มีสมาธิมากไป หรือ ไม่มีสติ ถึงทำให้ตกใจง่าย

เจอเหมือนกันเลยแบบนี้ ถามใครก็ไม่ได้คำตอบ ต้องดูที่ว่าเราปฏิบัติมาแบบไหน แนวไหน และต้องให้ผู้ที่ปฎิบัติแนวนั้นแบบนั้นมาตอบครับถึงจะตรงเป้าหมาย เพราะผมก้เคยเจอแบบนี้ปัยหานี้เลยครับ

 

ผมปฏิบัติตามแนวสติปัฏฐานสี่ ครับ
ครูบาอาจารย์(พระสงฆ์สุปฏิปัณโณ)เก่งๆในประเทศไทยมีเยอะมากครับ ผมให้ความเคารพทุกองค์แม้ว่าแต่ละท่านอาจมีแนวปฏิบัติแตกต่างกันก็ไม่เป็นไร เพราะท้ายสุดมีเป้าหมายอย่างเดียวกันคือ นิพพาน
ซึ่งเราทุกคนถ้าคิดว่าเป็นลูกพระพุทธเจ้าเหมือนกันก็ไม่ควรมาทะเลาะขัดแย้งกันนะครับ

 

เข้าใจตรงกันนะ โอเคนะ

เคนะ ^^

 

แนะนำว่าไม่ต้องไปส่งจิตออกไปไหน

ให้อยู่กับคำบริกรรม จดจ่ออยู่กับคำบริกรรม อย่าเผลอ ส่งจิตออกนอกครับ

.

 

นิดเดียวครับ คุณtharathan นั้นสมาธิดีิ แต่ขาดตัว สัมปะชัญญะ(ความรู้ตัวทั่วพร้อม)เลยทำให้ตกใจง่ายครับ ลองฝึกในชีวิตประจำวันโดยคอยเอาจิตมารู้อยู่ที่กาย เช่น รู้ว่าตอนนี้ร่างกายนั่ง เดิน ยืน ให้รู้ทั่วหลวมๆ สบายๆ ไม่ต้องจดจ่อ แค่นี้ครับ

 

ขอบพระคุณทุกๆ ท่านมากนะคะ

หลังจากปฏิบัติตามคำแนะนำ ตอนนี้รู้สึกว่า จิตเริ่มมีสมาธิดีขึ้นกว่าเดิมแล้วค่ะ
พอนั่งทำสมาธิไปสักพัก รู้สึกว่ารอบข้างมันเงียบไปเอง
แต่ยังได้ยินเสียงอยู่ แต่มันเบากว่าเดิม และก็ลืมไปเลยว่าหายใจอยู่ค่ะ

 

น่าจะใช่ค่ะ ขนาดมีคนเดินมาข้างหลัง ทั้งๆ ที่เราก็เห็นแล้วว่าเค้ากำลังเดินมา
แต่พอเค้าเดินเข้ามาใกล้ แล้วเราหันไป ก็ยังตกใจเลยค่ะ มันเป็นเองโดยอัตโนมัติเลย
แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วค่ะ หลังจากปฏิบัติตามคำแนะนำที่หลายๆท่านให้ไว้ค่ะ

 

นับถือๆ มานะจริงจังและจริงใจ เอาใจช่วยให้ได้มีโอกาสได้ไปปฎิบัติแบบเต็มๆนะ สาธุ

 

ผมอ่านตอนแรก ก็คิดในใจว่า คุณเกิดความกลัวขึ้นมา
พออ่านหลัง ๆ ที่คุณบอกมาเองด้วยก็ทำให้ชัดเจน
ขออธิบายเหตุการณ์ต่าง ๆ ตามนนี้นะคับ

คุณยังมีความกลัวอยู่
อาจจะเคยสะสมความกลัวมา จนทำให้ลึก ๆ เหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
พอมีสมาธิมาก ๆ เจอเสียงอะไรนิดหน่อยเลยตกใจ

การสะสมความกลัวเช่น มีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้
เกี่ยวกับความมืด ที่มืด ๆ ความเงียบสงัด เสียงแปลก ๆ กลิ่นแปลก ๆ สัมผัสแปลก ๆ
อันเนื่องมาจากเราไม่รู้แน่ชัดว่ามันคืออะไรกันแน่

พอเจอบ่อย ๆ มันก็เลยเกิดความกลัวขึ้นมาเอง
เพราะไม่แน่ใจว่า สิ่งเหล่านี้จะให้ความปลอดภัยแก่ตัวเราไหม
จะเปฌนเรื่องดีหรือเรื่องร้าย
จะเป็นอันตรายหรือเปล่า
ซึ่งทั้งหมดนี้ก็แปลว่า เรายังรักในชีวิตเรานั้นเอง
(ยิ่งคนรักชีวิตตัวเองมากเท่าไร ยิ่งมีความกลัวมาก)

ซึ่งพอคุณแผ่เมตตา ก็รู้สึกดีขึ้นมาก
อันนั้นแน่นอน เพราะทุกครั้งที่เราแผ่เมตตา จิตเราก็เกิดความเมตตา
เพราะเราต้องการให้ผู้อื่นได้ดี

พอเราอยากให้ผู้อื่นได้ดี ความรักในตัวเราก็ลดลง
ความกังวล ความยึดมั่นถือมั่น ทั้งหลายในตัวเราก็ลดลง
เพราะเราอยากให้ผู้อื่นได้ดี จึงถือว่าเราเป็นการยื่นให้
ผู้ยื่นให้ ย่อมรู้สึกปลอดภัย
เพราะเราเริ่มรู้สึกปลอดภัย ความกลัวก็ลดลง
เพราะจริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้มีอะไร แต่เรากลัวไปเอง

ความกลัวจึงเกิดจากความไม่รู้ ที่เรียกว่าโมหะ
คือเราไม่รู้ว่าเราจะปลอดภัยหรือเปล่า อันตรายหรือเปล่า ฯลฯ สารพัดที่จิตจะปรุงแต่ง
บวกกับความรักในตัวเอง
เพราะฉะนั้นความกลัวจึงเกิดจากความรักด้วย

แต่พอเรามีเมตตามาก ๆ สิ่งเหล่านี้ก็หายไป
จิตมีเมตตา ความกลัวจึงหาย

เพราะฉะนั้นนี้คือที่มาของความกลัวและความสะดุ้งทั้งหลาย

 

ที่นี้ การเจริญเมตตาจึงเป็นเรื่องดี
แต่ผมขอแนะนำเพิ่มอีกอย่างซึ่งดีมาก
คือการที่ให้คุณคอยระลึกว่า จะอยู่ในศีล (ศีล 5) ให้ได้ตลอดชีวิต
และจะไม่ผิดศีล แม้จะถูกเอาก้อนหินร้อนเหมือนลาวายัดเข้าปาก
หรือแม้จะต้องตาย เมื่อแลกกับต้องผิดศีล
ก็ขออยู่ในศีลดีกว่า
(ให้ระลึกไว้แบบนี้ เฉยๆ แล้วก็ต้องปฏิบัติศีล จริง ๆ นะ)
ทำอยู่เรื่อยไป จนมันเริ่มจะคิดแบบนั้นจริง ๆ
เมือไรที่คุณคิดแบบนี้ได้จริง ๆ
ความกลัวทั้งหมดก็จะหายไปเลย

เพราะคุณไม่มีอะไรให้ต้องกลัวอีกแล้ว
เนื่องจากเราได้วางความยึดมั่นถือมั่นในความรักในตัวเราได้แล้ว

แต่ถ้ายังทำไม่ได้ถึงขนาดนั้น ก็ลองทำดู
แล้วก็ลองเทียบผลดูหลังจากปฏิบัติ กับก่อนปฏิบัติ ว่าจะต่างกันขนาดไหน

-ขออนุโมทนา-

 

พระอาจารย์กล่าวว่า "เวลาที่พวกเรารู้สึกตกใจนั้น มันเป็นการส่งจิตออกนอกแล้วสติมันดึงกลับเข้ามาอย่างรวดเร็ว เหมือนกับใจมันวูบออกไป
ถ้าเราปฏิบัติไปเรื่อย ๆ ถึงจุดหนึ่งแล้วจะเห็นได้เองว่า เวลาเจออะไรก็ไม่รู้สึกตกใจ ต่อให้สิ่งนั้นเกิดต่อหน้าแบบฉับพลันก็ตาม มันก็ยังนิ่งอยู่ได้"

สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ

 

ใจ ยังไม่มั่นคงต่อองค์ภาวนา ครับท่าน

ลองเฝ้ามองดูอารมณ์เขาเราเอง ว่า ระแวงอะไร

เช่น กลัวผี ก็ไปลองทำมรณานุสติ ดูครับ ยกตัวอย่างนี้เป็นต้น

หรือ ไปลองสังเกตุลมหายใจตัวเอง ก็ได้ครับ เวลาตกใจ หายใจแบบไหน อาณาปานุสติ จะบอกเลยว่าจริงแล้วเรายังไม่สงบจริงๆครับ



โมทนาครับ สาธุ

 

ลองเข้ามาอ่านคำแนะนำของพี่ๆหลายๆท่านดู มีประโยชน์มากๆเลยค่ะ รบกวนถามเพิ่มในกระทู้นี้เลยและกันนะคะ มีวันนึงหลังจากสวดมนตร์นั่งสมาธิและนอนภาวนา ตื่นเช้ามาทำงานปกติ ขณะกำลังคิดงานทำเอกสารต่างๆไปเรื่อยๆ อยู่ๆก็แปลกใจเพราะเพิ่งมาสังเกตุตัวเองว่า

รู้สึกมีสมาธิในงานจดจ่อเป็นพิเศษกว่าทุกๆวัน รู้สึกหายใจช้าๆดูเบาๆละเอียดๆเหมือนนั่งสมาธิเลย สามารถจับลมหายใจของตัวเองได้ (ข้อนี้ค่อนข้างแปลก เพราะจะได้ยินพี่ๆเพื่อนๆในนี้ คอยแนะนำเสมอจะนั่ง นอน ยืน เดิน ให้จับลมหายใจ หนูก็คิดว่ามันยากมากๆ การที่เราทำอิริยาบทต่างๆ ทำงานด้วย จะไปจับลมหายใจได้ยังงาย วันนั้นก็จับได้อธิบายไม่ถูกเหมือนกันค่ะ) นอกจากนี้จะรู้สึกว่าสิ่งรอบๆข้าง ดูเป็นภาพ slow slow แปลกๆด้วย

มีพี่ๆท่านใด อธิบายได้มั้ยคะ ว่าคืออะไร แล้วต้องมีวิธีแก้ไข ปรับปรุงอย่างไรหรือไม่คะ เป็นอันตรายรึเปล่า ขอบคุณล่วงหน้านะคะ

ปล.รึว่าหนูยังไม่ออกจากสมาธิรึคะ เพราะก่อนหน้านี้ เคยมาถามกับพี่ๆที่ว่าเคยมีอาการจุกหน้าอกมาจนเช้าเพราะออกสมาธิเร็วไป หรือนี่อาจเป็นอีกอาการนึง แต่ไม่ได้มีอาการจุก หรือเจ็บหน้าอก ร่างกายรู้สึกสบาย เบาๆดีค่ะ

 

ไม่ต้องไปแก้ ทำต่อไปเรื่อยๆดีแล้วคับ

อะไรที่เราไม่รู้ บางเรื่องคนอื่นๆเคยผ่านมาแล้ว

พอเราพึ่งเคยเจอก็แปลกใจเป็นธรรมดา เด่วชินก็เฉยๆ หายเลิกสนใจไปเอง

คงไม่ได้เป็นทุกวันหรอก วันไหน อารมณ์มั่งคง สมาธิดี จิตสงบ อาจเหมือนอาการแบบนั้นละ

วันไหน ฟุ้งซ่าน นิวรณ์รบกวน เดี่ยวก็กลับเป็นคนปรกติทั่วๆไปเอง

.
บางที จิตทรงอารมณ์สมาธิ อยู่ สมาธิดีๆ ก็ทรงอารมณ์สมาธิ ข้ามวันข้ามคืน เดี่ยวพอหลุด นิวรณ์5 รบกวนเมื่อไหร่ ก็หลุด หายลงไป

.

 

ผมก็กำลังเป็นอยู่ครับ

อนุโมทนาบุญกับทุกท่านที่ช่วยตอบ และ จขกท ด้วยครับ

ที่ทำให้รู้อะไรมากขึ้นครับ

 

ขอบคุณค่ะ oishi_