฌาณ นี่แหละ เป็นเครื่องนำออกจากการ "ติดนอน" ด้วย

เมื่อ สามารถยกจิต รบกับ "การฝุ้งธรรม" การรุ้รอบโลกแบบชิงสุกก่อนห่าม ได้

สนามรบต่อไปคือ ความลังเลว่า นิพพาน มีจริงหรือ จะไม่คณามือ ผู้ปรารภความเพียร

มาถึงตรงนี้ได้ อย่าว่าแต่ ก่อนนอน จิตมันจะหางาน สมถะ วิปัสสนา มาทำให้
จิตเกิดน้ำหนักแสดงความเป็น อนัตตาของจิต มันบริกรรมการภาวนาด้วยตัวมันเอง
แล้ว จะเดิน จะยืน จะนั่ง จะดื่ม ทำ พูด คิด เข้าห้องน้ำถ่ายทุกข์หนัก ทุกข์เบา
จิตจะไม่ยอม ว่างเว้าจากการภาวนาเจริญ สติปัฏฐานอีก จนกว่า จิตมันต้องการ
แสดง ความเป็นอนัตตาของจิต ให้นักภาวนาเห็นชัดๆ มันก็จะ เสื่อม เหมือนคน
ภาวนาไม่เป็นให้ดู

ถึงเวลานั้น อย่าลืม กำหนดรู้ ความลังเลสงสัยนิพพาน มีจริงหรือ !? ให้แม่นๆ

พอรู้ว่า นิวรณ์ธรรม ถูกขัดเกลาด้วย ปฏิปทาอย่างนี้ๆ การฟังธรรมจากผู้อื่น
อีกจะหมดความจำเป็นลง เพราะ พึ่งธรรมที่เป็นทางสายกลาง ได้ด้วยปัญญาอันยิ่ง
ที่ตน อบรมจิต ไว้ดีแล้ว ได้

 

ถ้าสังขารไม่เที่ยง(ยังไงมันก็ไม่เที่ยง) เป็นโรคเอจด์
สัญญาไม่เที่ยง เป็นโรคเกี่ยวกับสมอง
เวทนาไม่เที่ยง เป็นโรคเกี่ยวกับระบบประสาท
รูปนามไม่เที่ยง เป็นโรคเกี่ยวกับผิวหนังกล้ามเนื้อ
จะนั่งยาก
อย่าไปกินกาแฟ หรือเหล้า
รักษาอาการตามขันธ์ ต้องให้ขันธ์ปกติ

 

เข้าใจละว่าทำไมคุณนพต้องฟ้องร้องคุณนิวรณ์หรือเอกวีร์ ...

 

ลองไป กระซิบถาม เขาใหม่สิ ว่า ยังจ้องจะ ฟ้องร้อง อีกหรือเปล่า

หรือว่า จะหันมา ขอบใจ ที่ทำให้ หันมาใส่ใจธรรม กรรมฐาน ตามกาล

 

ลูกผู้ชายวัดบารมีกัน ผู้หญิงไม่ควรเข้าไปยุ่ง

 

ไปโน้น....... วัดบารมงบารมี อะไร ละฮับ

เขาเรียกว่า เมื่อมารนิวรณ์มี บารมีของเขาก็เกิด

เห็นผมเลว ชาติจั่วอีกนานแสนนาน นะถูกแล้ว

 

ถ้ารู้ตัวเองว่ามีอะไรไม่ดี ก้อควรปรับปรุงตัวเองค่ะ ไม่ควรเหยียบย่ำตัวเอง แม้ว่าจะเป็นการพูดเล่นก้อตาม