สิ่งใดเกิดเอง สิ่งนั้นย่อมดับเอง

พูดอะไรเมื่อไหร่ก็ไม่เคยพ้น เธอ เขา เรา คนนั้น คนนี้
มีแต่การเอาตนเป็นที่ตั้งเป็นมาตรฐาน เป็นศูนย์กลาง
เอาไปเปรียบไปเทียบเรื่อยเปื่อย
ไม่เอาสัจจธรรมมาพูด มันจะให้เกิดศรัทธาในคำพูดได้ตรงไหนได้ ยึดแน่นฝังแน่น เหลือเกิน

ถ้ามันเป็นอัตโนมัติแล้วจะไปพยายามดึงทำไม ถ้ามันดำเนินไปเองไม่มีคำว่าพยายามอะไรเลย มันจะเบาอิสระ
เพิ่งนึกได้รึว่าต้องอัตโนมัติ
แล้วรู้ป่ะว่ามันอัตโนมัติแล้วอาการมันเป็นยังไงต่อ

รู้มั้ยความตั้งมั่นที่พระพุทธเจ้าหมายถึง จังหว่ะไหนส่วนไหน
สมาธิเดียวที่พระพุทธเจ้ากล่าวและเน้นสอนให้เราไปถึงคืออะไรเกิดเมื่อไหร่

ที่เราเพียรใช้เจตนาไม่ว่าจะกำหนดรู้ ทำสมาธิ สารพัดวิธี ล้วนเป็นเพียงวิธีการเบื้องต้น เพื่อให้ธรรมเอกตัวนี้เกิด เพื่อให้ถึงจุดที่เป็นสมาธิพุทธแท้ๆเกิด จิตตั้งมั่นของพุทธมันต้องพ้นเจตนาพ้นการหน่วงเหนี่ยวบังคับ จิตมันจะไประลึก จะไปค้นคว้าอะไรมันจะเป็นอิสระ เราแค่คนที่รู้เห็นความเป็นไปของธรรมชาติ ไม่มีหรอกต้องพยายามดึงพยายามระลึก

แต่นี้พูดกลับหัวกลับหางไปหมด แล้วมาบอกว่าเข้าถึงแล้วๆ

องค์กรรมฐาน องค์ฌาน ปัญญา องค์ธรรม เป็นของเกิดดับ ในสมาธิพุทธ จิตมันไม่วิ่งไปยึด มันเห็นเป็นธรรมชาติเสมอเรียบกันหมด ไม่มีนิมิตหมายปรากฏในจิต เสียงก็สักว่าเสียง ไม่ปรากฏความหมายเสียงนั้นในจิต สภาวะนี้เขาเรียกอะไรน้ออ

คุณไปพูดถึงแต่สมาธินอกๆนั่น แล้วจะเอามาเป็นสมาธิพุทธ ปะปนกันมั่วไปหมด ที่แนนกล่าวไปน่ะ คือสุญญตาสมาธิ ไม่ใช่สมาธิแบบข่มบังคับ ก่อนที่จะเข้าสมาธิพุทธ ใครจะข่มมาแบบไหนก็แล้วแต่ แต่เป้าหมายก็คือทางสายเอกตัวนี้เพื่อมาเจอเส้นทางนี้ล้วนๆ มาเจอสมาธิที่แท้ทรู

อีกอย่างที่วิ่งไปรู้อันนั้นทีอันนี้ที มันไม่ใช่แนนทำ จิตมันทำ มันไม่ใช่เรื่องของแนนที่จะไปยุ่มย่ามการพิจารณาธรรมของจิต จิตมันไปรู้ตรงนั้นตรงนี่ มันก็คือการเรียนรู้ของมัน กี่ครั้งก็ตามมันก็มีแต่เพิ่มประสบการณ์ของมัน ไม่มีลดลง ไม่มีสูญเปล่า ไม่ต้องไปกำหนดจำนวนครั้งหรอกว่าเห็นกี่ครั้งถึงจะพอ มันเรื่องของจิตเขาทำเอง

พูดหลายทีละ
ครั้งนี้ให้ตอบมาเลย
ว่าแนนต่อต้านสมถะตรงไหน ยังไง

 

สมถะ วิปัสสนา มันก็แค่วิธีการเพือให้ธรรมเอกผุด
ใครจะทำแบบไหนก็ทำไป ทำไปจนกว่าจะไปถึงสมาธิแท้ๆโน่น ถึงจะเรียกว่า เกิดการเริ่มต้นของปัญญา

ถึงตรงนี้ล่ะที่คนมันจะก็อปปี้ธรรมกันไม่ได้ เพราะมันเป็นปัจจัตตังล้วนๆ คนที่เคยผ่านมันเลยเอามาจับทางคนพูดได้ว่าจริงหรือไม่จริง

 

ที่หมูไหม้ บอกสเต็ป

มีวิหารธรรม > มีกำลังสมาธิ >เห็นการไหวของอารมณ์โดยจิตไม่ออกจากวิหารธรรม แล้วจะทะลุได้ ต้องทำตามสเต็ปนี้นะ

ถ้าเอาจิตไปแตะอายตนะมั่ง ไปจิตมั่ง ไม่ทะลุหรอก จิตมันวน

เหมือนแมงมุมเวลาล่าเหยื่อ มันจะอยู่ท้ายรัง คือไม่ออกจากวิหารธรรม แล้วพอมีแมลงมาติดใย (อารมณ์จิต) มันจะกระเทือนทั้งรังไปหาแมงมุม แล้วมันก้อจับเหยื่อกิน ไม่วิ่งสะเปะสะปะไปทั่วรัง

หรือพวกนักเทนนิส เวลาจะแพ้ จะโดนอีกฝั่งโยกไปมาให้เหนื่อย แต่คนชนะเขาจะตีอยู่ที่เดียวเฉยๆ

จิตดึงมันมาฝึก มาวางได้ ไม่งั้น ลป. ลพ. ไม่บอกให้เอาวิหารธรรมมาวางตรงกลางผู้รู้กับสิ่งที่ถูกรู้หรอก ประตูในคิดไม่เสริฟอาหาร ประตูนอกกระทบ ไม่เสริฟอาหาร แล้วจิตมันจะทะลุได้

 

คุณไม่รู้ตัวว่าจิตมันต่อต้านสมถะอยู่ ... ไม่งั้นจะไม่มีแยกสมาธิพุทธ สมาธิฤาษี เพราะพระศาสดาไม่เคยเเยก สภาพองค์ฌานคือตัวเดียวกัน เหตุเกิดของมันก็ตัวเดียวกันด้วยซ้ำ ลองไปดูพระสูตรสัมมาสมาธิ ... และธรรมเอกผุดขึ้น คุณเองคงไม่รู้ว่า แม้แต่คนนั่งสมาธิตัวเเข็งทื่อ ก็มีธรรมเอกผุดขึ้น คือมีสภาพรู้ในภายใน ...

ใจคุณเองล้วนๆที่แอนตี้สมถะแต่ไม่รู้ตัว ... แยกเพื่ออะไร? แยกเพื่อเสริมความคิดตนว่าที่ฉันทำดีกว่า..ที่ฉันทำเป็นสมาธิพุทธเชียวนะ... หารู้ไม่ว่า... มันคือสมาธิเดียวกัน ...เป็นความตั้วมั่นของจิต

 

ถ้ามันเข้าถึงสัมมาสมาธิ มันเป็นเรื่องของจิตดำเนินไปแล้ว มันจะวิ่งฟุตเวิร์คจุดไหนเราเป็นแค่คนสังเกตุการณ์ เห็นว่าจิตมันวิ่งมาดูลม เห็นจิตมันวิ่งไปดูจิต เห็นว่ามันดูกาย สุดท้าย มันจะไม่วิ่งไปเกาะกับสิ่งไหนๆอีกเลยด้วยซ้ำ ไม่มีนิมิตหมายของจิต ว่ามันจะเป้าจะไปไหนอีก ปล่อยอิสระเลย เห็นทุกสิ่งดำเนินไปเสมอเรียบกันหมด จิตไร้ที่ตั้ง ไร้ต่อม ไร้กระเพื่อม…เนี่ย อนิมิต มั้ย

 

เหนื่อยจะพูดละ เหมือนพูดไปก็ไม่เข้าใจ
แนนเนี่ย ฝึกสมถะเป็นระยะ ไม่เคยทิ้ง
ดูกายเป็นระยะ ไม่เคยทิ้ง เมื่อเห็นจิตชัด ให้ดูจิต
ใช้องค์กรรมฐานทั้งหมดที่เคยเรียนมา มาใช้เพื่อเป้าหมายในการวิปัสสนา ซึ่งมันสามารถเอามาใช้ได้ตลอด 24 ชม ไม่เลือกเวลา

เพราะคุณไม่เข้าใจสภาวะที่จิตดำเนินไปเองไง จึงพูดอ้อมแอ้ม ย้อนไปย้อนมา ไม่มั่นใจที่จะกล่าวให้ชัดๆ

ถ้าพระพุทธเจ้าไม่แยก งั้นคงไม่มีหรอก สุญญตาสมาธิ ที่พระพุทธเจ้าเน้นย้ำให้เกิดในจิต

 

นั่นมันสติ....บอกแล้วว่าสร้างสัญญาให้ระลึกอะไร มันก็ระลึกอัตโนมัติ... การที่ระลึกออโต้ มันไม่มีเจตนาอยู่แล้ว ต้องย้ำอีกกี่ครั้งว่าเป็นธรรมดาของขันธ์ แต่ที่คุณกล่าวเป็นสติ ไม่ใช่สมาธิ

ส่วนสมาธิ ...คุณจึงควรไปดูพระศาสดาตรัสถึงสัมมาสมาธิอย่างไร ปฐมฌาน ยังมีวิตกวิจารด้วยซ้ำ ... อย่าไปคิดเองเลยว่าไร้ต่อม ไร้ที่ตั้งอะไร ยำรวมๆไปแบบนั้น

 

แสดงว่าไม่เคยเจอจังหวะจิตมัน พ้นขันธ์
พูดไปพูดมา ก็ยังไม่พ้นวิตกวิจาร มิน่าล่ะ

 

จะให้ต้องขยายไปทำไม...

ถ้าฝึกสร้างสัญญาว่าใจถ้ากระเพื่อม ให้กลับมารู้ .... สร้างสัญญาให้จิตเพียรกลับมารู้สึกที่ลมหายใจ .... สร้างสัญญาว่าถ้าจิตบีบคั้น ให้กลับมารู้ที่จิต ... บลาๆ มากมาย...

หลังจากนั้น เมื่อเกิดการกระเพื่อมของจิต ... จิตก็กลับมารู้ ....หรือเมื่อเกิดการที่จิตบีบคั้น ....จิตก็กลับมารู้.... มันกลับมารู้เองอัตโนมัติอยู่แล้ว ผมถึงบอกว่ามันเป็นกระบวนการธรรมดาของจิต ... คุณตื่นเต้นอะไรกับสิ่งนี้?

 

นี่ก็ยังไม่เข้าใจอีก ว่าแนนพูดจังหวะไหน
สรุปสุดแค่มีสติแล้วจบเลยเนาะ

 

จังหวะไหน...คุณบอกได้เลย... ผมจะอธิบายต่อให้ตรงนี้เลย

 

แนนพูดไปแล้ว อธิบายไปแล้ว
แต่คุณไปพูดคนละเรื่องกับแนนไง

เหนื่อยจะพูดกับคุณแล้วล่ะ
ไม่เก็ทก็คือไม่เก็ท คุยไปก็เท่านั้น

 

ผมอยากจะรู้ คุณจะพูดสิ่งที่เกิดขึ้นธรรมดาๆของขันธ์ ให้วิเศษในความคิดคุณอย่างไร ...

คุณพยายามบอกว่า "จิตดำเนินไปเอง" มันก็คือเรื่องเดียวกับการสร้างสัญญา ให้จิตระลึก ต่อไปจิตมันก็ระลึกของมันเอง ... แปลกตรงไหน? ผมจึงบอกว่ามันธรรมดา

 

มันไม่ได้ไปเห็นความวิเศษ แต่มันจะไปเห็นความเสมอเท่าเทียมราบเรียบทุกองค์กรรมฐาน ทุกองค์ธรรม ทุกขันธ์ ไม่มีแม้สัญญาหมายมั่นใดๆด้วย เข้าใจคำว่ามันเห็นการพ้นไปจากการถูกจองจำโดยขันธ์มั้ย

การสร้างสัญญานั่นมันแค่เบื้องต้น เพื่อสร้างเจตสิกสติ ขึ้นมาแทรก เป็นเครื่องมือเข้าถึงความจริงให้ประจักษ์แก่จิต

สุดท้ายเจตสิกสติ ก็ไม่ปรากฏ มีแต่การรับรู้ด้วยธรรมชาติล้วนๆ

 

ในส่วนของผม
ในเวลานั้นมีสติ ไปรู้อารมณ์หนึ่งเกิดขึ้น รู้อารมณ์ดับไป
เเต่ตรงที่ไปรู้ มันเกิดความตั้งมั่นขึ้น เป็นสมาธิ ซึ่งมันกลับมาอยู่กับลมหายใจครับ
เเละจุดนั้นเเหละ ที่มัน "เพล้ง!" ขึ้นมาได้ 555

คือมันก็เห็นเกิดดับเหมือนเดิมครับ เเต่ครั้งนั้นมันชัดเจนขึ้นมา เเจ่มเเจ้ง ชัดเจนไปทั้งหัวใจเลยครับ ว่าสิ่งใดเกิด สิ่งนับก็ดับไป

เเละสภาวะที่เกิดการรวบยอด ผมยืนยันได้ว่าเป็นอย่างนั้นจริงครับ มันรวบยอดความรู้ เเล้วเปรียบเหมือนมัน ปิ๊ง! ขึ้นมาครับ (อันนี้เปรียบเปรยเฉยๆ มันไม่มีปง มีปิ๊งอะไรนะครับ 55)
มันจะฟีลเเบบคนตื่นจากฝัน ก่อนหน้าคือหลับอยู่ในฝันมาตลอด

หลังจากนั้นซึ้งในรสพระธรรม ซาบซึ้งในพระพุทธเจ้ามากครับ คือทำให้เรารู้ว่า พระพุทธเจ้ามีจริง เเละพระองค์ตรัสรู้จริง
เปรียบเหมือนเราได้เห็นพระพุทธเจ้าเเหละครับ
(พอเข้ามาถึงจุดนี้ เปรียบเหมือนมีคอนเนคชันเชื่อมตรงไปถึงพระพุทธเจ้าเลยครับ)

กุญเเจสำคัญที่ผมเน้นย้ำมาเสมอ คือ ความตั้งมั่นของจิต กับการเข้าไปเห็นความจริง คือไตรลักษณ์นี่เเหละครับ มันเเค่นี้เองจริงๆ

เพราะฉะนั้นตัวตัดสินผลอย่างนึง ว่าคนนั้นทะลุไม่ทะลุ ผมว่าอยู่ที่ตัวสภาวะรวบยอดนี่เเหละ เพราะมันต้องมีครับ

*ไม่ได้เเย้งใครนะครับ ผมเล่าประสบการณ์ส่วนตัวเฉยๆ*

 

แน่นอน สภาพภายในที่จิตไปเห็น มันไม่มีชื่อ มันเป็นแค่อาการสั่นไหว อาการกระเพื่อม อาการบีบคั้น มีแค่สภาพปรมัตถ์ เกิดเพราะมีเหตุ ดับไปเพราะหมดเหตุ... ใครที่เข้าไปดูก็เห็นสภาพมันแบบนี้ทั้งนั้น...

ส่วนการเสมอกัน... ถ้าเห็นแจ้ง... จะเห็นความเสมอกันของรูปนาม ไม่มีตัวตนคนสัตว์มีแค่รูปและนาม... ดีชั่วไม่มี ถูกผิดไม่มี หล่อสวยไม่มี เป็นเพียงสมมุติที่ครอบรูปนามนั้น

 

เพลีย
บอกตรงๆว่าเพลีย

 

ใช่จะไม่มีมาพูดหรอกว่า ต้องกรรมฐานแบบนั้นแบบนี้ดีกว่าแบบนั้น มันจะเห็นแก่นการภาวนาแล้ว ไม่ว่าจะเริ่มที่ไหนเมื่อไหร่ไม่พ้นกายใจ เสมอกันที่การกำหนดรู้หมด

 

เเละสภาวะที่เกิดต่อจากนั้น
มันเป็นการหลุดพ้นจากพันธนาการครับ มันโล่ง อิสระไปหมด ในช่วงเวลาหนึ่ง
(ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเกิดสภาวะเเบบเดียวกันรึป่าว เเต่ผมเกิดเเบบนี้จริงๆครับ)

ทุกอย่างเสมอกัน ทั้งโลกเสมอกัน เป็นสิ่งเดียวกันหมด เกิดขึ้นเเละดับไม่ต่างกัน
ไม่มีชายมีหญิง ไม่มีดำขาว เเต่เป็นสิ่งเดียวกันทั้งหมด ไม่เเยกเเม้เเต่เป็นรูปหรือนามครับ มีเพียงเเค่สิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น สิ่งนั้นก็ดับไป มันเห็นอย่างนี้นะครับ

 

จิตมันจะพาไปเห็นอยู่เนืองๆ เพราะมันรู้ทิศทางการพ้น …จิตมันจึงทำงานอยู่ตลอดเวลา โดยที่เราไม่ได้ภาวนาอยู่ด้วย ไม่ใช่หยุดกึ๊ก

ด้วยเหตุนี้มันไม่เดินย้อนกลับไป เพราะมันมีเป้าหมายที่ไปของมันเกิดในจิตแล้ว