ลงชื่อผู้สนใจเรียนพลังยูเรอัส ระดับ 1

หนังสือประกอบการเรียนการสอน ที่อาจารย์กิติชัยแจกนั้น
ขอให้ทุกท่านนำไปอ่านทบทวนที่บ้าน
เพราะมีเนื้อหารายละเอียด มีคำตอบที่เราสงสัยอยู่ในนั้นแล้ว

หากมีอะไรที่ไม่เข้าใจและหาคำตอบในหนังสือไม่ได้
สามารถสอบถามเข้ามาในกระทู้นี้ได้ครับ
จะมีรุ่นพี่ๆ คอยช่วยให้คำตอบ ตลอดเวลา

อย่าลืม นำวิชาที่ได้นี้ไปฝึกฝนให้เกิดความชำนาญ
รักษาโรคภัยไข้เจ็บ ได้ทุกวันยิ่งดี
จักระจะได้ทำงานเต็มที่และเกิดประสิทธิภาพ
เมื่อเรียนไปในระดับสูงๆ ก็จะเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้น

นอกจากนี้จะเกิดมีการสัมผัสทางจิต ที่เราไม่คาดคิดว่าเราจะสัมผัสได้มาก่อนในบางอย่าง
แต่อย่าไปยึดติด เห็นเป็นของวิเศษ ที่ทำให้เรากลายเป็นมนุษย์มหัศจรรย์
ต้องปล่อยวางให้ได้ แล้วนำสิ่งวิเศษนั้นมาใช้เพื่อบำบัดรักษาคนป่วยเท่านั้นก่อน
เป็นการเพิ่มความรักลงไปในดวงจิต ของเราทีละเล็กทีละน้อย

ที่สำคัญที่สุดอีกประการหนึ่งคือ
เราอย่าไปคิดว่า การมาเรียนพลังเอกภพยูเรอัสนี้
เป็นเพียงเครื่องประดับทางจิตวิญญาณ เท่านั้น
เพราะเราจะไม่รู้คุณค่าที่แท้จริงของวิชานี้เลย

เราทั้งหลาย เปรียบเสมือน บุตรของสิ่งศักดิ์สิทธิ์สูงสุด
เป็นตัวแทน นำพลังแห่งความรัก ของพระองค์ มาสู่พี่น้องร่วมโลกเดียวกัน ให้เกิดความสุข สามารถประคองชีวิต ไปสู่จุดมุ่งหมายที่ปรารถนาได้สำเร็จ

 

หัวหน้าห้องพรหมประกาศิต
ไม่แวะมาแสดงปาฐกถาสักนิดหน่อยหรือครับ

 

สวัสดีครับ...ก่อนอื่นต้องกราบขอบพระคุณอาจารย์กิติชัย และอาจารย์จิตรานะครับ และพี่รุ่นหนึ่งทุกคนด้วย..น้ำใจงามจริงๆ...

ที่ผ่านมาผมไม่ค่อยได้โพสต์มากนัก...อันนี้ต้องขออภัย มิใยพี่ moutain จะนำรูป อ.แม่ มากระตุ้นอยู่เนืองๆ...แต่ผมก็ยังไม่ค่อยได้โพสต์อยู่นั่นเอง

เมื่อเรียนพลังเอกภพระดับจบระดับสอง 25/5/51 ก็เลยตั้งใจจะมาโพสต์บ้าง...อ้าวเวบเป็นอะไรไปแล้ว...จนถึงวันนี้ก็สมใจแล้วครับ

อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยครับ ผมขอเล่าท้าวความถึงเหตุการณ์ก่อนมาเรียนก่อนนะครับ คือว่าผมสนใจมากได้ไปลงชื่อไว้ในกระทู้รุ่นที่1 เพื่อรออบรมรุ่มที่2 แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่เห็นเปิดสักที จนสุดท้ายก่อนวันที่ 25 ไม่กี่วันได้เข้ามาดูอีกหลังจากห่างไปนาน(พอดีผมต้องต่อเน็ตจากมือถือครับ บางทีมันช้ามาก ถึงมาก หากวันใดพักอยู่เขตเมืองก็เร็วหน่อย) ประกาศเปิดเรียนรุ่น2 แล้วและมีชื่อผมอยู่ด้วย(ขอบคุณพี่ Moutain ครับที่อุตสาห์ไปขุดเอาผมมาจากกระทู้ของรุ่นที่1) ก็เลยจัดการยืนยันการเข้าเรียน...ตอนนั้นผมอยู่นครศรีธรรมราช(22/5/51)

ผมจัดการวางแผนอย่างรวดเร็วเพื่องานจะได้เสร็จทันมาเรียน ผมต้องเอารถมาจอดไว้ที่ อ.กะเปอร์ ระนอง(ร้านลูกค้าที่สนิทและไว้ใจได้) แต่งานที่เหลือของผมต้องทำที่ นครฯ - พัทลุง - สงขลา - ตรัง - กระบี่ - ภูเก็ต - พังงา ...ผมจะทันหรือเปล่านี่...ผมจึงเลือกสแกนลูกค้าที่สำคัญๆ เพื่อเยี่ยมเยียนก่อน รายย่อยๆ เอาไว้โทรคุย และมาเยี่ยมเดือนถัดไปก็ได้ เพราะยังไงเดือนนี้ผมก็บรรลุเป้าหมายที่บริษัทตั้งมาให้แล้ว...

คืนวันที่ 22 ผมเข้าพักที่หาดใหญ่ ก่อนนอนได้ตั้งใจอธิษฐานว่า หากข้าพเจ้ามีวาสนาพอที่จะได้เรียนวิชานี้ขอให้เป็นไปตามแผนที่วางไว้ ขอให้อย่ามีอุปสรรคใดๆ มาขัดขวาง...เช้าวันที่ 23 (วันนี้ผมกะให้ไปถึงภูเก็ต) ลูกค้ารายแรกที่ อ.สะเดา ผมเข้าไป 7โมงครึ่งโชคดีที่เจ้านี้ไม่ยึดติดเรื่องมาเก็บเงินแต่เช้า(ปกติร้านค้าจะไม่พอใจที่จะจ่ายออกไปก่อนที่จะขายของในร้านได้ ถึงจะเป็นเช็คก็ถือว่าจ่ายเงินเหมือนกัน) ผ่านไปด้วยดี พอรายที่สอง..โอ้..กว่าจะเก็บเช็คได้ปาเข้าไปเที่ยงพอดี...ยังไม่ออกจากหาดใหญ่เลย...เพราะตามแผนตอนเที่ยงต้องไปถึง อ.ย่านตาขาว จ.ตรังแล้ว...และต้องไปเก็บเช็คลูกค้าที่ อ.เหนือคลอง กระบี่อีกร้าน...อุปสรรคตัวแรกมาแล้ว...ผมจึงต้องเร่งและรีบ...

พอย้อนมาถึงพัทลุงเส้นทางไปตรัง เส้นนี้มีเป็นทางคดเคี้ยวขึ้นลงภูเขาด้วย...ฝนดันมาตกอย่างหนักอีก...มีรถบรรทุกใหญ่วิ่งนำขบวนเป็นแถว..จะแซงก้ไม่ได้....นี่คืออุปสรรคที่สอง...

แผนจึงต้องเปลี่ยนไป...ผมพักที่กระบี่แทนที่จะถึงภูเก็ต...เช้าวันที่ 24 จึงทำงานมาตามรายทางอย่างรีบเร่ง เพราะถ้าไม่ถึง อ.กะเปอร์เย็นนี้ ก็เป็นอันว่า ผมไม่มีวาสนาพอที่จะได้เรียนวิชานี้....แต่สุดท้ายก็มาถึงจนได้ และได้ขึ้นรถ สาย ภูเก็ต-กรุงเทพ จาก อ.กะเปอร์....แต่..ผมกลับรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว...ผมกำลังจะเป็นไข้...นี่อาจถือเป็นอุปสรรคที่สาม...

บางทีนี่อาจเป็นบททดสอบหนึ่งว่าเราตั้งใจแค่ไหน ถ้าเจออุปสรรคแล้วท้อ...ก็อาจไม่ถึงจุดหมาย..เพราะอนาคตอุปสรรคน่าจะมากกว่านี้หลายร้อยเท่า

แต่สุดท้ายก็ได้เข้ามาเรียนจนได้...แม้ในขณะเรียนจะมีอุปสรรคตลอดเวลาคือเป็นไข้และปวดแปลบที่ท้องมารู้ทีหลังว่าคืออาการของโรคกระเพาะ..
ร้อยวันพันปีไม่เคยแสดงอาการ..ดันมาเกิดเอาวันอบรม...แต่ก็ไม่ผิดหวังเลย...และคุ้มค่ามากๆที่ฟันฝ่าสิ่งต่างๆมาเพื่องานนี้...

 

ผมมีความเชื่อเป็นการส่วนตัวว่า ผมน่าจะถูกจริตกับพลังชนิดนี้...ตั้งแต่พลังจักรวาลมาแล้วผมดั้นด้นไปเรียนไปศึกษา ไม่ว่าจะของคุณย่าเยาวเรศ หรือของมูลนิธิฯ และก็ที่นี่ มันเป็นความชอบส่วนตัวที่หาเหตุผลไม่ได้ พอรู้ก็วิ่งเข้าหาเลยไม่รู้ทำไม...หรืออาจมีคำตอบอยู่ในส่วนลึกแล้ว...แต่รอเวลาขุดขึ้นมาก็เป็นได้

หากจะพูดแบบไม่เข้าข้างตัวเองและถ้าไม่เป็นอุปทานจิตของผม ผมว่าผมพอเห็นเค้าลางแล้วว่าผมมีหน้าที่อะไร หลังจากเหตุการณ์นี้ เหตุการณ์เมื่อต้นปี 50 ที่ได้เปลี่ยนความคิดความรู้ ความสำเหนียก ความรู้สึก ของผม มันไม่น่าใช่เรื่องบังเอิญ มันต้องมีเหตุมีผลรองรับว่าทำไมผมต้องพบเหตุการณ์นี้ และทำไมเมื่อพบแล้วผมตัดสินใจเช่นนี้ และทำไมผมต้องรู้สึกแบบนี้....นั่นทำให้ผมตั้งใจที่จะเข้ามาอบรมพลังเอกภพยูเรอัส...แม้จะมีอุปสรรคมากมายสักเท่าใด..ถ้าไม่ถึงกับชีวิตและพิการ...ผมก็จะมาให้ได้...ไม่ว่าครั้งนี้หรือครั้งไหน....


ในวันอบรม บางคนก็สัมผัสพลังได้ บางคนก็บอกว่าไม่ได้(จริงๆคือได้แต่ไม่รู้สึก หากฝึกฝนต่อไปก็จะรู้สึกได้) ส่วนตัวผม ถึงจะปวดหัวเพราะเป็นไข้ แต่ก็รับรู้พลังงานได้หลังจาก อ.กิติชัยบรรยายไปได้สักระยะ และยิ่งทวีขึ้นเรื่อยๆ รับรู้ที่จักระ 7 ชัดกว่าจักระอื่นๆ ตอนอาจารย์ถ่ายทอดพลังทั้งห้องรู้สึกอบอวลไปด้วยพลังงาน สิ่งที่รับรู้เพิ่มมาอีกอย่างคือ แสบตา ยิ่งตอนที่อาจารย์ยิ้มและลืมตามองรอบๆห้อง ขณะที่มองมาทางผม รู้สึกได้ถึงความรักที่แผ่ออกมาจากอาจารย์ มองดูหน้าอาจารย์ตอนนี้ความรู้สึกของผมคนเดียวนะเหมือนไม่ใช่อาจารย์...เหมือนคนสมัยก่อน...ถึงจะรู้สึกได้ไม่ชัดเจนนักแต่ก็รู้สึกเช่นนั้นจริงๆ...

ตอนที่อาจารย์จิตรามา เสียงพูดของอาจารย์กระแทกความรู้สึกเลยครับ...หมายถึงพลังนะครับ เสียงมีพลังมาก มันสั่นสะเทือน(vibration) สะท้อนไปสะท้อนมาอยู่ในหูและแทรกซึมเข้าสู่จิตเลย...เมื่อบรรยายไปสักห้านาทีความรู้สึกนี้ก็หายไป..เหมือนฟังคนพูดปกติ....ชอบประโยคของอาจารย์ที่ว่า..."ทำสมาธิเห็นนั่นเห็นนี่ เห็นนางฟ้า เทวดา แล้วยังไง เห็นแล้วแม่ที่ป่วยหนักหายจากป่วยไหม"

เดี๋ยวจะมารายงานการรักษานะครับ

 

นับว่าคุณpadon<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1238540", true); </SCRIPT> เป็นผู้มีความตั้งใจสูง พยายามฟันฝ่าอุปสรรคทั้งปวง
จนสามารถมานั่งเรียนได้ในวันที่กำหนด
อุปสรรค ทั้งหลายที่เราพบปะเจอะเจอเป็นประจำ อาจารย์บอกว่า เด็กๆ
อุปสรรค ความลำบาก แบบผู้ใหญ่หรือคนสูงอายุ ยังรอเราอยู่ข้างหน้า และกำลังจะมาถึงครับ

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 4 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 2 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>MOUNTAIN*, Pasika</TD></TR></TBODY></TABLE>

สวัสดีครับคุณ พศิกา เจ้าของกระทู้
มาเล่าความรู้สึกให้ฟังกันบ้างนะครับ

 

ใช่น้องที่ว่าทำงานด้านเกษตรหรือเปล่าครับ ที่เคยคุยกันวันงาน ดร.กัญจีรา ที่สมาคมสถาปนิกสยาม

 

แหม พี่เม้าท์ พูดซะอย่างงี้ คงต้องโพสท์แล้วล่ะค่ะ
..................
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณอาจารย์กิติชัย และอาจารย์จิตราอย่างสูงนะคะที่เมตตาเสียสละมาสอนสิ่งดี ๆ แก่พวกเรา
ส่วนตัวต้องขอขอบคุณพี่ Mead นะคะที่แนะนำคอยกระทุ้งให้เรียน
วันที่เข้าเรียนรู้สึกหัวใจเต้นแรงหายใจไม่ออก ต้องคอยหายใจลึก ๆ (จนตัวกระเพื่อม) จนเลิกออกมาถึงค่อยยังชั่ว
เห็นผู้คนเข้ามาเรียนมากมายรู้สึกดีใจมากๆ ที่จะมีผู้ช่วยงานภัยพิบัติในฝ่ายรักษาโรค ขอให้ทุกคนตั้งใจและฝึกฝนวิชานี้นะคะ (ส่วนตัวก็ทำทุกวัน วันละ 2-3 นาที น้อยมาก เพราะสมาธิฟุ้งซ่าน แตกซะก่อน)
แหม รุ่นพี่ก็น่ารักมาก มีอาหาร มีขนมบำรุง ขุนกันเต็มที่ แต่ของกินก็ยังเหลือ
พี่ chou หญิงที่น่ารัก ก็ยินดีจะส่งพลังรักษาคุณพ่อให้ ปลื้มจัง
ช่วงเช้าที่อ.กิติชัย ให้ทำสมาธิที่จักระ 7 รู้สึกสงบมากค่ะ รู้สึกเย็น ๆ ที่จักระ 7 แล้วตอนที่อ.กิติชัยส่งพลังให้ ไม่รู้ว่าตาลายหรืออะไร เห็นรอบตัวอาจารย์เหมือนมีสะเก็ดดาวออกมา โอ๊ย จะบ้าตาย ฟุ้งซ่านหรือป่าวเนี่ย

ครั้งแรกที่มาเรียน ต้องการอยากรู้อยากลอง แหม อาจารย์จิตราเหมือนรู้ใจ พูดกระแทกเข้าไปถึงใจ...หลังจากวันนั้นผ่านไปแล้ว ก็ขอบอกเลยว่ารุ่น 3 ต้องเจอ Pasika ที่ห้องเรียนแน่นอนค่ะ

 

แล้วจะคอยกระทุ้งให้อีกนะครับน้องพศิกา
ใหม่ๆก็เคยสงสัยว่าตาลายเหมือนกันนะ เห็นมีวงแสง ประกายแสงบ้างเหมือนกัน แล้ววันนึงก็จะรู้เองครับว่าเป็นเรื่องของสายตา+จิตใจที่จดจ่อ การเพ่งมองด้วยความรู้สึกนึกคิดและจินตนาการ อาจมีอะไรมากกว่าที่ตาเห็นปกติได้ครับ
และเหล่านี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญไปกว่าความรู้สึกที่อาจารย์ท่านได้มอบส่งผ่านให้เราด้วยความรักความเมตตาอันสูงส่งครับ ศึกษาไปเรื่อยๆคงมีเรื่องประหลาดใจเพิ่มขึ้นอีกมากครับ ผลดีคือจะทำให้เรามีความละเอียดกับความรู้สึกของตัวเราเองและผู้อื่นเพิ่มขึ้นโดยอัตโนมัติครับ

 

สวัสดีครับคุณ พศิกา เจ้าของกระทู้
มาเล่าความรู้สึกให้ฟังกันบ้างนะครับ[/quote]

คุณพศิกา ค่ะ คุณนายน้อม เจตสิกทัต เป็นคุณพ่อหรือค่ะ แล้วตอนนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง ออกจาก รพ.แล้วยังค่ะ สะดวกที่จะให้เบอร์ Tel.ไว้หรือเปล่าค่ะ

คุณพศิกา เจ้าของกระทู้นี่เอง ได้พบกัน มีความรู้สึกดีมากค่ะ พลังจิตใจเย็น สงบ ของคุณ ลักษณะคล้ายกับ คุณ mead ที่เปิดกระทู้ ให้พวกเราได้เรียนในรุ่นที่แล้วเลยค่ะ

 

ว่าแต่รุ่นนี้แต่ละท่านใจสู้กันดีจังครับ
เดินทางมาก็ไกลมากอย่างคุณ padon มาจากกระบี่
คุณ soul 2006 มาจากสงขลา (ยังไม่เห็นมาเล่าอะไรให้ฟังเลยนะครับ)
เป็นกำลังใจทุกท่านด้วยครับ

คุณ padon คือท่านนี้ครับคุณ อภิชาญ

 

ดูจากรูปขาวกว่าตัวจริง แต่น่าจะเป็นท่านเดียวกันครับ

ดีใจครับที่น้องเค้ารับสัมผัสดีๆจากท่านอาจารย์ทั้งสองได้ ไม่ธรรมดาเลย ยินดีต้อนรับสู่เส้นทางของนักรบแห่งแสงสว่างครับ

 

คุณพศิกา ค่ะ คุณนายน้อม เจตสิกทัต เป็นคุณพ่อหรือค่ะ แล้วตอนนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง ออกจาก รพ.แล้วยังค่ะ สะดวกที่จะให้เบอร์ Tel.ไว้หรือเปล่าค่ะ

คุณพศิกา เจ้าของกระทู้นี่เอง ได้พบกัน มีความรู้สึกดีมากค่ะ พลังจิตใจเย็น สงบ ของคุณ ลักษณะคล้ายกับ คุณ mead ที่เปิดกระทู้ ให้พวกเราได้เรียนในรุ่นที่แล้วเลยค่ะ[/quote]


คุณน้อม เจตสิกทัต ไม่ใช่คุณพ่อของคุณพศิกา ครับ
เป็นคุณพ่อของคุณพี่ผู้หญิง ที่นั่งเรียนอยู่แถวหน้าครับ
ได้ส่งพลังไปช่วยรักษาทุกวันเช่นกัน
ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ

 

สวัสดีค่ะ .คุณ mead เล่นเกริ่นมาแบบนี้ ไม่เล่าคงไม่ได้แล้วมั๊งคะเนี่ย..ไหนๆ เขียนแล้ว ก็บรรยายให้เห็นภาพกันเลยก็แล้วกันค่ะ

..จองรถทัวร์ไว้วันเสาร์ตอนห้าโมงเย็น เพราะว่าต้องช่วยเรื่องอบรมที่ทำงาน (จริงๆ มีอบรม 2 วันเสาร์ - อาทิตย์ ) ขออนุญาติน้องที่ทำงานว่างานนี้ cancle ไม่ได้ค่ะ เพราะว่าสมัครไปแล้ว แล้วก็ถ้า cancle ก็ไม่รู้ว่าจะได้โอกาสอีกเมื่อไหร่ อนาคตข้างหน้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ยังไงๆ ก็ขอขึ้นไปอบรมก่อน... น้องที่ทำงานก็ใจดีมาก บอกพี่ไปเลย แล้วก็ขับรถมาส่งด้วย (ต้องขอบคุณน้องที่ช่วยเป็นสารถีให้ทุกๆ ครั้ง)

คืนวันเสาร์บนรถทัวร์มากรุงเทพ ฯ ได้ฝันว่า ได้กลับไปโรงเรียนเก่า สมัยมัธยม แต่ว่าหน้าตาของโรงเรียนกลับเปลี่ยนไป บรรยากาศแวดล้อมด้วยภูเขา แล้วทุกอย่างก็เป็นสีเขียว ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม สบายมากเลยค่ะ แล้วที่โรงเรียนยังมีตำแหน่งว่างคือ สำนักแนะแนว....ตัวเองกำลังลังเลว่า จะกลับมารับตำแหน่งหน้าที่ นี้หรือเปล่า ...ยังไม่ได้ตัดสินใจในความฝันแต่แนวโน้มค่อนข้างจะสนใจค่ะ ....อุปมาได้ว่า คงได้กลับมาเรียนวิชาเก่าๆ แต่ทุกอย่างดีขึ้นกว่าก่อนมาก คงจะมีอะไรๆ ทีพัฒนาไปในทางที่ดีแล้วค่ะ ..ขึ้นอยู่กับตัวเองแล้วว่าจะตัดสินใจยังไง คงอยู่ที่ว่าเราจะเต็มที่กับตรงนี้หรือเปล่า ..กับพลังยูเรอัสที่อ.กิติชัยและอ.จิตรามีเมตตาถ่ายทอดให้ค่ะ

มาถึงกรุงเทพ ตอนหกโมงกว่า ๆ พี่พิมโทรเข้ามือถือ ก็เลยได้คุยกันนิดหน่อย บอกว่าค่อยไปเจอกันที่อบรม ได้เจอหน้าพี่พิมแล้ว แต่ว่ายังไม่ได้เข้าไปคุยกันเลยค่ะ ...ดีใจนะคะ ที่ได้เจอกับทุกๆ คน ถึงจะไม่ได้คุยกันแต่ก็รู้สึกดีๆ อยู่ค่ะ

คราวนี้ชวนเพื่อนไปอบรมด้วยเพราะไม่คุ้นเคยพื้นที่ ไปถึงสถานที่อบรม ทุกคนนั่งกันพร้อมหน้าแล้ว (( เห็นทุกคนตั้งใจมากเลยค่ะ )) เลยได้ไปนั่งแถวหลังอีกห้อง นับว่าตำแหน่งดีค่ะ เพราะได้มีโอกาสเห็นบรรยากาศทั้งหมดของห้อง

ก็นั่งฟังอ. กิติชัยอบรม ไปจนถึงตอนที่ถ่ายพลัง..เนื่องจากเคยเปิดจักระมาแล้ว เลยมีความรู้สึกที่จักระที่ 7 ตลอดเวลาที่อ. อบรม และตอนที่รับพลังกัน เพ่งมองไปที่อ. กิติชัยตอนนั้นจะเห็นแสงสีขาวรอบๆ ตัว อ.กิติชัย และรอบๆ ตัวของทุกคนในห้อง แล้วก็เห็นภาพอีกคนอยู่ด้านหลังเยื้องทางซ้ายมือ อ.กิติชัย ตัวเองก็ไม่แน่ใจว่า ตัวเองตาฝาดหรือเปล่า ..ตอนรับพลังความรักจากอ. ตัวเองก็น้ำตาไหลตลอดเวลาค่ะ

ตอนอ. ให้นั่งสมาธิ จับที่จักระที่ 7 จักระที่ 3 ที่ท้องก็หมุนไปด้วยวนในท้อง แต่อ.แนะนำว่าให้จับที่จักระที่ 7 ((ปกติถ้าหากว่า ลมหายใจลึกและยาว จักระที่ 3 จะหมุนและจับได้ชัด )

ตอนพักเที่ยง คุณเอ ..เอาโทรศัพท์มาให้คุยกับคุณ mead ก็ได้ทักทายกันนิดหน่อย (คราวต่อไปคงได้มีโอกาสเจอกันนะคะ) แล้วก็เลยมีโอกาสได้คุยกับคุณเอ..ดีใจนะคะ ที่ได้เจอคุณเอ ติดตามอ่านข้อความในกระทู้ของคุณเอ และคุณมีด ได้มาเจอตัวจริงคุยกัน ก็รู้สึกดีค่ะ

ช่วงก่อนเลิก 1 ชม. อ.จิตรามาพูดบรรยาย หลายอย่างกระทบใจค่ะ บันทึกไว้ในสมุดบันทึก หลายอย่าง ( เสียดายตอนนี้โพสทีทำงาน สมุดบันทึกเลยไม่ได้อยู่ใกล้ตัว) ตอนอ. จิตราถ่ายพลังให้ อีกแล้ว ตาเริ่มฝาดหรือเปล่าน๊อ หน้าอ. เปลี่ยนเป็นสีแดงและกลับเป็นเหมือนเดิม รอบๆ ตัวอ. เป็นสีรุ้ง. รู้สึกได้ถึงพลังของอ.ที่ถ่ายทอดมาตลอดเวลาค่ะ

ต้องกราบขอบพระคุณอาจารย์ทั้งสองท่านไว้ ณ.ที่นี้ด้วยนะคะ ที่มีความรักความเมตตาต่อพวกเรา และรุ่นพี่ทุกคนที่มีน้ำใจงาม มาช่วยอำนวยความสะดวกให้กับน้องๆ (rose) ขอให้รุ่นพี่ๆ ทุกคน ผ่านการทดสอบไปจนถึงขั้นสูงสุดกันทุกคนเลย นะคะ

(ปล. คุณ mead อย่าให้เล่านะคะ เล่าทุกทีก็จะยาวแบบนี้หล๊ะค่ะ อ่านกันจนเมื่อยลูกกะตาไปเลย อิอิ )

 

คุณ Soul เล่ายาวจริงๆ เหมือนเดินทางมาไกลมาก แถมยังไปนั่งอยู่หลังห้องอีก
แต่ว่าแทนที่จะเมื่อยลูกตากลับอ่านไปยิ้มไปนะครับ อิอิอิ
เล่นหอบเอาแต่ความสุขมาเล่าให้ฟัง ก็แบบนี้ล่ะครับ
โอกาสหน้าถ้ายังมาเรียนต่อคงได้พบกันแน่ครับ
ตอนนี้ขอ"นั่งแลหวัน"ไปเพลินๆก่อน
หยิบเพลงคุณครู Soul มาให้เพื่อนๆฟังซะเลยดีมั๊ยเนี่ย ^+^

(sing)

 

คุณพศิกา ค่ะ คุณนายน้อม เจตสิกทัต เป็นคุณพ่อหรือค่ะ แล้วตอนนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง ออกจาก รพ.แล้วยังค่ะ สะดวกที่จะให้เบอร์ Tel.ไว้หรือเปล่าค่ะ

คุณพศิกา เจ้าของกระทู้นี่เอง ได้พบกัน มีความรู้สึกดีมากค่ะ พลังจิตใจเย็น สงบ ของคุณ ลักษณะคล้ายกับ คุณ mead ที่เปิดกระทู้ ให้พวกเราได้เรียนในรุ่นที่แล้วเลยค่ะ[/quote]


ขอบคุณค่ะพี่ chou คุณพ่อของพศิกา ชื่อสวัสดิ์ค่ะ ตอนนี้หมอยังไม่ได้นัดผ่าตัดค่ะ มือข้างซ้ายลีบ ไม่ค่อยมีความรู้สึกค่ะ
ตอนที่เจอพี่ chou ก็รู้สึกได้ว่า พี่ใจดี๊ ใจดี ให้ยืมปากกา กระดาษ ปากกาหมดไป 3 ด้าม แล้วก็ไม่ว่าอะไร (ปากกาหมึกหมด ฮ่า ฮ่า ฮ่า)
หวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะได้เจอรุ่นพี่อีก
แหม..น่าจะมีงานเลี้ยงรุ่นนะคะ

Pasika

 

บรรยากาศวันนั้นอบอุ่นและเป็นกันเองอย่างยิ่งครับ
อาจารย์กิติชัย อัดแน่นเนื้อหาความรู้ให้แทบไม่มีช่องว่าง
เสริมด้วยพลังเสียงของอาจารย์จิตรา
มาเสริมความรู้ กระตุ้นหัวใจกระชากจิตวิญญาณให้ทุกคน หวนระลึกถึง
อดีตที่เคยเล่าเรียนกันมา และมาต่อยอดกันในวันดังกล่าว


กลองรบ แห่งนักรบแสงสว่าง ได้ดังขึ้นอย่างจริงจังแล้วครับ

 

ปลื้มใจจริงๆคับบบ ^0^

 

อ้างอิง:<O</O

 

อ้างอิงข้อความแก้ข่าวของคุณshou หญิงใน
<O</O
http://palungjit.org/showthread.php?t=130447&page=2<O</O
<O</O

ขอแก้ข่าวก่อนค่ะ เพิ่งกลับมาจากโบสถ์วันพรุ่งนี้เป็นวันฉลองนักบุญองค์อุปถัมภ์ของตัวเอง ((นักบุญแบร์นาแด๊ต )เพราะตอนแรกเกิด ชาวคริสต์จะต้องไปรับศีลล้างบาป และบาทหลวงจะมอบเราให้พระเป็นเจ้าโดยมีนักบุญอุปถัมภ์แต่ละองค์คอยดูแลแต่ละคนอยู่ค่ะ ) มิใช่วันเกิดหนูวันเกิดหนูเดือนตุลาค่ะ แต่เป็นงานฉลองครบรอบ 150 ปีของการประจักษ์มาของแม่พระให้กับนักบุญของหนูค่ะ ซึ่งพระสันตะปะปากำหนดฉลองการประจักษ์มาของแม่พระแก่นักบุญแบนนาแด๊ต ครบ 150 ปีให้จัดงานฉลองในปีนี้ เพื่อถวายเกียรติแด่แม่พระ และนักบุญแบนนาแด๊ตซึ่งไม่เคยจัดงานมาก่อนเลยค่ะ

แต่ท่านผู้พี่ทั้ง 2 ได้ให้พรน้องแล้วก็ขอรับพรค่ะ เอาเป็นว่า พรุ่งนี้หนูได้เกิดใหม่ในพระคริสต์อย่างสมบูรณ์ขึ้นนะค่ะหนูถือโอกาสนี้ขอมอบสิ่งล้ำค่าในชีวิตให้กับทุกคนจงเปิดหัวใจไว้รอรับเสด็จท่านนะค่ะคิดว่าวันพรุ่งนี้ทุกคนก็คงจะรู้สึกว่ากิเลสตัวเองถูกไฟแห่งรักเผาจนหมดสื้นคงเหลือไว้เพียงไฟแห่งรักที่พระองค์จุดให้เรา โดยผ่านอ.ทั้ง 2 ท่าน ยิ่งวันยิ่งร้อนแรงมากขึ้นค่ะ แล้วทุกคนก็จะมีความรู้สึก เช่นเดียวกันกับหนูค่ะ คือการเกิดใหม่จากความรัก

ขอให้ทุกท่านโชคดีในการทดสอบ พรุ่งนี้แล้วเก็บความรู้สึกดี ๆ ในขณะนั้นให้อยู่กับความทรงจำตลอดไปนะจ๊ะ<?xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" /><v:shapetype class=inlineimg id=_x0000_t75 title="Tongue out" alt="" border="0" src="images/smilies/tongue-smile.gif" o</v:shapetype>referrelative="t" o:spt="75" coordsize="21600,21600"><v:stroke joinstyle="miter"></v:stroke><v:formulas><v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"></v:f><v:f eqn="sum @0 1 0"></v:f><v:f eqn="sum 0 0 @1"></v:f><v:f eqn="prod @2 1 2"></v:f><v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"></v:f><v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"></v:f><v:f eqn="sum @0 0 1"></v:f><v:f eqn="prod @6 1 2"></v:f><v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"></v:f><v:f eqn="sum @8 21600 0"></v:f><v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"></v:f><v:f eqn="sum @10 21600 0"></v:f></v:formulas><Vath o:connecttype="rect" gradientshapeok="t" o:extrusionok="f"></Vath><v:imagedata src="file:///C:/DOCUME~1/weera/LOCALS~1/Temp/msoclip1/01/clip_image001.gif" o:href="http://palungjit.org/images/smilies/bigkiss.gif"></v:imagedata><O</O



<HR align=center width="100%" color=white noShade SIZE=1>

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย chou : เมื่อวานนี้ เมื่อ10:07 PM.


<O</O
<O</O
ขออภัยคุณshou หญิงครับ เพิ่งจะเข้าไปเห็นข้อความข้างบน <O</O
ช่างบังเอิญจริงๆ นักบุญองค์อุปถัมภ์ของคุณwee99หญิง ก็คือ นักบุญแบร์นาแด๊ตนักบุญองค์เดียวกันครับ คุณwee99หญิง ฝากให้ถาม คุณshou หญิงครับ สะดวกที่จะให้เบอร์ โทรไว้หรือเปล่าครับ หรือจะโทรกลับ ตามจะให้เบอร์โทรที่ให้ข้างบนก็ได้ครับ<O</O