ลีลาของมาร

<TABLE class=alt1 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE>


ถาม : ................

ตอบ : .....................................

ดูอย่างหลวงปู่เมื่อกี้ ท่านเจ้าคุณราชฯ อยู่มากี่ปี นั่นน่ะยังว่าเห็นแข็งแรงๆ ปุ๊บปั๊บไปแล้ว แล้วก็ไม่ใชว่าแก่แล้วถึงตาย เด็กๆ ก็ตายเยอะแยะไป วันก่อนเด็กนักเรียน ม. ๕ ใช่มั้ย นอนดูดไขมันอยู่บนเตียงตายแหงแก๋ไปงั้น อายุเพิ่งจะเท่าไหร่ ? เผลอเมื่อไหร่ตายจริงๆ ถ้าตายตอนที่ความดีมันยังไม่ถึงที่นี่ก็ทุกข์ระทม ต้องเกิดอีก ยิ่งเกิดมากเท่าไรโอกาสลงอบายภูมิยิ่งเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น เพราะมารเขาเก่งเขาสามารถหลอกให้เราหลงจากจุดหมายได้เสมอ

เพราะฉะนั้นพยายามตัดทางเกิดให้เหลือน้อยที่สุดเท่าที่จะน้อยได้ เข้าใจมั้ย ? ขยันใหม่ได้แล้ว ไม่งั้นมันอยู่ใกล้ๆ ริมขุมไปเรื่อยๆ หรือขยับลงกลางขุมไปแล้วก็ไม่รู้ เสียเวลาอยู่ตั้งนาน ถ้านับเวลาตั้งแต่ตะกายออกจากบ้านมาจนป่านนี้ มองย้อนหลังไปไม่มีอะไรก้าวหน้าขึ้นเลย สิ่งที่ทำเป็นล้วนแล้วแต่เป็นเขาให้เราทำ ที่เราอยากทำมีมั้ย ? นึกแล้วหยดหยองมั้ยล่ะ ถ้าวันนี้ตายลงไป ? คิดว่ารอดมั้ยเนี่ย ? เสร็จ เพราะฉะนั้นต้องทวนอยู่เสมอๆ วาระและโอกาสมันไม่เปิด อาตมาก็ไม่รู้จะมานั่งเทศน์เรายังไงล่ะ ก็ต้องรอวาระและโอกาสมันเปิดเหมือนกัน

จำไว้นะ ลีลาของมาร ล่อให้กำหนัด ยั่วให้หงุดหงิด ลวงให้หลงผิด มีอยู่แค่ ๓ ลีลานี่แหละ แต่มันมาเยอะ มันเอาในเรื่องลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ทั้งนั้นแหละมาให้ เผลอเมื่อไหร่เสร็จมัน เจ้าคุณธรรมดิลก วัดเจดีย์หลวง เชียงใหม่ ท่านบอกว่าถ้าดังก็ไม่ต้องหวังความสงบเลย เสร็จนะ เวลาของตัวเองไม่มีหรอก มีแต่เวลาของคนอื่นไปแล้ว ประสบการณ์ ๗-๘๐ ปี เราต้องขอท่าน กว่าท่านจะผ่านมาถึงจุดนั้นได้ ท่านสรุปออกมาว่า ถ้าดังก็ไม่ต้องหวังความสงบ ก็ดูอย่างหลวงปู่สิ ๑๒๐ กว่าแล้วนา ยิ่งอยู่ยิ่งเหนื่อยใช่มั้ย ? ตกลงดีมั้น...ดีมั้ย? เออ...กรรมอยู่แล้ว ร่างกายแข็งแรงอย่างหลวงปู่ ดีสำหรับเรา ดีกับผีอะไร อยู่วันหนึ่งทุกข์วัน ท่านเองท่านก็คงเซ็งเต็มทีแล้วล่ะ จะให้ตายมันก็ไม่ตาย เพราะดันทำที่มันค้ำเอาไว้ซะเยอะ ล้มไม่ลง ไอ้โน่นมันก็คั่วไว้ ไอ้นี่มันก็ค้ำไว้ มันก็อยู่ไปเรื่อยแหละ ตอนนี้จะไปด่ามาร ก็ด่ามันไม่ได้ล่ะ เพราะมันสอนแล้วดันทำนึกถึงหลวงปู่สี ตอนนั้นท่านประมาณ ๑๒๐ คณะลูกศิษย์หลวงไปนิมนต์ท่านไป วัดท่าซุง ท่านก็บอกกูก็อยากไปหรอก ไอ้ที่โน่นที่นี่แบบคนอื่นเขา แต่กูไปไม่ได้ ถามว่าทำไม ? เดินไปถึงตรงร่อง เขาทำกุฏิเป็นร่องไว้หน่อย สมัยโบราณเรียกร่องเยี่ยวร่องแมว ลอดไปถึงก็ลงไป บอกเนี่ยมันเป็นหยั่งเงี้ย มันอั้นไม่ได้ พอถึงเวลารู้สึกปวดต้องฉี่เลย เพราะอยู่มา ๑๒๐ ขวบปีแล้ว ร่างกายมันไม่ไหวแล้วไง กล้ามเนื้อมันไม่อยากทำงานแล้ว แต่คราวนี้ดันไปกินยาอายุวัฒนะเข้าไป ตอนนั้นก็ไม่ได้เจตนาหรอก หลงป่าอยู่หิวจะตายชัก เทวดาเขาถวายก็กินไป ใครจะไปรู้มันจะอยู่นานขนาดนั้น

ท่านมีครอบครัวมีลูกมีเมีย ทำไร่ไถนาเลี้ยงดูเขาจนกระทั่งมั่นใจว่าเขาเอาตัวรอดได้แน่ ท่านอายุ ๔๐ แล้ว ท่านก็ไปบวชกะว่าตายในผ้าเหลือง ปรากฏว่าอยู่มาอีก ๘๘ ปี คนจะอายุ ๘๘ ยังยากเลย ท่านอยู่มาอีก ๘๘ จาก ๔๐ น่ะ นั่นแหละ กูก็อยากจะไปอย่างที่พวกมึงเรียกร้อง แต่ไปไม่ได้ ถ้าเป็นสมัยนี้คงได้นะ ไอ้แพมเพอร์สมันมี เสียดายหลวงปู่เกิดเร็วไปหน่อย อยู่วันทุกข์วันหนึ่ง อยู่ชั่วโมงทุกข์ชั่วโมงหนึ่ง อยู่นาทีทุกข์นาทีหนึ่ง อยู่วินาทีทุกข์วินาทีหนึ่ง ระยะเวลาที่ผ่านไปมีแต่ความทุกข์ทั้งนั้น ชีวิตเราเป็นของน้อยเหลือเกิน ศาสดานอกศาสนาที่ท่านชื่อ อารกะ ท่านบอกว่า ชีวิตเหมือนต่อมน้ำ ฟองน้ำน่ะผุดขึ้นมาก็แตกโป๊ะไปเลย ชีวิตเหมือนรอยไม้ขีดลงในน้ำ วูบเดียวก็หายไปเลย ชีวิตเหมือนลำธารไหลจากภูเขา พรวดเดียวก็ผ่านหน้าไป

ชีวิตเหมือนโคที่เขานำไปฆ่า ตายแน่ๆ ไม่พ้นความตายเด็ดขาด ชีวิตเหมือนน้ำค้าง โดนแดดก็ระเหยหมดไปแล้ว ยังจะไปคิดว่า ๑๐๐ ปีน่ะ อายุขัย ๑๐๐ ปีตอนนี้เหลือแค่ ๗๕ ปี ๗๕ ปีนี่มันนานของเรา ลองไปเปรียบกับอายุของหินผา ต้นไม้ก็พอแล้ว ไม่ต้องไปเปรียบถึงขนาดอายุของจักรวาล อายุของพรหม เทวดาท่านหรอก มันเศษเสี้ยวธุลีเดียวเท่านั้น จะตายลงไปวันไหนก็ไม่รู้ รอบข้างมีแต่ภัยอันตรายจะพาเราสิ้นชีวิตลงไปได้ทุกเวลา ถ้าไม่ฉวยโอกาสที่มีอยู่น้อยนิดนี่สร้างความดีให้แก่ตัวเองให้มากที่สุด

การที่จะเวียนตายเวียนเกิดเพื่อทุกข์ทนมันก็จะยาวไปไม่มีที่สิ้นสุด แล้วการเวียนตายเวียนเกิดมันเหมือนกับทางลาดชัน มีโอกาสที่จะไถลลงได้มากเกิน ๘๐% นึกถึงตรงจุดนี้จะรู้ถึงความน่ากลัวของวัฏฏสงสาร เผลอเมื่อไหร่มันเอา เพราะฉะนั้นใช้เวลาทุกเวลานาทีให้มีค่าที่สุด ทำอย่างไรที่จะให้เราไปให้พ้นมันให้ไกลที่สุด จะลำบากเหนื่อยยากแค่ไหนทุ่มเทให้กับมัน เพราะว่าลำบากแล้วมันสบายตอนปลายมือ อย่าลืมจุดมุ่งหมายของเราว่าเราทำเพื่ออะไร ? จุดมุ่งหมายอื่นๆ ที่มันหลอกให้เราทำนั่นน่ะ ไม่ใช่ความต้องการที่แท้จริงของเรา อยู่ตรงหน้ามีโอกาสก็ทำไป ทำมันให้ดีที่สุด แต่ต้องรู้ตัวอยู่เสมอว่าเราเกิดเพื่ออะไร ? เราอยู่ตอนนี้เราจะทำอะไร ? จุดหมายข้างหน้าของเราคืออะไร ? ลืมไม่ได้เด็ดขาด ไม่น่าเลยกู...เดี๋ยวเสร็จมันอีก ว่าจะรู้ว่ามันหลอกตามมันไปไกลแล้ว





สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เดือนพฤศจิกายน ๒๕๔๕(ต่อ)
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ




.

 

<label for="rb_iconid_31"> </label>อนุโมทนาสาธุ

 

ขออนุโมทนาเป็นอย่างสูงครับ