๒๑ วิธี ของ สติปัฏฐาน เส้นทางแห่งการบรรลุธรรม

โหลยโถ่ยยแล้ว

มรรค มีสองส่วน ส่วน สาสวะ กับอนาสวะ

หรือจะเรียก

มรรคส่วนตกแต่ง กับส่วนที่พ้นการตกแต่ง

ซึ่ง ปุถุชน สามารถทำได้

ซึ่งก็มีปุถุชน ที่เดินมรรคได้อย่างถูกต้อง และปุถุชน ที่เดินมรรคไม่ได้ถูกต้อง

ไม่มีหรอก รอให้เป้นพระโสดาบันก่อนจึงจะเดินมรรคได้ถูกต้องโหลยโถ่ยย

 

วิธีที่ ๒ อิริยาปถบรรพ
[๒๗๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย
อีกข้อหนึ่ง
ภิกษุ
เมื่อเดิน ก็รู้ชัดว่าเราเดิน
เมื่อยืน ก็รู้ชัดว่าเรายืน
เมื่อนั่ง ก็รู้ชัดว่าเรานั่ง
เมื่อนอนก็รู้ชัดว่าเรานอน
หรือ
เธอตั้งกายไว้ด้วยอาการอย่างใดๆ
ก็รู้ชัดอาการอย่างนั้นๆ ดังพรรณนามาฉะนี้.............


ตัวอย่าง มรรค ส่วนสาสวะ หรือ มรรค ง่าย ง่าย ของปุถุชน ที่ทำได้

ไม่ใช่ อยู่ๆเป็นพระโสดาบันก่อนแล้วเดินมรรคได้ถูกต้อง โอ้ยยยย ตาย ตาย ตาย

 

การกำหนดรู้ รู้ที่ฐานรู้ ไม่เพ่งรู้
แค่รู้ อะไรมากระทบแล้วก็วาง จิตใจอารมณ์แบบไหนก็แค่รู้ ไม่รับ ฮับ

วิปัสสนาอะไรๆ ยังไม่คิดฮับ เพราะว่าถึงเวลามันได้เอง ทำสติที่ได้ก็พอ

มนุษย์ นี่มันวุ่นวายจริงๆ กิเลส ในตัวเองก็ร้ายพอแรง ยังจะไปวุ่นวายกับกิเลสคนอื่นอีก

จริงๆ ก็เหมือนเค็นว่าละนะ

 

มาในคราบเด็ก แต่ก็เข้าใจยาก

การทำมรรคของปุถุชนหมายถึงก็คือสร้างหลัก ระเบียบวินัยให้กับตัวเอง

แต่คนที่มีจิตสำนึกแล้ว ไม่ต้องมาวางระเบียบวินัยให้เขาหรอก

เขาเป็นแบบนั้นแล้ว มรรคนั้นก็เช่นกัน

 

ฮับ รู้แม๊แต่ อารมณ์อย่างไร ให้มองอารมณ์ตัวเอง ให้ออก

มันจะสำรวม เองโดยอัตโนมัติ โดยไม่ต้องใช้ขันติเลยฮับ

อริยาบทรู้ได้ชัดเจน มากๆ แต่การรู้อารมณ์มันก็ยากด้วยเช่นกันฮับ

 

ใน 21 วิธี

ใครถนัดแบบไหนก็ได้

สุดท้าย มันถึงกันหมด

ปัญญาอินทรี แต่ละคนมีมาไม่เท่ากันอยู่แล้ว

ท่านจึงแจกแจง ทิฐิ ใหญ่ๆ เป็น สอง

ทิฐิจริต กับ ตัณหาจริต

ปัญญากล้า กับ ปัญญาอ่อน

เมื่อ ฝึกตามคำสอน ใน 21 วิธี
วิปัสนาญาณ9 จะเกิดไปตามลำดับ
จนถึงตัวที่9 ในจิตปุถุชนสะด้วยก่อนจะข้ามโครตภูตัดสินผล
สามารถแทงตลอด ได้ถึงผล 4

บ้างก็แทง ผล 1
บ้างแทงไปทีเดียวผล2
บ้างแทงทีเดียวไปผล3
บ้างแทง ตลอดไปผล 4

ถ้าเจริญ สติปัฏฐาน ไม่ถูกต้อง วิปัสนาญาน 9 ไม่มีทางเกิดขึ้น

 

สมถะก็เป็นเพียงวิธีทำ วิปัสสนาก้อเป็นวิธีทำ
ในการทำสติปัฏฐาน มัน all in one อยุ่แล้ว
เมื่อกำหนดรู้อยุ่จิตมันจะเป็นเหตุให้เกิด
สติ สมาธิ ปัญญา ชัวร์ๆ ไม่ต้องสงสัย

และเพราะการกำหนดรู้จึงเป็นเหตุ
ให้เกิดโพชฌงค์ตามมาเป็นสาย
ซึ่งณ ขณะที่โพชฌงค์เกิด
มันคือพ้นการกำหนดโดยตัวเราแล้ว
เพราะจิตมันน้อมดึงเข้าไป
ดำเนินไปด้วยตัวมันเอง
ซึ่งจะเป็นไปตามที่พระพุทธเจ้า
สอนไว้เป๊ะๆไม่ผิดเพี้ยนเลย
เราจะสามารถสังเกตุเห็นเหตุ
และผลของการเกิดแต่ละ
โพชฌงค์ไปตามลำดับ

โดยช่วงนี้ไม่ต้องใช้การบังคับ
เพื่อให้จิตอยู่กับฐานใด
แต่จิตมันจะวนรู้อยุ่ในฐานต่างๆนั้นเอง
โดยไม่พ้นกายใจ
ทุกพระสูตรที่พระพุทธเจ้าสอน
สังเกตุได้เลยว่าไม่มีอันไหนพ้นการกำหนดรู้
อันเป็นใจความสำคัญ

แต่กว่าที่จิตมันจะอยู่ในขั้นที่รู้เฉยๆรู้อย่างเดียว
แบบพ้นสมมุติ
เราก้อต้องฝึกแบบใช้การกำหนด
โดยตัวเราเองก่อน
ยังไงช่วงที่เรากำหนดรู้เองเนี่ย
จิตมันไม่ได้รู้แบบซื่อตรงหรอก
มันยังอยู่แบบแฝงอคติ
เราก็แค่ตามรู้ในส่วนที่มันแฝงนั้นไป
จนกว่าจิตมันคุ้นเคยในเส้นทาง
และมันน้อมเข้าไปเดินด้วยตัวเอง
เป็นด้วยตัวเอง

ส่วนการดูจิตหากคนที่สามารถเห็นจิตตัวเองได้ชัด
จะสามารถรู้ชัดได้ถึงกายได้ไปในตัวพร้อมๆกัน
รับรู้ถึงความร้อนเย็นแผ่ซ่านภายในร่างกาย
รู้ไปถึงจังหวะลมหายใจ หัวใจที่เต้นสูบฉีด
รู้ถึงความเคลื่อนไหว
การรู้ของละเอียดได้ ของหยาบๆยิ่งจะเห็นได้ชัด

แม้ช่วงแรกเราจะรู้สึกตัวได้
แค่วันละครั้งเมื่อฝึกต่อเนื่องทุกวัน
จากวันละครั้งมันจะเขยิบมาถี่ขึ้น
วันละ สอง สาม สี่ ไปตามลำดับ
เพียงแต่พยายามระลึกให้ได้สม่ำเสมอต่อเนื่อง
จิตมันจะเริ่มคุ้นเริ่มถี่และคล่องขึ้นเอง

ไม่ต้องไปห่วงว่ากลัวจะไม่ได้มรรคผลหรือไม่
การที่สติเกิดแค่ 1 ครั้ง
ก็นับเป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่และมีผลงานในตัวสำหรับผู้ฝึกแล้ว

 

ปราบเกิดแล้วเหรอ

 

เกิดแล้ว

 

ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายภายในบ้าง
พิจารณาเห็นกายในกายภายนอกบ้าง
พิจารณาเห็นกายในกายทั้งภายในทั้งภายนอกบ้าง
พิจารณาเห็นธรรม คือ ความเกิดขึ้นในกายบ้าง
พิจารณาเห็นธรรม คือ ความเสื่อมในกายบ้าง
พิจารณาเห็นธรรม คือ ทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อมในกายบ้าง

..............

มาตาเหลือกเพิ่มอีกสักหน่อย

นี่เป็นส่วน มรรค อนาสวะ หรือมรรค ที่พ้นการตกแต่ง

ถ้าคนไปเอาความหมายของคำว่าพิจารณา ในภาษาไทยมาใช้ ก็ ตกม้าแล้ว

เพราะในบริบท นี่ คือ จิตกำหนดรุ้เองโดยอัตโนมัติ

ผุ้ที่เคย รู้จัก สติสัมโพชฌงเท่านั้นจึงจะเข้าใจ

มรรคอนาสวะ เป้น มรรคที่พ้นการตกแต่ง เหนือการควบคุม

ยันด้วยตัวเองได้ แนะนำคนอื่นได้ด้วย จะได้ผลตามกันด้วย พิสูจน์ได้

ไม่ใช่ อ้างแต่ปัจจัตตัง


ผลของการภาวนามันจึงพ้นภพ
พ้นที่ตั้งแห่งภพ ไม่มีปัจจัยไปต่อ ด้วยพ้นบุญกุศล

ภาพชาติจึงสั้นลงไปเรื่อยๆ

พระโสดาบันจึงเกิดไม่เกิน 7 ชาติ หากภาวนาเป็นพระโสดาบันแล้วตายในชาตินั้น


ส่วน มรรค สาสวะ มันยังเป็นขั้น มรรคตกแต่ง มีผลบุญกุศล ให้ไปเสวยอยู่

หากภาวนาแล้ว ตายก่อนยังไม่ได้ผลใดผลนึง ก้จะมีผลบุญกุศล ให้ไปเสวย

จะเกิดมาอีกกี่ชาติ ก็จะพบพุทธศาสนา เพื่อต่อยอดในการภาวนาไปจนจบ
ซึ่งเป็นไปด้วย กรรม ของตนเอง

 

....เรื่องกิเลสน่าสนใจ
บางทีผมกะสะดุ้งกับกิเลสที่อยุ่ในจิตตัวเองเหมือนกันนะฮับ
แบบนี้แทบไม่ต้องคิดถึงกิเลสคนอื่นเลย
ที่แสดงออกมา...ข้างในจะเร้าร้อนขนาดไหน
ผมจะสแกนหาข้อดีของคนนั้นก่อน
กิเลสที่เค้าแสดงออกมา
ก็เข้าใจว่ามันคือธรรมดาแบบนั้น
ถ้ามันไม่ได้มากไป...ก็โอเค...
ชีวิตเราก็จะอยุ่กะอะไรกะได้แบบนั้นมั้งฮับ

 

ตอนนี้ใกล้ล้มละลายหรือยัง

 

แสกนความดี หรือแสกน คนเลวทำไมล่ะ
หาความเลวของตัวเองดีกว่า
ตอนนี้ผมมีเยอะเลยฮับ แบ่งให้เอาเป่าฮับ

ผมคิดว่าพระอรหันต์ท่านก็อยู่กับกิเลส เหมือนกัน แต่ท่านไม่เอา

 

จะถามเรื่องส่วนตัวก้โทรมาถามได้นะฮะ

 

ไม่ได้ถามเรื่องส่วนตัว ถามเรื่องทางธรรมนี่ล่ะ
ล้มละลาย หมายถึงใกล้จะได้ทิ้งเรือหรือยัง

 

ไปเรื่อยๆซ้าย ซ้าย ขวาขวา
ซ้ายๆขวาๆ
ให้มันตัดสินเอง
เมื่อไรก้เมื่อนั้น

 

ผมเบื่อพวกดัดจริตนะฮับ...
ที่แสดงออกออกว่าไม่ตัดสินใครดีเลว
...แต่พอเอาเข้าจริง
แค่เห็นข่าวในทีวี
...เด็ก14วางแผนกับแฟนฆ่าแม่ตัวเอง...
ตัดสินไปเรียบร้อยในใจ....เลว...ลูกทรพี
หรือแม้แต่ในชีวิตประจำวัน
มีคนมาแซงกดเงินที่ตู้atm
....หรือขับรถตัดหน้า..
ใจมันตัดสินเหตุการณ์นั้นๆไปแล้ว...

แต่พอมาอยุ่หน้าบอร์ดธรรมะ...
กระผมไม่แสกนตัดสินใครดีเลว....
...ดูแต่ความเลวของตนเอง
....แต่พอไปดูชีวิตจริง...นี่คนละเรื่องเลยฮับ

 

แล้ว…จำชื่อไม่ได้แล้วอะ เค็นชิโร่ชื่อเดิมชื่ออะไร ใครผิดละ เด็กผิดไหมละที่ทำปาณาติปาตา เด็กผิดไหมละที่ทำมาตาปิตุฆาต แล้วเด็กผิดไหมละที่ ไม่มีศาสนาในจิตใจเลยแม้เพียงน้อยนิดแค่เพียง ละอองธุลี

 

มาสิจะตัดสินให้ น่าเคยตัดสินไปแล้วนะสำหรับเคนชิโร่ เชื่อไม่เชื่อ มันก็เรื่องของมึง แต่การตัดสินก็เป็นการตัดสิน เพราะตัดสินจากประสบการณ์ที่ผ่านมานับไม่ถ้วน ไม่สร้างสำนักหรือต้องการให้คนเห็นอะไร ไม่ได้เอามันส์นะ ส่วนใหญ่ถ้ามันจำเป็นจะบอก แต่ว่าบารมีไม่มากพอจะถ่วงน้ำหนักนั้น จึงคิดว่า นิ่งเสียตำลึงทอง