บันทึกการ ปฏิบัติ (ครูสันตินันท์)

รู้ภายในครับ เดี๋ยวผมบอกทาง pm ครับ

เฮ้อ...ทุกขัง นะ

 

นี่ล่ะครับวิธีการดูจิตท่านทำกันแบบนี้
สำคัญที่สติครับ หรือจะเรียกว่าสติที่สืบเนื่องเป็นสายน้ำ
เป็นสติสัมปชัญญะ ก็ได้ครับ

และเมื่อสติเป็นสติที่สืบเนื่องเป็นสายน้ำ
หากเคลื่อนไหวกาย การระลึกรู้จะแผ่ซ่านไปทั่วกาย
รู้การเคลื่อนไหวของร่างกาย ทุกอิริยาบถ ครับ
แบบนี้ก็เรียกสติสัมปชัญญะ เช่นเดียวกันครับ

เห็นมั้ยครับ ไม่ว่าจะวิธีของพวกดูจิต หรือพวกดูการเคลื่อนไหวของกาย
ถ้าผ่านกรรมฐาน 40 ห้อง ไปแล้ว ถึงได้หมด และไม่หลงทางด้วย
เพราะทุกอย่างสำคัญที่สติ หรือ จะเรียกอนุสติก็ได้

เพราะอย่างอนุสติ 10 ก็มีพุทโธเป็นต้น
ครูบาอาจารย์ท่านจึงสอน กรรมฐาน 40 ห้องเป็นเบื้องแรก
เพราะแม้แต่อุปัชฌา จะบวชพระใหม่ ก็ต้องบอกกรรมฐาน
เกสา โลมา นขา ทันตา ตโจ ก็กรรมฐาน 40 ห้องทั้งนั้น

ผมจึงกล่าวว่า พวกดูจิต หรือการเคลื่อนไหวกายนี่
เป็นพวกชิงสุกก่อนห่าม ใจเร็วด่วนได้

เพราะแม้แต่อานาปานสติสูตร ก็กล่าวว่า

เห็นมั้ยครับ อานาปานสติ ก็คือกรรมฐาน 40
ในอานาปานสติสูตร ก็ให้เจริญอานาปานสติ
ก็จะทำให้สติปัฏฐาน 4 บริบูรณ์เอง
ท่านไม่ได้บอกให้เจริญสติปัฏฐาน 4 เลย ตั้งแต่เริ่มแรกนะครับ

นี่ยังไง การดูจิต หรือ การเคลื่อนไหว กาย
จึงไม่มีใครถึงมรรคถึงผลได้เลยแม้แต่ผู้เรียนผู้สอน

ผมก็ปฏิบัติพอรู้พอเห็นมาบ้าง
จึงรู้ได้ครับ ว่าอันไหนผิดอันไหนถูก
อันไหนของแท้ อันไหนของเทียม...

เฮ้อ...ทุกขัง นะ

 

มั่วมากฮะ ไปศึกษาและปฏิบัติใหม่ดีกว่า
หุหุ
(มานะอัตตาเยอะเชียว อิอิ)

 

55555 พูดไม่อายเลยน่ะ ชมตัวเองก็มี

....ที่บอกว่ารู้ แล้วรู้ได้อย่างไร ว่าอันไหนแท้อันไหนเทียม
ใครเป็นคนบอกหรือว่าตัวท่านบอกเอง 5555

ผมขอถามหน่อยที่บอกว่า " ต้องมีสติต่อเนื่องไม่ขาดสาย" จึงจะดูจิตได้
เมื่อมีสติต่อเนื่องไม่ขาดสาย แล้วเราจะไปดูจิต เราไปดูอะไรที่จิตครับ

 

ผมกล่าวผิดตรงไหนคุณก็แย้งมาซิครับ

ไม่ใช่ตำหนิโดยไม่มีเหตุผลอย่างนี้...

 

คุณบุญพิชิตกรุณาอ่านโพสต์ของผมโดยละเอียดอีกที่ซิครับ
แล้วกรุณาวางใจให้เป็นกลาง
พยายามทำความรู้สึกว่าคุณเพิ่งเข้ามาศึกษาใหม่นะครับ
แล้วคุณจะเข้าใจยิ่งขึ้นครับ

 

นั่นสิ ผมแค่รู้สึกว่ามันตัดบางส่วนแล้วมาจับแปะรวมกัน
เหมือน
เอาหัวโงกุนมาใส่ตัวโดเรมอนและใส่แขนกันดั้มและใส่ขาอาเบะ
ประมาณนั้นแหละ
เลยบอกไม่ถูกว่าคุณมั่วยังไงเหมือนกัน
รู้สึกมันเหวงๆอ่ะ
พูดไม่ถูก บรึ๋ยยยย

 

จะมาตัดมาต่ออะไรครับ
รู้ที่ใจ เห็นที่ใจ
ก็ถอดออกมาจากหัวใจเอามาให้ดู
แล้วจะไปตัดไปต่อะไรอีกครับ

ถ้าคุณรู้จริง เห็นจริง มาแล้ว
ถ้าผิดคุณชี้ได้ทันทีนั่นล่ะครับ
แต่นี่คุณชี้ไม่ได้เลยแม้ซักนิด
ได้แต่พูดบ่ายเบี่ยงไป ว่าตัด ว่าต่อ
อย่างนั้น อย่างนี้

คุณต้องมองดูที่ใจคุณแล้วล่ะครับ
มองด้วยความยุติธรรมนะครับ
ว่าเกิดอะไรขึ้นในใจคุณ
มองดูจิต ดูใจ ตัวเองนะครับ
กิเลสตัวไหนมันบงการคุณอยู่ตอนนี้
ให้ยอมรับความจริงนะครับ
อย่าคิดว่าตนผิดไม่ได้
ถ้าคิดว่าตนผิดไม่ได้ จะแก้ไขไม่ได้ครับ
ต้องยอมรับความผิดตนเอง
จึงจะสามารถแก้ไขตนเองได้

เป็นนักปฏิบัติ ต้องหนักในเหตุผลครับ
ความรู้สึกส่วนตัว ส่วนมากกิเลสบงการทั้งนั้นครับ....

 

คุณเตชกล่าวไว้ดีแล้ว อิอิ
นั่นดิ ที่ผมเห็นนี่มันจริงหรือหลอกหว่า
ใครจะตอบผมได้น้าา

 

ผมทำใจให้เป็นกลางและทำตัวให้เหมือนกับเข้ามาศึกษาใหม่แล้ว
ผมถึงได้ถาม ถ้าผมทำตรงข้ามผมก็คงเข้ามาว่า ท่านเป็นคนอวดรู้
อวดฉลาด โดยการเอาข้อความคนอื่นนิด คนนั้นหน่อยมาผสมกันแล้วมา
โพส
.......ผมสู้อุตสาห์แยกประเด็นในข้อความของท่าน ขึ้นมาถามเพื่อความเข้า
ใจ แต่ท่านกลับไล่ให้ผมไปอ่านข้อความของท่านใหม่ ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว
จะให้ผมเข้าใจว่าอย่างไรได้ ผมต้องลงความเห็นว่า ท่านโพสข้อความโดยไม่มีความรู้ในสิ่งนั้นเลย

....เอาล่ะผมจะถามท่านเพื่อความกระจ่างอย่าเรียกว่าลองภูมิเลย เอาเป็นว่า
มันรู้สึกขัดแย้งกับสิ่งที่ท่านโพส

จากคำอ้างอิงด้านบน ท่านนำคำพูดหลวงพ่อมากล่าวว่า " การดูจิตจะเห็น
สังขารการปรุงแต่งต่างๆ"
แต่ในประโยคก่อนท่านบอกว่า "การดูจิตทำได้แต่ต้องมี สติสืบเนื่องกันไป
เปรียบเหมือนสายน้ำ ไม่ใช่หยดน้ำ"

.....นี่แหล่ะ! ผมสงสัยตรงนี้เลยอย่างถามท่านว่า การดูจิตเป็นการดูการ
ปรุงแต่ง แต่ท่านบอกว่า จะดูจิตต้องมีสติสืบเนื่องเป็นสายน้ำ ซึ่งความหมายคือ
การมีสติแบบไม่ขาดตอน เป็นเช่นนี้แล้ว ผมอยากทราบการปรุง
แต่งหรือความคิดมันเกิดขึ้นตอนไหนครับ ...กรุณาให้ความกระจ่างด้วย

 

คุณบุญพิชิตครับ
ประมาณช่วงค่ำ ๆ นะครับผมจะมาตอบ
ระยะนี้งานผมยุ่งมาก

 

อนุโมทนาครับ
หลวงพ่อท่านสอนธรรมมะได้ดีมากๆ
เท่าที่ผมได้อ่านมาบ้างไม่เห็นมีความขัดแย้งกับคำสอนของครูบาอาจารย์หลายๆ รูปแต่อย่างใด

 

ผมตอบคร่าว ๆ ก่อนแล้วกันครับ
สตินี่เป็นเครื่องระลึกรู้ของจิตนะครับ

ถ้ามีสติที่สืบเนื่อง
จิตจะไม่สามารถหลงไปตามอารมณ์ต่างๆ ได้เลยครับ

ธรรมชาติของจิต ต้องมีการคิดปรุงเป็นธรรมดา
หากสติไม่สืบเนื่อง สติขาดไปขณะใด
จิตจะหลงไปในอารมณ์ปรุงแต่งของจิตเองครับ
เพราะฉนั้นจิตจึงต้องมีสติสืบเนื่องตลอดเวลา
จึงจะไม่หลงไปในอารมณ์ครับ

แล้วคราวนี้การมีสติที่สืบเนื่องทำให้เห็นการปรุงแต่งของจิตยังไง
หากจิตมีสติที่สืบเนื่อง จะเห็นได้ชัดนะครับ
ว่าสังขารปรุงแต่ง ก็อย่างหนึ่ง เราก็อย่างหนึ่ง
สติทำให้เห็นอาการของจิตอย่างนี้ครับ
เพราะธรรมชาติของจิตต้องคิดต้องปรุง
แต่ทำให้จิตหยุดคิดได้มั้ย ?
หยุดคิดได้ครับ ด้วยการทำสมาธิ

ถ้าจะเปรียบจิตเป็นร่างกายของเรา
สติก็เปรียบเป็นกระจกเงา
เมื่อเราไปส่องกระจกเงา
เราจะมีกิริยาท่าทางอย่างไร
เมื่อเรามองที่กระจกเงา
เราก็จะเห็นเราตลอดใช่มั้ยครับ ว่าเรามีกิริยาอย่างไร

เอาเท่านี้ก่อนนะครับ
ผมโพสต์ให้ก่อน ถ้ามีอะไรตกหล่น
ต้องขออภัยนะครับ เพราะไม่ได้ proove เลย

 

คนที่จะตอบก็คือตัวคุณเองนั่นล่ะครับ

 

ที่ว่ามาข้างบน มีสติสืบเนื่องตลอดเวลาจิตจะได้ไม่หลงอารมณ์ปรุงแต่ง
ผมขอถามหน่อยครับ แล้วจิตไปรับอารมณ์หรือผัสสะอื่นหรือเปล่าครับ
แล้วถ้าจิตไปรับผัสสะหรืออารมณ์อื่น ช่วงนั้นจิตยังมีสติสืบเนื่องหรือไม่ครับ

ผมยังสงสัยว่าการมีสติสืบเนื่อง จะไปเห็นการปรุงแต่งอารมณ์ได้อย่างไร
ไอ้สติที่ท่านว่า ผมว่ามันเป็นการทำให้จิตอยู่ในอารมณ์เดียวตลอดสาย มัน
เป็นวิธีการทำสมาธิหรือสมถะ แล้วจะไปเห็นการปรุงแต่งได้อย่างไร
......วิปัสนาคิดเองไม่ได้น่ะครับ

 

คือคุณเตชแกจำมาจากหลวงพ่อชาน่ะฮะ
แกรู้แค่นี้แกเลยบอกได้แค่นี้ ตัดมาท่อนเดียว
สงสัยฟังท่อนเดียว เลยไม่รู้ว่าที่หลวงพ่อชาพูดนี่สื่อถึงอะไร บริบทขณะนั้นคืออะไร
เหอๆๆ

 

เมื่อมีอารมณ์มากระทบ จิตต้องรับอารมณ์อยู่แล้วครับ
ถ้าจิตมีสติสืบเนื่องตลอดเวลา
สติจะรักษาจิตไม่ให้หลงไปในอารมณ์เหล่านั้นครับ
เมื่อจิตไม่หลงอารมณ์ อารมณ์นั้นก็ดับ
เห็นมั้ยครับ จิตไม่ได้เกิดดับ
ตอนอารมณ์เกิดจิตก็รู้ อารมณ์ดับจิตก็รู้
จิตรู้อยู่ตลอด

ใช่ครับไม่ว่าจิตจะถูกกระทบด้วยอารมณ์ใด
ช่วงนั้นจิตก็ยังมีสติที่สืบเนื่องครับ
และจะเห็นชัดด้วยว่า อารมณ์ก็อย่างหนึ่ง จิตก็อย่างหนึ่ง
เมื่อมีสติที่สืบเนื่องครับ

สติก็คือสติครับ
ไม่เกี่ยวกับอารมณ์
อารมณ์เกิดขึ้นที่จิต เกิด แล้ว ก็ดับไป
หากจิตไม่หลงไปกับอารมณ์นั้น

ถ้าจะพูดให้ถนัดใจ สำหรับผมนะครับ
สติ แปลว่า ระลึกรู้ นี่ยังไม่ถึงใจผม
แต่ถ้าพูดว่า สติ คือการตื่นตัวของจิต
และสติที่สืบเนื่อง
คือการตื่นตัวของจิตที่ต่อเนื่องกันไปครับ
อย่างนี้อธิบายได้ชัดตามความรู้สึกของผม

เมื่อจิตตื่นตัวอย่างต่อเนื่องด้วยสติ
เมื่อจิตมีอาการใด ๆ เกิดขึ้น จิตจะรู้ตัวทันทีครับ
อาการที่เกิดจิตก็รู้ เมื่อจิตไม่หลงไปกับอาการนั้น
อาการนั้นก็ดับ จิตก็รู้เช่นเดียวกันครับ

ถ้าขาดสติเมื่อใด เกิดอารมณ์ขึ้นในขณะนั้น
จิตก็จะหลงไปตามอารมณ์นั้น
กว่าจะมีสติรู้ตัวได้เมื่อไหร่
ก็เมื่อนั้นล่ะครับถึงจะมีสติอีกครั้ง

แล้วที่คุณว่าสติทำให้อยู่ในอารมณ์เดียวตลอดสาย
เป็นวิธีการทำสมาธิอย่างเดียวดูจะเป็นการเข้าใจผิดครับ

ผมยกตัวการทำสมาธิด้วยวิธีบริกรรมพุทโธนะครับ
เปรียบอย่างนี้ครับ
เหมือนกับเราเอาโคผูกไว้ที่หลักครับ
ท่านเปรียบจิตเราเหมือนโค
หลักหรือเสาคือพุทโธ
เชือกที่ผูกคือสติ
เชือกที่ผูกไว้ตลอดคือสติที่สืบเนื่อง

ตามธรรมชาติของจิตผู้มีกิเลส
จะไม่อยู่นิ่ง เหมือนโคล่ะครับไม่อยู่กับที่
จะคอยเดินไปเดินมาแทะเล็มหญ้า
เมื่อโค หรือจิตเราไม่อยู่กับที่ จะไปที่อื่น
เชือกคือสติจะรั้งจิตเราไว้ครับ
ไม่ให้ห่างจากพุทโธ

เพราะฉนั้นเมื่อบริกรรมพุทโธด้วยความมีสติ
สติจะเป็นนายคุมงาน ไม่ให้จิตเถลไถล ไปงานอื่นครับ
ให้อยู่แต่กับงานบริกรรมพุทโธครับ
เมื่อจิตอยู่กับพุทโธได้อย่างต่อเนื่อง
จิตจะสงบตัวลงได้ครับ...

แล้วต่อมากับคำถามของคุณนะครับ
ที่ว่าถ้าจิตมีสติอย่างสืบเนื่อง
แล้วจะเห็นการปรุงแต่ได้อย่างไร

วิธีการเป็นอย่างนี้
เรื่องเดียวกับการผูกโค
เปรียบจิตเป็นโคเหมือนกันครับ
แต่หลักหรือเสาที่ใช้ผูกโค ไม่ใช่พุทโธ แล้วครับ
แต่เป็นสังขารปรุงแต่งของจิตแทน
และเชือกผูกโคก็คือสติเช่นเดิมครับ
เชือกที่ผูกไว้ตลอดคือสติที่สืบเนื่อง

เห็นมั้ยครับสติที่สืบเนื่อง
จะรั้งจิต หรือ โคเอาไว้ไม่ให้เถลไถลไปในอารมณ์อื่น ๆ
ที่มากระทบจิต
โดยรั้งเอาไว้ให้จิตดูสังขารปรุงแต่งที่เกิดกับจิตอยู่ตลอด
นี่ยังไงครับ จิต กับ สังขาร ต่างอันต่างเป็นตน ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน
รู้ได้ด้วยความมีสติอย่างนี้ครับ
สุดท้ายจิตไม่เถลไถลไปไหน
จิตก็จะสงบตัวลงด้วยความมีสติครับ....

 

คิดเองเป็นตุเป็นตะเลยนะครับ

 

คุณเคยฟังผมบ้างมั้ย

ผมอยากอธิบาย

ให้ผมอธิบายบ้างได้มั้ย
ไม่เข้าใจตรงไหนก็ควรถามสิ

ผมจะอธิบายเรื่องปรมัตถธรรม
ที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงให้ทราบ

ไม่เป็นอนิจจัง ไม่เป็นทุกขัง ไม่เป็นอนัตตา

 

ท่านเตชพโล ผมอยากอธิบายแบบง่ายๆให้ท่านรับรู้ครับว่า ท่านเข้าใจเรื่อง
จิตเจตสิกดีพอหรือยัง ท่านรู้หรือไม่ว่าเจตสิกหรืออารมณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นที่จิต
สติ ก็เป็นเจตสิกชนิดหนึ่งที่เป็นกุศล ส่วนอารมณ์ต่างๆมีทั้งเจตสิกที่เป็นกุศล
และอกุศล แต่ที่แน่ๆ เจตสิกที่เป็นกุศลและอกุศลไม่สามารถเกิดพร้อมกันได้

.......ที่ท่านบอกว่า ขณะที่มีสติสืบเนื่องมีอารมณ์มากระทบจิตย่อมรับอารมณ์
อยู่แล้ว ถ้าสมมุติว่าอารมณ์ที่จิตไปรับมาเป็น เจตสิกฝ่าย อกุศล
ท่านว่า ท่านยังมีสติสืบเนื่องอีกหรือไม่

ฉะนั้นต้องกล่าวว่า ขณะที่จิตไปรับอารมณ์ใหม่สติจะดับไป แต่จิตที่มีคุณภาพ
สติจะเกิดใหม่ทันที่หลังจากจิตไปรับรู้อารมณ์นั้นๆ ด้วยเหตุนี้การดูจิตหรือ
การทำวิปัสนาจะให้จิตมีสติสืบเนื่องเป็นสายน้ำไม่ได้ จิตต้องมีสติแบบหยด
น้ำ

...ท่านเตชพโลครับกรุณาตั้งสติหน่อยครับ ถกกันให้เป็นเรื่องๆไป เรื่องสติยัง
ไม่เคลียร์เลย เอาเรื่องจิตเกิดดับมาอีกแล้ว การตอบข้อซักถามท่านอย่าเอา
ความจำจากตำราที่ท่านอ่านมาตอบ มันทำให้ผู้ฟังไม่เข้าใจไปกับท่านด้วย

.....ที่บอกว่าอารมณ์เกิดดับจิตก็รู้ แล้วจิตไปรู้ขณะที่เกิดดับหรือหลังจากที่
เกิดดับไปแล้วครับ ท่านต้องรู้ความหมายของคำว่า สติ
...สติหมายถึงการระลึกรู้
...อารมณ์คือสิ่งที่จิตไปรับรู้
ดูสองความหมายบนแล้วน่าจะรู้นะครับว่า อะไรเกิดก่อนอะไรเกิดหลัง แต่ไม่
ได้เกิดพร้อมกันแน่ๆ เมื่อเกิดพร้อมกันไม่ได้มันก็ต้องมีสิ่งหนึ่งเกิด สิ่งหนึ่งดับไปสลับกัน
........ที่นี้ท่านมาดูคุณสมบัติของจิตและเจตสิก เจตสิกเกิดได้โดยอาศัยจิต
เกิดและดับไปพร้อมกับจิต แล้วท่านว่าจิตเกิดดับหรือเปล่าครับ

ท่านครับความหมายของอารมณ์กับเจตสิกมันใกล้เคียงกันนะครับ อยากให้
ท่านเข้าใจตามนี้ไม่งั้นจะทำให้ท่านสับสน

สติก็เป็นอารมณ์หรือเจตสิกชนิดหนึ่ง การที่อารมณ์หรือเจตสิกชนิดใดชนิด
หนึ่งดับไปก็เพราะ เกิดเจตสิกตัวใหม่มาแทนที่คือสติครับ อนึ่งถ้าจิตไปรับ
อารมณ์ใหม่เข้ามาสติก็ดับไปครับ

สติที่สืบเนื่องไม่ขาดสายที่ว่า คือการตื่นตัวของจิต
ผิดครับ ที่ท่านว่ามันเป็นการทำให้จิตอยู่ในอารมณ์เดียว สิ่งนี้ทำให้จิตซึมอยู่
ในอารมณ์นั้นๆเป็นเวลานาน
....การที่จะให้จิตตื่นตัวอย่างต่อเนื่อง จะต้องให้จิตรับอารมณ์อื่นๆสลับไปกับ
สติครับ

....สิ่งที่ทำให้จิตไม่หลงไปในอารมณ์ คือการที่สติเกิดดับตามหลัง
อารมณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว และสามารถระลึกรู้ชนิดต่างๆ
ของอารมณ์ครับ