ปกิณณกะธรรม

กรรมฐานกองไหนๆมีนิมิตหมายเป็นอารมณ์

 

อารมณ์ นิพพาน คืออะไร เป็นสภาวะ คล้ายๆกับตอนที่จิตตั้งมั่นเต็มที่รึเปล่า? หรือมันมีเหนือไปกว่านั้นได้อีก

แล้วมันเอามากำหนดให้เป็นอารมณ์ได้ด้วยหรอคะ ปกติจิตมันจะตั้งของมันเอง มันกำหนดเอามาเป็นอารมณ์ได้ด้วยหรอคะ ....หรือเรายังไม่ชำนาญพอ?

 

เข้า นิโรธ ได้ไหม ต่อจากนิโรธ ก็คือ การเข้านิพพานนั่นเอง
เข้าอันหนึ่ง แล้วสามารถเข้าอันหนึ่งได้นั่นเอง

 

อะไรก็ได้ แต่จะต้อง เป็น ความรู้สึก ที่ ประสบมาจริง
ในการ สิ้นกิเลส โดยเบื้องต้นควรเป็น "กามสัญญา"

เช่น เดินช๊อปปิ๊งอยู่ เห็นร้องเท้าแก้ว เจ้าชายลอยมา
กำลังจะสบัดมืออกจากชายคนนั้น แล้วระลึกได้ถึง
"กามสัญญาในรูป" แล้ว หลีกอยู่ พ้นอยู่ กัดฟันสู้ข่ม
อยู่

ความรู้สึก เชิง ชิตังเม ชนะใจตน พ้นอยู่

นั่นคือ นิพพานอารมณ์ หน่วงขึ้นมาระลึกบ่อยๆ

พอคราวหน้า กระทบอะไร มีการหน่วงอารมณ์นิพพาน
อยู่ เดินผ่านชิวๆ เห็น ร้องเท้าแก้วด้วยความ"ไร้แก่นสาร"

คำว่า เห็นด้วยความเป็นของไร้แก่นสาร จึงเรียกว่า "ว่าง"

ไม่ใช่ อาการโซดาหน้ามึน นั่นธาตุ นั่นเวทนา นั่นๆๆๆ อั๊ปแอร์

ปล ลิง : พึงพิจารณา ปิติ อันเกิดจาก จิต กระทำ วิตก วิจาร
หากเป็น โซดาอั๊ปแอร์ จิตตนติดเพ่งบางอย่าง ทำให้เกิด
ปิติ สุข เองกัดขัดขา ก็อาจจะสำคัญผิด น้ำหู น้ำตาไหล
เรอะเทอะเปรอะเปื้อน

ปิติ ที่เป็น สัมมา จะต้องมาจาก การสิ้นตัณหา หรือ การเห็น
กิเลส การรื้อค้นอาสวะ ผ๊วะ นิพพานได้เลย ไม่ต้องทรงแบบ
เซิ่นเจิ้นก็สามารถ

 

หากใช้คำว่า นิมิต เป็น อารมณ์ ป๋ม ก็จะ อาศัย ยำตี ให้เป็น โซดาจานลาย

แต่ถ้า การ้อง ปากมีศรี เดาะกล่าวเสียใหม่ หรือจะ คริฟรายวันแบบโซดา
ก็ควรตั้งใจให้ดีๆ แล้วพูดว่า

"กรรมฐานกองไหนๆ มี นิมิตหมาย เป็น
Sampleของสิ่งไรๆที่แปรปรวน ตั้งอยู่ไม่ได้นาน เป็นขนมยาย"

ก็จะได้ทั้ง สุญญตสมาธิ อนิมิตสมาธิ อัปณิหิตสมาธิ เนืองๆ

 

อารมณ์ อยาก และ ไม่อยาก หายไปชั่วขณะ
ด้วยการพิจารณาความตายอยู่เสมอๆ
เมื่อพิจารณาความตายอยู่เสมอๆ
สักกายะทิฏฐิ ก็จะลดลงไปเรื่อยๆ
อารมณ์อย่างนี้ สามารถเกิดกับ พระอริยะเจ้าทุกระดับ
แต่ อารมณ์จะเต็มเมื่อเป็น พระอรหันตะผล

 

ใช้คำว่ารื้อค้นมันดูเจตนาเข้าไปเพ่งไปค้นหาเกินไปมั้ยคะ ถ้าเจตนาไปตามค้นหามันมักจะไม่เจอนาาาา ....แต่แนนอาจจะเข้าใจความหมายของคุณปังผิดไปก็ได้ค่ะ

 

แสดงว่าเราไม่จำเป็นต้องไปเห็นนิพพานจริงๆ ก็สามารถกำหนดได้...

 

" จิตตั้งมั่น เต็มที่ " ที่ใช้กันในประเทศไทย หมายเอา "สังขารุเบกขาญาณ"

เป็น ญาณ หรือที่เรียกว่า ยาน ก็หมายเอา ความเป็น พาหนะใช้ฮี้ก๊อปๆ

"สังขารุเบกขาญาณ" เป็นเพียง อาการ สักแต่ว่า

จึงไม่ใช่ นิพพาน

สำหรับ บุคคลยังไม่เคยใส่ รองเท้าโลกุตรสักคู่ แล ข้าง
"สังขารุเบกขาาณ" จะจัดเป็น อกุศลธรรม ขวางนิพพาน
หากสำคัญผิด ก็จะติดแค่ โคตรภูญาณ ฌาณ1-8 ตายเปล่า

แต่ถ้ามีการ น้อม หรือ ยก เอา "อาการไร้แก่นสารของสังขาร"
แม้น สังขารุเบกขาญาณ นั้นด้วย แล้ว ........... และ แล้ว....
จน สิ่งที่เรียกว่า "ปัญญาอันยิ่งเอง" ไปกระทบ "ธรรม" บางประการ
แล้วเกิด "ความเลื่อมใส" หากไม่ตกปุ๊กลับมา ร้องไห้ตายเปล่า
เสียก่อน ก็จะ "อั๊ยย๋า ..ผั๊วะ" แล้วจึง "..........." เสร็จสิ้น
แล้วจะมา a6 a6 ก็ไม่ว่ากัน

 

ได้ หากเป็น บัณฑิตปัญญาดี

คำว่า บัณฑิตปัญญาดี ก็แค่ บุคคลที่เห็น รูปด้วยอาการไม่เที่ยง ฯลฯ ได้

ส่วน บัณฑิตปัญญาทราม ก็จะเป็น พวกเห็นรูป ก็มุ่งเล่นแร่ แปรธาตุ แม่ชิงแก้ว

 

ต้องไป สัมผัส สภาวะธรรม " จิตอ่อนควรแก่การงาน บ่อยๆ "

หากไม่เคย สัมผัส จะเข้าใจว่า จะต้อง นิ่ง กอดกระติก อย่างเดียว
รอให้สมาธิเกิดเอง ปัญญาเกิดเอง ตายเปล่า

จิตอ่อนควรแก่การงาน ก็หมายเอา สภาพจิตที่ทรงอารมณ์นิพพาน
นั่นเอง ซึ่งก็คือ สภาพจิตที่ปราศจากกิเลส ไม่มีนิวรณ์ และ ปัญญา
ไม่ล้ำหน้าพากอดกระติก

จิตอ่อนควรแก่การงาน มีความรู้ชัดว่า สลัดคืนไม่เหลือแม้นจิต
จิตแบบนั้น สามารถ คิด อ่าน ทำการใด ก็ล้วนแต่ เป็นปัจจัย
"ให้เกิดเหตุใกล้" ผั๊วะ !!! [ แต่ คนสมัยหลังพุทธกาล พระศาสดา
ประทาน พระสูตรไว้ว่า ต้องหมั่นตามเห็นการสลัดคืนเนืองๆ
แล้ว จึงโน้มไปเพื่อการสิ้นอาสวะ เนืองๆ อีก ไม่ ผั๊วะง่ายๆ ]

 

คิด เท่าไหร่ ก็ไม่รู้ : คิดที่ไหลไปแล้ว จมภวังค์ ไม่รู้เนื้อรู้ตัว คิดแบบนี้ เท่าไหร่ก็ไม่รู้

แต่ ต้องอาศัย คิด : คิดที่ใช้ระหว่างที่ จิตเป็นกลาง มีความรู้เนื้อรู้ตัว คิดแบบนี้ พา ผั๊วะ!!

ส่วนพวก กอดกระติก4 สติเกิดเอง สมาธิเกิดเอง ปัญญาเกิดเอง เฮงซวย แน่นอน

 

ฟังตั้งนาน55

 

พาจิตโน้มไปตอนที่ จิตปราศจากนิวรณ์แล้วหรอคะ ....คือให้ระลึกหาอาสวะกิเลสระหว่างนั้นหรอคะ แต่ลองดึงขึ้นมามันก็ดับ ดึงมาอีกแล้วก้อดับ นินา หรือต้องถอยมาก่อนรึเปล่า?

 

เอา ไป พินา ดู นะฮับ

หาก สุดท้ายสามารถสรุปว่า ปัดติโถ ก็แค่ คิดดี คอนเซปดี อะอื้มดี แปดดี นี่เอง ก็จะใช่

แต่ถ้า สุดท้าย โอยย รู้แล้ว รหัสลับ ตรงนั้นต้องอย่างนั้น ตรงนี้ต้องอย่างนี้ หรือ
อย่าได้อย่างนี้อย่างนั้น ต้องกอดกระติกท่าเดียว โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ที่นี้ภาษาอังกฤษส่งมาเกิด !!!

 

ต้องเริ่มจาก การพิจารณาความตายเป็นอารมณ์เสียก่อน
เพื่อที่จะตัดสักกายะทิฏฐิ หรือ ความถือตัวถือตน นั่นเอง
จากนั้น ก็พิจารณาถึงความหมดไปของกิเลสของเรา
ก็คือ การพิจารณาอารมณ์พระนิพพาน นั่นเอง

จากนั้นขออำนาจแห่งพระรัตนตรัย สมเด็จองค์ปฐม
พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ พระปัจเจกะพุทธเจ้าทุกพระองค์
พระอริยะเจ้าทุกรูป ให้ช่วยพาและคุ้มครองป้องกันไม่ให้เกิดอันตราย
ในขณะที่เราไม่ได้ครองกายจริงอยู่ ไม่ให้มีใครมารบกวน
โดยเฉพาะพวกมารผจญ ขอให้การไปของเราไปโดยอำนาจของ
พระอริยะเจ้าทุกพระองค์ ขออย่าได้ประสพเภทภัยให้กับมาได้โดยดีเถิด

 

ชาบูไปเลย

วัดในตัวเองได้เลย ว่าอันไหน มันแหล

 

นิพพานเป็นอารมณ์ มีพุทธพจป่าว
ของไม่เคยกินจะระรึกได้ไง ปปมด