มีผู้กล่าวว่า ถ้าจิต เกิดความคิดอะไรขึ้นมา เกิดความรู้อะไรขึ้นมา ให้พิจารณา สิ่งนั้น

อกตัญญู ก็คือ อกตัญญู

แม้นจำนน ก็ ยังคง แสดง ความอกตัญญ นำหน้า

เฮีย !!!!

 

บ่อยครับคุณพลังไม่เคยหรือครับ

 

อย่าอัดอั้นเลยกับแซวได้ก็แซวเลย หรือจะโทรมาแซวก็ได้คับ ฮ่าๆ

 

#อึมครึม

 

ฮี้ ฮี้ ฮี้

ธรรม ข้างสวนเสือ ท่านว่า ไว้

วิราคะ วิสังขาร วิมุตตะ ล้วนคือ นิพพาน ทั้งสิ้น ฮับ

แต่ อย่าลืมนะ ต้อง เน้น อาการ น้อมไปเพื่อการสละ อันเป็น อาหารของ ......

หา !! อะไรนะ กาว้อง จะขอ แปะ อีกพระสูตร...

เอ้า รอๆ

 

[quate=กาว้อง]
[๒] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพุทธพจน์นี้ว่า

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปุถุชนในโลกนี้ไม่ได้สดับ ไม่ได้เห็น
พระอริยะ ไม่ฉลาดในธรรมของพระอริยะ ไม่ได้รับแนะนำ
ในธรรมของพระอริยะ ไม่ได้เห็นสัตบุรุษ ไม่ฉลาดในธรรม
ของสัตบุรุษ ไม่ได้รับแนะนำในธรรมของสัตบุรุษ

ย่อมรู้ธาตุดินโดยความเป็นธาตุดิน ครั้นรู้ธาตุดินโดยความ
เป็นธาตุดินแล้ว ย่อมสำคัญธาตุดินย่อมสำคัญในธาตุดิน
ย่อมสำคัญโดยความเป็นธาตุดิน ย่อมสำคัญธาตุดินว่าของเรา
ย่อมยินดีธาตุดิน ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้ธาตุน้ำโดยความเป็นธาตุน้ำ ครั้นรู้ธาตุน้ำโดยความเป็น
ธาตุน้ำแล้ว ย่อมสำคัญธาตุน้ำ ย่อมสำคัญในธาตุน้ำ ย่อมสำคัญ
โดยความเป็นธาตุน้ำ ย่อมสำคัญธาตุน้ำว่า ของเราย่อมยินดีธาตุน้ำ
ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้ธาตุไฟโดยความเป็นธาตุไฟ ครั้นรู้ธาตุไฟโดยความเป็นธาตุ
ไฟแล้ว ย่อมสำคัญธาตุไฟ ย่อมสำคัญในธาตุไฟ ย่อมสำคัญโดย
ความเป็นธาตุไฟ ย่อมสำคัญธาตุไฟว่า ของเรา ย่อมยินดีธาตุไฟ
ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้ธาตุลมโดยความเป็นธาตุลม ครั้นรู้ธาตุลมโดยความ
เป็นธาตุลมแล้ว ย่อมสำคัญธาตุลม ย่อมสำคัญในธาตุลม ย่อมสำคัญ
โดยความเป็นธาตุลม ย่อมสำคัญธาตุลมว่า ของเรา ย่อมยินดีธาตุลม
ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้สัตว์โดยความเป็นสัตว์ ครั้นรู้สัตว์โดยความเป็นสัตว์แล้ว
ย่อมสำคัญสัตว์ย่อมสำคัญในสัตว์ ย่อมสำคัญโดยความเป็นสัตว์ ย่อม
สำคัญสัตว์ว่า ของเรา ย่อมยินดีสัตว์ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า
เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้เทวดาโดยความเป็นเทวดา ครั้นรู้เทวดาโดยความเป็น
เทวดาแล้ว ย่อมสำคัญเทวดาย่อมสำคัญในเทวดา ย่อมสำคัญโดย
ความเป็นเทวดา ย่อมสำคัญเทวดาว่าของเรา ย่อมยินดีเทวดา
ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้มารโดยความเป็นมาร ครั้นรู้มารโดยความเป็นมาร
แล้ว ย่อมสำคัญมาร ย่อมสำคัญในมาร ย่อมสำคัญโดยความเป็นมาร
ย่อมสำคัญมารว่า ของเรา ย่อมยินดีมาร ข้อนั้นเพราะ
เหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้พรหมโดยความเป็นพรหม ครั้นรู้พรหมโดยความ
เป็นพรหมแล้ว ย่อมสำคัญพรหมย่อมสำคัญในพรหม ย่อมสำคัญ
โดยความเป็นพรหม ย่อมสำคัญพรหมว่า ของเรา ย่อมยินดีพรหม
ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้อาภัสสรพรหมโดยความเป็นอาภัสสรพรหม ครั้นรู้
อาภัสสรพรหมโดยความเป็นอาภัสสรพรหมแล้ว ย่อมสำคัญอา
ภัสสรพรหม ย่อมสำคัญในอาภัสสรพรหม ย่อมสำคัญโดย
ความเป็นอาภัสสรพรหม ย่อมสำคัญอาภัสสรพรหมว่าของเรา
ย่อมยินดีอาภัสสรพรหม ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้สุภกิณหพรหมโดยความเป็นสุภกิณหพรหม
ครั้นรู้สุภกิณหพรหมโดยความเป็นสุภกิณหพรหมแล้ว ย่อม
สำคัญสุภกิณหพรหม ย่อมสำคัญในสุภกิณหพรหม ย่อมสำคัญ
โดยความเป็นสุภกิณหพรหม ย่อมสำคัญสุภกิณหพรหมว่า
ของเรา ย่อมยินดีสุภกิณหพรหม ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า
เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้เวหัปผลพรหมโดยความเป็นเวหัปผลพรหม
ครั้นรู้เวหัปผลพรหมโดยความเป็นเวหัปผลพรหมแล้ว ย่อม
สำคัญเวหัปผลพรหม ย่อมสำคัญในเวหัปผลพรหม ย่อมสำคัญ
โดยความเป็นเวหัปผลพรหม ย่อมสำคัญเวหัปผลพรหมว่า
ของเรา ย่อมยินดีเวหัปผลพรหม ข้อนั้นเพราะ
เหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้อสัญญีสัตว์โดยความเป็นอสัญญีสัตว์ ครั้นรู้อสัญญีสัตว์
โดยความเป็นอสัญญีสัตว์แล้ว ย่อมสำคัญอสัญญีสัตว์ ย่อมสำคัญ
ในอสัญญีสัตว์ ย่อมสำคัญโดยความเป็นอสัญญีสัตว์
ย่อมสำคัญอสัญญีสัตว์ว่า ของเรา ย่อมยินดีอสัญญีสัตว์ ข้อนั้น
เพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้อากาสานัญจายตนพรหมโดยความเป็นอากาสา
นัญจายตนพรหม ครั้นรู้อากาสานัญจายตนพรหมโดยความเป็น
อากาสานัญจายตนพรหมแล้ว ย่อมสำคัญอากาสานัญจายตน
พรหม ย่อมสำคัญในอากาสานัญจายตนพรหม ย่อมสำคัญโดย
ความเป็นอากาสานัญจายตนพรหม ย่อมสำคัญอากาสานัญจาย
ตนพรหมว่า ของเรา ย่อมยินดีอากาสานัญจายตนพรหม ข้อนั้น
เพราะเหตุอะไรเรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้วิญญาณัญจายตนพรหมโดยความเป็นวิญญาณัญ
จายตนพรหม ครั้นรู้วิญญาณัญจายตนพรหมโดยความเป็นวิญญา
ณัญจายตนพรหมแล้ว ย่อมสำคัญวิญญาณัญจายตนพรหม ย่อมสำคัญ
ในวิญญาณัญจายตนพรหม ย่อมสำคัญโดยความเป็นวิญญาณัญ
จายตนพรหม ย่อมสำคัญวิญญาณัญจายตนพรหมว่า ของเรา
ย่อมยินดีวิญญาณัญจายตนพรหม ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า
เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้อากิญจัญญายตนพรหมโดยความเป็นอากิญจัญญาย
ตนพรหม ครั้นรู้อากิญจัญญายตนพรหมโดยความเป็นอากิญจัญ
ญายตนพรหมแล้ว ย่อมสำคัญอากิญจัญญายตนพรหม ย่อมสำคัญ
ในอากิญจัญญายตนพรหม ย่อมสำคัญโดยความเป็นอากิญจัญญาย
ตนพรหม ย่อมสำคัญอากิญจัญญายตนพรหมว่า ของเรา ย่อมยินดี
อากิญจัญญายตนพรหม ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร
เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้เนวสัญญานาสัญญายตนพรหมโดยความเป็นเนว
สัญญานาสัญญายตนพรหม ครั้นรู้เนวสัญญานาสัญญายตนพรหม
โดยความเป็นเนวสัญญานาสัญญายตนพรหมแล้ว ย่อมสำคัญเนว
สัญญานาสัญญายตนพรหม ย่อมสำคัญในเนวสัญญานาสัญญาย
ตนพรหม ย่อมสำคัญโดยความเป็นเนวสัญญานาสัญญายตนพรหม
ย่อมสำคัญเนวสัญญานาสัญญายตนพรหมว่า ของเรา ย่อม
ยินดีเนวสัญญานาสัญญายตนพรหม ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร
เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้รูปที่ตนเห็นโดยความเป็นรูปที่เห็น ครั้นรู้รูปที่ตน
เห็นโดยความเป็นรูปที่ตนเห็นแล้ว ย่อมสำคัญรูปที่ตนเห็น ย่อม
สำคัญในรูปที่ตนเห็น ย่อมสำคัญโดยความเป็นรูปที่ตนเห็น
ย่อมสำคัญรูปที่ตนเห็นว่า ของเรา ย่อมยินดีรูปที่ตนเห็น ข้อนั้น
เพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่าเพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้เสียงที่ตนฟังโดยความเป็นเสียงที่ตนฟัง ครั้นรู้เสียง
ที่ตนฟังโดยความเป็นเสียงที่ตนฟังแล้ว ย่อมสำคัญเสียงที่ตนฟัง
ย่อมสำคัญในเสียงที่ตนฟัง ย่อมสำคัญโดยความเป็นเสียง
ที่ตนฟัง ย่อมสำคัญเสียงที่ตนฟังว่า ของเรา ย่อมยินดีเสียงที่ตนฟัง
ข้อนั้นเพราะเหตุอะไรเรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้อารมณ์ที่ตนทราบโดยความเป็นอารมณ์ที่ตนทราบ
ครั้นรู้อารมณ์ที่ตนทราบโดยความเป็นอารมณ์ที่ตนทราบแล้ว ย่อม
สำคัญอารมณ์ที่ตนทราบ ย่อมสำคัญในอารมณ์ที่ตนทราบ ย่อม
สำคัญโดยความเป็นอารมณ์ที่ตนทราบ ย่อมสำคัญอารมณ์ที่ตน
ทราบว่า ของเรา ย่อมยินดีอารมณ์ที่ตนทราบ ข้อนั้นเพราะเหตุ
อะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้ธรรมารมณ์ที่ตนรู้แจ้งโดยความเป็นธรรมารมณ์ที่
ตนรู้แจ้ง ครั้นรู้ธรรมารมณ์ที่ตนรู้แจ้งโดยความเป็นธรรมารมณ์ที่
ตนรู้แจ้งแล้ว ย่อมสำคัญธรรมารมณ์ที่ตนรู้แจ้ง ย่อมสำคัญใน
ธรรมารมณ์ที่ตนรู้แจ้ง ย่อมสำคัญโดยความเป็นธรรมารมณ์ที่ตน
รู้แจ้ง ย่อมสำคัญธรรมารมณ์ที่ตนรู้แจ้งว่า ของเรา ย่อมยินดี
ธรรมารมณ์ที่ตนรู้แจ้ง ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขา
ไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้ความที่สักกายะเป็นอันเดียวกันโดยความเป็น
อันเดียวกัน ครั้นรู้สักกายะเป็นอันเดียวกันโดยความเป็นอัน
เดียวกันแล้ว ย่อมสำคัญความที่สักกายะเป็นอันเดียวกัน ย่อม
สำคัญในความที่สักกายะเป็นอันเดียวกัน ย่อมสำคัญโดยความ
ที่สักกายะเป็นอันเดียวกัน ย่อมสำคัญความที่สักกายะเป็นอัน
เดียวกันว่า ของเรา ย่อมยินดีความที่สักกายะเป็นอันเดียวกัน ข้อนั้น
เพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้ความที่สักกายะต่างกันโดยความเป็นของต่างกัน
ครั้นรู้ความที่สักกายะต่างกันโดยความเป็นของต่างกันแล้ว ย่อม
สำคัญความที่สักกายะต่างกัน ย่อมสำคัญในความที่สักกายะต่างกัน
ย่อมสำคัญโดยความที่สักกายะต่างกัน ย่อมสำคัญความที่สักกายะ
ต่างกันว่า ของเรา ย่อมยินดีความที่สักกายะต่างกัน ข้อนั้นเพราะ
เหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้สักกายะทั้งปวงโดยความเป็นสักกายะทั้งปวง ครั้นรู้
สักกายะทั้งปวง โดยความเป็นสักกายะทั้งปวงแล้ว ย่อมสำคัญสัก
กายะทั้งปวง ย่อมสำคัญในสักกายะทั้งปวง ย่อมสำคัญ
โดยความเป็นสักกายะทั้งปวง ย่อมสำคัญสักกายะทั้งปวงว่าของเรา
ย่อมยินดีสักกายะทั้งปวงข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า เพราะ
เขาไม่ได้กำหนดรู้.

ย่อมรู้พระนิพพานโดยความเป็นพระนิพพาน ครั้นรู้พระ
นิพพานโดยความเป็นพระนิพพานแล้ว ย่อมสำคัญพระนิพพาน
ย่อมสำคัญในพระนิพพาน ย่อมสำคัญโดยความเป็นพระนิพพาน
ย่อมสำคัญพระนิพพานว่า ของเรา ย่อมยินดีพระนิพพาน ข้อนั้น
เพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่าเพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

กำหนดภูมินัยที่ ๑ ด้วยสามารถปุถุชน

[/quate]

 

ธรรมของโพฌงค์ไม่ได้บีบคั้น
เพื่อสร้างแรงพลักดัน
มีแต่เบาบางจางคลาย
ยิ่งเหลือน้อยสิ่งที่เหลือยิ่งให้ผลไว
สายนอน

 

โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง

[quate=กาว้อง]
.....
ย่อมรู้พระนิพพานโดยความเป็นพระนิพพาน
ครั้นรู้พระนิพพานโดยความเป็นพระนิพพานแล้ว
ย่อมสำคัญพระนิพพาน ย่อมสำคัญในพระนิพพาน
ย่อมสำคัญโดยความเป็นพระนิพพาน
ย่อมสำคัญพระนิพพานว่าของเรา
ย่อมยินดีพระนิพพาน

ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่าเพราะเขาไม่ได้กำหนดรู้.

กำหนดภูมินัยที่ ๑ ด้วยสามารถปุถุชน

[/quate]

 

พันยาไม่กลับบ้านนานแล้วใช่ไหมคับ ถึงเกิดอาการคุยคนเดียว

 

ฮิววววววววววววววส์ <----

 

เคสวิษณุติดรูปแบบนะ ให้ออกมานอกๆนี่ก่อน จมแบบแปลนแล้ว

เมิงนั่นแหละตัวแสบ ปั่นหัวเขาไปทั่ว รู้ก็รู้ไม่จริง รู้ไม่หมด หลุดผลั่วะๆ เฮีย แค่ปฏิกิริยาระหว่างทาง บางทีก็เป็นแค่ผลข้างเคียง เมิงๆๆเมิงหลอกกรู

 

เพื่อกันความวิปลาส
มันต้องสัมปยุทกะ อิฐบาท4 พละ5โพฌง7
ด้วยกลัวมันนอนอย่างเดียวจริงๆ55

 

ตอนเหงแจ้ง มังจาเกิดปังยาขึ้นหลังจากที่เหงแจ้งเบยฮับ บอกไว้กันการหลง ว่าเปงการบรรลุธรรม ถ้าอาการหลุดเฉยๆ ไม่เกิดปังยาตามมายางม่ายช่ายฮับ

#เหงรุ่นใหญ่ชกกาน ผงก้กลัว

 

กั๊กๆๆๆ เมื่อวาน กาว้อง เห็น ตัวเฮีย ทำสัจจาธิษฐาน ไหม

มันว่า การหลุด พลั๊ว เฮียอะไร เป็นการ รับรอง อริยภูมิ

พอไปสักพัก มันถอน อาการ รับรอง อริยภูมิ ออก
( เก๊า กอ โตส เก็า ก๋อ โตส ละล่ำละลัก ยังกะ เลีย หวี )

แต่ ยังเฮียไม่เลิก ยัง ถือสัจจว่า ไอ้ที่ ผลั๊วะ คือ การบรรลุ



เฮีย ส่งมาเกิด

ด้วยอำนาจ สัจจแห่งอริยสัจจ ยังผลให้เกิดอริยได้ เช่นไร
ขอให้ สัจจ นั้น คงคาไว้จนตราบชีวิตามัน จะหาไม่ ! เช่นนั้น

 

กาว้อง ก็ เก่ง ขงลุก มะชะ หรอ

เก่ง แสง แว๊บ วับ จะ หลับๆ ด้วยยยยย

เปรี้ยง!!! วันนึงได้เป็นร้อย หนึ่งคาบลมหายใจ ได้เป็น ล้าน ยังได้

ตัวเฮีย มันไม่รู้ มันฟังมันก็ว่า รับรองอริยะ ( i sat !! )

นะ

กาว้อง ขยันก็ ทำ หาก สามารถ พินาลงเป็น
องค์ฌาณ ท่านเรียก แผ่จิต ( ทำบ่อยๆ ออกไป
นา ไป แสวงหรรคิ์ ตัวใครตัวมันนะ แต่ถ้า เหาะ
ได้ก็ เหาะ )

ทีนี้ ฟังดีๆ

สิ่งใดสิ่งหนึ่ง เกิดแต่เหตุ ทุกขา/สุขาปฏิปทา
ดับไปทั้งสิ้น เพราะ เหตุนั้น

สดับแล้ว โน้มไป มอส ปฏิภาณ บ่อยๆ

 

ต้องเจ้าตัวเค้ายอมนับถือเองเนาะผมกว่า
กรรมแต่ละคนเข้าใจยาก

 

ฮี้ ฮ๊้ ฮ๊้ ฮี้

ธรรมวินัย ของ สมณโคดม ไม่มี ที่ว่างให้ อกตัญญู จิฮับ

หาเจอ ต้อง ยัน ติ อิฐ

สู้ เผาถ่าน หาเลี้ยงชีพ ไม่ล่าย รวย เหลือเชื่อ
ผิดกับ พวก ตระเวน หา แหลก จาก .......

 

กะทำไปเรื่อยๆละผมอย่างน้อยกิเลสตัณหาเบาบางกะมีความสุขง่ายขึ้น

 

เรือจ๋าเรือ กอดกัน กอดกัน