พอสวดมนต์เสร็จ นั่งสมาธิ มันดิ่งทันทีไม่บริกรรมอย่างนี้ผิดปกติมั้ยครับ

พอหลังจากสวดมนต์เสร็จนั่งสมาธิต่อ มันจะดิ่งไปเลยไม่บริกรรม
รู้สึกว่าไม่หายใจไม่บริกรรม ซักพักก็ถอนออกมาหายใจ เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่สวดมนต์เลย
แล้วนั่งได้นานไม่ค่อยฟุ้ง คือว่าผมเพิ่งปฏิบัติจริงจังตอนเดือนมีนาคมนี่เอง
อยากทราบว่าปฏิบัติถูกต้องมั้ยการที่ไม่บริกรรม และต้องขั้นไหนต่อไปครับ?
ขอบคุณครับ

 

ดีแล้วครับ ทำแบบเดิมไปก่อนอีก ซัก 3เดือน

ให้จิต มันคล่องกว่านี้ซักหน่อย

 

ฝากลิ้งนี้ไว้ ลองอ่านดู แล้วฝึกตามได้เลยครับ ในระหว่างวัน
โดยหลวงปู่พุธ ฐานิโย


http://palungjit.org/threads/%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%90%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%B0%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%98%E0%B8%B8%E0%B8%A3%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%88%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%A8%E0%B8%B6%E0%B8%81%E0%B8%A9%E0%B8%B2-%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%9B%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B8%9E%E0%B8%B8%E0%B8%98-%E0%B8%90%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B9%82%E0%B8%A2.338008/

 

บริกรรม เนี่ยะ ยังไงก็ต้องมี

จะดิ่งลงไปยังไง ก็ต้องเห็น อาการบริกรรมปรากฏ

พิจารณาดีๆ แม้แต่การเห็นการรวมอยู่ที่จุด ต่อม สั่นไหวอยู่
นั่นแหละ จิตมันบริกรรม

พิจารณาเห็น สภาพธรรมนั้น ด้วยการเห็นว่ามันไม่เที่ยง เดี๋ยวเกิด เดี๋ยวกับ
เดี๋ยวเจริญ เดี๋ยวเสื่อม พิจารณาตามเห็นความไม่เที่ยงให้มากๆ จนมันเหมือน
ปลิดออกจากขั้ว ซึ่งจะต้องดูว่า มันปลิดเพราะเราไปกระทำ หรือว่า มันพ้น
สภาพออกมาเพราะหมดแรงเหวี่ยง หมดกำลัง

หากมันปลิดเพราะเรากระทำ นั่นคือ อาการเติมบริกรรมลงไปได้อีก ก็ไม่ถือว่า
ใช่ ให้พิจารณาอาการจิตรวมนั้นว่า ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของๆเรา

แต่ถ้ามันพ้นสภาพการบริกรรมออกมา เพราะแรงเหวี่ยง สำรอกออกมา ออกมา
แล้วก็อย่าช้า พิจาณรณา ขน เล็บ ฟัน หนัง ต่อไปเลย อย่าคิดว่า จบ ยังไม่จบ
มันพึ่งเริ่ม !!

พอมาพิจารณา ขน เล็บ ฟัน หนัง แล้วเกิด ซู่ซ่า ซาบซ่าน ก็ไม่ต้องสนใจ รู้ไป
เลยว่าใช้ได้ มันสะเทือน กิเลสมันสะเทือน ไม่ใช่เราสะเทือน หากสำคัญว่า
เราสะเทือน เราจะไปคว้าเอาซู่ซ่า ซาซ่านมาร้องแร่แห่กระเชิง ซึ่งจริงๆ ไม่มี
อะไร มันพึ่งเริ่ม ยังต้องซ้ำๆๆๆๆๆ ไปอีก จนกว่า จะหายซาบซ่าน หวาดเสียว
สมาธิถึงจะพอดีๆ สมควรแก่ธรรมได้ขึ้นมาบ้าง ไม่มากก็น้อย

 

มันจะมีวันดิ่งนานๆได้เปล่า อันนี้เป็นความสงสัยส่วนตัวของผมนะ

เพราะขณะสวดมนต์ ร่างกายเราไม่นิ่ง อยู่ดีๆจิตมาดิ่งเลย ผมว่าไม่นานก็หลุดนะ

ต่างจากนั่งสมาธิกายนิ่ง จิตค่อยๆนิ่ง น่าจะทำให้ทรงตัวได้นานกว่า

 

ท่านนี้ของเก่าเยอะครับ มีครูบาอาจารย์มาโปรดแล้ว สมาธิไปเร็วมาก...

เพิ่มสติเข้าไปอีกครับพี่ หาให้เจอให้ได้ ว่า ที่ลมหายใจหาย คำบริกรรมหาย ตอนนั้นสติเราไปอยู่ที่ไหน จับอะไรอยู่ แล้วดูให้ละเอียดเข้าไปอีก มีสติตามให้เห็นทุกขั้นตอนเลยว่า ระหว่างที่จิตกำลังดิ่งลงไปเรื่อยๆ นั้น การละผัสสะทีละขั้นๆ เป็นอย่างไร จิตเริ่มจับอารมณ์แนบแน่นขึ้นเรื่อยๆ แบบใด

 

แบบนี้สิครับดี ดีมากๆด้วย จิตดิ่งลงไปนี่ แสดงว่าจิตรวมเร็ว

สันนิษฐานว่า จากการที่สวดมนต์ก็เป็นการรวมสมาธิแล้ว ยิ่งมานั่งกรรมฐาน จิตยิ่งจะรวมเร็วครับ

โมทนาสาธุด้วยครับ

 

ทีแรก ก็ลังเลจะตอบ จขกท คล้าย ๆ คุณ ปุณบพิธ ว่า อดีตชาติท่านอาจเคยสะสมบารมีมาก่อนก็เป็นได้ ถือเป็นเรื่องดีแล้วครับ ต่อยอดไปเรื่อย ๆ ครับ เคยอ่านผ่าน ๆ ตามที่ครูบาท่านกล่าวไว้ เรื่อง ฌาน หรือ ญาน ว่า ให้ฝึกการเข้าฌานออกฌานให้คล่องแคล่ว กำหนดเวลาเข้า เวลาออกให้ได้ตามกำหนด จนเกิดความชำนาญ พอคิดว่าจะเข้าฌาน ก็เข้าได้ทันที คือเอาฌานที่สุดเป็นสำคัญ เช่น เข้าสู่ ฌาน 1-2-3-4 แล้วถอยมาเป็น 4-3-2-1 เมื่อเข้าฌานคล่องแล้ว ท่านจะเข้า 4-2-3-1 ก็ย่อมได้ แต่ที่สำคัญคือ ควรต่อยอดนำจิตเข้าสู่ วิปัสสนา ทันที ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับผู้ที่มีทุนเดิมอยู่แล้ว
ขอให้ท่านเจริญในธรรมยิ่งขึ้นไป นะครับ

 

ขอบคุณทุกคนสำหรับคำตอบครับ

 

ขั้นต่อไป ทำให้ ชำนาญ ครับ

นึกปุบ เข้าปับ และอยู่ในสมาธิได้นาน ตามที่เราต้องการ

ทำ สมาธิ ไปเรื่อยๆ เหมือน เปิดน้ำใส่ตุ่ม ครับ

เมื่อ กำลัง สมาธิ มีมากพอแล้ว


จะสามารถ ใช้ได้ เว้นแต่ ถ้าไม่มีกำลัง หรือ หลงคิดไปเองว่า ได้สมาธิ แล้ว ทั้งๆ ที่ จิต ยังไม่เห็น ตัวจิต ยังไม่รุ้จักผู้รู้ ก็จะใช้งานไม่ได้หรอก นะ


ถ้า กำลัง สมาธิ มีมากพอ

ให้ พิจารณา สติปัฏฐาน 4

กาย เวทนา จิต ธรรม

ใน สมาธิ ครับ


หรือถ้า อยากเล่นสนุกๆ ก็ กำหนด นิมิต กสิณ ขึ้นมา แล้ว เพ่งกสิณ ใน นิมิต นั้น ครับ

ถ้า จิต เป็นสมาธิ อยู่ จะ เข้า ปฐมฌาน ได้ง่ายๆ ในกสิณ นั้นๆ ละครับ ก็ ลองเล่นสนุกๆ ดูได้ครับ

 

ไม่เป็นไรคะ ขอให้มีสติ ระลึกรู้คะ อนุโมทนาบุญด้วยคะบุญรักษาคะ

 

อาการพี่เป็นแบบผมเปล่าครับ แต่ก่อน ผมภาวนาพุทโธ (รู้แค่พุทโธความรู้ด้านพระพุทธศาสนานี่ไม่ค่อยมีแต่รู้ว่าดีแน่) แล้วไปนั่งสมาธิที่วัด (สถานที่อาจจะช่วยก็ได้ผมก็ไม่แน่ใจ) แล้วภาวนาไปสักพัก ผมเจอสุขที่สุขมาก แล้วเหมือนตรงท้องมันเหมือนมีอะไรดิ่งลง ผมบอกไม่ถูกแล้วเจอสุขมาก เป็นสุขที่สุขในชีวิตของผมเลยที่สุดเลยนะจริงๆ แล้วผมลองเอาสุขจากกามมาเปรียบเทียบ (เล่นเกม ดูสาวสวยๆ จินตนการอะไรทะลึ่งหื่นไรพวกนี้ ฟังเพลงด้วย) ยังสู้จากสุขอันนี้ไม่ได้สักนิด

แต่ตอนนั้นผมรู้แค่ว่าภาวนาพุทโธกับดูลมหายใจ อย่างเดียว นิวรณ์ตัวสงสัยไม่มี อ่อตอนนั้นอาจจะเป็นเพราะผม อธิฐานต่อพระพุทธรูปที่วัดขอให้จิตบริสุทธิ์ผ่องใสด้วยเทอญแล้วขอขมาที่ได้ปรามาสพระรัตนตรัย (ตอนนั้นผมไม่รู้จู่ๆมันคิดไม่ดี)

แต่ตอนนี้ผมก็ไม่รู้สุขแบบนั้นหายไปไหนแล้ว

ปล.น่าเสียดายตอนนั้นถ้าผมพิจารณาแล้วตัดสังโยชน์สามประการ(ตอนเจอสุขแบบนั้น) ผมต้องพ้นนรกตลอดการแน่ๆ แล้วไปนิพพานได้อย่างแน่นอน

 

ทำดี ทำถูกแล้ว อนุโมทนาคับ

แต่ถ้าเทียบกับผู้ทรงอภิญญา ยังช้าอยู่มาก

ผู้ทรงอภิญญา พอกำหนดสาธิ หายใจเข้า ยังไม่ทันออก

จิตทรงอยู่ในฌาณ4แล้ว จะถอดกาพทิพย์ ก็ถอดไดเทันที

(ผมเคยเป็นอย่างท่าน จขกท เล่าให้ฟังนะครับ อย่างพอจิตดิ่งถึงที่สุด

จิตจะทรงตัว สมาธิจะตั้งมั่น ช่วงนี้จิตจะเริ่มมีพลัง

ทำไห้ได้เบ่อยๆครับ อะไรที่เราคิดว่า ไม่มี

จะมี อะไรที่ไม่เคยเห็น เคยสัมผัส ก็จะเห็นจะผัส จะมีแต่สิงที่เป็นมงคลเข้ามาในชีวิตครับ)

 

ลองฟังทางนี้ก่อน อาการดิ่งไป ไม่บริกรรม เป็นการตกภวังค์ ไม่ใช่ของดี
ยังไงให้บริกรรมให้นาน เมื่อเข้าองค์สมาธิแท้ ตาต้องตื่น สว่าง สงบ แล้วพอถึงตอนนั้นแล้วไม่ต้องถามใครว่านี่อาการสงบใช่หรือไม่

อุปมา คนไม่เคยเห็นความสว่าง เห็นแต่แสงรำไร จากดวงจันทร์บ้าง จากหิ่งห้อยบ้างก็สงสัยว่าแบบนี้แสงสว่างหรือเปล่า แต่พอพาออกไปเห็นความสว่างตอนกลางวันเท่านั้นแหละ ไม่ต้องถามใครว่านี่ความสว่างใช่ไหม

 

พี่เขาเลยขั้นนั้นไปเยอะแล้วครับ
ขั้นที่มีความสุขแบบที่ว่านั่น ยังพิจารณาตัดสังโยชน์ไม่ได้นะครับ แต่ก็ถือว่าถูกทางอยู่ ทำต่อไปเรื่อยๆ อีก นะครับ
อีกหน่อย สภาวะความสุขแบบนั้น จะไม่เจออีกแล้วครับ แล้วก็จะไม่เสียดายด้วย เมื่อเห็นว่า มันยังไม่ใช่ความสุขที่แท้จริงอยู่ดี