เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

หายไปไม่กี่วัน มาตามอ่านเหมือนเดิม
ให้ทายชื่อ ก็ไม่รู้จะทายชื่อพระท่านใด
น่าจะเป็นไม่กี่คน ในกระทู้นี้ที่ไม่มีความรู้เรื่องพระ
รอดูเฉลยอยู่นะครับ ผมเชื่อต้องมีผู้ทายถูกหลายท่าน
เพราะเห็นคุณอาบอก แทบจะยกมาหมดทั้งสายใต้แล้ว 5555

 

รอดูเฉลยด้วยคนครับ เกจิภาคใต้รุ้จักไม่กี่องค์จริงๆ
ตามเก็บความรุ้และประสบการณ์ต่อไปครับปม

 

ระดับ"เทพ"ในตารางถูกยกมาครบแล้ว
แต่จะเป็น"เทพรูปใด"...รออ่านเฉลย
พร้อมกับเปิดทำบุญร่วม พร้อมกันไปเลย

รอเขียนพรุ่งนี้ ตอนนี้มาเข้าเรื่องตะนาวศรี
เห็นใจนักอ่านขาจร ไม่ได้เป็นสมาชิก-รอจิ้มแพล็บครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...ทำโง่ๆเช่นนั้น มีหวังแก่ตายหรือหมดแรงตายก่อน เป็นผีเฝ้าทรัพย์แทนพวก"คุหยัก"อยู่ตรงนี้!
__________________________________________________

เราเติมน้ำต้มเต็มกระติก ผมกับคุณนงเล็งทิศ อาศัยตะวันและยอดไม้ เส้นแสงแห่งสุริยเทพแทงกระจ่างตา ทิศบูรพาอยู่หลังหินใหญ่ เราเดินอ้อมไป เห็นชัดว่า หนทางต้องไต่สูง

ไปไหนก็ไปกัน สูง ต่ำ ดำ เตี้ย ไม่มียั่น คู่เราคล้าย หนุ่มห้าว สาวเหี้ยม เดินหน้าไม่เกรงมหันตภัยใด

"ปีนเขา ออกกำลังเช้าๆกัน"...ผมกระตุ้นให้คุณนงอารมณ์ครึกครื้น ไต่ก้อนหินนำไปก่อน ใช้เวลาพอควร ก็พบตัวเองอยู่บนทางเดิน เล็ก แคบ ซ้ายมือเป็นแนวหินผา ขวามือคือหุบเหวลึก แลละลิ่ว เห็นก็แข้งขาสั่น โรคกลัวความสูง หมดสิทธิ์ยืนตรงนี้

ขึ้นกันมาถึงขนาดนี้ไม่รู้ตัว มัวแต่ก้มหน้า ก้มตา เกาะ เกี่ยว เหนี่ยว ปีน ไต่...เงยหน้าอีกที ไอหมอกและก้อนเมฆลอยเรี่ยพื้น เอื้อมมือคว้าเล่นเป็นของสนุก

ทะเลหมอกลอยต่ำเตี้ย กระจายครอบคลุมเทือกเขาเบื้องล่าง เป็นทะเลสีขาวบริสุทธิ์ประดุจปุยนุ่น แสงอาทิตย์กระทบสะท้อนงดงามปานเงินยวง แผ่สะอ้านไปทั่วอาณาเขตแว่นแคว้นป่าเขา ไม่เคยเห็นภาพใดงามเยี่ยงนี้ เหมือนขี่เมฆาขึ้นมาเหนือหมอก!

ถ้าไม่ลืมตาตื่น มีเลือดเนื้อหยิกเจ็บ หรือไม่เห็นเหงื่อตัวเองพร่างพรมหยดติ๋ง...เราละเมอว่า กำลังไต่สู่สวรรค์ชั้นดาวดึงส์เช่นในฝัน ก็ยังได้...!

แต่ยังหยิกเนื้อบนแขนแล้วเจ็บ นี่ย่อมมิใช่สวรรค์ เป็นหนทางลำเค็ญดุจดังไต่บันไดมรณะ เผลออาจเป็น นรกบนฟ้า...

คำเตือนท่านท้าวกุเวร ก่อนจอมเทพลาจร..."ระวังฟ้าผ่า" ผมจำก่อนหลับ ที่แท้ผมจำผิด

ท่านบอก..."ระวังบนฟ้า"ต่างหากเล่า!!!

เสียงกระพือปีกสนั่น โฉบลงมากลางสายหมอก บดบังพระอาทิตย์ เป็นเงามืด เหมือนราหูเข้าขย้ำ

นกอินทรีย์ใหญ่ยังกับเครื่องบินรบสงครามโลกหนที่สอง ปีกสองข้าง กางออกกว้างไม่รู้กี่เมตร?!

วินาทีมรณะ เหนือหัว มฤตยูมุ่งร้ายหมายชีวิตไม่มีใครบ้านั่งคาดคำนวณความความกว้างใหญ่...ผมตะโกนลั่น

"คุณนงหมอบลง นอนราบกับพื้น"...ผมหันไปลั่นกระสุนใส่ท้องฟ้า แต่ลมปีกของมันปะทะเต็มหน้า รุนแรงส่งร่างหงายผลึ่งนอนแผ่ กรงเล็บมหึมา โฉบเฉี่ยวพลาดเส้นยาแดงผ่าสิบหก ถากผิวต้นแขนเป็นรอยยางบอน ดีที่ไม่เกี่ยวเชือกร่มองค์ปู่ติดเล็บไปด้วย

กระสุนนัดแรกพลาด ปลิวหายไปในสายหมอก ผมหัวฟาดพื้นมึนงงเล็กน้อย รีบพลิกตัวนอนคว่ำถือปืนท่าถนัด

เจ้านกยักษ์อันตรธาน ได้ยินแต่เสียงลมอู้ อื้ออึงในหุบเหว

"คุณนง...อยู่ไหน?" ผมตะโกนคอแทบแตก เหลียวหารอบทิศ

"ทางนี้"...คุณนงห้อยต่องแต่งน่าหวาดเสียวริมเหว กอดรากไม้ใหญ่ไว้เหนียวแน่น ผมคลานไปหา เธอดูน่าหวาดเสียวจริง แต่พอเห็นเต็มตา ไม่อันตรายมาก มีชั้นหินด้านล่างให้วางเท้า

"เกาะไว้ อย่าปล่อยมือ เดี๋ยวผมดึงขึ้น"...ยังไม่ทันทำตามพูด คุณนงร้องลั่น...

"มันมาอีกแล้ว ระวัง"!!!

 

ท่อนเดียวก่อนครับ ธุระท่วม
ไว้เจอกันตอนค่ำอีกรอบ สวัสดี

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
รออ่านอีกท่อน
รอบนี้ตะลุยเวหา
เด็กน้อย(ลูกชาย)
รอให้เล่าฟังอยู่
ชอบแต่ตอนมันส์ๆ
มีคำถามตามเยอะแยะ
ทั้งเล่าทั้งตอบ
และขยายความ
(น่าจะพิมพ์ได้ห้าท่อนสบายๆ)

 

สวัสดีท่านwanwiและแฟนคลับทุกท่านในยามบ่ายแก่ๆครับ....
ผมไม่มีความรู้พระเครื่องทางแดนใต้ก็ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกท่านจงโชคดีมีชัยได้รับพระไว้บูชานะครับ

 

เริ่มต้นกำลังเคลิ้มกะบรรยากาศเลย จินตนาการกำลังตามไปด้วยเลย เมฆหมอกอากาศเย็นๆ สบายๆ ไม่ทันไร ผจญภัยอีกแระ ตามต่อครับพี่

 

ขอบคุณคุณอาwanwiครับ ตามติดทั้งเรื่องผจญนกอินทรีย์ และเรื่องทายพระทางภาคใต้ ร่วมลุ้นกับทุกท่านครับ

 

มาไล่ตามอ่าน เอาสองชั่วโมงนี้ เลยไม่ทันได้ร่วมสนุก ขอทายนอกรอบว่าเป็นพ่อท่านคล้าย วัดสวนขัน ท่านสร้างวัดถุมงคลไว้เยอะครับ และมีลูกศิษย์มากหลาย ทายขำๆครับ

 

ขอบคุณครับคุณอา
พรานเอ็กซ์กับคุณนง จะเจออะไรอีกก็น่าจะผ่านพ้นไปได้
มาได้ถึงขนาดนี้ ไม่ตาย อะไรที่หนักหนาก็น่าจะผ่านไปได้
รอลุ้นเฉลยครับ

 

ถ้าตายก็ไม่มีเรื่องมาให้อ่านกันถึงป่านนี้
แต่น่าสนใจอยู่ที่วิธีการ..."รอดอย่างไร?"
คือความคลาสสิคของเรื่องราว ที่ยาวมาถึงนี่

ตอบน้องนิวส์แล้ว เขียนให้อ่านอีกท่อนก่อนนอน
เพราะรู้ว่าท่อนเดียวเมื่อกลางวันไม่พอดับกระหาย
เรื่องพระไว้เขียนยาวๆพรุ่งนี้ รอเฉลย รอทำบุญ
รอการจิ้มด้วยความชำนาญชั่วครู่ครับ

 

วนมาหลายรอบแล้วพี่วัน 555
ถึงอย่างไรก็รอครับ

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

เครื่องบินรบมีชีวิต,เลือดเนื้อ กระพือปีกใหญ่โอฬารได้ยินชัด...มฤตยูเหนือสายหมอก ดำดิ่งดั่งบินรบ กำลังมุดทะลุเมฆ หย่อนระเบิดลงใส่เป้าหมาย!

ผมพลิกตัวนอนหงายกับพื้น ลั่นไกเปรี้ยงท่านอนยิงยัดขึ้นฟ้า ใส่เงายักษ์ทะมึน ไม่ต้องเล็ง!

หนนี้มันร้อง"แกว๊ก"สนั่นลั่นเวหา ร่างมหึมาพลิกตีลังกา ปีกลู่ไม่เป็นระเบียบกลางอากาศ หล่นลงหุบเหว เสียง"หวือ"ผ่านหัวเรา เป็นภาพสุดแสนตื่นตา ตื่นใจ

กระสุนนัดนี้ จับเข้าเต็มกลางอก ส่งมันกลายเป็นอินทรีย์ปีกหัก ขนขนาดใหญ่ยักษ์ปลิวว่อนกระจายเต็มฟ้าเหนือหัว หมดสิทธิ์ทะยานสู่ท้องนภา เป็นจ้าวเวหาอีกต่อไป...

ผมรีบฉุดคุณนงขึ้นจากริมเหว บรรจุกระสุนชดเชยสองนัด ไม่รู้อินทรีย์มหากาฬบนยอดเขานี้มีอีกกี่ตัว ขนาดร่างมัน "หิ้ว"เหยื่อตัวเท่าเราขึ้นท้องฟ้าได้แน่

สมแล้วที่ท่านเทพกุเวรตักเตือน แลกกับที่เราช่วยบริวารท่านไว้!

มฤตยูแห่งฟากฟ้า ผ่านพ้นใจหายใจคว่ำ ผมนำคุณนงคลำทางต่อไปช้าๆ ขวามือเหว ซ้ายมือชะง่อนผาสูง บางตอนเป็นหินงอกง้ำเงื้อมออกมาคลุมทางเดิน บางช่วงเส้นทางขาดเพราะน้ำเซาะ ต้องเลาะขอบเหวมรณะทุลักทุเล หมิ่นเหม่ร่วงตามพญาอินทรีย์?!

ในหน้าฝน ทางเส้นนี้ คือหนทางไปนรกดีๆนี่เอง...!

ผมเริ่มมึนตึ้บ เผลอไผลลุยขึ้นมาถึงเกือบสุดขอบโลก...เดินหน้าต่อก็สาหัส ใส่เกียร์ถอยหลัง ก็มาไกลเกิน...สุดท้ายต้องนั่งพักหารือ

"เอาไงคุณนง?... ข้างหน้าไม่รู้จริงๆจะเจออะไรอีก ทางอันตรายแค่ไหนก็จนปัญญา"

คุณนงเอื้อมมือมอมแมมด้วยดินฝุ่น บีบแขนผมแรงๆปลอบใจ...

"ถอยไม่ได้แล้วค่ะ ไปต่อเถอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด"...ประโยคเด็ดสาวสวยใจเด็ด กระแทกเข้าจุดโฟกัส ปรี๊ดเข้าสมอง

ความจำที่หล่นหายไปบางช่วงของชีวิต ทั้งที่ไม่เป็นอัลไซเมอร์ ถูกสะกิดกลับคืนมา เหมือนหญ้าแห้งถูกจุดด้วยชุดไฟ พรึ่บเดียวติด

"ตีนเขาพระสุเมรุ...ปากทางหิมพานต์...คุณนงกับผม ไปมาแล้ว"

สมองผมปลดปล่อยความทรงจำสุดพิศดารที่มนุษย์โลกธรรมดาสามัญทั่วไปไม่มีวันพบเจอ...ผมเล่า...เล่า...และเล่า แล้วคุณนงก็พลันระลึกได้ตามติด สวิทซ์สมองที่ถูกปิดเพราะอิทธิฤทธิ์ปู่นารอด คลายมนต์

แรงกระตุ้นจากการเล่าเรื่อง เปิดสมองฝ่ายบันทึกความจำลุกโชน เราผลัดกันทบทวนประสบการณ์หนึ่งเดียวในชาตินี้ หรืออาจจะรวมชาติหน้าและชาติต่อๆไป นึกออกทันที..."โสม"ในกระเป๋างอกมาได้อย่างไร

โอ...มหาเทวี เธอช่างเมตตาปราณีต่อเราเสียจริงไม่รู้ชาติภพไหน เคยมีบุรพกรรมผูกพันกันมา?

"อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด"!...เป็นประโยคสุดท้ายที่คุณนงเอ่ยกับผม เมื่อเราเอนกายนอนบนฟูกหนแรกในรอบสองวัน โดยการจัดสรรจากรุกขเทวีเจ้าของบ้านน้อยกลางป่าใหญ่

ป่าที่ใหญ่มหึมาเกินจินตนาการครบถ้วน เพราะเป็นป่าปากทางเข้าหิมพานต์ ตีนเขาพระสุเมรุที่ปรากฏกับทุกผู้ เพียงจินตนิยาย!

 

เรื่องพระรออ่านพรุ่งนี้ ทราบแน่
เรื่องป่าอ่านได้เลยน้องสกายฯ
สนุกทุกย่างก้าว เหมือนบิดรถซิ่ง-ฮ่า

 

กลัวน้องบานชื่นไม่มีเรื่องสรุปให้ลูก
รีบเขียนเล่าตอนนี้ให้ทะลุเต็มแม็กซ์
เออ เล่าแล้วขยายความแต่งเองได้ด้วย
อีกหน่อยจินตนาการเพริศ-เขียนเองได้แน่
วันนี้ให้ลูกน้องส่งของขวัญหลานแล้วนะ

 

โมทนาท่านพาวฯ ไม่มีความรู้
พรุ่งนี้ผมจะยัดเยียดให้รู้พระใต้
แต่มีข้อแม้ ท่านต้องอ่านนะ-ฮ่า

 

เขาเรียกแอนตี้เคลิ้ม...เอ้ย ไคลแม็กซ์น้องเรย์
กระชากหักมุมแบบนี้ ทำคนอ่านสะใจนักแล
เหมือนสาวนัดดูหนัง แล้วไม่มาตามนัด
เฮ้อ แทบชักดิ้นชักงอ-ฮ่า