คนอารมณ์ดี กับ คนขี้โมโห ใครจะ บรรลุธรรมก่อนกัน

จริตแบบไหนจะ จะเรียนรู้ธรรมเร็วก่อนกัน

 

ข้อมูลแค่นี้ คงตอบไม่ได้ครับ
คงแล้วแต่บุญกรรมเก่าด้วย แล้วก็ ความพยายาม
และได้เจอคำสอน ที่ถูกใจ ถูกกับจริตหรือเปล่า ด้วยนะ

 

อย่า พิจารณา ตื้นๆ เกินไปนะคร้าบ

ผมจะลองยกตัวอย่างให้ฟัง

คนที่เป็นกษัตรย์ นี้มีปัญญาไหม
คนที่เป็นกษัตรย์ นี้มีปกครองด้วยอะไรบ้าง
คนที่เป็นกษัตรย์ นี้เวลาสั่งประหานคนเรือนแสน หรือหมดประเทศ
เขาจะมีอารมณ์อย่างไรได้บ้าง

ถ้ามองเผินๆ ก็จะรู้สึกว่า เอ....แย่ขนาดนั้น ทำไมมีวาสนาเป็นกษัตริย์หว่า

แต่ถ้ามองลึกๆ ด้วย ปัญญาญาณละก้อ จะทราบถึง มุมจิตที่อยู่คนละเรื่อง
กับที่ คนธรรมดาสำคัญว่ามันเป็นตน

ดังนั้น อะไรไม่ใช่ วิสัยของตน อย่าไปคิดครับ เป็น บ้าได้

จะออกแนวๆ 112 หน่อยๆนะครับ สังเกตได้ ก็จะเห็น ตัวอย่างกัน

 

จริงๆ นะเหรอ อย่างนั้นเหรอ
ตื้นไปหรือเปล่า

 

ตื้นครับ หากให้คนมาถกเรื่องนี้ ก็จะพากันตื้นไปหมด

บางคนถึงขนาด ตั้งหลักฟนธง การสังเกตุ กันด้วยเรื่องภายนอกแบบนี้

สุดท้าย ที่ควรไปเจอ ไม่ไป ดันไปหาพวก ที่ไม่ควรจะไปหา

ป๊ะป๋าลองตรงดูก็ได้ว่า นะจ๊ะนะจ๊ะ กับ เปรี้ยงๆ อันไหน ควรเข้าหา
มากกว่ากัน ทำไม ดูยังไงกันแน่ ฮะเอ่อ !?

ดังนั้น คำถามชักชวนให้สายตาสั้น เป็นผม ผมไม่เป็น "ป๊ะป๋าจำไม" หรอก

 

ผมว่าคล้ายๆ กับ ถามว่า
พระองคุลิมาล กับ พระสารีบุตร ใครฟังคำสอนพระพุทธเจ้าเสร็จ นับเป็นวินาที แล้วบรรลุเร็วกว่ากัน นะครับ?

 

เห็นไหมเห็นไหม

เอาพระอรหันต์ มาสององค์ มาแข่งดีแข่งเด่น เปรียบเทียบกันแล้ว

เสร็จไปหนึ่ง ดีหน่อยที่เป็น ผู้ที่ปรินิพพานไปแล้ว ก็ถือว่า ได้อโหสิกรรมไป
แต่ก็คาดว่า น่าจะมีเศษกรรมติดไปแน่ๆ

* * * *

 

จากข้อมูลบอกได้แค่ว่า คนขี้โมโหจะประสบทุกข์ในการปฎิบัติธรรมมากกว่า
คนอารมณ์ดีจะประสบทุกข์ในการปฎิบัติน้อยกว่า หรืออาจไม่ประสบเลย

ถ้าอยากรู้ว่าใครจะบรรลุธรรมก่อนหลัง ให้วัดจากอินทรีย์5 คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา ใครมีมากกว่าคนนั้นก็บรรลุธรรมก่อนครับ

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

ผมถือกรรมบถ 10 ครับ
การกล่าวอ้างอะไรที่ไม่มีเนื้อหาสาระ ไม่มีจุดประสงค์ที่ดี ผมไม่พูดครับ
อันนี้ผมเห็นจริตของท่านเจ้าของกระทู้แล้ว คิดว่าถ้ายกตัวอย่างให้เห็นอีกแบบหนึ่ง อาจจะทำให้ท่านเจ้าของกระทู้เห็นภาพได้ง่ายกว่า โดยไม่ต้องถากถางค่อนแคะ เสียดสีเจ้าของกระทู้ ให้เกิดอารมณ์ขุ่นมัวกันเสียเปล่าๆ ครับ

ดังนั้นจึงขออาราธนาชื่อของพระอรหันต์ทั้งสอง มาด้วยความเคารพยิ่ง เพื่ออาจจะได้ชักจูงให้เห็นคำตอบทางธรรมได้ง่ายขึ้นครับ

ทำไมท่านจึงคิดว่าเป็นการแข่งดีแข่นเด่นหรือครับ? หรือจิตใจของท่านมีอคติเสียแล้ว?

 

คุณจะเชื่อผมไหมหละว่า เศษกรรม ที่คุณจะได้รับเนี่ยะ

อาการหนึ่งคือกลายเป็น เจ้าหนูจำไม

เขาเรียกว่า จากธาตุสู่ธาตุ ธาตุเลวก็ไปสู่ธาตุเลว ธาตุดีก็ไปสู่ธาตุดี
แต่ส่วนใหญ่ ไหลลงต่ำ

ทีนี้คุณอาจจไม่เชื่อ ว่า จขกท เขาตั้งคำถามไม่ควร ก็ลองไปหา
อ่านเรื่อง เดรัจฉานกถา10 ดู ว่า ลักษณะคำถามของ จขกท
เข้าข่าย ข้อไหนบ้าง

 

ตามความคิดผม ผมว่ามันวัดกันยากนะ
ถึงแม้การปฏิบัติธรรมตามแนวทางแบบดูจิต เขาบอกว่าคนที่มีโทษะแรงกล้าเป็นคนที่ได้เปรียบกว่าคนอื่น เพราะเห็นกิเลสคือความโกรธ ได้ชัดเจน เมื่ีอความโกรธเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็มีสติตามรู้ทันได้เมื่อนั้น เพราะความโกรธมันเห็นได้ง่ายกว่ากิเลสตัวอื่น โดยเฉพาะความหลง กว่าจะมีสติรู้ตัวได้ต้องใช้เวลานาน(เผลอนาน)
แต่เท่าที่ผมเห็นที่ทำงาน มีเพื่อนคนหนึ่งเป็นคนขี้โมโห เวลามันโกรธ ขอบอก บรรยากาสในการทำงานโครตเซ็งเลย ไม่เห็นเขาจะรู้ทันความโกรธได้เลย หรือเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้ภาวนา ถ้าคำถามที่ท่านตั้งขึ้นมาหมายถึงคนที่ภาวนา ผมขออยู่ข้างคนอารมณ์ดีครับ เพราะคนอารมณ์ดีทำสมาธิน่าจะสงบเร็วกว่าคนขี้โมโห ขี้หงุดหงิด งุงุ งิงิ งึมงึม (smile)

 

ไม่เป็นไรครับ ปัจจุบัน ผมก็สงสัยอยู่หลายๆ เรื่องอยู่แล้ว ต้องคอยถามหลวงพ่อ ถามพระอาจารย์ต่างๆ เรื่องข้อคำถาม ข้อปฏิบัติกรรมฐาน

ข้าพเจ้าขอแสดงความผิดไว้ต่อหน้าสาธารณชน ณ ที่นี้ ว่า อ้างอิงตามที่ท่าน นิวรณ์ ได้กล่าว ข้าพเจ้าได้ปรามาสพระอรหันต์ โดยไม่ได้เจตนา
ข้าพเจ้าเป็นผู้ปรารถนามรรคผล ถือศีล 5 กรรมบถ 10 ตลอดชีวิต ปฏิบัติกรรมฐานทุกวัน หากการที่ข้าพเจ้าล่วงเกินโดยมิได้เจตนา จะทำให้ข้าพเจ้าไม่อาจบรรลุเป็นอริย แม้แต่ชั้นโสดาบันได้ในชาตินี้ ขอให้ท่านทั้งหลายโปรดจงจำความผิดของข้าพเจ้าไว้ เพื่อจะได้ไม่มีผู้ทำผิดพลาดเช่นเดียวกับข้าพเจ้าอีก

 

ครับ คำถามหมายถึงคนที่ภาวนา และในอยู่ในชีวิตประจำวัน

ไปคิดมากเหมือน นิวรณ์ปวดหัว

คำถามคือ อารมณ์และนิสัยประจำ ของผู้ภาวนา

หากใครคิดไกลก็ปล่อยเขาไป กรรมอะไร หากตั้งใจศึกษาก็ได้แต่กรรมดี

กรรมที่ไม่ดีย่อมตามไม่ทันผู้ฝึกตน

 

คุณปุณบพิธก็ไม่ได้เจตนาแค่พยายามยกตัวอย่างเท่านั้นอย่าคิดมากเลยค่ะคนทำดีย่อมได้ดี

 

เข้าใจในเจตนา "คุณปุณบพิธ" และน่ายกย่องแสดงให้เห็นว่ามี "หิริโอตตัปปะ"

แต่ท่านถูก "กิเลสมาร" ครอบงำเข้าให้แล้ว นั่นคือ "นิวรณ์" ตบแต่งกรรม
นำความฟุ้งซ่านรำคาญมาให้ พึงทำความกำหนดรู้ ให้เห็นโทษ และคลายสละออก

แต่เอานี้ไปพิจารณาดีกว่าเนาะ

หลวงปู่ดู่ท่านว่า
"เจตนาหัง ภิกขเว สีลัง วทามิ - ท่านว่าเจตนาเป็นตัวศีล"
"เจตนาหัง ภิกขเว ปุญญัง วทามิ - ท่านว่าเจตนาเป็นตัวบุญ"
เรารักษาศีล ศีลจะรักษาเรา

ทำตนให้เหมือนกระจกเงา แสงที่สาดส่องจะสะท้อนกลับไป

ยังมีพุทธภาษิตได้กล่าวไว้อีกว่า

"มโนบุพพังคมา ธัมมา มโนเสฏฐา มโนมยา
ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า มีใจเป็นประธาน ทุกสิ่งทุกอย่างสำเร็จได้ด้วยใจ"

ขอให้เจริญในสิ่งที่ปรารถนาในสัมมาปฏิบัติ

 

ผมมองเขาในแง่ดี ต้องไปบอกคุณนิวรณ์ครับ
เขาคิดมากไป

 

เห็นด้วยค่ะว่าคุณนิวรณ์คิดมากไปจริงๆค่ะ ^^

 

นี่ก็ดีออก คือ ต่อไปจะเข้าใจได้มากว่า การปรามาสพระอริยะ นั้น ไม่ใช่
เรื่องหยุมหยิมแบบนี้

การปรามาสพระอริยะ ที่ทำให้ปิดมรรคผลนั้น คุณ จะต้องมีเจตนากล่าว
ขึ้นเพื่อให้ท่านเสื่อมจากคุณที่มี เช่น ไปกล่าวชักชวนให้ผู้อื่นเห็นว่า ท่าน
ไม่มีความเป็นพระอรหันต์ อะไรทำนองนี้

ส่วนเรื่องการเปรียบเทียบนั้น มันจะคนละเรื่อง คนละกรรมกัน

ตรงนี้ยังไงก็ต้องรับ แต่ไม่ใช่ปิดมนนคผลอะไร ไม่ถึงขนาดนั้น แต่จะทำให้
คุณเขาถึง พระได้ยาก ขึ้น

สมมตินะสมมติ สมมติว่าคุณมีการเทใจให้ข้างใดข้างหนึ่ง จิตของคุณ
ก็จะปฏิเสธการฟังอีกข้างหนึ่งไปเลย ซึ่งตรงนี้ จะมีหรือไม่ หากคุณ
ยังไม่ใช่พระอริยะละก้อ จิตคุณจะต้องเอนเอียงแน่ๆ เพราะ ปุถุชนนั้น

จะรู้อะไรผิดอะไรถูกนั้น ยากเต็มที พอทำไปแล้วก็ค่อยมาสะดุ้ง แล้ว
ตามด้วยการลูบคลำศีลทั้งนั้น

 

ส่วนเรือง ที่ จขกท ตั้ง จะ บอกว่าผมคิดมากได้ไหม ก็แล้วแต่

แต่ผมถามกลับว่า แล้ว มันเกิดประโยชน์อะไรไหม ในการถาม
และตอบ ท้ายที่สุดคือ สรุป

เกิดมีการพูดคุย นำเสนอ แล้วบังเอิญว่า บอกว่า ข้างโกรธดีกว่า
เอ้าทำไง พวกคุณจะไปดัดจริตทำตัวให้ โกรธ เหรอ เพื่อจะได้
ภาวนาง่ายๆ บรรลุง่ายๆ

หรือ บังเอิญว่าเห็นคล้อยกันหมดว่า ต้องสงบเสงี่ยมถึงจะดี เอ้า
ทำไง คุณต้องไปดัดจริตทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมกันไหม ถึงจะได้ภาวนา
ได้ดี

ทุกคนรู้อยู่แก่ใจ ว่า ยังไงเสียก็ จริตใครจริตมัน แถม ยังไม่รู้ด้วย
ซ้ำว่า แท้จริงจริตไหน

ดังนั้น ไม่ว่าจะยังไง คำตอบนี้ออกมาในรูปแบบไหน ก็ล้วน ไร้สาระ

เป็นข้อถกเถียงที่เสียเวลา ไม่เกิดประโยชน์อันใดแก่ผู้ภาวนา เว้นแต่
จะสนใจแสดงวาทะเอาโก้

คำถามแบบนี้ และ คำตอบที่พูดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ เมื่อมันไม่ได้มี
ส่วนในการช่วยสมาทานสิกขา ไม่เป็นไปเพื่อรู้ทุกข์ ละทุกข์ พ้นทุกข์
รู้ทางออกจาทุกข์ ก็ให้จัดว่า เป็นเดรัจฉานกถาไป

ใช่หรือไม่ใช่ ก็แล้วแต่จะพิจารณาให้สั้น หรือ ยาว น้อย หรือ มาก

 

อนุโมทนา ในสิ่งที่ตั้งไว้นะครับ

ขอให้ยึดมรรคผล ให้ถึงสิ้นตัณหา