ขอเชิญท่านแวะเข้ามากระทู้นี้ตั้งคำถามเองตอบเองครับ

ปุจฉาคุณลุงหมาน
คือวันที่25 นี่พระอ.บุญเลี้ยงท่านจะมาขึ้นเขาคิชกูฏ
วันที่ 24 เลยนิมนต์ท่านพักที่บ้าน แล้วเช้าจะถวายอาหาร
ให้ท่านที่นี้คุณหนึ่งบอกว่า ก็เลี้ยงทำบุญบ้านไปเลย ที่นี้พระ
มาทั้งหมด 4 องค์ ลุงเขาทำบุญบ้านพระ4องค์ได้หรือเปล่า
หรือว่าหนูต้องไปนิมนต์พระมาอีกรูปให้ครบ 5 คะ
ติ๊กตอก ติ๊กตอก ติ๊กตอก รอคำตอบลุงอยู่ค่ะจะได้ไปนิมนต์พระไว้

 

ถ้าว่าตามประเพณีนิยมต้อง 5.7.9.นำนองนี้หรือ 3 ก็ได้ถ้าตามความเป็นจริงกี่รูปก็ได้ สมมุตว่า 4 รูปบางท่านอาจถือโชครางทำนองนั้นว่าพระ 4 รูปเขาใช้สำหรับสวดงานศพว่าไม่เป็นมงคล ตามหลักจริงๆแล้วพระ 4 รูปนั้นดีมากเรียกว่าครบองค์สงฆ์ทำสังฆกรรมได้แม้จะถวายสังฆทานที่ดีที่สุดก็ต้องมีสงฆ์ 4 รูปขึ้นไป ถ้าจะให้ไม่ขัดสายตาชาวบ้านก็ควรเพิ่มอีกได้ ไปเสียหายยิ่งมากยิ่งดี ถ้ามันจำเป็นมี 4 รูป ก็ไม่เสียหายอะไร พระเข้าบ้านดีทั้งนั้นมันไม่เกี่ยวกับโชครางอะไรเลย ชิมิๆๆ ดีกว่าไม่มีพระเข้าบ้านเลย ชิมิๆๆ

 

ที่จริงคนอื่นก็บอกว่าไม่เป็นไร แต่สามีหนูซิคะ
ไม่รู้ไปฟังใครมาแกบอกว่า มา 4องค์เท่ากับมา
สวดศพอย่างนั้นแกไม่ทำบุญบ้านจะเลี้ยงเพลอย่างเดียวนะ
ที่จริง สมาชิกในบ้านแกก็อาวุโสกว่าเพื่อน แนวโน้ม
น่าจะไปก่อนคนอื่น แบบนี้คิดว่ามาสวดศพก็น่าจะเป็น
การต่ออายุเน้อ ลุงเน้อ ลุงว่าไหมคะ อิ อิ ....

 

5555555555555555555555555555555555555

การมา 4 องค์ เป็นการครบองค์สงฆ์ หมายความว่าการประชุมสงฆ์ต้องมี 4 องค์ขึ้นไปจึงจะประชุมสงฆ์ได้ทำพิธีอะไรก็ได้ต้องให้ครบองค์สงฆ์ การสวดศพเดี๋ยวนี้บางวัดเขาเป็น 10 กว่าองค์ก็มี บางวัดเอาหมดวัดก็มี เขารู้กันหมดแล้วเขาไม่ค่อยถือแล้ว ถือทำไมหนักป่าวๆ ถ้าคุณสามีถือก็ไปนิมนต์มาให้จำนวนเขาต้องการก็เท่านั้นเอง จะทำบุญทั้งที่ก็ทำให้มันสบายใจกุศลจะได้เกิดง่ายๆ

 

ลุงหมานครับ เมื่อวานนี้ผมมีความทุกข์ ความน้อยใจแสนสาหัสเลยว่าทำไมเรา
ต้องมารับกรรมมากมายไม่ได้หยุด ไม่ได้หย่อน เกิดมามีแต่ความทุกข์ ทั้งกาย
ทั้งใจ น้อยใจขนาดอธิษฐานว่าหากกรรมของข้าพเจ้าไม่สิ้นสุดลงก็ขอให้ข้าพเจ้า
สิ้นชีวิต ณ บัดเดี๋ยวนี้เถิดอย่าได้อยู่ต่อไปอีกเลย แล้วมันก็ไม่อยากอยู่แล้วบอกลา
ร่างกายในใจว่าต้องไปแล้วนะ และปล่อยวางความอาลัยคนรอบตัว นั่งสมาธิพอนั่ง
ได้ซักพักมันก็รู้สึกวางหมดเลย ไม่ได้ใช้เทคนิคนั่งสมาธิอะไรเลย มันแค่วางเหมือน
มันหมดเชื้อไฟแล้ว ไม่มีความอยากยึดอะไรแล้ว พอออกจากสมาธิมามันก็เหมือน
กับไม่ทุกข์แล้ว พอคิดเรื่องที่ทำให้ทุกข์มันก็ไม่ทุกข์อีก พอคิดว่าจะเจอสภาวะบีบ
คั้นพวกนั้นมันก็รู้สึกเฉยๆ ไม่รู้จะกลับมาทุกข์เหมือนเดิมอีกไหม

 

มันเรื่องธรรมดาของสังขารที่ปรุงแต่งจิต รับอารมณ์ที่ไม่ดีปรุงแต่งจิตให้รู้ทุกข์จึงเป็นทุกข์
เมื่อเป็นทุกข์เราก็ผลักใสอารมณ์ทุกข์นั้นไม่อยากให้มี คือเบื่อหน่ายทุกข์ บางครั้งอยากตาย บางคนถึงกับฆ่าตัวตาย
เพราะอารมณ์ที่เป็นทุกข์ที่เกิดทุกข์นานๆนั้น เพราะจิตเคล้าคลึงอารมณ์นั้นนานจึงทุกข์นาน
พอจิตไปรับอารมณ์ใหม่ที่เกิดขึ้นตรงปัจจุบันที่เกิดขึ้น ก็ต้องทิ้งอารมณ์เก่าที่เป็นทุกข์ เมื่ออารมณ์มาดีจิตก็ไปรับอารมณ์ใหม่ที่ดีเป็นอารมณ์

อารมณ์ที่เป็นทุกข์เก่านั้นก็ถูกพรากไปจากจิต และจิตก็ไม่เข้ามายึดอารมณ์เก่าที่เป็นทุกข์ จิตก็ยึดอารมณ์ดีเราก็ไม่ทุกข์
เพราะจิตได้รับอารมณ์ที่ดีเป็นอาศัยของจิตเรียกว่าได้อารมณ์ใหม่ก็ทิ้งอารมณ์เก่า ถ้าสังเกตุให้ดีๆเราก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เกิดแล้ว
ไม่ใช่เป็นเพราะตรงนี้เท่านั้นไม่ได้วิเศษไปกว่าเก่าเลย คือมันก็เป็นการเปลี่ยนอารมณ์ของจิต
เช่นว่าก่อนหน้านี้เราเคยร้องไห้แล้วทำไมมันจึงหยุดร้องได้ โดยที่เราก็ไม่ต้องทำอะไรเลยมันก็หยุดร้องของมันเอง
หาช่วงตรงที่ๆหยุดร้องไม่ได้เพราะเราไม่ได้สังเกตุว่านี่เป็นสภาพของจิตที่มีการเกิดดับ พอเราไปรับอารมณ์ดีมันก็เบาสบายทุกข์ก็หายไป

เมื่ออารมณ์ดีดับอีกที่นี้จิตอาจไปรับอารมณ์ที่ไม่ดีอีกก็ทุกข์อีก ที่จิตตั้งอยู่ในอารมณ์ดีนานๆ ก็เพราะจิตรับอารมณ์ดีๆนานนั่นเอง
ถ้าเราเข้าใจสภาพของของสุขว่ามีการเกิดดับเราก็จะไม่ทุกข์เพราะรู้ทันนั่นเอง

ไม่ทราบว่าพูดพอให้เข้าใจได้หรือเปล่ารู้ ถามมาใหม่ก็แล้วกัน

 

bluebaby2 @

อย่้างที่ลุงหมานตอบมาค่ะ สรุปง่าย ๆ คือ ยังไม่ใช่การปล่อยวางอย่างแท้จริง ใจสัยเกิดอาการนี้บ่อย ๆ ค่ะ

การปล่อยวางอย่างแท้จริง จะเห็นว่า ทุกข์ สุข ล้วนเสมอกัน
แล้วจะไม่ผลักไสทุกข์ ไม่แสวงหาสุข เพราะจิตเกิดปัญญาว่า ทุกข์ สุข ล้วนไม่เที่ยง บังคับไม่ได้

การที่่นั่งสมาธิแล้วรู้สึกว่าวางไ้้ด้หมด เพราะจิตมีความสุขกับสมาธิที่เกิดขึ้น เมื่อสมาธิคลายก็จะกลับมาอยู่ในสภาพเดิมคือ ทุกข์ ๆ สุข ๆ วิธีที่จะอยู่กับสภาวะที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่ทุกข์คือ รู้สภาวะไปอย่างที่เป็น ด้วยใจที่เป็นกลาง เมื่อใจไม่เป็นกลางก็ให้รู้ทัน

สมาธิ มีเจริญ ก็มีเสื่อม อย่าไปยึดติดกับสภาวะที่เจริญ ที่ทำให้เรารู้สึกเป็นสุขนะคะ มันเป็นกิเลสอย่างหนึ่ง ...

 

ขอบคุณ ลุงหมาน กับคุณ ใจสัย ครับผมเจอสภาวะบีบคั้นจนรู้สึกว่าตายซะยังจะดี
กว่า มันก็รู้สึกเหมือนกับทุกสิ่งที่เคยแบกมาวางหมดไม่สนใจแล้ว ผลลัพธ์จะเป็น
อย่างไรก็ไม่อยากจะไปสนใจอีกต่อไป มันถึงที่สุดของที่สุดแล้ว บางทีรู้สึก
เหมือนอยากหนีไปเลย แต่ความรับผิดชอบต่อตนเองและคนรอบข้างมันค้ำคอไว้
รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีอิสรภาพอะไรเลย ทางเลือกที่เรามีล้วนเป็นทางเลือกแย่ๆ
เวลาที่อยู่ว่างๆ ก็ผ่อนคลายไม่ได้

 

​

 

ที่รู้สึกอย่างนั้นเพราะเป็นผลของกรรม หรือ "วิบากกรรม" พยายามอยู่กับปัจจุบันนะคะ
เกิดความรู้สึกอะไรก็รู้ไป รู้แล้ววาง ทำความรู้สึกตัวไปเรื่อย ๆ ค่ะ
ด้วยวิธีนี้ จะทำให้เราเกิดสติ ที่สำคัญ ระลึกถึงศีล ยึดศีลให้มั่นคงไว้
อย่าทำให้ผู้อื่น และตัวเองเดือดร้อน เพราะศีลของเราบกพร่องนะคะ

เอาใจช่วยให้ผ่านพ้นปัญหา และความทุกข์ไปได้ในเร็ววันค่ะ ....

 

ภาพจักรวาล ​

คลิ๊กที่ภาพ 3 ครั้ง จะอ่านได้ชัดเจน​

ถ้าสนใจภาพภาพนี้อธิบายให้ฟังได้นะครับ
Untitled-5.jpg

 

" ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง
ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ
ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง "


<iframe title="YouTube video player" width="480" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/d9D2y-CF1Xo" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

​

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="94%" align=center border=0><TBODY><TR><TD class=postbody vAlign=top><HR>เรื่องเห็นกงจักรเป็นดอกบัว

ในกาลของพระกัสสปพุทธเจ้า บุตรของเศรษฐีคนหนึ่งในกรุงพาราณสี ชื่อว่า มิตตวินทุกะ เป็นเด็กไม่มีศรัทธา ฝ่ายมารดาบิดาเป็นผู้มีศรัทธา เป็นพระโสดาบัน ต่อมาบดาถึงแก่กรรม มารดาจึงเป็นผู้จัดแจงทรัพย์สมบัติ

วันหนึ่งแนะนำบุตรว่า เจ้าเกิดมาเป็นมนุษย์มิใช่ง่าย จงไปรักษาศีลฟังธรรม มิตตวินทุกะตอบว่า ไม่มีประโยชน์อะไรในการรักษาศีลฟังธรรม แม่อย่าพูดอะไรอีกเลย

ในวันอุโบสถวันหนึ่ง มารดาได้กล่าวแก่บุตรว่า วันนี้เป็นวันอุโบสถเจ้าจงไปฟังธรรม กลับมาแล้วแม่จะให้ทรัพย์แก่เจ้าพันหนึ่ง มิตตวินทุกะรับคำ จึงสมาทานอุโบสถศีล บริโภคอาหารเช้าแล้วก็ไปวัด แต่ไปหลบนอนเสียในที่แห่งหนึ่งไม่ได้ฟังธรรม กลับมาแล้วก็รับทรัพย์จากมารดา

ในวันอุโบสถต่อมาก็ได้ปฏิบัติอย่างนี้จนรวบรวมทรัพย์ได้เป็นอันมาก จึงคิดจะโดยสารเรือข้ามทะเลไปทำการค้าขาย ได้บอกลามารดา

ฝ่ายมารดาก็ห้ามมิให้ไปเพราะมีบุตรอยู่คนเดียวและทรัพย์ก็มีอยู่มาก มิตตวินทุกะก็ไม่ยอมจะออกไป มารดาก็จับมือดึงไว้ มิตตวินทุกะก็ทำร้ายมารดาให้ล้มลงแล้วโดยสารเรือออกทะเลไป เมื่อเรือออกทะเลไป ๗ วันก็หยุดนิ่งอยู่

ในสมัยนั้นเชื่อกันว่า เมื่อเกิดเหตุเช่นนี้ต้องมีคนกาลกิณีอยู่บนเรือ และต้องจับฉลากกันทุกคน ใครจับถูกฉลากกาลกิณีก็ต้องถูกปล่อยลงแพ ให้ลอยไปตามยถากรรม

ฉะนั้นจึงมีการจับฉลากกัน ฉลากกาลกิณีได้ตกแก่มิตตวินทุกะถึง ๓ ครั้ง ชนทั้งหลายจึงกล่าวว่า คน ๆ เดียวอย่าทำให้คนเป็นอันมากวินาศเสียเลย จึงให้มิตตวินทุกะลงแพปล่อยไปในทะเล เรือก็แล่นต่อไปได้ในขณะนั้น

ฝ่ายแพที่มิตตวินทุกะลงไปอยู่ได้ลอยไปถึงเกาะแห่งหนึ่ง มิตตวินทุกะขึ้นไปอยู่บนเกาะนั้น ปรารถนาจะเที่ยวต่อก็ลงแพต่อไปอีกจนถึงเกาะหนึ่ง ได้ขึ้นไปบนเกาะนั้น พบเมืองเข้าเมืองหนึ่งมี ๔ ทวาร ได้ยินว่าที่นั้นเป็นนรกของสัตว์นรกจำพวกหนึ่ง

แต่มิตตวินทุกะเห็นเป็นเมืองที่สวยงาม จึงเข้าไปในเมืองนั้น ได้เห็นสัตว์นรกตนหนึ่งสวมกงจักรคมกริบเหมือนมีดโกนหมุนบดอยู่บนศรีษะ มิตตวินทุกะได้เห็นกงจักรบนศรีษะของสัตว์นรกนั้นเหมือนอย่างดอกบัว ได้เห็นโซ่ที่รัดตรึงตัวสัตว์นรกนั้นเหมือนอย่างเครื่องประดับ ได้เห็นโลหิตที่ไหลจากศรีษะของสัตว์นรกนั้นเหมือนอย่างแป้งลูบไล้สีแดง

ได้ยินเสียงร้องคร่ำครวญเหมือนดังเสียงร้องเพลงที่ไพเราะ จึงเข้าไปหาสัตว์นรกนั้น พูดขอดอกบัวที่สวมอยู่บนศรีษะ สัตว์นรกนั้นจึงบอกว่า นี่ไม่ใช่ดอกบัวแต่เป็นกงจักร มิตตวินทุกะก็ไม่เชื่อ ยังยืนยันขอให้ได้

สัตว์นรกจึงคิดว่าชะรอยบาปของเราจักสิ้นแล้ว จึงกล่าวว่า อยากได้ดอกบัวนี้ก็จงรับเอาไป แล้วก็สวมกงจักรบนศรีษะของมิตตวินทุกะ

กงจักรนั้นก็หมุนบดกระหม่อมของมิตตวินทุกะ ในขณะนั้นมิตตวินทุกะก็รู้ว่าเป็นกงจักรไม่ใช่ดอกบัวแต่ก็ไม่สามารถจะถอดออกได้ ต้องได้รับทุกข์ต่อไปบนเกาะนั้นจนสิ้นกรรม

: บุญเป็นหลักใหญ่ของโลก
: สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก




</TD></TR></TBODY>

 

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="94%" align=center border=0><TBODY><TR><TD class=postbody vAlign=top>

​

ดอกหญ้าท้าลม ​

ลมร้อนรอนพลิ้วโชนร้อน
ดอกหญ้าว่อนว่อนลมพลิ้ว
ปุยขาวขาวปุยลู่ปลิว
ลู่ลิ่วลิ่วลู่วู่วน ​

ล่องลอยลอยล่องลิบลิ่ว
ปลิดปลิวเวหาหมองหม่น
พลิ้วผ่านคืนวันวกวน
สับสนสัดส่ายรายทาง ​

ท่องเที่ยวทาบทับนับพื้น
หลับตื่นวาดวางถากถาง
เม็ดหญ้าเรียงรายสายทาง
บางบางเม็ดหญ้าท้าทาย ​

หมอกหยดฝนหยาดมาดมุ่ง
ดินปรุงแดดแต้มแย้มสาย
เม็ดหญ้ากล้าเม็ดเรียงราย
เพื่อฉายต้นหญ้าท้าลม ​

เวียนวนวัฏสงสาร
ฤดูกาลคืบคลานขู่ข่ม
ผ่านชอกผ่านช้ำขื่นตรม
ผ่านชื่นผ่านชมสุขสราญ ​

เวียนวงสังสารวัฏ
คลื่นซัดสาดโหมโลมผ่าน
สุขบ้างทุกข์บ้างบางกาล
คือตำนานดอกหญ้าท้าลม ​

สิริมงคล ๐๘/๐๖/๔๒
ลานธรรมจักร ​

</TD></TR><TR><TD></TD></TR><TR><TD class=postdetails vAlign=bottom height=40>


</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

<TABLE class=blog_center_data><TBODY><TR><TD>

การอันตรธานแห่งพระธาตุ​

ปรินิพพานมี ๓
กิเลสปรินิพพาน มีที่โพธิบัลลังก์
ขันธ์ปรินิพพาน มีที่เมืองกุสินารา
ธาตุปรินิพพาน จะมีในอนาคตในปีพุทธศักราช ๕๐๐๐
พระธาตุทั้งหลายที่ไม่ได้รับการสักการะ และการนอบน้อมบูชาในสถานที่ต่างๆ ก็จะเสด็จไปสู่สถานที่ที่ได้รับการสักการะ และการนอบน้อมบูชาด้วย
กำลังอธิษฐานพระพุทธเจ้าทั้งหลาย เมื่อเวลาล่วงไปอีก การสักการะบูชา และการนอบน้อมบูชาก็มีในที่ทั้งปวง
ในเวลาที่พระศาสนาเสื่อมลง พระธาตุทั้งหลายในตามปัณณิทวีป เกาะลังกานี้จะประชุมกัน(มารวมกัน)แล้วเสด็จสู่มหาเจดีย์
จากมหาเจดีย์ ไปสู่ นาคทีย์เจดีย์
จากนาคทีย์เจดีย์ ไปสู่ โพธิบัลลังก์ (ควงต้นโพธิที่ประทับตรัสรู้)
พระธาตุทั้งหลายจากนาคภิภพก็ดี จากเทวโลกก็ดี จากพรหมโลกก็ดี จะเสด็จสู่โพธิบัลลังก์แห่งเดียว พระธาตุแม้ประมาณเท่าเมล็ดพันธุ์ผักกาด จะไม่สูญหายไปในระหว่างทาง
พระธาตุทั้งหมดประชุมกันที่ควงมหาโพธิ์แล้ว ได้รวมกันเป็นพระรูปแห่งพระพุทธเจ้า แสดงพุทธสรีระประทับนั่งขัดสมาธิที่ควงไม้โพธิ์ มหาปุริสลักษณะ ๓๒ อนุพยัญชนะ ๘๐ พระรัศมี ๑ วา ทั้งหมดครบบริบูรณ์ที่เดียว จากนั้นจะแสดงปาฏิหาริย์เหมือนในวันแสดงยมกปาฏิหาริย์ในเวลานั้น
ชื่อว่าสัตว์ผู้เป็นมนุษย์ซึ่งไปในสถานที่นั้น ไม่มีเลย.
มีแต่เทวดาในหมื่นจักรวาล ประชุมกันทั้งหมดพากันคร่ำครวญรำพันว่า...
"วันนี้พระทศพลจะปรินิพพานจำเดิมแต่บัดนี้ไปจักมีแต่ความมืด"
ต่อจากนั้น ไฟลุกโพลงขึ้นจากพระมหาสรีรธาตุ ทำให้พระสรีระนั้นถึงความหาบัญญัติ(การมีอยู่)มิได้.
เปลวไฟที่โพลงขึ้นจากสรีรธาตุ พลุ่งขึ้นจนถึงพรหมโลก เมื่อพระธาตุแม้ขนาดเท่าเมล็ดพันธุ์ผักกาดยังมีอยู่ เปลวเพลิงเปลวเพลิงหนึ่งก็จะยังมีอยู่เพียงนั้น
เมื่อพระธาตุหมดสิ้นไป เปลวเพลิงก็จะขาดหายไป พระธาตุทั้งหลายแสดงอานุภาพใหญ่อย่างนี้แล้ว ก็อันตรธานไปในเวลานั้น หมู่เทวดากระทำสักการะด้วยของหอม ดอกไม้ และดนตรีอันเป็นทิพย์ เป็นต้น
เหมือนในวันที่พระพุทธเจ้าทั้งปรินิพพาน กระทำประทักษิณ ๓ ครั้ง ถวายบังคมแล้วกราบทูลว่า "ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า ข้าพระองค์ทั้งหลายจะได้เห็นพระพุทธเจ้าผู้เสด็จอุบัติขึ้นในอนาคต แล้วกลับไปสู่ที่อยู่ของตนนี้ ชื่อว่า การอันตรธานแห่งพระธาตุ"​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

งั้นถ้ายังเป็นมนุษย์ ในอนาคตอีก2446ปี ข้างหน้าก็ไม่มีสิทธิ์พบพระผู้มีพระภาคเจ้าสินะ ถ้าเราเป็นสูงขึ้นไปจากมนุษย์อย่างเทวดาเราก็จะได้ฟังธรรมจากพระผู้มีพระภาคเจ้าของเรา ใช่ใหม ลุงหมาน

 

ใช่แล้วครับ ช่วงเวลานั้นถ้าเราเกิดเป็นมนุษย์ก็หมดสิทธิ์ที่จะได้พบพระพุทธเจ้า แม้แต่นะโมคำเดียวก็จะไม่ได้ยินเพราะพระพุทธศาสนาสิ้นแล้วสิ้นจริงๆ ผู้ที่จะบรรลุในวันนั้นในวันธาตุปรินิพพาน ก็มีเทวดากับพรหมเท่านั้น มนุษย์จะต้องรอพบพระศรีอริยะเมตตรัยเท่านั้นจึงจะบรรลุได้ และในช่วงที่มนุษย์มีอายุ 80.000 ปีจึงจะได้พบ คืออย่างนี้นะครับช่วงนี้มนุษย์มีอายุเฉลี่ยเหลือไม่ถึง 75 ปีหมดอายุ ในเวลา 100 ปีอายุมนุษย์จะลดมา 1 ปี ทุกๆ 100 ปีจะลดต่ำไป 1 ปี จนถึงอายุมนุษย์เหลือ 10 ปี ผู้หญิงอายุ 5 ขวบเริ่มแต่งงานกันได้แล้วหลังจากนั้นมนุษย์จะเริ่มรักษาศีลอายุก็เพิ่มขึ้นไปเรื่อยจนถึงอสงไขยปีแล้วหลังจากนั้นมนุษย์เริ่มประมาทคือไม่รักษาศีลอายุก็เริ่มลดลงมาอีก จนมนุษย์อายุเหลือ 80.000 ปี จึงจะพบพระศรีอริยะเมตตรัยอีกครั้ง ถ้าโชคดีเราเกิดเป็นมนุษย์ในช่วงนั้นและได้พบพระศรีอริยะเมตตรัยก็มีโอกาสบรรลุได้ ถ้าหากไปเกิดเสียที่อื่นล่ะ หรือเกิดทันได้พบแต่ไม่สนใจ หรือไปนับถือศาสนาอื่นอีกล่ะน่ากลัวเหมือนกัน ยังไงๆ ก็ขอปรารถนาเกิดเป็นเทวดาในชาติหน้าขอพบพระพุทธเจ้าองค์ปัจจุบันนี้ และขอให้ได้ฟังธรรมช่วงที่พระพุทธเจ้าเทศนาในเวลาที่ธาตุปรินิพพานแล้วกัน อีกในเวลาไม่นานนี้เอง ไม่ต้องรอพบพระศรีอริยะเมตตรัยหรอก ถ้าหากพลาดก็ต้องรอแต่ไม่รู้จะได้พบหรือเปล่าก็ไม่รู้ (เล่าไม่ค่อยละเอียดนัก)

มีปัญหาอยู่ที่ว่าทำไมชาติหน้าจึงจะไปเกิดเป็นเทวดาได้ อาจได้พบพระพุทธเจ้าวัน ธาตุปรินิพพานได้ หากแม้นไม่พบพระพุทธเจ้าวันนั้นได้ ก็ยังมีพระอริยะมากมายอยู่ในสวรรค์และพรหมเราอาจได้ไปศึกษาและสำเร็จในชั้นนั้นก็ได้
แต่หากเราไม่ได้ศึกษาไว้ตั้งแต่เป็นมนุษย์ ขึ้นไปศึกษาที่ชั้นเทวดาหรือพรหมก็ยากอีก เพราะพวกเทวดาและพรหมนี้มองไม่เห็นทุกข์ ก็จะไปหลงติดกับสุขสบายอีกเพลินเพลิดกับสุข ไม่สนใจจะศึกษาหาทางพ้นทุกข์ หมดอายุก็ต้องกลับมาเกิดอีกยังไม่รู้ว่าจะไปเกิดในมนุษย์หรืออบายอีกก็ไม่รู้

 

สาธุ ค่ะลุงหมาน เหมือนคำเตือนนะค่ะ หลานกำลังเขว่อยู่ ตูปัดตูเป๋ หลงทาง
ขอบคุณทุกบทความ เตือนให้เร่งผลักดันตัวเองค่ะ
ขอบคุณลุงหมาน คอยผลักดัน ถ้าไม่มีลุง หนูก็เหมือนไม่มีใครคอยเตือน
เพราะคนอย่างหนู กิเลสหนา หลงทางเป็นนิสัยค่ะ
กราบขอบพระคุณค่ะ

 

ปุถุชนนั้นส่วนมากจะทำอะไรก็ตามใจกิเลส จึงถูกกิเลสหลอกเอา
ทั้งๆ ที่คำสอนของพระพุทธองค์เป็นไปเพื่อการสวนทางกับกิเลส

 

กระทู้เหงาจัง
คุณเคยรู้สึกไหม เวลาไม่มีใครแล้ว
จะมองไปทางไหน ไม่มีใครให้พูดจา
ไม่มีเลยซักคน จะหันมองมองและเข้าใจ
คนๆนี้ที่มันไม่มีอะไร

นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ
เจ็บปวดทรมาณลึกลงข้างในใจ
โอ้ความเหงา มันช่างหนาว มันช่างยาวนานและทุกข์ทน
รอคอยใครบางคนมาหยุดมัน

มันจะอีกนานไหม เวลาคงไม่หยุดแล้ว
เวลาจะพาคนไหน ให้ผ่านให้พ้นเข้ามา
ไม่มีเลยซักคน จะหันมองมองและเข้าใจ
คนๆนี้ที่มันไม่มีอะไร


อ้าวกลายเป็นกระทู้คนเหงาไปซะแล้ว