นั่งสมาธิแล้วตัวสั่น

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ได้นั่งสมาธิตอนเช้า พอนั่งได้นิ่งแล้วมีแสงสว่างนวลนาน ก็ภาวนาต่อไปเรื่อย ๆ สักครู่หนึ่งก็รู้สึกตัวเองสั่นไปทั้งตัวโดยควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเอง ไม่ได้ตื่นกลัวแต่รู้สึกปลื้มปิติ ควบคุมตัวเองไม่ได้ ปล่อยไปเรื่อย ๆ และขอให้หลวงปู่ช่วยแนะนำลูกด้วย สักครู่ก็ออกมาเอง ออกจากสมาธิก็ร้องไห้ตลอดไม่รู้น้ำตามาจากไหน

อยากขอคำแนะนำว่าเกิดอะไรขึ้นค่ะ ไม่เคยเป็นเช่นนี้เลย

 

ที่ตัวสั่นน้ำตาไหลเป็นอาการนึงของปีติครับ
ก่อนน้ำตาจะไหลจำได้มั้ยครับว่าพิจารณาอะไรอยู่
เพราะก่อนน้ำตาจะไหลต้องเกิดการพิจารณาแน่นอน
แล้วน้ำสิ่งนั้นมาเป็นอารมณ์ในการพิจารณาในระหว่างวันได้ครับ
แล้วนั่งคราวหน้าก็หยิบมาพิจารณาต่อได้อีกครับ

 

เอาใหม่ๆ

ต้อง รำพึงให้มั่นคง หนักแน่นว่า จะไม่ส่งจิตออกนอก
เราจักเปลื้องจิต กำหนดรู้ลมหายใจเข้า
เราจักเปลื้องจิต กำหนดรู้ลมหายใจออก

ถ้า ส่งจิตออกนอก ไปรำพึงว่า ปู่เจ้าขา แม่เจ้าขา พ่อเจ้าขา นี่ จิตมันเคลื่อน
ออกจากสมาธิ ตกจากรัตนบัลลังก์ดังแอ๊ก !!

ทำให้ สภาวะธรรมที่ควรกำหนดรู้ยิ่ง ด้วยปัญญาเฉพาะตัวของตน มันคลาด

เหมือนวัวเดินออกจากคอก พอเห็นประตู เกิดปิติ ดีใจ ที่ได้สัมผัส รสแห่งจิตอิสระ
แหม....วิ่งไปปู้น ไปหาปู่ หาพ่อ หาแม่ ลืม หญ้าปากคอก ที่ควรกำหนดรู้
เข้ามา

หากกำหนดรู้เข้ามาได้ ไม่วิ่งเตลิดออกไป จะเห็นเลย

ปิติ จิตมันไปสัมผัส ความอิสระ ได้ประจักษ์ในธรรม บางประการ

ทีนี้ เวลาภาวนา อย่าให้จิตส่งออก

ถ้าจิตไม่ส่งออก จะค่อยๆเห็น ความดับไปของ อาการปิติ อาการกุศล

พอเห็นว่า เอ้ย แม้แต่กุศลชั้นเลิศ ยังเป็น สิ่งเกิด แล้วก็ดับ

คุณของมัน ทำให้เหมือนแหวก กรงขัง แหวกออกจาก ม่าน บางอย่างที่มองเห็นได้ยาก
แต่ก็มองเห็นได้หากเพียรพยายาม

โทษของมันคือ มันก็ของชั่วคราว แหวกแล้วก็กลับมาเป็นอย่างเดิม คือ ปิติดับไป

หากปิติไม่ดับ ปิติเป็นรสอร่อย มันจะแล่นไป สุข ไปอุเบกขา

แต่ถ้าปิติดับ(จริงๆมันยิ่งเกิด) ปิตินั้นจะไม่มีรสอร่อย เป็นเพียง สิ่งเกิด ดับ ยุ๊บยั๊บ
จนธาตุขันธ์มันรับไม่ไหว มันล้นออกมาเป็น สรรพอาการ บางคนน้ำตา บางคนตัวลอย
แต่ถ้า ปิติดับ ไม่มีรสหวือหวา จะเกิด ปัสสัทธิ ความรำงับ แล้วไป อุเบกขา

นี่เราจะเสพจิตที่เลื่อนจาก ทุตยฌาณ ตติยฌาณ จตุฌาณ โดยไม่ติดข้อง ไม่เกิดอุปทานแทรก
เพราะไม่ส่งจิตออกนอก

พอเห็นได้แบบนี้ จะไม่ถามใครเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

จะรู้ด้วยตัวเองเลยว่า " สรรพเพ ธรรมา อนัตตา " ธรรมทั้งหลายไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน
เป็นเพียง สิ่งที่ไหลไปตาม เหตุปัจจัย มีเหตุก็เกิด หมดเหตุก็ดับ รักษาไว้ไม่ได้

แต่.........

ผู้ชำนาญ จะยกขึ้นเห็นความเกิด ความดับ ให้ยิ่งๆ ขึ้นไปได้ บางคนกำหนดรู้
จตุถฌาณดับ ก็เลื่อนอรูปฌาณ บางคนไม่จำเป็น เห็นแค่นี้ ก็แทงตลอดใน
กุศลธรรมที่เลิศ ว่าเกิดดับ ไม่ต่างจาก อกุศล หรือ อัพยากตาธรรมอื่น

เกิดการ แจ้งซึ่ง อริยสัจจ ไม่ติดไม่ข้อง สิ่งวิจิตรของจิต ที่เรียกว่า โลกียะ ของโลกๆ
ของชาวบ้าน ไม่ต้องถามใคร รู้หนทางตรัสรู้ชอบด้วยตัวเองเป็น


แต่ถ้า แล่นออกไปข้างนอก ไปหาปู่ ไปหาตา เกิดไปเจอของปลอม ก็หลอก ตะปป
เอาเป็น ลูกไล่ ลุกเลี้ยง สร้างเสริมอุปทานสร้างโน้น สร้างนี่ คลุกกับโลก ข้องกับโลก
หาทางออกไม่เป็น



เสียของ

 

ปิติเฉยๆ ไม่มีอะไร ไม่ต้องไปสนใจ

 

ขอบพระคุณทุกท่านค่ะ สำหรับคำแนะนำ ดิฉันจะนำไปพิจารณาและปฏิบัติค่ะ

 

เป็นปีติครับ คราวหน้าถ้าเป็นอีกก็ปล่อยให้ร้องไห้ให้เต็มที่ไปเลย บางคนเป็นชั่วโมง บางคนเป็นวัน เมื่อถึงที่สุดแล้วมันจะหายเอง หลังจากนั้นเราก็จะผ่านจุดนี้แล้วเข้าสู่ฌานได้

 

ธรรมมะเปิดโลก วัดเขาสมโภชน์