คาถา...พา(ฉัน)ฉงน?

จาก อิติปิโสรัตนมาลา
๒๖ โต. โตเสนโต วะระธัมเมนะ
โตสัฏฐาเน สิเว วะเร
โตสัง อะกาสิ ชันตูนัง
โตละจิตตัง นะมามิหัง พระพุทธเจ้าพระองค์ใด ทรงโปรดสัตว์ให้แช่มชื่นด้วยพระธรรม ทรงก่อความยินดีในพระนิพพานอันเป็นฐานที่ควรยินดีให้เกิดมีแก่สัตว์ทั้งหลาย ข้าฯ ขอนอบน้อมพระพุทธเจ้าพระองค์นั้น มีพระจิตเที่ยงตรง ภาวนาเสก มีคุณอย่างเอก เข้าหาเจ้าขุน มูลนายเจ้าพระยา เมตตาอุดหนุน โปรดปรานการุณ เพราะคุณคาถา (ภาวนาเข้าสู่ขุนนางและท้าวพระยาทั้งปวงมีความสวัสดี)
๓ โต. โตเสนโต สัพพะสัตตานัง
โตเสติ ธัมมะเทสะนัง
โตสะจิตตัง สะมิชฌันตัง
โตสิตันตัง นะมามิหัง. พระธรรมใด ปลุกปลอบสรรพสัตว์ ให้ยินดีฟังพระธรรมเทศนา ข้าฯ ขอนอบน้อม พระธรรมนั้น อันยังสัตว์ผู้มีจิตยินดีในธรรมให้เจริญ ยังสัตว์ให้แช่มชื่น.
๙ โต. โตเสนโต เทวะมานุสเส
โตเสนโต ธัมมะมะเทสะยิ
โตเสติ ทุฏฐะจิตเตปิ
โตเสนตันตัง นะมามิหัง. พระสงฆ์ใด ยังเทวดาและมนุษย์ทั้งหลายให้ยินดี (ในธรรม) แสดงธรรมให้พอใจ (คนฟัง) ยังคนที่แม้เป็นคนคิดร้าย ให้กลายกลับเป็นยินดีพอใจ ข้าฯ ขอนอบน้อม พระสงฆ์นั้น ผู้ปลุกปลอบใจคน.

 

สมัยก่อนคนแก่ นั่งเคี้ยวว่านท่องคาถา ให้เพื่อนอีกคนเอาดาบไทยฟันหลัง ขาดสองท่อน เสียชีวิตคาที่
เจี๊ยกกกกกกกกก อิชั้นก็นึกว่าดาบหักสองท่อนมังคะ ที่ไหนได้ตัวขาดสองท่อนมังคะ กำ กำ กำ
สงสัย ให้อาณัติสันญานกันผิดพลาด เพื่อนดันฟันก่อนท่องคาถาจบ หรือไม่ก็หยิบว่านผิด หรือไม่ก็เผอิญไปผิดครูผิดสัจจะ ไปเดินรอดราวผ้าถุง หรือแก่แล้วอัลไซเมอร์รับทานไปท่องบทมหาเสน่ห์โดยเข้าใจว่าเป็นคงกระพัน เลยดึงคมดาบเข้าใส่โดยเสน่หา

ส่วนคาถาคงกะพันที่ให้มา เดาว่าเป็นอาการ 32 ย่อลงมาจาก เกสา โลมา นขา ทันตา ตโจ มังสัง .... ลองนับดูก็ครบ 32 คำคะ
แสดงว่าอยู่ที่การตั้งจิตให้เป็นอะไร วัตถุประสงค์อะไร เพราะพวกอาการ 32 ก้เห็นมักใช้เรียกรูปนาม ฝังรูปฝังรอย โดยอาจารย์ทางเสน่ห์เลห์กล ลงชื่อในยันต์ ในหุ่น ทำนองนี้คะ

ทีนี้พอเราเดาออกว่าเป็นตัวย่ออาการ 32 เราจะขาดเชื่อมั่นและสงสัยไหมคะว่า เอ นี่ก็แค่ตัวย่ออาการ 32 แล้วจะเหนียวได้ยังไง สงสัยเข้าตำรา รู้มากยากนาน รู้น้อยเลยพลอยรำคาญ 55555555 นู๋ยิ่งเป็นพวกผู้ต้องสงสัยด้วย คือสงสัยไว้ก่อน 5555555 เลยทั้งรำคาญทั้งยากนาน

 

อ้อ 50% ตายเพราะคมดาบจากศัตรูที่ฟาดฟัน 50% ตายเพราะเหยียบศพแล้วพลาดล้มไปโดนดาบของคนตายแล้วเสียบเอา

อ้ายอิน มาครับ อ้ายจัน ไปแล้วครับ เจ้ยยยยยยยย มุกเยอะนะคะพี่ยา

 

ปิดท้ายกระทู้นี้ด้วยที่สุดของพระคาถา ที่ชาวพุทธรู้จักกันดี
เป็นธรรมะที่พระอัสสชิเถระแสดงแก่อุปติสสปริพาชก (พระสารีบุตร) หลังจากได้ฟังธรรมบทนี้ พระสารีบุตรได้ดวงตาเห็นธรรม บรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน เรื่องมีดังนี้
ท่านพระสารีบุตรเถระ เดิมชื่อว่า อุปติสสะ บิดาชื่อว่าวังคันตะพราหมณ์ มารดาชื่อว่านางสารีพราหมณี บิดาเป็นนายบ้านตำบลนาลกะหรือนาลันทา เพราะเป็นบุตรของนางสารีจึงได้นามว่า สารีบุตร ท่านเกิดในตำบลบ้านนาลกะหรือนาลันทา ไม่ห่างจากกรุงราชคฤห์ เมื่อท่านเข้ามาอุปสมบทในพระธรรมวินัยแล้ว เพื่อนสพรหมจารี (ผู้ประพฤติธรรมร่วมกัน ในที่นี้หมายเอาภิกษุ) พากันเรียกท่านว่า พระสารีบุตร ทั้งนั้น ตระกูลพราหมณ์ของบิดาอุปติสสมาณพ เป็นตระกูลที่ร่ำรวย สมบูรณ์ด้วยโภคทรัพย์สมบัติและบริวาร เมื่ออุปติสสมาณพเจริญวัยแล้วได้เล่าเรียนศิลปศาสตร์ มีปัญญาเฉียบแหลมเล่าเรียนได้อย่างคล่องแคล่วรวดเร็ว และได้เป็นเพื่อน ที่ชอบพอรักใคร่กันกับโกลิตมาณพ โมคคัลลานโคตร ผู้มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน และเป็นบุตรแห่งตระกูลที่ร่ำรวยเหมือนกัน เพราะว่าตระกูลทั้งสองนั้นเป็นเพื่อนกัน มีการติดต่อผูกพันกันมาตั้งแต่ครั้งบรรพบุรุษ
อุปติสสมาณพและโกลิตมาณพ ได้ไปเที่ยวดูเขาเล่นมหรสพในกรุงราชคฤห์ด้วยกันเป็นประจำ ขณะกำลังชมดูอยู่นั้นก็เกิดความร่าเริงในเวลาถึงบทสนุก เกิดความสลดใจ ในเวลาถึงบทเศร้า ถึงตอนชอบใจก็ให้รางวัลนักแสดงด้วย วันหนึ่งมาณพ ๒ สหายนั้นชวนกันไปดูมหรสพเหมือนวันก่อน ๆ แต่ว่าไม่เกิดความสนุกสนานร่าเริงอะไรเลย คนที่กำลังแสดงอยู่นั้นอีกไม่ถึง ๑๐๐ ปีก็จะต้องตายกันไปหมด เมื่อมีความคิดตรงกันอย่างนั้น จึงได้พากันไปบวชเป็นลูกศิษย์ในสำนักของสัญชัยปริพาชก และได้เรียนความรู้จากอาจารย์จนหมดสิ้น จนอาจารย์ได้ให้ช่วยสั่งสอน ศิษย์คนอื่นในสำนักนั้นด้วย แต่สองสหายนั้นยังไม่พอใจกับความรู้เพียงนั้น จึงได้ตกลงทำกติกานัดหมายกันว่าจะออกแสวงหาโมกขธรรม คือธรรมเครื่องหลุดพ้น จากกิเลสต่าง ๆ อันได้แก่พระนิพพานอีกต่อไป และถ้าใครพบโมกขธรรมก่อนขอให้กลับมาบอกแก่กัน
สมัยนั้น พระบรมศาสดาได้ตรัสรู้แล้ว และได้ทรงแสดงธรรมสั่งสอนมหาชนยังสถานที่ต่าง ๆ เมื่อเสด็จมาถึงกรุงราชคฤห์และประทับอยู่ ที่พระมหาเวฬุวันมหาวิหาร วันหนึ่งท่านพระอัสสชิผู้ซึ่งเป็นหนึ่งในพระปัญจวัคคีย์ ผู้ที่พระบรมศาสดาทรงส่งออกไปประกาศพระศาสนา ได้กลับมาเฝ้า ในตอนเช้าท่านก็ได้เข้าไปบิณฑบาตในเมืองราชคฤห์ อุปติสสปริพาชกเดินไปพบท่านในระหว่างทางก็เกิดความเลื่อมใส ในจริยาวัตรของท่าน และได้ถามถึงครูอาจารย์พร้อมกับขอร้องให้แสดงธรรมให้ฟังด้วย ท่านพระอัสสชิได้แสดงธรรมมีใจความย่อ ๆ ว่า "ธรรมเหล่าใดเกิดแต่เหตุ พระตถาคตทรงแสดงเหตุและความดับแห่งธรรมนั้น พระศาสดาทรงสั่งสอนอย่างนี้" อุปติสสปริพาชก ได้ฟังแล้วได้ดวงตาเห็นธรรมคือบรรลุโสดาบัน แล้วกลับไปบอกข่าวเพื่อนโกลิตะ และแสดงธรรมให้ฟังตามที่ได้ฟังมาจนโกลิตะได้ดวงตาเห็นธรรม เหมือนกัน จึงชวนกันไปเฝ้าพระบรมศาสดา ครั้นไปลาอาจารย์สัญชัยแล้วจึงเข้าไปเฝ้าพระบรมศาสดาทูลขออุปสมบท พระผู้มีพระภาคเจ้าก็ทรงอนุญาต ให้เป็นภิกษุด้วยวิธี เอหิภิกขุอุปสัมปทา ทั้งสองคน ครั้นบวชแล้วภิกษุทั้งหลายพากันเรียกท่านว่า สารีบุตร และ โมคคัลลานะ

 

นั่นก็คือ.....พระคาถา เย ธัมมาฯ
เย ธมฺมา เหตุปฺปภวา ธรรมเหล่าใด เกิดแต่เหตุ
เตสํ เหตํ ตถาคโต พระตถาคต กล่าวเหตุแห่งธรรมเหล่านั้น
เตสญฺจ โย นิโรโธ จ และความดับของธรรมเหล่านั้น
เอวํ วาที มหาสมโณ พระมหาสมณะมีวาทะอย่างนี้
คาถาบาทที่หนึ่ง มีความว่า ธรรมเหล่าใดเกิดแต่เหตุ
ก็หมายถึง ทุกข์ ซึ่งป็น ผล อันเกิดจาก เหตุ ดังกล่าว
คาถาบาทที่สอง มีความว่า พระตถาคตตรัสเหตุของธรรมเหล่านั้น
นี่ก็คือเรื่อง สมุทัย ซึ่ง เหตุ (แห่งทุกข์) เป็นอริยสัจข้อที่สอง
คาถาบาทสาม มีความว่า และความดับของธรรมเหล่านั้น
ก็คือพระพุทธองค์ทรงแสดงธรรมเรื่อง นิโรธ (ความดับแห่งทุกข์) อันเป็น ผล ที่เกิดจาก มรรค ซึ่งเป็นข้อปฏิบัติอันเป็นทางนำไปสู่ (เหตุ) ความดับทุกข์ในที่สุด
ส่วนคาถาบาทสุดท้าย ความว่า พระมหาสมณะมีวาทะไว้อย่างนี้
ก็คือ พระพุทธองค์ได้ ตรัสสั่งสอนไว้เช่นนี้
พบกันในกระทู้ใหม่...สวัสดี

 

อ้าวววววววว ป้าดดดดดดดดดด ปิดกระทู้ไม่มีปี่มีขลุ่ยซะงั้น

เอาบทนี้ไปด้วยก็ดีนะคะ น่าจะสุดยอดเหลือกินเหลือใช้เหมือนกัน

ด้วยบุญในครั้งนี้ ขอความเป็นผู้ขัดสนยากจน อย่าได้มีแก่ข้าพเจ้าเลย ขึ้นชื่อว่า ไม่มี จงอย่าได้มีแก่ข้าพเจ้าเลยตลอดไปทุกภพทุกชาติ

 

ผู้หญิงใช้ใช้เครื่องหมาย สวัสดิคะ
ส่วนผู้ชายใช้เครื่องหมาย สวัสดิคับ
เกี๋ยวกันไหมคะ

 

ไม่อะคะ ขอบคุณ กลัวโดนบัง กลัวต้องกินโรตีแล้วแขกตี้
นู๋ชอบอย่างเดียวคะ แขกจ้องดอย อิอิ

 

คาถา มนต์ตรา ต่างๆ น่าจะเกิดภายหลัง พุทธปรินิพพาน แล้ว กว่า พันปี เพราะ ในสมัยพุทธกาลพระพุทธเจ้า พระองค์ทรงห้ามภิกษุในธรรมวินัยของพระองค์ ปลุกเสก ลงเลข ลงยันต์ ดูหมอ ทำนายทายทัก ดูฤกษ์ ดูยาม แม้กระทั่ง อวดอิทธิปาฏิหารย์ ถึงแม้จะแสดงได้ก็ตาม พระพุทธองค์ ทรงปรับให้อาบัติ เมื่อกาลล่วงมา สองพันห้าร้อยกว่าปี สิ่งที่พระศาสดา ห้าม แต่ว่าสาวกทำตรงข้ามกับสิ่งที่ศาสดาตัวเองห้ามหมด พิธีกรรม อะไรต่างๆ พระสงฆ์ ทำตนเป็นจ้าว พิธีเสียเอง คำสอนของพระพุทธองค์ จริงๆ ไปอยู่ที่ไหนหนอ

 

ล้อลียนการตายของผู้อื่นไม่ใช่การกระทําของสุภาพบุรุษสุภาพสตรี
มันเป็นการกระทําของพวกเกิดในชนชั้นตํ่า

 

แล้วการเขียนประโยคพวกนี้ออกมา เป็นการกระทำของชนชั้นใดหรือคะ
ตั้งใจจะด่าใครเจาะจงไหมคะ

 

-สมัครทีแรกอยากใช้ "พยายาม"(พยายามสมัครสมาชิกครั้งแรก) แต่มีคนใช้แล้ว พอมาเช็คดู มีชื่อขึ้นว่าพยา...พญา...เยอะมาก แบบนี้ค่อยปลอดภัยเพราะตัวเลือกเยอะ สมัครใหม่คงไม่ได้เพราะเขาไม่ติดต่อกลับ
ป.ล.อนาคตถ้ามีอะไรผิดพลาด ตามหากันวุ่นหละ มันพญา/พระยา...ไหนว่ะ?....