ความแตกต่างของจิตพุทธะ(จิตผู้รู้)กับจิตใต้สำนึกมีอะไ่รบ้างครับ

จิตพุทธะกับจิตใต้สำนึก ต่างก็มีพลังในตัว
เองทั้งคู่แต่การจะปลุกพลังเหล่านั้น
ให้ลุกขึ้นมาทำงาน
ก็ต้องอาศัยสมาธิคือความสงบตั้งมั่นของ
จิตก่อนจึงจะสื่อสารกันได้ทั้งคู่
จึงอยากทราบว่าสิ่งที่แตกต่างระหว่าง
จิตพุทธะกับจิตใต้สำนึกว่ามี
ข้อแตกต่างกันอย่างไรบ้างครับ

 

คนส่วนมากไปงงกะคำศัพย์ ใหม่ ที่เอาทางภาษาวิทภาษาฝรั่ง มาผสม

ภาษาธรรม เรียกแต่เพียง จิต กับ เจตสิก

จิตคือ คำนาม เจตสิก คือ วิเศษลักษณะของนามนั้น

อีกอย่างเห็นมะ ต้องอาศัย สมาธิ จะพูดยังไงก็จะต้องมีการทำมีการพยามอยู่วันยังค่ำเช้า
ฉะนั้น คำสอนที่อย่าไปทำอย่าไปพยายาม นี่พวกเห็นผิด

 

จิตใต้สำนึก คือสังขาร ยังเป็นขันธ์

จิตพุทธะ คือจิตที่ไร้การปรุงแต่ง ไม่มีขันธ์ยึดเกาะ

โพสนี้ ลุงอายดูตอบไม่ค่อยตรงกับคำถาม เท่าไรนะ

 

ความแตกต่างของจิตพุทธะ(จิตผู้รู้)กับจิตใต้สำนึกมีอะไ่รบ้างครับ

ต้นกระทู้

จิตพุทธะ เป็น คำที่บัญญัติขึ้นมาใหม่จากพระสงฆ์ ที่ท่านยืนยันตาม เรียกว่า อธิบายขยายอรรถด้วยประสบการตัวเอง

จิตคือพุทธะ นั่นหมายถึงว่า จิต สามารถอบรมได้จนหลุดพ้นกิเลสอาสวะ เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน

ส่วนจิตพุทธะ เป็น วลีไวพจน์ที่จะสามารถใช้ร่วมกับนิพพานได้
แต่คำว่า จิต
จิต คำเดียว ตัวนี้ คือผู้รู้ ยังไม่ใช่ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน

ฉะนั้น จะเอามารวมเป็นไวพจน์ ของนิพพานไม่ได้

พอเข้าใจผิด มันก็เลย จิตเดิมคือนิพพานไปเรื่อย จิตเดิมบริสุทธิ์ เนี่ยะ พวกเข้าใจผิด

 

อาจจะเพราะดูซีรีย์พระพุทธเจ้า แล้วได้ยินคำว่าพุทธะ บ่อย

แล้วก็เอาจิตใส่เข้า ใจ เลยไปเข้าใจว่า หมายถึงนิพพาน

แต่นิพพาน นี้เข้าใจว่าเองนะว่า ไม่มีจิตแล้ว

 

ไม่ได้เกี่ยวกะซีรี่ มีมานานก่อนซีรี่

พระพุทธเจ้าก็ยังบอกแต่เพียง จิต(ผุ้รู้) เจตสิก รูป นิพพาน แต่ละอย่างมันก้คนละฟังชั่นกันอยู่แล้ว มันคนละส่วนกัน

ส่วนจิตพุทธะ มันเป็นสำหรับที่ท่านพ้นแล้ว มาขยายอรรถตามประสบการณ์ตัวเอง มันจึงเป็นไวพจน์ของพิพพานได้

 

อ้าวเหรอ มีก่อนอีกเหรอ

จิต(ผุ้รู้) เจตสิก รูป นิพพาน รูปตัวนี้ คือ รูปอะไร รูปขันธ์ป่ะ

 

รูป28 ชนิด มีทั้ง รูป(สังขาร)ที่มีใจครอง
และรุป(สังขาร)ที่ไม่มีใจครอง

รวมไปถึง มหาภูติรูป หรือ ธาตุ4

 

ถ้าอย่างนั้น หากเจริญสติ จะรู้ รูป นี้ คือ ร้อน อ่อน เย็น แข็ง

หรือจะเรียกว่า สภาพธรรมที่ปรากฏอยู่เฉพาะหน้า แบบนี้ได้ซินะ

 

มันก้ได้หมด กายใจเรามันก้มี รูป 28

 

ดูๆแล้ว มันก็ไม่มีอะไรมากเลยนะ
มันมีแค่นี้เอง

 

ใช่ไง วิธี ง๊ายง่าย ไม่มีอะไรยาก

 

มันลง เรื่องการเกิด ดับ แต่เพราะอะไร มันได้ขยาย และกระจายจากความจริงไปเยอะ

หรือสิ่งที่ทำให้กระจายคือ มิจฉาทิฏฐิ

 

ก็เพราะไม่รู้

 

ทำไมวิญญานขันธ์ จึงเป็นตัวรู้ เป็นตัวเดียวกับ ผู้รู้ หรือเปล่านะ

 

วิญญาณ ก็เป้นไวพจน์กับ เรียกชื่อ จิต

วิญญาณขันธ์ ก็คือ กองหรือ หมวดหมู่ แห่งเครื่องรู้ เครื่องรับรู้

มี จักษุวิญญาณ จิตออกรู้ทางตารับรู้รูป หรือ เรียก จักษุวิญญาณ
หากเป็นภาษาไทยหรือทางกายภาพ ก้เอาลูกกะตา เป้นจักษุ
แต่โดยภาษาธรรม จักษุวิญญาณ หรือจิตออกรู้ทางตา มันลึกไปกว่าลูกกะตา อย่างคนเรา จิตออกจากร่างที่ภาษาชาวบ้านเรียกวิญญาณออกจากร่าง หรือกายทิพย์ มันก้ยังมองเห็น ไม่ได้อาศัย ลูกตาในซากคน

มี โสต วิญญาณ จิตออกรู้ทางหูรับรู้เสียง ฯ
มี ฆน วิญญาณ จิตออกรู้ทางจมูกรับรู้กลิ่น
มี ชิวหา วิญญาญ จิตออกรู้ทางลิ้นรับรู้รส
มี กาย วิญญาณ จิตออกรู้ทางกายรับรู้สัมผัส
มี มโน วิญญาณ จิตออกรู้ทางใจรับรู้ธัมมารมณ์หรืออารมณ์

ฉะนั้น กองหรือหมวดหมู่แห่งวิญญาณ จึงเรียกว่าเป็น วิญญาณขันธ์

ถ้าจะอุปมา จิต จะอยู่ใกล้วิญญาณขันธ์ ที่สุด

คนที่เข้าใจผิด เลย คิดว่า จิตเป็นวิญญาณขันธ์

 

การเอาลูกตามาเป็นจักษุ เพราะ สิ่งแรกที่เห็นคือตา อย่างหมอตา ก็เรียกว่า หมอจักษุ
เพราะเห็นว่าตาเป็นอินทรีในการเห็น จึงเข้าใจว่า ที่ตาเห็น คือตัวรู้ เพราะมันมองแบบหยาบ

และเข้าใจง่ายแบบภาษาบ้านๆ

เดี่ยวมาต่อ

 

ปุจฉา มีคำถามจะฝากนมัสการเรียนถาม หลวงปู่เกี่ยวกับธรรมะข้อหนึ่งคะ "เชื่อว่า จิตกับใจแยกจากกันได้จริง (ไม่ใช่ตอนตาย หมายถึงตอนที่ยังมีลมหายใจอยู่)ทำได้อย่างไร เช่นเวลาที่กายเจ็บป่วยแล้วใจก็เศร้าหมอง เราจะมีทางระงับได้อย่างไรเพื่อไม่ให้กายเป็นนายของใจ"
หลวงปู่ วิสัชนา
จริงๆแล้วคำถาม ถามค่อนข้างจะสับสน ก่อนที่จะมาพูดถึงเรื่องจิตกับใจแยกกันได้จริงหรือไม่ หลายคนอาจจะสงสัยว่าอะไรคือจิต และอะไรคือใจ
จิตในภาษาธรรมะ วิชาการศาสนา เขาเรียกมันเป็นสภาวะธรรม จิตนี้เป็นสภาวะธรรม ไม่มีรูปร่างแต่ต้องการที่อยู่ ธรรมชาติของจิตคือมีความซึมสิง ซึมทราบ มีตัวรู้ เมื่อจิตไม่มีรูปร่างต้องการที่อยู่ มีคุณสมบัติคือรับรู้อารมณ์ รับรู้สภาวะธรรม ที่อยู่ของจิตก็คือกายนี้
ส่วนใจ หรือภาษาบาลี หรือภาษาวิชาการศาสนา เขาเรียกว่า หะทะยัง หรือหัวใจ มีสันฐานกลมเหมือนดอกบัวตูม ใหญ่เล็กเท่าเจ้าของกับกำปั้นของคนๆนั้น รูปร่างจะใหญ่โตเท่ากับกำปั้นของผู้เป็นเจ้าของใจๆนั้น ใจนี้มีหน้าที่สูบฉีดเลือดไปหล่อเลี้ยงร่างกาย เหมือนโรงงานสูบน้ำ เพราะฉะนั้นจิตอิงอาศัยกายและใจนี้ โดยภาษาธรรมะแล้ว จิตนี้เปรียบดั่งพลังงาน มีอำนาจเหนือการควบคุมของสมอง สำหรับผู้ไม่ได้รับการฝึกปรือ แต่ถ้าผู้ควบคุมแล้วคือฝึกปรือแล้ว ก็สามารถควบคุมจิตนี้ให้ดำรงค์ตั้งมั่นหรือแยกออกจากกายและใจนี้ได้ การควบคุมหรือการฝึกปรืออันนั้น ก็ได้มาจาการเจริญสติและทำให้สติตั้งมั่น เมื่อสติตั้งมั่นอยู่ในจิตนี้แล้ว เราก็จะควบคุมจิตนี้ได้ไม่ให้รับความรู้สึกจากเวทนาที่ปรากฏทางใจหรือเวทนาที่ปรากฏทางกาย
คำถามที่ถามว่า ทำอย่างไรที่จะแยกจิตออกจากใจ ก็คือ ต้องฝึก ต้องมีสติ ฝึกให้จิตนี้ปรากฏสติทุกดวงที่เกิดดับ จนเป็นความชำนาญสามารถแยกจิตออกจากใจได้ เมื่อจิตออกจากใจก็คือเหมือนกับจิตที่ออกจากกาย กายตรงไหนที่เป็นทุกข์เดือดร้อน เช่นปวดขา ปวดมือ ปวดหัว ปวดท้อง อาการปวดเป็นเวทนา เมื่อจิตนี้สามารถแยกออกจากใจได้ก็คือไม่รับรู้อารมณ์ที่ปรากฏขึ้น เวทนานั้นก็จะไม่มีอำนาจ คือจะไม่มีอำนาจครอบคลุมกายนี้ มีเรื่องอยากจะบอกคุณอีกนิดหนึ่งว่า โดยธรรมชาติของกาย มีสมองเป็นผู้ควบคุมการทำงานของกาย มีใจทำหน้าที่สูบฉีดเลือดไปหล่อเลี้ยงสมอง มีจิตเป็นผู้ควบคุมการทำงานของสมอง ใจ กาย จิตจะทำหน้าที่รับรู้อารมณ์ ในและนอกกายนี้ เมื่อฝึกจิตดีแล้ว กายนี้ก็ย่อมไม่มีอิทธิพลต่อจิต

 

จักษู มีแบบ ตาเห็นรูป

กับจักษุ ที่เห็นด้วยด้วยปัญญา

ปัญหาคือ คนส่วนมากเห็นด้วยตา และมโนว่าได้ปํญญา