นอนสมาธิแล้วจิตออก

เมื่อคืนหลังจากที่สวดมนต์-นั่งสมาธิแล้ว เราก็เตรียมตัวเข้านอน. ปกติจะนอนตะแคงขวาแล้วกำหนดสติภาวนาไปเรื่อยๆจนหลับไป

แต่เมื่อคืนมีเหตุการณ์แปลกๆคือขณะที่เรานอนภาวนาไปเรื่อยๆจนเกิดความสงบนิ่ง เห็นจิตเด่นในกาย แยกจากกันชัดเจน เราก็ใช้สติสำรวจไปทั่วร่างกายที่อยู่ในท่านอน เห็นจิตนิ่งสงบ สติชัด ปกติกำหนดดูอยู่อย่างนั้นนานพอสมควร แล้วจู่ๆจิตมันกระเพื่อมมีแสงสว่างใสมาก เราก้อใช้สติกำหนดรู้ดูที่จิตแล้วจิตมันเลื่อนลงไปที่เท้าแล้วเลื่อนขึ้นมาที่ท้ายทอย

เราใช้สติตามดูอยู่เฉยๆแล้วจิตก็ย้ายไปอยู่ที่ฝ่ามือหมุนวนมาอยู่ที่ท้อง สติตอนนั้นไม่ตื่นกลัว ทำความรู้สึกรู้อยู่เฉยๆอะไรจะเกิดก็เกิด แล้วจิตที่เห็นเป็นแสงสว่างใสๆก็เปลี่ยนรูปเป็นผลึกแก้วใสๆระยิบระยับ เราก็กำหนดแค่รู้อย่างเดียว ใช้สติสำรวจร่างกายท่านอน เห็นจิตชัด มั่นใจไม่ได้ฝัน สติชัด แล้วจิตก็เคลื่อนช้าๆออกมาทางจมูก. ตอนนั้นใช้สติประคองจิต รู้ตาม พอออกมาเห็นตัวเองนอนอยู่รู้สึกตกใจ จิตกระเพื่อมแรงมาก สติรีบกำหนดมาประคองที่จิต จิตลอยออกไปทางหน้าต่าง ตอนนั้นใช้สติตามดูตามรักษาอยู่อย่างเดียว พอลอยออกมาถึงปากซอยแล้วเหมือนมันลอยขึ้นสูงไปๆ สติกำหนดว่ากลับ จิตหยุดลอยเคลื่อนกลับมา(ตอนนั้นเริ่มไม่แน่ใจว่าเราฝันหรือเปล่า แต่สติมันชัดมาก เริ่มรู้สึกกลัว) ใช้สติกำหนดจิตลอยกลับเข้ามาจนถึงห้องนอนเห็นตัวเองนอนอยู่ ค่อยๆใช้สติกำหนดนอนทับลงไปที่ร่าง ปรากฎว่ามันเข้าไม่ได้ มันแยกเป็นคนละส่วนกัน จิตกระเพื่อมแรง สติเริ่มมีความตื่นตระหนก หมุนวนรอบกายอยู่2รอบ

ใช้สติสำรวมจิตใหม่จนจิตนิ่งสงบ นึกถึงพ่อแม่ครูบาอาจารย์ให้ช่วยปกปักรักษาลูกด้วยเหมือนจิตถูกดึงค่อยๆเคลื่อนเข้าทางจมูกเห็นเป็นโพรงเหมือนเราค่อยๆลอยเข้าไปในอุโมงค์มืดๆยาวๆจนสติและจิตมาลอยเด่นในกาย ใช้สติสำรวจจิตและกายอีกครั้งแล้วค่อยๆถอนออกจากการนอนสมาธิ

เรานอนสมาธิส่วนใหญ่จะนอนแล้วหลับไปเลย.เคยมีบ้างที่นอนสมาธิแล้วฝันว่าไปสถานที่นั่นนี่บ้างแต่เรารู้ว่าฝัน มีครั้งนี้ที่นอนสมาธิแล้วเห็นจิตมันเคลื่อนออกเป็นครั้งแรก

ที่เราเล่ามาคืออยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างไหมค่ะ. จะคุยเรื่องนี้ค่อนข้างหาคนคุยด้วยยากได้แต่เก็บไว้ในใจ คิดว่ามาถามตรงนี้น่าจะมีผู้ที่มาแนะนำเราได้ ท่านมีความคิดเห็นยังไงบ้างค่ะ

 

ก็ไม่ค่อยคุยกันเรื่องนี้ เพราะจะหยุดแค่ให้ พิจารณาในกายครับ
จิตออกไปไปเที่ยว มันทำให้ล่าช้า แต่พวกที่ชอบออก เค้าก็ออกกันทุกวัน ไม่ต้องไปแนะนำเค้า
ท่านลองหา หนังสือ ตัวกู ของกู อิทัปปัจจยตา ปฏิจจสมุปบาท มาอ่านเวลาว่างครับ
ไม่เกี่ยวกับจิตออกเที่ยวหรอก แต่น่าอ่าน


ถ้าอยากสิ้นสงสัยในเรื่องภพภูมิ ก็ลองไปบ้านสายลมสักครั้งก็ดี ต่อไปจะได้ตั้งใจปฎิบัติมากขึ้นไปอีก

 

ก็เป็นสิ่งที่ดีครับ ดีที่เรานอนสมาธิไปด้วยจนเป็นปกติของชีวิต ผมก็ชอบนอนสมาธิจับลมหายใจภาวนาจนหลับมันเป็นอะไรที่สบายใจที่สุด ส่วนจิตเที่ยวได้ถือเป็นของแถมส่วนบุคคล หลวงพ่อท่านหนึ่งท่านพูดเปรียบเรื่องพวกนี้ว่าเป็นกีฬาสมาธิ เอาพิสูจน์ในเรื่องต่างๆทั้ง3โลกธาตุให้สิ้นสงสัย จะได้รวบรัดตัดทางตรง(น่าจะคนมีกำลังใจเต็มขั้นที่ระลึกแบบนี้) ส่วนอื่นถือเป็นของแถมหรือออฟชั่นเสริมระหว่างเดินทาง มองด้านดีก็ถือว่าดีครับ

 

ประกันได้ว่า เคยมีคนเป็นเยอะแยะ
และเรื่องธรรมดาที่จะไปได้ในระดับบริเวณโลกนี้..
ไอ้ตัวที่เห็น เหมือนว่า มีตาเดียวมองอยู่นั่นหละครับ
เค้าเรียก สติทางธรรม ที่แสดงให้เห็นในโหมดนั้น
ถ้าจิตมันไปไหน แล้วเราตามไปได้ตลอดถือว่า
กำลังสติทางธรรมใช้ได้

ถ้าอยากจะพัฒนาต่อจากนี้ หลักการคือ
ถ้ามันจะไปไหน เราจะบังคับไม่ให้มันไป
มันอยากจะออกเราจะบังคับไม่ให้มันออก
ถึงแม้ว่าถ้า มันจะออกแต่เราจะตามมันไปทุกที่

ให้มาเจริญสติให้ต่อเนื่องเพิ่มขึ้นจริงๆในระหว่างวัน
เช่น เดินไปไหนนับก้าวไว้ ไม่ว่าไปเข้าห้องน้ำ
ไปทานข้าว ไปซื้อของ ตรงนี้อย่าลืม......
ทำตรงนี้ให้ได้ต่อเนื่อง กำลังสติเราจะเพิ่มขึ้นได้เอง
เราถึงจะบังคับ มันไม่ให้ไปได้ บังคับมันไม่ให้ออกได้
ทำกระทั่งมันนิ่งๆ อยู่ในกายเราได้ แบบชนิดที่ว่า
เรามองเห็นผนังช่องท้องเราเลย.....

แต่จากขั้นตอนนี้ ก็จะสามารถเห็นขันธ์ ๕ ส่วนนามธรรม
ที่มันจะมา ในทิศทาง(ยังไม่บอกได้) ถ้าเห็นไอ้ที่จะมานี้ได้
และตอนมันมาเสียงจะดังๆด้วย เห็นได้ทันก่อนที่มันจะรวม
กับตัวจิตเราได้ จิตจะแยกรูปแยกนามในสมาธิระดับสูงได้
ตัวนี้หลักสังเกตุ ถ้าใช้สติทางธรรมไปมองมันก่อน
มันจะหายไปทันที และอย่าลืมว่า มันมาแบบไม่เงียบ...

ให้ทำเฉยๆ จนมันจะรวมกับจิต ทันตรงนี้
จะสามารถมาวิปัสสนาได้ โดยที่จะไม่กลาย
เป็นวิปัสสนึกครับ

ส่วนเรื่องเห็นโน้นนี่นั้น ไปนั่นโน่นนี้ได้ สัมผัสนี่นั้นโน้น
ห้ามไปสนใจ ณ ช่วงเวลานี้เป็นอันขาด
เพราะมันดูเหมือนไม่ยึด แต่มันจะเป็นกิเลสอย่างหนึ่ง
เรียกกิเลสธรรม คือ มันดูเหมือนไม่ยึดก็จริง
แต่มันจะทำให้เราไม่สนใจเรื่อง เจริญสติและเดินปัญญา
จะโน้มไปให้เรา สนใจแต่เรื่องนามธรรมพิเศษ
ซึ่งมันจะทำให้เราไปยึดได้ อย่างคาดไม่ถึง.....
และจะหลงตัวเองว่า มีสัมผัสเห็นโน้นนี่นั้นได้
ทั้งๆที่ยังไม่มีความสามารถใดๆก็จะหลงตัวเอง
ได้อย่างไม่น่าเชื่อ จากสิ่งที่เราเห็นและสัมผัสเป็น
เกณฑ์ยึดทำให้หลงตนเอง....

เอาให้ถึงกิริยาอย่างที่เล่าให้ฟังก่อน
เพื่อให้สามารถเดินปัญญาแบบที่จะ
ไม่เป็นวิปัสสนึกให้ได้ก่อน
เรื่อง นามธรรม สัมผัสต่างๆ มันจะรู้และเข้าใจได้เอง
โดยที่ไม่เผลอไปยึดมัน

ปล. การไปไหนได้ก็ตาม โดยที่ไม่ทันในระหว่างทาง
หรือไม่ทันตอนที่จะออกไป คือ อยู่ดีๆไปโผล่เลย
และไม่รู้เลย ณ เวลานั้น ว่าที่ไหน อย่างไร
มันบอกว่า กำลังสติทางธรรม ณ เวลานั้นไม่พอ
ให้มาเจริญสติให้มีความต่อเนื่องเพิ่มขึ้น....

แม้หลับตาลง และไปได้ ภายในไม่กี่วินาที
แต่ไม่ทันตอนออกและระหว่างทาง
ไม่ว่าจะชำนาญ ในการไปแค่ไหน
มันฟ้องว่า กำลังสติทางธรรมไม่พอ
ไม่ใช่ความเท่ห์ หรือ เก่งอะไร

เล่าให้ฟังเฉยๆ...จบ...

 

เมื่อคืนหลังจากที่สวดมนต์-นั่งสมาธิแล้ว เราก็เตรียมตัวเข้านอน. ปกติจะนอนตะแคงขวาแล้วกำหนดสติภาวนาไปเรื่อยๆจนหลับไป

แต่เมื่อคืนมีเหตุการณ์แปลกๆคือขณะที่เรานอนภาวนาไปเรื่อยๆจนเกิดความสงบนิ่ง เห็นจิตเด่นในกาย แยกจากกันชัดเจน เราก็ใช้สติสำรวจไปทั่วร่างกายที่อยู่ในท่านอน เห็นจิตนิ่งสงบ สติชัด ปกติกำหนดดูอยู่อย่างนั้นนานพอสมควร แล้วจู่ๆจิตมันกระเพื่อมมีแสงสว่างใสมาก เราก้อใช้สติกำหนดรู้ดูที่จิตแล้วจิตมันเลื่อนลงไปที่เท้าแล้วเลื่อนขึ้นมาที่ท้ายทอย
อย่าไปเข้าใจว่า ดวงๆนั่นคือจิตนะครับ
จิต คือ ไอ้ตัวที่มันดูตะหาก ตัวที่มันดูดวงใสๆแล้วกลับมีความรู้สึก นิ่ง สงบ เฉยๆ ไม่ตื่นกลัว

สิ่งที่ต้องกำหนดรู้ คือ อารมณ์ความรู้สึกที่เกิดขึ้น
หลังจากที่ ดูดวงใสๆระยิบระยับ ตัวนี้ตะหากที่ต้องกำหนดรู้

คำว่าใช้สติ สำรวจไปทั่วร่างกาย จริง ๆสติมันไปสำรวจไม่ได้มีแต่จิตสำรวจกาย
สติ คือการ ระลึกได้ มันเหมือนอุปกรณ์อย่างนึง ที่เป็นเครื่องมือให้จิต
ว่าง่ายๆมันคือ อุปกรณ์ที่ทำให้จิตได้เห็นตัวมันเอง
หรือจะบอกว่า สติมันคือ อุปกรณ์ ที่ทำให้จิตรู้สึกตัว เหมือนๆกระจกเงาที่ทำให้จิตเห็นจิต

ฉะนั้น ที่ต้องบอกว่า กำหนดรู้ ก้เพื่อเป็นการสร้างสติ

ต้องกำหนดรู้ที่จิต ไปกำหนดรู้ที่ดวงกลมๆใสๆ อันนั้น กำหนดไปผิดที่
อารมณ์ ที่มันออกมาจากจิต ตัวนั้นตะหากที่ต้องกำหนดรู้
ไม่ใช่ไปกำหนดดวงกลมๆใสๆระยับ





เราใช้สติตามดูอยู่เฉยๆแล้วจิตก็ย้ายไปอยู่ที่ฝ่ามือหมุนวนมาอยู่ที่ท้อง สติตอนนั้นไม่ตื่นกลัว ทำความรู้สึกรู้อยู่เฉยๆอะไรจะเกิดก็เกิด แล้วจิตที่เห็นเป็นแสงสว่างใสๆก็เปลี่ยนรูปเป็นผลึกแก้วใสๆระยิบระยับ เราก็กำหนดแค่รู้อย่างเดียว
การกำหนดรู้อย่างเดียวนั้นถูกต้อง
แต่ต้องกำหนดรู้ที่จิต เพราะอารมณ์ทุกอย่างมันจะออกมาจากจิต
ขันธ์5 มันอยู่ที่จิต มันออกมาจากจิต กำหนดรู้ที่จิต มันจึงจะทวนกระแสเข้าไปที่จิตได้


ใช้สติสำรวจร่างกายท่านอน เห็นจิตชัด มั่นใจไม่ได้ฝัน
มันก็ไม่ได้ฝันหรอกครับ มันเป็นนิมิต ในสมาธิอย่างนึง
บังเอิญมันอยู่ในท่านอน
มันจะซ้อนกันระหว่างความฝัน ก้ำกึ่งกัน
หากคล่องแคล่ว มันจะ บังคับตนเองในฝันได้ คล้ายๆกับว่ามันไปในอีกมิตินึง
แต่เราสามารถบังคับตัวเองได้ ไม่ใช่เป็นการนั่งดูตัวเองเหมือนดูในทีวี
แต่มันจะมีอารมณ์ร่วมเข้าไปในฝันด้วย
เหมือนๆตัวเราเองเข้าไปในจอทีวีเลย ไม่ได้เป็นผู้ดูจากนอกทีวีเหมือนความฝัน

วิธีจะเชื่อมต่อ มิติ ถ้ารู้สึกได้ ตอนจิตออก ให้ นึกทำความรู้สึก ยกสองมือ มาแบดู
ตัวจะเริ่มเป็นรูปร่าง เต็มตัว จะมองเห็นตัวเอง
มันจะบังคับตัวเองในฝันได้ และไม่ใช่เป็นผู้ดูเหมือนดูทีวี
แต่เป็นตัวเองในทีวีเลย เหาะก็ได้ด้วย ลองไปเหาะดู อันนี้คือ เหาะในฝันนะ

แต่ถ้า จิตออกเต็มรูปแบบ มันก้เหาะได้ อันนี้อีกเสต็บนึง ไม่ได้ฝึกกันง่ายๆ

สติชัด แล้วจิตก็เคลื่อนช้าๆออกมาทางจมูก. ตอนนั้นใช้สติประคองจิต รู้ตาม พอออกมาเห็นตัวเองนอนอยู่รู้สึกตกใจ จิตกระเพื่อมแรงมาก สติรีบกำหนดมาประคองที่จิต จิตลอยออกไปทางหน้าต่าง ตอนนั้นใช้สติตามดูตามรักษาอยู่อย่างเดียว พอลอยออกมาถึงปากซอยแล้วเหมือนมันลอยขึ้นสูงไปๆ สติกำหนดว่ากลับ จิตหยุดลอยเคลื่อนกลับมา(ตอนนั้นเริ่มไม่แน่ใจว่าเราฝันหรือเปล่า แต่สติมันชัดมาก เริ่มรู้สึกกลัว) ใช้สติกำหนดจิตลอยกลับเข้ามาจนถึงห้องนอนเห็นตัวเองนอนอยู่ ค่อยๆใช้สติกำหนดนอนทับลงไปที่ร่าง ปรากฎว่ามันเข้าไม่ได้ มันแยกเป็นคนละส่วนกัน จิตกระเพื่อมแรง สติเริ่มมีความตื่นตระหนก หมุนวนรอบกายอยู่2รอบ

ใช้สติสำรวมจิตใหม่จนจิตนิ่งสงบ นึกถึงพ่อแม่ครูบาอาจารย์ให้ช่วยปกปักรักษาลูกด้วย
เหมือนจิตถูกดึงค่อยๆเคลื่อนเข้าทางจมูกเห็นเป็นโพรงเหมือนเราค่อยๆลอยเข้าไปในอุโมงค์มืดๆยาวๆจนสติและจิตมาลอยเด่นในกาย ใช้สติสำรวจจิตและกายอีกครั้งแล้วค่อยๆถอนออกจากการนอนสมาธิ

เวลา จิตจะออก หากรู้สึกได้ ตั้งจิตให้แน่วแน่
นึกภาวนาว่า พุทธังรักษา ธัมมังรักษา สังฆังรักษา

เรานอนสมาธิส่วนใหญ่จะนอนแล้วหลับไปเลย.เคยมีบ้างที่นอนสมาธิแล้วฝันว่าไปสถานที่นั่นนี่บ้างแต่เรารู้ว่าฝัน มีครั้งนี้ที่นอนสมาธิแล้วเห็นจิตมันเคลื่อนออกเป็นครั้งแรก

ที่เราเล่ามาคืออยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างไหมค่ะ. จะคุยเรื่องนี้ค่อนข้างหาคนคุยด้วยยากได้แต่เก็บไว้ในใจ คิดว่ามาถามตรงนี้น่าจะมีผู้ที่มาแนะนำเราได้ ท่านมีความคิดเห็นยังไงบ้างค่ะ

คนฝึกสมาธิอย่างจริงจัง โดยการตั้งสมถะก่อน จะสัมผัสพวกนี้เยอะ
และก้เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องเกิด ไม่ได้ เลิศเลออะไร
หากอยากจะคุย ควรฟังพระเทศน์วิธีการให้แม่นๆ เข้าใจในคำพระให้ดีๆ

จุดมุ่งของการทำสมาธิ ก็เพื่อ "สติ" ตัวเดียวเท่านั้น

อย่างอื่นไม่ได้ต้องพูดถึง

สติสัมโพชฌงค์ หากเพียรสร้างให้เกิดขึ้นมาได้อย่างต่อเนื่อง

ธรรมที่เหลือในโพชฌงค์
ไม่ต้องพูดถึงหรือกังวลใดๆทั้งสิ้น มันจะตามมาเองโดยอัตโนมัติ
เป็นเหตุเป็นผล ส่งต่อสืบเนื่องกันไป ในองค์ธรรม ของการตรัสรู้

ธรรมวิจยะ
วิริยะ
ปีติ
ปัสสัทธิ
สมาธิ
อุเบกขา

หญ้าปากคอกแท้ๆ

 

อันนี้นำมาฝาก จขกท เพื่อการศึกษาในวิธีการให้เข้าใจได้ยิ่งขึ้น

https://palungjit.org/threads/รู้-เ...เห็นตามความเป็นจริง-หลวงปู่พุธ-ฐานิโย.403587/

 

ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำนะคะ