ความรักคืออะไร ? ^_^

พาเจ้าตัวแสบไปลอยกระทงก่อน เด๋วมา พ่อลืมตามาฟันยังทันไม่แปรง ก้อจะลอยกระทง

 

ว่าแล้วยังมานั่งตาแป๋วอยู่อีก ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกะเค้าเล๊ยยยยย

 

ลอยกระทงกับเจ้าตัวแสบหนุกมั้ย แม่ทองอยู่
ทำน้ำผึ้งหกเหรอ แหม..เสียดายแทนจังเลย

​

ทำเซ็กซี่อีกด้วย แม่สิงห์ซุ่ม​

 

ถ้าพี่เสียดายน้ำผึ้ง คราวต่อไปนู๋ทำนมหกละกัน ดีป่ะ 555555555

 

ผู้เป็นที่รัก

ขณะใดเรียกหาความรัก
ขณะนั้นย่อมรักใครไม่ได้
<O</O
ผู้ใดร้องขอความรัก
แน่นัก ว่าเขารักใครไม่เป็น
<O</O
ผู้ที่ไม่ร้องขอความรัก
เขาจึงแจกจ่ายความรักของเขาได้
<O</O
ผู้ที่ต้องการให้ผู้อื่นนิยมตน
เขาย่อมไม่เป็นตัวของเขาเอง
<O</O
จงช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ และสรรพสัตว์
โดยมิได้หวังความเป็นที่รัก
ความเป็นที่รักแท้จริง
จึงจะมีโอกาสเกิดขึ้น

<O</O

 

กระพ้ม ว่าจะมาจีบยัยตาแป๋ว หว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

 

สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเรา คือชีวิตเรา...
สิ่งที่มีค่าที่สุดในใจเรา คือหัวใจเรา...

อย่าเอาชีวิตทั้งชีวิตไปยกให้ใคร
อย่าเอาใจทั้งใจไปให้ใครคนเดียว
อย่ายกสิ่งที่มีค่าที่สุด และดีที่สุดของเราไปให้ใครดูแล
เพราะไม่มีใคร...ที่จะดูแลมันได้ดีไปกว่าตัวเราเอง

อย่าปิดกั้นความรู้สึกของหัวใจ
อย่าบอกว่าเกิดมาเพื่อรักคนๆ เดียว
คนใจแคบเท่านั้นที่เกิดมาเพื่อรักคนได้คนเดียว
เราสามารถรักใครต่อใครได้มากมาย
ขอเพียงให้รู้จักหน้าที่ของความรัก
หน้าที่ที่จะปฏิบัติต่อคนที่เรารัก

รักต่างแบบ...ปฏิบัติในหน้าที่ต่างกัน
แล้วเมื่อวันใดวันหนึ่ง...คนบางคนไม่แยแสกับความรักที่เรามีให้
เราก็ยังคงเหลือใครต่อใครอีกมากมาย และไม่เห็นต้องเจ็บเจียนตาย

ถ้าเรามั่นใจว่าเราทำหน้าที่ให้รักนั้นเต็มที่แล้ว
อากาศร้อนอบอ้าว ออกมายืนคุยกับแสงแดด
อากาศหนาวขาดใจ ออกมาหาอุ่นไอลมหนาว
เราจะรู้ว่าร้อนหรือหนาว ก็ต่อเมื่อเราได้สัมผัสกับมัน

ก็เหมือนความรัก อยากรู้ว่ารสชาติเป็นไงก็ต้องไปสัมผัสกับมัน
แต่อย่าทรมานตัวเอง ด้วยการยืนตากแดดนานๆ หรือยืนต้านทานลมหนาว
ถ้ารู้ว่าร้อนนัก...ก็หลบที่ร่ม ถ้ารู้ว่าหนาวนัก...ก็ก่อเตาผิง

ความรักจะไม่ทำร้ายเรา...ถ้าเราไม่ทำร้ายตัวเอง
ถ้าเธอรู้จักรัก แสงแดดจะทำให้เธออุ่น ลมหนาวจะทำให้เธอหลับสบาย
ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม...หากเรารู้จักที่จะรักมันให้ถูก

 

วันเวลาดี ๆ เหล่านั้น
เธอยังคงจำมันได้ไหม

วันที่เคยร่วมทุกข์และสุขจนล้นหัวใจ

วันที่เราได้ผ่านมาด้วยกัน ​

แต่ว่าเวลาที่ผ่านพ้นไป

อาจจะทำให้ใจของใครลืมสิ่งนั้น

อยากจะมีเพลง เพลงนึง
ถ่ายทอดเรื่องราวเป็นพัน ๆ ให้เธอรู้ ​

ให้ทุก ๆ ครั้งที่ได้ฟังเพลงนี้

ก็ขอให้รู้ ที่แห่งนี้นั้นยังมีรักอยู่

เคยเป็นยังไงในตอนนี้ขอให้รู้
จะไม่มีเปลี่ยนไป ​

และทุก ๆ ครั้งที่ได้ฟังเพลงนี้

ก็ขอให้รู้ที่ตรงนี้ไม่ว่าจะนาน เท่าไหร่

เราจะมีกันและกัน เป็นหนึ่งในดวงใจตลอดไป
ก็เพราะหัวใจเราผูกกัน ​

วันที่เราไม่เคย ย่อท้อ วันที่เราต่างมีความฝัน

และทำทุก ๆ สิ่งด้วยหัวใจเดียวกัน

เธอยังคงจำมันได้ใช่ไหม ​

แต่ว่าเวลาที่ผ่านพ้นไป

อาจจะทำให้ใจของใครลืมสิ่งนี้

อยากจะมีเพลงเพลงนึงตอบเรื่องราวที่ดีดีเตือนให้รู้ ​

ให้ทุก ๆ ครั้งที่ได้ฟังเพลงนี้

ก็ขอให้รู้ ที่แห่งนี้นั้นยังมีรักอยู่

เคยเป็นยังไงในตอนนี้ขอให้รู้
ว่าจะไม่มีเปลี่ยนไป ​

และทุก ๆ ครั้งที่ได้ฟังเพลงนี้

ก็ขอให้รู้ที่ตรงนี้ไม่ว่าจะนาน เท่าไหร่

เราจะมีกันและกัน เป็นหนึ่งในดวงใจตลอดไป
ก็เพราะหัวใจเราผูกกัน ​

ให้ทุก ๆ ครั้งที่ได้ฟังเพลงนี้

ก็ขอให้รู้ ที่แห่งนี้นั้นยังมีรักอยู่

เคยเป็นยังไงในตอนนี้ขอให้รู้
ว่าจะไม่มีเปลี่ยนไป ​

และทุก ๆ ครั้งที่ได้ฟังเพลงนี้

ก็ขอให้รู้ที่ตรงนี้ไม่ว่าจะนาน เท่าไหร่

เราจะมีกันและกัน เป็นหนึ่งในดวงใจตลอดไป
ก็เพราะหัวใจเราผูกกัน ​

เราจะมีกันและกัน เป็นหนึ่งในดวงใจตลอดไป

ก็เพราะหัวใจเราผูกกัน<O</O​

ท่านไหนลงเพลงเป็นรบกวนหน่อยนะคะ ^-^ พี่จั่นช่วยด้วย

 

เพื่อพี่จั่นโดยเฉพาะ อิอิอิอิ

 

เพียงคำพูด พูดไป ก็หายเปล่า
ไม่มีเรื่อง ไม่มีราว ให้ยึดถือ
เพียงกระดาษ ก็เขียนได้แค่ปลายมือ
มันก็คือ แค่กระดาษ เพียงหนึ่งใบ
แต่จงรอ ดูตัวฉัน ในวันหน้า
อีกไม่ช้า จะคลี่คลาย หายสงสัย
สักสิบปี ยี่สิบปี ไม่สายไป
อ่านเก็บไว้ แล้วคอยดูให้รู้จริง

 

เพิ่งอ่านเจอใน เมื่อฉันแก่ตัวลง
เลยเอามาให้อ่าน ยาวหน่อย แต่ ซึ้งมาก

เมื่อฉันแก่ตัวลง




“เมื่อฉันแก่ตัวลง”

อยากจะมอบเรื่องนี้ให้กับผู้ที่ไม่ค่อยได้อยู่ใกล้ชิดผู้เฒ่าผู้แก่ที่บ้าน


เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของลุกผู้ชายคนหนึ่ง ที่ตระเวนทั้งเรียนทั้งทำงานไปร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ แม้เขาจะเติบกล้าเก่งกาจขึ้นเรื่อยๆ ความรู้เพิ่มมากขึ้น โลกใบนี้เริ่มเล็กลง แต่พ่อแม่ที่อยู่บ้านเดิม(ในเมืองจีน)ก็เริ่มแก่ตัวลง

ลูกคนนี้ทำงานอยู่ต่างประเทศ ไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมพ่อแม่ ได้แต่ติดต่อกันทางจดหมาย โชคดีต่อมามีไอพีการ์ด เลยได้คุยสดกันบ้าง ทุกครั้งแม่ก็จะคอยเตือนให้ระวังสุขภาพของตัวเอง ตั้งใจทำงาน ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ไม่ต้องกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ เพราะจะสิ้นเปลืองเงินทอง... ยิ่งพูดก็ยิ่งซ้ำๆซากๆ เขารู้ดีว่าแม่เริ่มคิดถึงเขามาก

จนกระทั่งปีนี้ แม่อายุ 75 เขาจึงตั้งใจจะกลับไปเยี่ยมแม่ โดยตั้งใจว่าจะอยู่สัก 1 เดือน จะไม่ทำอะไรเป็นพิเศษ แต่ขอเป็นเพื่อนแม่เพียงอย่างเดียว พอบอกข่าวนี้ให้แม่ทราบ

แม้จะมีเวลาอีกตั้ง 2 เดือนเศษ แม่ก็เริ่มเตรียมตัวในการต้อนรับการกลับมาเยี่ยมบ้านของลูก แม่ดึงเอาสมุดบันทึกมาจดสิ่งที่ต้องตระเตรียม แม่เตรียมรายการอาหารที่ลูกชอบ ดึงเอาผ้าห่มที่ลูกเคยชอบห่มมาปะชุนใหม่... สำหรับคนอายุ 75 เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย



พอกลับถึงบ้าน ตอนอยู่บนเครื่องบิน เคยตั้งใจว่าจะขอกอดแม่ให้ชื่นใจสักครั้ง แต่พอมาเห็นแม่ แม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผอมแห้ง หน้าตาเหี่ยวย่น ช่างไม่เหมือนแม่คนก่อนหน้านี้เลย...

แม่ใช้เวลาทั้งชั่วโมงเตรียมอาหารที่ลูกเคยชอบ โดยที่หาทราบไม่ว่า เดี๋ยวนี้ลูกไม่ได้ชอบอาหารแบบนั้นแล้ว และเพราะแม่ตาไม่ค่อยดี รสชาติอาหารจึงแย่มากๆ บางจานก็เค็มจัด บางจานก็จืดสนิท ผ้าห่มที่แม่อุตส่าห์เตรียมให้ ทั้งหนาทั้งหยาบ ไม่สบายกายเลย แม่หารู้ไม่ว่า เดี๋ยวนี้ลูกนอนห้องแอร์และใช้ผ้าห่มขนแกะแล้ว แต่เขาก็ไม่บ่นอะไร เพราะเขาตั้งใจจะกลับมาเป็นเพื่อนแม่จริงๆ

สองสามวันแรก แม่ยุ่งอยู่กับเรื่องจิปาถะ จนไม่มีเวลาพักผ่อน พอเริ่มได้พัก แม่ก็เริ่มพูดมาก สอนโน่นสอนนี่ พูดแต่ปรัชญาเก่าๆ ซึ่งปรัชญาเหล่านั้น 10กว่าปีก่อนก็เคยพูดแล้ว พอลูกบอกให้ฟังว่า ปรัชญาเหล่านั้นไม่ทันสมัยแล้ว แม่ก็เริ่มนิ่งเงียบและเศร้าซึม



“เหตุการณ์เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ผมพบว่าสุขภาพแม่แย่ลง โดยเฉพาะสายตา อาหารบางจานมีแมลงวันด้วย บางทีอาหารหกบนเตา แม่ก็เก็บใส่จานตามเดิม
ครั้นผมพยายามชวนแม่ไปกินนอกบ้าน แม่ก็บอกอาหารข้างนอกไม่สะอาด ของแปลกปลอมเยอะ เมื่อผมบอกแม่ว่าจะหาคนรับใช้มาช่วยแม่สักคน แม่ก็โวยวายว่า แม่เองยังสามารถทำงานเลี้ยงดูเด็กให้ผู้อื่นได้เลย ผมเลยพูดไม่ออก พอผมจะออกไปช้อปปิ้ง แม่ก็จะตามไปด้วย ทำเอาวันนั้นทั้งวัน พวกเราไม่ได้ไปช้อปปิ้งเลย...”



“พอพวกเราเริ่มคุยกันในเรื่องทันสมัย แม่ก็จะหาว่าพวกเราเพี้ยน ผมก็เริ่มบอกแม่อย่างไม่ค่อยเกรงใจว่า แม่ นี่มันสมัยใหม่แล้ว แม่ต้องหัดมองโลกในแง่ใหม่ๆบ้าง... ช่วงครึ่งเดือนหลังที่อยู่กับแม่ ผมเริ่มขัดแม่มากขึ้นเรื่อยๆ และรู้สึกรำคาญเพิ่มมากขึ้น แต่เราไม่เคยทะเลาะกันนะ พอผมขัดแม่ แม่ก็หยุดกึกลง ไม่พูดไม่จา ในตามีแววเหม่อลอย – โลกซึมเศร้าแบบคนแก่ของแม่ชักหนักขึ้นเรื่อยๆ”



“ได้เวลาที่ผมจะต้องเดินทางกลับ แม่ดึงกล่องกระดาษกล่องหนึ่งออกมา ในนั้นเป็นข่าวหนังสือพิมพ์ที่แม่ตัดเก็บไว้ในช่วงที่ผมไปอยู่เมืองนอก แม่เริ่มสนใจข่าวต่างประเทศเมื่อผมเดินทางไปนอก ทุกครั้งที่มีข่าวตึงเครียดในประเทศนั้นๆ แม่จะตัดข่าวเก็บไว้ ตั้งใจจะมอบให้ผมตอนที่ผมกลับมา แม่พูดอยู่เสมอว่า อยู่นอกบ้านนอกเมือง ต้องระวังตัวให้มากๆ ครั้งหนึ่งมีเรื่องคนญี่ปุ่นต่อต้านและข่มเหงคนจีน มีการปะทะกันด้วย แม่เป็นห่วงมาก ถามเพื่อนบ้านว่าจะส่งข่าวไปเตือนผมที่ญี่ปุ่นได้อย่างไร ตอนนั้นผมสอนอยู่ที่ญี่ปุ่น”



แม่ดึงเอาปึกกระดาษข่าวนั้นออกมาอย่างยากลำบาก วางใส่ในมือผมเหมือนของวิเศษชิ้นหนึ่ง มันหนักมาก ผมเริ่มรู้สึกลำบากใจ เพราะผมไม่อยากนำกลับไป
มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ผมรู้ว่าแม่เก็บมันด้วยความยากลำบาก แม่สายตาไม่ค่อยดี ต้องใช้แว่นขยาย อ่านได้วันละ 2 หน้าก็เก่งแล้ว นี่ยังตัดเก็บได้ขนาดนี้
ทันใดนั้นมีข่าวแผ่นหนึ่งปลิวหลุดลงมา แม่รีบเอื้อมไปหยิบ แต่แทนที่แม่จะเก็บเข้ากองเดิม แม่กลับพับเก็บไว้ในกระเป๋าของตัวเอง

ผมรู้สึกเอะใจ เลยถามว่า “แม่ นั่นกระดาษอะไร ขอผมดูหน่อยนะ” แม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงล้วงออกมาวางบนข่าวปึกนั้น แล้วหุนหันเข้าครัวไปทำกับข้าวทันที



ผมหยิบแผ่นข่าวนั้นขึ้นมาดู มันเป็นบทความบทหนึ่ง ชื่อว่า “เมื่อฉันแก่ตัวลง” ตัดจากหนังสือพิมพ์เมื่อวันที่ 6 ธันวาคม 2004 เป็นช่วงที่ผมเริ่มเถียงกับแม่ถี่มากขึ้นทุกที บทความนั้นคัดมาจากนิตยสารฉบับหนึ่งของเม็กซิโก ฉบับเดือนพฤศจิกายน ผมอ่านบทความนั้นรวดเดียวจบทันที ....



เมื่อฉันแก่ตัวลง ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น ขอโปรดเข้าใจฉัน มีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นอีกสักนิด

ตอนฉันทำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง ตอนฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า ขอให้คิดถึงตอนแรกๆที่ฉันใช้มือสอนเธอทำทุกอย่าง

ตอนฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆที่เธอรู้สึกเบื่อ ขอให้อดทนสักนิด อย่าเพิ่งขัดฉัน ตอนเธอยังเล็กๆ ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆซากๆ จนเธอหลับเลย

ตอนฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้ อย่าตำหนิฉันเลยนะยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆ ฉันต้องทั้งออดทั้งปลอบเพื่อให้เธอยอมอาบน้ำได้ไหม

ตอนฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆ อย่าหัวเราะเยาะฉัน จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม “ทำไม ทำไม”ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม

ตอนฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว ขอจงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วยพยุงฉัน เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอให้หัดเดินในตอนที่เธอยังเล็กๆ

หากฉันเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่ ให้เวลาฉันคิดสักนิด ที่จริงสำหรับฉันแล้ว กำลังพูดเรื่องอะไรไม่สำคัญหรอก ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน ฉันก็พอใจแล้ว

ตอนเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจ ขอให้เข้าใจฉัน สนับสนุนฉัน ให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอตอนเธอเพิ่งเรียนรู้ใหม่ๆ

ตอนนั้นฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไปให้สุดเส้นทาง ให้ความรักและอดทนต่อฉัน

ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ ในรอยยิ้มของฉันมีแต่ความรักอันหาที่สิ้นสุดมิได้ของฉันที่มีให้กับเธอ



ผมอ่านบทความนั้นรวดเดียวจบ เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ (ใจแข็งจริง ไอ้หมอนี่) ตอนนั้น แม่เดินออกมา ผมแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนแรกแม่คงอยากให้ผมได้อ่านบทความนี้หลังจากผมกลับไปแล้ว จึงคะยั้นคะยอให้ผมนำข่าวปึกนั้นกลับไป ตอนผมจัดกระเป๋าเดินทาง ผมต้องสละไม่เอาสูทกลับไป
1 ตัว จึงยัดเก็บปึกข่าวเหล่านั้นเข้าไปได้ รู้สึกแม่จะดีใจมาก เหมือนกับว่าหนังสือพิมพ์เหล่านั้นเป็นยันต์โชคลาภสำหรับผม และเหมือนกับว่าการที่ผมยอมรับหนังสือพิมพ์เหล่านั้น ผมได้กลับมาเป็นเด็กดีของแม่อีกครั้งหนึ่ง แม่ตามมาส่งผมจนถึงรถแท็กซี่เลยที่เดียว



หนังสือพิมพ์ที่ผมนำกลับมาเหล่านั้น ไม่ได้ใช้ทำประโยชน์อะไรเลย แต่บทความ “เมื่อฉันแก่ตัวลง” บทนั้น ผมได้ตัดเก็บไว้ในกรอบ เอาไว้ข้างตัวฉันตลอดไป


..............

<SCRIPT type=text/javascript><!--google_ad_client = "pub-9224864666132971";/* 728x90, ถูกสร้างขึ้นแล้ว 6/12/09 */google_ad_slot = "6779511632";google_ad_width = 728;google_ad_height = 90;//--></SCRIPT><SCRIPT src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js" type=text/javascript></SCRIPT><SCRIPT src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/js/r20101117/r20101122/show_ads_impl.js"></SCRIPT><SCRIPT>google_protectAndRun("ads_core.google_render_ad", google_handleError, google_render_ad);</SCRIPT>

 

ถ้าพี่เสียดายน้ำผึ้ง คราวต่อไปนู๋ทำนมหกละกัน ดีป่ะ 555555555<!-- google_ad_section_end -->



ไม่ชอบนมหก มันเล็กน้อยเกินไป ระดับแม่ทองอยู่ต้องนมสาด
ฟาดใส่หน้าคนที่บ้านแม่ทองอยู่ ถึงจะถูกใจพี่นะจ้ะ
ป้าครับ..รู้จักผมรึป่าวครับ

 

เด็กสาวตาบอดคนหนึ่งเกลียดตัวเองที่มองอะไรไม่เห็น เธอเกลียดทุกคนยกเว้ณแฟนหนุ่มของเธอ วันหนึ่งเธอบอกกับเขาว่า ถ้าเธอมองเห็นเธอจะแต่งงานกับเขา

แล้ววันหนึ่ง โชคก็เดินทางมาถึงมีคนบริจาคดวงตาให้เธอ เธอจึงมองเห็น ทุกสิ่งทุกอย่างรวมทั้งแฟนของเธอ เขาจึงถามเธอว่า “ตอนนี้เธอมองเห็นแล้ว เธอจะแต่งงานกับฉันไหม”
เด็กสาวตกใจมากที่เห็นว่าเขาตาบอด เธอตอบเขาว่า “ขอโทษนะฉันแต่งงานกับเธอไม่ได้หรอก เพราะเธอมันตาบอด”

แฟนของเธอเดินจากไปทั้งน้ำตา เขาบอกกับเธอว่า “งั้นช่วยดูแลดวงตาของฉันให้ดีก็แล้วกันนะ”


​

 

เพื่อนสนิท ... ก็คือ
เพื่อนธรรมดาๆ คนนึงที่ดันสนิทกันมากกว่าเพื่อนธรรมดาๆ ทั่วๆ ไป
ซึ่งมันก็ต้องมีอะไรหลายๆ อย่าง
ที่คล้ายๆ กับเรามากกว่าเพื่อนคนอื่น
ถึงจะมาสนิทกันได้

บางที อาจไม่ใช่นิสัย ...
บางที อาจไม่ใช่หน้าตา ...
บางที อาจไม่ใช่ฐานะ ...
บางที อาจไม่ใช่ระดับความรู้ ...
แต่มันอาจจะมีอะไรบางอย่างที่ต้องเป็นมันคนนี้เท่านั้นที่มี . . .



บางครั้ง ...
เราก็ไม่ไป ที่ที่เราอยากไป
เพียงเพราะว่า มันไม่มีมันไปด้วย

บางครั้ง ...
นั่งเงียบอยู่ได้ตั้งนาน แต่แค่เห็นหน้ามัน
น้ำตาที่กลั้นไว้แทบตาย กลับทะลักออกมาได้จนหมด

บางครั้ง ...
ถ้ามีเสียงหัวเราะของมันด้วย
เราจะหัวเราะได้ดังกว่านี้

บางครั้ง ...
ร้อยคำปลอบใจของใครก็ไม่รู้
ยังอุ่นใจไม่เท่ามือมันที่แค่ตบเบาๆ ที่หัวไหล่
บอกเป็นนัยๆ ว่า
ฉันยังอยู่ตรงนี้.............

เ ร า ไ ม่ ไ ด้ เ ป็ น แ ค่ เ พื่ อ น . . .
แ ต่ เ ร า เ ป็ น ตั้ ง เ พื่ อ น ต่ า ง ห า ก . . .



เพราะเพื่อนมีความสำคัญมากๆ ...
มากจนบางคนแยกไม่ออก
เอาไปเปรียบเทียบกะแฟน ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน
ทั้งๆ ที่มันคนละเรื่องกันเลย ..........

แต่เมื่อเวลาที่เราอยู่ในห้วงของความรัก ...
เพื่อน จะกลายเป็นส่วนเกินของโลกส่วนตัวเราทันที
เวลาที่จะกลับมานึกถึงมันได้อีกที ...
ก็ตอนที่อกหักนู่นแหละ

ก็เคยคิดเหมือนกันนะ
ถ้าเราเป็นมัน จะรู้สึกยังไง ???
เวลาที่กำลังมีความสุขในห้วงของความรัก
ก็แทบไม่ได้จะไปเที่ยวไหนกับมันเลย
นานๆ ถึงจะโทรไปหาที

แต่พอผิดหวัง พอเจ็บตัวขึ้นมา
นาทีนั้นอยากกดโทรศัพท์ไปหามันก่อน
อยากให้มันรับโทรศัพท์ก่อน
ซึ่งบางทีมันนอนไปแล้ว ก็จะไล่มันให้กลับไปนอนเหอะ
ไม่ต้องตื่นขึ้นมาฟังเรื่องราวใดๆ ทั้งนั้น
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แค่มันรับโทรศัพท์ ก็พอแล้ว




แบบนี้ละมั้งที่เค้าว่า ...
เพื่อน คือคนที่สามารถนั่งอยู่ด้วยกันโดยไม่พูดอะไรสักคำ
แต่ลุกจากกันไปได้เหมือนคุยกันไปนับล้านคำ
แต่แทนที่มันจะด่าว่าอกหักแล้วค่อยนึกถึงเพื่อน ...
กลับกลายเป็นว่า

"มึงรู้ไหมว่ากูดีใจแค่ไหน ที่เวลามึงเสียใจ" ...
กูเป็นคนแรกที่มึงนึกถึง" ...

เพื่อน ... คือคนที่เมื่อเราสุข เราไม่เห็นมันอยู่ในสายตา
แต่เป็นคนไม่มีวันปล่อยให้เราล้มลง
ไม่ว่าเราจะเจ็บมาจากไหน

- - - - ล อ ง คิ ด ดู ซิ ว่ า เ ร า พ บ เ พื่ อ น แ บ บ นี้ รึ ยั ง - - - -


**copyเค้ามาอ่ะ**

 

มันเป็นเศษเสี้ยวของความรักที่ฉันมีให้เธอ
อีกไม่นานเธอต้องกลับมาฉันอีก เพราะเธอกำลังพิการทางใจ
ถึงวันนั้นเมื่อไหร่ฉันพร้อมที่จะมอบไห้เธอ

 

ซึ้งจ้าซึ้ง
อ่านหลายรอบแล้วจ้า
ค่อยๆอ่านแบบเบาๆ ทุกตัวอักษรกลัวมันจะบาดเลอะเทอะ

 

เมื่อชีวิตไม่มีความรักเข้ามาแทรกแซง​

ชีวิตช่างขาดสีสันและช่างเงียบเหงา
เหมือนผ่านไปวัน ๆ ลอยตามเมฆไปไม่มีจุดหมาย​

​

เมื่อความรักเข้ามา​

ทำให้มีความสดชื่น
ชีวิตเหมือนมีดอกไม้ล้อมรอบกาย ส่งกลิ่นหอม
คอยยั่วยวนให้หลงใหล และได้ปลื้มกับสิ่งที่สัมผัส
มันช่างมีความสุขจนลืมทุกสิ่งอย่าง​

​

เมื่อความรักจากไป​

ดอกไม้เริ่มเหี่ยวเฉาและแห้งแล้ง​

กลิ่นที่คอยหอมกลับจางหาย

อาจจะถูกโยนทิ้ง หรือเราเป็นคนทิ้งมันไป

ความมืดมนเข้ามาในจิตใจเหมือนเราถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวบนโลก

ไม่มีใครรักเราอีกแล้ว
จะหันกลับไปเป็นเมฆอีกครั้งมันช่างยากจริง ๆ
และใช้เวลายาวนาน​

แต่เวลาจะเยียวยาให้หาย แม้รอยแผลเป็นจะคงอยู่​

คอยเตือนเราว่า ดอกไม้ที่หอม ย่อมมีพิษเสมอ​

​

 

อนุโมทนาบุญคุณโยม น่าน...น่านนะซิเเละคุณโยมหมาน คุณโยมทองอยู่ คุณโยมmantalayรวมผู้ใจบุญคนอื่นๆ เเละญาติโยมทุกท่าน พูดถึงความรักได้ดีเหมือนคนพึ่งอกหักมาใหม่ๆเลย... อาตมาว่าความรักต้องคู่กับความเมตตา มันถึงจะสมบูรณ์ในความคิดอาตมานะ ความรักเป็นสิ่งที่ดี ถ้าเรามีสติรู้เท่าทัน ไม่หลงในรูปที่งาม เสียง กลิ่นรส อาตมาว่าความรักบางครั้งเปรียบเหมือนน้ำผึ้งที่ผสมยาพิษ...อาตมาเคยเจอมาเต็มๆกับตัวเองสมัยตอนเป็นวัยรุ่น กว่าจะทำใจได้นานเหมือนกัน ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเเละสร้างโลกนี้ให้น่าอยู่ ตัวอาตมาเองก็มีความรักเหมือนกัน เเต่ อาตมารักที่บวชเป็นพระ เพราะจะได้ช่วยเหลือคนที่ด้อยโอกาสกว่า เเละได้ อบรมสั่งสอนตัวอาตมาเองเเละคนอื่นๆ อาตมารักพระพุทธเจ้า รักศาสนาพุทธที่สอนให้คนเป็นดี มีน้ำใจ เเละเมตตาต่อกัน อาตมารักพระเจ้าอยู่หัว อาตมารักประเทศไทยอาตมาเคยถูกนิมนต์ไปอยู่ประเทศอินเดียอาตมาไม่ไป อาตมารักคำสอนที่พระองค์ทรงสอนคนรักษาเรามีศิลห้าเป็นเบื้องต้น เเละไม่เบียดเบียนกันเเละปรารถนาให้ทุกชีวิตมีความสุข ยิ่งๆขึ้นไป ฯ

 

กราบ กรบ กราบ โมทนา สาธุ สาธุ เจ้าค่ะ

 

คุนลุง อินเกินไปป่ะ เอ.....รึว่า อันนี้มันเข้ากะชีวิตจริง เลยอินขนาด อิอิอิอิ