ปกิณณกะธรรม

อันแรกถามว่า จะต้องเป็นพระอริยะเจ้า เท่านั้นหรือเปล่า
ที่สามารถฝึก การระลึกถึงพระนิพพาน ได้
ตอบว่า ไม่ใช่ ทุกคนสามารถฝึกได้หมด
เพราะว่า ไม่ได้อาศัยจิตของเราเอง
แต่ อาศัยจิตของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ ช่วยพาไป
คนอยู่ในคุกในตารางก็ฝึกได้ หากมีผู้สอนที่ดี

ข้อที่สอง ถามว่า อย่างโสดาที่ว่าเห็นนิพพานแล้ว
รู้อารมณ์นิพพานแล้ว สามารถไปเห็นนิพพานได้บ่อยๆตามใจต้องการมั้ย
ตอบว่า สามารถเห็นได้ทุกที่ทุกเวลา
ตามกำลังความสามารถ ความขยันในการฝึกซ้อม
ยี่งขยันมาก ก็สามารถที่จะฝึกซ้อมได้ทั้งวัน หากยังไม่เมื่อย

ข้อที่สาม ถามว่า ถ้าไม่ได้ จะจำอารมณ์นิพพาน
ทีเกิดตอนมรรคผลเกิด เอามาระรึกถึงทรงไว้จะได้หรือ
สัญญาไม่เที่ยง แปปเดียวก็ลืม
ตอบว่า อะไรที่เราฝึกบ่่อยๆ เดี๊ยวเราก็จำจนเป็นนิสัย
หากไม่อยากลืม ก็ให้ฝึกทุกๆวัน ซ้อมตายเข้านิพพาน บ่อยๆ
ซ้อมตายเข้านิพพาน ฝึกอยู่อย๋างนี้
หากทำได้ทั้งวัน ก็แสดงว่า ใจใสจนเป็น พระอรหันต์ แล้ว
แต่ส่วนมากจะทำได้ไม่เกิน สองถึงสาม ชั่วโมงแล้วก็เลิก
ซึ่งพระโสดาบัน จะต้องทรงได้ ไม่ต่ากว่า หกชั่วโมงต่อวัน
และจะต้องทำติดต่อกันทุกวัน เป็นเวลา สามเดือน
ก็แสดงว่า ตนเองบรรลุธรรมแล้ว นั่นเอง

 

อนึง พึง ทราบว่า

อาการ ปรารภว่า "แปปเดียวลืม"

เป็น อาการมิจฉาทิฏฐิ บางประการ

เป็นการ สำคัญว่าสัตว์มีสัญญา สัตว์ไม่มีสัญญา
สัตว์มีสัญญาอสาญัณก็ไม่ใช่

แต่ถ้า สัญญามีปรกติดับทันที จะผลิกเป็น สัมมาทิฏฐิ
ความเห็นผิด จะกระจัดกระจาย เป็นกองสันตติท่วมทับมิได้

ดังนั้น

การหน่วงนิพพานเป็นอารมณ์ โดยที่ มีญาณสัมปยุติ
ว่า สัญญามีปรกติดับ ก็จะ ทราบเองว่า "ถึงพร้อม"
หรือ "เขย่งอยู่ในโลก"

อุปมา

ยืนอยู่ปากบ่อน้ำ กลางทะเลทราย เห็นอยู่ก้นบ่อ
มีน้ำใสเย็นชื่นใจ แต่....ได้ตักดื่ม
หรือ ยืนเห็นชัดอยู่ว่า มีแน่ๆ แล้วเดินทางต่อ

 

แจก อมยิ้มเยย

 

นิพพานมีสองประเภท ก็คือ อารัมณู กับ ลักขณู
หรือที่เรียกว่า อารัมมณูปนิชฌาน และ ลักขณูปนิชฌาน

พระสายป่า ส่วนมากจะบรรลุแบบสุกกวิปัสสโก ที่พิจารณาลักษณะสาม
คือ ความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นสิ่งสมมุติ จะเป็น พวกลักขณูปนิชฌาน

ส่วนสายหลวงพ่อฤาษีลิงดำ จะบรรลุแบบปฏิสัมภาทาญาน
ที่พิจารณาอารมณ์ต่างๆ แล้วบรรลุธรรม
จะเป็น พวกอารัมมณูปนิชฌาน

พระสายป่า จึงไม่เน้นฤทธิ์ แต่หลุดพ้นได้ไว
แต่พระสายหลวงพ่อฤาษีลิงดำ จะเป็น พวกที่มีฤทธิ์มาก
แต่หลุดพ้นได้ช้ากว่า เพราะชอบติดฤทธิ์

 

ใช่แล้วครับ ถึงจะบอกว่า เอา แต่ใจมันไม่เอาแล้ว
แต่พอบอกว่า ให้ปล่อยหมด ใจมันก็ยังมียึดนิดหน่อย
บริหาร อาการยึด กับ ไม่ยึด ให้พอดี ก็เป็น พระอรหันต์ ได้

 

สัญญาครอบเรียบร้อย
สติกะล้ำหน้าจ้องเอาแต่ผลตลอด

 

ฮั่นแน่ วันนี้ เดาะธรรมปลานิลตา(ปราณีต) กระติกล้ำหน้า

อินทรีย์5 รู้หรือ

พละ5 รู้หรือ

 

เค้าฝึกอัตตาธรรมฮ่า
ไม่มีอินทรีย์จะมีตัวตนอย่างงัยอ่า

 

อย่าไป กลัว สัญญา

หากไม่ได้เกิดเป็น สัตว์สัญญาเสีย ( ไม่สามารถ ปลงใจว่า สัญญามีปรกติ ดับ พรึบ)
ในพระสูตรว่าด้วย สัญญาสูตร มีหลายพระสูตรมาก

อย่างการ้อง สมมติว่า ชาติที่แล้วพึ่งเป็นเทวดาเหงือออกมาหมาดๆ

พอเห็นเหงือ ก็ ระลึกได้ ว่า ชาติก่อนเราเป็น เทวดา

เห็นคุณของเหงือ ให้ได้มีหอยกินบ้าง

เห็นโทษของเหงื่อ ทำให้ตกปุ๊ลงมา หอยนั่นเอง อยากมากิน

หน่วง ภพ เก่า เทวดา มี เจดีย มีวิมาน ได้ ก็หน่วงเลย

แต่ให้ระลึกเพิ่มด้วย สัญญามีปรกติดับ ควบมรณสติ(ยางแตกไม่หวั่นไหว)

พอ จริมจิตมา(จิตดวงสุดท้าย) ผั๊วะ ได้ก็มี

ตายตัวนิ่ม สีทอง คลอง10 (รึเป่า) เขาจะเอาไป ทำ PR

 

อร๊ายอยากเป็นแดนซ์เซอร์

 

หาก การ้อง เกิด สมัยพุทธกาล ขยันไป
จุฬามณี วกมา ดุสิตธานี ฟังเสียงสังข์ เสียงแตร
เสียงกลองศึก ระลึกได้ว่า เอ้ย เคยเต้น

พอมาเกิดเป็น มะนุด

ได้ยิน แค่ โลกมีนิพพานปรากฏ ก็ ผั๊วะ แล้ว

ไม่มีหลอก จะ เอา สันติ ยันไป ต้องมี กะระรู ก่อนเด้

ให้ กะระรู ได้ทำท่าทางปฏิบัติหน่อย เซ่

จะมาเทศนา แค่บอกว่า นิพพานมี จะแค่บรรยายหัวข้อ
จะให้เป็นเวนัยยะทำความปราถนาเป็นเอทัคคะ
แล้ว ผัวะไม่ได้

ต้อง ให้ กะระรู แหย่ สันติ อุดพระโอษฐ์ก่อน

บรรลุเลย ง่ายๆ ไม่มี

ฮิววววววววววววววววววววววววววววววววววววส์


ปล. ลิง : พระศาสดาให้ รหัสลับไว้ เวลาฟัง
ธรรมวาที หรือ อธรรมวาที ให้กำหนดรู้ "ฉันทะ"
ทำงานยังไง ลากไปไหน เอ้อระเหยยังไง
จะแบบ ฉันทะ เป็น ปัจจัย นิพพน มะอึ เอา สันติ ส่วนไหนมาอุด

 

เจ้หน้าตากะสวยมัยนิสัยงี้เอ่อ55

 

นิพพานก็จิตเฉยๆ ตามอารมณ์วิปัสสนาที่ทำกันอยู่ไง พระหลายรูปที่ถึงที่สุดแห่งทุกข์ก็พูดสภาวะนี้บ่อยๆ

แต่ความอิสระในพันธนาการของพระอริยะ กับของเราคงจิต่างกันแบบเทียบไม่ได้

 

ตะเอง ชอบเพชร หรอ

สนใจ หินสี เป่า

สนใจ จะเพิ่มพลังหลากชนิด บอกเราได้

นะเอย นะเอย

 

พี่รู้จักนางด้วยเหรอครับ

 

ตะเอง รู้เป่า

รู้อะไร ฮิตติดดอยมากที่สุด

เฉลย รู้งี้ รู้งี้ <---

 

ไม่ช่ายต้องอืมไม่เป็นรัย55

 

บ

ปุถุชน ตรึกนึกนิพพานมาเป็นอารมณ์ไม่ได้ ถึงคิดว่าใช่แต่ก็ไม่ใช่

การเห็นโลกไปตามอย่างที่มันเป็น... เพียงแต่การไหลเรื่อยของธรรมชาติ ไม่หยิบฉวยขึ้นมาาเป็นอะไร... นั่นล่ะการเห็นโลกอย่างพระอรหันต์เห็นโลก...

อริยะบุคคลอย่างโสดาบัน ก็เห็นโลกเช่นเดียวกับ พระอรหันต์ .... ไม่ใช่การนึกคิดให้เป็น หรือหยิบสภาวะตอนเกิดมรรคจิต มามองโลกให้เป็นแบบนั้น ... แต่ในโสดาบันการแบบนี้.. ไม่ได้เห็นทุกขณะอย่างพระอรหันต์... แต่การเห็นแบบนั้นเหมือนกัน.....

พอคนธรรมดาได้ยินแบบนี้ก็พากันคิดว่า.. การเห็นโลกเป็นเพียง "ธรรมชาติหนึ่ง" ไม่พ้นจากการหยิบสัญญา, ปรุงแต่งสังสารขึ้นมาในจิต ... อันนี้พ้นวิสัย คนธรรมดา จะไปรู้จิตของพระอริยะ

การเห็นไตรลักษณ์ ไม่ใช่การเห็นอย่างคนทั่วไป.... นักปฏิบัติที่คิดว่าการเจริญสติ .. เห็นการเกิด การดับไปของสภาวะธรรม .. นี้คือการเห็นไตรลักษณ์จริงๆ ... ถ้าอนุโลมก็เรียกแบบนั้นได้.... นี้คือการเห็นไตรลักษณ์.. แต่ยังไม่ใช่ไตรลักษณ์จริงๆ ...เพราะหากเข้าไปเห็น สภาพของไตรลักษณ์จริงๆ ว่ามันว่างเปล่า แต่เป็นความ"ว่างเหมือนไม่ว่าง" จิตจะถอนสังโยชน์ไป... ถ้าการเห็นแจ้งแก่จิตชัดเท่าใด.. การสลัดคืนจนพ้นไปก็เกิดขึ้นในการเห็นนั้น

...เพราะความจริงคือ สภาพของไตรลักษณ์จริงๆ... ลึกไปยิ่งกว่าสภาพที่นักปฎิบัติพากันเข้าใจ ว่าการเห็นเกิด เห็นดับ นี้คือเราเห็นไตรลักษณ์จริงๆแล้ว...

นักปฎิบัติพากันงมทาง... คลำทาง...หาทางเข้าไปเห็นสภาพไตรลักษณ์นั้น .. มองไม่ออกว่าวิธีใดก็ได้ย่อมเข้าไปถึงความเห็นสิ่งนั้นได้.... ความคิดของนักปฎิบัติที่ยังงมอยู่กับวิธีการต้องมีลำดับ 1234.... จึงไม่พ้นการลูบคลำทาง...

แม้การปฎิบัติยัง ลูบคลำทาง ไม่เห็นไตรลักษณ์จริงๆ... ก็เป็นเรื่องเกินวิสัย.. จะรู้อะไรเกิดขึ้นในจิตพระอริยะได้ ... ทำได้แต่การคาดเดากันไปแค่นั้น... ก็เมื่อ ถ้าผู้นั้นได้เห็นความว่าง ของไตรลักษณ์ ประจักษ์จริงแล้ว เมื่ออ่านธรรมนี้ก็จะนิ่ง... แล้วเกิดธรรมะอุทาน ... อืมใช่ อืมใช่

 

แค่ใช้คำ แปปเดียวลืม เป็นมิจฉาทิฏฐิเลยหรอ
แปปเดียวลืมก็คือลืมแน่ๆเป็นปรกติ
ไม่เห็นมีนจะต่างกับ มีปรกติดับ เลยนะ
ยัดเป็นทิจฉาทิฐิ รู้สึกว่าเกินไป ถามหาพระสูตรดีมัีย