ตัวรู้ การสัมผัสรู้ ที่อยู่กลางอก หายไป

ต่อเนื่องจากกระทู้ฟ้าแลบ หลังจากเจอสภาวะธรรมจากการดูจิตนั้น 3-4 วันถัดมา ได้นอนฟังธรรม พร้อมดูจิตเป็นระยะ โดยเวลามีอารมณ์กลุ้ม เครียด ตื่นเต้น โกรธ หงุดหงิด กลัว ปกติจะมีการกระเพื่อมของจิตที่รุ้สึกได้แว้บๆที่กลางอกเสมอ จังหว่ะนึง ดูไปดูมา ความรุ้สึกแว้บๆที่กลางอกหายไปดื้อๆไม่มีปี่มีขลุ่ย พยายามนั่งตามหาอยุ่เป็นชั่วโมง ลองหาวิธีให้อารมณ์กระเพื่อมสารพัด ก้อแค่ปรากฏออกมาแบบแผ่วเบาจนแทบสังเกตุไม่ได้ ตอนนี้เริ่มรู้สึกเคว้งๆเป๋ๆ เพราะตัวที่เคยเป็นเครื่องมือฝึกหายไป

วันถัดมาเจอเหตุการณ์นรถขับตัดหน้าก้อไม่ตกใจ ไปวัดเจองูเลื้อยผ่านก้อเฉยๆ ที้งที่ปกติต้องขนลุกขนพองสุดๆ จิตมันไม่แว้บขึ้นมาให้เราตามดูเลย

ตอนนี้เลยกลับมากำหนดกายแทน ดูจิตตอนนี้เห็นบ้างเวลาฟุ้งซ่าน เวลาดีใจ ซึ่งกำหนดตามดูยากมากๆเลยเหมือนเริ่มนับ 1 ใหม่เลยค่ะ รุ้สึกไม่คุ้นไม่ชินที่เพื่อนหายไป แต่ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาอีกหรือเปล่า

 

อยากรู้เหมือนกันครับ

 

โยมร่อนหาซื้อ 46 ไว้นะโยม..

 

มี2-3กรณีครับ
-จ้องมากไป ดักรอดูมัน มันก็มักไม่โผล่ออกมาก
-หรือ สมาธิดีมากไป จนการเห็นของผู้รู้ละเอียดจนคิดว่าไม่มี
-หรือฟุ้งซ่านเรื่องทางโลกมากไป ไม่มีสมาธิ จะมองไม่เห็นผู้รู้ครับ

 

ไปเรื่อยๆ สบายๆ ไม่รีบ..

ดูความเป็นไปของโลก ดูความเสื่อมไปของเพศนักบวช

ดูไป ทำของตนเองไป ไม่ได้ปฏิบัติขั้นอุกฤตแบบเมื่อก่อน..

 

อาการข้ามไปเป็นแบบไหนครับ

 

สงสัยเห็นไตรลักษณ์ของจริงคับ
เมื่อก่อนเห็นแต่เงาของไตรลักษณ์
แล้วเข้าใจไปว่าเห็นไตรลักษณ์
แต่พอเห็นไตรลักษณ์ของจริงก็ปล่อยวางทิ้งทันที
เหมือนปล่อยวางสิ่งที่หลงยึดติดมานาน
อาการเหมือนก้าวเข้าสู่อริยะบุคคลเบื้องต้น
ให้เอาสังโยชน์ ๑๐ มาชี้เป็นเครื่องชี้วัดคับ

 

ไม่แน่ใจว่าผู้รู้มันคุ้นชินกับการจับจิตตัวหยาบรึเปล่านะคะ มันเลยไม่สนใจไม่เอาแล้ว แต่ไอ้ตัวที่มันหายคงจะต้องปล่อยไป ช่างมันแล้ว ทีนี่แนนว่าจะต้องมาลองเสริมสมาธิให้แน่น แล้วลองมาดูจิตอีกรอบ ดูซิว่ามันจะเห็นตัวยากๆเนี่ยชัดขึ้นมั้ย คงต้องเหลาตัวเองให้ละเอียดเพื่อตามกิเลสให้ทันอีกครั้งค่ะ

 

แต่มันไม่เตือนไม่บอกอะไรเลยค่ะ สภาวะอะไรก็ไม่มีเกิดขึ้นก่อน อยู่ดีๆหายดื้อ เคว้งอยู่ 2 วัน ตอนนี้คงต้องปล่อยวาง แล้วเดินต่อแล้วค่ะ ตราบใดยังไม่เห็นไม่เข้าใจก็ต้องทำต่อไป

 

คล้ายๆควันหมูที่ลอยในอากาศล่ะมั้ง

เกิดขึ้น แปรปรวน แล้วดับไป

 

เป็นอย่างนั้นเลยค่ะ เลื้อยผ่านก็เห็นแค่ อ๋อ งู ไม่ได้คิดว่าตนบรรลุธรรมเลย เพราะตราบใดที่รู้ไม่แจ้ง ไม่ว่าเข้าถึงขั้นไหนก็คือรู้ไม่แจ้งแทงทะลุ ยังเห็นได้ชัดว่าอารมณ์ฟุ้ง อารมดีใจ หลง ต่างๆยังมี แต่ตัวที่กระเพื่อมแรงๆเห็นชัดๆกำหนดง่ายๆมันมีแต่มันจืดจางมากจนเห็นยาก

แนนไม่สนใจตรงนั้นเลยค่ะว่าข้ามหรือไม่ข้าม มันเหมือนเป็นแค่ทางผ่าน เป้าหมายไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นเลยไม่ได้ตื่นเต้นอะไรด้วยค่ะ

 

การปล่อยวางสิ่งที่หลงยึดติดมานานไม่มีการเตือนล่วงหน้า
ไม่มีการตั้งท่าตั้งทางปล่อยวางคับ
การปล่อยวางสิ่งที่หลงยึดมานานมีสองแบบ
แบบรู้ว่าปล่อยวางตอนไหนกับไม่รู้ว่าปล่อยวางตอนไหน แต่ที่รู้เหมือนกันคือรู้ว่าปล่อยวางได้แล้ว

 

พวกกิริยาอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นทางกายนะครับ
โดยเฉพาะที่มันเกี่ยวข้องกับทางด้านการรับรู้
ทางด้านพลังงาน ไม่ว่า การยุบยิบ การกระเพื่อม
การหมุนแบบต่างๆ ไม่ว่าบริเวณผิว หรือ เหนือผิวขึ้นมา
ถ้าเราไปสนใจมัน จะกลายเป็นวิบากทันทีครับ
ปกติถ้าเกิดกิริยาอะไรก็ตามทางกายแบบนี้
ควรไม่สนใจ
ทิ้งๆมันไป อย่าไปตาม ไปรู้ ไปดูมัน
เพราะมันไม่ใช่ ด้านปัญญา หรือ ด้านวิปัสสนาอะไร
มันเป็นแค่ผลของสมถะ ในระดับที่จิตทำงานได้ ชั่วคราว

ยกเว้นว่า มันจะแสดงให้เราเห็นเอง
แม้เห็นได้ ก็ควรเฉยๆ
กิริยาอย่างที่ จขกท เล่า
แค่พอมีสมาธินิดหน่อย มันสามารถ
รับรู้ได้ รู้สึกได้ และก็สามารถ
มองเห็นได้ตัวยตาเปล่าๆเลยนะครับ

หรือถ้าเจอคน พอมีกำลังจิตบ้าง ก็สามารถ
ทำให้เรารับรู้ และเห็นได้ ณ เวลานั้นเลยครับ

แต่อย่างที่บอก ไม่ควรไปสนใจมันครับ
มันจะเกิดไม่เกิดก็ช่างมัน
มันงั้น เด่วจะพยายามไปให้มันเกิด
พอมันไม่เกิดก็พยายามอีก
กลายเป็นพยายามซ้อนพยายาม
ที่นี้จิตมันจะเริ่มขุ่นๆ
มันจะกลายเป็นโมหะซ้อนโมหะได้
อย่างที่เราคาดไม่ถึงครับ

ฟ้าแล๊บในศรีษ แค่นิสัยทางโลก
เกี่ยวกับการตัดสินใจเราดีขึ้น
ต่อให้ ได้ยินเสียงระเบิดดังเท่าภูเขา
ก็บอกว่า นิสัยดีขึ้น

แต่ถ้าได้ยินเสียงดังมาก ใกล้ศรีษะจนเราตื่น
มันคือ ปราณรั่วครับ คือ สัมผัสภายในส่งออกไป
ภายนอกแต่สติทางธรรมตามไม่ทัน
พวกนี้แก้ด้วยการ อฐิษฐานพระครอบกายก่อนนอนก็หาย


รวมๆแล้วไม่มีอะไรครับ
อย่าไปสนใจเลยครับ
เสียเวลาเปล่าๆ


ปล. กิริยาจิตกระเพื่อม รับรู้ได้ ถือว่าดีแล้ว
แต่ยังไม่สามารถเข้าสู่โหมดเดินปัญญา จะไปดูมันยังไม่ได้
เพราะกิริยากระเพื่อม หมายถึงจิตมันยังเกิดอยู่
ตัวจิตมันจะต้องไม่เกิดเลย ต้องหาวิธีดับมันก่อนครับ
มันถึงจะเริ่มเข้าสู่โหมดปัญญาได้นะครับ
ไม่งั้น มันจะยังเป็นวิปัสสนึกได้อยู่ครับ

จิตกระเพื่อม คือ มันเกิดอยู่ ถ้าเราไปดู ไปรู้ ไปตาม
มันก็เหมือน ตัวจิตสร้างตัวเอง โดยเอาตัว
ความคิดในจิต มาดูตัวมันเอง จิตมันก็เกิดตั้งแต่
มีตัวไปรู้ ไปดูแล้วครับ มันเลย
คิดไปเองว่า คือ สติ คือ ปัญญาแล้วเผลอไปวิปัสสนาเอง
เรียกว่า วิปัสสนึกครับ คือ ไม่ส่งผลต่อการพัฒนาคุณภาพทางจิต

เครเนาะ

 

จขกท ขัดคำสั่งท่านพยาเล่าปังอยู่นะคับ
เพราะท่านพยาเล่าปังเคยสั่งห้าม จขกท ว่า
ไม่ให้ถามใคร ให้ถามได้เฉพาะท่านพยาเล่าปังคนเดียวเท่านั้น

 

ผมไหว้พระสวดมนต์ขอพร บางทีก็ขอหวยไอ้ไข่ สะสมพระเครื่อง ที่บ้านก็ตั้งศาลพระภูมิ ผมไหว้ทุกเช้าเย็น ห้อยพระเต็มคอทุกวันไม่มีวันไหนไม่ห้อยเลยครับ แบบนี้ผมเข้าใกล้พระพุทธศาสนายังครับ

 

ไปหลอกด่าพระด่าเจ้า ไม่ดีนะครับ

 

จากที่เคยสนทนากับท่านพยาเล่าปัง
บางครั้งก็รู้สึกว่าคอยขัดขวางคนอื่นไม่ให้เข้าถึงธรรมะของพระพุทธเจ้าคับ

 

เขาอธิบายสภาวะธรรมตรงดี แต่ติดตรงชอบตะแนะตะแหนเก่ง
จากที่คนอ่านจะได้เอาธรรมเป็นแนวทางไปปฎิบัติ ถ้าคนอ่านจิตอ่อนอ่าน ธรรมนั้นเลยกลายเสียเปล่าเพราะคำตะแนะตะแหนของเขา

 

คนตะแนะตะแหนคนอื่น
มันบอกนิสัยใจคอคนนั้นได้เป็นอย่างดีคับ
ก็ต้องตามดูอีกว่า ทำไมต้องคอยตะแนะตะแหนคนอื่น ตะแนะตะแหนคนอื่นด้วยสาเหตุอันใด