♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

@มันเหนื่อยถ้าจะค้นในใจเขา
พฤติกรรมเราไม่เห็นเป็นไฉน
กิเลสมาเช้าพอสายเป็นอย่างไร
ทำให้ใจละอาเหนื่อยทุกค่ำคืน
@ท่านบอกจริยาเขาอย่าไปสน
ทำให้ตนหม่นหมองกิเลสพอง
ดีช่างชังเชิญใจไม่เติมลอง
ฝึกตนมองถอนกิเลสไม่เก็บเอย
@หากจะช่วยเขามีหลักคือ
ช่วยเขาถือผ่อนหนักให้เบาสุข
ถ้าช่วยเขาแล้วอยากพูนไม่สนุก
ซ้ำช่วยปลุกกิเลสร้ายไม่รู้พอ
********************************
ฝาก
กลอนพุทธทาสภิกขุ ( Buddhism verse )

<!--Main-->เขามีส่วน เลวบ้าง ช่างหัวเขา
จงเลือกเอา ส่วนที่ดี เขามีอยู่
เป็นประโยชน์ โลกบ้าง ยังน่าดู
ส่วนที่ชั่ว อย่าไปรู้ ของเขาเลย

จะหาคน มีดี โดยส่วนเดียว
อย่ามัวเที่ยว ค้นหา สหายเอ๋ย
เหมือนเที่ยวหา หนวดเต่า ตายเปล่าเลย
ฝึกให้เคย มองแต่ดี มีคุณจริง ฯ

พุทธทาสภิกขุ.

ที่มา : BlogGang.com : : Mr.Terran : ��͹�ط�����ԡ�� ( Buddhism verse )
*****************************************************
คติธรรมหลวงปู่มั่น
"* การตำหนิติเตียนผู้อื่น ถึงเขาจะผิดจริงก็เป็นการก่อกวนจิตใจตนเองให้ขุ่นมัวไปด้วย
ความเดือดร้อนวุ่นวายใจที่คิดตำหนิผู้อื่นจนอยู่ไม่เป็นสุขนั้น นักปราชญ์ถือเป็นความผิดและบาปกรรม ไม่มีดีเลย จะเป็นโทษให้ท่านได้สิ่งไม่พึงปรารถนามาทรมานอย่างไม่คาดฝัน
การกล่าวโทษผู้อื่นโดยขาดการไตร่ตรอง เป็นการสั่งสมโทษและบาปใส่ตนให้ได้รับความทุกข์ จึงควรสลดสังเวชต่อความผิดของตน งดความเห็นที่เป็นบาปภัยแก่ตนเสีย ความทุกข์เป็นของน่าเกลียดน่ากลัว แต่สาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ ทำไมพอใจสร้างขึ้นเอง "
***************************************
โปรดอ่านต่อ...
http://www.84000.org/supatipanno/katitam.html

 

กลอนไม่ขึ้นงะ ไม่ได้จดด้วย เดี๋ยวค่อยมากล่าวขอบคุณใหม่นะ (ลืมแล้ว ToT )

 

^_^ .....

 

มากล่าวขอบคุณ...
ขอบคุณค่ะ ^=^"555

แต่วันนี้นึกไงไม่รู้ อยากแต่งกลอน แบบเป็นนิทานสั้นๆ .(แต่ก็ไม่ได้เป็นเรื่องราวอะไร) คงไม่ว่ากันนะคะ เผื่อเพื่อนๆอยาก แต่งเนื้อเรื่องต่อไป ก็เชิญนะคะ 555

เริ่มต้นเรื่องราวด้วย บรรยากาศของขุนเขา ในคืนอันยาวนาน 555

มณีสวาท สุดครามครั่น
สาดแสงดุจดัง ทิวา ยามราตรี
อำนาจแสง แม้กระจาย ทุกนาที
หากนนทรีย์ กลับมิอาจ สัมผัสมัน
ด้วยดวงแก้ว ล่องลอย ไร้หนแห่ง
มิอ่อนแรง แต่หาญกล้า ดุจพญาบรรณ
ตามหาเจ้าของ ผู้เป็น ทิพย์นิรันด์
มอบชีวัน บัณญัติไว้ .ในการเอ๋ย
ผู้ทรงศีล สะดุด สุดด้วยชาน
อำนาจญาณ รู้เห็น เป็นไฉน
ด้วยดวงแก้ว ขาววับ สุดอำไพ
แต่ไฉน ถูกทิ้งร้าง ให้ล่องลอย
ด้วยฤทธิ์ฤานุภาพ จึงเสกสรรค์
โอมอ่าน มนตราพลัน คาถาเฉลย
ชี้นำแสงส่อง ให้เจ้าแก้ว ทรามเชย
เปิดเผยร่องรอย ผู้เป็นดุจ เจ้าชีวัน
ร่างน้อย อ่อนบาง นอนแน่นิ่ง
มิรู้สิ่ง รู้ความ สิ่งใดเฉลย
ร้องอ้อแอ้ อยู่บนเปล แม่ทรามเชย
ลืมที่เคย ผูกพันธ์ ร่วมกันมา
ชั่วพริบตา ดวงแก้ว ปรากฎขึ้น
เสมือนหนึ่ง ทุกสิ่ง หยุดนิ่งพรรณ
เจ้าดวงแก้ว แม่จอมแก้ว คณาวรรณ
จดจำกัน จนสิ้นกาล ไร้วิญญาณ...

ภาษาไม่ค่อยแข็งแรงนะคะ ^_^

 

Happy birthday to you, Happy birthday to you
Happy birthday Happy birthday
Happy birthday to you.
Happy birthday to you, Happy birthday to you
Happy birthday Happy birthday
Happy birthday to you.
เนื้อเพลงอวยพรวันเกิด: เพลง Happy Birthday
**********************************
^_^.....รอตอนต่อไปอยู่....

 

เล่นคนเดียวก็ไม่สนุกซิคะ แง้ๆๆๆ
พอดีช่วงนี้อารมณ์ศิลปินมาแรง อ่านไม่รู้เรื่อง .อย่าว่ากันนะคะ 555

ตอนต่อมา.....

ที่ห่างไป ไกลแสนไกล ไร้กำหนด
ให้เลี้ยวลด หยุดนิ่ง ไม่สิ้นขันธุ์
อยู่ๆเกิดอาเพส เกิดขึ้นพลัน
สายฟ้าลั่น ทั่วภพ จบแดนดิน
องค์เวยไตร ลืมเนตร บรรเจิดขึ้น
เสมือนหนึ่ง พระหทัย รินไหล
โอ้แม่ยอด ชีวี พาชื่นใจ
ไฉนนาง จึงไปบังเกิด ยังโลกา
ว่าแล้ว จึงเสกสรรค์ วรกาย
ให้ขยายใหญ่ ก่อนทะยาน ขึ้นสู่ฟ้า
ผ่านถิ่นครุฑ เขา แม่ยมนา
สู่แดนฝัน แม่ยอดชีวา พาชื่นใจ
เนตรแกร่ง เฝ้ามอง แม่โฉมน้อย
พานางล่องลอย สู่ฝัน ยามหลับใหล
ตรัสพร้อม ปลุกปลอบ ดวงหทัย
เมื่อใดสิ้น พี่จะกลับ มารับพลัน....

(ออกอาการว่า คิดแต่งมาได้ หวานซะไม่มี 555)

 

เล่าหลายคน ละเรื่อง จะเดียวกัน
พัลวัน กลอนเอ่ย จะสับสน....
************************
^_^.....รอตอนต่อไปอยู่....

 

ว้า! กล้วยทอดเซ็ง...555

เสน่หา พาให้ ใจระทึก
ลุ้นระทึก ไม่รู้ว่า จะทางไหน
หากนึกไม่ออก ก็คง ไม่ว่าไร
แต่ไฉน จึงเกรง (ว่ากลอน)ไม่เข้ากัน
แต่งคนเดียว ไฟจึงหมด ขี้เกียจแต่ง
ไม่มีแซง เลี้ยวปราด ให้ใจเสียว
อยากจะบอก จริงๆ พ่อทรามเชย
กลอนต้องแต่ง แข่งขัน ประชันกัน...(ฮิๆๆ จดหมายท้ารบ ว่าไปนั่น555)


ต้องขอประทานโทษด้วยค่ะ แค่อยากแต่งอะไรๆ ที่มันทำให้ใจคะนอง เล่นๆ แต่จริงๆมิกล้า...ข้าน้อยขอคาระวะ...อะจ๊ากกกก!!!

 

บทต่อมา....(ในพระหทัยขององค์เวยไตร )

แม้จะไกล แสนไกล ใคร่คิดถึง
แม้จะอยู่ลึก สุดคำนึง ถวิลหา
แม้หัวใจ ชอกช้ำ เฝ้าโรยรา
แม้ชีวา สิ้นชีพ มะลายพลัน
แม้มีชาติ เผ่าพันธุ์ กีดกั้นไว้
แต่รักไซร้ แนบแน่น กมลจิต
แม้เวลา ผันผ่าน สุดจะคิด
แต่ยังคิด ถึง"รัก" ที่แสนนานนนนน...

 

@ที่รู้เพราะ ละคร มองสับสน
นิยายวน มิใฝ่ กลอนศึกษา
เรื่องรักใคร่ ไม่มี ในตำรา
กลอนเสภา จึงน่า ไม่เข้ากัน....
@ประชันกัน ขันแข่ง มิเก่งกล้า
จดหมายท้า ขอผ่าน ไม่ประลอง
แค่ตามดู นิยาย แต่งเป็นกลอน
ตามมามอง ฝีมือ หน่อนิยาย
*********************

 

555 ข้าน้อยขอคารวะ ^_^

อันว่า..ความรู้สึกนั้นไซร้ ใครขีดเขียน
มันวนเวียน พาให้ ใจเศร้าหมอง
ครั้งฝักใฝ่ธรรม แต่ใจ ไม่เฝ้ามอง
มารคอยหลอก ให้หนี ไม่ดีเอย
จึงต้องแบ่ง สู้เอา เบารับสู้
มิให้อยู่ บนเส้นทาง กิเลสหนา
ครั้งใจผ่อน แล้วเบา ตามเคยมา
จึงจะกลับ ไประวัง ธรรมเฝ้าใจ
เหมือนสายพิณ ยิ่งตรึง ยิ่งกระด้าง
เสียงกระด้าง ไม่อาจ พาใจเฉย
ครั้งเร่งรีบ ก็อาจ บาดตนเอ๋ย
จึงไม่เคย ได้ครบ หลักคุณธรรม...

ToT. ใจยังไม่สงบ ยังแวะอยู่ระหว่างทาง 555

 

@ให้หวนระลึกนึกอิทธิบาท
ยังวิ่นขาดพร่องมองไฉน
สำเร็จหลักปฏิบัติกันอย่างไร
ว่านี่ไงท่านบอกอยู่ที่"ทำ"
@ปริยัติรู้ไม่ปฏิบัติไร้ปฏิเวธ
ธรรมเทศน์รู้ตื้นลึกแต่ไร้ผล
ไม่นำมาปฏิบัติฝึกหัดตน
สำเร็จยลขึ้นกับ"ทำ"สมกล่าวเอย.

 

@ทำน้อยได้ไม่น้อยได้ไม่ไร้ผล
บารมีหนหลังตามประกอบ
ให้อยู่ถิ่นเอื้อประพฤติชอบ
เมื่อเต็มรอบธรรมฑูตมาแสดง

 

กำลังเบื่อตัวเองค่ะ (ใช้เป็นอุบายสอบอารมณ์ได้ไหมนะ)

บอกตรงๆ ยิ่งดิ้น เหมือนยิ่งหนี
พยายามซักกี่ที ยิ่งหนี ให้ห่างไกล
ครั้งหยุดนิ่ง กลับยิ่งวิ่ง เข้ามาใกล้
แสดงตัว ท้าทาย ให้ใจเกิดกิเลส
ตอนนี้ พอรู้ตัว จึงหยุดนิ่ง
ไม่ออกวิ่ง ไล่ตาม ให้เหนื่อยหน่าย
แต่จะขอ ฝึกธรรม ตามสบาย
ไม่เบื่อหน่าย จนกว่า จะอยู่ตัว
มันอาจ เป็นเหมือน คำเขาว่า
กิเลสหนา อยากได้ และอยากมี
ถึงพากเพียร อย่างไร จนเต็มที่
ไม่อาจมี ถึงธรรม ดังใจปอง
บททดสอบ มากมาย ก็ตกหมด
มันรันทด จนใจ แทบสลาย
จึงไม่ขอ ดื้อดึง ลำบากกาย
เมื่อคิดได้ จึงขอหยุด นิ่งก่อนเอย...

 

การ"เบื่อตัวเอง" เมื่อนำมาเป็นอุบายสอบอารมณ์ ได้ดังนี้?
ก. ด้วยอุบายกิเลสได้ >>>> F (เพราะใจฟุ้งและทุกข์ระทม...ไปจนถึงขั้นทำให้...ท้อแท้...)
ข. อุบายให้รวมลงไตรลักษณ์ได้ >>> D (เพราะสัญญา สังขาร .แต่..ใจยังฟุ้งอยู่..และ...มีกำลังใจในการปฏิบัติธรรมอยู่...แม้จะไม่สม่ำเสมอ)
ค. อุบายให้รวมลงไตรลักษณ์ได้ >>> D+ (เพราะสัญญา สังขาร .แต่..ใจยังฟุ้งอยู่..และ...มีกำลังใจในการปฏิบัติธรรมอยู่...อย่างสม่ำเสมอ)
ง. พิจารณาให้รวมลงไตรลักษณ์ด้วยใจสงบได้...>>> C (วิตก วิจารณ์ ....และ...ใจยังสงบตั้งมั่นอยู่...ได้บางช่วง)
จ. พิจารณาให้รวมลงไตรลักษณ์ด้วยใจสงบได้...>>> C+(วิตก วิจารณ์ ....และ...ใจยังสงบตั้งมั่นอยู่...ได้ตลอดช่วง)
ฉ. รู้ด้วยปัญญา ได้...>>>B (เข้าใจอย่างสว่างกระจ่างแจ่มชัด...ลงในไตรลักษณ์ตามความเป็นจริง...ไม่ติดใจสงสัย..และ...ใจยังสงบตั้งมั่นอยู่)
ช. นิพพิทาญาณ ...>>>B+ (มาถึงขั้นนี้ได้....ก็ตัวใครตัวมันแหละครับ...กำหนดจิตถามพระธรรมท่าน...ปัจจัตตัง....)

@เพียรมากปัญญาไม่ทันมันก็"เบื่อ"
ตกเป็นเหยื่อกิเลสเลศให้ถอยหลัง
หยุดเติมคิดฟุ้งมุ่งอยากไม่สมหวัง
อิทธิบาทหันกลับไปให้ทบทวน
@เศร้าหรือผ่องใสล้วนไม่เที่ยง
ใจในเกี่ยงวุ่นวายยิ่งสับสน
หยุดคิดต่อสังขารยิ่งวกวน
ย้อนมองตนสงบจิตพิจารณา
@ปฏิบัติทำทุกวันอย่างต่อเนื่อง
จนเป็นเรื่องปกติศีลเป็นอาจิน
บำรุงรักษ์ต้นธรรมพ้นมลทิน
ชมเชยชิมผลิตผลเมื่อถึงกาล
@เมื่อฉันทะสนองในผ่องใส
พากเพียรไปต่อเนื่องคงสมหวัง
อีกบารมีสั่งสมมาแต่หนหลัง
อารมณ์หันทดสอบตอบตัวเอง..._/\_
************************************
เป็นความคิดเห็นส่วนบุคคล ถูกผิด โปรดใช้วิจารณญาณ
************************************

 

ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วสร้างกำลังใจขึ้นเยอะ...รออ่านต่อนะคะ ^_^

 

@ไม่มีอะไรจะเขียนต่อถ่อถ้อย
มากหรือน้อยอยู่ที่ทำนำเกิดผล
พึ่งประเสริฐเลิศได้ดีมีเพียงตน
มากน้อยยลผลตามทำ.เอวัง.ภันเต.
***********************

 

แง้! หมายถึง รอติดตามผลงานต่อค่ะ ^=^

 

@เชิญท่านตามสบายเชิญอ่านผลงาน
วิจารณญาณตามตรองเหตุผล
ถูกผิดมีจะได้ไม่หลงวกวน
ต้องเตือนตนตามอย่างอริยครูบา
**********************