ปกิณณกะธรรม

แล้วค่อยเจอกัน..

 

เปลี่ยนแปลงคือเนื้อแต่รู้ยังคงอยู่ เนื้อที่เปลี่ยนเพราะเป็นสภาวะของลิ้นปี่และผู้รู้/ตัวดู ที่เปลี่ยนสภาวะไปมา แต่รู้ก็ยังอยู่ ซึ่งในกรณีของคุณปวี เกิดดับ = ผุด/หาย/สลาย ซึ่งเป็นสภาวะของลิ้นปี่ไม่เกี่ยวกับรู้ ถ้าคุณฝึกถึงคุณไม่น่าถามตรงนี้ หรือหากถึงคุณก็เข้าใจคนละภาษาแล้ว และผมก็จะไม่ชี้แจงเรื่องภาษาด้วย ก็ปล่อยให้เข้าใจคนละเรื่องแล้วกันครับ

 

ภาวนาแฟ๊พกลัวได้ไปจะเอ๋กะเจ้แกอยู่55
ถ

 

ไม่หลอกไม่มีกลางอกหลอกผม
จะใช้ตอนหนั่งกะลาธิเวลาส่อง
บางทีกะเห็นแบบดูหนังเลย55

 

พึ่งรู้ได้แค่ว่ามีการไหว "โดยยังไม่รุ้เลยว่าก่อนจะไหวเกิดอะไรขึ้น" เพราะไหวเกิดปุ้บสภาวะคือโดนบดบัง/เนื้อเปลี่ยน ไปเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นคุณจึงไม่รู้ถึงจุดเกิดของมันก่อนที่มันจะบังอย่างแน่นอน ดังนั้นคุณจะคิดยังไงยกยังไงก็แล้วแต่ ผู้ฝึกจะรู้ได้ถึงสภาวะที่ตนทำได้เท่านั้นดังนั้นคุณจะเชื่องั้นก็แล้วแต่เลย

 

ปกติกะอยู่แบบรู้ทั่วทั้งตัวสะบายๆชิวๆ
ไปจ้องทั้งวันมันสะกดตัวเองแน่นอกป่าวๆ

 

แบบนี้ละกัน..

ถ้าโทษขันธ์ อยู่..

"จิต อวิชชา ตัณหา นิพพาน"

(ไล่จากท้องขึ้นมาถึงปลายจมูกตรงแถวๆกลางริมฝีปากบน)

ปล. ไม่ได้ชี้จุดชัดเจน โยคาวจร ผู้ปรารภความเพียร สามารถพบเจอได้เองทุกราย

 

งงศัพท์โพดๆ

คือรับรู้ความรู้สึกที่พุ่งมาจากกลางอกแบบนั้นหรอ เวลาฝึกไปนานๆ มันจะรวมเข้าไปตรงนี้เอง แต่ไม่อะไรยิบยับหนิ รู้แค่ความรู้สึกออกมาจากตรงนี้ แต่ก็ยังเกิดดับตลอด

ถ้ามีตัวเกิดดับโผล่คู่กับไม่เกิดดับ แสดงว่าย้อนแย้งพระศาสดา เพราะนิพพานเป็นธรรมเดี่ยว ไม่มีเพื่อนสอง

 

เค้ากะมีวิชาแปดให้เรียนกะเรียนไปว่างจัด55
อ่าอยากเหาะด้วยกายเนื้อไม่เคยลองเลย

 

งงคำศัพท์

วางจิตอวิชชายังไม่ได้ ไม่มีหรอกตัวไหนไม่เกิดดับ (ไตรลักษณ์) ย้อนแย้งพระพุทธเจ้าแล้วหล่ะ

 

งง ผมไม่ได้พูดว่ายิบยับเลยนะ ส่วนตัวคู่เกิดดับนั้นก็คือเกิดดับ หมายถึงสภาวะตรงนี้ไม่ใช่นิพพานเฉยๆ

ส่วนในกรณีรู้/ญาณ นั้นคนปรกติก็รู้อยู่แล้วแต่มันคนแบบกับ "รู้ของผู้ฝึกที่จะรู้เองว่าเริ่มรู้ชัดขึ้นเรื่อยๆ" เพราะฝึกจนสติเป็นปัฏฐาน และมันจะละเอียดไปเรื่อยๆ ส่วนเรื่องที่คุณคิดเอาเองว่าสติใช่ไม่ใช่นิพพานนั้น คุณต้องฝึกเองถึงจะรู้ แต่ผมไม่คิดจะอธิบายอะไรเช่นกัน เพราะคนทำเองจะรู้เอง ส่วนการที่คุณจะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เลยครับ เพราะผมทำได้แบบนี้และไปไกลกว่าสภาวะที่เราคุยกันตรงลิ้นปี่แล้ว แต่ขอไม่พูดมากกว่านี้เพราะทั้งภาษาก็เข้าใจคนละเรื่องแล้ว และผมจะไม่อวดอุตริใดๆด้วย ดังนั้นถ้าคุณเข้าใจแบบนั้นก็ฝ่าด่านของคุณปวีร์ไปเองเลยครับ สาธุด้วยครับ

 

เฮ้ย ใครช่วยแปลไทยเป็นไทยให้หน่อย งงศัพท์มาก

มีตัวไหนล้ำกว่าจิตอวิชชาได้ นอกจากสมุทเฉท อันนั้นเจาะเข้าจิตแท้จริงๆ แต่ก็ยังอยู่ใต้ไตรลักษณ์

ขนาดตรูเห็นการสลัดคืนไปเจอความว่าง(ไม่ใช่อรูป) ยังไม่เห็นตัวไหนล้ำหน้าเกินสมุทเฉท นี่ฝึกมากับหลวงพ่อนะเนี่ยะ

หรือมันมีเกิดดับคู่กับไม่เกิดดับได้ฟระ สงสัยต้องเผาพระไตรแล้วหล่ะ

หรือเขาพูดสตินิ่งสมถะป่ะ

งงในงงวุ้ย...

 

สมุทเฉท...
ดิฉันอ่านแต่ละท่านยังอึ้งอยู่เลยค่ะ
ทำไมแต่ละท่านอธิบายกันได้ละเอียดขนาดนี้คะ กราบเลยค่ะ ...
ดิฉันเนี่ยกลวงๆเลย ไม่รู้หรอกค่ะ ว่าอะไรมันทำหน้าที่อะไร ตอนมันเกิดมันก็เร็วมาก เวลาที่มันขาดแปล๊บมันไม่บอกไม่อธิบายอะไรให้ฟังอ่ะสิคะ ไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยอะไรสักอย่าง ขอใช้ศัพท์สูง—-> มิดสี่หรี่ รู้สึกแค่ตอนย้อนกลับไปหาดู เอ๊าหายไปไหนวะ เอ๊าๆๆ แค่นี้เอง จบเลยค่ะ...บ้านๆเดอะซีรี่นะคะ

 

สมุทเฉท
เป็นเพียงขี้เรื่อย เป็นชื่อให้เรียกเฉยๆ
ไม่ได้มาเอี่ยวอะไรหรอก

แก้วนารี นี่ปัญญาดี เพียงแต่ ว่า มันมี ร่องรอยแน่นอน

 

ร่องรอยที่ว่า น่าจะมีแค่เพียงรู้สึกว่าอะไรที่มันขาดลงไปบ้าง ก็ตอนที่ย้อนกลับไปดู

 

ขาดแล้วจบแบบแก้วนารี นิพพานหรือป่าวละ เหมือน ลพ.เทียนเลย

 

นั่นแหล่ะ
จะเห็น ว่า มันเบาลงเหมือน เอาน้ำหนักออก ทั้งๆที่แบกของหนัก

เหมือนเลื่อยอยู่ไปได้ สามส่วน
อีกเจ้ดส่วนจะขาด มีผงขี้เรื่อยให้เห็น

เหมือนถอนเรือน คือ รื้อหลังคาออกไปได้ มันก็ เห็นหลังคา กองทิ้งข้างล่าง จนกว่าจะรื้อขุดไปถึงเสาเข็ม

เหมือนถอนต้นไม้ ที่ รากกระเพื่อมดินสะเทือนเตรียมจะหลุด


ทุกอย่างก็เป็นไปตามลำดับของมัน จนกว่าจะแทงตลอด

จึง ยัน ยืนยันได้ด้วยตนเอง
ไม่ต้องไปขอหลวงพ่อเยื้อนให้รับรอง

 

บ่ต้องการเศษใจ
ฟังเพลงแก้เซงดีกว่า

 

พวก ยง ยาน ที่เป็นฝั่งปัญญาญาน

พวกนี้ ท่องได้เฉยๆ เป็นความรู้
แต่ของจริงมันจะไม่บอก
อ่านได้ประดับ ความรู้

แต่เวลา ฝึก
กำหนดรู้ ทุกข์ ที่เกิดขึ้นอย่างเดียว
คือ จิตไหว กายเคลื่อน

อย่างไวที่สุด คือ จี้ ลงที่จิตเลย

อะไรเกิดขึ้นกำหนดรู้ รู้ที่จิตอย่างเดียว

หลวงปู่แหวน สอนหลวงปู่พุธ ไม่สอนอย่างอื่น
สอนให้ดูจิตอย่างเดียว

เรื่อง ละกิเลส เป็นหน้าที่ของจิต ที่มีสติปัญญาประกอบ
มันจะทำหน้าที่ของมันไปเองอยู่แล้ว
ไม่ต้องไปปวดกะบาลกังวลกะกิเลส

กำหนดรู้ทุกข์ อย่างเดียว อริยสัจสี่ มันแจ้งพร้อมกัน

สติปัฏฐาน พูด ง่ายๆ ก็คือ

เป็นวิธีการ
การกำหนดรู้ทุกข์
กำหนดรู้อนิจจัง
กำหนดรู้อนัตตา ไปในตัว

ธรรม สามประการ ที่ควรเจริญ คือ
สุญตสมาธิ อนิมิตสมาธิ อัปปณิหิตสมาธิ
อนัตตาญาน อนิจจังญาน ทุกขังญาน
พวกนี้มันเกิด ในสติปัฏฐานอยู่แล้ว

 

ความเพียรเจ้ความเพียร
ปัญญาเหลือจะกินแล้วโยกขนาดนี้55