ความลับของชีวิต

ไอ้จิตนิ่งนั่นแหละ คือ ของดี ตัวสำคัญที่เราเองไม่ค่อยสนใจ
เพราะไอ้ที่ จิตนิ่งๆ นั้นก็คือ จิตเดิมแท้ที่นิ่งใสสะอาด สว่าง สงบ นั่นเองง
จิตมันจะนิ่งเป็นปกติของมันอยู่แล้ว ตาม ธรรมชาติของจิต
แต่พอมี อะไรมากระตุ้นจิตใจ จิตก็จะคิดปรุงแต่งทันที
ไม่ว่าจะมี ความคิดอะไรเกิดขึ้น ไม่ว่าในด้านดี หรือ ด้านเลว
เค้าเรียกแบบนี้ว่า กระบวนการของจิตปรุงแต่ง
ทั้ง สังขารสัญญา และ สัญญาสังขาร

 

แนนว่า จิตเด็กน้อยที่เกิดมาไม่ได้ใสแบบอรหันต์แน่นอนค่ะ เพราะคนหรือสัตว์ทุกตัว เกิดมาพร้อมกับสัญชาตญานเอาตัวรอด ซึ่งมันคือความหลงล้วนๆ ไม่ใช่จิตที่มีสติรู้อยู่แล้ววางทิ้ง แต่เป็นจิตที่หลงแล้วยึดมาเก็บข้อมูลความหลงใส่ในภวังค์ส่วนลึกจนสะสมเป็นสันดานหรืออนุสัย ทำให้เด็กแต่ละคนมีบุคลิคแต่งต่างกันออกไป

 

จิตเด็กน้อย จะเรียกว่า จิตเบาบาง หรือ จิตบางเบา
ไร้ข้อผูกมัด ไร้ข้อกังขา ไร้ข้อกังวล ไร้ข้อพันธนาการ
จะเรียกว่าใกล้เคียงกับ จิตประภัสสร ก็ได้ แต่ยังไม่บรรลุธรรม
การบรรลุธรรมของจิตนั้น จิตจะต้องประกอบไปด้วย
การพิจารณา พระไตรลักษณะสามอย่าง คือ
- ความไม่เที่ยงของทุกสรรพสิ่ง
- การเป็นทุกข์ของทุกผู้คน
- การไม่มีอยู่จริงของทุกตัวตน
อยู่เสมอๆทุกเวลา อย่าได้ขาด

 

ตั้งแต่เด็กแรกคลอดออกมา จากท้องแม่มาสู่สภาวะที่แปรเปลี่ยน ตอนนั้นเด็กมีแต่ความกลัว วิตกกังวล ไม่ไว้ใจโลก มากกว่านะคะ เต็มไปด้วยความไม่รู้ และต้องการหาทางรอด แม้ยังไม่เจอพันธนาการทางสังคมโลกผูกมัด แต่ความหลงความไม่รู้ก็ผูกมัดอยู่ดี ซึ่งแม่มีหน้าที่ทำให้เด็กรู้สึกปลอดภัยและวางใจโลก

....ไม่น่าจะมีเด็กคนไหนออกมาใจบางเบา สงบนิ่งในสมาธิ

 

นึกถึง สภาพ วัน สปอตเดย์ ผมยาวได้ที่ ปวดคอ ชามัด

 

แสดงว่า ท่านไม่เคยสังเกต ใจของท่านเอง
ตอนที่ท่านเป็นเด็กๆ ว่ามีความสุขสบายแค่ไหน
ไม่ต้องมีข้อผูกมัดอะไร มีแค่ การกิน การนอน และ การเล่น
เพียงสามอย่างนี้ ที่เป็นข้อผูกมัดของเด็กๆ
เด็ก จึงมีสิทธิ์บรรลุธรรม มากกว่า ผ้ใหญ่
เณรน้อย จึงบรรลุธรรมได้ง่ายกว่า พระภิกษุ
เพราะ พระ ยังมีศีลให้ถือมากมาย ใจย่อมหนักเป็นธรรมดา
ไม่บางเบาเหมือน เณรน้อย ที่มีเพียงแค่ ศีลสิบข้อ

 

คุณนิลกาล คงไม่เคยสังเกตุเด็ก ว่าอารมณ์แปรปรวนแค่ไหน จะมีช่วงอายุที่เรียกว่าวัยทองของเด็ก ซึ่งอารมจะแปรปรวน สวิงไปมา อะไรนิดหน่อยร้องไห้ ทุกข์ใจ ทุกข์ใจดีๆ หัวเราะ เด่วก็โกรธอีก เด่วก็ดีใจ วนไปมา

ซึ่งจิตเด็กไม่ได้ว่างเว้นจากอารมณ์สักตอน....และไม่ใกล้เคียงกับนัยยะความหมายของจิตประภัสสรที่กล่าวมาสักนิด

นี่ยังไม่นับอนุสัยที่นอนเนื่องติดพันมาหลายภพหลายชาตินะคะ อยู่ดีๆมันจะมาบางเบาประภัสสรตอนมาเป็นเด็ก ไม่น่าจะได้

 

คุณนิลคงหมายถึงตอนเราเด็กๆ ยังไม่ต้องรับผิดชอบอะไร นอกจากเรียนมั้งคะ

ถ้าสังเกตุตอนเราเด็กๆ ฝึกสมาธิได้เร็วมากกว่าตอนโตมากๆ อาจเพราะเรื่องให้รับผิดชอบยังมีน้อย จิตเลยใสๆ กว่าตอนโตมาก

 

มันจะมีเด็กส่วนน้อยที่ใสแบบอริยะบุคคลมาเกิดนะจ๊ะ แต่ไม่ถึงอรหันต์

 

ถ้าไม่ได้เข้าใจเรื่องศีลก็จะกล่าวออกแนวนี้ละ ยิ่งถือเยอะยิ่งหนัก เข้าไปบวชเหมือนเข้าค่ายทหารอึดอัดเพราะศีลเยอะ(ระเบียบวินัย) กลายเป็นทำตามๆกันไป(ถือศีล)
กล่าวในเชิงยิ่งถือศีลน้อยยิ่งเบากับร่างกาย จิตจะบริสุทธิเบากว่าว่าไปนั่น

ศีล พระที่มีข้อกำหนดเยอะ เพราะเน้นให้พระสำรวมสังวรณ์อินทรี “เป็นไปเพื่อการลดนิวรณ์” จิตเป็นสมาธิง่ายขึ้นเอื้อในการภาวนาอย่างมาก (ในกรณีที่พระไม่ได้สำรวมอินทรี ก็จะไปดูหนัง ฟังเพลง เป็นพรีเซนเตอร์ ฟุ้งซ่านเหมือนชาวบ้าน)
ถ้าการสำรวมระวังอินทรีถูก จึงไม่ใช่ทางแห่งมารธุลีคับแคบเหมือนชาวบ้าน

ส่วนศีลข้อรองข้อย่อยของพระ ก็มีประกอบในเชิงทำตัวให้ดูสง่า มีราศรี มีศักดฺศรี(เช่นไม่เทศนาตอนโยม ยืนค้ำหัว) เพื่อยังศรัทธาให้เกิดแก่ศาสนา

ถ้าพระจับประเด็นได้ “ก็เพียงแค่”ทำตัวให้สำรวมสังวรณ์อินทรี มีความเพียร เม้มปากนั่งลง จะไม่มาบ่นทำนั่นก็ไม่ได้ ทำนี่ก็ไม่ได้ เลยแอบแหกศีลเพราะถือศีลไม่ไหว

คนห่มขาวถือศีล 8 ไม่ใช่ว่าดูโก้ เป็นยูนิฟอร์ม ฉันเป็นนักภาวนา สีขาวคือสีแห่งความบริสุทธิ มาห่มเพื่อสร้างบุญ
ก็แค่เป็นเกณฑ์เดียวกันกับพระ อดมื้อเย็น เพื่อให้จิตเป็นสัปปายะ เกิดสมาธิได้ง่ายกว่ากินครบ 3 มื้อ ลดนิวรณ์ที่เกาะจิตอยู่ ตรงนี้นักภาวนาตัวจริงจะสังเกตุออกอยู่แล้ว ไม่ใช่ถือเพื่อทำตามๆกันไป แต่อดอาหารเพื่อให้จิตเดินสมาธิง่าย

ศีล 5 ก็แค่เพื่อไม่ให้เบียดเบียนกันในสังคม โอกาสลงอบายภูมิสร้างกรรมหนักๆก็น้อยหน่อย แต่ก็กินครบ 3 มื้อไม่ได้เน้นภาวนาอะไร เกณฑ์ชาวบ้านธรรมดาที่ดวงตายังมีธุลีเยอะ ยังไม่สลดใจสังเวชภัยในปรโลก ก็อนุโลมศีล5

ส่วนเรื่องเด็ก ๆ มันก็แค่มีสัญญายังจำกัดอยู่ อวิชชามันก็ปรุงแต่งได้จำกัดไม่กี่เรื่อง ก็เหมือนหมีโคล่า วันๆมันก็แทะแต่ใบยูคาลิปตัส สัญญามันมีไม่กี่เรื่อง
ก็โยงไปเรื่องบรรลุง่าย ยาก ได้เนอะ

พิจารณาธรรมให้แยบคายนิ๊สสสนึงงง

 

ผู้ใหญ่ สอนแต่สิ่งที่ไม่ดีให้เด็กโดยไม่รู้ตัว
จึงบีบคั้นให้เด็ก เป็น เด็กเลว ตั้งแต่เล็กๆ
จะโทษก็ควรจะโทษที่ผู้ใหญ่สอนที่สิ่งเด็กไม่ได้ใช้งานจริง
ยิ่งเรียนหนังสือมากๆ กลับยิ่งโง่เพราะครูบอกว่า เด็กโง่
เด็กไม่มีสมาธิ หรือ มีสมาธิน้อย ครูก็โยนความผิดให้เด็ก
โดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่า การสอนของเค้ามันผิด
ยิ่งเด็กเรียนมากขึ้นเท่าใด กลับยิ่งช่วยตัวเองไม่ได้
พ่อแม่ก็อยากให้เรียนถึง ป.โท เพราะไม่อยากให้ลูกทำงานหนัก
แต่พอเรียนไปแล้วยิ่งกลับไม่ได้เอามาใช้งาน
การศึกษาของไทย นี่สอนไปผิดทางตั้งแต่ต้น
ถ้าจะให้ถูก ควรจะสอน ภาษาอังกฤษ เป็นภาษาที่สอง
จะช่วยให้เด็ก สามารถทำงานกับ ชาวต่างชาติ
ได้ตั้งแต่ยังเป็น เด็กน้อย ได้ โดยไม่ขัดเขิน
เพราะตัวเองพูดอังกฤษไม่ได้
ถ้าพ่อแม่อยากเห็นอนาคตของลูกสดใส
ควรให้ลูกเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่เล็กๆ
ต่อไปในภายภาคหน้า จะช่วยตัวเองเพราะ ภาษาอังกฤษ ได้แน่นอน
ไม่ต้องไปเรียนถึง ป.โท ให้เสียเวลาเปล่า

 

บระสี แรว์งแซงโค้งปากท่อมหาชัย ปรากฏตัวแล้ว
กำลังหา อารียา#17 ขณะที่มีลูกแล้ว 151 โต๋
รับไม่ปฏิเสธโกโก้โล

 

โอ้ว ศาสดาชาวร๊อค กรี๊ดดดดดดดดด

 

กิวส์ๆ เดี่ยวนี้ต้องให้ ผู้หญิงสอน หรอ !?

กิวส์ๆ เดี่ยวนี้ต้องให้ ผู้หญิงช่อยสอน ด้วยหรีอนี่ !?

กิวส์ๆ ธรรมแค่นี้ ดีใจที่มีผู้หญิงมาสอน ซะด้วย !?

 

งั้นคงต้องพูดไปถึงกบ เขียด มดแมง ที่เกิดมาไม่มีกฏเกณฑ์สังคมผูกมัดสักอย่าง ไม่มีใครมายัดเยียด ให้รับผิดชอบอะไร หากินไปตามสัญชาติญาน ประภัสสร มั้ยคะแบบนี้

 

ใช่แล้วครับ ประเด็นคือ ยิ่งเราแบกทุกสิ่ง มากขึ้นเท่าไหร่
เราก็ยิ่งห่างไกลกับคำว่า จิตประภัสสร มากขึ้นแค่นั้น
ถ้าเราสอนให้เด็ก ทำทุกสิ่งเต็มที่แล้วก็ ปล่อยวาง ให้ได้
สอนแบบนี้ไปเรื่อยๆ ต่อไปในภายภาคหน้า
เด็กพวกนั้นจะได้เป็น พระอริยะเจ้า แน่นอน
สอนให้เด็ก ไม่ต้องคิดถึง คำสอนของครูไทย ที่ไปผิดทาง
ให้มาอยู่กับ ความเป็นเด็ก คือ ร่าเริงสดใส
ไม่ใช่ นั่งเงียบๆ จิตใจหนักที่จะต้องแบก ภาระของผู้ใหญ่
พ่อแม่ที่หวังให้ลูกได้ดีกว่าคนอื่น ซึ่งเป็น ความคิดที่ผิด
เด็กควรจะมีอนาคตของเค้าที่เค้าลิขิตเองได้
จะดีจะเลว ก็ควรให้เค้าได้เรียนรู้
จะถูกผิด หรือ ติดคุกติดตารางมั่ง ก็เป็นเรื่องธรรมดา
ที่ผู้ใหญ่ ควรที่จะทำใจเนิ่นๆ ตั้งแต่เริ่มเป็นพ่อแม่

 

ดูจากเพลงแล้ว ผมน่าจะเรียกคุณตาได้นะคับ ลุงโจววววว