ไม่รู้ว่ามีใครเห็น Planet X หรือยัง?

มาอ่านและเป็นกำลังใจให้ทุกท่านในกระทู้ค่ะ เราชอบอ่านกระทู้นี้ค่ะ เพราะส่วนต้วชอบออกไปมองดวงดาวแล้วเห็นความผิดปกติของดาวเหมือนกัน

 

ข้อความจาก k.oldman

ผม..ดีใจ.. ที่มีหลายคนในเวป สนใจ ที่จะศึกษาในเรื่องนี้...อย่างน้อย ผม ก็ คิดว่า นี่เป็นวิถีทางวิทยาศาตร์ เดียว ที่ ยอมให้คนเดินดินธรรมดาได้ มีโอกาสเข้าถึงแหล่งข้อมูล และ สามารถ เล่นกับข้อมูลนั้นๆได้ ซ้ำยังวิพากวิจารณ์ เจ้าของ ข้อมูล ด้วยความบริษุทธิ์ ใจ แม้ว่าจะ เป็นไป ในทางร้ายๆ ได้อีกด้วย...ตรงนี้ แสดงถึงความใจกว้าง ที่ มนุษย์ ที่เจริญแล้ว สมควร มี...

ขอบคุณมากครับk.oldman,k.kwan ที่ให้ข้อมูลดีๆกับพวกเรา..เมื่อสมัยเด็กๆผมเองก็ชอบอ่านหนังสือที่เกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาวเช่น.,มิติ4,โนวา..มีท่านใดพอจะจำใด้บ้างว่ามีหนังสืออะไรบ้าง เมื่อ๓๐ปี่ที่แล้วน่ะ..(ผมว่า..ผมอ่านมากกว่าหนังสือเรียนอีก ๕๕๕๕บวก)

 

มิติที่ 4, โนวา ผมก็อ่านประจำเหมือนกันสนุกดี ผมเชื่อนะว่ามีมนุษย์ต่างดาวจริง
แต่ผมเชื่อคำสอนของพระพุทธองค์มากกว่าครับ

 

ความเห็น

...ผู้ที่ศรัทธา และ เข้าใจถึงซึ่งพระรัตนตรัย จริงๆ ย่อมไม่มีวันคลอนแคลนจาก..ความรู้ความเข้าใจดังกล่าว นี้..และ จะก้าวหน้าต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง...

..ขออนุโมทนา...คุณ ทศพร...

 

ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับน้าโอลด์แมน

 

ข้อมูลเพิ่มเติมที่เปิดเผยมาทีละนิดๆครับ
[ame="http://www.youtube.com/watch?v=MWphNcy9lYY"]YouTube - Planet X Update - (Yahoo News) Dec 6, 2010[/ame]
Are you paying attention to the bits of information they've been giving us? By the time Planet X arrives, they'll say they've been warning us all time time.

http://news.yahoo.com/s/space/2010120...

Our sun may have a companion that disturbs comets from the edge of the solar system — a giant planet with up to four times the mass of Jupiter, researchers suggest.

A NASA space telescope launched last year may soon detect such a stealth companion to our sun, if it actually exists, in the distant icy realm of the comet-birthing Oort cloud, which surrounds our solar system with billions of icy objects.

The potential jumbo Jupiter would likely be a world so frigid it is difficult to spot, researchers said. It could be found up to 30,000 astronomical units from the sun. One AU is the distance between the Earth and the sun, about 93 million miles (150 million km).

Most systems with stars like our sun — so-called class G stars — possess companions. Only one-third are single-star systems like our solar system.

เนื้อหาในข่าว

<cite class="vcard"> Charles Q. Choi
SPACE.com Contributor
SPACE.com charles Q. Choi
space.com Contributor
space.com </cite> – <abbr title="2010-12-04T06:00:51-0800" class="timedate">Sat Dec 4, 9:00 am ET</abbr>

Giant Stealth Planet May Explain Rain of Comets from Solar System's Edge


Our sun may have a companion that disturbs comets from the edge of the solar system — a giant planet with up to four times the mass of Jupiter, researchers suggest.
A NASA [COLOR=#366388 ! important][COLOR=#366388 ! important]space [COLOR=#366388 ! important]telescope[/COLOR][/COLOR] launched last year may soon detect such a stealth companion to our sun, if it actually exists, in the distant icy realm of the comet-birthing Oort cloud, which surrounds our solar system with billions of icy objects.[/COLOR]
The potential jumbo Jupiter would likely be a world so frigid it is difficult to spot, researchers said. It could be found up to 30,000 astronomical units from the sun. One AU is the distance between the Earth and the sun, about 93 million miles (150 million km).
Most systems with stars like our sun — so-called class G stars — possess companions. Only one-third are single-star systems like our solar system.
Not a nemesis
Scientists have already proposed that a hidden star, which they call "Nemesis," might lurk a light-year or so away from our sun. They suggest that during its orbit, this red dwarf or brown dwarf star would regularly enter the Oort cloud, jostling the orbits of many comets there and causing some to fall toward Earth. That would provide an explanation for what seems to be a cycle of [COLOR=#366388 ! important][COLOR=#366388 ! important]mass [COLOR=#366388 ! important]extinctions[/COLOR][/COLOR] here. [/COLOR]
Still, other astronomers recently found that if Nemesis did exist, its orbit could not be nearly as stable as claimed.
Now researchers point to evidence that our sun might have a different sort of companion.
To avoid confusion with the Nemesis model, astrophysicists John Matese and Daniel Whitmire at the University of Louisiana at Lafayette dub their conjectured object "Tyche" — the good sister of the goddess Nemesis in Greek mythology, and a name proposed by scientists working on NASA's Wide-Field Infrared Survey Explorer (WISE) space telescope.
It is the WISE observatory that, using its all-seeing infrared eye, stands the best chance of having spotted Tyche, if this companion to the sun exists at all, the researchers said. [WISE telescope's amazing images]
Matese and Whitmire detailed their research Nov. 17 online edition of the journal Icarus.
Comet-flinging sun companion
The researchers noted that most comets that fly into the inner solar system seem to come from the outer region of the Oort cloud. Their calculations suggest the gravitational influence of a planet one to four times the [COLOR=#366388 ! important][COLOR=#366388 ! important]mass [COLOR=#366388 ! important]of [/COLOR][COLOR=#366388 ! important]Jupiter[/COLOR][/COLOR] in this area might be responsible.[/COLOR]
Two centuries of observations have indicated an anomaly that suggests the existence of Tyche, Matese said. "The probability that it could be caused by a statistical fluke has remained very small," he added.
The pull of Tyche might also explain why the dwarf planet Sedna has such an unusually elongated orbit, the researchers added.
If Tyche existed, it would probably be very cold, roughly minus 100 degrees F (-73 degrees C), they said, which could explain why it has escaped detection for so long — its coldness means that it would not radiate any heat scientists could easily spot, and its distance from any star means it would not reflect much light.
"Most planetary scientists would not be surprised if the largest undiscovered companion was Neptune-sized or smaller, but a Jupiter-mass object would be a surprise," Matese told SPACE.com. "If the conjecture is indeed true, the important implications would relate to how it got there — touching on the early solar environment — and how it might have affected the subsequent distributions of comets and, to a lesser extent, the known planets."
Is Tyche really out there?
The fact of Tyche's existence is questionable, since the pattern seen in the outer Oort cloud is not seen in the inner Oort.
"Conventional wisdom says that the patterns should tend to correlate, and they don't," Matese said.
If the WISE team was lucky, it caught evidence for the Tyche solar companion twice before the space observatory's original mission ended in October. That could be enough to corroborate the object's existence within a few months as researchers analyze WISE's data.
But if WISE detected signs of Tyche only once (or not at all), researchers would have to wait years for other telescopes to confirm or deny the potential solar companion's existence, Matese said.

 

Giant stealth planet may explain rain of comets from solar system's edge


Our sun may have a companion that disturbs comets from the edge of the solar system — a giant planet with up to four times the mass of Jupiter, researchers suggest.

A NASA space telescope launched last year may soon detect such a stealth companion to our sun, if it actually exists, in the distant icy realm of the comet-birthing Oort cloud, which surrounds our solar system with billions of icy objects.

The potential jumbo Jupiter would likely be a world so frigid it is difficult to spot, researchers said. It could be found up to 30,000 astronomical units from the sun. One AU is the distance between the Earth and the sun, about 93 million miles (150 million km).

Most systems with stars like our sun — so-called class G stars — possess companions. Only one-third are single-star systems like our solar system.

Scientists have already proposed that a hidden star, which they call “Nemesis,” might lurk a light-year or so away from our sun. They suggest that during its orbit, this red dwarf or brown dwarf star would regularly enter the Oort cloud, jostling the orbits of many comets there and causing some to fall toward Earth. That would provide an explanation for what seems to be a cycle of mass extinctions here.

Still, other astronomers recently found that if Nemesis did exist, its orbit could not be nearly as stable as claimed.

Now researchers point to evidence that our sun might have a different sort of companion.

To avoid confusion with the Nemesis model, astrophysicists John Matese and Daniel Whitmire at the University of Louisiana at Lafayette dub their conjectured object “Tyche” — the good sister of the goddess Nemesis in Greek mythology, and a name proposed by scientists working on NASA's Wide-Field Infrared Survey Explorer (WISE) space telescope. It is the WISE observatory that, using its all-seeing infrared eye, stands the best chance of having spotted Tyche, if this companion to the sun exists at all, the researchers said. (WISE telescope's amazing images)

Matese and Whitmire detailed their research Nov. 17 online edition of the journal Icarus.

The researchers noted that most comets that fly into the inner solar system seem to come from the outer region of the Oort cloud. Their calculations suggest the gravitational influence of a planet one to four times the mass of Jupiter in this area might be responsible.

Two centuries of observations have indicated an anomaly that suggests the existence of Tyche, Matese said. The “probability that it could be caused by a statistical fluke has remained very small,” he added.

The pull of Tyche might also explain why the dwarf planet Sedna has such an unusually elongated orbit, the researchers added.

If Tyche existed, it would probably be very cold, roughly minus 100 degrees F (-73 degrees C), they said, which could explain why it has escaped detection for so long — its coldness means that it would not radiate any heat scientists could easily spot, and its distance from any star means it would not reflect much light.

“Most planetary scientists would not be surprised if the largest undiscovered companion was Neptune-sized or smaller, but a Jupiter-mass object would be a surprise,” Matese told SPACE.com.

“If the conjecture is indeed true, the important implications would relate to how it got there — touching on the early solar environment — and how it might have affected the subsequent distributions of comets and, to a lesser extent, the known planets.”

(Source: Space.com)

 

แปลให้หน่อยดิ

 

ใครู้ความหมายช่วยอธิบายให้ฟังที่ครับ ผมไม่เข้าใจเรื่องสีครับ

 

<CENTER>

กำเนิดโลก​

เมื่อประมาณ 4,600 ล้านปีมาแล้ว กลุ่มก๊าซในเอกภพบริเวณนี้ ได้รวมตัวกันเป็นหมอกเพลิงมีชื่อว่า “โซลาร์เนบิวลา” (Solar แปลว่า สุริยะ, Nebula แปลว่า หมอกเพลิง) แรงโน้มถ่วงทำให้กลุ่มก๊าซยุบตัวและหมุนตัวเป็นรูปจาน ใจกลางมีความร้อนสูงเกิดปฏิกิริยานิวเคลียร์แบบฟิวชั่น กลายเป็นดาวฤกษ์ที่ชื่อว่าดวงอาทิตย์ ส่วนวัสดุที่อยู่รอบๆ มีอุณหภูมิต่ำกว่า รวมตัวเป็นกลุ่มๆ มีมวลสารและความหนาแน่นมากขึ้นเป็นชั้นๆ และกลายเป็นดาวเคราะห์ในที่สุด (ภาพที่ 1) ​

ภาพที่ 1 กำเนิดระบบสุริยะ​

โลกในยุคแรกเป็นของเหลวหนืดร้อน ถูกกระหน่ำชนด้วยอุกกาบาตตลอดเวลา องค์ประกอบซึ่งเป็นธาตุหนัก เช่น เหล็ก และนิเกิล จมตัวลงสู่แก่นกลางของโลก ขณะที่องค์ประกอบซึ่งเป็นธาตุเบา เช่น ซิลิกอน ลอยตัวขึ้นสู่เปลือกนอก ก๊าซต่างๆ เช่น ไฮโดรเจนและคาร์บอนไดออกไซด์ พยายามแทรกตัวออกจากพื้นผิว ก๊าซไฮโดรเจนถูกลมสุริยะจากดวงอาทิตย์ทำลายให้แตกเป็นประจุ ส่วนหนึ่งหลุดหนีออกสู่อวกาศ อีกส่วนหนึ่งรวมตัวกับออกซิเจนกลายเป็นไอน้ำ เมื่อโลกเย็นลง เปลือกนอกตกผลึกเป็นของแข็ง ไอน้ำในอากาศควบแน่นเกิดฝน น้ำฝนได้ละลายคาร์บอนไดออกไซด์ลงมาสะสมบนพื้นผิว เกิดทะเลและมหาสมุทร สองพันล้านปีต่อมาการวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิต ได้นำคาร์บอนไดออกไซด์มาผ่านการสังเคราะห์แสง เพื่อสร้างพลังงาน และให้ผลผลิตเป็นก๊าซออกซิเจน ก๊าซออกซิเจนที่ลอยขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศชั้นบน แตกตัวและรวมตัวเป็นก๊าซโอโซน ซึ่งช่วยป้องกันอันตรายจากรังสีอุลตราไวโอเล็ต ทำให้สิ่งมีชีวิตมากขึ้น และปริมาณของออกซิเจนมากขึ้นอีก ออกซิเจนจึงมีบทบาทสำคัญต่อการเปลี่ยนแปลงบนพื้นผิวโลกในเวลาต่อมา (ภาพที่ 2)​

ภาพที่ 2 กำเนิดโลก​

โครงสร้างภายในของโลก
โลกมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางยาว 12,756 กิโลเมตร (รัศมี 6,378 กิโลเมตร) มีมวลสาร 6 x 1024 กิโลกรัม และมีความหนาแน่นเฉลี่ย 5.5 กิโลกรัมต่อลูกบาศก์เมตร (หนาแน่นกว่าน้ำ 5.5 เท่า) นักธรณีวิทยาทำการศึกษาโครงสร้างภายในของโลก โดยศึกษาการเดินทางของ “คลื่นซิสมิค” (Seismic waves) ซึ่งมี 2 ลักษณะ คือ


​

ภาพที่ 3 คลื่นปฐมภูมิ (P wave) และคลื่นทุติยภูมิ (S wave)
​

คลื่นปฐมภูมิ (P wave) เป็นคลื่นตามยาวที่เกิดจากความไหวสะเทือนในตัวกลาง โดยอนุภาคของตัวกลางนั้นเกิดการเคลื่อนไหวแบบอัดขยายในแนวเดียวกับที่คลื่นส่งผ่านไป คลื่นนี้สามารถเคลื่อนที่ผ่านตัวกลางที่เป็นของแข็ง ของเหลว และก๊าซ เป็นคลื่นที่สถานีวัดแรงสั่นสะเทือนสามารถรับได้ก่อนชนิดอื่น โดยมีความเร็วประมาณ 6 – 8 กิโลเมตร/วินาที คลื่นปฐมภูมิทำให้เกิดการอัดหรือขยายตัวของชั้นหิน ดังภาพที่ 3

คลื่นทุติยภูมิ (S wave) เป็นคลื่นตามขวางที่เกิดจากความไหวสะเทือนในตัวกลางโดยอนุภาคของตัวกลางเคลื่อนไหวตั้งฉากกับทิศทางที่คลื่นผ่าน มีทั้งแนวตั้งและแนวนอน คลื่นชนิดนี้ผ่านได้เฉพาะตัวกลางที่เป็นของแข็งเท่านั้น ไม่สามารถเดินทางผ่านของเหลว คลื่นทุติยภูมิมีความเร็วประมาณ 3 – 4 กิโลเมตร/วินาที คลื่นทุติยภูมิทำให้ชั้นหินเกิดการคดโค้ง
​

ภาพที่ 4 การเดินทางของ P wave และ S wave ขณะเกิดแผ่นดินไหว
​

ขณะที่เกิดแผ่นดินไหว (Earthquake) จะเกิดแรงสั่นสะเทือนหรือคลื่นซิสมิคขยายแผ่จากศูนย์เกิดแผ่นดินไหวออกไปโดยรอบทุกทิศทุกทาง เนื่องจากวัสดุภายในของโลกมีความหนาแน่นไม่เท่ากัน และมีสถานะต่างกัน คลื่นทั้งสองจึงมีความเร็วและทิศทางที่เปลี่ยนแปลงไปดังภาพที่ 4 คลื่นปฐมภูมิหรือ P wave สามารถเดินทางผ่านศูนย์กลางของโลกไปยังซีกโลกตรงข้ามโดยมีเขตอับ (Shadow zone) อยู่ระหว่างมุม 100 – 140 องศา แต่คลื่นทุติยภูมิ หรือ S wave ไม่สามารถเดินทางผ่านชั้นของเหลวได้ จึงปรากฏแต่บนซีกโลกเดียวกับจุดเกิดแผ่นดินไหว โดยมีเขตอับอยู่ที่มุม 120 องศาเป็นต้นไป

โครงสร้างภายในของโลกแบ่งตามองค์ประกอบทางเคมี
นักธรณีวิทยา แบ่งโครงสร้างภายในของโลกออกเป็น 3 ส่วน โดยพิจารณาจากองค์ประกอบทางเคมี ดังนี้ (ภาพที่ 5)
เปลือกโลก (Crust) เป็นผิวโลกชั้นนอก มีองค์ประกอบส่วนใหญ่เป็นซิลิกอนออกไซด์ และอะลูมิเนียมออกไซด์

แมนเทิล (Mantle) คือส่วนซึ่งอยู่อยู่ใต้เปลือกโลกลงไปจนถึงระดับความลึก 2,900 กิโลเมตร มีองค์ประกอบหลักเป็นซิลิคอนออกไซด์ แมกนีเซียมออกไซด์ และเหล็กออกไซด์

แก่นโลก (Core) คือส่วนที่อยู่ใจกลางของโลก มีองค์ประกอบหลักเป็นเหล็ก และนิเกิล

​

​

​

ภาพที่ 5 องค์ประกอบทางเคมีของโครงสร้างภายในของโลก



ภาพที่ 6 โครงสร้างภายในของโลก
​

โครงสร้างภายในของโลกแบ่งตามคุณสมบัติทางกายภาพ
นักธรณีวิทยา แบ่งโครงสร้างภายในของโลกออกเป็น 5 ส่วน โดยพิจารณาจากคุณสมบัติทางกายภาพ ดังนี้ (ภาพที่ 6)
ลิโทสเฟียร์ (Lithosphere) คือ ส่วนชั้นนอกสุดของโลก ประกอบด้วย เปลือกโลกและแมนเทิลชั้นบนสุด ดังนี้
o เปลือกทวีป (Continental crust) ส่วนใหญ่เป็นหินแกรนิตมีความหนาเฉลี่ย 35 กิโลเมตร ความหนาแน่น 2.7 กรัม/ลูกบาศก์เซนติเมตร
o เปลือกสมุทร (Oceanic crust) เป็นหินบะซอลต์ความหนาเฉลี่ย 5 กิโลเมตร ความหนาแน่น 3 กรัม/ลูกบาศก์เซนติเมตร (มากกว่าเปลือกทวีป)
o แมนเทิลชั้นบนสุด (Uppermost mantle) เป็นวัตถุแข็งซึ่งรองรับเปลือกทวีปและเปลือกสมุทรอยู่ลึกลงมาถึงระดับลึก 100 กิโลเมตร
แอสทีโนสเฟียร์ (Asthenosphere) เป็นแมนเทิลชั้นบนซึ่งอยู่ใต้ลิโทสเฟียร์ลงมาจนถึงระดับ 700 กิโลเมตร เป็นวัสดุเนื้ออ่อนอุณหภูมิประมาณ 600 – 1,000ฐC เคลื่อนที่ด้วยกลไกการพาความร้อน (Convection) มีความหนาแน่นประมาณ 3.3 กรัม/เซนติเมตร
เมโซสเฟียร์ (Mesosphere) เป็นแมนเทิลชั้นล่างซึ่งอยู่ลึกลงไปจนถึงระดับ 2,900 กิโลเมตร มีสถานะเป็นของแข็งอุณหภูมิประมาณ 1,000 – 3,500ฐC มีความหนาแน่นประมาณ 5.5 กรัม/เซนติเมตร
แก่นชั้นนอก (Outer core) อยู่ลึกลงไปถึงระดับ 5,150 กิโลเมตร เป็นเหล็กหลอมละลายมีอุณหภูมิสูง 1,000 – 3,500ฐC เคลื่อนตัวด้วยกลไกการพาความร้อนทำให้เกิดสนามแม่เหล็กโลก มีความหนาแน่น 10 กรัม/ลูกบาศก์เซนติเมตร
แก่นชั้นใน (Inner core) เป็นเหล็กและนิเกิลในสถานะของแข็งซึ่งมีอุณหภูมิสูงถึง 5,000 ?C ความหนาแน่น 12 กรัมต่อลูกบาศก์เซนติเมตร จุดศูนย์กลางของโลกอยู่ที่ระดับลึก 6,370 กิโลเมตร
สนามแม่เหล็กโลก
แก่นโลกมีองค์ประกอบหลักเป็นเหล็ก แก่นโลกชั้นใน (Inner core) มีความกดดันสูงจึงมีสถานะเป็นของแข็ง ส่วนแก่นชั้นนอก (Outer core) มีความกดดันน้อยกว่าจึงมีสถานะเป็นของเหลวหนืด แก่นชั้นในมีอุณหภูมิสูงกว่าแก่นชั้นนอก พลังงานความร้อนจากแก่นชั้นใน จึงถ่ายเทขึ้นสู่แก่นชั้นนอกด้วยการพาความร้อน (Convection) เหล็กหลอมละลายเคลื่อนที่หมุนวนอย่างช้าๆ ทำให้เกิดการเคลื่อนที่ของกระแสไฟฟ้า และเหนี่ยวนำให้เกิดสนามแม่เหล็กโลก (The Earth’s magnetic field)​

ภาพที่ 7 แกนแม่เหล็กโลก​

อย่างไรก็ตามแกนแม่เหล็กโลกและแกนหมุนของโลกมิใช่แกนเดียวกัน แกนแม่เหล็กโลกมีขั้วเหนืออยู่ทางด้านใต้ และมีแกนใต้อยู่ทางด้านเหนือ แกนแม่เหล็กโลกเอียงทำมุมกับแกนเหนือ-ใต้ทางภูมิศาสตร์ (แกนหมุนของโลก) 12 องศา ดังภาพที่ 7 ​

ภาพที่ 8 สนามแม่เหล็กโลก​

สนามแม่เหล็กโลกก็มิใช่เป็นรูปทรงกลม (ภาพที่ 8) อิทธิพลของลมสุริยะทำให้ด้านที่อยู่ใกล้ดวงอาทิตย์มีความกว้างน้อยกว่าด้านตรงข้ามดวงอาทิตย์ สนามแม่เหล็กโลกไม่ใช่สิ่งคงที่ แต่มีการเปลี่ยนแปลงความเข้มและสลับขั้วเหนือ-ใต้ ทุกๆ หนึ่งหมื่นปี ในปัจจุบันสนามแม่เหล็กโลกอยู่ในช่วงที่มีกำลังอ่อน สนามแม่เหล็กโลกเป็นสิ่งที่จำเป็นที่เอื้ออำนวยในการดำรงชีวิต หากปราศจากสนามแม่เหล็กโลกแล้ว อนุภาคพลังงานสูงจากดวงอาทิตย์และอวกาศ จะพุ่งชนพื้นผิวโลก ทำให้สิ่งมีชีวิตไม่สามารถดำรงอยู่ได้ (ดูรายละเอียดเพิ่มเติมในบทที่ 3 พลังงานจากดวงอาทิตย์)

เกร็ดความรู้: ทิศเหนือที่อ่านได้จากเข็มทิศแม่เหล็ก อาจจะไม่ตรงกับทิศเหนือจริง ด้วยเหตุผล 2 ประการคือ
​

</CENTER>

• ขั้วแม่เหล็กโลก และขั้วโลก มิใช่จุดเดียวกัน <L i>
• ในบางพื้นที่ของโลก เส้นแรงแม่เหล็กมีความเบี่ยงเบน (Magnetic deviation) มิได้ขนานกับเส้นลองจิจูด (เส้นแวง) ทางภูมิศาสตร์ แต่โชคดีที่บริเวณประเทศไทยมีค่าความเบี่ยงเบน = 0 ดังนั้นจึงถือว่า ทิศเหนือแม่เหล็กเป็นทิศเหนือจริงได้

แหล่งที่มาของข้อมูล : www.lesa.in.th

เครดิต ::

 

ขอบคุณ ข้อมูลดีๆ ใหม่ จากทุกคนเลยครับ

วันทำงานแล้ว รู้สึกว่าบอร์ดกลับมาคึกคักเหมือนเดิมแล้ว ดีจังมีข้อมมูลใหม่ๆมาอ่านอีกแล้ว
chearr

 

ขอบคุณ ข้อมูลดีๆ ใหม่ จากทุกคนเลยครับ

วันทำงานแล้ว รู้สึกว่าบอร์ดกลับมาคึกคักเหมือนเดิมแล้ว ดีจังมีข้อมมูลใหม่ๆมาอ่านอีกแล้ว
chearr

 

รับมือ “พายุสุริยะ”
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=4 border=0><TBODY><TR><TD class=body vAlign=center align=left>โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์</TD><TD class=date vAlign=center align=left>5 ตุลาคม 2553 11:06 น.</TD></TR></TBODY></TABLE>


เมื่อ 20 กว่าปีก่อนแคนาดาเคยเกิดเหตุไฟดับครั้งใหญ่หลังถูก “พายุสุริยะ” ถล่ม และย้อนไปไกลกว่านั้นกว่า 150 ปีเกิดกระแสไฟฟ้าขึ้นที่เสาส่งโทรเลขของสหรัฐฯ และยุโรป หากเหตุการณ์เดียวกันเกิดขึ้นในยุคที่ชีวิตคนเราผูกติดกับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ อาจสร้างความเสียหายที่มากกว่านั้น

ศ.ดร.เดวิด รูฟโฟโล อาจารย์ภาควิชาฟิสิกส์ คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล ผู้ศึกษาดวงอาทิตย์ พายุสุริยะและรังสีคอสมิคมากว่า 20 ปี อธิบายว่า การเกิดพายุสุริยะต้องมีจุดมืด (sunspot) บนดวงอาทิตย์ ซึ่งที่จุดมืดนั้นมีสภาพเป็นขั้วแม่เหล็ก และมีโครงสร้างเส้นแรงแม่เหล็กที่จะออกจากจุดหนึ่งของจุดมืดไปยังอีกจุดหนึ่ง ทำให้เกิดสนามแม่เหล็กจากการเคลื่อนที่ดังกล่าว และเส้นแรงแม่เหล็กนี้เหมือนหนังสติ๊กที่สะสมพลังงานได้แล้วปลดปล่อยออกมา

กล่าวได้ว่าดวงอาทิตย์สะสมพลังงานแม่เหล็กจนระเบิดออกมาเป็น “พายุสุริยะ” โดยเส้นแรงแม่เหล็กที่สะสมพลังงานจน “ตึง” จะปลดปล่อยพลังงานออกมาได้ 2 รูปแบบ หากแปลงเป็นความร้อนจะเกิดการปะทุที่เรียกว่า “การลุกจ้า” (solar flare) หรือหากแปลงเป็นพลังงานจลน์จะเป็น “การปลดปล่อยก้อนมวลจากโคโรนา” (Corona Mass Ejection: CME) ซึ่งทำให้อนุภาคมีประจุ ถูกปล่อยออกจากบรรยากาศดวงอาทิตย์ในทุกทิศทาง และส่วนหนึ่งพุ่งตรงมายังโลก และกระทบกับเส้นแรงแม่เหล็กโลก

ทั้งนี้ จุดมืดจะมีจำนวนมากสุดเฉลี่ยในทุกๆ 11 ปี จากนั้นจะลดจำนวนลงต่ำสุด ซึ่งล่าสุดจำนวนจุดมืดมากที่สุดเกิดขึ้นเมื่อปี 2543 และจำนวนจุดมืดต่ำสุดเมื่อปี 2551 แต่ปัจจุบันดวงอาทิตย์ฟื้นตัวช้ากว่าปกติ และยังมีจุดมืดน้อยอยู่

ดังนั้น คาดว่าวัฏจักรจุดมืดครั้งนี้จะใช้เวลาถึง 13 ปี โดยน่าจะมีจุดมืดมากที่สุดในช่วงปี 2555-2556 ซึ่งจากการคำนวณขององค์การบริหารการบินอวกาศสหรัฐฯ (นาซา) คาดว่าเดือน พ.ค.56 จะเกิดจุดมืดมากที่สุด

หากแต่ ศ.ดร.รูฟโฟโลให้ข้อมูลว่า จำนวนจุดมืดนี้ไม่ใช่ปัจจัยหลักที่ทำให้เกิดพายุสุริยะรุนแรง พร้อมยกตัวอย่างเมื่อปี 2548 ที่เกิดพายุสุริยะรุนแรงทั้งที่ห่างจากปีที่มีจุดมืดสูงสุดถึง 5 ปี และในปีที่เกิดพายุสุริยะรุนแรงนั้นไม่ได้ส่งผลกระทบต่อมนุษย์มากนัก ทั้งนี้ ความรุนแรงของพายุสุริยะมีหลายระดับและขณะนี้นักวิทยาศาสตร์สามารถตรวจพบการเกิดพายุสุริยะได้ทุกวัน แต่ระดับรุนแรงมากนั้นจะเกิดขึ้นเพียง 1-2 ครั้งในรอบวัฏจักรจุดมืด

การมีสนามแม่เหล็กโลกและชั้นบรรยากาศ ทำให้สิ่งมีชีวิตบนโลกปลอดภัยจากอนุภาคที่ส่งตรงจากดวงอาทิตย์ ตราบเท่าที่เรายังอยู่บนพื้นโลกและพายุสุริยะไม่รุนแรงจนไปเกินไปเรายังคงใช้ชีวิตได้อย่างปลอดภัยจากอนุภาคเหล่านั้น แต่สิ่งที่น่าเป็นห่วงคือมนุษย์อวกาศซึ่งขึ้นไปปฏิบัติภารกิจบนสถานีอวกาศมีโอกาสที่จะได้รับผลกระทบจากพายุสุริยะมากกว่าคนบนพื้นโลก รวมถึงดาวเทียมและกล้องโทรทรรศน์ที่โคจรอยู่รอบโลก และโครงการสำรวจอวกาศอื่นๆ

ผลกระทบจากพายุสุริยะที่ไม่รุนแรงแต่สวยงาม นั่นคือแสงเหนือแสงใต้หรือออโรรา (Aurora) ซึ่งเกิดจากอนุภาคมีประจุที่ส่งตรงจากดวงอาทิตย์ทำอันตรกริยากับชั้นบรรยากาศโลก ซึ่งจะเห็นปรากฏการณ์นี้ได้ที่บริเวณขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้ อย่างไรก็ดี แม้จะมีเกราะปกป้องถึง 2 ชั้นแต่พายุสุริยะที่รุนแรงเคยทำให้เกิดกระแสไฟฟ้าขึ้นในเสาส่งโทรเลขของสหรัฐฯ และยุโรปเมื่อปี 2402 และทำให้เกิดแสงเหนือแสงใต้ที่เห็นได้ที่ฮาวายของสหรัฐฯ หรือโรมของอิตาลี และผลกระทบรุนแรงล่าสุดเมื่อปี 2532 ที่ทำให้ระบบจ่ายกระแสไฟฟ้าของแคนาดาเสียหายและไฟดับทั้งเมืองนานถึง 9 ชั่วโมง

อย่างไรก็ดี เมื่อวันที่ 1 ส.ค.53 ที่ผ่านมาได้เกิดพายุสุริยะที่นาซาขนานนามว่า “สึนามิสุริยะ” (solar tsunami) ซึ่งด้านที่หันเข้าหาโลกนั้น เกิดการปะทุรุนแรงเกือบทั้งด้าน โดยดวงไฟยักษ์ได้ปลดปล่อยซีเอ็มอีมายังโลกด้วยความเร็ววินาทีละ 1,000 กม. หรือ 3.6 ล้าน กม. ต่อชั่วโมง ซึ่งอนุภาคมีประจุจากดวงอาทิตย์นี้ ได้ปะทะสนามแม่เหล็กโลกเมื่อวันที่ 3 ส.ค. และทำให้เกิดแสงออโรราที่สังเกตได้ แต่ไม่ได้สร้างความเสียหายที่เห็นได้ชัดเจน

นอกจากนี้ ศ.ดร.รูฟโฟโลยังได้ให้ข้อมูลที่ทำให้คนไทยได้รู้สึกโชคดีอีกครั้งว่า ประเทศไทยตั้งอยู่บนตำแหน่งเส้นศูนย์สูตรทางแม่เหล็กโลก และมีแกนแม่เหล็กโลกที่เลื่อนมาใกล้ๆ ประเทศไทย ทำให้ประเทศไทยมีสนามแม่เหล็กโลกที่เข้มที่สุด ซึ่งเมื่อรังสีคอสมิคหรือพายุสุริยะรุนแรงเข้ามา ประเทศไทยจะได้รับผลกระทบน้อยกว่าจุดอื่นๆ ของโลก โดยจุดที่มีสนามแม่เหล็กเข้มที่สุดอยู่ใน จ.ชุมพร

เครดิต http://palungjit.org/posts/3875329

 

เรื่องจริงของพายุสุริยะ (ตอน 3)
ผลกระทบของวัฏจักรดวงอาทิตย์ที่มีต่อโลก
แม้สิ่งที่ดวงอาทิตย์จะสาดออกมากระหน่ำโลกจะเป็นอนุภาคประจุไฟฟ้า แต่ตัวอนุภาคเหล่านั้นแทบจะไม่มีผลทางตรงต่อมนุษย์เลย เพราะโลกของเรามีสนามแม่เหล็กที่เข้มข้นเป็นเกราะคุ้มกันอย่างดี ไม่ให้อนุภาคพลังงานสูงเหล่านั้นทะลุเข้ามาถึงบรรยากาศโลกหรือทำอันตรายต่อสิ่งมีชีวิตบนพื้นโลกได้ เมื่ออนุภาคประจุไฟฟ้าจากลมสุริยะเข้าใกล้โลก จะเปลี่ยนทิศทางและวิ่งตีเกลียวไปตามเส้นแรงแม่เหล็กโลกจนดูเหมือนกับอนุภาคเหล่านั้นถูกกักเอาไว้ในรูปของวงแหวนขนาดใหญ่รอบโลก เรียกว่า วงแหวนแวนอัลเลน (Van Allen Belt) มีอนุภาคเพียงส่วนเล็กน้อยเท่านั้นที่เล็ดลอดตามแนวที่เส้นแรงแม่เหล็กตั้งฉากกับพื้นโลกเข้ามาถึงชั้นบรรยากาศได้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่สามารถทะลุถึงพื้นโลกได้อยู่ดี เพราะเมื่ออนุภาคเหล่านี้กระทบถูกบรรยากาศโลกก็ถูกดูดกลืนพลังงานไป ซึ่งเป็นสาเหตุให้เกิดการเรืองแสงขึ้นเป็นปรากฏการณ์แสงเหนือ-แสงใต้นั่นเอง

 

ข้อมูลเรื่อง ลมสุริยะ ตามลิ้งนี้ ก๊อปมาแปะไม่ได้ แต่รูปเยอะดี เนื้อหาก็ดี
ลมสุริยะ(Solar-Wind)

 

[SIZE=+4]THE SUN[/SIZE]

ข้อมูลดวงอาทิตย์
ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 1,392,000 กิโลเมตร (109 เท่าของโลก)
มวล (โลก = 1) 332,943 เท่าของโลก
ความหนาแน่นเฉลี่ย 1.41 กรัมต่อลูกบาศก์เซ็นติ เมตร
หมุนรอบตัวเองที่เส้นศูนย์สูตร 25.04 วัน
อุณหภูมิพื้นผิวประมาณ 6,000 เซลเซียส
แรงโน้มถ่วงที่ผิว 27.9 เท่าของโลก
ธาตุสำคัญ ไฮโดรเจน 71 % ฮีเลียม 27 %
ออกซิเจนและธาตุอื่น ๆ 2 %
Un title page​

 

จริงหรือ!? แม่เหล็กโลกกลับขั้วทำไทยหิมะตกใน 7 ปี

เผยข้อมูลขั้วแม่เหล็กโลกกลับทิศมากว่า 400 ครั้งในช่วง 330 ล้านปี โดยครั้งสุดท้ายเกิดขึ้นเมื่อ 780,000 ปีที่ผ่านมา และพบการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งด้วยความเร็ว 40 กิโลเมตรต่อปี หากคงไว้ที่อัตราดังกล่าวขั้วแม่เหล็กโลกจะอยู่ที่ไซบีเรียอีก 50 ปี ด้านผู้เชี่ยวชาญกรมทรัพยากรธรณีไทยเผยปรากฏการณ์ดังกล่าวไม่ทำมนุษย์สูญพันธุ์

ไม่ทราบว่าได้แรงบันดาลใจจากภาพยนตร์เรื่อง Absolute Zero ในชื่อไทยว่า "มหาวิบัติวันสิ้นโลก" หรือไม่ แต่ก็สร้างความตื่นตะลึงไม่น้อยกับข้อมูลเตือนภัยพิบัติของ ศ.นพ.เทพนม เมืองแมนที่อ้างว่าได้รับมาจากมนุษย์ต่างดาวอีก โดยระบุว่าภายในปี 2557 นี้โลกจะเผชิญกับการเปลี่ยนขั้วแม่เหล็กโลกแบบกลับเหนือ-ใต้ ซึ่งจะทำให้เกิดพายุหมุน แผ่นดินไหว อุณหภูมิโลกเปลี่ยนและไทยยังต้องเผชิญกับหิมะตก โดยโลกเผชิญภาวะแม่เหล็กเปลี่ยนขั้วมาแล้ว 8 ครั้ง

แม้ว่า "เดวิด คอช" (David Koch) ตัวละครเอกของเรื่องอาจไม่เร้าใจสาวๆ หลายคนแต่ภาพยนตร์ข้างต้นก็ได้นำเสนอภาพโกลาหลที่อาจจะเกิดหากขั้วแม่เหล็กโลกกลับทิศ ภายใน 4 ชั่วโมงกว่าของการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันได้นำพาโลกที่อยู่ในละติจูดต่ำกว่า 30 เหนือและใต้จมสู่ความมืดมิดและหนาวเย็นถึง -273 องศาเซลเซียสหรือเท่ากับ 0 เคลวินซึ่งนักวิทยาศาสตร์เรียกอุณหภูมิดังกล่าวว่า "ศูนย์องศาสัมบูรณ์" (absolute zero) ขณะที่แถบขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้มีสภาพอากาศเช่นเดียวกับเขตร้อน จินตนาการดังกล่าวจะเป็นจริงในอีก 7 ปีหรือไม่? วิทยาศาสตร์คงมีคำตอบในเรื่องนี้

เชื่อกันว่าการกลับขั้วของแม่เหล็กโลกนั้นเกิดขึ้นเมื่อการไหลเวียนของนิกเกิลเหลว (liquid nickel) และเหล็กเหลว (liquid iron) ในแกนกลางชั้นนอกของโลกกระจัดกระจาย จากนั้นก็จัดเรียงตัวใหม่ในทิศทางตรงกันข้ามแต่ยังไม่มีใครทราบถึงสาเหตุของการกระจัดกระจายดังกล่าว หลักฐานการกลับขั้วพบได้ในสันเขากลางมหาสมุทร (mid-ocean ridges) ซึ่งแผ่นเปลือกโลกเทคโทนิค (tectonic plates) ได้แยกออกจากกัน และที่ก้นมหาสมุทรก็เต็มไปด้วยแมกมาซึ่งไหลซึมออกมาจากเปลือกโลกชั้นใน (mantle) อนุภาคแม่เหล็กในของเหลวร้อนดังกล่าวได้พลิกทิศทางของสนามแม่เหล็กโลกในเวลานั้น​

​

ภาพของมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียเสตทในลอสแองเจลลิส (California State University, Los Angeles) สหรัฐอเมริกา ซึ่งแสดงสนามแม่เหล็กโลกโดยเส้นแรงแม่เหล็กวิ่งจากขั้วแม่เหล็กใต้ไปยังขั้วแม่เหล็กเหนือ ทั้งนี้ยังเห็นว่าตำแหน่งของขั้วโลกเหนือและขั้วแม่เหล็กเหนืออยู่คนละตำแหน่งด้วยลูกศรสีแดง​

ทั้งนี้ขั้วแม่เหล็กโลกกับขั้วโลก (Geographic pole) นั้นเป็นคนละขั้วและไม่ได้อยู่ตำแหน่งเดียวกัน จากข้อมูลของหน่วยงานสำรวจทางธรณีวิทยาแห่งแคนาดา (Geological Survey of Canada) ระบุว่าในช่วง 330 ล้านปีที่ผ่านมามีการกลับขั้วของขั้วแม่เหล็กโลกมากกว่า 400 ครั้ง โดยเฉลี่ย 700,000 ปีจะเกิดขึ้นสักครั้งแต่ช่วงเวลาระหว่างการกลับขั้วก็ไม่คงที่ บางครั้งเกิดห่างกันน้อยกว่า 100,000 ปี และการคำนวณพบว่าช่วงหลังการกลับขั้วเกิดขึ้นทุกๆ 200,000 ปี แต่การกลับขั้วครั้งล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อ 780,000 ปีที่แล้ว​

ภาพจากหอดูดาวโรม (Astronomical Observatory of Rome) อิตาลีแสดงสนามแม่เหล็กโลกปกป้องอันตรายจากพายุสุริยะที่ส่งมาจากดวงอาทิตย์ ​

ขณะเดียวกันนายวรวุฒิ ตันติวนิช ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านที่ปรึกษาทางการบริหารจัดการทรัพยากรธรณี กรมทรัพยากรธรณี กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ได้ให้ข้อมูลว่าการเปลี่ยนแปลงขั้วแม่เหล็กเป็นเรื่องปกติโดยพบมาหลายพันครั้งแล้วในอดีต แต่ขั้วแม่เหล็กโลกไม่ได้เปลี่ยนแปลงมานานพอสมควร โดยครั้งสุดท้ายเกิดขึ้นในช่วงที่มีมนุษย์คนแรกเกิดขึ้นแล้วและการเปลี่ยนแปลงครั้งนั้นก็ไม่ได้ทำให้มนุษย์สูญพันธุ์แต่อย่างใด
​

ผงตะไบเหล็กที่นำมาทดลองเรื่องเส้นแรงและสนามแม่เหล็กได้เป็นอย่างดี
ทั้งยังจำลองสภาพขั้วแม่เหล็กโลกและสนามแม่เหล็กได้เข้าใจง่ายด้วย​

"นักวิทยาศาสตร์จึงคาดกันว่าการเปลี่ยนแปลงขั้วแม่เหล็กโลกไม่น่าจะทำให้เกิดภัยพิบัติรุนแรงถึงมนุษย์ขั้นสูญพันธุ์ แต่ผลกระทบอาจเกิดแก่เทคโนโลยีใหม่ๆ ที่ต้องอาศัยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า อาทิ การสื่อสารวิทยุ โทรศัพท์มือถือ อุปกรณ์ที่มีมอเตอร์และได้นาโม เป็นต้น รวมทั้งสุขภาพของคนเนื่องจากสนามแม่เหล็กโลกจะช่วยปกป้องสิ่งมีชีวิตจากรังสีนอกโลก หากมีการเปลี่ยนแปลงก็อาจทำให้พลังงานจากนอกโลกเข้ามาทำอันตรายสิ่งมีชีวิตได้" นายวรวุฒิกล่าวพร้อมระบุว่ามีการศึกษาเรื่องการกลับขั้วแม่เหล็กโลกไม่มากนัก จึงยังไม่แน่ในว่าการเปลี่ยนแปลงขั้วแม่เหล็กโลกนั้นเกิดขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไปหรือเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ก็พบว่าขั้วแม่เหล็กโลกกำลังค่อยๆ เคลื่อนที่ออกจากแคนาดา

เมื่อปี 2374 นักวิทยาศาสตร์ของแคนาดาได้เดินเรือสำรวจขั้วแม่เหล็กเหนือ (North Magenetic Pole) ของโลกเป็นครั้งแรกและคาดว่ามีตำแหน่งอยู่บริเวณชายฝั่งตะวันตกของคาบสมุทรบูเธีย (Boothia Peninsula) ซึ่งอยู่ตอนเหนือสุดของแคนาดา จากนั้นก็มีการสำรวจตำแหน่งของขั้วแม่เหล็กเหนือมาเรื่อยๆ และพบตำแหน่งที่ต่างกัน โดยระหว่างศตวรรษที่ 20 นี้ขั้วแม่เหล็กเหนือได้เปลี่ยนตำแหน่งไปราว 1,100 กิโลเมตรแล้ว ปัจจุบันพบว่าความเร็วของการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งขั้วแม่เหล็กโลกได้เพิ่มขึ้นเป็น 41 กิโลเมตรต่อปี หากการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งเกิดขึ้นด้วยความเร็วเท่าเดิมในทิศทางเดิมขั้วแม่เหล็กเหนือจะไปอยู่บริเวณไซบีเรียในอีก 50 ปีข้างหน้า​

ทีมนักธรณีวิทยาสำรวจขั้วแม่เหล็กโลกเหนือ ภาพบนเป็นภาพการสำรวจเมื่อปี 2544
ส่วนภาพล่างเป็นการสำรวจเมื่อปี 2493​

อย่างไรก็ดียังไม่มีข้อมูลที่ชัดเจนว่าการเปลี่ยนแปลงของขั้วแม่เหล็กโลกนั้นจะส่งผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิตอย่างไรบ้าง มีเพียงจินตนาการจากภาพยนตร์แสดงให้เห็นความหนาวเย็นที่ไม่อาจคาดเดาว่าจะเกิดขึ้นจริงหรือไม่ ขณะที่การสำรวจตำแหน่งของแม่เหล็กโลกก็ยังคงดำเนินต่อไป​

ที่มา : ผู้จัดการออนไลน์
​

 

นานามิติในโลกและจักรวาล.....


เส้นแรงแม่เหล็ก - กาลเวลา - สันตติ
ที่มา: หนังสือ "พลังจิต ประสาน พลังพีรามิด แก้วิกฤตสุขภาพ" เรียบเรียงโดย คุณเกียรติศักดิ์ แสงสุวรรณ
"สรรพสัตว์สิ่งจะถูกแรงดึงจากจุดศูนย์กลางเข้าไป และเมื่อหมดแรงดึงก็จะเด้งออกมาแล้วถูกดูดเข้าไปอีก วนไปวนมาเป็นรอบๆ เท่ากับเวลาของโลก 1 วินาที"
"สังขารทั้งปวงต้องมีความเสื่อมสิ้นไปเป็นธรรมดาเพราะตกอยู่ในอำนาจของแรงดึงดังกล่าว ดังนั้น เราควรทำกิจการหลุดพ้นของจิตให้ถึงพร้อมอยู่ตลอดเวลาด้วยความไม่ประมาท ถึงจะไม่ตกไปสู่อำนาจแรงดึงอีกต่อไป"
จากหนังสือ "เราจะทำดวงตาให้เห็นธรรมได้อย่างไร"
กำเนิดของดาราจักร-หลุมดำ-เส้นแรงแม่เหล็ก
เส้นแรงแม่เหล็กมีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ เปลี่ยนรูป และดับไปเป็นวัฏจักร กล่าวคือ เมื่อดาราจักร (กาแล็คซี่ - galaxy) ใดหมดพลังงานความร้อนแสงสว่างในตัวเองลงแล้ว สภาพของพลังงานที่ดับลงไปจะมีสภาพเป็นแรงดึงดูดที่อัดตัวกันแน่นที่เรียกว่า หลุมดำ (black hole)(หรือที่ในกลุ่มศิษย์พระอาจารย์เรียกว่า "อาทิตย์ดวงแม่" อันเป็นศูนย์กลางของดาราจักร - ผู้เรียบเรียง) แรงที่อัดตัวกันแน่นนี้เมื่อถึงจุดๆหนึ่ง แรงอัดจะกลายเป็นแรงระเบิดขยายตัวออกมา ผลที่ได้จากการระเบิดจะได้พลังงานที่อัดกันแน่นเป็นเส้นพุ่งฟุ้งกระจายออกมา พลังงานที่อัดกันแน่นเป็นเส้นนี้ก็คือ "เส้นแรงแม่หล็ก" นั่นเอง
เมื่อกระจายตัวออกมาแล้วพวกที่พุ่งออกมาก่อนก็จะลอยเคลื่อนอยู่ในอวกาศ ส่วนพวกที่พุ่งออกมาทีหลังที่อยู่ใกล้กับจุดศูนย์กลางการระเบิด เมื่อเคลื่อนมาได้ระยะหนึ่ง จะถูกแรงจากศูนย์กลางที่เกิดการระเบิดดึงกลับม้วนตัวเข้าไป เส้นแรงแม่เหล็กพวกหลังนี้ขณะม้วนตัวเข้าสู่ศูนย์กลางจะเกิดการชนกันเอง หรือชนกับอนุภาคมวลสารในอวกาศจนทำให้เกิดพลังงานขึ้น เป็นแสงสว่าง เป็นความร้อน คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าความถี่ต่างๆ และยังได้อนุภาคพื้นฐานต่างๆ ออกมาอีกมากมาย เช่น โปรตอน อิเล็กตรอน นิวตรอน เป็นต้น รวมทั้งได้อนุภาคหนัก เบา ได้อนุภาคที่มีประจุไฟฟ้าตรงข้ามกัน อนุภาคหนักเบาและอนุภาคที่มีประจุตรงข้ามกันเหล่านี้จะเข้ามาจับตัวกัน อนุภาคเบาจะวิ่งวนเป็นบริวารของอนุภาคหนัก กลายเป็นอะตอมของธาตุต่างๆ เกิดมวลสาร จนเกิดเป็นระบบดาวขึ้นมามากมาย ระบบดาวเหล่านี้ก็จะวิ่งโคจรรอบจุดศูนย์กลางของแรงดึงดูด เกิดเป็นดาราจักรขึ้นมาในที่สุด
ส่วนเส้นแรงแม่เหล็กที่พุ่งออกมากลุ่มแรกๆที่เคลื่อนอยู่ในอวกาศ จะถูกดาราจักรกลุ่มอื่นดึงไปใช้งาน เพื่อเป็นเส้นแรงที่ใช้เชื่อมต่อกับดาราจักรต่างๆต่อไป แล้วเมื่อใดดาราจักรใช้พลังงานหมด ก็จะยุบตัวลงไปกลายสภาพเป็นแรงดึงดูด ดูดทุกสิ่งทุกอย่างเข้ามา ไม่ว่าจะเป็นพลังงานหรือสสารก็ตาม กลายเป็นหลุมดำขึ้นมาอีก เมื่อหลุมดำเข้ามารวมตัวกันแล้วอัดแน่นจนถึงที่สุด ก็จะระเบิดปลดปล่อยพลังงานที่อัดเป็นเส้นกระจายตัวออกมาอีก พลังงานที่เป็นเส้นก็จะรวมกันเป็นอนุภาคพื้นฐาน เกิดเป็นธาตุต่างๆ จนกลายเป็นระบบดาวฤกษ์และดาราจักรขึ้นอีก วนไปวนมาไม่มีที่สิ้นสุด
ขั้วโลกเหนือ-ขั้วโลกใต้
ระบบดาวต่างๆที่เกิดการหมุนวนเกาะกันเป็นกลุ่มก้อนได้ ก็เพราะเส้นแรงแม่เหล็กไหลเวียนเชื่อมดาวแต่ละดวงเข้าด้วยกันอยู่ เหมือนกับเส้นเชือกที่ร้อยลูกบอลให้เชื่อมต่อกัน ก่อเกิดเป็นเส้นทางเดินของเส้นแรงแม่เหล็กระหว่างดวงดาวต่างๆ ที่มีความสลับซับซ้อนมาก เชื่อมต่อกันเป็นเครือข่ายเต็มไปหมด และภายในดาวแต่ละดวงก็จะมีการไหลเวียนของเส้นแรงแม่เหล็ก โดยที่ระดับพื้นผิวของดาว เส้นแรงแม่เหล็กจะเคลื่อนตัวจากขั้วใต้ขึ้นไปสู่ขั้วเหนือ แล้วเคลื่อนเข้าสู่แกนกลางของดวงดาวที่ขั้วเหนือ แล้วเคลื่อนทะลุแกนกลางไปออกที่ขั้วใต้ หมุนเวียนกันไปอย่างนี้ นอกจากนี้ก็ยังมีการไหลเวียนในเส้นทางอื่นอีกที่ซ้อนทับกันไป

​

สำหรับดาวโลกของเรา จุดเชื่อมต่อระหว่างโลกกับจุดศูนย์กลางดาราจักรทางช้างเผือกจะอยู่ที่บริเวณขั้วโลกเหนือ ดังนั้นที่ขั้วโลกเหนือนี้ นอกจากจะมีเส้นแรงแม่เหล็กเคลื่อนเข้าสู่แกนโลกแล้ว ยังมีเส้นแรงส่วนหนึ่งไหลเวียนขึ้นไปสู่อวกาศ เดินทางไปยังศูนย์กลางดาราจักร และในขณะเดียวกันก็จะมีเส้นแรงแม่เหล็กที่เดินทางสวนมาจากศูนย์กลางดาราจักร เคลื่อนมาสู่โลก เข้ามาที่ขั้วโลกเหนือ แล้วทะลุแกนโลกไปยังขั้วโลกใต้ แล้วก็เคลื่อนที่ออกมาจากขั้วใต้ เดินทางตามพื้นผิวขึ้นไปขั้วเหนืออีก วนเวียนไปอยู่ตลอด ลักษณะเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับดวงดาวทุกดวงในดาราจักรทางช้างเผือก ขั้วบนสุดของดาวทุกดวงจะหันชี้ไปยังจุดศูนย์กลางดาราจักร เกิดเป็นขั้วเหนือของดาวขึ้นมา อีกด้านที่เป็นด้านตรงข้ามก็เป็นขั้วใต้ การเกิดขั้วเหนือ-ขั้วใต้ของดาวก็เกิดขึ้นด้วยกลไกเช่นนี้
ฉะนั้นในโลกของเรา การที่เข็มทิศชี้ไปยังทิศเหนือก็เพราะถูกจุดศูนย์กลางดาราจักรที่มีกำลังดึงดูดมาก ดึงเส้นแรงแม่เหล็กตามผิวโลกให้เคลื่อนไปยังขั้วเหนือตลอดเวลา เส้นแรงแม่เหล็กจึงเหนี่ยวนำให้เข็มทิศชี้ไปยังขั้วเหนือตลอดเวลาด้วย เข็มทิศจึงชี้ ไปยังขั้วเหนือด้วยกลไกการไหลเวียนของเส้นแรงแม่เหล็กในลักษณะนี้
ส่วนจุดเชื่อมต่อระหว่างโลกกับดวงอาทิตย์ จะอยู่ในมหาสมุทรแอตแลนติก ตรงบริเวณที่เรียกกันว่า สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า ปรากฏการณ์ประหลาดต่างๆ ที่เกิดขึ้นที่สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้านี้ เกิดขึ้นจากการผันผวนของสนามแม่เหล็ก ซึ่งจะเกิดขึ้นเป็นบางช่วงบางเวลาเท่านั้น เมื่อโลก ดวงอาทิตย์ และศูนย์กลางดาราจักร ได้โคจรมาทำมุมที่พอเหมาะต่อกัน
เส้นแรงแม่เหล็ก-กาลเวลา-สันตติ
การไหลเวียนของเส้นแรงแม่เหล็กระหว่างศูนย์กลางดวงดาวกับศูนย์กลางดาราจักรนอกจากจะทำให้เกิดแรงเชื่อมต่อกันแล้ว ในขณะเดียวกัน แรงเชื่อมต่อที่เกิดขึ้นระหว่างศูนย์กลางดวงดาวกับศูนย์กลางดาราจักร ที่แรงเข้าสู่ศูนย์กลางกับแรงหนีศูนย์กลาง ทำมุมตรงกันข้ามกันนั้น จะก่อให้เกิดเป็น แรงสืบต่อ ของสิ่งที่เรียกว่า กาลเวลา ขึ้น โดยลักษณะของแรงที่เกิดขึ้น มีลักษณะเป็นแรงดึงที่เคลื่อนเข้าเคลื่อนออกศูนย์กลาง เกิดขึ้นสลับกันไปมา การที่ศูนย์กลางใดจะเกิดแรงดึงขึ้นมาได้นั้นสภาพพลังงานที่ศูนย์กลางในขณะนั้นจะต้องอยู่ในสภาพพลังงาน ที่เรียกว่า ธาตุศูนย์ หรือ สุญญตา โดยที่ศูนย์กลางที่เป็นสิ่งถูกดึง สภาพพลังงานที่ศูนย์กลางในขณะนั้นจะอยู่ในสภาพพลังงาน ที่เรียกว่า ความเป็นหนึ่ง หรือ เอกัคคตา ดังนั้นที่ศูนย์กลางโลกและของดาราจักร ก็จะมีการเปลี่ยนสภาพพลังงานจาก ธาตุศูนย์ ไปเป็น ความเป็นหนึ่ง จาก ความเป็นหนึ่ง ไปเป็นธาตุศูนย์ เปลี่ยนถ่ายสภาพพลังงานไปมาอย่างต่อเนื่อง จังหวะที่ศูนย์กลางดาราจักร เริ่มเกิดแรงดึง จนกระทั่งหมดแรงดึง และจังหวะที่ศูนย์กลางโลก เกิดแรงดึง จนกระทั่งหมดแรงดึง จะมีช่วงหรือระยะของจังหวะที่มีค่าคงที่ค่าหนึ่งเสมอ ค่าของช่วงจังหวะนี้คือ 1 วินาที
แรงดึงนี้ไม่ได้เกิดขึ้นระหว่างศูนย์กลางดาราจักรกับศูนย์กลางโลกเท่านั้น แต่เกิดกับทุกดาวบริวาร และในโลกของเราก็ไม่ได้เกิดเฉพาะกับศูนย์กลางโลกเท่านั้น แต่เกิดขึ้นกับทุกอะตอมของสสารภายในโลก โดยที่นิวเคลียสของแต่ละอะตอมจะเกิดการเปลี่ยนสภาพพลังงาน จากธาตุศูนย์เป็นความเป็นหนึ่ง จากความเป็นหนึ่งเป็นธาตุศูนย์ สลับกับศูนยกลางดาราจักรอย่างต่อเนื่องเป็นจังหวะๆ เช่นเดียวกัน
เส้นแรงมากมายที่เกิดขึ้นระหว่างศูนย์กลางดาราจักร กับศูนย์กลางของดวงดาว และทุกศูนย์กลางของแต่ละอะตอม ที่เคลื่อนไหว ไป-มา เข้า-ออก เป็นจังหวะๆตลอดเช่นนี้ จะทำให้เกิดสนามแรงดึงขนาดใหญ่ขึ้น และด้วยสนามแรงขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมทุกสิ่งไว้จึงทำให้เกิดมิติของสนามแรงที่เป็น แรงสืบต่อ ที่ขับเคลื่อนมิติของกาลเวลาให้เกิดขึ้น และมิติของเวลา ก็จะไปครอบคลุม มิติของสสาร วัตถุ รวมถึงครอบคลุม มิติของพลังงาน คือ ความเป็นคลื่น ความเป็นอนุภาค ความถี่ ความยาวคลื่น ตลอดจนครอบคลุมมิติของจิต คือ สัญญา เวทนา สังขาร วิญญาณ จนกระทั่งจิตตกอยู่ในอิทธิพลของมิติพลังงาน มิติของสสาร และมิติกาลเวลา มิติทั้งหมดที่ประกอบเข้าด้วยกันนี้จึงเกิดเป็นการสืบต่อของเหตุการณ์ อดีต ปัจจุบัน อนาคต ของสสาร ของพลังงาน และของจิต ที่เกี่ยวเนื่องสัมพันธ์ เป็นเหตุ เป็นผล ของการกระทำในสิ่งต่างๆ ทั้งการกระทำ ทางกาย วาจา และใจ การศึกษาเรื่องแรงสืบต่อของกาลเวลาโดยทางสมาธิจิตนี้ เมื่อจิตบุคคลใดสามารถอยู่เหนือกาลเวลา หรือหลุดออกจากแรงสืบต่อของกาลเวลาได้ ถึงที่สุดของการศึกษาแล้วก็จะรู้และเข้าใจในเรื่องกฎแห่งกรรม
ยิ่งไปกว่านั้นนอกจากมีแรงสืบต่อที่เกิดขึ้นระหว่างจุดสองจุดที่อยู่ห่างไกลกันดังที่ได้อธิบายมาแล้ว แรงสืบต่อยังเกิดได้กับเฉพาะจุดเฉพาะส่วนซึ่งเกิดเป็นแรงสืบต่อที่มีระยะสั้นเข้ามาเรื่อยๆ เช่นเฉพาะที่หัวใจเอง ก็ยังเกิดแรงสืบต่อระหว่างศูนย์กลางใจกับเซลล์ที่ประกอบเป็นหัวใจ เป็นแรงดึงเข้าผลักออก ระหว่างศูนย์กลางหัวใจกับเซลล์ที่อยู่รอบๆที่ประกอบเป็นหัวใจ ซึ่งปรากฏออกมาเป็นการเต้นของหัวใจ แรงดึงเข้าผลักออกของหัวใจนี้นอกจากเกิดขึ้นจากกลไกของธาตุศูนย์กับความเป็นหนึ่งแล้ว ยังมีพลังลมปราณเข้ามาช่วยขับเคลื่อนให้การเต้นของหัวใจเกิดสืบต่อต่อไปได้ การเกิดแรงสืบต่อเฉพาะจุดเฉพาะอวัยวะนี้ก็ไม่เกิดขึ้นที่หัวใจที่เดียวเท่านั้น ที่อวัยวะอื่น เซลล์อื่นก็เกิดขึ้นเช่นกัน ซึ่งถึงที่สุดแล้วในอะตอมของเซลล์ในร่างกายและในสสารทุกชนิดก็มีแรงสืบต่อที่เป็นสนามแรงขนาดเล็ก เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา เราจึงพบว่ามีสนามแรงขนาดเล็กจำนวนมหาศาล ที่รวมกันอยู่ในสนามแรงที่มีขนาดใหญ่กว่า สนามแรงขนาดเล็กจะได้รับพลังที่ส่งผ่านมาจากสนามแรงที่มีขนาดใหญ่กว่าเป็นชั้นๆ เป็นทอดๆ เชื่อมโยงกันเป็นเส้นเป็นสายเป็นใยของเส้นแรงที่ถักทอเชื่อมทุกสิ่งเข้าด้วยกัน
ถ้าคนเรามีสุขภาพดีจังหวะการเต้นของหัวใจและชีพจรจะเท่ากับหรือใกล้เคียง 60 ครั้งในระยะเวลาหนึ่งนาที ซึ่งเป็นจังหวะของธรรมชาติ จังหวะของกาลเวลา ที่ศูนย์กลางดาราจักรกับศูนย์กลางโลกเกิดแรงสันตติระหว่างกัน นั่นคือเมื่อมนุษย์มีจังหวะของชีวิตสอดคล้องกับจังหวะของธรรมชาติ ร่างกายก็จะแข็งแรงมีสุขภาพดี แต่ถ้าการเต้นของหัวใจและชีพจรเร็วหรือช้ากว่า 60 ครั้งต่อนาทีมาก และการเต้นนั้นไม่สม่ำเสมอ ผิดปกติ ไม่หนักแน่นมีพลัง ก็จะเป็นสิ่งบอกถึงสุขภาพร่างกายที่กำลังเจ็บป่วยเสื่อมถอย
ในศาสนาพุทธมีคำที่ใช้อธิบายความเป็นไปของสรรพสิ่งต่างๆ อยู่สี่คำคือ

1. อุปจย-ความเกิดขึ้นหรือก่อตัวขึ้น
2. สันตติ-ความสืบต่อ
3. ชรตา-ความเสื่อมหรือทรุดโทรม
4. อนิจจตา-ความแตกสลายหรือแตกดับ

ความเป็นไปของสรรพสิ่งที่เป็นสัจจธรรมความจริง มีสี่ขั้นตอน คือ มีความเกิดขึ้น (อุปจย) จากนั้นก็ตั้งอยู่และสืบต่อความมีอยู่ (สันตติ) จนกระทั่งเกิดความเสื่อม (ชรตา) และสุดท้ายถึงความแตกสลายไป (อนิจจตา) ซึ่งเราต้องประสบกันทุกคนและทุกขั้นตอนสำหรับคำว่าสันตติ ที่หมายถึง ความสืบต่อนี้ เป็นคำที่มีความสำคัญและใช้ได้กว้างขวางเพราะครอบคลุมถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วและกำลังดำรงอยู่ การที่สิ่งใดๆดำรงอยู่ มีอยู่ และเป็นอยู่ ก็เพราะสิ่งนั้นยังมีการสืบต่อไปของการมีอยูู่เป็นอยู่ของสิ่งนั้นๆ และการที่สิ่งนั้นยังมีการสืบต่ออยูู่ ก็เพราะยังมีแรงหรือพลังงานที่มากเพียงพอแก่การเกิดแรงสืบต่อเพื่อให้สิ่งนั้นดำรงคงอยูู่ต่อไป ดังนั้นแรงสืบต่อที่ได้กล่าวถึง เช่น แรงสืบต่อของศูนย์กลางระหว่างดาราจักรกับดวงดาวบริวาร ซึ่งทำให้เกิดแรงโน้มถ่วงระหว่างกัน และทำให้เกิดแรงสืบต่อของเวลา เราก็สามารถเรียกแรงเหล่านี้ว่าเป็น แรงสันตติ ของแรงโน้มถ่วง และของกาลเวลาได้
แล้วกลไกที่อยู่เบื้องหลังการเสื่อมสลายของสิ่งต่างๆเป็นอย่างไร ทำไมคนเราจากเกิดมาเป็นเด็ก โตขึ้นแล้วแก่ตัวลง ผิวหนังจากเต่งตึงก็กลับหย่อนยาน เซลล์ในร่างกายเกิดความเสื่อมถอย อีกทั้งสสารวัตถุต่างๆ เกิดการเน่าเปื่อยผุพังไป โดยที่วัตถุบางชิ้นตั้งอยู่เฉยๆ ไม่มีใครหรืออะไรไปทำอะไรกับมัน มันก็เกิดการเสื่อมสภาพไปได้ สิ่งที่อยู่เบื้องหลังอันสำคัญของการเสื่อมสลายของสิ่งต่างๆ นี้ก็คือ เส้นแรงแม่เหล็ก กลไกของการเสื่อมสลายเกือบทั้งหมดเกิดขึ้นจากการที่เส้นแรงแม่เหล็กเคลื่อนไหวทะลุผ่านสิ่งต่างๆ แต่ในบางกรณีก็เกิดขึ้นจากเส้นแรงแม่เหล็กรวมตัวกันอยู่นิ่งๆ ภายในอะตอมทุกอะตอมก็มีศูนย์กลางคือ นิวเคลียส นิวเคลียสของอะตอมทั้งหลายย่อมจะถูกเส้นแรงแม่เหล็กเคลื่อนที่เข้ามาชน กระทบ รบกวน อยู่ตลอดเวลา การที่นิวเคลียสถูกเส้นแรงแม่เหล็กเคลื่อนเข้ามากระทบนี้จะทำให้นิวเคลียสเกิดการสั่นสะเทือน ทำให้อะตอมต่างๆเคลื่อนไหวเพื่อแตกตัวแยกตัวเป็นอิสระออกจากกัน เกิดการแปรเปลี่ยนลักษณะโครงสร้างของสารประกอบและอะตอมไป จนสลายตัว แยกออกจากกันในที่สุด สสารวัตถุไม่ว่าจะอยู่ที่ดาวดวงไหน กลไกการเสื่อมสลายก็ล้วนเกิดขึ้นเหมือนกันกับที่เกิดบนโลกของเรา แรงสันตติ ที่เป็นแรงสืบต่อความตั้งอยู่ มีอยู่ ของสิ่งต่างๆ มองอีกด้านหนึ่งก็เป็นแรงที่ทำให้สิ่งทั้งหลายสืบต่อไปสู่ความแตกดับ เมื่อตั้งอยู่ก็ด้วยแรงสืบต่อ เมื่อเสื่อมสลายก็ด้วยแรงสืบต่อเช่นกัน ทุกขณะเวลาที่สืบต่อความมีอยู่ ก็คือเวลาสู่ความแตกดับ ความมีอยู่กับความเสื่อมสลายอยู่คู่กันตลอดเวลา ยิ่งเกิดการสืบต่อมากเท่าใด ความเสื่อมโทรมก็เกิดมากขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายต้องถึงความแปรปรวนแตกสลายไป

จาก www.ingdhamma.com
เครดิต คุณนักศึกษาตลอดชีวิต ​

 

ช่วงนี้ผมติดตามตลอด เปิดทิ้งไว้เลย แต่ อ่านกราฟ ไม่ค่อยเป็น อิอิ

 

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ ผม สังเกตดูมีหลายๆงานวิจัยพยายามหาเหตุผลต้นตอของเหตุการณ์ โดยมองในแง่มุมรอบๆอ้อมๆ PX เช่นแนวดาวเคราะห์เรียงตัว,การเคลื่อนตัวของเปลือกโลก,อิทธิพลของโซลา ร์แฟลร์ แม้กระทั่งโลกร้อน ฯลฯ โดยมองว่าสิ่งเหล่านั้นน่าจะใช่สาเหตุหลัก ที่กระตุ้นให้เกิด หากไม่ตรงก็จะมีคำอธิบายอ้อมๆเฉียดๆ ตามมา แล้วก็เริ่มรอบใหม่ สรุปคือไม่ชัดเจนสักที เหมือนกับว่าพวกเขาจะไม่อยากให้ PX มีตัวตน หรือไม่อยากให้มีส่วนร่วม และไม่อยากรับรู้ หาก Planet X นั่นเองที่......