เจ้านายรวย ทำไมถึงเขี่ยคนเก่าอย่างไร้ค่า

ผมเองก็ย้ายที่ทำงานมาหลายที่เหมือนกัน แต่ทุกครั้งที่เจอบริษัทในรูปแบบค้าขายจัดจำหน่ายทีไร มีเซลล์จำนวนมากมาย บางคนแก่อายุมาก ทำไมเขาถึงไม่เห็นใจ ทั้งที่กลุ่มคนบางคน เป็นผู้บุกเบิก อย่างเซลล์ คนนึง ที่ทำงานหาตลาด หาร้านค้า รุ่นบุกเบิกกับพ่อเขาตอนที่เขายังไม่เกิดด้วยซ้ำ แต่พอพ่อตาย ลูกมาคุมงานแทน ตอนแรก ๆ ก็อาศัยเซลล์คนนี้เป็นกำลังหลักไปก่อน แต่พอลงตัว กลับทำเหมือนเขาไม่มีค่าอะไร ตัดทีละอย่าง ไหนจะให้ถอนประกันสังคมออกมา โบนัส ไม่ขั้นให้ ไม่ให้เบิกเงิน แถมไม่ขึ้นเงินเดือนให้อีก เป็นการบีบให้ออกทางอ้อม เวลาสิ้นปีเบ็ดเสร็จมีกำไรหลายล้าน ทำไมคนพวกนี้ถึงนิสัยเป็นแบบนี้กันก็ไม่ทราบ พอรวยหน่อยตั้งตัวได้ ปีกเริ่มแข็ง ก็เขี่ยคนที่เขาทำให้บริษัทคุณมีกำไรแบบนี้ ไหนจะลูกค้า ไหนจะวิ่งตลาดให้ แต่ทำกับเขาไม่ใยดี พูดง่าย ๆ ก็คือลืมพระคุณก็ว่าได้หรือเปล่า ผมอะเห็นใจและสงสารเขาเหมือนกัน แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่คิดในใจ สักวันคงได้รับกรรม ที่ทำแบบนี้กับคนที่สร้างเงินให้คุณมีวันนี้ได้ .......

 

นั่นมันเป็นเรื่องของธุรกิจครับ นักธุรกิจจะมองเห็นเรื่องเงินเป็นเรื่องสำคัญ

ศีลธรรม เมตตาธรรมจะไม่แคร์ในสายตาเค้าเลย ไม่ต้องมองไกลอื่น

วงการพระเครื่องนี่แหละขนาดหากินกับศาสนา แต่กับเป็นสิ่งที่สกปรกที่สุด

ที่มาอยู่รวมกัน หลอกลวง โกหก เพื่อให้คนบูชาวัตถุมากกว่านึกถึงพระรัตนตรัย

 

โดยมากพอทำงานมาหลายปี เช่น สิบกว่าปีเงินเดือนจะสูงครับ
แล้วพอจะปรับเงินตามมาตรฐานรายปีแม้เปอเซนต์จะน้อย
แต่ยอดเพิ่มจากฐานก็ยังสูงอยู่ดี

ถ้ายิ่งแก่ยิ่งทำงานน้อยจะลำบากครับ
หลายคนทำงานเป็นแต่สิ่งง่ายๆ เช่นโทรประสานงาน
แต่พออายุมากทำมาหลายปี เด็กมาใหม่ก็ทำได้
ถ้าไม่ขยับลักษณะงานให้สูงขึ้นจะลำบากครับ

บางคนยังดียังปรับตัวรับฟัง
แต่บางคนมีนะครับที่ไม่ยอมปรับตัว แถมเอาแต่โม้เรื่องเก่าๆ
ที่ทำงานผมก็มี ผมยังเหนื่อยใจแทนเลย

ท่างที่ดีควรคิดว่าพนักงานแต่ละคน
ช่วยสร้างอะไรมาบ้างให้ตีเป็นคล้ายหุ้นส่วนละดีครับ
เพราะหุ้นส่วนแม้ไม่ต้องทำงาน ไม่มีเงินเดือน แต่ยังได้ปันผลรายปีอยู่ครับ
มากน้อยตามแต่สิ่งที่สร้างไว้

 

อีกนิดคือ หากกรณีของเซลล์ ผมว่าอยู่ที่ฐานลูกค้าในมือครับ

บางคนถ้าฐานลูกค้าในมือยังอยู่มาก แม้อยู่เฉยๆ ก็ยังได้เลยครับ

แต่ถ้าผ่านไปหลายปีฐานลูกค้าที่หามา ลดหายไปเรื่อยๆ จนหมด
แบบนี้ผมว่า พิจารณาทางเลือกไว้ก่อนก็ดีนะครับ