ปกิณณกะธรรม

พลาดซะละเจ้ด่าตรงๆยังงงอ้อมๆหมดสิทธิ์เข้าถึงจิตใจ55

 

นาง คงรอดตัวไปแล้วตอนนี้ นางเป็น Agriculture แล้วตอนนี้ ไม่ได้เป็น ม๋อ
ไม่ได้กำหนดรูปนาม แต่ตามสภาพอินดี้ของนางไป

 

เพลงเดิมๆ
สุดท้ายกะต้องผ่านไป
เจ็บช้ำกะทำเอง

 

ย้อนกลับมาตรงนี้อีกนิด เมื่อคืนดึกไปเลยไม่ตอบตรงนี้..

ตรงที่เห็นความคิดเกิดดับนี่แหละ คือ จิตตานุปัสนา คือ เห็นความคิดหนึ่งเกิดขึ้นดับไปแล้วต่ออีกเรื่องนึงแบบต่อเนื่อง หยุดคิดไม่ได้..

ถ้าเห็นตรงนี้ นั่นแหละ ที่พระศาสดาอุปมาว่า.."เหมือนวานรโหนกิ่งไม้"

ถ้าเห็นสักแต่เห็น หรือ รู้เฉย รู้ซื่อๆ ต่อไปอีก จิตจะสลัดคืนให้แก่โลก หมายถึง จิตหลุดออกจากความคิด..

 

อะไรเข้าไปในหูนี้
ดีออกจ๊ะ

 

พอบัญญัติ ก็ออกมาเป็น อักขระ พยัญชนะ เป็น ภาษา เรียกว่า สมมุติสัจจะ

ภาษาอักขระเป็นสมมุติ แต่ความหมายหรือ ความเป็น หรือผล เป็น ปรมัตถ์

 

เก๊าเบอะแล้วฉ่ายหม้าย ห้ามตำหนิจิต !!!

ฝึกให้ใจ มันรู้ อาการ"ก้าว/โน้ม/นั่น"สะอาด สว่าง สงบ สงัด จิฮ๊า!!

 

สวยวนไปคร่าา
เพลงแถม

 

พอบัญญัติ ก็ออกมาเป็น อักขระ พยัญชนะ
ท่านปราบเทวาเป็นคนบอกเอง
สรุป ปรมัตถ์ บัญญัติได้ ก็เป็นอันยุติครับ

 

อะเคร

 

เขาเอามาแปะในหลุมดำแล้วไม่ใช่เหรอครับ 6 หน้านั้นน่ะครับ ผมอ่านแล้วก็ไม่มีอะไรนะ เดาว่าสภาวะมันคล้ายกับที่คุณเป็น หรือตั้งธงไว้ หรือเคยไปฟังใครมาแล้วมั่นใจว่าต้องอย่างนั้น เพราะไม่งั้นคุณคงไม่เชื่อสนิทใจขนาดนั้นว่านั่นคือสมุทเฉท

แล้วมีบางช่วงที่เขาบอกว่าเขารู้จิตท่านเอตทัคคะด้วยนะ จนผมปรามๆไป ถึงหยุด แต่ก็รู้อยู่ว่าที่เขาเชื่อว่าตัวเองเป็นอะไร เพราะเหมือนมีความสามารถพิเศษอะไรบางอย่างขึ้นมาเลยมั่นใจ ซึ่งนั่นก็เข้าใจผิดอยู่ดี การมีสัมผัสภายในมันเป็นเรื่องปกติ บางคนเกิดมาไม่ต้องฝึกอะไรก็มีได้ ผัสสะมี 6 อยู่แล้ว ไม่ใช่ผัสสะ 5 นะครับ ถ้าหมายเอาการรู้ตรงนั้นเพิ่มเข้ามาเป็นเครื่องยืนยันการบรรลุก็พลาดมโหฬาร

บางอย่างผมไม่ได้แย้งเขา ไม่ได้หมายความว่าผมแย้งเขาไม่ได้ เพียงแต่ดูๆแล้วแย้งไปก็เสียเวลาเปล่า พูดเป็นกลางๆก็ระแวงตีเข้าหาอัตตาตัวเองหมด ว่าเขาเพ่งโทษเจ้าของติ้ แทนที่จะมองว่าเขาช่วยชี้ขุมทรัพย์ให้เห็นเป็นเพ่งโทษ อาการนี้มันยังหวงตนชัดๆ

มันมีที่ไหนประกาศตัวเป็นโสดาบันแล้วหาคนท้าพิสูจน์ไปเรื่อย ทำเพื่อ? ลับตรรกะเหรอ อ้างมีเหตุ ใครก็อ้างได้แบบนั้น กริยาพวกนี้ไม่ได้มีเขาเป็นรายแรกเด้อ มันเป็นเรื่องปกติ ต่อให้ทำเป็นสุภาพแค่ไหนก็ดูออก

เคยมีบางคนนะ เขาด่าอะไรก็ไม่พูด เงียบตลอด ดูดีมากเลย มีวันหนึ่งเกิดทนไม่ไหว โพล่งขึ้นมาบ้าง เขามาเล่าให้ฟัง แหมโล่งเลย เก็บกดมานาน พอระเบิดออกหายเลย ติดดีมานานไง ทีนี้ต้องมาดูเรื่องความสุดโต่ง ธรรมชาติของคนเรามันมักจะสุดโต่งไปทางใดทางหนึ่งเสมอ เรื่องสุดโต่งมันมีเผลอได้เรื่อยๆ ภาวนาไปๆ มีปัญญาเห็นความจริงขึ้นมาเดี๋ยวกลางเอง ไม่ต้องเสียเวลาเก๊กเลย ค่อยๆเห็นความจริงไป

 

ใช้ได้ ใช้ได้..

นับถือ นับถือ..

นักรบแห่งการรู้แจ้ง..

สองมือถือดาบอย่างมั่นใจ นักรบไทยของตถาคต

 

หลวงพี่รู้อะไรเหรอครับ

 

รู้ แล้ว วาง..

มากกว่านี้ อาตมา ไม่รู้

 

เมืองไทยอะไรกะได้

 

ขันธ์5 เป็นของหนัก..

แบกไว้ทำไมล่ะโยม?

"รู้แล้ววาง"

เท่านี้ก็พอแล้ว..

 

ไปตีตาดดีกั่ว..

เมื่อคืนแสดงธรรมไปพอสมควร คืนนี้ขอแดนซ์ซิ่งละกัน..

 

เรื่องการประกาศตัวเป็นโสดา คิดว่าเขาเป็นคนขี้อวดก็ได้นะ อาการก็เหมือนๆ คนข้างบนที่จะไปตีตาด แต่คนจะไปตีตาดอาการหนักกว่าเยอะ เรื่องฝึกแล้วเกิดการยึดแบบอวดดีก็มีให้เห็นเยอะแยะ เป็นเรื่องปกติของคนฝึกปฎิบัติ

ก็แบบที่ปวีเคยพูดบ่อยๆ พวกนี้คือสภาวะยึดการไม่ยึด ก็เป็นอาการแบบคุณซีโร่ประสบอยู่ ก็เป็นปิติที่ไม่ควรเสพ ของแบบนี้ต้องมียาแรงแจก คือมีครูที่มีบารมีเหนือกว่า ถึงจะเอาเขาลงได้

...ส่วนเรื่องแย้งกลับนี่นั่นก็ปกติของคนยังไม่หมดกิเลส ส่วนจะมองเจตนาของคู่สนทนาเลยเถิดไปไกลแค่ไหนก็คงต้องไปถามคุณซีโร่ตรงๆ

เรื่องฤทธิ์ต้องแยกออกจากตัวปัญญานะคะ มีฤทธิ์ไม่ได้หมายถึงทำตัวปัญญาให้เกิดไม่ได้ เหมือนสมถะกับวิปัสสนาเข้ากันไม่ได้เพราะคนละอารมณ์ แต่เอื้อกันอยู่ เหมือนฐานตึกกับตัวตึกคนละอย่างแต่ก็ช่วยกันอยู่.... ส่วนเรื่องฤทธิ์ ส่วนตัวก็เคยเห็นมาบ้างตอนเด็กๆ ก็ไม่ได้ฝึกอะไรมาก่อน แต่ก็ไม่สนใจ เพราะไปรู้เรื่องชาวบ้านทั้งนั้น

เรื่องสมุทเฉท ถ้าไม่เคยสัมผัส คุยกันยังไงก็ไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ ของพวกนี้ใช้ความคิดแบบโลกๆ ยังไงก็นึกไม่ออก

ไม่ใช่สักแต่รู้ตื้นๆ แบบที่ทำกันอยู่ซะเมื่อไหร่ สภาวะนี้มันคือตัวปัญญาที่เจาะลงเข้าไปหาตัวจิตอวิชชาตรงๆ...อาการก็แบบ ลป.เทสก์บอกนั่นแหล่ะ

ส่วนเรื่องพูดเลยพระศาสดาก็บอกเขาตลอด

คุณtboon ก็คงต้องไปทำสมุทเฉทให้เกิดขึ้นเองก่อน ทำได้แล้วค่อยกลับมาคุยกันใหม่นะคะ ตอนนั้นอาจจิพูดไม่เหมือนตอนนี้ก็ได้

 

ทางเดิมๆ
Huu la la

 

ระงับดับกิเลส
ปล่อยวางกิเลส
ทิ้งกิเลสละกิเลส
กระจายผัสสะกิเลส
แนวทางวิธีการไม่เหมือนกัน
แต่ปลายทางเหมือนกันคือทำให้กิเลสหายไป
เห็นทุกสิ่งทุกอย่างลงเป็นธาตุ
ไม่ยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นของๆตน
พระโสดาบันยังมีรักยังมีโลภยังมีโกรธยังมีหลง
คุณสองศูนย์ที่ถกเพราะต้องการพิสูจน์
แต่ยังใช้ถ้อยคำค่อนข้างเข้าใจยากไปหน่อย
เลยทำให้คนอ่านไม่เห็นเจตนาที่ต้องการสื่อสาร
ถึงคุณสองศูนย์นะครับ
การเข้าถึงธรรมเป็นของยาก
การแสดงให้คนอื่นรู้เห็นธรรมตาม
ยากยิ่งกว่าหลายเท่าครับ