เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขอบคุณ คุณอา.
บทกวี เรื่องราว ช่างสนุกเพลิดเพลิน จับใจอ่านแล้วไม่อยาก ให้ถึงบรรทัดสุดท้ายเลย
อยากจะอ่านไปเรื่อยๆๆๆๆเลยครับ 555เหมือนความ กะหาย ยังไม่เต็มอิ่ม เมื่อสัมผัส
บทกวีที่อ่อนละมุน ชวนให้ล่องลอย ไปกับเรื่องราว เหมือนไปยืนอยู่ ข้างสระ มองเหตุการณ์ที่ดำเนินด้วยตนเอง 5555.

ขอบคุณครับ. ติดตามต่อครับ

 

สิ้นสุดความบันเทิงไปอีกหนึ่งตอน
ขอบคุณท่านwanwiขอรับครับผม
ที่รวบรวมกำลังกายกำลังใจกำลังความคิด
โดยมิคิดท้อถอยเหน็ดเหนื่อย...ถ่ายทอดเรื่องเล่าอันทรงคุณค่ายิ่งนัก
ให้แก่เหล่ามวลมิตรที่เฝ้าติดตามเรื่องราว
ย่ำค่ำย่างสู่ทิวาราตรีแล้วได้เวลาพักผ่อนเอนกายสะสมพลังไว้สำหรับวันพรุ่งย่ำรุ่งที่จะก้าวมาเยือนต่อไป...
นอนหลับฝันดี..ราตรีสวัสดิ์ครับ
ขอให้ท่านwanwiมีความสุขมากๆครับ
;aa7:z11sleeping_rb

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
ดื่มด่ำร่วมฉากอัน
"มหัศจรรย์"
พวกเรานักอ่านช่าง
มีวาสนาเหมือนได้ร่วมสมัย
เรื่องราวเหนือโลกเหนือกาล
ทำให้รู้ว่า"การได้แก้ไข ไม่มีคำว่าสาย"

 

โพสท์มีมากมาย แต่ขอไม่ตอบเพราะจะรีบเขียน
ให้ได้สักตอนยาว ก่อนไปออกรอบหลังเที่ยง
ว่าแล้ว รอแป็บเดียวครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(5).....เวลาลวงๆด้วยภาพมายาเลือนหาย เวลาจริงทางโลกคืนมา ผมลืมตา ก็พบ
คุณนงนั่งข้างๆ ทำตาโตมองผม ในแววตางามมีคำถามมากมาย...

ผมแค่คิดก็ขนลุกเกรียว ไม่รู้จะตอบแต่ละคำถาม ที่รู้ว่าเธอต้องถามแน่ แบบไหน?

หากผิดคาด คุณนงโน้มตัว มองหน้าผม แววตาวาบหวามรัญจวน ก่อนเอนกายลงมา
ซบหน้าอกผม แล้วพูดเบาๆปานประหนึ่ง รำพึง...

"เราไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหมค่ะ?..นงคงฝันไป นี่ไม่ใช่เรื่องจริง บอกหน่อยเถิด "

ผมกอดร่างงามบนอกไว้แน่นกระชับ ความรู้สึกเป็นมนุษย์ที่แท้ หวนคืนเต็มร่าง เหมือน
ขี้เหล้าสร่างเมาวันรุ่งขึ้น แล้วบอกว่า วิญญานเพิ่งคืนร่าง!

ความอัดอั้น กลัดกลุ้ม สิ่งที่ยากอธิบาย ทั้งอารมณ์ผิดหวังเรื่องเหล็กไหล...ความสมหวัง
การได้ตระกองกอดคนงามที่หมายปองเต็มมือของจริง ไม่มีการสิงเป็นตัวแทน บอก
ไม่ได้เลยว่า สิ่งใด ที่ผมต้องการ?

พายุอารมณ์กระพือโหม ผมเชื่อว่าเธอก็เป็นเช่นเดียวกัน

----------พายุพยับเมฆครื้น........ครวญหาญ
----------วิรุณร่วงโรยรินฉาน......ครึกครื้น
----------เวหาฮึกมืดมัวปาน........เดือนดับ
----------บงกชแบผกาชื้น...........กลิ่นหรื้นรัญจวน

--------------00 (ลิลิตเพชรมงกุฏ จาก "นิทานเวตาล") 00
----------------000 "เจ้าพระยา พระคลัง"(หน) 000------------

ท่วงทำนองโลกียะแห่งห้วงดำกฤษณา ดำเนินลีลาไป ความคลั่ง ความใคร่ท่วมท้น
เราสอง ถะถั่งล้นทะลัก ความงดงาม อ่อนหวาน ละมุนละไม แห่งรูปแบบก่อกำเนิดชีวิต
สมบูรณ์แบบ กลางเถื่อนโถงถ้ำวิจิตรบรรจง บังเกิดพร้อมมูล เท่าที่ชาย-หญิง คู่หนึ่งพึง
รังสรรค์ได้

แลประดุจดัง สายพิรุณโปรยปราย ผิดฤดูกาล!

--------------ฝนสวรรค์อั้นอดถ้า........ฤดูกาล----------
--------------ครั้นเวลาหกทะยาน.......ยั่วฟ้า------------
--------------เมขลากล่อมมณีกาล.....อสูรโกรธ--------
--------------ฝนก็ซกเซ็งซ้า..............ทั่วท้องธรณี-----

---------------- 000(ลิลิตพระศรีวิชัยชาดก~~เจ้าพระยา พระคลัง(หน)...)000

ผมกับคุณนงเหงื่อโซมกายดั่งต้องสายฝนสาดซัด หลับหมดสติสิ้นสมประดี เป็นนาน
เท่าใดมิรู้ได้ จนเมื่อเราสอง รู้สึกตัว ลืมตาจากการก่ายกอด เพราะความหิว

เดชะบุญ ในเป้ผม บักสมแบ่งอาหารกระป๋องใส่ไว้ด้วยความรอบคอบของนักท่องไพร
อาหารสี่กระป๋อง รองท้องเราแค่คนละกระป๋องก็พอเพียง เหลือเก็บเป็นเสบียงฉุกเฉิน
อีกคนละหนึ่ง เว้นจากถึงที่สุด ผมยอมอดได้...เพื่อเธอ!

 

(ต่อ)...เหล็กไหล!!!
~~~~~~~~~~~~

ยังไม่มีเวลา ถกกันเรื่องปัญหาสารพัน ผมกับคุณนงรีบอาบน้ำในสระ ชำระร่างกาย
สวมเสื้อผ้าเดินป่าชุดเก่าที่ถูกซัก จัดวางเป็นระเบียบริมขอบสระ

ต้องหาวิธีออกจากถ้ำนี้ แต่ก่อนอื่น ผมลูบคลำที่คอด้วยความเคยชิน วิ่งไปผลักประตู
หินพลิกเปิด ชวนคุณนงออกสู่โถงใหญ่

ความวิจิตรบรรจงแห่งโถงถ้ำ หม่นมัวสลัวลางถนัดตา เมื่อเจ้าถ้ำผู้ครอบครองร้างลา
จากไป เธอดึงดูดรัศมีเรืองรอง อร่ามเจิดจ้า ตามไปด้วย มันถูกพราก กลายเป็นแค่
ถ้ำสวยงามพื้นๆ แต่แปลกตาถ้ำหนึ่งเท่านั้น บรรยากาศขมุกขมัว เพราะปราศจากแสง
สว่างด้านนอกส่อง ผมหยิบไฟฉาย เปิดลำแสงเดินไปที่ผนังถ้ำด้านไกล

จำได้ว่า เจ้าแม่จันทิมา ปล่อยองค์ปู่ลอยไปทางนั้น...

ท่านยังอยู่ดี แขวนกับแง่หินที่โผล่ออกมาเหมือนตะขอแขวนข้าวของในบ้าน
อยู่ระดับพอเอื้อมถึง ผมยกมือวันทา อาราธนาองค์ปู่คล้องผ่านเศียร พลังไม่รู้
มาจากหนใด หลั่งท่วมหัวใจ พร้อมลุยชนิด บ่ยั่น อีกครา

"คุณขา ดูนี่"...เสียงแว่วหวาน คุณนงเรียกด้านหลัง เมื่อผมหันไป ก็เห็นเธอชู
บางอย่างในมือ ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

สร้อยคออุบะเส้นงาม ไม่ใช่สร้อยเพชร แต่เป็นทับทิมสีแดงฉาน ส่องแสงสะท้อน
ไฟฉาย ดังสีเลือดงดงามเกินพรรณนา รัตนชาติหายาก จากยุคโบราณ เม็ดเล็ก
เรียงร้อยถักเป็นสร้อยเต็มเส้น และเด่นตรงกลางด้วย เม็ดใหญ่เบ้ง!!!

ผมไม่มีความรู้เรื่องอัญมณี สมองขี้เลื่อยด้านนี้ที่สุด รู้แต่ว่า เพชรหายาก ราคาแพง
ทองราคาดี ขายง่าย...ผิดจากนี้ หมดภูมิ

แต่สร้อยเส้นนี้ แม่นางจันทิมาจงใจทิ้งไว้ให้เราบนแท่นบัลลังก์...หรือให้ผมผู้เป็น
อดีตสวามียอดรัก?...แต่เป็นสร้อยผู้หญิงนี่นา งั้นก็ต้องยกให้คุณนง ถึงจะมีราคา
ที่ผมไม่รู้ ก็ไม่สูงค่าเท่ากับสิ่งที่เธอมอบให้ผมแน่

เธอนำมันทาบกับคอ ผมรีบเกี่ยวตะขอให้ สีแดงเปล่งปลั่งงามเหลือใจ ยิ่งอยู่บนคอ
คนงามอันเหมาะสม บอกไม่ถูกเลยว่า งามแค่ไหน? แม้ในยามขมุกขมัวของถ้ำยัง
เห็นชัด มีบางเม็ดสาดแสงในเนื้อออกมา เป็นแฉกราวประกายดาว!

"อัญมณี แห่งราชา"...คุณนงพูดเสียงเหมือนละเมอ เอามือลูบไล้ใจลอย

ผมรีบบอกถอดออกมา เอาห่อผ้าเก็บให้ดี เป็นของขวัญจากเจ้าถ้ำผู้อาศัยเรือนร่าง
คุณนงเพื่อให้เกิด การปลดปล่อย บรรณาการสั่งลานี้ เป็นของใครไม่ได้ แม้แต่ผมก็
หมดสิทธิ์!!

 

เผ่นก่อนละครับ ค่ำมาตอบโพสท์
ต่อกันสักยกสองยก ถ้าสังขารพอไหว
ขอบคุณนักอ่านผู้น่ารักทุกท่านครับ

อ้อ...วันนี้ใครอ่าน"ไทยรัฐ"-สีกาอ่าง
หน้าพระเครื่อง อย่าลืมอ่านเรื่องผงวิเศษ5ประการ

จะรู้ว่า พระปิดตาเม็ดบัวที่ท่านได้ไป
อลังการ งานสร้าง จากผงวิเศษ
จริงแท้และแน่นอนอย่างไร!

ดีว่าผมเสนอข้อมูลไว้ก่อนเป็นอาทิตย์
ไม่แล้วนักอ่าน อาจจะหาว่า...ผมลอก-ฮ่า

 

ขอบคุณมากๆครับคุุณอา
งดงามหมดจด
สุดยอดบทหฤหรรษ์
ซุปเปอร์เอ๊กซ์วาระนึงนั้น
น่าจะใช่ขุนแผน กระมัง

 

ขอบคุณครับคุณอา...

 

ขอบคุณครับคุณอา
ยิ่งเขียนยิ่งปราณีต ฝีมือยิ่งเฉียบคม อีกทั้งเนื้อเรื่องก็น่าตื่นเต้นน่าติดตามทุกตอน ครบทุกรสเชียวครับ

 

ขอบคุณค่ะที่ทักทายแนะนำ แต่อ่านสนุก จนทันเสียแล้ว 555

 

ขอบคุณมากครับคุณอา wanwi ยอมรับว่าคุณอาเป็นพหูสูตรอย่างแท้จริง เรื่องที่ถ่ายทอดได้ความรู้หลายด้านเลยครับ และมีการเขียนที่มองเห็นภาพ และมีวามรู้สึกเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลยครับ

 

การถ่ายทอดดี วัตถุดิบเยี่ยม เรื่องราวในฝั่งตะนาวศรีมีดีไม่แพ้ดงพญาเย็น ถ้าไม่ได้อ่านคงเสียที รอติดตามตอนจบว่านายทหารจะได้ครองรักกับสาวนงรึเปล่า

 

...พูดได้ว่าครบเครื่องครับ...ทั้งทางโลกและทางธรรม ขอขอบคุณคุณอาที่เสียสละเวลานำมาถ่ายทอดให้สมาชิกทุกท่านที่ได้อ่าน..หลายเรื่องที่เคยอ่านผ่านตา..เพียงคิดว่าเป็นจิตนาการของผู้เขียนนวนิยาย...โดยเฉพาะเพชรพระอุมา...มาวันนี้กลับมีบุคคลจริงๆที่โลดแล่นการใช้ชีวิตไม่ต่างจาก รพินทร์ ไพรวัลย์...โอ้ชีวิตของผู้คนถ้านับเนื่องจากอดีตแล้ว ช่างซับซ้อนเหลือเกิน...ทำให้อดนึกไม่ได้ว่า...บุคคลที่มีชีวิตที่แสนธรรมดา..ที่เดินผ่านไปมา...อาจจะมีอดีตที่ยิ่งใหญ่มาแล้วก็ได้...ขอขอบคุณ...คุณอาอีกครั้งครับ...

 

ขอขอบพระคุณมากครับรักษาสุขภาพด้วยนะครับ

 

บรรยายศึกรักได้เนียนนุ่มนวล และตรงไปตรงมา ตามหลักธรรมชาติครับ มนุษย์ปุถุชนคนเราจะมีซักกี่คนที่จะก้าวข้ามพ้นห้วงมหรรณพได้ นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์นั้น ;
อะระหะโต
ซึ่งเป็นผู้ไกลจากกิเลส ;
สัมมาสัมพุทธัสสะ.
ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง

 

กว่าจะจบ
สุดยอดครับพี่

 

กลับมาจากสนามค่อนข้างเลท
อย่าเสียเวลาตอบโพสท์
เข้าเรื่องกันก่อน
พรุ่งนี้ค่อยคุย

 

อ่านบทอัศจรรย์ที่ท่านพี่รังสรรค์บรรยายแล้ว นึกถึงนักเขียนอีกท่านหนึ่งที่ผมติดงอมแงมเช่นกัน "ก้องหล้า สุรไกร" เท่ากับตอนนี้พี่ wanwi กลายเป็น พนมเทียน + ก้องหล้า