อยากทำบุญอุทิศให้ผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว

ต้องทำอย่างไรครับ

 

เขียนชื่อผู้ล่วงลับหรือไม่

 

กระผมผู้ใช้นามปากกา “คนธรรมดา” ผู้ซึ่งนำประสบการณ์วิญญาณ และการอุทิศบุญของตัวผมเอง และกลุ่มญาติธรรมของผมนำมาเปิดเผยให้บุคคลที่สนใจได้ลองศึกษาดู จุดประสงค์ก็เพื่อเผยแพร่วิธีการอุทิศบุญ และความลี้ลับที่มนุษย์ไม่รู้และอยากจะรู้ในโลกวิญญาณ ให้ได้ทราบกันโดยเฉพาะการอุทิศบุญเพื่อแก้กรรมของตนเอง ซึ่งมีทั้งความเจ็บป่วย อุปสรรคในการดำรงชีวิต ปัญหาส่วนตัวของแต่ละคน ซึ่งมากมายเหลือคณานับ ตนต้องเป็นที่พึ่งแห่งตน เมื่อเรียนรู้แล้ว จงนำวิธีการอุทิศบุญไปแก้ปัญหาให้กับตัวเอง ผู้อื่นที่ไม่ใช่คู่เวร จะไปแก้กรรมให้กับคนอื่นนั้นได้ผลน้อย เพราะไม่ใช่คู่แค้นกัน การที่ผู้มีทุกข์พยายามหาที่พึ่งจากผู้ทรงญาณ ทรงฤทธิ์ทั้งหลายนั้น ท่านเหล่านั้นชี้นำวิธีแก้ปัญหาให้ได้ถ้าเขามีความสามารถ แต่ผู้แก้ปัญหาตัวจริงนั้นคือ ตัวของเราเอง ในโลกวิญญาณสิ่งที่มีค่ามากก็คือบุญจาก ทาน ศีล ภาวนา เมื่อเราสร้างบุญไว้มากมาย เราก็เบิกบุญนำมาอุทิศให้วิญญาณของนายเวรที่มากระทำเรา พร้อมขอโทษ ขออภัย ไปจนกว่าจะเกิดอโหสิกรรม อย่าถามว่าจะอโหสิกรรมเมื่อไร อยู่ที่แรงแค้นของนายเวรไม่ใช่เรา ตัวเราเองมีหน้าที่เพียงใช้หนี้กรรมด้วยการอุทิศบุญ และขออโหสิกรรมไปเรื่อยๆ แต่ถ้าทุกข์มาก ก็ต้องยิ่งขยันทำมาก อย่าได้คิดไปหาผู้ทรงฤทธิ์ทรงอาคมขับไล่เขา ความทุกข์ของคนนั้นจะหมดไปชั่วขณะจากฤทธิ์ที่ขับไล่ แต่เมื่อหมดฤทธิ์ของพลังจิตอาคมนั้น นายเวรเจ้าเดิมจะกลับมาเล่นงานใหม่ด้วยแรงแค้นเพิ่มทวีคูณ วิธีแก้กรรมแบบที่ผมเขียนเป็นบทความนี้ เป็นการแก้กรรมแบบสิ้นสุด คืออโหสิกรรมอย่างสันติที่สุดแล้ว ใช้ได้
กับทุกคน และทุกวิบากกรรม ไม่ว่าทำแท้ง ฆ่าคน ฆ่าสัตว์ หรือวิบากกรรมที่สร้างไว้ในอดีตชาติ

การแก้กรรมไม่ได้แปลว่าหมดกรรม เพราะนายเวรที่มีแค้นติดตามเรานั้นทุกคนมีมากมายมหาศาล แก้รายนี้อโหสิกรรมไป นายเวรรายต่อไปก็เข้ามาแทนที่ จนหมดชีวิตเราก็ยังไม่หมดนายเวร ผู้ที่ยังแค้นอยู่ก็จะตามไปเป็นนายเวรเราในชาติต่อไปถ้าเรามาเกิดที่โลกมนุษย์อีก และอีกเรื่องคือถึงแม้นายเวรของเราเขาได้รับบุญจนพอใจอโหสิกรรม แต่โทษที่นรกของผู้ก่อกรรมก็ยังมีอยู่ รอลงโทษเรา เพียงแต่เบาบางลงเท่านั้น





ดังนั้นการที่เราจะไปให้ใครเปิดกรรม ดูกรรมของเราก็คงดูได้เฉพาะกรรมปัจจุบันที่มีนายเวรมาถึงตัว แล้วเมื่อแก้จนจบกรรมกับนายเวรรายนี้แล้ว นายเวรอีกจำนวนไม่รู้จบของเราใครจะมานั่งเปิดกรรมให้ล่ะครับ ดังนั้นวิธีช่วยตัวเองของทุกคนก็คือ การอุทิศบุญให้นายเวรที่มาถึงตัวทุกวันนั่นแหละ ของใครของมันทำเอาเอง
ปกติผมไม่เคยเปิดเว็บไซต์ของพุทธามหาเวทเลย คือไม่ค่อยได้ดูอินเตอร์เน็ต ไม่เก่งคอมพิวเตอร์ ที่ส่งข้อความนี่ก็วานคนรู้จักช่วยลงให้ ผมเองทำไม่เป็นหรอก เป็นเพียงแค่เปิดอ่านดู จะพิมพ์แต่ละทีหาตัวอักษรที่ละตัวทีละแถว พิมพ์หนึ่งบรรทัดคงใช้เวลาสิบนาทีจึงจะเสร็จ ก็อายุเริ่มแก่แล้วนี่ครับ ห้าสิบเอ็ดปีแล้ว วันที่ 2 มิถุนายน 2554 ลองเปิดอินเตอร์เน็ตที่ทำงานดู เว็บไซต์พุทธามหาเวท เลยพบข้อความว่ามีผู้กล่าวถึงอยู่ เหมือนกับคนธรรมดานี่คงคงจะลึกลับมากจริงนะ ผมไม่ใช่คนลึกลับหรอกครับ แต่เจียมตัว รู้ความสามารถของตัวเองดี จึงไม่เผยตัวเข้าไปรับงานที่ช่วยเหลือผู้มีความทุกข์ บางอย่างเราอาจช่วยแนะนำเขาได้ บางอย่างอาจจะพบกับสายวิชาอาคมที่กระทำกันด้วยพลังจิต หรือด้วยการส่งวิญญาณมาทำร้าย กว่าจะจบเรื่องเล่นเอาเหนื่อย ผมเดินสายบุญจึงมีความรู้ในการตั้งรับเท่านั้น ไม่มีความรู้ในเชิงรุกที่จะไปกระทำอะไรตอบโต้ วิธีการอธิษฐานบุญเพื่อใช้งานในการแก้ปัญหาต่าง ๆ และการขอบารมีจากพระพุทธองค์ จากเทพ ผมเองก็เขียนบอกเล่าให้ทุกคนได้อ่านไม่ได้ปิดบังอะไร ไม่มีคาถาอาคมทั้งสิ้น บทความผมทั้งเล่มมีคนอยากอ่าน พอดีช่วงเดือนเมษายนวานเด็กเขาพิมพ์ลงคอมพิวเตอร์เสร็จ ตรวจทานแล้วเลยเอาไปใส่ไว้ในเว็บบอร์ด ใครอยากได้ก็เอาไปเป็นธรรมทาน แถมมีเล่มเล็กที่ผมเขียนแจกในงานศพแม่ผมให้ไปอีก ใครอยากเอาไปแจกงานศพก็เอาไปได้เลยอนุญาต





ทำไมผมไม่เปิดเผยที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ ให้คนติดต่อได้เหรอครับ ก็ผมยังไม่เก่งพอ เคยช่วยเหลือคนที่ถูกกระทำจากไสยเวทย์กว่าจะจบเรื่องเล่นเอาเหนื่อย เบื้องบนท่านที่ช่วยผม ท่านเตือนเลยงานแบบนี้ไม่ใช่หน้าที่ของเธอ อย่าทำ หน้าที่ของเธอ คือเผยแพร่ประสบการณ์การอุทิศบุญ ยืนยันเรื่องผลของบุญบาป บอกกล่าวเรื่องโลกนรกสวรรค์ และช่วยเหลือวิญญาณที่ลำบาก เท่านั้น เรื่องอื่นไม่ใช่หน้าที่เธออย่ายุ่ง
ความสามารถที่ผมมี คืออุทิศบุญเป็น ขอบารมีพระพุทธองค์ลงมาช่วยในสิ่งที่สมควรได้ (คนอื่นก็ทำได้) ขอบารมีเทพผู้ทรงฤทธิ์ทั้งหลายให้ช่วยในสิ่งที่สมควรได้ ติดต่อวิญญาณด้วยการสื่อจิต หรือมโนมยิทธิ แล้วแต่เหตุการณ์ ด้วยผู้ทรงญาณที่อยู่กับผม เห็นไหมผมเป็นเพียงแค่นี้แหละ จะไปช่วยใครด้วยพลังจิต พลังกสิณ หรืออาคม ผมไม่มีเลย แล้วจะให้ผมเปิดตัวทำไม ทั้งผมทำงานราชการ ต้องอยู่ที่ทำงานทั้งวันจะให้รับแขกเปิดสำนักได้อย่างไงล่ะครับ

ดังนั้นอย่าหาตัวผมเลย ไปหาผู้ที่เก่งกว่าผมเถิด ผมรู้ความสามารถของตัวเองดี จึงใช้นามปากกาว่า “คนธรรมดา” ไงล่ะครับ เอาเป็นว่าถ้าผมเขียนประสบการณ์ภาคสองจบเมื่อไร ผมจะนำมาลงในเว็บไซต์ให้อ่านเป็นธรรมทาน แต่คงนานหน่อยนะครับ เนื่องจากเวลาว่างมีน้อย ติดภาระงานประจำ และพ่อที่ชราภาพช่วยตัวเองไม่ได้อยู่ เลยเขียนได้ทีละหน้าสองหน้า ต้องรอหน่อย อีกอย่างพิมพ์ไม่เป็น พอเขียนเสร็จต้องหาวานคนช่วยพิมพ์ลงคอมพิวเตอร์อีก ประสบการณ์น่ะมีเพียบ ไม่อยากเจอผีนักหรอก แต่เขามาให้ช่วยประจำ วิญญาณลำบากมีกว่ามนุษย์มากมายนัก แค่นี้งานผมก็ล้นมือแล้ว กว่าจะได้นอนแต่ละคืนเกือบเที่ยงคืนทุกคืน เหนื่อยครับ มีผีมาหาทุกวัน มันสนุกที่ไหนล่ะครับ

ท้ายนี้หวังว่าผู้อ่านทุกท่านคงจะพอเข้าใจกระผมคนธรรมดานะครับ ไม่ได้หยิ่ง ไม่ได้เล่นตัว ไม่ได้ลึกลับ แต่รู้ความสามารถของตัวเองดีว่ามีแค่ไหน จึงเจียมตัว ไม่ขอเปิดเผยตัวเองครับ สวัสดี

 

ไปวัดทำบุญ หรือ ทาน ศีล ภาวนา ก็ได้ นั่งสมาธิก็ได้

แล้วก็ อุทิศบุญกุศลให้กับผู้ที่ล่วงลับ ครับ

 

พระพุทธเจ้าสอนว่า ให้ทำสมาธิ ให้จิตปราศจากนิวรณ์ 5 แล้ว แผ่เมตตาไปในทุกทิศ ดุจ ผู้เป่าสังข์

 

ประสบการณ์การวิญญาณและการอุทิศบุญ ของ คนธรรมดา และ มารน้อย ในเฟส ในยูทูบ
ลองเข้าไปฟัง ไปอ่านดู เขามีประสบการณ์ดี แส