การกินของพระอนาคามี

จะเห็นใจต้องอาศัยกาย
หากไร้ซึ่งกายใจก็ไร้ที่ตั้ง
หากใจยังไม่มีที่ตั้ง รูป เวทนา สัญญา สังขาร
ย่อมปรากฏขึ้นไม่ได้ และที่สำคัญอาการทางใจย่องไหลออกมาทางกายอยู่วันยังค่ำคับ

 

ถ้าอย่างนั้น ถ้าคุณเป็น คนชอบพูดมึงกู
หากคุณบรรลุธรรมแล้ว คุณจะพูด ครับผม ไหม
การมันมีของมันอยู่แล้ว โดยที่ไม่มีพวกเรา
ถึงมีเราไม่มีเรา มันก็มีการอยู่คู่โลกนี้
ตราบใดที่ ฆราวาสบรรลุธรรม ยังมีร่างกายที่แข็งแรง
ร่างกายมันก็จะกระตุ้นให้เสพกามตามธรรมชาติ
แต่พระมีข้อวัตรที่คอยควบคุม ร่างกาย
ไม่ให้แข็งแรงจนเกินไป ไม่งั้นน้ำจะพุ่งตามธรรมชาติ
แต่ฆราวาส ไม่ใช่ เค้าก็จะเสพกามยันแก่ตาย
แต่ไม่ว่าจะ เสพอะไรแม้กระทั่งยาบ้า
หากเสพแล้วไม่ติดในรสสัมผัสของมัน
ผู้นั้นก็คือ พระอริยะเจ้า นั่นเอง

จะไม่เสพอะไรเลย ก็โน่น ตอนเป็น พระอรหันต์ ไปแล้ว
การเสพกาม ก็เหมือนกับ การกินข้าวเพื่อหล่อเลี้ยงร่างกาย นั่นแหละ
ไม่เสพเลยไม่ได้ เราจำเป็นจะต้องหาสิ่งหนึ่งสิ่งใดมามัดไว้
ไม่งั้นร่างกายจะทนไม่ไหวเสียก่อน

 

โอ้ยเค้าดำเนินตามอำนาจกิเลสจะเป็นพระอริยะเห้อเอ้ย

 

ยังมี พระอริยะเจ้า ประเภทหนึ่งที่สอนใครไม่ได้เลย
ก็คือ ประเภทที่ฟังธรรม แล้วบรรลุธรรมเลย
พวกนี้จะอธิบาย หรือ สอนใครไม่ได้เลย
แล้วก็จะไปต่อไม่ได้ ถ้าไม่ได้เจออาจารย์ที่ดี
หากไม่เจออาจารย์เลย เค้าก็จะติดอยู่แค่นั้น
ฝึกต่อไม่ได้ด้วยตนเอง เพราะไม่เคยฝึกปฏิบัติมาก่อนนั่นเอง

 

ท่านอยู่แต่ในความคิดโลกส่วนตัวของท่าน
วันใดที่ท่านออกสู่โลกของความเป็นจริง
วันนั้นท่านจะรู้ว่าพระอริยะแท้เป็นยังไง
หากท่านไม่ยอมออกสู่โลกของความเป็นจริง
การสนทนากับท่านก็สิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้คับ

 

เค้าไม่ได้อยากจะฝึก เป็น พระอริยะเจ้า เสียหน่อย
เค้าแค่อยากเป็น คนธรรมดาที่ไม่ทุกข์
เค้าแค่ไม่อยากจะทุกข์ อะไรที่จะทำให้ไม่ทุกข์ พวกนี้ก็จะทำ
บางครั้ง ยังไม่รู้ตัวเลยว่า หลงฝึกดูจิตตัวเอง โดยไม่รู้ตัว
ฝึกโดยไม่รู้ตัว แต่กลับได้ผลที่เกินคาด

 

ไม่รู้ตัวคือโมหะงัยจร้า

 

พระอริยยะมีแค่เขาโคเทียบกะโคทั้งตัว

 

ท่านกำลังจะบอกว่า ตัวเองคือ พระอริยะเจ้าแท้ ใช่ไหม
ถ้าไม่ใช่แล้ว ท่านจะเดือดร้อนเรื่องของคนอื่นทำไม ให้มันหนัก
เรื่องของคนอื่น เค้าจะเป็นอย่างไร ก็เรื่องของเค้า
เราเป็นแค่ ผู้ดู แค่นั้น ไม่ใช่ ผู้กำกับ
ที่อยากจะให้คนนั้นคนนี้ เป็นอย่างนั้นอย่างนี้

 

อาจเป็นหน้าทีผมให้ความกะจ้างกะได้
หรือบัตรเสือกvipกะได้ห้องสารณะเนาะ

 

ถ้าใจยังมีเรืองคาใจไม่ต้องการเสียมากกว่าได้

 

บางคน เป็น พระอริยะเจ้า แล้ว แต่เค้ายังไม่รู้ตัวก็มี
แต่พอจะดำเนินชีวิตแบบเดิมๆ อีก
ก็เริ่มจะดำเนินชีวิตแบบเดิมไม่ได้
เพราะมันไม่มีสีสรรเหมือนแต่ก่อนเสียแล้ว
จิตเพียงแค่ต้องการ ความสงบ เท่านั้น
ที่ใดที่สงบก็จะไปที่นั้น เช่น การปลีกวีเวก หรือ การบวช

 

ถ้ามันโง่ขนาดนั้นอย่าเรียกพระอริยะเจ้า

 

ท่านกระร่อน อยากเป็น คนเต้นนำ หรอ

 

คนทุกคนมีปัญหาตัวเองให้เค้าไปเครียลตัวเอง
ถ้าไม่เห็นค่าของความสุขถาวรกะช่างเถอะ

 

มีเจ้เต้นนำละ55